In 2003 werd een dertienjarige jongen doodgeschoten, omdat hij een sneeuwbal naar een auto had gegooid. Zijn naam was Sedar Soares en hij hield van voetbal.
De dader is nooit gepakt. Sedar werd een incident in een lange, aaneengeregen ketting van incidenten. Een incident dat in een verhardende samenleving voortrolt, en steeds zal terugkeren in een andere omgeving, tegen een ander decor, met een andere omstandigheid, en waar ik niets tegenover kan stellen dan een verhaal.
Ik heb Sedar Soares nooit gekend, maar ik herhaal zijn geschiedenis in Wanneer de mieren schreeuwen omdat ik hem was, dertig jaar geleden, en omdat mijn zoon hem bijna is, als hij deze winter buiten speelt in de sneeuw, en omdat ik weet dat, als het erop aankomt, ook ik hem niet kan beschermen.
Alex Boogers is een Nederlandse schrijver. Hij woont en werkt in Vlaardingen, dat hij zelf steevast ‘het Naamloze Gat’ noemt. Ondanks een rommelige en turbulente jeugd waarin hij veel tijd op straat doorbracht en vocht, volgde Boogers het mavo, havo en vwo. Boogers was een begenadigd vechtsporter en beoefende taekwondo, jiu-jitsu en thaiboksen tot hij een ernstig ongeluk kreeg en verschillende ruggenwervels brak en verschoof. Later begeleidde hij jonge aanstormende vechttalenten. Drievoudig wereldkampioene Soumia die hij vanaf haar vijftiende begeleidde is zijn bekendste pupil.
Boogers studeerde, nadat hij van het voortgezet onderwijs verwijderd was, uiteindelijk Nederlands recht en filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. In Leiden studeerde hij voor een zeer korte periode Nederlandse taal. In 1997 stopte hij met zijn studies en had verschillende baantjes. In 1999 debuteerde hij onder het vrouwelijke pseudoniem M.L. Lee met de korte roman Het boek Estee over een opgroeiend meisje dat zichzelf en de wereld om haar heen probeert te verklaren. Boogers schreef de korte roman in drie maanden.
Een verhaal naar aanleiding van een tragische gebeurtenis en het is natuurlijk prachtig dat Alex Boogers daar een klein monument ter nagedachtenis en overpeinzing over geschreven heeft. De novelle bevat mooie taal en de schrijver legt de karakters soms filosofische teksten in de mond. Sommige keuzes begrijp ik echter niet. Er wordt een spanning opgebouwd naar de tragische gebeurtenis die onwerkelijk is. Als je dit boek oppakt is er 98% kans dat je de aanleiding van het verhaal al kent, toch? Daarnaast ontvouwt het gehele verhaal zich in een taxiritje van Rotterdam CS naar de EUR. Dan moet het wel heel druk geweest zijn op de weg of de schrijver is nog heel lang na aankomst blijven zitten. Deze keuzes doen geforceerd aan en leiden af van het verhaal dat nog persoonlijker had kunnen zijn als de schrijver zich eruit had weggeschreven.
Een eerbetoon aan een jonge jongen in de bloei van zijn leven, waaraan een abrupt einde is gekomen. Het is moeilijk te bevatten en ontzettend verdrietig dat dit zich echt in Nederland heeft afgespeeld. Het verhaal laat je realiseren hoe kwetsbaar het leven is en dat je geen invloed hebt op sommige wendingen. Mooi en makkelijk leesbaar geschreven door Alex Boogers.
Wanneer de mieren schreeuwen gaat over de zinloze moord op Sedar Soares. Die op 1 februari 2003 vermoord wordt. Precies op de dag dat een spaceshuttle neerstort waarbij 7 mensen omkomen. De schrijver wil ons laten zien hoe fragiel het leven is. Sedar is een veelbelovend voetbaltalent en op de dag dat hij te horen zal krijgen dat hij bij Feyenoord mag komen spelen, wordt hij neergeschoten omdat hij een sneeuwbal gooit naar een autobestuurder. De titel komt van een monnik die in een grot gaat wonen en verstild raakte waardoor hij de mieren kon horen schreeuwen.
Raamvertelling van de schrijver die van de taxichauffeur op weg naar een lezing hoort wat er met diens neefje en daardoor met zijn familie is gebeurd. Als zoiets je treft, wordt het om je heen zo stil dat je de mieren kunt horen schreeuwen. Waarschijnlijk wil je dan ook schreeuwen, maar er is geen stem voor een verdriet dat zo groot en overweldigend is. Prachtig verstild verdriet gevangen in een ogenschijnlijk droog verslag. Maar de onderliggende emoties schreeuwen tussen de regels door.
Mooi verhaal, prachtig taalgebruik, maar ook ik vind het niet zo waarschijnlijk dat dit hele verhaal in een vrij korte taxirit verteld werd. Toch beslist een aanrader. Bovendien kennen veel jongeren het verhaal helemaal niet meer en voor hen is de afloop zeker verrassend. Ik begin snel in een ander boek van deze schrijver .
Mooi en ingetogen vertelt de auteur het trieste verhaal Sedar Soares. Hij komt op weg naar een lezing aan studenten in de taxi van Gabriel te zitten, de oom van Sedar. 'Ik heb geluisterd. Soms is dat het enige waar een mens behoefte aan heeft.'
Het is waarschijnlijk iedereen bekend hoe een sneeuwballende jongen in 2003 in Rotterdam werd doodgeschoten. Deze novelle is een ode aan deze 'Socrates', die op het punt stond een kans te krijgen in de voetbalwereld, een kans om iets op te bouwen.
De titel komt uit een verhaal dat de vader van Gabriel ooit vertelde. Het leven kan soms zo overweldigend zijn dat je je terug moet trekken en dan zo verstild kunt raken dat je mieren kunt horen schreeuwen.
'Ergens ligt er altijd een verhaal op je te wachten dat je niet zozeer wilt horen, maar dat je nodig hebt, op de een of andere manier. Het geeft je iets.'
Ik hoop dat vele middelbare schoolmediatheken de boeken van Alex Boogers hebben toegevoegd aan hun collectie en dat vele leerlingen deze boeken mogen lezen voor hun lijst van de docenten Nederlands. Dit is zo leesbaar voor jongeren, zo toegankelijk, dan blijft lezen fijn!
Een goed leesvooruitzicht: vele Boogers liggen nog te wachten.
Op het moment dat de jongens sneeuwballen aan het gooien dacht ik: Het zal toch niet! Ik kreeg een flashback naar 2003 toen ik in Rotterdam Zuid (Slinge) werkte en we hoorden dat een 12-13 jarige jongen was doodgeschoten omdat hij sneewballen gooide naar een auto. Kippenvel! Had totaal niet door dat het gebaseerd was op die traumatische gebeurtenis. Rust in vrede lieve Socrates.
Het boek kreeg pas echt lading voor mij toen ik aan het eind hoorde waarop het verhaal gebaseerd is. Ik zat er echt wel in, maar het verhaal is vervolgens ook weer vlug vervlogen. Prima voor zo even tussendoor
Op 1 februari 2003 werd in Rotterdam een jongen doodgeschoten omdat hij een sneeuwbal naar een auto had gegooid. De dader werd nooit opgepakt, alhoewel men in het milieu wist wie het gedaan had. Alex Boogers kwam het verhaal al jaren geleden op het spoor. Hij schreef er een kort verhaal over en omdat het hem niet los liet nu ook deze novelle. Als lezer weet je van bij de aanvang hoe dit zal eindigen: Socrates sterft, en toch slaagt Boogers er perfect in de spanning op te bouwen. Je blijft heel lang op je honger omdat je eerst Socrates’ achtergrond te horen krijgt: hoe zijn ouders vanuit Kaapverdië naar Nederland verhuisden omdat ze daar arm waren en tot hun ontsteltenis merkten dat ze in hun nieuwe thuis nog even arm waren, maar dit veel slechter aanvoelde doordat zovele anderen rijk bleken, hoe zijn moeder twee baantjes combineerde om de touwtjes aan elkaar te knopen en zo niet genoeg tijd had voor haar drie kinderen, en hoe Socrates een voetbalwondertje was. Groots is hoe Boogers de dood van de jongen contrasteert met die van acht anderen, de bemanning van de Space Shuttle die dezelfde dag ontplofte. Zij werden geëerd als helden en martelaren voor hun land en hun generatie, merkt Boogers bitter maar ingetogen op, terwijl voor Socrates nooit een gedenkteken werd opgericht. Misschien is dit er nu eindelijk toch.
Dit boek is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Op 1 februari 2003 werd de 13-jarige Sedar Socrates Soares doodgeschoten toen hij sneeuwballen gooide met zijn vrienden. Het is het tweede boek dat ik lees van Boogers en hij weet me te raken. Het is alleen altijd even wennen aan zijn stijl.
Deze ontroerende novelle doet herinneren aan de Rotterdamse Sedar Soares. Een stoere, maar vooral ook lieve en getalenteerde knul. Op dertienjarige leeftijd – nog veel te jong – is hij om het leven gekomen door een misdrijf.
Sinds het lezen van Alleen met de goden heeft Alex Boogers een speciaal plekje bij me ingenomen. Niet verbazend dan ook dat ik dit boek in een halve adem heb uitgelezen. <3
Niet alleen heeft Boogers een makkelijke schrijfwijze, maar Wanneer de mieren schreeuwen zit vol met punten van herkenning. Herinneringen van een fijn en veilig thuis. Van een gezin dat zich om elkaar bekommert en dat zijn best doet. Benadrukt wordt de alledaagsheid der dingen en des te meer wordt je als lezer bewogen wanneer voor dit gezin de hele wereld stilstaat.
Wanneer de mieren schreeuwen - Alex Boogers Novelle De ik-persoon, die verdacht veel op Boogers lijkt, is onderweg naar de universiteit om daar een lezing te geven. Hij stapt in de taxi bij Gabriel, een man met Kaapverdiaanse roots. Gabriel begint te vertellen over precies 10 jaar geleden- 1 februari 2003. Op die dag is er een ruimteongeluk gebeurd, maar het werd op die dag ook voor altijd winter in de familie van Gabriel. Gabriels neefje Socrates, is een topvoetballertje. Op een goede dag gaat hij naar buiten, het sneeuwt behoorlijk, maar blijkt daar op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Aardig boekje, gebaseerd op een waargebeurd verhaal.