Sisyphus doolt door de hel met een lege rolstoel en weet niet precies wat ze daar te zoeken heeft, behalve dat ze haar dochter, die meervoudig beperkt is, moet ophalen uit het dagcentrum. Een missie die telkens mislukt, waarna ze teleurgesteld terugkeert naar de aftandse benedenwoning van een zonderling appartementencomplex. Wanneer haar hospita schijnbaar uit het niets een praatje met haar aanknoopt, begint ze zich plotseling dingen te herinneren.
Dagen als vreemde symptomen is een gevecht tegen de verveling, een zoektocht naar de grenzen van het moederschap, van hoop en radeloosheid, van leven en dood.
Mooi boek over vergroeid zijn met een hulpbehoevend mens wat nauwelijks kan communiceren en waar je de volledige verantwoordelijkheid voor draagt, de haat-liefde verhouding daarmee. Het complexe rouwproces wanneer dat mens, en die verantwoordelijkheid, sterft.
Ik genoot zeer van de heldere, maar toch beeldende stijl:
'Sisyphus verlangt naar een hiervoor dat nu onvindbaar is, als een vervlogen gedachte. Naar toegang tot de verborgen wereld die haar dochter voor haar blijft.'
'Ze ziet alles voor het eerst in jaren scherp, danst ononderbroken tot de donkerblauwe hoeken van de kamer zich naar haar toe beginnen te krullen.'
'Ik ben opzoek naar een manier waarop ik naar je kan kijken, waarop je een plek wordt, een gevoel, een geur, een gangenstelsel waar ik doorheen kan dwalen.'
Ik had geen problemen met de fragmentarische aard van dit werk. Ik vond juist dat het hier en daar te concreet werd. Zoals helemaal in het begin, waar even wordt aangekondigd dat er wordt gekozen voor 'veelvlakkigheid, je zou het ook fragmentarisch kunnen noemen.' Alsof de lezer anders de tekst niet zou kunnen duiden. Ik vond de "hel" in het begin echt heel erg onheilspellend en interessant: een wereld die net de onze is, behalve als je goed oplet. Het deed me denken aan het werk van David Lynch. Maar hoe concreter die hel gaandeweg werd gemaakt, hoe meer het zijn glans verloor en het een tikkeltje flauw werd. Ook dat uiteindelijk even in de tekst gezegd moet worden dat Mia eigenlijk dood is vond ik jammer, dat wist ik natuurlijk al wel. En de personages wisten dat ook. Ik begon me af te vragen of achter deze verduidelijkingen een redacteur zat die wat angstig werd van de fragmentarische aard van dit werk.
In ieder geval kan Leonieke Baerwaldt fantastisch schrijven. Oh, en wat ook gezegd moet worden: iedere samenvatting van dit boek klinkt vrij zwaar, maar zo leest het dus niet: zwaar. Het is heel speels. Rouw op een speelse manier aanvliegen, dat vind ik indrukwekkend.
This entire review has been hidden because of spoilers.
geniaal!!!! ik had de helft vd tijd geen flauw idee wat er gaande was (mss ook omdat ik de achterflap niet had geleden waar, zie ik nu, wel handige info opstond), maar het was leuk vertoeven in de raadselachtigheid omdat het steensteengoed is geschreven en je over elke blz wel even een halfuurtje kan nadenken (maar dat doe je niet omdat je dit boek gewoon in één keer wil inhaleren), en hoe verder je komt hoe meer je het apprecieert en hoe meer elementen zich toevoegen aan de puzzel die je maakt in je hoofd en dan ook nog eens de mythologische referenties en en en…… geniaal zeg ik jullie!!!!!!!!
Van kaft tot kaft gelezen in een boekenwinkel en nu kan ik er niet doorheen bladeren en een goede passage vinden om hier op te schrijven maar in mijn herinnering is het mooi
Het een na laatste deel was het minste, maar ook dat was goed. Ik zou er wel meer over willen zeggen, maar ik zou willen dat ik het kon in de taal van Leonieke Baerwaldt en omdat ik mezelf en ieder ander wil besparen dat die hopeloos gefaalde poging gelezen moet worden laat ik het hierbij: Ik las niet veel boeken over moedergevoelens en toch weet ik zeker dat deze schrijver erin geslaagd is ze te beschrijven op een manier die dwars door alles heen snijdt.
“ Ergens las ik dat de taal voor de emotie komt. “ Leonieke Baerwaldt weet met haar taal te raken, te verwonderen, te overweldigen. Sommige pagina’s las ik bijna ademloos. Zonder zelf een kind te hebben, kon ik me helemaal invoelen in de liefde, de wanhoop en de verlangens die je als moeder kan ervaren. Prachtig boek. Ik werd er een beetje stil van en het deed mijn hart iets sneller kloppen.
Het is prachtig en ik wil direct opnieuw beginnen nu het uit is. (Daar moet je het maar mee doen, de recensies in bijvoorbeeld nrc of tzum zeggen het allemaal al treffend genoeg.) Een aanrader, zowel in inhoud als in vorm.
Ik was er bij gebaat dit boek in een keer uit te lezen. Het is intelligent, mooi en veeleisend. Er staan zinnen in waar je rustig een half uurtje over na wil denken. Soms raak (ik) je de draad kwijt. Misschien omdat ik als lezer niet zo sterk ben als het hoofdpersonage en het bijltje er bij neer wilde gooien. Maar dat zou jammer zijn geweest. Het laatste deel van dit boek is zinderend. Dit boek heeft mij iig twee dingen geleerd. Hoop heeft vele gezichten en bestel altijd een bordje tomatensoep als je de kans krijgt.
'Dagen als vreemde symptomen' is een roman over de Sisyphusarbeid van het zorgen' zo legt boekhandel Donner op X heel treffend uit.
De vertelster is Sisyphus, de moeder van een zwaar gehandicapte dochter. Baerwaldt slaagt er fenomenaal in om de innerlijke beleving van deze moeder rondom haar moederschap, de emotionele zorgen, het feitelijke zorgen, de invloed op haar leven en haar relatie, om te zetten in originele taal en daarbij passende vorm. Het leven loopt niet lineair, en zo ook ons denken en voelen niet. Dát in een literaire vorm pakken die daarbij aansluit heeft de auteur in mijn optiek heel knap gedaan. Ik ben dan ook niet verbaasd dat 'Dagen als Vreemde Symptomen' nu al op de eindjaarslijstjes van boekhandels en recensenten staat!
Pfff wat een heftige beelden roept dit boek op. Niet helemaal in de juiste headspace gelezen, maar dit zit heel knap in elkaar. Een boek om nog eens te herlezen. Ook als ik wel in de goede headspace was.
Ik vond dit echt een mooi boek, ondanks de vreemde schrijfstijl die door het boek heen een aantal keer veranderde leefde ik helemaal mee met de hoofdpersoon. Door dit boek ben ik gaan nadenken over het hebben van kinderen en of ik dat later eigenlijk wel wil (ik ben er nog niet aan uit).
in het midden van het boek werd het wel steeds vreemder en snapte ik niet altijd wat de toegevoegd waarde was van sommige stukken in het boek. Maar al met al was het zeker een mooi boek.
Wow, dit is een soort superraar superpostmodernistisch boek. Is het een boek? Of is het poëzie? Er staan parels van zinnen in. Prachtig. De mythologische en kunstzinnige verwijzingen zijn mij iets te gortig, maar desalniettemin zeer knap.
Aangrijpend verhaal maar te experimenteel/bombastisch voor mij (@ de scène waar de hoofdpersoon door het vagevuur van herinneringen loopt en allemaal enge slangen ziet, just no)
Lang geleden dat een boek zo dicht op mijn vel zat. Deels door de (zeer herkenbare) inhoud maar ook gewoon zo bijzonder gecomponeerd en geschreven. Echt heel bijzonder.
Wauw mooi. Zoveel prachtige beelden en woorden. ze schrijft met zoveel zorg en vermijdt bijna alle clichés. Ik begreep niet alles wat ik las, maar dat hoeft volgens mij ook niet. Een groot hart, en hartverscheurend.
Baerwaldt lijkt op zoek te gaan naar precies het detail waardoor een hele situatie betekenis krijgt, en schrijft alleen dat op.
Eindelijk weer eens een boek dat niet is "Nou jongens nu zal ik eens een smeuïg verhaal vertellen en aan het einde komt het natuurlijk allemaal goed na een achtervolging en ze haatten elkaar eerst maar nu zijn het de beste vrienden geworden het kan zo een netflixserie worden."
Dit liet zich niet zo makkelijk pakken, vol nachtmerrie-achtige figuren en mythologische wezens, maar het is ook super leesbaar.
Leonieke Baerwaldt wist me zeker te raken met haar hallucinerende en tragische verhaal. Ook spreekt het gebruik van de Griekse mythologie (o.a. sysiphus, pandora, de vrouw van orpheus) me aan. Maar ik heb me ook geërgerd aan de opzet en schrijfstijl. De stortvloed van korte diepgang belovende maar soms onbegrijpelijke tekstjes begon me te vervelen. Ik had de neiging er razendsnel doorheen te lezen, waardoor de intensiteit van het verhaal juist verloren ging. Ik ben wel benieuwd naar haar eerdere boek 'Hier komen wij vandaan'.