Inskald trok zijn deken om zich heen om warm te blijven en gooide nog wat extra brandbaar materiaal op het vuur. Af en toe dacht hij de mist te zien wervelen en kronkelen alsof iets of iemand de kalmte van de nacht verstoorde. Inskald grijnsde toen hij uit de tent van Thoreld luid gesnurk begon te horen. Wat er zich ook in de mist bevond, dat geluid zou het zeker op afstand houden. Jakhals kwam naast hem bij het vuur zitten. Hij staarde in de vlammen en bij het flakkerende licht leek zijn gezicht oud en verweerd, zijn ogen diep en donker. ‘Ik maak me zorgen om je, Jakhals,’ zei Inskald. Jakhals schudde zijn hoofd. ‘Ik zie ze, broeder, ik zie ze in de mist.’ ‘Wie zie je?’ vroeg Inskald. ‘De schaduwen van weleer. De doden van gisteren. De slachtoffers van morgen,’ zei Jakhals. ‘Ik denk dat je ijlt, broeder,’ zei Inskald. ‘Er is daarbuiten niets.’ Jakhals keek hem aan. ‘Durf jij dan de mist in te lopen? Ze zeggen dat het kan, dat het veilig is.’ ‘Wie zeggen dat?’ Inskald strekte zijn nek en keek om zich heen. De mist die boven het moeras hing was spookachtig wit en de schaduwen die het flakkerende vuur wierp leken de mist te laten bewegen. ‘Je vergist je, broeder, er is daar niets.’ Jakhals zat niet meer naast hem.
In het vervolg op 'De Falende God' volgen we de diverse personen uit het eerste deel op hun verdere reizen op Cranborn en daarbuiten. Maak kennis met de Kerk van Rotanny, de mysterieuze orde van de Kroezaren en hun nog enigmatischer aanvoerder. Lees over de gebeurtenissen in het verre zuiden waar Weldaf Gardansson strijdt tegen een vijand die hem telkens een stap voor lijkt te zijn en wanhopig probeert zich staande te houden tot zijn generaal Volon Giraingard terugkeert met verse troepen. De huurlingen doorzoeken intussen de restanten van de strooptochten van de Draconii in hun millennia oude burcht, de Drakkanborch, in de hoop het Zwarte Boek van de Duisterlingen terug te vinden dat hen kan vertellen hoe ze een vrijwel zekere toekomst in het Afwezige Licht kunnen afwenden.
Mike has published flash fiction, short stories and longer work in various anthologies and magazines in the Netherlands and Belgium. Since 2012 he has published internationally and so far has over a hundred stories published in 12 languages.
Obviously he lives in the Netherlands, in Hilversum which is close to Amsterdam. He has won awards for best new author and best author in the King Kong Award in 1991 and 1992 respectively as well as an honorable mention for a submission to the Australian Altair Magazine launch competition in 1998. He won Fantastels and the Literary Prize of Baarn in 2012, Godijn SF/F Award in 2020 and the 'Mossy Statue' achievement award in 2021.
Since 2015 Mike also organizes the EdgeZero competition that publishes the best stories that were published or participated in contests in the previous year, as an attempt to get more stories into the public view.
His first English story collection is "Ophelia in My Arms"; the novel "The Failing God" appeared late 2013.
Mike heeft Flash Fiction, korte verhalen en langer werk gepubliceerd in verschillende verhalenbundels en bladen in Nederland. Daaronder de magazines Cerberus, Wonderwaan, Ator Mondis en de Babel-SF en Verschijnsel verzamelbundels zoals Ragnarok en Zwarte Zielen. Vanaf 1991 is Mike aan het schrijven geweest aan verschillende korte verhalen en is hij begonnen aan zeven romans, waarvan de eerste twee inmiddels af zijn ("De Falende God" en "In Schaduwen van Weleer".) Daarnaast heeft hij in verschillende King Kong Award en Millennium Prijs Jury's gezeten en heeft hij samen met Roelof Goudriaan een jaar of tien aan Babel Publications gewerkt.
In 1991 won hij de Rob Vooren prijs voor beste nieuwe auteur en in 1992 de King Kong Award voor beste korte verhaal, samen met Paul Harland. In 2012 won Mike zowel de jury- als de publieksprijs in de literatuurprijs van het Baarns Cultureel Festival en de Thor Verhalenwedstrijd van het SaBi Verhalenforum. In 2013 kwam daar een eerste plek in de Fantastels 2012 verhalenwedstrijd bij.
Na een schrijfhiaat van zo’n tien jaar schreef Mike eind 2011 zijn debuutroman, De Falende God, een breed opgezette dark fantasy roman, eerste deel van een pentalogie die ergens in 2013 afgerond moet zijn. Het tweede deel ‘In Schaduwen van Weleer’ verscheen in de loop van 2012 bij Verschijnsel. Deel drie, 'Het Afwezige Licht', kwam in 2018 uit. Meer recent schrijft hij ook veel in het Engels en publiceert op de Engelse markt voor bladen en verzamelbundels, mede omdat daar in Nederland niet genoeg ruimte voor is. Een bezigheid die hij ook weer heeft opgepakt is het hoofdredacteursschap voor uitgeverij Verschijnsel (de voortzetting van Babel Publications), waar zijn voornaamste aandachtsgebied de e-publicatie-markt is.
Aan het eind van het eerste deel zijn Grijs, Thoreld, Grim, Jedaraman en hun reisgenoten er achtergekomen dat het boek, de Nortrak, verborgen ligt in de Drakkanborch. In dit boek wordt er verslag gedaan van deze gevaarlijke reis. Ondertussen probeert de Kerk van Rotanny heel Kamroth, Cranborn en Sitka te veroveren.
In schaduwen van weleer is het vervolg op De Falende god en het tweede deel over de kronieken van Cranborn. Het boek begint met een korte samenvatting van het eerste deel. Het verhaal gaat verder waar het eerste deel geëindigd is. De wereld is ontzettend goed uitgewerkt, met verschillende volken en met een eigen geschiedenis. Er wordt ontzettend veel beschreven, zodat de wereld voor je begint te leven. Soms wordt er te veel beschreven, zodat het je begint te duizelen. Veel namen, plaatsen, geschiedenis. Er zitten verschillende kaarten voor in het boek, deze ondersteunen het verhaal erg goed.
In dit deel worden er een aantal nieuwe personages geïntroduceerd. Nikolas, de Kroezaar, is hier een van. Hij werkt als soldaat voor de kerk van Rotanny. Andere personages, waar in het eerste deel kennis mee werd gemaakt, worden verder uitgewerkt. Zo leer je veel meer over de rol van Brogar Laurant en de kerk van Rotanny. Ook komt er veel geschiedenis aan bod. Wie was Craen Bjorn, hoe zijn de draconii naar deze wereld gekomen, wat is de geschiedenis van de Aeldman? Het is fijn dat er zoveel dingen opgehelderd worden, die in het eerste deel nog niet duidelijk waren.
Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller. Het is duidelijk dat dit boek het tweede deel in een serie is. De reis van de huurlingen is begonnen, maar in de Drakkanborch blijkt dat er nog een boek moet zijn met voorspellingen. Er worden voorbereidingen getroffen door Brogar Laurant om het op te nemen tegen de aanhangers van de Kerk van Rotanny, maar eerst zijn er nog de verschillende kleine veldslagen. Het verhaal van de huurlingen en hun zoektocht naar de Nortrak staat centraal, maar er zijn veel verschillende verhaallijnen. Aan de ene kant is dat prettig, zo leer je verschillende kanten van het verhaal en van personages kennen. Maar aan de andere kant moet er goed opgelet worden, omdat er zoveel verschillende verhaallijnen en personages zijn. Welk personage komt nu aan bod en wat ging hier nog maar weer aan vooraf? Dit boek eindigt op zo’n manier dat je nieuwsgierig gemaakt wordt naar het volgende deel. Zal het de huurlingen en hun reisgenoten lukken om de verschillende boeken te vinden en de verschrikkelijke voorspellingen te voorkomen of te veranderen? Hoe zal de oorlog van de Kerk van Rotanny aflopen, wie wint?
Met nog meer aandacht dan bij het eerste boek ben ik in dit tweede deel gedoken. De hoeveelheid verhaallijnen die Mike in deel 1 voorbij liet komen schepten een raamwerk dat een grote schaal mogelijk maakte.
Mike begint dit boek met de introductie van een nieuw personage, de kroezaar Nikolas Everard. Met dit nieuwe personage wordt een nieuw gezichtspunt gecreëerd op de gebeurtenissen op Cranborn. De hoofdrolspelers waarmee kennis is gemaakt in het eerste boek, worden echter niet vergeten. De verhaallijn met Grijs, Grim & Thoreld wordt vervolgd. Naast het kleine "verhaal" over deze 3 mannen in hun reisgezelschap wordt een wereld geschilderd waarin een politieke en religieuze machtsstrijd gaande is. Sommige panelen raken elkaar niet, maar dat elk paneel een stukje is van dit grote schilderij is wel duidelijk.
Mijn favoriete punten zijn de complexiteit en de hoeveelheid van de verhaallijnen, de diversiteit aan karakters en het feit dat er geen zwart / wit beeld wordt gebruikt bij de meeste karakters. Elk personage in het verhaal zou een donkerder kant kunnen hebben. Verder worden interessante concepten geïntroduceerd en zul je vooral goed moeten opletten bij het lezen - zelfs af en toe terug moeten bladeren voor een aha-moment!
Mike combineert vele facetten van andere auteurs in het fantasygebied in een interessante verhaallijn. Je ziet waar hij wordt door geïnspireerd, maar hij geeft aan zijn verhaal een eigen twist en originaliteit.
Het genot waarmee ik het eerste boek heb gelezen is in dit tweede boek zeker vergroot - ik zie uit naar de volgende delen van deze serie!
8- Lezers met een goed geheugen herinneren zich wellicht dat ik niet onverdeeld positief was over het eerste deel van de Kronieken van Cranborn. Ik vond het eerste deel als los zand aan elkaar hangen. De tweede helft vond ik al beter, maar ik struikelde nog over elementen in de schrijfstijl. Ik verbaasde me er toen over dat ik niet meer van het boek kon genieten, want de korte verhalen van de auteur waardeer ik eigenlijk altijd wel. In bundels en tijdschriften behoren zijn verhalen tot de eerste waar ik naartoe blader. Ik had me bijna voorgenomen om niet verder te lezen, maar op verzoek van de auteur heb ik dat toch gedaan. En ik ben er blij mee. Dit boek is in mijn ogen enorm veel beter dan zijn voorganger en ik ga nu zonder aarzeling snel door met het onlangs uitgekomen derde boek (dat ik zal recenseren voor het decembernummer van Fantastische Vertellingen). Achteraf gezien is duidelijk dat het eerste boek van deze reeks ook Jansens eerste lange roman was en bovendien was het begin gebaseerd op eerder geschreven korte verhalen. Hij blijkt echter snel te zijn gegroeid in het schrijven van langer werk. En ook in dit boek is de tweede helft beter en beter geschreven dan de eerste helft, dus dat voorspelt wat voor de derde Kroniek van Cranborn! Het is jammer dat de auteur niet te vinden is op de fantasyfestivals en comic cons van Nederland, want dan zouden zijn boeken een groter lezerspubliek kunnen bereiken. Gelukkig kent de harde kern van het SF- en fantasywereldje hem wel, onder andere van zijn werk voor de jaarlijkse Edge.Zero-wedstrijd. Maar ik denk dat ook heel wat lezers buiten die kring zijn boeken zouden kunnen waarderen, vooral degenen die wat zijn uitgekeken op de standaard Queeste-fantasy en die op zoek zijn naar minder standaard fantastisch werk. Jansens boeken vallen namelijk binnen het subgenre van Grimdark - fantasy die wordt gekenmerkt door een realistische wereldbouw, waar magie (in navolging van genres als New Weird) niet mooi is of oplossing biedt, maar juist verstorend werkt, en waar conflicten uit het verleden in het heden blijven doorwerken en bloederige gevolgen hebben. Goed en kwaad zijn in dit soort realistische werelden niet makkelijk te onderscheiden en er zijn vooral veel grijstinten. Vaak worden als hoofdpersonen huurlingen, soldaten of andere strijders gevolgd, geen brave goedzakken, maar soms (niet altijd) toch met een blanke pit. Ik ken het genre vooral uit de fantastische boeken van Steven Erikson. De auteur gooit er ook een flinke scheut 'Sword & sorcery' doorheen, met een verhaallijn waarbij een paar vechters in oude ruines op zoek moeten naar vergeten boeken en ze bijvoorbeeld een verrassende Basilisk tegenkomen. De leukste verhaallijn van het boek, en deze toevoeging verleent dit boek iets extra's dat het onderscheidt van andere 'Grimdark'-boeken. Jansen heeft een interessante geschiedenis gegeven aan deze wereld (dat blijkt in dit boek beter dan uit het eerste boek en het extra verhaal achterin onderstreept het nog eens) en ik vond de verschillende conflicten en machtsstrubbelingen nu beter te volgen. Ook de grijstinten houdt Jansen prima in stand. De kerk heeft snode plannen en streeft naar alleenheerschappij, maar er zijn ook nobele, heldhaftige mensen die aan haar kant strijden. Aan de andere kant heeft Laurant Brogart, die de kerk bestrijdt, ook niet echt nobele bedoelingen en bedient hij zich van duistere magie. Een paar goed beschreven veldslagen, goede dialogen, een toenemende spanning en gedetailleerde beschrijvingen, de fantasylezer (vooral de iets gevorderde) vindt hier genoeg om van te genieten. Je moet wel je gedachten erbij houden om de verschillende plotlijnen te volgen, omdat het soms een aantal hoofdstukken kan duren voor je weer bij bepaalde personen terugkomt. Gelukkig blijf je prima in de sfeer van het verhaal, ook als je sommige gebeurtenissen misschien weer vergeet. Wat mij helaas soms uit het verhaal haalde, vooral in de eerste helft, waren de onnodig lange zinnen. Die leidden soms tot tangconstructies waardoor ze moeilijk te volgen waren. Bovendien bevatten ze vaak herhaling van woorden of begrippen. Dit had Jansen makkelijk kunnen voorkomen door zijn woordkeuze af te wisselen. In een passage als deze - 'De dikke, eiken deuren van de poort waren gesloten en alleen een kleine toegangsdeur in de poort stond open. Twee wachters in groen met zwart livrei en lange hellenbaarden leunden aan weerszijde tegen de ijzeren banden van de poort.' - had het woord 'poort' niet twee keer hoeven worden herhaald. Ik kwam in de tweede helft van het boek minder overdadig lange zinnen tegen trouwens, dat las vlotter. Ook kwam ik wat redactiefoutjes tegen, voornamelijk foute terugverwijzingen wat geslacht en aantal betreft, zoals 'zes pelotons van vijftig man elk liep de brug op'. Een keer zo'n foutje is niet storend, maar ik kwam het helaas wat vaker tegen. Niet genoeg om mijn plezier in het lezen erg te verstoren, maar mooi vond ik het niet (ik ben nu eenmaal eindredacteur van beroep). Ik weet ook dat er gelukkig lezers zijn die daar geen probleem mee hebben. Draag je de Nederlandstalige SF en fantasy een warm hart toe en hou je van 'grimdark' fantasy of fantasy die net wat anders is dan een reisgezelschap op een queeste tegen een dark lord, dan is dit een heel goede serie om je op te storten. Je zult langzaam worden opgeslokt door de wereld die Jansen heeft geschapen en met spanning uitkijken naar het volgende deel, net als ik!
In mijn recensie van het eerste deel van deze serie noemde ik het al origineel en ambitieus. Daar blijf ik na het lezen van het tweede deel wel bij.
Ik kwam er wel minder in dan bij het eerdere deel. Er worden veel karakters gevolgd, en van een groot deel is de motivatie niet echt duidelijk. De kerkridder Nikolas is een interessante toevoeging. De verhaallijn van Grim, Grijs en Thoreld voelt vooral als een vertragingstaktiek: er moet nog een boek opgesnort worden. Waar zij in het eerste boek hoofdfiguren leken, volgen ze hier een losstaand zijpad. Jammer, want dat zijn een paar van de boeiendste karakters.
Ik ben nog steeds nieuwsgierig waar het geheel naar zal leiden, dus het verschijnen van deel 3 hou ik in de gaten.
In schaduwen van weleer van Mike Jansen is de tweede kroniek van Cranborn en daarmee het directe vervolg op De falende god. In het vorige deel maakten we kennis met een breed scala aan personages en culturen. We zagen het lot van de laatste Draconii en de gevolgen die daaraan verbonden waren. Dit vervolg begint met de verschillende personages verspreid op hun eigen slagvelden en zoektochten. In dat opzicht lijken Jansens kronieken op Het lied van ijs en vuur van George RR Martin.
Een wereld gaat open Waar de lezer in het vorige deel al proefde van de wereld die Jansen schetst voor zijn verhaal, wordt deze in dit deel pas écht duidelijk. De wereld opent zich als het ware en het is nu makkelijker om te zien waar alle conflicten vandaan komen en waar ze zich afspelen. Jansen slaagt erin zijn lezer een rijke wereld voor te schotelen zonder dat deze overvol aanvoelt. De auteur toont zijn omgevingen met vlotte, bondige zinnen en geeft zijn lezer een duidelijk beeld zonder te vervallen tot onnodige mooischrijverij. Ook wat verhaal betreft komen er meer dingen aan het licht en krijgt de lezer een beter beeld van wat er allemaal speelt in en om Cranborn.