What do you think?
Rate this book
Γράφοντας σε μια ξένη γλώσσα
« Οι γλώσσες ξεκινούν από το σπίτι. Θα αρχίσω λοιπόν να διηγούμαι πώς από την παιδική μου ηλικία βρέθηκα ανάμεσα σε πολλές γλώσσες και πώς μπόρεσε να με αγγίξει η χρήση των γλωσσών που κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλάω ή να χρησιμοποιώ για να γράφω ποίηση. Θα δώσω κάποιες πληροφορίες σχετικές με την οικογένειά μου και τα μπερδέματά της με το θέμα.
» Η μητέρα μου ήταν Ελληνίδα, Σμυρνιά, όταν η Σμύρνη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν κατά κύριο λόγο ελληνική πόλη, μια ελληνόφωνη κοινότητα μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας μου ήταν Άραβας, γεννημένος στη Δαμασκό, στη Συρία. Στα δώδεκα χρόνια του μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης, την επονομαζόμενη Σχολή Πολέμου. Ήταν προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Η Δαμασκός ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
» Τί μπορώ να πω για το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιώ τη μητρική μου γλώσσα και δεν έχω το πιο σημαντικό συναίσθημα που πρέπει να έχει ένας συγγραφέας, το συναίσθημα της άμεσης επικοινωνίας με το κοινό του; Είναι σαν να με ρωτούν τί θα ήμουν εάν ήμουν κάποια άλλη. Σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχει ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συγγραφέων που χρησιμοποιούν μια διεθνή γλώσσα, τα αγγλικά για παράδειγμα, που χρησιμοποιούν δηλαδή μιαν άλλη από τη δική τους γλώσσα εξαιτίας της ιστορίας ή λόγω της εξορίας ή από καθαρά προσωπική τους επιλογή.
» Μήπως αισθάνομαι εξόριστη; Ναι, έτσι είναι. Αλλά αυτό ξεκινάει από πολύ παλιά, διήρκεσε τόσο πολύ που έγινε δεύτερή μου φύση, και δεν μπορώ να πω ότι έχω υποφέρει πολύ συχνά από αυτό. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που είμαι ευτυχισμένη. Ένας ποιητής είναι πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση στην πιο αγνή της κατάσταση. Να γιατί ένας ποιητής είναι τόσο ανθρώπινος όπως μια γάτα είναι μια γάτα ή μια κερασιά κερασιά. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Όλα τα υπόλοιπα μετράνε αλλά καμιά φορά και δεν μετράνε καθόλου. Οι ποιητές ριζώνουν βαθιά στη γλώσσα και υπερβαίνουν τη γλώσσα.»
» Η μητέρα μου ήταν Ελληνίδα, Σμυρνιά, όταν η Σμύρνη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν κατά κύριο λόγο ελληνική πόλη, μια ελληνόφωνη κοινότητα μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας μου ήταν Άραβας, γεννημένος στη Δαμασκό, στη Συρία. Στα δώδεκα χρόνια του μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης, την επονομαζόμενη Σχολή Πολέμου. Ήταν προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Η Δαμασκός ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
» Τί μπορώ να πω για το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιώ τη μητρική μου γλώσσα και δεν έχω το πιο σημαντικό συναίσθημα που πρέπει να έχει ένας συγγραφέας, το συναίσθημα της άμεσης επικοινωνίας με το κοινό του; Είναι σαν να με ρωτούν τί θα ήμουν εάν ήμουν κάποια άλλη. Σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχει ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συγγραφέων που χρησιμοποιούν μια διεθνή γλώσσα, τα αγγλικά για παράδειγμα, που χρησιμοποιούν δηλαδή μιαν άλλη από τη δική τους γλώσσα εξαιτίας της ιστορίας ή λόγω της εξορίας ή από καθαρά προσωπική τους επιλογή.
» Μήπως αισθάνομαι εξόριστη; Ναι, έτσι είναι. Αλλά αυτό ξεκινάει από πολύ παλιά, διήρκεσε τόσο πολύ που έγινε δεύτερή μου φύση, και δεν μπορώ να πω ότι έχω υποφέρει πολύ συχνά από αυτό. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που είμαι ευτυχισμένη. Ένας ποιητής είναι πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση στην πιο αγνή της κατάσταση. Να γιατί ένας ποιητής είναι τόσο ανθρώπινος όπως μια γάτα είναι μια γάτα ή μια κερασιά κερασιά. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Όλα τα υπόλοιπα μετράνε αλλά καμιά φορά και δεν μετράνε καθόλου. Οι ποιητές ριζώνουν βαθιά στη γλώσσα και υπερβαίνουν τη γλώσσα.»
47 pages, Paperback
First published January 1, 1984
57 people want to read
About the author
Etel Adnan
92 books354 followersEtel Adnan was born in Beirut, Lebanon in 1925. She studied philosophy at the Sorbonne, U.C. Berkeley, and at Harvard, and taught at Dominican College in San Rafael, California, from 1958–1972.
In solidarity with the Algerian War of Independence (1954–1962), Adnan began to resist the political implications of writing in French and became a painter. Then, through her participation in the movement against the Vietnam War (1959–1975), she began to write poetry and became, in her words, “an American poet.” In 1972, she returned to Beirut and worked as cultural editor for two daily newspapers—first for Al Safa, then for L’Orient le Jour. Her novel Sitt Marie-Rose, published in Paris in 1977, won the France-Pays Arabes award and has been translated into more than ten languages.
In 1977, Adnan re-established herself in California, making Sausalito her home, with frequent stays in Paris. Adnan is the author of more than a dozen books in English, including Journey to Mount Tamalpais (1986), The Arab Apocalypse (1989), In the Heart of the Heart of Another Country (2005), and Sea and Fog (2012), winner of the Lambda Literary Award for Lesbian Poetry and the California Book Award for Poetry. Her most recent books are Night (2016) and Surge (2018). In 2014, she was awarded one of France’s highest cultural honors: l’Ordre de Chevalier des Arts et Lettres. Numerous museums have presented solo exhibitions of Adnan’s work, including SFMoMA; Zentrum Paul Klee; Institute du Monde Arabe, Paris; Serpentine Galleries; and Mathaf: Arab Museum of Modern Art, Qatar.
In solidarity with the Algerian War of Independence (1954–1962), Adnan began to resist the political implications of writing in French and became a painter. Then, through her participation in the movement against the Vietnam War (1959–1975), she began to write poetry and became, in her words, “an American poet.” In 1972, she returned to Beirut and worked as cultural editor for two daily newspapers—first for Al Safa, then for L’Orient le Jour. Her novel Sitt Marie-Rose, published in Paris in 1977, won the France-Pays Arabes award and has been translated into more than ten languages.
In 1977, Adnan re-established herself in California, making Sausalito her home, with frequent stays in Paris. Adnan is the author of more than a dozen books in English, including Journey to Mount Tamalpais (1986), The Arab Apocalypse (1989), In the Heart of the Heart of Another Country (2005), and Sea and Fog (2012), winner of the Lambda Literary Award for Lesbian Poetry and the California Book Award for Poetry. Her most recent books are Night (2016) and Surge (2018). In 2014, she was awarded one of France’s highest cultural honors: l’Ordre de Chevalier des Arts et Lettres. Numerous museums have presented solo exhibitions of Adnan’s work, including SFMoMA; Zentrum Paul Klee; Institute du Monde Arabe, Paris; Serpentine Galleries; and Mathaf: Arab Museum of Modern Art, Qatar.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
August 30, 2022
In Leipzig I picked up two booklets from SuKuLTuR's "Schöner Lesen" series. Etel Adnan's essay Schreiben in einer fremden Sprache (Writing in a foreign language) piqued my interest due to its title.
I studied authors who write in their foreign language intensively at university. It's a topic that fascinates me to no end. For some reason, I hadn't heard of Etel Adnan before. Being able to speak three foreign languages myself (more or less) I have a hard time picturing myself writing in any except English. At this point in my life I don't see myself writing in French (too much pressure) or Russian (too hard).
Adnan was born in 1925 in Beirut, Lebanon. Adnan's mother Rose Lacorte was Greek Orthodox from Smyrna and her father Assaf Kadri was a Sunni Muslim-Turkish high-ranking Ottoman officer born in Damascus, Ottoman Syria. Her father came from a wealthy family. In contrast, Adnan's mother was raised in extreme poverty; her parents met in Smyrna during World War I while her father was serving as Governor of Smyrna.
Though she grew up speaking Greek and Turkish in a primarily Arabic-speaking society, she was educated at French convent schools and French became the language in which her early work was first written. She also studied English in her youth, and most of her later work was first written in this language. She also wrote some pieces in Arabic.
At 24, Adnan traveled to Paris where she received a degree in philosophy from the University of Paris. She then traveled to the United States where she continued graduate studies at the University of California, Berkeley and at Harvard University. From 1958 to 1972, she taught philosophy of art at the Dominican University of California in San Rafael.
Adnan returned from the US to Lebanon and worked as a journalist and cultural editor for Al Safa newspaper, a French-language newspaper in Beirut. In addition, she also helped build the cultural section of the newspaper, occasionally contributing cartoons and illustrations.
What I found most fascinating about this essay isn't even Adnan's exploration of the different languages she was taught and the ones she feels at home in, but rather her detailing France's colonisation of Lebanon (1919-1943). Being born in 1925, Adnan was influenced by the imposed French culture like few people before her. She was among the first generation of Lebanese people to be educated in French schools. What Adnan describes is uncanny: it's eerily similar to how France proceeded in its African colonies. Intertwining education and religion, making French and Christianity the staple, while undermining and disparaging Arabic and Islam.
As in many African countries, the nuns who ran the schools taught students to spy on each other and let their teachers know if one of them spoke Arabic during recess. Speaking one's mother tongue was considered a crime worthy of punishment.
During the Second World War, the British Army had some of its quarters in Beirut and the city became more cosmopolitan. It was during that time that Adnan (and her classmates) realised the importance of the English language. The bilingual city Beirut (French-Arabic) became trilingual (+English).
Instead of mingling the languages, three different cultural areas arose. There were Arabic universities, French ones, and English ones. This cultural (and linguistic) division would contribute to the Civil War of future decades.
After her studies, Adnan stayed in the US. During the time of the Algerian war for independence, Adnan writes that she realised that she took sides. She was no longer able to speak French without disdain and contempt. Many years later, she found her acceptance and enjoyment of the French language again, but I found it interesting how she viewed language and politics and personal feelings as one. It's something that people who live in different languages easily understand.
I'll end this review with one of my favorite quotes from this booklet: "Literatur war für mich nie ein Beruf, sondern etwas, das mit Büchern zu tun hatte. Schreiben war wie atmen für mich: einfach etwas, das ich tat."
I studied authors who write in their foreign language intensively at university. It's a topic that fascinates me to no end. For some reason, I hadn't heard of Etel Adnan before. Being able to speak three foreign languages myself (more or less) I have a hard time picturing myself writing in any except English. At this point in my life I don't see myself writing in French (too much pressure) or Russian (too hard).
Adnan was born in 1925 in Beirut, Lebanon. Adnan's mother Rose Lacorte was Greek Orthodox from Smyrna and her father Assaf Kadri was a Sunni Muslim-Turkish high-ranking Ottoman officer born in Damascus, Ottoman Syria. Her father came from a wealthy family. In contrast, Adnan's mother was raised in extreme poverty; her parents met in Smyrna during World War I while her father was serving as Governor of Smyrna.
Though she grew up speaking Greek and Turkish in a primarily Arabic-speaking society, she was educated at French convent schools and French became the language in which her early work was first written. She also studied English in her youth, and most of her later work was first written in this language. She also wrote some pieces in Arabic.
At 24, Adnan traveled to Paris where she received a degree in philosophy from the University of Paris. She then traveled to the United States where she continued graduate studies at the University of California, Berkeley and at Harvard University. From 1958 to 1972, she taught philosophy of art at the Dominican University of California in San Rafael.
Adnan returned from the US to Lebanon and worked as a journalist and cultural editor for Al Safa newspaper, a French-language newspaper in Beirut. In addition, she also helped build the cultural section of the newspaper, occasionally contributing cartoons and illustrations.
What I found most fascinating about this essay isn't even Adnan's exploration of the different languages she was taught and the ones she feels at home in, but rather her detailing France's colonisation of Lebanon (1919-1943). Being born in 1925, Adnan was influenced by the imposed French culture like few people before her. She was among the first generation of Lebanese people to be educated in French schools. What Adnan describes is uncanny: it's eerily similar to how France proceeded in its African colonies. Intertwining education and religion, making French and Christianity the staple, while undermining and disparaging Arabic and Islam.
As in many African countries, the nuns who ran the schools taught students to spy on each other and let their teachers know if one of them spoke Arabic during recess. Speaking one's mother tongue was considered a crime worthy of punishment.
During the Second World War, the British Army had some of its quarters in Beirut and the city became more cosmopolitan. It was during that time that Adnan (and her classmates) realised the importance of the English language. The bilingual city Beirut (French-Arabic) became trilingual (+English).
Instead of mingling the languages, three different cultural areas arose. There were Arabic universities, French ones, and English ones. This cultural (and linguistic) division would contribute to the Civil War of future decades.
After her studies, Adnan stayed in the US. During the time of the Algerian war for independence, Adnan writes that she realised that she took sides. She was no longer able to speak French without disdain and contempt. Many years later, she found her acceptance and enjoyment of the French language again, but I found it interesting how she viewed language and politics and personal feelings as one. It's something that people who live in different languages easily understand.
I'll end this review with one of my favorite quotes from this booklet: "Literatur war für mich nie ein Beruf, sondern etwas, das mit Büchern zu tun hatte. Schreiben war wie atmen für mich: einfach etwas, das ich tat."
March 30, 2023
Auf dem U-Bahnsteig aus einem Automaten gezogen - und eine Autorin für mich entdeckt.
January 22, 2022
« Est-ce que je me sens en exil ? Oui, c'est le cas. Mais cela remonte très loin, cela a duré si longtemps que c'est devenu ma nature, et je ne peut pas dire que j'en ai souffert trop souvent. Il y a même des moments où j'en suis heureuse. »
July 2, 2022
«δεν χρειαζόταν πλέον να γράφω στα γαλλικά, θα ζωγράφιζα στα αραβικά.»
🍊
🍊
August 31, 2018
Για να πω την αλήθεια δεν είχα ιδέα για το ποια είναι η Etel Adnan και το έργο της, όμως χρειαζόμουν ένα μικρό βιβλίο γυναίκας συγγραφέως για το #readathon18 και έτσι με ένα μικρό ψάξιμο κατέληξα σε αυτό εδώ. Οι εκδόσεις Άγρα ούτως ή άλλως είναι γενικά εγγύηση κατά τη γνώμη μου. Ήταν ένα ευχάριστο σύντομο ανάγνωσμα για το πώς μια ποιήτρια και συγγραφέας Συριακής και Ελληνικής καταγωγής, που μεγάλωσε στο Λίβανο, κατέληξε τελικά να μη μάθει αραβικά που ήταν η γλώσσα της χώρας της και του πατέρα της, αλλά να γράφει σε αγγλικά ή γαλλικά τα έργα της. Θα ήθελα τώρα να διαβάσω και το Sitt Marie Rose που αφορά τον Λιβανέζικο εμφύλιο.
September 3, 2024
Incroyable, j’aurais voulu lire plus sur ses pensées car elles décrivent toute une génération d’enfants arabes ayant grandis au moyen-orient, mais ayant perfectionné des langues étrangères plus que leur propre langue maternelle. Des enfants qui se sentent plus à l’aise en anglais qu’en arabe.
En quoi consiste-elle même, une langue maternelle ?
Ses phrases à la fin me hantent encore, “ce siècle nous a appris bien trop souvent à rester seul, à couper tous les liens, à ne jamais regarder en arrière, à partir conquérir la lune : et c’est ce que j’ai fait. C’est ce que je fais”
En quoi consiste-elle même, une langue maternelle ?
Ses phrases à la fin me hantent encore, “ce siècle nous a appris bien trop souvent à rester seul, à couper tous les liens, à ne jamais regarder en arrière, à partir conquérir la lune : et c’est ce que j’ai fait. C’est ce que je fais”
March 13, 2022
Tellement lumineux.
« Bien sûr j’écrivais en français, laissant de côté l’anglais. J’étais trop occupée pour penser aux conséquences sur quelque chose qui serait une « carrière littéraire ». La littérature n’a jamais été une profession pour moi, c’était quelque chose qui avait à voir avec les livres. Mon écriture était comme ma respiration : juste quelque chose que je faisais. »
« Bien sûr j’écrivais en français, laissant de côté l’anglais. J’étais trop occupée pour penser aux conséquences sur quelque chose qui serait une « carrière littéraire ». La littérature n’a jamais été une profession pour moi, c’était quelque chose qui avait à voir avec les livres. Mon écriture était comme ma respiration : juste quelque chose que je faisais. »
Displaying 1 - 7 of 7 reviews