What do you think?
Rate this book
Magonische verhalen
Dutch
160 pages, Paperback
First published January 1, 1996
1 person is currently reading
42 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
September 7, 2022
Het eerste verhaal is het beste: Magonia. *****
June 29, 2020
Bevat spoilers (ook van het boek: Een schitterend gebrek)
Ik ben gefascineerd geraakt door Arthur Japin toen ik zijn boek Een schitterend gebrek las. Een prachtig boek. Het eerste deel is misschien wel het mooiste dat ik ooit heb gelezen. Het toont een liefde waar elk probleem opgelost wordt op het moment dat het ontstaat waardoor er enkel een verrukkelijke sprookjesachtige romance overblijft die bovendien zo treffend, beeldend en filosofisch beschreven is dat ik dikwijls hebben moeten zuchten van genot of het boek even weg moest leggen om de pracht van wat er beschreven werd even goed tot me door te laten dringen.
De tweede helft van het boek was ook mooi, maar het deed me niet meer zuchten zoals het eerste deel dat deed. De betovering werd namelijk doorbroken door de introductie van tragedie bij de sprookjesachtige romance. In het tweede deel van het boek hield ik nog vast aan een sprankeling van hoop die ik had dat het boek goed zou eindigen. Tegen beter weten in, aangezien ik eigenlijk wel wist of kon weten dat het boek tragisch zou eindigen. Zeker aangezien ik de afloop van het verhaal al kende waarop het boek gebaseerd is. Ik hoopte echter zozeer op een continuatie van de puurheid die ik vond in de eerste helft van het boek dat ik toch tegen mijn betere oordeel inging.
Ik vond het zonde dat een schrijver, die zo prachtige over hemelse taferelen kan schrijven, het blijkbaar noodzakelijk vond om aards lijden te introduceren in het boek. Velen zullen zeggen dat men geen goed verhaal kan hebben zonder drama. Er moet iets zijn om te overkomen. Ik denk dat dit een van de grootste misverstanden is die er zijn. Het is misschien makkelijker om over drama te schrijven omdat het in ieders leven ongeveer wel voorkomt. Er zit bovendien ook minder momentum in drama. Hemelse taferelen zweven. Er zit wijsheid in hun schoonheid. Een wijsheid die alleen uit de pen van een schrijver kan vloeien die deze lichtheid zelf ook ervaart. Ervaart de schrijver dat niet dan zal de wereld die hij creëert nep aanvoelen in plaats van echter dan echt. De wonderen die gebeuren zullen overkomen als een makkelijke oplossing voor een probleem waarop de schrijver geen raad mee weet in plaats van dat ze zullen overkomen als de ideale uiting van het lot dat door God in werking is gezet.
Na het lezen van Een schitterend gebrek snakte ik naar meer van wat Japin te bieden had. Ik wilde weten of hij meer van zulke hemelse taferelen in schriftelijke vorm had uitgebracht. Ik las daarom de beschrijvingen van zijn boeken door, maar kon helaas niks vinden wat deed vermoeden dat dit het geval was. Een schitterend gebrek leek het verhevenste te zijn dat hij heeft geschreven. Dit blijkt ook aan de lof die het boek heeft gekregen. Er waren echter nog wel boeken waarvan de beschrijving me aansprak. Het voelt alsof ik ondanks het gemis van het hemelse nog niet klaar ben met het lezen van Japin. Al spelen de rest van zijn boeken zich misschien niet af in een hemels paradijs dan wil ik nog steeds weten wat voor wijsheid en schoonheid in ze schuilt. Ik zal daarom nog enkele boeken van hem moeten lezen om een goed oordeel hierover te kunnen vormen.
Een van de boeken die ik besloot te lezen was Magonische verhalen. Dit boek sprak me om meerdere redenen aan. Ten eerste was het zijn eerste boek. Over eerste werken ben ik over het algemeen erg enthousiast. De schrijver heeft daarbij namelijk lang de tijd gehad om na te denken hoe hij het verhaal vorm zou geven. Latere werken daarentegen ontstaan misschien meer uit de noodzaak om verder te schrijven. Uit de noodzaak om brood op de plank te krijgen. Nu is het wel de vraag in hoe verre mate Magonische verhalen te zien is als het eerste werk van Japin. Misschien moet men De zwarte met het witte hart eerder zien als het eerste werk van Japin. Dat verscheen namelijk dan wel een jaar later dan Magonische verhalen maar het was wel het boek dat Japin deed besluiten om schrijver te worden en hij heeft 10 jaar onderzoek gedaan naar het verhaal van de twee Ghanese prinsjes.
Wat me toch deed besluiten om Magonische verhalen te lezen (naast dat ik er pas achteraf achter kwam dat Japin al veel langer bezig was met De zwarte met het witte hart dan met Magonische verhalen) was dat het idealistischer leek. Magonische verhalen gaat namelijk over mensen wiens ideaalbeeld van de wereld aan stukken wordt gescheurd. Hierbij wist ik dus bij voorstek dat er een hoop drama in het boek zou zijn, maar ik hoopte ook op mooie beschrijvingen van die idealen. Die hoop is gelukkig ook uitgekomen.
Hoewel Magonische verhalen, dat uit 9 korte verhalen bestaat, een gemengde zak is zaken er toch zeker rakende verhalen tussen. Replay heeft mij bij verreweg het meeste geraakt. Japin is een schrijver die het lot vaak een grote rol laat spelen in zijn verhalen. In Replay is dat ook het geval. Dit verhaal gaat net zoals Een schitterend gebrek over twee geliefden waarvan hun liefde zo in de sterren geschreven lijkt te zijn dat een beetje astronoom precies lijkt te kunnen uitpluizen welke baan het zal gaan lopen. Helaas verstoort er in beide gevallen iets de baan van de sterren, waardoor ze van hun ideale route afwijken. Het ideaalbeeld in Replay is zo mooi dat het in diggelen van ervan me erg raakte. Ik vind het in beide verhalen hartverscheurend hoe de geliefden hun kans op eeuwig geluk vergooien enkel door niet hun lot te volgen. Het kan allemaal zo simpel en mooi zijn en het wordt allemaal zo complex en pijnlijk.
Ondanks dit vind ik het wel sterk aan de verhalen van Japin is dat hij volop inspiratie uit zijn leven put, of uit de geschiedenis om ze te schrijven. De klap van Ediep koning is hier misschien ook een voorbeeld van. Dit verhaal toont ook weer Japins religieuze insteek. Dit autobiografische en religieuze zorgt voor een bepaald realisme en een bepaalde magie dat in een hoop fantasie naar mijn mening niet te vinden is. Het eerste verhaal van het boek, dat autobiografisch is, is daarom een van de andere verhalen dat ervoor zorgde dat ik het boek de moeite waard vond om te lezen. Toen ik op de achterkant van Een schitterend gebrek een foto van de schrijver zag ik direct: deze man heeft duisternis meegemaakt. Die intuïtie bleek correct toen ik in het voorwoord van dat boek las hoe Japin zichzelf vergeleek met een hond die had leren zwemmen doordat hij uit een zak met puppy’s was gekropen die in de rivier was gegooid. Dit was de manier waarop hij zei dat hij had leren liefhebben: uit noodzaak. Dat hij duisternis had ervaren bleek nogmaals toen ik het eerste verhaal van Magonische verhalen las. Hoe hij hier verteld over de zelfmoord van zijn vader is bijzonder open en eerlijk. Dat vond ik erg knap gedaan en dapper bovendien.
Omdat Japin zo autobiografisch schrijft wil ik er graag achter komen waar hij die liefde heeft ervaren in zijn leven die hem in staat stelt zo mooi te schrijven. Ik wil ook weten waar zijn pijn vandaan komt die ervoor zorgt dat hij ook drama introduceert in zijn verhalen. Ik heb de hoop dat als ik daar achter kom ik zal weten wat er had moeten gebeuren zodat hij boeken kon schrijven die enkel puur hemels waren, zoals de eerste helft van Een schitterend gebrek. Ik ben ook nog geïnteresseerd om te weten waarom hij zo veelvuldig schrijft over prostituees, maar dat is eigenlijk maar bijzaak...
Om te kijken wat voor pracht er in de boeken van Japin te vinden is en om te kijken hoe zijn boeken te herleiden zijn tot zijn leven zal ik denk ik nog minstens 2 boeken van hem moeten lezen. Ik hoop dat Maar buiten is het feest zal helpen bij het eerste van de twee. De titel is hier in ieder geval hoopgevend voor en ik hoop bovendien dat Japin in dit boek een inspirerende en krachtige heroïne heeft neergezet die mijn dorst naar iets verhevens een beetje kan lessen. Voor dit tweede zal ik denk een van zijn dagboeken gaan lezen, maar daar kijk ik nog voor verder.
Dat was mijn verhaal. Niet echt bepaald een (beknopte) beschrijving van het boek, maar wel iets wat ik kwijt wilde en de wereld in wilde brengen. Als iemand mij kan helpen om Japin beter te begrijpen dan hoor ik het graag.
Warme wensen en allen veel leesgenot.
Ik ben gefascineerd geraakt door Arthur Japin toen ik zijn boek Een schitterend gebrek las. Een prachtig boek. Het eerste deel is misschien wel het mooiste dat ik ooit heb gelezen. Het toont een liefde waar elk probleem opgelost wordt op het moment dat het ontstaat waardoor er enkel een verrukkelijke sprookjesachtige romance overblijft die bovendien zo treffend, beeldend en filosofisch beschreven is dat ik dikwijls hebben moeten zuchten van genot of het boek even weg moest leggen om de pracht van wat er beschreven werd even goed tot me door te laten dringen.
De tweede helft van het boek was ook mooi, maar het deed me niet meer zuchten zoals het eerste deel dat deed. De betovering werd namelijk doorbroken door de introductie van tragedie bij de sprookjesachtige romance. In het tweede deel van het boek hield ik nog vast aan een sprankeling van hoop die ik had dat het boek goed zou eindigen. Tegen beter weten in, aangezien ik eigenlijk wel wist of kon weten dat het boek tragisch zou eindigen. Zeker aangezien ik de afloop van het verhaal al kende waarop het boek gebaseerd is. Ik hoopte echter zozeer op een continuatie van de puurheid die ik vond in de eerste helft van het boek dat ik toch tegen mijn betere oordeel inging.
Ik vond het zonde dat een schrijver, die zo prachtige over hemelse taferelen kan schrijven, het blijkbaar noodzakelijk vond om aards lijden te introduceren in het boek. Velen zullen zeggen dat men geen goed verhaal kan hebben zonder drama. Er moet iets zijn om te overkomen. Ik denk dat dit een van de grootste misverstanden is die er zijn. Het is misschien makkelijker om over drama te schrijven omdat het in ieders leven ongeveer wel voorkomt. Er zit bovendien ook minder momentum in drama. Hemelse taferelen zweven. Er zit wijsheid in hun schoonheid. Een wijsheid die alleen uit de pen van een schrijver kan vloeien die deze lichtheid zelf ook ervaart. Ervaart de schrijver dat niet dan zal de wereld die hij creëert nep aanvoelen in plaats van echter dan echt. De wonderen die gebeuren zullen overkomen als een makkelijke oplossing voor een probleem waarop de schrijver geen raad mee weet in plaats van dat ze zullen overkomen als de ideale uiting van het lot dat door God in werking is gezet.
Na het lezen van Een schitterend gebrek snakte ik naar meer van wat Japin te bieden had. Ik wilde weten of hij meer van zulke hemelse taferelen in schriftelijke vorm had uitgebracht. Ik las daarom de beschrijvingen van zijn boeken door, maar kon helaas niks vinden wat deed vermoeden dat dit het geval was. Een schitterend gebrek leek het verhevenste te zijn dat hij heeft geschreven. Dit blijkt ook aan de lof die het boek heeft gekregen. Er waren echter nog wel boeken waarvan de beschrijving me aansprak. Het voelt alsof ik ondanks het gemis van het hemelse nog niet klaar ben met het lezen van Japin. Al spelen de rest van zijn boeken zich misschien niet af in een hemels paradijs dan wil ik nog steeds weten wat voor wijsheid en schoonheid in ze schuilt. Ik zal daarom nog enkele boeken van hem moeten lezen om een goed oordeel hierover te kunnen vormen.
Een van de boeken die ik besloot te lezen was Magonische verhalen. Dit boek sprak me om meerdere redenen aan. Ten eerste was het zijn eerste boek. Over eerste werken ben ik over het algemeen erg enthousiast. De schrijver heeft daarbij namelijk lang de tijd gehad om na te denken hoe hij het verhaal vorm zou geven. Latere werken daarentegen ontstaan misschien meer uit de noodzaak om verder te schrijven. Uit de noodzaak om brood op de plank te krijgen. Nu is het wel de vraag in hoe verre mate Magonische verhalen te zien is als het eerste werk van Japin. Misschien moet men De zwarte met het witte hart eerder zien als het eerste werk van Japin. Dat verscheen namelijk dan wel een jaar later dan Magonische verhalen maar het was wel het boek dat Japin deed besluiten om schrijver te worden en hij heeft 10 jaar onderzoek gedaan naar het verhaal van de twee Ghanese prinsjes.
Wat me toch deed besluiten om Magonische verhalen te lezen (naast dat ik er pas achteraf achter kwam dat Japin al veel langer bezig was met De zwarte met het witte hart dan met Magonische verhalen) was dat het idealistischer leek. Magonische verhalen gaat namelijk over mensen wiens ideaalbeeld van de wereld aan stukken wordt gescheurd. Hierbij wist ik dus bij voorstek dat er een hoop drama in het boek zou zijn, maar ik hoopte ook op mooie beschrijvingen van die idealen. Die hoop is gelukkig ook uitgekomen.
Hoewel Magonische verhalen, dat uit 9 korte verhalen bestaat, een gemengde zak is zaken er toch zeker rakende verhalen tussen. Replay heeft mij bij verreweg het meeste geraakt. Japin is een schrijver die het lot vaak een grote rol laat spelen in zijn verhalen. In Replay is dat ook het geval. Dit verhaal gaat net zoals Een schitterend gebrek over twee geliefden waarvan hun liefde zo in de sterren geschreven lijkt te zijn dat een beetje astronoom precies lijkt te kunnen uitpluizen welke baan het zal gaan lopen. Helaas verstoort er in beide gevallen iets de baan van de sterren, waardoor ze van hun ideale route afwijken. Het ideaalbeeld in Replay is zo mooi dat het in diggelen van ervan me erg raakte. Ik vind het in beide verhalen hartverscheurend hoe de geliefden hun kans op eeuwig geluk vergooien enkel door niet hun lot te volgen. Het kan allemaal zo simpel en mooi zijn en het wordt allemaal zo complex en pijnlijk.
Ondanks dit vind ik het wel sterk aan de verhalen van Japin is dat hij volop inspiratie uit zijn leven put, of uit de geschiedenis om ze te schrijven. De klap van Ediep koning is hier misschien ook een voorbeeld van. Dit verhaal toont ook weer Japins religieuze insteek. Dit autobiografische en religieuze zorgt voor een bepaald realisme en een bepaalde magie dat in een hoop fantasie naar mijn mening niet te vinden is. Het eerste verhaal van het boek, dat autobiografisch is, is daarom een van de andere verhalen dat ervoor zorgde dat ik het boek de moeite waard vond om te lezen. Toen ik op de achterkant van Een schitterend gebrek een foto van de schrijver zag ik direct: deze man heeft duisternis meegemaakt. Die intuïtie bleek correct toen ik in het voorwoord van dat boek las hoe Japin zichzelf vergeleek met een hond die had leren zwemmen doordat hij uit een zak met puppy’s was gekropen die in de rivier was gegooid. Dit was de manier waarop hij zei dat hij had leren liefhebben: uit noodzaak. Dat hij duisternis had ervaren bleek nogmaals toen ik het eerste verhaal van Magonische verhalen las. Hoe hij hier verteld over de zelfmoord van zijn vader is bijzonder open en eerlijk. Dat vond ik erg knap gedaan en dapper bovendien.
Omdat Japin zo autobiografisch schrijft wil ik er graag achter komen waar hij die liefde heeft ervaren in zijn leven die hem in staat stelt zo mooi te schrijven. Ik wil ook weten waar zijn pijn vandaan komt die ervoor zorgt dat hij ook drama introduceert in zijn verhalen. Ik heb de hoop dat als ik daar achter kom ik zal weten wat er had moeten gebeuren zodat hij boeken kon schrijven die enkel puur hemels waren, zoals de eerste helft van Een schitterend gebrek. Ik ben ook nog geïnteresseerd om te weten waarom hij zo veelvuldig schrijft over prostituees, maar dat is eigenlijk maar bijzaak...
Om te kijken wat voor pracht er in de boeken van Japin te vinden is en om te kijken hoe zijn boeken te herleiden zijn tot zijn leven zal ik denk ik nog minstens 2 boeken van hem moeten lezen. Ik hoop dat Maar buiten is het feest zal helpen bij het eerste van de twee. De titel is hier in ieder geval hoopgevend voor en ik hoop bovendien dat Japin in dit boek een inspirerende en krachtige heroïne heeft neergezet die mijn dorst naar iets verhevens een beetje kan lessen. Voor dit tweede zal ik denk een van zijn dagboeken gaan lezen, maar daar kijk ik nog voor verder.
Dat was mijn verhaal. Niet echt bepaald een (beknopte) beschrijving van het boek, maar wel iets wat ik kwijt wilde en de wereld in wilde brengen. Als iemand mij kan helpen om Japin beter te begrijpen dan hoor ik het graag.
Warme wensen en allen veel leesgenot.
July 6, 2018
Het ene verhaal is beter dan het andere. Genoten van “De roering van het kielzog”, over de hoer van Columbus, en van het ondeugende “Virtual Realities” over een jonge kunstenaar die zich verliest in cyberspace (avant la lettre, Japin schreef het boek in 1996) en zijn relatie heeft het nakijken.
May 9, 2021
Ik ben normaal groot fan van Arthur Japins boeken, maar dit boek was niets voor mij. Het is geen slecht boek, maar niet mijn ding. Ik hou meer van zijn historische romans. Bepaalde verhalen waren wel leuk. Al had ik bij veel verhalen dat het even duurde van voor ik het verhaal echt goed begreep. De verhalen moesten soms echt even bezinken. Daarom heb ik redelijk lang over het boek gedaan, terwijl het niet heel dik is. Ik vind dit boek geen aanrader, maar als je van aparte verhalen houdt vind je het wellicht wel leuk. Ik houd het liever bij zijn historische romans.
Displaying 1 - 4 of 4 reviews