What do you think?
Rate this book
Breviario del caos
Breviario del caos es uno de los retratos literarios más lúcidos y contundentes que se hayan hecho sobre la precaria condición humana en la modernidad. Y fue concebido por uno de los pensadores más importantes e incomprendidos de nuestro tiempo: Albert Caraco.
En este pequeño libro, donde convergen el fragmento imbatible y el epigrama cáustico, escrito con una elegancia y una profundidad que inmediatamente nos recuerda a escritores de la inteligencia de Cioran, Céline y el Pessoa del Libro del desasosiego, vemos reflejados nuestros más terribles temores y nuestros más inconfesados deseos de exterminio, sin ningún tipo de lenitivo ni ambages que pudieran atenuar el asco y la desesperanza frente a una humanidad cada vez más atrofiada por una serie de valores y prácticas que irremediablemente se dirigen al caos.
Caraco proyecta sus aforismos como si fuesen las balas asesinas de la hipocresía reinante, y no deja espacio para lamentos timoratos ni eufemismos conciliadores. Nombra las cosas como son. Pero en el fondo, como en todo buen pesimista, irrumpe como una ola imbatible la luminosidad de su pensamiento. Breviario del caos es el primer libro que se traduce al español de este gran escritor, iniciando así, seguramente, el culto que se merece.
En este pequeño libro, donde convergen el fragmento imbatible y el epigrama cáustico, escrito con una elegancia y una profundidad que inmediatamente nos recuerda a escritores de la inteligencia de Cioran, Céline y el Pessoa del Libro del desasosiego, vemos reflejados nuestros más terribles temores y nuestros más inconfesados deseos de exterminio, sin ningún tipo de lenitivo ni ambages que pudieran atenuar el asco y la desesperanza frente a una humanidad cada vez más atrofiada por una serie de valores y prácticas que irremediablemente se dirigen al caos.
Caraco proyecta sus aforismos como si fuesen las balas asesinas de la hipocresía reinante, y no deja espacio para lamentos timoratos ni eufemismos conciliadores. Nombra las cosas como son. Pero en el fondo, como en todo buen pesimista, irrumpe como una ola imbatible la luminosidad de su pensamiento. Breviario del caos es el primer libro que se traduce al español de este gran escritor, iniciando así, seguramente, el culto que se merece.
136 pages, Paperback
First published January 1, 1982
34 people are currently reading
700 people want to read
About the author
Albert Caraco
22 books73 followersAlbert Caraco (8 July 1919 – 7 September 1971) was a French-Uruguayan philosopher, writer, essayist and poet of Turkish Jewish descent. He is often compared to the philosophers and writers such as Emil Cioran, Louis-Ferdinand Céline, Nicolás Gómez Dávila and Friedrich Nietzsche.
Albert Caraco was born Istanbul on 8 July 1919 to a Sephardi Jewish family. His family relocated in Vienna, Prague and later in Berlin, before settling in Paris. He attended to Lycée Janson de Sailly and graduated from Ecole des Hautes Etudes Commerciales in 1939. At the same year, Caraco and his family fled to South America due to Nazi threat and approaching World War II. His family received Uruguayan citizenship and converted to Catholicism. In early 1940s, Caraco published a series of poems and plays.
In 1946, Caraco returned to Paris, where he spent the rest of his life. Inspired by monastic discipline, he devoted himself to writing, although he renounced his Catholic faith. His mother's death in 1969, which was widely documented in his work, Post mortem, had a negative effect on his state. On 7 September 1971, following his father's death, he committed suicide. Most of his unreleased works were posthumously published by L'Age d'Homme publishing company.
Albert Caraco was born Istanbul on 8 July 1919 to a Sephardi Jewish family. His family relocated in Vienna, Prague and later in Berlin, before settling in Paris. He attended to Lycée Janson de Sailly and graduated from Ecole des Hautes Etudes Commerciales in 1939. At the same year, Caraco and his family fled to South America due to Nazi threat and approaching World War II. His family received Uruguayan citizenship and converted to Catholicism. In early 1940s, Caraco published a series of poems and plays.
In 1946, Caraco returned to Paris, where he spent the rest of his life. Inspired by monastic discipline, he devoted himself to writing, although he renounced his Catholic faith. His mother's death in 1969, which was widely documented in his work, Post mortem, had a negative effect on his state. On 7 September 1971, following his father's death, he committed suicide. Most of his unreleased works were posthumously published by L'Age d'Homme publishing company.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 73 reviews
November 18, 2019
Mom, can I have some Cioran?
Mom: we have Cioran at home
Cioran at home:
Mom: we have Cioran at home
Cioran at home:
July 16, 2019
Caraco just needed a hug or something
February 9, 2019
Caraco aslında günümüzünün entellektüel insanının bildiği birçok şeyi doğrudan, çekinmeden belki de biraz abartarak yazıya aktarmış bu eserinde. Kitabın yazıldığı dönemde insanlar fikirsel açıdan bu kadar cesur olmadığı için kendini ayrı tutmuştur belki Caraco, fakat çevirmenin Caraco'yu yüceltip peygamber ilan etmesi, Nietzsche ve Ciorandan üstün bir düşünür olduğunu üstelemesi doğru değildir. Savaş yüzünden sürekli göç eden bir ailenin çocukluğunu yaşayamamış çocuğu olmak, belki de onu bu abartılı karamsarlık ve insandan nefret etmeye yönlendirmiştir.
October 1, 2018
Çok üzgünüm pek elit Caraco fanları, “son peygamber”inizin yazdığı “kutsal kitap”ı beğenmedim ve (ekşi sözlük’teki bir entry’e göre) “memleketteki depresif ezik tayfa”dan biriyim, plastik yalancı bataklıklara saplandım”. Napalım, yapacak bir şey yok artık.
Üç günde bu temada üç kitap okudum ve Kaos’un Kutsal Kitabı üçüncüydü (1 Burukluk 2 Çürümenin Kitabı ) ve inanın YILDIM.
Kitabın kendisine dönelim, ya da yazarın kendisine: sizce de bir yazarı “SON PEYGAMBER” olarak nitelendirmek biraz “fazla” değil mi? Yani sıradanın biraz üstünde bir ölüm filozofundan bahsediyoruz, abartmasak mı?
Kitap bana bütünsel bir felsefeden çok sanrı veya art arda sayıklamalar gibi geldi ama yazarın hakkı teslim, bu ekstra etkileyicilik demekti.
İçerik karamsardı evet ama karamsardan da öte biraz zorlamaydı bence. Sürekli bir ölüm ölüm diye tutturmalar, insanlığı yerden yere vurmalar... Üzgünüm, bana fazla geldi.
Üç günde bu temada üç kitap okudum ve Kaos’un Kutsal Kitabı üçüncüydü (1 Burukluk 2 Çürümenin Kitabı ) ve inanın YILDIM.
Kitabın kendisine dönelim, ya da yazarın kendisine: sizce de bir yazarı “SON PEYGAMBER” olarak nitelendirmek biraz “fazla” değil mi? Yani sıradanın biraz üstünde bir ölüm filozofundan bahsediyoruz, abartmasak mı?
Kitap bana bütünsel bir felsefeden çok sanrı veya art arda sayıklamalar gibi geldi ama yazarın hakkı teslim, bu ekstra etkileyicilik demekti.
İçerik karamsardı evet ama karamsardan da öte biraz zorlamaydı bence. Sürekli bir ölüm ölüm diye tutturmalar, insanlığı yerden yere vurmalar... Üzgünüm, bana fazla geldi.
January 12, 2012
Una lucidez tremenda. Obra incómoda que gira en torno a un puñado de ideas muy concretas y bien reflexionadas sobre la decadencia del hombre.
A ratos me parecía estar "escuchando" a un profeta, poseído por sus visiones y con la mirada extraviada en un horizonte inexistente: «Ninguna tradición nos protege contra el futuro, pues el futuro no tiene precedente»; a ratos a un pensador muy frío, una especie de cirujano de la vida, que con mano firme diseccionaba el cuerpo que compone lo que entendemos por "nuestra circunstancia".
Hay estallidos de una ironía muy fina, y el humor no está ausente, pero, digamos que no es lo que más le preocupa.
Lanza advertencia tras advertencia contra la abyección que vendrá, que ya llegó para nosotros, y es lapidario: no hay salvación: nos va a cargar la chingada, nos guste o no.
Está bien pirata que haya comenzado a leer este libro al mismo tiempo que el "Sobre la violencia. Seis reflexiones marginales" de Slavoj Žižek, pues, a pesar de la distancia formal y de pensamiento de estos dos autores, ambos se encuentran en esa línea radical y extrema de soluciones finales; con la grandísima diferencia que Caraco sí fue de acuerdo con sus convicciones y se mató después de fallacer su padre.
Por ahí leí a un imbécil que confundía los alegatos de Caraco con los propios de un partidiario de la ultraderecha, y qué triste es que quien se acerque a leer a este wey -que no es fácil, pues en cansado, muy pesado su estilo, pareciera dar vueltas como un cuervo sobre un cuerpo moribundo, un cuerpo moribundo que no termina de morir- encima cometa la imprudencia de leerlo mal.
Sus ideas sobre la "masa" y su pesimismo parecieran hermanarlo con Canetti y Cioran, respectivamente, pero, hay algo que escapa a ellos, Caraco pareciera, no harto, no fastidiado, sino, como hastiado de tener que explicarnos porqué estamos de la chingada y cuáles serán nuestras consecuencias. Aunque lo hace sin mostrarse paternalista, y sí un poco adoctrinando.
La verdad es que no le recomendaría este libro a nadie.
A ratos me parecía estar "escuchando" a un profeta, poseído por sus visiones y con la mirada extraviada en un horizonte inexistente: «Ninguna tradición nos protege contra el futuro, pues el futuro no tiene precedente»; a ratos a un pensador muy frío, una especie de cirujano de la vida, que con mano firme diseccionaba el cuerpo que compone lo que entendemos por "nuestra circunstancia".
Hay estallidos de una ironía muy fina, y el humor no está ausente, pero, digamos que no es lo que más le preocupa.
Lanza advertencia tras advertencia contra la abyección que vendrá, que ya llegó para nosotros, y es lapidario: no hay salvación: nos va a cargar la chingada, nos guste o no.
Está bien pirata que haya comenzado a leer este libro al mismo tiempo que el "Sobre la violencia. Seis reflexiones marginales" de Slavoj Žižek, pues, a pesar de la distancia formal y de pensamiento de estos dos autores, ambos se encuentran en esa línea radical y extrema de soluciones finales; con la grandísima diferencia que Caraco sí fue de acuerdo con sus convicciones y se mató después de fallacer su padre.
Por ahí leí a un imbécil que confundía los alegatos de Caraco con los propios de un partidiario de la ultraderecha, y qué triste es que quien se acerque a leer a este wey -que no es fácil, pues en cansado, muy pesado su estilo, pareciera dar vueltas como un cuervo sobre un cuerpo moribundo, un cuerpo moribundo que no termina de morir- encima cometa la imprudencia de leerlo mal.
Sus ideas sobre la "masa" y su pesimismo parecieran hermanarlo con Canetti y Cioran, respectivamente, pero, hay algo que escapa a ellos, Caraco pareciera, no harto, no fastidiado, sino, como hastiado de tener que explicarnos porqué estamos de la chingada y cuáles serán nuestras consecuencias. Aunque lo hace sin mostrarse paternalista, y sí un poco adoctrinando.
La verdad es que no le recomendaría este libro a nadie.
August 25, 2017
"La catastrofe è necessaria, la catastrofe è desiderabile, la catastrofe è legittima, la catastrofe è provvidenziale, il mondo non si rinnova a minor prezzo, e se non si rinnova dovrà scomparire con gli uomini che lo infettano. Gli uomini si sono diffusi nell'universo come una lebbra, e più si moltiplicano più lo snaturano, essi credono di servire i propri Dei divenendo sempre più numerosi, i bottegai e i preti approvano la loro fecondità, gli uni perché essa li arricchisce, gli altri, invece, perché li accredita."
Una riflessione sull'uomo molto, molto triste.
Una riflessione sull'uomo molto, molto triste.
November 7, 2019
Bu kadar karamsar olmak Alberto Caraco için gayet makul.
December 25, 2022
Kitabın ismi çok havalı değil miydi sahiden de? İsmine aldanıp okudum, genel havasını sevdim ama okumama gerek var mıydı? hayır yoktu. Nesnellik ve biraz anarşistlik biraz da nihilizm dolu bir sürü şikayet okudum. çözüm de vermiş mi onu anlayamadım. Önermiyorum ama merak eden okusun..
October 4, 2017
"Giacché l’uomo non è quaggiù per produrre e per consumare, produrre e consumare sono sempre stati soltanto un fatto accessorio, ciò che conta è essere e sentire che si esiste, il resto ci abbassa al rango di formiche, di termiti e di api. Noi rifiutiamo la sorte di insetti socievoli alla quale le ideologie di moda ci votano […]" (p. 60)
June 7, 2020
Sürekli tekrarlar içeren bir sayıklama gibi olmuş. Ana fikrin tüm metne yayılmasını farklı örneklere desteklenmesini beklerdim.
May 4, 2025
Un po' di sano nichilismo
È sempre un piacere leggere scritti di autori che si sono tolti la vita.
C'è la possibilità di misurare quanto l'atto finale si riverberi negli scritti, se questi siano delle tappe che vi abbiano condotto, e poi se in essi si possano riscontrare risonanze col proprio personale sentire, magari per confermare che forse se tutte le vite felici si assomigliano tra loro, non si assomigliano quelle infelici e davvero molte ed eterogenee possono essere le strade che conducono a un finale (che poi è comunque identico nell'esito).
Qui abbiamo un autore che mescola in maniera perturbante lucidità e follia, mostrando come il confine tra le due sia labile, o forse rivelando che il confine non esiste e la lucidità è solamente follia paludata da ragionamenti e termini considerati normali dai più per mera abitudine.
Questi scritti sono attraversati tutti da un fondamentale rigetto, viscerale, per la procreazione, per la proliferazione inarrestabile ed esponenziale della specie umana sulla superficie terrestre. Più che odio c'è disgusto per la procreazione, per l'unione delle carni che generano nuove carni, e poi per la vita stessa, descritte nei termini di un contagio, di un morbo, una lebbre per usare le parole dell'autore. Su tutto questo pesa grave e costante a rendere assurda la vita l'ombra della morte, certo come destino individuale, ma anche come auspicio che l'autore rivolge all'intera specie umana, a suo dire forse unica giustizia per rimediare a quell'ingiustizia che è il semplice fatto di esistere.
Poi ci sono dei passaggi in cui si deborda nella paranoia, in cui dietro la spinta alla procreazione l'autore quasi vede un oscuro complotto delle religioni e del capitale, bisognosi di masse da sottomettere le prime e da inserire nella grande macchina dell'economia il secondo. Io alle teorie del complotto sono un po' allergico, e penso semplicemente che tutte le forme di vita abbiano una spinta profonda a diffondersi e moltiplicarsi. In fondo lo fanno tutti dai batteri in su, senza bisogno di preti o capitalisti a dirigere la baracca.
Anzi, semmai è stato proprio lo sviluppo economico ad aver rallentato l'esplosione demografica umana. Chissà cosa direbbe il nostro autore se fosse ancora vivo ai nostri giorni, quando il problema sembra essere l'esatto contrario di quel che lui vedeva, ovvero la denatalità. Forse ne sarebbe stato felice o forse avrebbe avuto ancora da lanciare i suoi strali velenosi e disperati anche contro il nuovo problema, chissà.
È sempre un piacere leggere scritti di autori che si sono tolti la vita.
C'è la possibilità di misurare quanto l'atto finale si riverberi negli scritti, se questi siano delle tappe che vi abbiano condotto, e poi se in essi si possano riscontrare risonanze col proprio personale sentire, magari per confermare che forse se tutte le vite felici si assomigliano tra loro, non si assomigliano quelle infelici e davvero molte ed eterogenee possono essere le strade che conducono a un finale (che poi è comunque identico nell'esito).
Qui abbiamo un autore che mescola in maniera perturbante lucidità e follia, mostrando come il confine tra le due sia labile, o forse rivelando che il confine non esiste e la lucidità è solamente follia paludata da ragionamenti e termini considerati normali dai più per mera abitudine.
Questi scritti sono attraversati tutti da un fondamentale rigetto, viscerale, per la procreazione, per la proliferazione inarrestabile ed esponenziale della specie umana sulla superficie terrestre. Più che odio c'è disgusto per la procreazione, per l'unione delle carni che generano nuove carni, e poi per la vita stessa, descritte nei termini di un contagio, di un morbo, una lebbre per usare le parole dell'autore. Su tutto questo pesa grave e costante a rendere assurda la vita l'ombra della morte, certo come destino individuale, ma anche come auspicio che l'autore rivolge all'intera specie umana, a suo dire forse unica giustizia per rimediare a quell'ingiustizia che è il semplice fatto di esistere.
Poi ci sono dei passaggi in cui si deborda nella paranoia, in cui dietro la spinta alla procreazione l'autore quasi vede un oscuro complotto delle religioni e del capitale, bisognosi di masse da sottomettere le prime e da inserire nella grande macchina dell'economia il secondo. Io alle teorie del complotto sono un po' allergico, e penso semplicemente che tutte le forme di vita abbiano una spinta profonda a diffondersi e moltiplicarsi. In fondo lo fanno tutti dai batteri in su, senza bisogno di preti o capitalisti a dirigere la baracca.
Anzi, semmai è stato proprio lo sviluppo economico ad aver rallentato l'esplosione demografica umana. Chissà cosa direbbe il nostro autore se fosse ancora vivo ai nostri giorni, quando il problema sembra essere l'esatto contrario di quel che lui vedeva, ovvero la denatalità. Forse ne sarebbe stato felice o forse avrebbe avuto ancora da lanciare i suoi strali velenosi e disperati anche contro il nuovo problema, chissà.
January 24, 2017
"Kölelik okulunun kaynağının aileden başka yer olmamasını da buna eklemeli; zorbalar bu nedenle geleneksel aileleri severler, bu ailelerde kadın köledir ve çocuklar teba, ama baba -müstehcen, gülünç ve sefil olsa bile- kendi evinde hakimdir ve bizim hükümdarların arketipidir, evet, tanrılarımızın ve krallarımızın yaşayan modeli babadır!"
"Çünkü toplum bir hiçtir, bir biçimdir, içeriği yitik kitleden ibarettir, spermatik uyurgezerlerin dalaşıdır toplum, son derece aşağılık bir şeydir, filozofu hiç ilgilendirmez. Tarih büyük adamların eseridir, seçkinlerin boy ölçüştüğü kapalı alandır, yığınlar gösteriye kabul edilir ve yıkıma sürüklendiklerinde ise ölülerine ineklerden daha fazla değer verilmez"
"bu dünyada yoksul olmaktan başka bir kusur olmadığını anlamalıdır, her yoksul, bir başka yoksul doğurarak sefalete yeni bir rehin verdiği andan itibaren suçlu olur."
"Şuna ikna olalım ki merhamet bir saçmalıktır, merhamet gösterilen kişileri bozar, hayırsever ruhlara trapez olup merhametin kurbanı olmaktansa kendini yok etmek yeğdir."
"erkeğin inşa ettiği düzenin temellerinde cinayet var. Kadim halklar, Tarih’ten öncekiler, bizim geleneklerimizi ve buyruklarımızı borçlu olduğumuz halklardan daha sade ve daha yumuşaktılar, kadınlar tarafından yönetiliyorlardı ve biz onları ahlaksızlıkla damgalıyoruz, ama bu onları yenenlerin niteleyişidir ki biz de her zaman onlardan esin aldık."
"Tüm egemen sınıfları bir uçtan ötekine ortadan kaldırsak bile hiçbir şey değişmiş olmaz, elli yüzyıl önce kurulmuş düzenin kılı bile kıpırdamaz, ölüme doğru yürüyüş tek bir gün bile durmaz ve muzaffer isyancılara kalan tek seçenek eskimiş geleneklerin ve saçma buyrukların mirasçısı olmak olur. Komedi sona erdi, trajedi başlıyor, dünya giderek daha sert, daha soğuk, daha kasvetli ve daha adaletsiz olacak; "
"onlara yaşamanın asla bir hak değil, bir suiistimal olduğunu ve yok olmayı hak ettiklerini öğreteceğiz, "
"On bin fersah bizi bir adım bile ilerletmeyecek, dünya giderek aynılaşıyor, felaket farkıyla, uluslar arasına biraz fark koyan o. Yolculuk etmek neye yarar? Kaçmak neye yarar? Burada bıraktığımız her şeyi orada tekrar bulacağız, hapishane kendi üzerine kapanıyor, bizim buradan ancak ölümüz çıkar; ne ay ne gezegenler yaşanabilir gibi."
"yarın vuracak olanlara biz bugün vurmalıyız, oyunun kuralı budur"
"en bilgili insanların bile yargısına güven olmuyor artık ve niteliksizlik zafer kazanıyor, hem de ona değer veren dalaverecilerle birlikte, hiç cezalandırılmadan"
"Dinlere mümin gerek, uluslara savunacak insan, sanayicilere tüketici; bu demektir ki herkese çocuk gerek, yetişkin olunca ne olacaklarının bir önemi yok. Felaket karşısında güç durumdayız ve temellerimizi ancak ölüme giderken koruyabiliyoruz, bundan daha trajik bir paradoks hiç görülmedi, daha belirgin bir saçmalık hiç görülmedi, bu evrenin tesadüfi bir yaratı olduğunun, hayatın bir gölge-fenomen ve insanın da bir ilinek olduğunun kanıtı hiç bu kadar genel onay görmedi"
"En kötü düşmanlarımız, bize umuttan söz edenler, sorunlarımızın çözüleceği ve arzularımızın karşılanacağı, neşeli, aydınlık, çalışmanın ve barışın olduğu bir gelecek vaat edenlerdir. Vaatlerini yenilemenin onlara bir bedeli yoktur, ama onlara kulak vermek bize çok pahalıya mal olur ve yalnızca yanlış fikirler ediniriz"
"Hangi alanda olursa olsun, aptallıkta birbirimizle yarışıyoruz, icatlarımız paradoksa çare bulamıyor. Giderek daha zekice imkânlara sahip olurken giderek daha aptallaşıyoruz, biz bu imkânların yasasına tabi olacağız ve bu imkânlar da bize sahip olacak, biz hayal kırıklığına uğrarken devlet şeflerimiz imkânların ilk hizmetkârları olacaklar ve biz de sınırsız bir köleliğe bağlanacağız"
"Asla çoğalmayın ve kesinlikle artmayın, facianın kaynağı üremedir, yeryüzünün kaynaklarını tüketmekten ve onun masum giysisini kirletmekten çekinin, ateşin milyarlarcasını yok ettiği, çerçöpün ve pisliğin ortasında varlığını sürdüren ve kendi dışkılarını içen o eciş bücüş yaratıkları hatırlayın, tek bir ağacın bile bitmediği, uğultunun ve leş kokusunun istila ettiği bir sürü canavarca şehirde beşi altısı tek bir odada yaşıyordu onların. Babalarınız böyle insanlardı, onların iğrençliklerini hatırlayın ve onları sakın örnek almayın, aynı ölçüde iğrenç olan ahlaklarını aşağılayın, inançlarını bir kenara atın, onlar çocuk kaldıkları ve Gökte bir Baba aradıkları için cezalandırıldılar. Gök boştur ve Sizler özgür insanlar olarak yaşamak ve ölmek için öksüz kalmalısınız.”
"
"İnsanlar hiçbir umut taşımasa kaderleri aynı olmazdı, insanlar hiçbir şeye inanmasa, durumları belki değişirdi: Dolayısıyla umut ve iman onların başlarındaki musibetin parçasıdır yalnızca, ama bunlar efendilerinin mutluluğudur ve tinselciler, ermişliklerine rağmen, efendilerin bekçi köpekliğini yapmadan duramazlar"
"Erkekler hiçbir şeye umut bağlamasalardı kadınlar kısır ölürdü, erkekler hiçbir şeye inanmasalardı döllemektense ahlaksızlığı sever olurlardı, ahlaksızlıklar onları görevden daha az mutsuz ederdi, görev ahlaksızlıklardan daha kötüdür, görev musibetin içine yerleşmektir"
"Milliyetçilik evrensel bir hastalıktır, ancak çılgınların ölümüyle şifa bulur, bu kadar zararlı düşüncenin iyice daralttığı bir dünyada varlığımızı sürdüremeyiz, yok olacağız. Geleceğin tarihçisi, doğanın halklara baş döndürücü bir ruh musallat ederek halklardan öcünü aldığını ve Milliyetçiliğin çok kalabalıklaşmış hayvan topluluklarını ele geçirmiş olana benzer bir çılgınlık olduğunu söyleyecektir"
"Pagan olmuş, pagan kalmış bir dünya doğayı ihlal etmezdi, Pagan görüşler doğayı kutsal kabul ediyordu, genellikle ağaçlara ve su kaynaklarına tapıyorlardı; vahyedilmiş olduğu varsayılan dinlerin dogmalarının merkezine yerleştirdikleri zaman yerine, Pagan görüşlerin konusu uzamdı, ve, istisnalar hariç, ölçüyü aşkınlığa, uyumu da her şeye tercih ediyorlardı. Kendilerinin vahyedilmiş olduğunu söyleyen dinler bizim üzerimizde fanatizmi yerleştirdiler ve bu fanatizmi sonuna dek vardıran Hıristiyanlık deliliği tanrısallaştırdı, tutarsızlığı yüceltti ve daha büyük bir iyilik adına kargaşayı meşrulaştırdı"
"Gençler dünyayı kurtaramaz, dünya artık kurtarılamaz, kurtuluş fikri yanlış bir fikir, sayısız hatalarımızın bedelini ödememiz gerekiyor, artık hiçbir şeyi telafi edemeyiz, çok geç, telafi vakti bitti, reform vakti sona erdi"
"Ne mutludur ölüler! Deliliğe kapılarak doğuranlar üç kez daha fazla mutsuz! Ne mutludur hadımlar! Ne mutludur kısırlar! Döllemektense sefahati tercih edenler de mutludur"
"Çünkü toplum bir hiçtir, bir biçimdir, içeriği yitik kitleden ibarettir, spermatik uyurgezerlerin dalaşıdır toplum, son derece aşağılık bir şeydir, filozofu hiç ilgilendirmez. Tarih büyük adamların eseridir, seçkinlerin boy ölçüştüğü kapalı alandır, yığınlar gösteriye kabul edilir ve yıkıma sürüklendiklerinde ise ölülerine ineklerden daha fazla değer verilmez"
"bu dünyada yoksul olmaktan başka bir kusur olmadığını anlamalıdır, her yoksul, bir başka yoksul doğurarak sefalete yeni bir rehin verdiği andan itibaren suçlu olur."
"Şuna ikna olalım ki merhamet bir saçmalıktır, merhamet gösterilen kişileri bozar, hayırsever ruhlara trapez olup merhametin kurbanı olmaktansa kendini yok etmek yeğdir."
"erkeğin inşa ettiği düzenin temellerinde cinayet var. Kadim halklar, Tarih’ten öncekiler, bizim geleneklerimizi ve buyruklarımızı borçlu olduğumuz halklardan daha sade ve daha yumuşaktılar, kadınlar tarafından yönetiliyorlardı ve biz onları ahlaksızlıkla damgalıyoruz, ama bu onları yenenlerin niteleyişidir ki biz de her zaman onlardan esin aldık."
"Tüm egemen sınıfları bir uçtan ötekine ortadan kaldırsak bile hiçbir şey değişmiş olmaz, elli yüzyıl önce kurulmuş düzenin kılı bile kıpırdamaz, ölüme doğru yürüyüş tek bir gün bile durmaz ve muzaffer isyancılara kalan tek seçenek eskimiş geleneklerin ve saçma buyrukların mirasçısı olmak olur. Komedi sona erdi, trajedi başlıyor, dünya giderek daha sert, daha soğuk, daha kasvetli ve daha adaletsiz olacak; "
"onlara yaşamanın asla bir hak değil, bir suiistimal olduğunu ve yok olmayı hak ettiklerini öğreteceğiz, "
"On bin fersah bizi bir adım bile ilerletmeyecek, dünya giderek aynılaşıyor, felaket farkıyla, uluslar arasına biraz fark koyan o. Yolculuk etmek neye yarar? Kaçmak neye yarar? Burada bıraktığımız her şeyi orada tekrar bulacağız, hapishane kendi üzerine kapanıyor, bizim buradan ancak ölümüz çıkar; ne ay ne gezegenler yaşanabilir gibi."
"yarın vuracak olanlara biz bugün vurmalıyız, oyunun kuralı budur"
"en bilgili insanların bile yargısına güven olmuyor artık ve niteliksizlik zafer kazanıyor, hem de ona değer veren dalaverecilerle birlikte, hiç cezalandırılmadan"
"Dinlere mümin gerek, uluslara savunacak insan, sanayicilere tüketici; bu demektir ki herkese çocuk gerek, yetişkin olunca ne olacaklarının bir önemi yok. Felaket karşısında güç durumdayız ve temellerimizi ancak ölüme giderken koruyabiliyoruz, bundan daha trajik bir paradoks hiç görülmedi, daha belirgin bir saçmalık hiç görülmedi, bu evrenin tesadüfi bir yaratı olduğunun, hayatın bir gölge-fenomen ve insanın da bir ilinek olduğunun kanıtı hiç bu kadar genel onay görmedi"
"En kötü düşmanlarımız, bize umuttan söz edenler, sorunlarımızın çözüleceği ve arzularımızın karşılanacağı, neşeli, aydınlık, çalışmanın ve barışın olduğu bir gelecek vaat edenlerdir. Vaatlerini yenilemenin onlara bir bedeli yoktur, ama onlara kulak vermek bize çok pahalıya mal olur ve yalnızca yanlış fikirler ediniriz"
"Hangi alanda olursa olsun, aptallıkta birbirimizle yarışıyoruz, icatlarımız paradoksa çare bulamıyor. Giderek daha zekice imkânlara sahip olurken giderek daha aptallaşıyoruz, biz bu imkânların yasasına tabi olacağız ve bu imkânlar da bize sahip olacak, biz hayal kırıklığına uğrarken devlet şeflerimiz imkânların ilk hizmetkârları olacaklar ve biz de sınırsız bir köleliğe bağlanacağız"
"Asla çoğalmayın ve kesinlikle artmayın, facianın kaynağı üremedir, yeryüzünün kaynaklarını tüketmekten ve onun masum giysisini kirletmekten çekinin, ateşin milyarlarcasını yok ettiği, çerçöpün ve pisliğin ortasında varlığını sürdüren ve kendi dışkılarını içen o eciş bücüş yaratıkları hatırlayın, tek bir ağacın bile bitmediği, uğultunun ve leş kokusunun istila ettiği bir sürü canavarca şehirde beşi altısı tek bir odada yaşıyordu onların. Babalarınız böyle insanlardı, onların iğrençliklerini hatırlayın ve onları sakın örnek almayın, aynı ölçüde iğrenç olan ahlaklarını aşağılayın, inançlarını bir kenara atın, onlar çocuk kaldıkları ve Gökte bir Baba aradıkları için cezalandırıldılar. Gök boştur ve Sizler özgür insanlar olarak yaşamak ve ölmek için öksüz kalmalısınız.”
"
"İnsanlar hiçbir umut taşımasa kaderleri aynı olmazdı, insanlar hiçbir şeye inanmasa, durumları belki değişirdi: Dolayısıyla umut ve iman onların başlarındaki musibetin parçasıdır yalnızca, ama bunlar efendilerinin mutluluğudur ve tinselciler, ermişliklerine rağmen, efendilerin bekçi köpekliğini yapmadan duramazlar"
"Erkekler hiçbir şeye umut bağlamasalardı kadınlar kısır ölürdü, erkekler hiçbir şeye inanmasalardı döllemektense ahlaksızlığı sever olurlardı, ahlaksızlıklar onları görevden daha az mutsuz ederdi, görev ahlaksızlıklardan daha kötüdür, görev musibetin içine yerleşmektir"
"Milliyetçilik evrensel bir hastalıktır, ancak çılgınların ölümüyle şifa bulur, bu kadar zararlı düşüncenin iyice daralttığı bir dünyada varlığımızı sürdüremeyiz, yok olacağız. Geleceğin tarihçisi, doğanın halklara baş döndürücü bir ruh musallat ederek halklardan öcünü aldığını ve Milliyetçiliğin çok kalabalıklaşmış hayvan topluluklarını ele geçirmiş olana benzer bir çılgınlık olduğunu söyleyecektir"
"Pagan olmuş, pagan kalmış bir dünya doğayı ihlal etmezdi, Pagan görüşler doğayı kutsal kabul ediyordu, genellikle ağaçlara ve su kaynaklarına tapıyorlardı; vahyedilmiş olduğu varsayılan dinlerin dogmalarının merkezine yerleştirdikleri zaman yerine, Pagan görüşlerin konusu uzamdı, ve, istisnalar hariç, ölçüyü aşkınlığa, uyumu da her şeye tercih ediyorlardı. Kendilerinin vahyedilmiş olduğunu söyleyen dinler bizim üzerimizde fanatizmi yerleştirdiler ve bu fanatizmi sonuna dek vardıran Hıristiyanlık deliliği tanrısallaştırdı, tutarsızlığı yüceltti ve daha büyük bir iyilik adına kargaşayı meşrulaştırdı"
"Gençler dünyayı kurtaramaz, dünya artık kurtarılamaz, kurtuluş fikri yanlış bir fikir, sayısız hatalarımızın bedelini ödememiz gerekiyor, artık hiçbir şeyi telafi edemeyiz, çok geç, telafi vakti bitti, reform vakti sona erdi"
"Ne mutludur ölüler! Deliliğe kapılarak doğuranlar üç kez daha fazla mutsuz! Ne mutludur hadımlar! Ne mutludur kısırlar! Döllemektense sefahati tercih edenler de mutludur"
March 2, 2023
Un altro libricino a tema apocalittico. L’introduzione cita Céline e Cioran come spiriti affini, e in effetti non siamo troppo distanti, anche se mancano del tutto le sferzate gelide di paradossale comicità tipiche dei due, e il clima è piuttosto profetico e incandescente, a tratti ripetitivo ma non privo di intuizioni folgoranti. Il tema è quello che ci si immagina: stiamo precipitando inesorabilmente verso un’immane catastrofe, che ci siamo apparecchiati da soli sovrappopolando il mondo. Caraco non ha dubbi; io qualcuno in più, anche se, leggendolo immersi nel “rumore delle metro affollate”, viene quasi di dargli ragione.
November 23, 2014
Caraco è una moderna Cassandra. Profetizzava mezzo secolo fa (credo, questo libro è stato pubblicato postumo nel 1982, ma non sono riuscita a trovare quando sia stato scritto) i cataclismi del nostro tempo, particolermente la sovrappopolazione e l'esaurirsi delle risorse. Si scagliava contro l'uomo e la sua mania di fornicazione, contro le religioni non più oppio dei popoli ma addirittura "cancri della specie". Lucidissimo e realmente profetico, capace di vere perle, ma davvero troppo estremo. Angosciante ai limiti del tollerabile: bello all'inizio, spinge alla riflessione, ma poi soffoca. Anche un pochino ripetitivo, oserei dire, anche se potrebbe far parte del gioco, prendere il lettore per sfinimento. Cassandra, davvero. Ci ho messo cinque mesi a leggere queste 128 pagine. Non credo sia possibile leggerlo altrimenti che centellinandolo pochissimo alla volta, e nemmeno tutti i giorni.
February 7, 2016
Kafka "eğer okuduğumuz bir kitap, kafamıza tuğla yemiş hissi yaratmayacaksa niye okumaya zahmet edelim ki" demişti. Bu kitap tuğla değil, kafanıza mermi yemiş hissi yaratıyor. Yazarın temel fikri hızlı artan insan nüfusu ve bunun dünyayı mahvettiği üzerine kurulu. Çözümü de oldukça radikal; "fazla insanları yok etmek."
Topluma sürekli çoğalmalarını öğütleyenlerin tüccarlar ve din adamları olduğunu söylüyor ki; doğru bir yaklaşım. Üst sınıfta dünyaya gelen her insan için, piramidin altında kabaca beş kişi gerekiyor. Öğretileri bariz bir şekilde anti insancıl fakat yazar da bununla gurur duyuyor. Temelde çok rahatsız edici bir kitap ama yazarın bunları söylemeye cesaret etmesi takdire şayan.
Topluma sürekli çoğalmalarını öğütleyenlerin tüccarlar ve din adamları olduğunu söylüyor ki; doğru bir yaklaşım. Üst sınıfta dünyaya gelen her insan için, piramidin altında kabaca beş kişi gerekiyor. Öğretileri bariz bir şekilde anti insancıl fakat yazar da bununla gurur duyuyor. Temelde çok rahatsız edici bir kitap ama yazarın bunları söylemeye cesaret etmesi takdire şayan.
January 29, 2022
[Interrotto a pagina 62]
Boriosità insopportabile, stile ripetitivo e noiso, assenza totale di gusto estetico. Sono presenti due idee quasi originali (una palingenesi negativa/gnostica e un ritorno al femmineo come principio originario/arché) che vengono puntualmente contraddetti chissà come dagli aforismi sucessivi. Edgy, troppo edgy, gratuitamente edgy. Alcune linee interpretative lo considerano un umanista nostalgico, rattristito per la condizione in cui versa l'Uomo odierno; vabbè I guess, non penso si debba aggiungere altro. Ah sì, viene paragonato a Cioran, ma almeno Cioran scherzava, Caraco si prende sul serio.
Boriosità insopportabile, stile ripetitivo e noiso, assenza totale di gusto estetico. Sono presenti due idee quasi originali (una palingenesi negativa/gnostica e un ritorno al femmineo come principio originario/arché) che vengono puntualmente contraddetti chissà come dagli aforismi sucessivi. Edgy, troppo edgy, gratuitamente edgy. Alcune linee interpretative lo considerano un umanista nostalgico, rattristito per la condizione in cui versa l'Uomo odierno; vabbè I guess, non penso si debba aggiungere altro. Ah sì, viene paragonato a Cioran, ma almeno Cioran scherzava, Caraco si prende sul serio.
May 16, 2021
Ortaokulda olsam çok etkilenirdim. Ama neyse ki eğitim hayatımı tamamlayalı yıllar oldu. Anti-natalist tezlerini abartılı bulsam da katılmakla birlikte kitabın sonuna doğru yazarın ne kadar ırkçı olduğunu ve aslında demek istediğinin "bütün insanlıktan tiksiniyorum ama bir kısmını insandan dahi saymıyorum" demek istediğini anlamış oldum. Kendisinin peygamber ilan edilmesini ise çok yersiz buldum.
Konu hakkında daha ciddi, kafasının içi daha derli toplu düşünürler var. David Benatar'ı tavsiye ederim.
Konu hakkında daha ciddi, kafasının içi daha derli toplu düşünürler var. David Benatar'ı tavsiye ederim.
April 17, 2016
Katıldığım noktaları oldu Caraco'nun ama düşüncelerinin ve dolayısıyla dilinin sertliği bana göre değildi. Yazdıklarını oldukça çelişkili buldum, önceki yazdıklarına yeniden hiç bakmadan oturup başka bir şeyler yazmış gibi geldi. Feminen'i savunup cinsiyetçi, ırkçılıktan yakınıp ırkçı olabilmiş. Yazdıkları bir faşistin ağzından çıkıyormuş gibi geldi bazen. Bilmiyorum, başlarda başımla onaylayarak okuyordum yazdıklarını ama sonra yüz ekşitmeye döndü bu.
August 30, 2025
rip zeke jeager you would've love albert caraco.
işin şakasını bırakırsak caraco düşüncelerini biraz da dramatik bir şekilde aktardığından olsa gerek doom metal dinleyerek okuduğunuzda o çaresizliği, yok olma ve yok etme arzusunu içinizde hissediyorsunuz. özellikle dinler ve ataerkillik hakkındaki yorumlarına, ruhban sınıfı kinine çok katılıyorum. çözümü kısırlıkta ve yitik kitlenin yok olmasında buluyor ve haklı da. yine de tek başına yeterli olmadığını düşünüyorum bu çözümün. insanlığın putları değişir, ideolojileri değişir ama asıl tanrısı kaos olmaya devam edecektir. çünkü insan, hayvan olmasına rağmen kendisini hayvanlardan üstün sanan gerizekalı bir hayvandır ve bu değişmeyecek çünkü beyin kendisinin farkında olmasını bir halt zannediyor. oysaki insanlık yüzyıllardır kendisini aptal dinleriyle, ideolojileriyle kandırıyor ve bu yanılsamaların yaratıcısı bizzat insan beyni. tek çözüm insanın geldiği yeri, doğayı bilmesi ve kendisinin seçilmiş olmadığını anlamasıdır. bu olduktan sonra yitik kitlenin yaşama sebebi kalmayacaktır, bütün putları yok olacaktır çünkü. yitik kitle yaşadığı sefil hayata rağmen hayvanlardan üstün olmakla, üstün ırk olmakla, doğru fikri savunmakla övünür. bunların hepsi yok olduğunda geriye biz hayvanlar kalacağız. hayvanlığımıza döndüğümüzde zaten bizi doğa kucaklayacak ve kadınlarımız liderliklerini geri alacaklar. çünkü dünya üzerinde yaratma vasfı olan tek gerçek şey kadınlardır. bilim zaten bugün kadınların daha iyi yöneticiler olduklarını nöroloji ve psikoloji ile kanıtlayabiliyor ama biz gerizekalı hayvanlar dinlerimize bağlılığımızdan liderliği tanrımızın hemcinsleri erkeklere veriyoruz. oysaki kendimizden aşağı sandığımız memeli hayvanlar hiçbir puta tapmıyor, haliylr yanılmıyorlar. belki de caraco'nun dediği gibi çok geç kalmışızdır bu reform için. sesini duyuramayan bizler, putlara kanan bir yitik kitle, kandıran bir ruhban sınıfı oldukça kaosun düzenine mahkumuz.
işin şakasını bırakırsak caraco düşüncelerini biraz da dramatik bir şekilde aktardığından olsa gerek doom metal dinleyerek okuduğunuzda o çaresizliği, yok olma ve yok etme arzusunu içinizde hissediyorsunuz. özellikle dinler ve ataerkillik hakkındaki yorumlarına, ruhban sınıfı kinine çok katılıyorum. çözümü kısırlıkta ve yitik kitlenin yok olmasında buluyor ve haklı da. yine de tek başına yeterli olmadığını düşünüyorum bu çözümün. insanlığın putları değişir, ideolojileri değişir ama asıl tanrısı kaos olmaya devam edecektir. çünkü insan, hayvan olmasına rağmen kendisini hayvanlardan üstün sanan gerizekalı bir hayvandır ve bu değişmeyecek çünkü beyin kendisinin farkında olmasını bir halt zannediyor. oysaki insanlık yüzyıllardır kendisini aptal dinleriyle, ideolojileriyle kandırıyor ve bu yanılsamaların yaratıcısı bizzat insan beyni. tek çözüm insanın geldiği yeri, doğayı bilmesi ve kendisinin seçilmiş olmadığını anlamasıdır. bu olduktan sonra yitik kitlenin yaşama sebebi kalmayacaktır, bütün putları yok olacaktır çünkü. yitik kitle yaşadığı sefil hayata rağmen hayvanlardan üstün olmakla, üstün ırk olmakla, doğru fikri savunmakla övünür. bunların hepsi yok olduğunda geriye biz hayvanlar kalacağız. hayvanlığımıza döndüğümüzde zaten bizi doğa kucaklayacak ve kadınlarımız liderliklerini geri alacaklar. çünkü dünya üzerinde yaratma vasfı olan tek gerçek şey kadınlardır. bilim zaten bugün kadınların daha iyi yöneticiler olduklarını nöroloji ve psikoloji ile kanıtlayabiliyor ama biz gerizekalı hayvanlar dinlerimize bağlılığımızdan liderliği tanrımızın hemcinsleri erkeklere veriyoruz. oysaki kendimizden aşağı sandığımız memeli hayvanlar hiçbir puta tapmıyor, haliylr yanılmıyorlar. belki de caraco'nun dediği gibi çok geç kalmışızdır bu reform için. sesini duyuramayan bizler, putlara kanan bir yitik kitle, kandıran bir ruhban sınıfı oldukça kaosun düzenine mahkumuz.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 11, 2023
Ana mesajı, nüfusun azaltılması olan düşüncesine sonuna kadar katılıyorum. Beni derinden etkilediğini söyleyemem, çoğu düşüncesine hali hazırda hak verdiğim için zaten yaşamdan/yaşamaktan yeterince acı çekiyorum. Yeni dönemde ona hak verebilecek bir sürü insan bulabilsek bile, değişen pek bir şey olmadığını görmek iç karartıcı- hala aptal umutlarımızla, aptal binalarımızla, kalabalığımızla, ahlak dediğimiz şeyle nesli devam ettirmeye çalışıyoruz.
Her yerde umudu yeren Caraco bile kitabın ortalarında gelecek insanlarına karşı umut beslemiş; sona doğru bütün umutların bir hiç / bir aldatmaca olduğundan söz etmeden de bitirmemiş elbet.
"Post Mortem" kitabında kadın düşmanı gibi gözüken yazarın, bu kitapta kadınların yöneteceği dünyanın çok daha iyi olacağını söylediğini not etmeliyim.
Kendini tekrar ettiği bir çok yer var(yazılarını tekrar okumadan yayınlayan birisi için gayet doğal); tekrar ettiği yerlerde ise her seferinde farklı bir şekilde konuyu ele almakta; birisinde siyaseti yererken, diğerinde sanatı, diğerinde zihinleri, şehirleri gömmekte. Nihilistler ve anarşistler dışında gömmediği pek de bir şey yok zaten.
Her yerde umudu yeren Caraco bile kitabın ortalarında gelecek insanlarına karşı umut beslemiş; sona doğru bütün umutların bir hiç / bir aldatmaca olduğundan söz etmeden de bitirmemiş elbet.
"Post Mortem" kitabında kadın düşmanı gibi gözüken yazarın, bu kitapta kadınların yöneteceği dünyanın çok daha iyi olacağını söylediğini not etmeliyim.
Kendini tekrar ettiği bir çok yer var(yazılarını tekrar okumadan yayınlayan birisi için gayet doğal); tekrar ettiği yerlerde ise her seferinde farklı bir şekilde konuyu ele almakta; birisinde siyaseti yererken, diğerinde sanatı, diğerinde zihinleri, şehirleri gömmekte. Nihilistler ve anarşistler dışında gömmediği pek de bir şey yok zaten.
April 2, 2025
Caraco kesinlikle ilginç bir karakter, hatta zaman zaman kışkırtıcı ve çarpıcı bir anlatıcı. Ancak iddia edildiği gibi modern çağın peygamberi mi, orası tartışılır. Kaos’un Kutsal Kitabı 104 sayfa ama aslında tek bir sayfa, belki de tek bir cümle olarak var olabilirmiş gibi hissettiriyor. Ve o cümle şu olabilir: “Çok fazla insan var, ürememeliyiz.” Ancak bunu bir öneri olarak sunmuyor, yeni bir yaratımın başlangıcı olarak da görmüyor. İş işten geçti, olan oldu, kaçınılmaz son kapıda diyor.
Anarşizmde kaos bir araçtır; eskiyi yıkarken yeniyi inşa etmeye dair bir umut taşır. Oysa Caraco’nun kaosu, bir başkaldırı değil, bir teslimiyet. İnsanlık onun gözünde yozlaşmış, çürümüş ve yok olmaya mahkum. Her şeyin sonunu görmüş bir bilgenin değil, her şeyin boşuna olduğuna inanan bir adamın sesini duyuyorsunuz kitap boyunca.
Kitap, bana neden nihilist olmadığımı bir kez daha hatırlattı. Çünkü yıkımın içinde anlam aramak, hiçbir şeyin anlamı olmadığını kabullenmekten daha cesur bir eylem gibi geliyor.
Anarşizmde kaos bir araçtır; eskiyi yıkarken yeniyi inşa etmeye dair bir umut taşır. Oysa Caraco’nun kaosu, bir başkaldırı değil, bir teslimiyet. İnsanlık onun gözünde yozlaşmış, çürümüş ve yok olmaya mahkum. Her şeyin sonunu görmüş bir bilgenin değil, her şeyin boşuna olduğuna inanan bir adamın sesini duyuyorsunuz kitap boyunca.
Kitap, bana neden nihilist olmadığımı bir kez daha hatırlattı. Çünkü yıkımın içinde anlam aramak, hiçbir şeyin anlamı olmadığını kabullenmekten daha cesur bir eylem gibi geliyor.
December 14, 2022
Neyse ki ölümünden sonra 1982'de basmışlar bu kitabı. 2.Dünya Savaşı muhabbetinde malum kişinin eline geçmediği için çok şanslıyız sanırım. Niçe'yi okuyup gaza gelen herif var ya bu kitapla ortalığın...Ben bile iki gündür otobüste yer isteyenlere çirkin bakışlar fırlatıp metrobüs üstgeçitlerinde dilenen dilencilere geçerken bir tekme savuruyorum.
Sürekli aynı şeylerin dönmesinden dolayı okunması aşırı yorucu ama ilk 30 sayfadaki manifestoya hayranım
Sürekli aynı şeylerin dönmesinden dolayı okunması aşırı yorucu ama ilk 30 sayfadaki manifestoya hayranım
Read
January 2, 2021Kaos'un Kutsal Kitabı, Işık Ergüden'in 'Bir Ahir Zaman Peygamberi, Sınıflandırılamaz Düşünür' yazısıyla başlıyor ve burayı okuduğumda kitaba kendimi daha fazla verme olanağım oldu. Nietzche, Schopenhauer gibi Nihilist diyebileceğimiz Albert Caraco hiçliğin de ötesine geçmiş bir karakter. Kitabın içeriğine baktığımda her düşüncesinin ardına argüman sunmuş değil yazarımız fakat yazılanların gerçekliği bir argüman aratmıyor da zaten. Ölüme doğru gidiyoruz diyor ve bunun tek sorumlusu bizler ya da bizden öncekiler. Bir cümlesi vardı "Mimarların tek özlemi, bize hazırladıkları kaderden kaçıp kırda yaşamaya gitmektir" diye. Bu sözün altında yatan, bize tokat atan bir gerçek var. Yaşayan insanın bir başkasına sunduğu yaşamama fırsatı. Evet fırsat! Yaşamamanın fırsatı... Öyle ki bunu nimet olarak algılarız. Yazar'ın neredeyse her bir sayfada savunduğu düzen gereksizliği, kaos ihtiyacı... Düzenin düzene katlanamadığı bir evren. Buradan birçok sonuç çıkar. Her şeyin varolması ve sürekliliğin kesikli arz etmesi için zıtlıklar mutlaka baş göstermelidir. Düzen var ise kaos da olmalıdır. Düzen istiyorsak bir noktada, kaosu göz ardı edemeyiz.
Halklar birbirinin çağdaşı değil, tüm toplumlar bir arada ütopik bir şekilde ırkçı ve gelenekçi olmasaydı bile toplumlar birbirinin çağdaşı yine olamazdı. Bu insana aykırı. İnsan 'ben'e ve 'bana yakın olan'a ya da 'benden olana' yaşama şansı verir, güçlenme, ilerleme imkanı verir. Bu bakış açısı bizi Darwinci anlayışa kadar götürür.
Yazar, sonuç odaklı ve sonun hiçliği onun için hayatı anlamsız kılıyor. Bu yazarın bireye bakış açısı formunda yaptığım bir çıkarım. Toplumsal anlamda ölçüsüz çoğalmanın bedelini ödüyoruz. Bugünün şartlarında gerek virüsle, gerek değişen dünya düzeniyle. Dünyanın ekolojik dengesi bozulmasın diye çabalayıp ekolojik dengeye her an müdahil olan bizler bu dengeyi 'ölçüsüz' çoğalarak aştık çoktan. Şimdi ise insanlar tarafından sözde 'daha az insanlar' ölüme terk edilebiliyor. Tükettik, tükeniyoruz.
Yazar bağırıyor sanki, 'ölçüsüz' insan diye, harabesin sen, sonumuz felaket şimdi gözünü açsan bile yapabileceğin bir şey yok diyor, umut ve iman seni kandırıyor, kelimeler seni sömürüyor, yaşadığını sandığın cehennem aslında diyor.
Empedokles'in 4 temel elementi vardı ya hani. Ateş, hava, su, toprak. Toprağı öldürdük, suyu da havayı da yavaş yavaş öldürüyoruz. Ateş bunların intikamını alacaktır. Bunun arkasına sığınacak olursam su, hava ve toprak bizden bağımsız olarak varlar. Ateşi ise insanoğlu buldu. Ve ateş sonumuzu getirecekse eğer bu da ancak insan eliyle olacaktır.
Kaydıraktayız varsayalım. Upuzun. Ve kendimizi aşağı bıraktık. Kayıyoruz fakat sonu felaket, belki çiyanlar, yılanlar var ya da alev almış kaydırağın sonu. Fizik kanunlarına kafa atıp kendimizi bir anlığına durdursak ya da geldiğimiz yere geri dönmeye çalışsak bile, sonumuz belli. Kayacağız yine de. En önemlisi de bizi oraya iten kimse yoktu. Kaymayı kendimiz seçtik.
Halklar birbirinin çağdaşı değil, tüm toplumlar bir arada ütopik bir şekilde ırkçı ve gelenekçi olmasaydı bile toplumlar birbirinin çağdaşı yine olamazdı. Bu insana aykırı. İnsan 'ben'e ve 'bana yakın olan'a ya da 'benden olana' yaşama şansı verir, güçlenme, ilerleme imkanı verir. Bu bakış açısı bizi Darwinci anlayışa kadar götürür.
Yazar, sonuç odaklı ve sonun hiçliği onun için hayatı anlamsız kılıyor. Bu yazarın bireye bakış açısı formunda yaptığım bir çıkarım. Toplumsal anlamda ölçüsüz çoğalmanın bedelini ödüyoruz. Bugünün şartlarında gerek virüsle, gerek değişen dünya düzeniyle. Dünyanın ekolojik dengesi bozulmasın diye çabalayıp ekolojik dengeye her an müdahil olan bizler bu dengeyi 'ölçüsüz' çoğalarak aştık çoktan. Şimdi ise insanlar tarafından sözde 'daha az insanlar' ölüme terk edilebiliyor. Tükettik, tükeniyoruz.
Yazar bağırıyor sanki, 'ölçüsüz' insan diye, harabesin sen, sonumuz felaket şimdi gözünü açsan bile yapabileceğin bir şey yok diyor, umut ve iman seni kandırıyor, kelimeler seni sömürüyor, yaşadığını sandığın cehennem aslında diyor.
Empedokles'in 4 temel elementi vardı ya hani. Ateş, hava, su, toprak. Toprağı öldürdük, suyu da havayı da yavaş yavaş öldürüyoruz. Ateş bunların intikamını alacaktır. Bunun arkasına sığınacak olursam su, hava ve toprak bizden bağımsız olarak varlar. Ateşi ise insanoğlu buldu. Ve ateş sonumuzu getirecekse eğer bu da ancak insan eliyle olacaktır.
Kaydıraktayız varsayalım. Upuzun. Ve kendimizi aşağı bıraktık. Kayıyoruz fakat sonu felaket, belki çiyanlar, yılanlar var ya da alev almış kaydırağın sonu. Fizik kanunlarına kafa atıp kendimizi bir anlığına durdursak ya da geldiğimiz yere geri dönmeye çalışsak bile, sonumuz belli. Kayacağız yine de. En önemlisi de bizi oraya iten kimse yoktu. Kaymayı kendimiz seçtik.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 6, 2018
Non ho mai letto un libro più "nero" di questo. Di tutti gli interrogativi che di solito mi pongo quando leggo e vivo la vita di ogni giorno, i fatidici "chi-cosa-quando-dove-perchè", quello al quale non è possibile rispondere è "perchè" questo signore, che risponde, anzi rispondeva al nome di Albert Caraco, era tanto arrabbiato, a dir poco. Tutti, chi in un modo, chi in un altro, lo siamo. Con la vita in genere, con gli amici ed i nemici, con il marito e con la moglie, con i figli e con i preti, con i conoscenti e gli sconosciuti, con la politica e e la scienza, la religione e il governo.
Ma Caraco era davvero troppo "arrabbiato". Insistente e ripetitivo, questo libro lo consiglio a chi ha intenzione di farla finita con la vita. Se lo leggerà, chi ha una intenzione del genere, sono sicuro che non lo farà perchè tutto quello che dice Albert sarà pure vero, ma bisogna arrivare fino all'ultimo giorno della propria esistenza per convincersi che non ne vale la pena di farla finita prima del tempo che ci è stato assegnato.
Mi sono andato a leggere la sua bio e ho scoperto che scrisse: « Noi, che non ci contentiamo di parole, acconsentiamo a scomparire... » e di fatto lo fece di sua mano, ficcandosi un coltello in gola. Ma non credo che risolse i suoi problemi. Se volete, potete leggere il libro gratis andando a questo link:
« Noi, che non ci contentiamo di parole, acconsentiamo a scomparire... ».
http://orig14.deviantart.net/577f/f/2...
Ma Caraco era davvero troppo "arrabbiato". Insistente e ripetitivo, questo libro lo consiglio a chi ha intenzione di farla finita con la vita. Se lo leggerà, chi ha una intenzione del genere, sono sicuro che non lo farà perchè tutto quello che dice Albert sarà pure vero, ma bisogna arrivare fino all'ultimo giorno della propria esistenza per convincersi che non ne vale la pena di farla finita prima del tempo che ci è stato assegnato.
Mi sono andato a leggere la sua bio e ho scoperto che scrisse: « Noi, che non ci contentiamo di parole, acconsentiamo a scomparire... » e di fatto lo fece di sua mano, ficcandosi un coltello in gola. Ma non credo che risolse i suoi problemi. Se volete, potete leggere il libro gratis andando a questo link:
« Noi, che non ci contentiamo di parole, acconsentiamo a scomparire... ».
http://orig14.deviantart.net/577f/f/2...
December 23, 2019
Hiç bukadar karamsar bir kitap okumamıştım. Albert Caraco İstanbul doğumlu, çok milliyetli bir yazar. Nihilizm'i Albert Camus'u solda sıfır bırakır. Yaşam karşısında ölümü tek çıkar yol gibi gören, umudu hiçe sayan ölümü yücelten biri. Zaten annesinin vefatının ardından babasının ölümünü bekleyerek ( sadece onları üzmemek için ) bir kaç saat sönra da intihar eden biri. Bu intihar yazdıklarına gönülden bağlılığını ıspatlıyor nazarımda. Yaşam çürümektir onun gözünde. Yaşama anlam kattığını düşündüğümüz herşey insanı zincire vurur. Bu zincirin kırıldığı gün ölümün de ayak sesleri duyulacaktır. Önce herşey yok olmalı sonradan yeniden inşa edilmelidir. Dünyadaki şehirleşme insanları termitler gibi haşerelere döndürüyor.
Kendisini yirminci yüzyılın peygamberi olarak görüyor. Ve tüm dünya içerdiği düzenle sadece kaosu yüceltiyor.
Kendisini yirminci yüzyılın peygamberi olarak görüyor. Ve tüm dünya içerdiği düzenle sadece kaosu yüceltiyor.
November 27, 2022
Düzenin yıkılması, bürokrasinin ve politikanın hiçbir koşulda düzelemeyeceği ve bozuk düzenin kendi düzeni içinde düzelmeyeceği kısımlarına mikro (insanın iç dünyası ekseninde bakıldığında) ve makro (dünyanın genel işleyişi açısından bakıldığında) katılsam da kitabın yüksek dozajlarda cinsiyetçilik ve ırkçılık içermesi okuma zevkimi baltaladı. Kaosun var olması demek beraberinde ırkçılığın gelmesini gerektirmez ya da kaos demek ırkçı dünya savaşı demek değil beni için. Yazarın gelişmiş düşünce düzeyinde yer etmesine şaşırdığım bazı kısımlar haricinde kaos ve düzen ilişkisi bakımından okunmaya değer bir kitap olduğunu düşünüyorum. Caraco ile bu kitap ile birlikte tanışmış oldum.
July 26, 2017
Profeta por propia denominación. Con los ojos que contemplan la catástrofe descarnadamente. Caraco es solemne y metafórico aunque no utiliza la ironía. Casi un manifiesto pesimista frente a la podredumbre de la política y la religión es, al mismo tiempo, un canto alegre para la distopía.
October 15, 2018
Bizim hiçbir zaman Gök’te Babamiz olmadı, bizler öksüzüz, bunu anlamasi gereken bizleriz, yetişkin olması gereken bizleriz, bizi mahkum edenleri kurban etmesi gerekenler bizleriz, çünkü eger biz kendimizi kurtarmazsak hiçbir şey bizi kurtaramaz.
October 10, 2007
No leer si estas deprimido, es casi un perfecto nihilista.
November 24, 2019
«Il Cielo è vuoto, e voi sarete orfani, per vivere e per morire da uomini liberi.»
Displaying 1 - 30 of 73 reviews