Nel 1950, in occasione del sessantesimo compleanno di Martin Heidegger, Ernst Jünger pubblicò il saggio Oltre la linea, dedicato al tema che attraversa come una crepa non solo tutta la sua opera, ma quella di Heidegger e tutto il nostro il nichilismo. Questa parola era stata evocata da Nietzsche, come se in essa si preannunciasse un «contromovimento», un al di là del nichilismo. Dopo che la storia ha «riempito di sostanza, di vita vissuta, di azioni e di dolori» le divinazioni di Nietzsche, Jünger si domanda in questo saggio, che rimane uno dei suoi testi essenziali, se è possibile «l’attraversamento della linea, il passaggio del punto zero» che è segnato dalla parola niente. E «Chi non ha sperimentato su di sé l’enorme potenza del niente e non ne ha subìto la tentazione conosce ben poco la nostra epoca». Cinque anni dopo, Heidegger raccolse la sfida e rispose a Jünger con un testo che è anch’esso essenziale nella sua La questione dell’essere. Qui pubblicati insieme per la prima volta, questi saggi si presentano, oggi non meno di allora, come un dialogo teso all’estremo, dove risuonano al tempo stesso l’opposizione e l’affinità, e insieme come una doppia risposta a quel fantasma che Nietzsche definì «il più inquietante fra tutti gli ospiti»: il nichilismo.
Ernst Jünger was a decorated German soldier and author who became famous for his World War I memoir Storm of Steel. The son of a successful businessman and chemist, Jünger rebelled against an affluent upbringing and sought adventure in the Wandervogel, before running away to briefly serve in the French Foreign Legion, an illegal act. Because he escaped prosecution in Germany due to his father's efforts, Junger was able to enlist on the outbreak of war. A fearless leader who admired bravery above all else, he enthusiastically participated in actions in which his units were sometimes virtually annihilated. During an ill-fated German offensive in 1918 Junger's WW1 career ended with the last and most serious of his many woundings, and he was awarded the Pour le Mérite, a rare decoration for one of his rank.
Junger served in World War II as captain in the German Army. Assigned to an administrative position in Paris, he socialized with prominent artists of the day such as Picasso and Jean Cocteau. His early time in France is described in his diary Gärten und Straßen (1942, Gardens and Streets). He was also in charge of executing younger German soldiers who had deserted. In his book Un Allemand à Paris , the writer Gerhard Heller states that he had been interested in learning how a person reacts to death under such circumstances and had a morbid fascination for the subject.
Jünger appears on the fringes of the Stauffenberg bomb plot to assassinate Adolf Hitler (July 20, 1944). He was clearly an inspiration to anti-Nazi conservatives in the German Army, and while in Paris he was close to the old, mostly Prussian, officers who carried out the assassination attempt against Hitler. He was only peripherally involved in the events however, and in the aftermath suffered only dismissal from the army in the summer of 1944, rather than execution.
In the aftermath of WW2 he was treated with some suspicion as a closet Nazi. By the latter stages of the Cold War his unorthodox writings about the impact of materialism in modern society were widely seen as conservative rather than radical nationalist, and his philosophical works came to be highly regarded in mainstream German circles. Junger ended his extremely long life as a honoured establishment figure, although critics continued to charge him with the glorification of war as a transcending experience.
اگر چه این کتاب قدیمی است و به هر حال با توجه به مشکلات چاپ و نگارش و ... کمی سختخوان است؛ اما اگر بر سر آن وقت گذاشته شود، کتاب بسیار خوبی است؛ و با وجود نیم قرنی که از آن گذشته، باز هم نکات تازهای دارد. جالب است که نویسنده این چنین توانسته است نیهیلیسم را تحلیل و واکاوی کند، شاید این امر ناشی از آن است که او با گوشت و پوست خود در آن زیسته است. این کتاب را شادروان محمود هومن از زبان آلمانی خوانده و به نوعی ترجمه کرده و برای جلال آلاحمد توضیح داده و به او این کتاب را درس داده است، جلال نیز سخنان شادروان هومن را یادداشت کرده و بعدها آنها را بازنویسی و ویرایش کرده و به چاپ رسانده است. جا دارد یادی هم از شادروان دکتر محمود هومن کنم. آشنایی من با دکتر محمود هومن به واسطه یکی از اساتید فلسفه بود، استادی که برای من نمونه کامل یک «انسان اندیشمند» است و در واقع بهترین انسانی که تا کنون به چشم دیدهام. این استاد گرامی در کلاس درس خود بارها از دکتر محمود هومن به نیکی یاد کرد و او را ستود و دریغ و افسوس خورد که ای کاش دکتر هومن در همان مسیر آموزش فلسفه و نگارشِ کتابهای تاریخ فلسفه باقی مانده بود و مسائل حاشیهای وقت گرانبهای او را به هدر نداده بود! با شنیدن ستایش استادم از دکتر هومن، من بیدرنگ دریافتم که دکتر محمود هومن باید بزرگمردِ نازنینی بوده باشد. بعد از آن زمان، کتابهای او را هر طور که بود یافتم و خواندم و لذت بردم از این قلم توانا و این دانش و بینش ژرف و افسوس خوردم که ای کاش او در راه آموزش فلسفه به شاگردانِ راستیناش باقی مانده بود. یادش گرامی
Trumpas Ernsto Jüngerio veikalas. Pasirodė 1950 metais, dabar išleistas su paliktomis jo paraštėse Heideggerio pastabomis. Skaičiau rusišką pdfą. Ernstas Jüngeris - neeilinė asmenybė. Apie jį galima pasiskaityti čia: http://lorka.puikiai.lt/paseles-pasau... Gaila, kad lietuviškai kol kas pasirodė tik viena ir tai ne pati geriausia jo knyga "Afrikietiški žaidimai". "Per liniją" (gal geriau atitiktų "Kertant liniją" arba kartais dar vadinama "Nihilizmo likimu", knyga negailėstingai atskleidžia nūdienos laikotarpį, kai pasaulis byra, o kas iš to bus, niekas nežino. Tai ir yra nihilizmas, susidūrimas su tuštuma. Bet tai tuo pačiu neišvengiama "... būtina judant į tikslą". Taigi, nihilizmas kaip kažkas natūralaus ir neišvengiamo, o ne kaip kažkoks blogis. Būtinas etapas, pereinant iš vienos kokybės į kitą (alchemijoje atitiktų nigredo stadiją). Ši idėja, gal kiek šokiruojančiai ir žiaurokai, išdėstyta ir jo romane: http://www.goodreads.com/book/show/50...
ویژگی آثار یونگر آن است که در عین صبغهی فلسفیشان در بحبوحهی واقعه نگاشته شدهاند. این کتاب به نیستانگاری خیمهزده بر فضای علوم انسانی پس از جنگ جهانی دوم میپردازد؛ فضایی که در آن تمام پارادایمهای مدرنیسم و انسانگرایی به فاجعه رهنمون شدهاند. فضایی که در آن دیگر نه الهیات دینی و نه انسانگرایی مدرن خلأ درون انسان را پر نمیکند. کتاب تقریبا جز کمک به شناخت و پذیرش درد این برهوت، راه حلی دیگری ندارد. شاید جز خردهنسخهای که در این پاراگراف میپیچد: هیچ کس قویتر از آنی نیست که به مرزهای حقوق خود واقف است و بر اساس این محدودیتها دست به کار ساختن میزند. فقط برای اوست که زمان تحقق مییابد. یکی از مهرههای شطرنج لویاتان این است که به نسل جوان وانمود کند خواستهی او با خواستهی میهنش یکی است و از این طریق بهترین قربانیها را از آن خود میسازد.
«Der freie Mensch ist schon aus Gründen der Selbsterhaltung verpflichtet, sich darüber Gedanken zu machen, wie er sich in einer Welt verhalten will, in der der Nihilismus nicht nur herrschend, sondern, was schlimmer, auch zum Normalzustand geworden ist.»