Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πληθυντικά, με ενδιαφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, για λόγους που άπτονται της ποιητικής: μου επιτρέπουν οπωσδήποτε μια διαφυγή από το πρώτο πρόσωπο και την εν γένει ανθρωποκεντρικότητα του ποιητικού λόγου, η οποία συχνά, ιδιαίτερα εδώ και κάποιες δεκαετίες, ολισθαίνει σε απλή εγωκεντρικότητα. Πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου το «οικουμενικό» ως αντιστάθμισμα στην τάση αυτή, βρίσκεται σε παρατεταμένη και σφοδρή κρίση. Με κεντρικό έναυσμα την ιδέα του βιολόγου και βιοσημειωτιστή von Uexküll (για τον οποίο η ανά χείρας συλλογή περιέχει ένα όχι και τόσο κολακευτικό ποίημα) ότι υπάρχουν πολλαπλές και διακριτές δομήσεις του κόσμου που αντανακλούν τις διαφορετικές οργανώσεις αισθητηριακής αντίληψης ανόμοιων μεταξύ τους ζωικών οργανισμών, η συλλογή αυτή φιλοδόξησε να αποτελέσει μια συλλογή ετερογενειών, κι έτσι επίσης μια συλλογή που έχει, δια μέσω της ανομοιογένειας των πλασμάτων της, απελευθερωθεί από το μοντερνιστικό τοτέμ του «χαρακτηριστικού ύφους». Τα ποιήματα που περιέχονται εδώ είναι συνειδητά γραμμένα με πολλά διαφορετικά ύφη, διαθέσεις και τεχνικές: κάθε ένα επιχειρεί να αποτελέσει μια ζωοποιητική νησίδα ξεχωριστή από τις άλλες.