What do you think?
Rate this book
Δικαίωμά μου
«Χαμένη. Αυτό νιώθω. Ούτε στον εαυτό μου δεν έχω θάρρος να μιλήσω. Από τη μέρα που μπήκα εδώ μέσα, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτή η μυρωδιάπου έχει ποτίσει τον χώρο και δε μοιάζει με καμιά άλλη. Είναι σίγουρα καμένη ελπίδα»!
Η Δανάη ανάσαινε για είκοσι χρόνια το χνότο της βίας στο πρόσωπό της. Κατηγορήθηκε για έναν φόνο που δεν έκανε, αντιμετώπισε τον εφιάλτη του εγκλεισμού και κλήθηκε να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί που χωρίζει τη λογική από την παράνοια.
Ό,τι λυγμός γεννηθεί σήμερα θα μείνει ανάμεσα στο μαξιλάρι μου κι εμένα. Δε θα του κάνω εξομολογήσεις αυτή τη φορά· θα του ορκιστώ μονάχα. Εκείνο ξέρει πως οι όρκοι που γεννιούνται την ώρα των λυγμών είναι οι πιο αληθινοί· και σήμερα θα ορκιστώ να ζήσω! Είναι δικαίωμά μου!
Πόσος χρόνος μπορεί να χαθεί προτού η αλήθεια γίνει κραυγή; Πώς το ψέμα, με το προσωπείο του έρωτα, καταρρίπτει τις προσδοκίες; Τι δίνει σε έναν άνθρωπο το θάρρος να δραπετεύσει από τη σιωπή;
Ένα βιβλίο εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας, που έχει στόχο να χαράξει στην ψυχή του αναγνώστη ένα μονοπάτι που οδηγεί από το σκοτάδι και τον φόβο στο φως και στη λύτρωση
Η Δανάη ανάσαινε για είκοσι χρόνια το χνότο της βίας στο πρόσωπό της. Κατηγορήθηκε για έναν φόνο που δεν έκανε, αντιμετώπισε τον εφιάλτη του εγκλεισμού και κλήθηκε να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί που χωρίζει τη λογική από την παράνοια.
Ό,τι λυγμός γεννηθεί σήμερα θα μείνει ανάμεσα στο μαξιλάρι μου κι εμένα. Δε θα του κάνω εξομολογήσεις αυτή τη φορά· θα του ορκιστώ μονάχα. Εκείνο ξέρει πως οι όρκοι που γεννιούνται την ώρα των λυγμών είναι οι πιο αληθινοί· και σήμερα θα ορκιστώ να ζήσω! Είναι δικαίωμά μου!
Πόσος χρόνος μπορεί να χαθεί προτού η αλήθεια γίνει κραυγή; Πώς το ψέμα, με το προσωπείο του έρωτα, καταρρίπτει τις προσδοκίες; Τι δίνει σε έναν άνθρωπο το θάρρος να δραπετεύσει από τη σιωπή;
Ένα βιβλίο εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας, που έχει στόχο να χαράξει στην ψυχή του αναγνώστη ένα μονοπάτι που οδηγεί από το σκοτάδι και τον φόβο στο φως και στη λύτρωση
416 pages, Paperback
Published April 8, 2021
3 people are currently reading
40 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
June 22, 2021
Όταν μου κάνουν δώρο βιβλία με βασανισμένες ψυχές, βασανίζεται κι η δική μου καρδούλα γιατί ως γνωστόν είμαι σκληρό και άκαρδο κι αντί να ρίξω το δάκρυ κορόμηλο, ρίχνω τα μπινελίκια μου που «γαμώ τους φίλους που ‘χω, τόσα χρόνια δεν μ’έχουν μάθει…» Από την άλλη είναι και το κίνημα #metoo της μοδός, έσκασε και η βόμβα (ποια βόμβα, ένα μικρό χωριό είμαστε στην Ελλαδίτσα μας κι όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας) της σεξουαλικής παρενόχλησης στα θεατρικά, γιόμισαν και τα ελληνικά βιβλία με άντρες τέρατα και γυναίκες θύματα… ευχαριστώ δεν θα πάρω…
Έλα όμως που όταν μια μπουγιαμπέσα είναι καλομαγειρεμένη, ακόμα κι αν δεν τρως ψάρι την απολαμβάνεις, έτσι γίνεται και με το καλογραμμένο βιβλίο… το απολαμβάνεις ανεξαρτήτως θεματολογίας…
Το «Δικαίωμά μου» είναι η ιστορία της Δανάης που βρίσκεται ξαφνικά κατηγορούμενη για τον φόνο της 19χρονης Αγγελικής… η ίδια όσο κι αν κραυγάζει πως είναι αθώα, ο τρόπος της δεν είναι και ιδιαίτερα πειστικός, κι έτσι προτού προφυλακιστεί βρίσκεται κλεισμένη στο άχαρο περιβάλλον ενός ψυχιατρείου… κι έτσι μέσα από ένα ‘πήγαινε – έλα’ στον χρόνο, ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας, στο πως έφτασε η Δανάη σ’αυτή την κατάσταση και στο πως κατέληξε μέσα σ’έναν κακοποιητικό γάμο.
Η συγγραφέας καταφέρνει να βάλει σε τάξη όλα τα κομματάκια του παζλ, να αιτιολογήσει όλες τις συμπεριφορές των ηρώων, από τον Λάμπρο, τον βάναυσο σύζυγο, μέχρι το θύμα Δανάη και όλα τα γύρω πρόσωπα, που όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν μιλά γιατί όλους τους βολεύει, ακόμα κι αν είναι η φουκαριάρα η μάνα σου…
Δεν ξέρω εάν είναι αληθινή ιστορία (όπως παρουσιάζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου) ή όχι, δεν έχει ωστόσο και καμία σημασία γιατί έχει τόσες παρόμοιες αληθινές ιστορίες εκεί έξω…
Ένα δυνατό βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία, ελπίζοντας σε λίγα χρόνια το θέμα να είναι παρωχημένο και ξεπερασμένο.
Δικαίωμά μου λοιπόν, να του βάλω και τα πέντε αστεράκια του goodreads…
Έλα όμως που όταν μια μπουγιαμπέσα είναι καλομαγειρεμένη, ακόμα κι αν δεν τρως ψάρι την απολαμβάνεις, έτσι γίνεται και με το καλογραμμένο βιβλίο… το απολαμβάνεις ανεξαρτήτως θεματολογίας…
Το «Δικαίωμά μου» είναι η ιστορία της Δανάης που βρίσκεται ξαφνικά κατηγορούμενη για τον φόνο της 19χρονης Αγγελικής… η ίδια όσο κι αν κραυγάζει πως είναι αθώα, ο τρόπος της δεν είναι και ιδιαίτερα πειστικός, κι έτσι προτού προφυλακιστεί βρίσκεται κλεισμένη στο άχαρο περιβάλλον ενός ψυχιατρείου… κι έτσι μέσα από ένα ‘πήγαινε – έλα’ στον χρόνο, ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας, στο πως έφτασε η Δανάη σ’αυτή την κατάσταση και στο πως κατέληξε μέσα σ’έναν κακοποιητικό γάμο.
Η συγγραφέας καταφέρνει να βάλει σε τάξη όλα τα κομματάκια του παζλ, να αιτιολογήσει όλες τις συμπεριφορές των ηρώων, από τον Λάμπρο, τον βάναυσο σύζυγο, μέχρι το θύμα Δανάη και όλα τα γύρω πρόσωπα, που όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν μιλά γιατί όλους τους βολεύει, ακόμα κι αν είναι η φουκαριάρα η μάνα σου…
Δεν ξέρω εάν είναι αληθινή ιστορία (όπως παρουσιάζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου) ή όχι, δεν έχει ωστόσο και καμία σημασία γιατί έχει τόσες παρόμοιες αληθινές ιστορίες εκεί έξω…
Ένα δυνατό βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία, ελπίζοντας σε λίγα χρόνια το θέμα να είναι παρωχημένο και ξεπερασμένο.
Δικαίωμά μου λοιπόν, να του βάλω και τα πέντε αστεράκια του goodreads…
September 6, 2021
Λοιπόν, 3 πράγματα θέλω να πω για αρχή:
1. Το ξεκίνησα προχθές και το τελείωσα σήμερα, ωστόσο αμέλησα να ενημερώσω την πλατφόρμα. ( δεν νοιάστηκε κανείς )
2. Αποφάσισα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, ξέροντας λίγο πολύ τη θεματική του, όντας λίγο σκεπτόμενος σχετικά με όλο αυτό το κίνημα #metoo, που καλώς έκανε και ξεκίνησε, ωστόσο, είμαι λίγο τις άποψης πως όταν βγαίνουν πολλές φωνές και μιλούν ενώ δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, δημιουργείται θόρυβος και μέσα σε αυτόν μπερδεύονται και οι φωνές που πρέπει να ακουστούν. Αυτό άσχετο με το βιβλίο, έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Επομένως, δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν κάτι που θα ήθελα να διαβάσω, έχοντας βιώσει κι εγώ με τη σειρά μου κάποιες καταστάσεις που αναβιώνοντας τες με διαπερνά συχνά ένα κύμα άγχους.
3. Καθόλου συγχρονισμένα εντέλει, πήρα το βιβλίο σε μια όχι καλή ψυχολογικά περίοδο για εμένα αλλά με πείσμα πως δεν θα το καθυστερήσω άλλο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Τα λέω όλα αυτά διότι κάθε σύννεφο που είχα στο κεφάλι μου έφυγε διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες. Είναι ένα βιβλίο το οποίο ομολογουμένως δεν μπορείς να αφήσεις κάτω, και ας μην γελιόμαστε, τρενάρεις και κάποιες από τις υποχρεώσεις της ημέρας προκειμένου να μην το κάνεις. Στη Δανάη είδα σε σημεία το πρόσωπο μου, είδα το πρόσωπο της γυναίκας που δολοφονήθηκε προχθές από τον σύζυγο της λίγα στενά πιο κάτω, είδα όλα τα θλιμμένα μάτια ανθρώπων που συναντάς σε αστικά, σε φουαγιέ, στον δρόμο τυχαία και τέλος είδα όλη συσσωρευμένη την αδικία της κοινωνίας που ζούμε. Η Δανάη μπορεί να τα κατάφερε εντέλει, υπάρχουν όμως πολλά χαμόγελα εκεί έξω που σβήνουν, πολλά στόματα που παραμένουν κλειστά και πολλά τέρατα που δεν γυρνούν στο σκοτάδι τους, αλλά στοιχειώνουν το φως από αυτούς που πρέπει. Ωδή λοιπόν αυτό το βιβλίο για όλες τις τραυματισμένες ψυχές εκεί έξω. Εμένα προσωπικά με διέλυσε, αλλά η μικρή εμπειρία μου από τη ζωή μου έχει δείξει πως μόνο αν βυθιστείς και ακουμπήσεις τον πάτο, μόνο τότε μπορείς με μεγαλύτερη φόρα να αναδυθείς προς το φως.
Ας μην μιλήσουμε για τη γραφή της κ.Ψαρρά, καθόλου απλοϊκή, με φράσεις και διαλόγους που ένιωθες ότι τους ζεις εσύ και λέξεις γεμάτες συναίσθημα, προσεκτικά διαλεγμένες. Διακρίνεται αυτοπεποίθηση στο προϊόν που μας έδωσε. Μια σιγουριά πως αυτό που δημιούργησε είναι κάτι αγνό και απόλυτα ειλικρινές και τρυφερό. Κρατώ την ανάσα μου για τα επόμενα έργα της.
Και μια φράση που μου έμεινε από το βιβλίο είναι, πως το «σ’αγαπώ» και το «αλλά», δεν πρέπει να μπαίνουν στην ίδια πρόταση, αλλιώς δεν είναι αγάπη. Και εμείς χρειαζόμαστε την αγάπη πιο πολύ από ποτέ. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει ο κοσμος, αν αγαπάς και αν αγαπιέσαι. Δικαίωμα μου σε όλα!!
1. Το ξεκίνησα προχθές και το τελείωσα σήμερα, ωστόσο αμέλησα να ενημερώσω την πλατφόρμα. ( δεν νοιάστηκε κανείς )
2. Αποφάσισα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, ξέροντας λίγο πολύ τη θεματική του, όντας λίγο σκεπτόμενος σχετικά με όλο αυτό το κίνημα #metoo, που καλώς έκανε και ξεκίνησε, ωστόσο, είμαι λίγο τις άποψης πως όταν βγαίνουν πολλές φωνές και μιλούν ενώ δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, δημιουργείται θόρυβος και μέσα σε αυτόν μπερδεύονται και οι φωνές που πρέπει να ακουστούν. Αυτό άσχετο με το βιβλίο, έχει να κάνει με τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Επομένως, δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν κάτι που θα ήθελα να διαβάσω, έχοντας βιώσει κι εγώ με τη σειρά μου κάποιες καταστάσεις που αναβιώνοντας τες με διαπερνά συχνά ένα κύμα άγχους.
3. Καθόλου συγχρονισμένα εντέλει, πήρα το βιβλίο σε μια όχι καλή ψυχολογικά περίοδο για εμένα αλλά με πείσμα πως δεν θα το καθυστερήσω άλλο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Τα λέω όλα αυτά διότι κάθε σύννεφο που είχα στο κεφάλι μου έφυγε διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες. Είναι ένα βιβλίο το οποίο ομολογουμένως δεν μπορείς να αφήσεις κάτω, και ας μην γελιόμαστε, τρενάρεις και κάποιες από τις υποχρεώσεις της ημέρας προκειμένου να μην το κάνεις. Στη Δανάη είδα σε σημεία το πρόσωπο μου, είδα το πρόσωπο της γυναίκας που δολοφονήθηκε προχθές από τον σύζυγο της λίγα στενά πιο κάτω, είδα όλα τα θλιμμένα μάτια ανθρώπων που συναντάς σε αστικά, σε φουαγιέ, στον δρόμο τυχαία και τέλος είδα όλη συσσωρευμένη την αδικία της κοινωνίας που ζούμε. Η Δανάη μπορεί να τα κατάφερε εντέλει, υπάρχουν όμως πολλά χαμόγελα εκεί έξω που σβήνουν, πολλά στόματα που παραμένουν κλειστά και πολλά τέρατα που δεν γυρνούν στο σκοτάδι τους, αλλά στοιχειώνουν το φως από αυτούς που πρέπει. Ωδή λοιπόν αυτό το βιβλίο για όλες τις τραυματισμένες ψυχές εκεί έξω. Εμένα προσωπικά με διέλυσε, αλλά η μικρή εμπειρία μου από τη ζωή μου έχει δείξει πως μόνο αν βυθιστείς και ακουμπήσεις τον πάτο, μόνο τότε μπορείς με μεγαλύτερη φόρα να αναδυθείς προς το φως.
Ας μην μιλήσουμε για τη γραφή της κ.Ψαρρά, καθόλου απλοϊκή, με φράσεις και διαλόγους που ένιωθες ότι τους ζεις εσύ και λέξεις γεμάτες συναίσθημα, προσεκτικά διαλεγμένες. Διακρίνεται αυτοπεποίθηση στο προϊόν που μας έδωσε. Μια σιγουριά πως αυτό που δημιούργησε είναι κάτι αγνό και απόλυτα ειλικρινές και τρυφερό. Κρατώ την ανάσα μου για τα επόμενα έργα της.
Και μια φράση που μου έμεινε από το βιβλίο είναι, πως το «σ’αγαπώ» και το «αλλά», δεν πρέπει να μπαίνουν στην ίδια πρόταση, αλλιώς δεν είναι αγάπη. Και εμείς χρειαζόμαστε την αγάπη πιο πολύ από ποτέ. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει ο κοσμος, αν αγαπάς και αν αγαπιέσαι. Δικαίωμα μου σε όλα!!
September 10, 2021
Είναι από αυτά τα βιβλία που δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη μιας και η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.
Ένα "γιατί" βρίσκεται στο στόμα σου από την αρχή μέχρι το τέλος.Γιατί δεν μιλάς, γιατί δεν αντιδράς, γιατί επιτρέπεις, γιατί λυπάσαι το εαυτό σου και τον μειώνεις επειδή κάποιοι προσπαθούν να σε πείσουν ότι αξίζεις τέτοιες συμπεριφορές.
Δυστυχώς το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών παραμένει πάντα επίκαιρο. Εκατομμύρια γυναίκες αντιμετωπίζουν τη βία σε όλες της τις μορφές. Βρίσκονται δίπλα μας, μπορεί να τις συναντάμε καθημερινά.
Η εξάλειψη της βίας είναι υπόθεση όλων.Είναι αγώνας για σεβασμό και αξιοπρέπεια.
ΜΙΛΑ,ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.
Όλες τις ιστορίες για βία που μαθαίνεις μένουν μέσα στο μυαλό σου. Κάποιες βρίσκουν μια θέση στην άκρη του και κάθονται ήσυχα. Κάποιες άλλες φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν σε αφήνουν να τις ξεχάσεις ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της Δανάης.
5/5 για τον τρόπο που αντιμετώπισε η συγγραφέας τα γεγονότα.
Ένα "γιατί" βρίσκεται στο στόμα σου από την αρχή μέχρι το τέλος.Γιατί δεν μιλάς, γιατί δεν αντιδράς, γιατί επιτρέπεις, γιατί λυπάσαι το εαυτό σου και τον μειώνεις επειδή κάποιοι προσπαθούν να σε πείσουν ότι αξίζεις τέτοιες συμπεριφορές.
Δυστυχώς το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών παραμένει πάντα επίκαιρο. Εκατομμύρια γυναίκες αντιμετωπίζουν τη βία σε όλες της τις μορφές. Βρίσκονται δίπλα μας, μπορεί να τις συναντάμε καθημερινά.
Η εξάλειψη της βίας είναι υπόθεση όλων.Είναι αγώνας για σεβασμό και αξιοπρέπεια.
ΜΙΛΑ,ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.
Όλες τις ιστορίες για βία που μαθαίνεις μένουν μέσα στο μυαλό σου. Κάποιες βρίσκουν μια θέση στην άκρη του και κάθονται ήσυχα. Κάποιες άλλες φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν σε αφήνουν να τις ξεχάσεις ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της Δανάης.
5/5 για τον τρόπο που αντιμετώπισε η συγγραφέας τα γεγονότα.
August 7, 2021
Το βιβλίο αυτό είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Ανθρώπινος νους όμως δεν μπορεί να χωρέσει και να νιώσει τον πόνο που βίωσε η Δανάη, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι, δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο μέχρι να ανοίξουν τα μάτια και να ξυπνήσουν συνειδήσεις.
Μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να χαθεί η ευτυχία; Όλα γύρω σου ξαφνικά να αρχίσουν να καταρρέουν, να διαλύονται, να καταστρέφονται; Πόσο κρατάει η ευτυχία; Ένα ασθενικό φύσημα και ο πύργος της ευτυχίας σου γκρεμίζεται και σκορπίζει στον αέρα, όπως ο πύργος φτιαγμένος από τραπουλόχαρτα. Τόσο εύθραυστος, τόσο πρόσκαιρος.
«Πόσο ν’αντέξει η ευτυχία όταν την έχεις βιδώσει με το στανιό πάνω σε σαθρά θεμέλια;»
Η Δανάη πίστεψε πως επιτέλους η ζωή της χαμογέλασε, όταν γνώρισε τον Λάμπρο. Αυτά όμως που έμελε να βιώσει για είκοσι περίπου χρόνια, ξεπερνάνε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία.
Ενδοοικογενειακή βία
Βιασμός του σώματος και της ψυχής
Κατηγορία για έναν φόνο που δεν έκανε ποτέ
Φόβος
Έλλειψη ελευθερίας
Μοναξιά και απελπισία
Εγκατάλειψη, πόνος, θυμός, αδικία
Απέραντη σιωπή και χείλη σφραγισμένα
Ο Λάμπρος και ο κάθε Λάμπρος της κοινωνίας μας είναι «άνθρωποι» χειριστικοί. Οδηγούν τους άλλους στο σημείο που εκείνοι θέλουν, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς καμιά συστολή. «Άνθρωποι» δήθεν ισχυροί που απλά και με το «έτσι θέλω» εξουσιάζουν οτιδήποτε από τον άλλο: άποψη, τα θέλω, το σώμα, τον νου, την σκέψη, τις πράξεις, την ζωή του ολόκληρη.
Απαιτούν, απειλούν, εκφοβίζουν. Στα μάτια τους είναι ζωγραφισμένη η ικανοποίηση που προσφέρει η αίσθηση πως αυτοί είναι οι ισχυροί, οι νικητές. Αυτοί ορίζουν την μοίρα σου και εσύ σαν πειθήνιο σκυλάκι σκύβεις υπάκουα το κεφάλι και αγόγγυστα εκτελείς τις αποφάσεις τους.
Ξύπναααα!!! Είσαι και εσύ άνθρωπος και έχεις δικαιώματα. Δικαίωμα στη ζωή, στην ευτυχία, στα όνειρα, στην αγάπη, στην ελπίδα. Βγες από τον λήθαργο που έχεις πέσει. Αντέδρασε. Επαναστάτησε. Ζήτα βοήθεια. Κάνε κάτι. Δεν αξίζει να υπομένεις τίποτα από όλα αυτά. Δεν είσαι υποχείριο κανενός. Είσαι άνθρωπος και έχεις αξία και δικαιώματα. Μην μένεις άπραγη. Μην είσαι άβουλη. Μη σκύβεις το κεφάλι. Σταμάτα να εξευτελίζεσαι. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου.
Σταματήστε να ρίχνετε το φταίξιμο επάνω σας και να δικαιολογείτε τις πράξεις του θύτη. Ο μόνος φταίχτης, ο μόνος αδικαιολόγητος υπαίτιος είναι εκείνος. Δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να κακοποιεί το σώμα και την ψυχή σας. Δράστε, αντιδράστε, σταματήστε τον. Σταματήστε και δώστε εσείς ένα τέλος στο μαρτύριο που ζεί��ε. Αξίζετε πολλά και μην αφήνετε κανέναν να το αμφισβητήσει αυτό. Αυτοί είναι τα μηδενικά, οι τιποτένιοι, οι φθηνοί, οι άνανδροι, όχι εσείς. Ορθώστε το ανάστημά σας, βρείτε το θάρρος και μιλήστε. Πάντα και παντού υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν.
Το «Δικαίωμά μου» είναι ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Η ιστορία αυτή με άγγιξε, αλλά μου κομμάτιασε την ψυχή. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο αναγνώστης κρατά με αγωνία την ανάσα του. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και απρόσμενες. Η γραφή της κ. Ψαρρά μόνο απλή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Λέξεις που φωνάζουν, γεμάτες συναίσθημα, αλήθειες που συγκλονίζουν. Συγχαρητήρια κ. Ψαρρά και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το λογοτεχνικό διαμάντι που μας χαρίσατε!!
* Το σ'αγαπάω με το αλλά δεν πρέπει ποτέ να μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Αλλιώς δε μιλάμε γι’ αγάπη. (σελίδα 103)
** Η ζωή μόνο αν την αντιμετωπίζεις με τρέλα αποκτά γεύση. Αλλιώς μένεις αδιάφορη, μέχρι να καταλήξει στυφή! (σελίδα 104)
*** … η αγάπη δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους φκιασίδια. Φωλιάζει στην καρδιά σιωπηλή και συγχρονίζεται αθόρυβα με αυτήν, ζωηρεύοντας τον χτύπο της. Δεν χρειάζεται πυροτεχνήματα για να λάμψει· είναι αυτόφωτη. Και όταν κάποιος προσπαθεί να μπογιαντίσει με ακρότητες για να μιμηθεί το χρώμα της, αρκεί μόνο μια μικρή βροχή για να απομείνουν οι μουτζούρες του μασκαρέματος – όσο περίτεχνο και αν είναι αυτό. (σελίδα 118)
**** Η θλίψη για όσα ας συμβαίνουν είναι πολύ χρήσιμη. Καλό είναι, όμως, να γίνεται παγκάκι για να ξαποστάσεις, και όχι βαρίδιο που δε σ’αφήνει να κάνεις ούτε βήμα. Κάτσε, ανάσανε, κανάκεψε και λίγο τον εαυτό σου αν θέλεις, μα αμέσως μετά πάρε τα πόδια σου και τράβα παραπέρα. (σελίδα 155)
***** … οι όρκοι που γεννιούνται την ώρα των λυγμών είναι οι πιο αληθινοί.» (σελίδα 169)
Μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να χαθεί η ευτυχία; Όλα γύρω σου ξαφνικά να αρχίσουν να καταρρέουν, να διαλύονται, να καταστρέφονται; Πόσο κρατάει η ευτυχία; Ένα ασθενικό φύσημα και ο πύργος της ευτυχίας σου γκρεμίζεται και σκορπίζει στον αέρα, όπως ο πύργος φτιαγμένος από τραπουλόχαρτα. Τόσο εύθραυστος, τόσο πρόσκαιρος.
«Πόσο ν’αντέξει η ευτυχία όταν την έχεις βιδώσει με το στανιό πάνω σε σαθρά θεμέλια;»
Η Δανάη πίστεψε πως επιτέλους η ζωή της χαμογέλασε, όταν γνώρισε τον Λάμπρο. Αυτά όμως που έμελε να βιώσει για είκοσι περίπου χρόνια, ξεπερνάνε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία.
Ενδοοικογενειακή βία
Βιασμός του σώματος και της ψυχής
Κατηγορία για έναν φόνο που δεν έκανε ποτέ
Φόβος
Έλλειψη ελευθερίας
Μοναξιά και απελπισία
Εγκατάλειψη, πόνος, θυμός, αδικία
Απέραντη σιωπή και χείλη σφραγισμένα
Ο Λάμπρος και ο κάθε Λάμπρος της κοινωνίας μας είναι «άνθρωποι» χειριστικοί. Οδηγούν τους άλλους στο σημείο που εκείνοι θέλουν, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς καμιά συστολή. «Άνθρωποι» δήθεν ισχυροί που απλά και με το «έτσι θέλω» εξουσιάζουν οτιδήποτε από τον άλλο: άποψη, τα θέλω, το σώμα, τον νου, την σκέψη, τις πράξεις, την ζωή του ολόκληρη.
Απαιτούν, απειλούν, εκφοβίζουν. Στα μάτια τους είναι ζωγραφισμένη η ικανοποίηση που προσφέρει η αίσθηση πως αυτοί είναι οι ισχυροί, οι νικητές. Αυτοί ορίζουν την μοίρα σου και εσύ σαν πειθήνιο σκυλάκι σκύβεις υπάκουα το κεφάλι και αγόγγυστα εκτελείς τις αποφάσεις τους.
Ξύπναααα!!! Είσαι και εσύ άνθρωπος και έχεις δικαιώματα. Δικαίωμα στη ζωή, στην ευτυχία, στα όνειρα, στην αγάπη, στην ελπίδα. Βγες από τον λήθαργο που έχεις πέσει. Αντέδρασε. Επαναστάτησε. Ζήτα βοήθεια. Κάνε κάτι. Δεν αξίζει να υπομένεις τίποτα από όλα αυτά. Δεν είσαι υποχείριο κανενός. Είσαι άνθρωπος και έχεις αξία και δικαιώματα. Μην μένεις άπραγη. Μην είσαι άβουλη. Μη σκύβεις το κεφάλι. Σταμάτα να εξευτελίζεσαι. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου.
Σταματήστε να ρίχνετε το φταίξιμο επάνω σας και να δικαιολογείτε τις πράξεις του θύτη. Ο μόνος φταίχτης, ο μόνος αδικαιολόγητος υπαίτιος είναι εκείνος. Δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να κακοποιεί το σώμα και την ψυχή σας. Δράστε, αντιδράστε, σταματήστε τον. Σταματήστε και δώστε εσείς ένα τέλος στο μαρτύριο που ζεί��ε. Αξίζετε πολλά και μην αφήνετε κανέναν να το αμφισβητήσει αυτό. Αυτοί είναι τα μηδενικά, οι τιποτένιοι, οι φθηνοί, οι άνανδροι, όχι εσείς. Ορθώστε το ανάστημά σας, βρείτε το θάρρος και μιλήστε. Πάντα και παντού υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν.
Το «Δικαίωμά μου» είναι ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Η ιστορία αυτή με άγγιξε, αλλά μου κομμάτιασε την ψυχή. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο αναγνώστης κρατά με αγωνία την ανάσα του. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και απρόσμενες. Η γραφή της κ. Ψαρρά μόνο απλή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Λέξεις που φωνάζουν, γεμάτες συναίσθημα, αλήθειες που συγκλονίζουν. Συγχαρητήρια κ. Ψαρρά και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το λογοτεχνικό διαμάντι που μας χαρίσατε!!
* Το σ'αγαπάω με το αλλά δεν πρέπει ποτέ να μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Αλλιώς δε μιλάμε γι’ αγάπη. (σελίδα 103)
** Η ζωή μόνο αν την αντιμετωπίζεις με τρέλα αποκτά γεύση. Αλλιώς μένεις αδιάφορη, μέχρι να καταλήξει στυφή! (σελίδα 104)
*** … η αγάπη δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους φκιασίδια. Φωλιάζει στην καρδιά σιωπηλή και συγχρονίζεται αθόρυβα με αυτήν, ζωηρεύοντας τον χτύπο της. Δεν χρειάζεται πυροτεχνήματα για να λάμψει· είναι αυτόφωτη. Και όταν κάποιος προσπαθεί να μπογιαντίσει με ακρότητες για να μιμηθεί το χρώμα της, αρκεί μόνο μια μικρή βροχή για να απομείνουν οι μουτζούρες του μασκαρέματος – όσο περίτεχνο και αν είναι αυτό. (σελίδα 118)
**** Η θλίψη για όσα ας συμβαίνουν είναι πολύ χρήσιμη. Καλό είναι, όμως, να γίνεται παγκάκι για να ξαποστάσεις, και όχι βαρίδιο που δε σ’αφήνει να κάνεις ούτε βήμα. Κάτσε, ανάσανε, κανάκεψε και λίγο τον εαυτό σου αν θέλεις, μα αμέσως μετά πάρε τα πόδια σου και τράβα παραπέρα. (σελίδα 155)
***** … οι όρκοι που γεννιούνται την ώρα των λυγμών είναι οι πιο αληθινοί.» (σελίδα 169)
April 24, 2021
Το "Δικαίωμά μου" είναι εμπνευσμένο από την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία στο βιβλίο πήρε το όνομα Δανάη. Από το οπισθόφυλλο μας δίνονται συγκεκριμένα σημεία της πλοκής. Η συγγραφέας και ο εκδοτικός οίκος έκαναν την καλύτερη επιλογή, είναι από τα βιβλία που δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, αρκούν τα βασικά. Έτσι κι εγώ, δεν θα αποκαλύψω τίποτα περισσότερο. Θα αφήσω την Θάλεια Ψαρρά και την Δανάη να σας πιάσουν από το χέρι, να σας εισάγουν στο σκοτάδι και μαζί βήμα βήμα, να βγείτε στο φως και να κοιτάξετε τον ουρανό. Εγώ αυτό έκανα και αναρωτήθηκα γιατί άφησα τον εαυτό μου τόσο καιρό χωρίς την ηρεμία που προσφέρει ένα βλέμμα προς τον ουρανό.
Έκανα το λάθος να το ξεκινήσω στο διάλειμμα της δουλειάς, και λέω λάθος γιατί δεν πίστευα ότι θα με καθηλώσει τόσο από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Άλλαξε η στάση του σώματός μου. Ξεκίνησα με ίσια πλάτη και σελίδα τη σελίδα κουλουριαζόμουν σε μια μπάλα.
Γραφή όμορφη, καθόλου απλοϊκή, η αφήγηση σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο χωρίς κενά, χωρίς να κουράζει. Μόνο δυναμώνει και με έκανε να το σκέφτομαι ακόμα κι όταν δεν μπορούσα να συνεχίσω το διάβασμα. Εκεί κατάλαβα πόση αγάπη είχε η συγγραφέας μέσα της και πόσο πίστευε στο "Δικαίωμά μου". Χαρακτήρες απόλυτα ψυχογραφημένοι, διάλογοι που τους ζεις, περιγραφές έντονες και όλα αυτά τα στοιχεία σε κάνουν μέρος της πλοκής. Είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, έχουν τόση ειλικρίνεια τα λόγια της που δεν σου αφήνει επιλογή. Κεφάλαια από το τότε της κύριας ιστορίας και κεφάλαια τα οποία μας γυρνάνε στο παρελθόν, μας δείχνουν πως ξεκίνησε, πως μπήκε το μαύρο στη ζωή της Δανάης. Από πότε ξεκίνησε να είναι θύμα και πως βρήκε τη δύναμη να λυτρωθεί.
Το βιβλίο είναι σκληρό και μιλάει για πολλά. Θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, το trafficking, ο ρατσισμός, ότι κάποιοι προτιμούν να αφήνουν τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα ίδρυμα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους γιατί έτσι δεν χαλάει η ζαχαρένια τους. Παράλληλες ιστορίες μαζί με της Δανάης. Ιστορίες που δεν θα αφήσουν κανέναν αναγνώστη να μείνει απαθής. Ένιωσα πολλά. Νοιάξιμο, θλίψη, οργή, απέχθεια, αχ πόση απέχθεια, μετά όμως ήρθε η ελπίδα, η αγάπη. Δάκρυσα σε πολλά σημεία. Ούτε και στις ευχαριστίες δεν ηρέμησα. Και αυτό που θαύμασα είναι ότι δεν εκβίασε το συναίσθημά μου ούτε μια φορά. Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε σε μια πολύ δυνατή ιστορία, με έβαλε να σκεφτώ, να νιώσω, άνοιξε τα μάτια μου, ήθελα να ενώσω τη φωνή μου με της Δανάης. Και το κυριότερο, με έκανε να κοιτάξω τη τώρα ζωή μου, να δω πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα που θεωρούσα σημαντικά.
Μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, η οποία μας δείχνει τι φέρνει η επιλογή να βρούμε τη δύναμη να μιλήσουμε. Πρέπει να γράφονται τέτοια βιβλία. Πρέπει να διαβάζονται. Να ενώνονται οι φωνές και η σιωπή να μην υπάρχει πια σαν επιλογή. Έκλεισα το βιβλίο, χάιδεψα το εξώφυλλο, κι ένιωσα περήφανη. Άλλο ένα βιβλίο που περιμένω πώς και πώς να μπει η αφιέρωση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Θάλεια για αυτό το έντονα συναισθηματικό ταξίδι, που με έκανε να αρχίσω ξανά, να σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό.
Δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως, πρώτο που διαβάζω και έχω μεγάλη περιέργεια για το τρίτο. Το "Δικαίωμά μου" κρύβει μέσα του και μουσικές επιλογές που κάνουν όμορφη παρέα με την ανάγνωση. Ακόμα και για μένα που προτιμώ τη rock και metal μουσική.
Έκανα το λάθος να το ξεκινήσω στο διάλειμμα της δουλειάς, και λέω λάθος γιατί δεν πίστευα ότι θα με καθηλώσει τόσο από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Άλλαξε η στάση του σώματός μου. Ξεκίνησα με ίσια πλάτη και σελίδα τη σελίδα κουλουριαζόμουν σε μια μπάλα.
Γραφή όμορφη, καθόλου απλοϊκή, η αφήγηση σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο χωρίς κενά, χωρίς να κουράζει. Μόνο δυναμώνει και με έκανε να το σκέφτομαι ακόμα κι όταν δεν μπορούσα να συνεχίσω το διάβασμα. Εκεί κατάλαβα πόση αγάπη είχε η συγγραφέας μέσα της και πόσο πίστευε στο "Δικαίωμά μου". Χαρακτήρες απόλυτα ψυχογραφημένοι, διάλογοι που τους ζεις, περιγραφές έντονες και όλα αυτά τα στοιχεία σε κάνουν μέρος της πλοκής. Είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, έχουν τόση ειλικρίνεια τα λόγια της που δεν σου αφήνει επιλογή. Κεφάλαια από το τότε της κύριας ιστορίας και κεφάλαια τα οποία μας γυρνάνε στο παρελθόν, μας δείχνουν πως ξεκίνησε, πως μπήκε το μαύρο στη ζωή της Δανάης. Από πότε ξεκίνησε να είναι θύμα και πως βρήκε τη δύναμη να λυτρωθεί.
Το βιβλίο είναι σκληρό και μιλάει για πολλά. Θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, το trafficking, ο ρατσισμός, ότι κάποιοι προτιμούν να αφήνουν τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα ίδρυμα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους γιατί έτσι δεν χαλάει η ζαχαρένια τους. Παράλληλες ιστορίες μαζί με της Δανάης. Ιστορίες που δεν θα αφήσουν κανέναν αναγνώστη να μείνει απαθής. Ένιωσα πολλά. Νοιάξιμο, θλίψη, οργή, απέχθεια, αχ πόση απέχθεια, μετά όμως ήρθε η ελπίδα, η αγάπη. Δάκρυσα σε πολλά σημεία. Ούτε και στις ευχαριστίες δεν ηρέμησα. Και αυτό που θαύμασα είναι ότι δεν εκβίασε το συναίσθημά μου ούτε μια φορά. Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε σε μια πολύ δυνατή ιστορία, με έβαλε να σκεφτώ, να νιώσω, άνοιξε τα μάτια μου, ήθελα να ενώσω τη φωνή μου με της Δανάης. Και το κυριότερο, με έκανε να κοιτάξω τη τώρα ζωή μου, να δω πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα που θεωρούσα σημαντικά.
Μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, η οποία μας δείχνει τι φέρνει η επιλογή να βρούμε τη δύναμη να μιλήσουμε. Πρέπει να γράφονται τέτοια βιβλία. Πρέπει να διαβάζονται. Να ενώνονται οι φωνές και η σιωπή να μην υπάρχει πια σαν επιλογή. Έκλεισα το βιβλίο, χάιδεψα το εξώφυλλο, κι ένιωσα περήφανη. Άλλο ένα βιβλίο που περιμένω πώς και πώς να μπει η αφιέρωση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Θάλεια για αυτό το έντονα συναισθηματικό ταξίδι, που με έκανε να αρχίσω ξανά, να σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό.
Δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως, πρώτο που διαβάζω και έχω μεγάλη περιέργεια για το τρίτο. Το "Δικαίωμά μου" κρύβει μέσα του και μουσικές επιλογές που κάνουν όμορφη παρέα με την ανάγνωση. Ακόμα και για μένα που προτιμώ τη rock και metal μουσική.
April 28, 2021
Ένα βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία, για τοξικές συμπεριφορές, για την σημαντική απόφαση του ταξιδιού προς το φως και την ελευθερία.
Μια ελευθερία ζωής.
Μιας ζωής στην οποία θα αποφασίζει η ίδια για τις μέρες της, για τις νύχτες της. Μια ζωή απαλλαγμένη από τον φόβο και την βία.
Μια ζωή που δικαιούται να ζήσει χωρίς τον εξαναγκασμό που απορρέει από την απειλή ..
Μια ωδή στην ανθρωπιά και στην φιλία. Υπάρχει ελπίδα τελικά, υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν το χέρι για να σε οδηγήσουν στην έξοδο.
Εκεί που ευωδιάζουν τα χρώματα, η φύση που γεννά την άνοιξη.. Εκεί που δεν υπάρχει τίποτε καμένο ειδικά η ελπίδα!
Πρέπει να τους εμπιστευτεί η κάθε Δανάη..
Να βρει τη δύναμη.
Μία ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, για ηρωίδες αφανείς που έχουν χρέος να οργανώσουν τη δική τους αντίσταση για να καταφέρουν την απελευθέρωση.
Τελικά είναι ένας ύμνος στην ελπίδα!!
Μια ελευθερία ζωής.
Μιας ζωής στην οποία θα αποφασίζει η ίδια για τις μέρες της, για τις νύχτες της. Μια ζωή απαλλαγμένη από τον φόβο και την βία.
Μια ζωή που δικαιούται να ζήσει χωρίς τον εξαναγκασμό που απορρέει από την απειλή ..
Μια ωδή στην ανθρωπιά και στην φιλία. Υπάρχει ελπίδα τελικά, υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν το χέρι για να σε οδηγήσουν στην έξοδο.
Εκεί που ευωδιάζουν τα χρώματα, η φύση που γεννά την άνοιξη.. Εκεί που δεν υπάρχει τίποτε καμένο ειδικά η ελπίδα!
Πρέπει να τους εμπιστευτεί η κάθε Δανάη..
Να βρει τη δύναμη.
Μία ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, για ηρωίδες αφανείς που έχουν χρέος να οργανώσουν τη δική τους αντίσταση για να καταφέρουν την απελευθέρωση.
Τελικά είναι ένας ύμνος στην ελπίδα!!
Read
April 20, 2021“ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ "
Τα μυθιστορήματα που πραγματεύονται το διαχρονικά επίκαιρο θέμα της κακοποίησης τα ξεχωρίζω , γιατί γνωρίζω πως είναι δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα για τον συγγραφέα και συνάμα σκληρο και ζόρικο ανάγνωσμα για όσους από εμας , ακολουθήσουν τα βήματα των θυμάτων στις σελίδες τους . Στο " δικαιώμα μου " η Θάλεια Ψαρρά πέτυχε κάτι ιδιαίτερο . Να με εντυπωσιάσει με το πονημα της ,γιατί λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες βιβλίων με αντίστοιχα θέματα καθως και τη σχετική συγγραφική της «απειρία » καθως αυτό είναι μόλις το δεύτερο της μυθιστόρημα , έχω να δηλώσω πως ίσως είναι το αρτιότερο μυθιστόρημα από Έλληνα λογοτέχνη με αυτή τη θεματική από όσα έχω διαβάσει .
Η συγγραφέας ζωντανεύει με μελανά χρωματα , οπως ακριβως είναι η καθημερινότητα της Δαναης την κόλαση που έζησε στα χέρια του τυρανικου συντρόφου της . Βασισμενο σε αληθινή μαρτυρία ενός θύματος βίας , η Ψαρρά με οίστρο φαντασίας συνθέτει μια ιστορία βίας είκοσι ετών, με πολλά κομβικά σημεία , η οποία πήρε ωστόσο αναπάντεχη τροπή για την κακοποιημένη γυναίκα . Γράφοντας την κριτική μου για ένα τετοιο κοινωνικό μυθιστόρημα , δεν θα ήθελα να καταθεσω σε εσάς περισσότερα στοιχεία για την πλοκή . Πρώτον , δεν είναι όμορφο και σωστό να σας προϊδεάσω για όσα πρόκειται να ζήσετε , ναι θα ζήσετε , γιατί με τέτοια ολοζώντανη γραφή είναι σαν να είστε αυτόπτες μάρτυρες των όσων υπέμενε μαρτυρικά το θυμα . Επίσης , στα μυθιστόρηματα που ο συγγραφεας καταπιάνεται με ζητήματα που μαστίζουν κοινωνίες , υπόφερουν ψυχές ενω κάποιοι χαίρονται να βασανίζουν ανθρώπους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πληροφόρησης το πώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα . Ένας είναι ο κοινός παρανομαστής . Η βία , η οποία δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη , γιατί η σιωπή αφηνει το κακό να θεριεύει, ενώ αντίθετα το θάρρος το χτυπά . Το καταπολεμά .
Παρακολουθούμε την πορεία της Δανάης . Από μαθήτρια με όνειρα και αξιώσεις , σύζυγος του Λάμπρου σε μια κλειστη κοινωνία . Ο άντρας της δεν ήταν το βασιλόπουλο που προσδοκούσε . Αντίθετα , επέδειξε με τον καιρό ολότελα διαφορετική συμπεριφορά . Άλλωστε , οι θύτες αυτό ξέρουν να κάνουν καλά . Να σε χειρίζονται . Να σε χειραγωγούν και να αποδεκατίζουν . Με παραστατικό τρόπο , χωρίς όμως ίχνος μελό , η συγγραφέας αναδεικνύει με ένταση την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση σε όλες τις πτυχές , παρουσιάζοντας μια υποθεση με πρόσωπα της διπλανής πόρτας . Καταγράφει ρεαλιστικά την ιστορία της κακοποιημένης και ταλαιπωρημένης Δανάης , σε παράλληλη διάσταση με ιστοριες άλλων προσώπων του δράματος που καταδεικνύουν περίτρανα ένα σημείο . ��υστυχώς , όσο και να έχουν προοδεύσει οι κοινωνίες η βία , το bullying, το trafficking και ο ρατσισμός κάθε είδους ,κατοικούν ανάμεσα μας . Όμως , για να μην υπάρχουν άλλα θύματα , τέτοια βιβλία τα οποία είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας , μας υπενθυμίζουν πως η σιωπή δεν είναι χρυσός . Είναι συνενοχή , κάλυψη , συναυτουργία . Όπως επίσης το να είσαι θύμα δεν είναι ντροπή . Οφείλεις στην ψυχή σου να παλέψεις , να τολμησεις να μιλησεις για να αποτινάξεις απο πάνω σου αυτόν τον ασήκωτο ζυγό , του ανθρώπου που σε καταδυναστεύει .
Στις πρώτες σελίδες του νομιζεις πως κρατάς ένα αστυνομικο μυθιστόρημα γεματο δράση . Οσο προχωρά , αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα παίρνουν πολυπλοκες διαστασεις . Στη φαρέτρα της Ψαρρά υπάρχουν πολλά σημεία αγωνίας και ανατροπών που σε κρατάνε σε εγρήγορση . Στην αρχή κάθε κεφαλαίου η συγγραφέας επέλεξε εύστοχα κάποια χωρία με στίχους ποιητών και αποφθέγματα σοφιας, τα οποία άμεσα σχετίζονται με όσα διαδραματίζονται στις σελίδες του .
Η γραφή της είναι απλή , ωστόσο έχει φωνή που τσακίζει , γιατί μιλά έντονα στην ψυχή σου . Το Δράμα της Δανάης αποτυπώνεται με φοβερή αληθοφάνεια και συγκλονίζει . Παράλληλα , ο πόνος αυτής της τραγικής γυναίκας γίνεται έκκληση για να πάψουν οι κοινωνίες να καλύπτουν ανομολόγητα εγκλήματα κατά ψυχών . Βροντερή έκκληση σε όλους εμάς να απλώσουμε χέρι βοήθειας σε αυτές τις γυναίκες που έχουν ξεχάσει την ομορφιά της ζωής , που έχουν απωλέσει κάθε έννοια ευτυχίας και ουσιαστικά πεθαίνουν κάθε μέρα . Η Ψαρρά με την διεισδυτική ψυχογραφηση των ηρώων , απέδειξε πως δούλεψε πολύ το βιβλίο της παραδιδοντας ένα κοινωνικό μυθιστόρημα τόσο μα τόσο σαρωτικό . Δυνατή γροθιά στο στομάχι για όλους μας , όμως πέρα για πέρα αληθινό .
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα συναισθήματα που γέννησε σε μένα το "δικαίωμα μου ". Αντιλαμβάνεστε σίγουρα πως είναι σκληρό αυτό το μυθιστόρημα, γιατί οργίζεσαι με τα αρρωστημένα μυαλα καποιων , συμπασχεις με τα βασανιστήρια άλλων αλλά και νιωθεις απέχθεια . Απέχθεια για τους εγκληματιες αλλά και για τους όχι δυστυχώς λίγους αριθμητικά που κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές βοήθειας όσων υποφέρουν .
Απο τις πρωτες σελιδες η πλοκή έχει ενδιαφέρον ,το οποίο σε κεντρίζει σε όλη την διάρκεια της αναγνωσης . Θα διακρίνετε την σφιχτή πλοκή , καθως δεν συναντάμε ανουσιες περιγραφες παρά μόνο εξελίξεις στα γεγονότα .
Στα πολύ θετικά σημεία του βιβλίου , σημείωσα το πώς χειρίστηκε η συγγραφέας την υπόθεση από την αρχή ως το τέλος . Με κάθε αξιοπρέπεια , αποτίοντας φόρο τιμης σε κάθε ειδους θύμα. Ειδικότερα , ενθουσιάστηκα με το πως η Ψαρρά επέλεξε να τερματίσει την ιστορία . Με συγκίνησε η Δαναη και το μεγαλείο της ψυχης της που επέδειξε . Τέτοιοι ανθρώποι που δεν το βάζουν κάτω αλλά παλεύουν αγόγγυστα πάρα τα όσα μαρτυρικά υπέμειναν είναι φάροι .
Αισιόδοξο να υπάρχουν φάροι να ρίχνουν άπλετο φως σ’ όλα τα σκοτάδια μας . Τους έχουμε ανάγκη .
Τα μυθιστορήματα που πραγματεύονται το διαχρονικά επίκαιρο θέμα της κακοποίησης τα ξεχωρίζω , γιατί γνωρίζω πως είναι δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα για τον συγγραφέα και συνάμα σκληρο και ζόρικο ανάγνωσμα για όσους από εμας , ακολουθήσουν τα βήματα των θυμάτων στις σελίδες τους . Στο " δικαιώμα μου " η Θάλεια Ψαρρά πέτυχε κάτι ιδιαίτερο . Να με εντυπωσιάσει με το πονημα της ,γιατί λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες βιβλίων με αντίστοιχα θέματα καθως και τη σχετική συγγραφική της «απειρία » καθως αυτό είναι μόλις το δεύτερο της μυθιστόρημα , έχω να δηλώσω πως ίσως είναι το αρτιότερο μυθιστόρημα από Έλληνα λογοτέχνη με αυτή τη θεματική από όσα έχω διαβάσει .
Η συγγραφέας ζωντανεύει με μελανά χρωματα , οπως ακριβως είναι η καθημερινότητα της Δαναης την κόλαση που έζησε στα χέρια του τυρανικου συντρόφου της . Βασισμενο σε αληθινή μαρτυρία ενός θύματος βίας , η Ψαρρά με οίστρο φαντασίας συνθέτει μια ιστορία βίας είκοσι ετών, με πολλά κομβικά σημεία , η οποία πήρε ωστόσο αναπάντεχη τροπή για την κακοποιημένη γυναίκα . Γράφοντας την κριτική μου για ένα τετοιο κοινωνικό μυθιστόρημα , δεν θα ήθελα να καταθεσω σε εσάς περισσότερα στοιχεία για την πλοκή . Πρώτον , δεν είναι όμορφο και σωστό να σας προϊδεάσω για όσα πρόκειται να ζήσετε , ναι θα ζήσετε , γιατί με τέτοια ολοζώντανη γραφή είναι σαν να είστε αυτόπτες μάρτυρες των όσων υπέμενε μαρτυρικά το θυμα . Επίσης , στα μυθιστόρηματα που ο συγγραφεας καταπιάνεται με ζητήματα που μαστίζουν κοινωνίες , υπόφερουν ψυχές ενω κάποιοι χαίρονται να βασανίζουν ανθρώπους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πληροφόρησης το πώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα . Ένας είναι ο κοινός παρανομαστής . Η βία , η οποία δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη , γιατί η σιωπή αφηνει το κακό να θεριεύει, ενώ αντίθετα το θάρρος το χτυπά . Το καταπολεμά .
Παρακολουθούμε την πορεία της Δανάης . Από μαθήτρια με όνειρα και αξιώσεις , σύζυγος του Λάμπρου σε μια κλειστη κοινωνία . Ο άντρας της δεν ήταν το βασιλόπουλο που προσδοκούσε . Αντίθετα , επέδειξε με τον καιρό ολότελα διαφορετική συμπεριφορά . Άλλωστε , οι θύτες αυτό ξέρουν να κάνουν καλά . Να σε χειρίζονται . Να σε χειραγωγούν και να αποδεκατίζουν . Με παραστατικό τρόπο , χωρίς όμως ίχνος μελό , η συγγραφέας αναδεικνύει με ένταση την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση σε όλες τις πτυχές , παρουσιάζοντας μια υποθεση με πρόσωπα της διπλανής πόρτας . Καταγράφει ρεαλιστικά την ιστορία της κακοποιημένης και ταλαιπωρημένης Δανάης , σε παράλληλη διάσταση με ιστοριες άλλων προσώπων του δράματος που καταδεικνύουν περίτρανα ένα σημείο . ��υστυχώς , όσο και να έχουν προοδεύσει οι κοινωνίες η βία , το bullying, το trafficking και ο ρατσισμός κάθε είδους ,κατοικούν ανάμεσα μας . Όμως , για να μην υπάρχουν άλλα θύματα , τέτοια βιβλία τα οποία είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας , μας υπενθυμίζουν πως η σιωπή δεν είναι χρυσός . Είναι συνενοχή , κάλυψη , συναυτουργία . Όπως επίσης το να είσαι θύμα δεν είναι ντροπή . Οφείλεις στην ψυχή σου να παλέψεις , να τολμησεις να μιλησεις για να αποτινάξεις απο πάνω σου αυτόν τον ασήκωτο ζυγό , του ανθρώπου που σε καταδυναστεύει .
Στις πρώτες σελίδες του νομιζεις πως κρατάς ένα αστυνομικο μυθιστόρημα γεματο δράση . Οσο προχωρά , αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα παίρνουν πολυπλοκες διαστασεις . Στη φαρέτρα της Ψαρρά υπάρχουν πολλά σημεία αγωνίας και ανατροπών που σε κρατάνε σε εγρήγορση . Στην αρχή κάθε κεφαλαίου η συγγραφέας επέλεξε εύστοχα κάποια χωρία με στίχους ποιητών και αποφθέγματα σοφιας, τα οποία άμεσα σχετίζονται με όσα διαδραματίζονται στις σελίδες του .
Η γραφή της είναι απλή , ωστόσο έχει φωνή που τσακίζει , γιατί μιλά έντονα στην ψυχή σου . Το Δράμα της Δανάης αποτυπώνεται με φοβερή αληθοφάνεια και συγκλονίζει . Παράλληλα , ο πόνος αυτής της τραγικής γυναίκας γίνεται έκκληση για να πάψουν οι κοινωνίες να καλύπτουν ανομολόγητα εγκλήματα κατά ψυχών . Βροντερή έκκληση σε όλους εμάς να απλώσουμε χέρι βοήθειας σε αυτές τις γυναίκες που έχουν ξεχάσει την ομορφιά της ζωής , που έχουν απωλέσει κάθε έννοια ευτυχίας και ουσιαστικά πεθαίνουν κάθε μέρα . Η Ψαρρά με την διεισδυτική ψυχογραφηση των ηρώων , απέδειξε πως δούλεψε πολύ το βιβλίο της παραδιδοντας ένα κοινωνικό μυθιστόρημα τόσο μα τόσο σαρωτικό . Δυνατή γροθιά στο στομάχι για όλους μας , όμως πέρα για πέρα αληθινό .
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα συναισθήματα που γέννησε σε μένα το "δικαίωμα μου ". Αντιλαμβάνεστε σίγουρα πως είναι σκληρό αυτό το μυθιστόρημα, γιατί οργίζεσαι με τα αρρωστημένα μυαλα καποιων , συμπασχεις με τα βασανιστήρια άλλων αλλά και νιωθεις απέχθεια . Απέχθεια για τους εγκληματιες αλλά και για τους όχι δυστυχώς λίγους αριθμητικά που κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές βοήθειας όσων υποφέρουν .
Απο τις πρωτες σελιδες η πλοκή έχει ενδιαφέρον ,το οποίο σε κεντρίζει σε όλη την διάρκεια της αναγνωσης . Θα διακρίνετε την σφιχτή πλοκή , καθως δεν συναντάμε ανουσιες περιγραφες παρά μόνο εξελίξεις στα γεγονότα .
Στα πολύ θετικά σημεία του βιβλίου , σημείωσα το πώς χειρίστηκε η συγγραφέας την υπόθεση από την αρχή ως το τέλος . Με κάθε αξιοπρέπεια , αποτίοντας φόρο τιμης σε κάθε ειδους θύμα. Ειδικότερα , ενθουσιάστηκα με το πως η Ψαρρά επέλεξε να τερματίσει την ιστορία . Με συγκίνησε η Δαναη και το μεγαλείο της ψυχης της που επέδειξε . Τέτοιοι ανθρώποι που δεν το βάζουν κάτω αλλά παλεύουν αγόγγυστα πάρα τα όσα μαρτυρικά υπέμειναν είναι φάροι .
Αισιόδοξο να υπάρχουν φάροι να ρίχνουν άπλετο φως σ’ όλα τα σκοτάδια μας . Τους έχουμε ανάγκη .
March 23, 2023
Στο δεύτερο βιβλίο της συγγραφέα συναντάμε μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.Η Δαναη κατηγορούμενη για ένα φόνο που δεν διέπραξε μέσα από ένα δωμάτιο ψυχιατρείου, στο οποίο βρέθηκε εξαιτίας του άντρα της ,γράφει για τη ζωή της μας εξιστορεί για τα 20 χρόνια που υπέφερε στα χέρια του.Η ιστορία της σε καθηλώνει με έντονα συναισθηματα θλίψης οργής μίσους και διαβάζοντας μια λέξη μόνο τριγυρνάει στο μυαλό σου ΓΙΑΤΙ! Γιατι δεν μιλάει, γιατι δεν αντιδράει, γιατι μειωνεις τον εαυτό σου και αφήνεις να σου φέρεται σαν σκουπίδι.Η πένα της συγγραφέως απλή περιγράφει ρεαλιστικά με μελανά χρώματα όπως ήταν και η ζωή της πρωταγωνίστριας. Λέξεις που «ουρλιάζουν» και σου τσακίζουν την ψυχή.Μπορεί να φαινεται βαρυ το θέμα του αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει τον κάθε αναγνωστη να διαβάσει το βιβλίο γιατί αξίζει πραγματικά και η ιστορία του σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους .Μακάρι τέτοιες ιστορίες να μένουν μόνο στα βιβλία και όχι στη δίπλανη μας πόρτα που δυστυχως ακούμε πολύ συχνά. Ν’ ανοίγουν τα στόματα απ τους άμεσα ενδιαφερόμενους αλλά και απ τον περίγυρο. Το να γεννηθείς γυναίκα δεν είναι ελάττωμα δεν σημαίνει αδυναμία!
Συνηθως δεν βαθμολογώ βιβλία γιατί δεν έιμαι ειδική δεν εχω τις απαραίτητες γνώσεις, αλλά αυτό το βιβλίο αξίζει 5/5
Συνηθως δεν βαθμολογώ βιβλία γιατί δεν έιμαι ειδική δεν εχω τις απαραίτητες γνώσεις, αλλά αυτό το βιβλίο αξίζει 5/5
April 14, 2022
Μια συγκλονιστική ιστορία καταγράφεται στο "Δικαιώμά μου". Μια ιστορία που δυστυχώς επαναλαμβάνεται καθημερινά. Η αγάπη δεν θα έπρεπε να πληγώνει, δεν θα έπρεπε να απαιτεί, δεν θα έπρεπε να διεκδικείται δια της βίας. Η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση είναι ακόμα μια μάστιγα που ταλανίζει την κοινωνία μας και πρέπει επιτέλους να πάψει. Δεν είναι ποτέ αργά να μιλήσεις, να ζητήσεις βοήθεια, να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι ακριβώς που έχει καταφέρει η Θάλεια Ψαρρά μέσα από τις λέξεις της. Να δώσει την ελπίδα πως τίποτα δεν είναι αδύνατο, ακόμα κι όταν έχεις φτάσει στον πάτο. Όλοι αξίζουμε τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια και ναι αυτό είναι αναφαίρετο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ! Τα σημεία με την πρωτοπρόσωπη γραφή θα σας καθηλώσουν, μιας και η συγγραφέας καταγράφει με απόλυτη αμεσότητα και ειλικρίνεια όλες τις σκέψεις, τα τραύματα, τα όνειρα της κεντρικής ηρωίδας της. Μην ξεχνάτε να σας αγαπάτε! Τότε ναι μπορείτε να καταφέρετε τα πάντα! Όταν κλείσετε και την τελευταία σελίδα του βιβλίου θα το καταλάβετε! Γιατί η αγάπη δεν μπορεί, δεν πρέπει να είναι τίποτα άλλο πέρα απ' ένα απαλό χάδι που θα απαλύνει ακόμα και τις πιο σκληροτράχηλες ψυχές.
April 26, 2021
Πρώτη επαφή με την συγγραφέα και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις!!! Από την πρώτη σελίδα εώς και την τελευταία σε καθηλώνει και σε συγκινεί βαθιά!!!!
Η Δανάη μια γυναίκα που από μικρή παλέυει με φόβους και ανασφάλειες. Είτε έχει απέναντι της την ίδια της μητέρα ,είτε τον σύζηγο της.
Πόσες μάνες έχουν καταστρέψει έτσι τα παιδιά τους επειδή δεν τους ένοιαζε να είναι ευτυχισμένα και βάζανε τον εαυτό τους πάνω απο αυτά.
Σε πόσους συζηγους βλέπεις ένα αγγέλικο πρόσωπο και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν βγάζουν τον πραγματικό-κακό εαυτό.
Η Δανάη κατηγορείται για ένα έγκλημα που δεν έκανε και βρίσκεται κλεισμένη σε ψυχιατρείο. Άραγε θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Πόσες ψυχές κουβαλάνε τον δικο τους γολγοθά που φοβουνται να μιλήσουν.
Μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, ένα συγκλονιστικο βιβλίο με εξαιρετική γραφή που με έκανε να κλάψω,να θυμωσω, να μην θέλω να το αφήσω απο τα χέρια μου.
ΑΠΛΑ ΜΙΛΗΣΤΕ !!! 5/5
Θάλεια σ'ευχαριστώ για το υπέροχο κι έντονο ταξίδι!!!! ♥️
Η Δανάη μια γυναίκα που από μικρή παλέυει με φόβους και ανασφάλειες. Είτε έχει απέναντι της την ίδια της μητέρα ,είτε τον σύζηγο της.
Πόσες μάνες έχουν καταστρέψει έτσι τα παιδιά τους επειδή δεν τους ένοιαζε να είναι ευτυχισμένα και βάζανε τον εαυτό τους πάνω απο αυτά.
Σε πόσους συζηγους βλέπεις ένα αγγέλικο πρόσωπο και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν βγάζουν τον πραγματικό-κακό εαυτό.
Η Δανάη κατηγορείται για ένα έγκλημα που δεν έκανε και βρίσκεται κλεισμένη σε ψυχιατρείο. Άραγε θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Πόσες ψυχές κουβαλάνε τον δικο τους γολγοθά που φοβουνται να μιλήσουν.
Μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, ένα συγκλονιστικο βιβλίο με εξαιρετική γραφή που με έκανε να κλάψω,να θυμωσω, να μην θέλω να το αφήσω απο τα χέρια μου.
ΑΠΛΑ ΜΙΛΗΣΤΕ !!! 5/5
Θάλεια σ'ευχαριστώ για το υπέροχο κι έντονο ταξίδι!!!! ♥️
May 10, 2021
Το βιβλίο ξεκινά πολύ γρήγορα και από το πρώτο κεφάλαιο ακόμη οι εξελίξεις διαδέχονται ή μια την άλλη. Κάθε κεφάλαιο είναι μια εναλλαγή μεταξύ παρόντος και παρελθόντος και εμείς ως αναγνώστες παρακολουθούμε την αρχική ευτυχία της Δανάης να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Πρόκειται για μια σκληρή ιστορία που είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα.
Η Δανάη αποτελεί έναν ολοκληρωμένο, πολύπλευρο και πολύπαθη χαρακτήρα. Της έχει λείψει η μητρική αγάπη και αυτό το "κενό" την οδηγεί στο να δοθεί ολοκληρωτικά σε έναν άνδρα.
Έχουμε εξαιρετική περιγραφή της ψυχικής ασθένειας με σεβασμό ως αυτό που πραγματικά είναι, μια ασθένεια. Η συγγραφέας μελετά με υπέροχο τρόπο τους λόγους που οδηγούν την ψυχή να ασθενήσει και μας κάνει να καταλάβουμε ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Μέσα στο βιβλίο βλέπουμε από τα μάτια διάφορων χαρακτήρων της ιστορίας κάτι που είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα νότα και μας βοηθά να αποκτήσουμε μια σφαιρική γνώση για τα γεγονότα. Το τέλος είναι γεμάτο ελπίδα και μας δίνει ένα πολύ δυνατό μήνυμα, το οποίο ωστόσο θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας!
Η Δανάη αποτελεί έναν ολοκληρωμένο, πολύπλευρο και πολύπαθη χαρακτήρα. Της έχει λείψει η μητρική αγάπη και αυτό το "κενό" την οδηγεί στο να δοθεί ολοκληρωτικά σε έναν άνδρα.
Έχουμε εξαιρετική περιγραφή της ψυχικής ασθένειας με σεβασμό ως αυτό που πραγματικά είναι, μια ασθένεια. Η συγγραφέας μελετά με υπέροχο τρόπο τους λόγους που οδηγούν την ψυχή να ασθενήσει και μας κάνει να καταλάβουμε ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Μέσα στο βιβλίο βλέπουμε από τα μάτια διάφορων χαρακτήρων της ιστορίας κάτι που είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα νότα και μας βοηθά να αποκτήσουμε μια σφαιρική γνώση για τα γεγονότα. Το τέλος είναι γεμάτο ελπίδα και μας δίνει ένα πολύ δυνατό μήνυμα, το οποίο ωστόσο θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας!
July 2, 2021
Διαβάστε το review στο site μας:
https://www.culture21century.gr/2021/...
Εν έτη 2021 θα περίμενε κανείς η ενδοοικογενειακή βία να είναι ένα φαινόμενο που αν όχι θα είχε εξαλειφθεί, θα έκανε την εμφάνισή του μόνο στις επιλεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες. Κι όμως, καθημερινά ακούμε ιστορίες ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, που τους γνωρίζουμε, που έχουμε υπάρξει φιλικοί μαζί τους και που εκείνοι με τη σειρά τους μας έχουν δείξει το πιο ευγενικό τους πρόσωπο. Ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που τις περισσότερες φορές σκέφτεσαι πως ήταν υπεράνω πάσης υποψίας, πως ποτέ δεν είχαν δώσει δικαιώματα, κι όμως, η φρίκη που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι πίσω από κλειστές πόρτες είναι τόση που δεν μπορούμε καν να την φανταστούμε, πόσο μάλλον να την χωρέσει το μυαλό μας όταν αυτή φτάνει και στα δικά μας αφτιά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θλίβοντας κι εξοργίζοντάς μας την ίδια στιγμή.
Μια τέτοια ιστορία βρίσκεται και στον πυρήνα του νέου μυθιστορήματος της Θάλειας Ψαρρά, με τη Δανάη να βρίσκεται κατηγορούμενη για τη δολοφονία της 19χρονης Αγγελικής. Μια δολοφονία που η ίδια επιμένει πως δεν έχει πράξει, όμως τα λόγια της δεν πείθουν κανέναν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πριν την προφυλάκισή της, να βρεθεί σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, προκειμένου να διαπιστωθεί ποια είναι η ψυχική της κατάσταση. Και κάπως έτσι, αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της, που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, στην αρχή όλων εκείνων που την ��δήγησαν σε λανθασμένες αποφάσεις, σε έναν κακοποιητικό γάμο, σε έναν κυκεώνα δινών που κράτησε για χρόνια και από εκεί, στο σήμερα, με την ίδια να φέρει μια βαριά κατηγορία στις πλάτες της και να βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα αβέβαιο μέλλον.
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να πω πολλά σε σχέση με την πλοκή του βιβλίου, αλλά έπειτα από ώριμη σκέψη αποφάσισα πως δεν θα το κάνω. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο βασικότερος όλων έχει να κάνει με το δυσάρεστο γεγονός του ότι ακόμα κι αν δεν αναφερθώ σε λεπτομέρειες, όλοι μπορούμε να τις φανταστούμε. Όπως προανέφερα, άλλωστε, είτε δια ζώσης είτε μέσω των Μέσων Ενημέρωσης, γινόμαστε κοινωνοί τέτοιων ιστοριών καθημερινά. Επιπλέον, σε ιστορίες όπως αυτές, που ο κοινωνικός τους πυρήνας καίει πολύ πιο δυνατά από τις "πιπεράτες" λεπτομέρειές τους, η ουσία τους βρίσκεται στα συναισθήματα, στις σκέψεις και στους προβληματισμούς που θα σου προκαλέσουν μέσα από την αφήγησή τους, αφήνοντάς σε -ίσως- λίγο καλύτερο άνθρωπο μετά που θα έχεις αντικρίσει την βιαιότητα και την αγριότητά τους, κι αυτό είναι κάτι που η συγγραφέας το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό.
Με γραφή μεστή και στιβαρή, πλήρως αποχρωματισμένη και χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή να προσπαθήσει να τις ελαφρύνει από το βάρος της ασχήμιας τους, μα και χωρίς να γίνεται περιγραφικά προκλητική απλά για να προκαλέσει, η Θάλεια Ψαρρά μάς παρουσιάζει μια ιστορία βίας που κράτησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, φανερώνοντάς μας όλες τις πτυχές αυτής, από την γέννηση και την ανάπτυξή της, μέχρι την απόλυτη έκρηξή της που έφερε, με τη σειρά του, ένα ντόμινο εξελίξεων που δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού, παρά μονάχα σε έναν μονόδρομο χωρίς επιστροφή. Γιατί έτσι είναι τα μονοπάτια της βίας, που έχουν ποτιστεί με αίμα και δάκρυα, μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε ένα σημείο και αν κάτι πρέπει να εύχεσαι, είναι να είσαι εσύ που θα βγεις ζωντανός από αυτό. Γιατί όταν μπλεχτείς μέσα σε έναν κύκλο βίας, το ν' αποδεσμευτείς από αυτόν είναι πιο δύσκολο απ' όσο φαίνεται.
Μέσα απ' την ιστορία της Δανάης, που την ακολουθούμε απ' όταν ήταν ακόμα μια νεαρή φοιτήτρια γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, που ναυάγησαν άδοξα στο πλευρό ενός συντρόφου και συζύγου που όχι μόνο δεν ήταν ο πρίγκιπας στο λευκό άλογο, αλλά που έμελλε να εξελιχθεί στον πιο άγριο βασανιστή της, βλέπουμε και τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται στον περίγυρό τους και το πως αυτοί, με τη σειρά τους, συμβάλλουν στη διατήρηση όλης αυτής της άγριας κατάστασης, θυμίζοντάς μας ένα ακόμα σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, αυτό του: βλέπω, γνωρίζω, καταλαβαίνω, αλλά δεν μιλάω. Κι εκεί ίσως και να εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων. Στο ότι ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να ανακατευτεί σε ό,τι θεωρητικά δεν τον αφορά, χωρίς όμως να σκέφτεται πως ό,τι δεν τον αφορά σήμερα, μπορεί να τον αφορά αύριο, ενώ παράλληλα έχει την τάση να βυθίζεται και να χάνεται στη δίνη των δικών του προβλημάτων που πάντοτε τα θεωρεί μεγαλύτερα και σπουδαιότερα.
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα πηγαίο κοινωνικό μυθιστόρημα, ο άξονας του οποίου μπορεί να είναι η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Μέσα από τις σελίδες τους θίγονται κι άλλα σημαντικά σημεία των καιρών μας, όπως είναι ο ρατσισμός, το trafficking, το bullying, η εγκατάλειψη των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, τόσο από τους δικούς τους όσο κι απ' την ίδια την κοινωνία, τα οποία αποδίδονται με ρεαλισμό, αληθοφάνεια και με μια σκληρότητα που δεν έχει σκοπό να μας σοκάρει, αλλά να μας ταρακουνήσει και να μας κάνει να σκεφτούμε έξω απ' το κουτί, πέρα από τετριμμένα στεγανά, να μπούμε στα παπούτσια όσων βασανίζονται από αυτές τις καταστάσεις και να προσπαθήσουμε, γιατί όχι, ν' αποτελέσουμε κομμάτι μιας αλυσίδας που μπορεί να οδηγήσει σε μια αλλαγή, έστω και στο μέλλον. Από κάπου οφείλουμε να ξεκινήσουμε.
https://www.culture21century.gr/2021/...
Εν έτη 2021 θα περίμενε κανείς η ενδοοικογενειακή βία να είναι ένα φαινόμενο που αν όχι θα είχε εξαλειφθεί, θα έκανε την εμφάνισή του μόνο στις επιλεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες. Κι όμως, καθημερινά ακούμε ιστορίες ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, που τους γνωρίζουμε, που έχουμε υπάρξει φιλικοί μαζί τους και που εκείνοι με τη σειρά τους μας έχουν δείξει το πιο ευγενικό τους πρόσωπο. Ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που τις περισσότερες φορές σκέφτεσαι πως ήταν υπεράνω πάσης υποψίας, πως ποτέ δεν είχαν δώσει δικαιώματα, κι όμως, η φρίκη που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι πίσω από κλειστές πόρτες είναι τόση που δεν μπορούμε καν να την φανταστούμε, πόσο μάλλον να την χωρέσει το μυαλό μας όταν αυτή φτάνει και στα δικά μας αφτιά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θλίβοντας κι εξοργίζοντάς μας την ίδια στιγμή.
Μια τέτοια ιστορία βρίσκεται και στον πυρήνα του νέου μυθιστορήματος της Θάλειας Ψαρρά, με τη Δανάη να βρίσκεται κατηγορούμενη για τη δολοφονία της 19χρονης Αγγελικής. Μια δολοφονία που η ίδια επιμένει πως δεν έχει πράξει, όμως τα λόγια της δεν πείθουν κανέναν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πριν την προφυλάκισή της, να βρεθεί σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, προκειμένου να διαπιστωθεί ποια είναι η ψυχική της κατάσταση. Και κάπως έτσι, αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της, που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, στην αρχή όλων εκείνων που την ��δήγησαν σε λανθασμένες αποφάσεις, σε έναν κακοποιητικό γάμο, σε έναν κυκεώνα δινών που κράτησε για χρόνια και από εκεί, στο σήμερα, με την ίδια να φέρει μια βαριά κατηγορία στις πλάτες της και να βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα αβέβαιο μέλλον.
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να πω πολλά σε σχέση με την πλοκή του βιβλίου, αλλά έπειτα από ώριμη σκέψη αποφάσισα πως δεν θα το κάνω. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο βασικότερος όλων έχει να κάνει με το δυσάρεστο γεγονός του ότι ακόμα κι αν δεν αναφερθώ σε λεπτομέρειες, όλοι μπορούμε να τις φανταστούμε. Όπως προανέφερα, άλλωστε, είτε δια ζώσης είτε μέσω των Μέσων Ενημέρωσης, γινόμαστε κοινωνοί τέτοιων ιστοριών καθημερινά. Επιπλέον, σε ιστορίες όπως αυτές, που ο κοινωνικός τους πυρήνας καίει πολύ πιο δυνατά από τις "πιπεράτες" λεπτομέρειές τους, η ουσία τους βρίσκεται στα συναισθήματα, στις σκέψεις και στους προβληματισμούς που θα σου προκαλέσουν μέσα από την αφήγησή τους, αφήνοντάς σε -ίσως- λίγο καλύτερο άνθρωπο μετά που θα έχεις αντικρίσει την βιαιότητα και την αγριότητά τους, κι αυτό είναι κάτι που η συγγραφέας το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό.
Με γραφή μεστή και στιβαρή, πλήρως αποχρωματισμένη και χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή να προσπαθήσει να τις ελαφρύνει από το βάρος της ασχήμιας τους, μα και χωρίς να γίνεται περιγραφικά προκλητική απλά για να προκαλέσει, η Θάλεια Ψαρρά μάς παρουσιάζει μια ιστορία βίας που κράτησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, φανερώνοντάς μας όλες τις πτυχές αυτής, από την γέννηση και την ανάπτυξή της, μέχρι την απόλυτη έκρηξή της που έφερε, με τη σειρά του, ένα ντόμινο εξελίξεων που δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού, παρά μονάχα σε έναν μονόδρομο χωρίς επιστροφή. Γιατί έτσι είναι τα μονοπάτια της βίας, που έχουν ποτιστεί με αίμα και δάκρυα, μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε ένα σημείο και αν κάτι πρέπει να εύχεσαι, είναι να είσαι εσύ που θα βγεις ζωντανός από αυτό. Γιατί όταν μπλεχτείς μέσα σε έναν κύκλο βίας, το ν' αποδεσμευτείς από αυτόν είναι πιο δύσκολο απ' όσο φαίνεται.
Μέσα απ' την ιστορία της Δανάης, που την ακολουθούμε απ' όταν ήταν ακόμα μια νεαρή φοιτήτρια γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, που ναυάγησαν άδοξα στο πλευρό ενός συντρόφου και συζύγου που όχι μόνο δεν ήταν ο πρίγκιπας στο λευκό άλογο, αλλά που έμελλε να εξελιχθεί στον πιο άγριο βασανιστή της, βλέπουμε και τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται στον περίγυρό τους και το πως αυτοί, με τη σειρά τους, συμβάλλουν στη διατήρηση όλης αυτής της άγριας κατάστασης, θυμίζοντάς μας ένα ακόμα σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, αυτό του: βλέπω, γνωρίζω, καταλαβαίνω, αλλά δεν μιλάω. Κι εκεί ίσως και να εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων. Στο ότι ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να ανακατευτεί σε ό,τι θεωρητικά δεν τον αφορά, χωρίς όμως να σκέφτεται πως ό,τι δεν τον αφορά σήμερα, μπορεί να τον αφορά αύριο, ενώ παράλληλα έχει την τάση να βυθίζεται και να χάνεται στη δίνη των δικών του προβλημάτων που πάντοτε τα θεωρεί μεγαλύτερα και σπουδαιότερα.
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα πηγαίο κοινωνικό μυθιστόρημα, ο άξονας του οποίου μπορεί να είναι η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Μέσα από τις σελίδες τους θίγονται κι άλλα σημαντικά σημεία των καιρών μας, όπως είναι ο ρατσισμός, το trafficking, το bullying, η εγκατάλειψη των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, τόσο από τους δικούς τους όσο κι απ' την ίδια την κοινωνία, τα οποία αποδίδονται με ρεαλισμό, αληθοφάνεια και με μια σκληρότητα που δεν έχει σκοπό να μας σοκάρει, αλλά να μας ταρακουνήσει και να μας κάνει να σκεφτούμε έξω απ' το κουτί, πέρα από τετριμμένα στεγανά, να μπούμε στα παπούτσια όσων βασανίζονται από αυτές τις καταστάσεις και να προσπαθήσουμε, γιατί όχι, ν' αποτελέσουμε κομμάτι μιας αλυσίδας που μπορεί να οδηγήσει σε μια αλλαγή, έστω και στο μέλλον. Από κάπου οφείλουμε να ξεκινήσουμε.
May 29, 2021
"Δεν ξέρω ούτε γιατί έπιασα πάλι χαρτί και στυλό, να γράψω, ούτε με τι σκέψεις θα καταλήξω να γεμίσω και αυτές τις κόλες..." γράφει κάποια στιγμή μέσα από το ψυχιατρείο όπου βρέθηκε εξαιτίας του άντρα της, η Δανάη η κεντρική ηρωίδα του νέου μυθιστορήματος "Δικαίωμα μου" της Θάλειας Ψαρρά που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Και παραφράζοντας την παραπάνω φράση της Δανάης θα πω πως δυσκολεύομαι να αποτυπώσω στο χαρτί μέσα σε λίγες αράδες τις σκέψεις-συναισθήματα μου γι'αυτό το βιβλίο... ΑΦΟΥ!!
Αποφάσισα έτσι να ξεκινήσω χρησιμοποιώντας τα λόγια της Δανάης "Με λένε Δανάη και αυτή είναι η δική μου ιστορία. Πέρασα είκοσι χρόνια με το χνότο της βίας να ανασαίνει στο πρόσωπο μου, πριν καταλάβω πως η αξιοπρέπεια, το χαμόγελο και μια ζωή χωρίς φόβο δεν ήταν άπιαστο όνειρο, αλλά δικαίωμα μου! "
Η Δανάη θα ερωτευτεί τον Λάμπρο ο οποίος θα την θαμπώσει με την γοητεία του, θα την κερδίσει με το επίμονο φλέρτ του και θα τον παντρευτεί πιστεύοντας πως θα φέρει στη ζωή της ότι της έλειπε από παιδί: το χάδι, τη ζεστή αγκαλιά, την αγάπη!!!Σύντομα όμως και με πολύ επώδυνο τρόπο θα διαπιστώσει πως ο άντρας που παντρεύτηκε δεν ήταν αυτός που φανταζόταν ή αν θέλετε που παρουσιαζόταν και θα φέρει μόνο την θλίψη, τη βία, τον πόνο στη ζωή της .
Η συγγραφέας, εμπνεύστηκε το βιβλίο της από μία αληθινή ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, και με την ξεχωριστή της πένα, με την κάθε λέξη και την κάθε φράση της μελετημένη και προσεγμένη, δημιουργεί ένα μοναδικό ψυχογράφημα για τον κάθε ήρωα, αναλύοντας εις βάθος τα συναίσθημα και τις πράξεις του. Με άγγιξε βαθιά και κούμπωσε σε δικές μου σκέψεις και συναισθήματα. Η Θάλεια Ψαρρά, μας χάρισε ένα βιβλίο που θίγει θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση, η διαφορετικότητα(την οποία άραγε ποιος ορίζει;),την κατάθλιψη....
Κι όλα αυτά, τα αγγίζει με ευαισθησία, με την προσοχή που τους αρμόζει και μέσω της ηρωίδας της προτρέπει όλες τις γυναίκες, όλους τους ανθρώπους, να διεκδικούν το Δικαίωμα τους στην ευτυχία, την αγάπη, το όνειρο, την ίδια την ζωή!!
"Με λένε Δανάη και αυτή είναι η δική μου ιστορία. Πέρασα είκοσι χρόνια με το χνότο της βίας να ανασαίνει στο πρόσωπο μου, πριν καταλάβω πως η αξιοπρέπεια, το χαμόγελο και μια ζωή χωρίς φόβο δεν ήταν άπιαστο όνειρο, αλλά δικαίωμα μου! Μπορεί να σε λένε Μαρία, Ελένη, Χριστίνα...Δεν έχει καμιά σημασία. Αν η ιστορία σου μοιάζει με τη δική μου, άλλαξε την ! Αν η σιωπή σου δένει τα βράδια κόμπο το λαιμό και τινάζει το κορμί σου από τους πόνους, σπάσ' τη! Δεν είσαι η μόνη και δε θα είσαι ποτέ μόνη! Ναι γεννήθηκες γυναίκα! Και αυτό δεν είναι το ελάττωμα ούτε και η καταδίκη σου! Είναι η δύναμη σου! " (σελ.396).
https://meareseitobiblioafou.blogspot...
Και παραφράζοντας την παραπάνω φράση της Δανάης θα πω πως δυσκολεύομαι να αποτυπώσω στο χαρτί μέσα σε λίγες αράδες τις σκέψεις-συναισθήματα μου γι'αυτό το βιβλίο... ΑΦΟΥ!!
Αποφάσισα έτσι να ξεκινήσω χρησιμοποιώντας τα λόγια της Δανάης "Με λένε Δανάη και αυτή είναι η δική μου ιστορία. Πέρασα είκοσι χρόνια με το χνότο της βίας να ανασαίνει στο πρόσωπο μου, πριν καταλάβω πως η αξιοπρέπεια, το χαμόγελο και μια ζωή χωρίς φόβο δεν ήταν άπιαστο όνειρο, αλλά δικαίωμα μου! "
Η Δανάη θα ερωτευτεί τον Λάμπρο ο οποίος θα την θαμπώσει με την γοητεία του, θα την κερδίσει με το επίμονο φλέρτ του και θα τον παντρευτεί πιστεύοντας πως θα φέρει στη ζωή της ότι της έλειπε από παιδί: το χάδι, τη ζεστή αγκαλιά, την αγάπη!!!Σύντομα όμως και με πολύ επώδυνο τρόπο θα διαπιστώσει πως ο άντρας που παντρεύτηκε δεν ήταν αυτός που φανταζόταν ή αν θέλετε που παρουσιαζόταν και θα φέρει μόνο την θλίψη, τη βία, τον πόνο στη ζωή της .
Η συγγραφέας, εμπνεύστηκε το βιβλίο της από μία αληθινή ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, και με την ξεχωριστή της πένα, με την κάθε λέξη και την κάθε φράση της μελετημένη και προσεγμένη, δημιουργεί ένα μοναδικό ψυχογράφημα για τον κάθε ήρωα, αναλύοντας εις βάθος τα συναίσθημα και τις πράξεις του. Με άγγιξε βαθιά και κούμπωσε σε δικές μου σκέψεις και συναισθήματα. Η Θάλεια Ψαρρά, μας χάρισε ένα βιβλίο που θίγει θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση, η διαφορετικότητα(την οποία άραγε ποιος ορίζει;),την κατάθλιψη....
Κι όλα αυτά, τα αγγίζει με ευαισθησία, με την προσοχή που τους αρμόζει και μέσω της ηρωίδας της προτρέπει όλες τις γυναίκες, όλους τους ανθρώπους, να διεκδικούν το Δικαίωμα τους στην ευτυχία, την αγάπη, το όνειρο, την ίδια την ζωή!!
"Με λένε Δανάη και αυτή είναι η δική μου ιστορία. Πέρασα είκοσι χρόνια με το χνότο της βίας να ανασαίνει στο πρόσωπο μου, πριν καταλάβω πως η αξιοπρέπεια, το χαμόγελο και μια ζωή χωρίς φόβο δεν ήταν άπιαστο όνειρο, αλλά δικαίωμα μου! Μπορεί να σε λένε Μαρία, Ελένη, Χριστίνα...Δεν έχει καμιά σημασία. Αν η ιστορία σου μοιάζει με τη δική μου, άλλαξε την ! Αν η σιωπή σου δένει τα βράδια κόμπο το λαιμό και τινάζει το κορμί σου από τους πόνους, σπάσ' τη! Δεν είσαι η μόνη και δε θα είσαι ποτέ μόνη! Ναι γεννήθηκες γυναίκα! Και αυτό δεν είναι το ελάττωμα ούτε και η καταδίκη σου! Είναι η δύναμη σου! " (σελ.396).
https://meareseitobiblioafou.blogspot...
October 6, 2021
Η κυκλοφορία αυτού του βιβλίου αρκετούς μήνες πριν, ήρθε μέσα σε μια συγκυρία που το καθιστούσε θλιβερά πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η Δανάη έζησε 20χρόνια στο πλάι του κακοποιητικού συζύγου της Λάμπρου. Και όσο ξετυλίγεται το χρονικό της λάθος αυτής επιλογής συντρόφου, βλέπουμε έντρομοι μπροστά στα μάτια μας, πως ο χειριστικός αυτός άντρας υφαίνει ύπουλα και πονηρά έναν ιστό γύρω της, εγκλωβίζοντάς την σε μια ζωή μαζί του, που η ίδια χαρακτηρίζει ως "ποινή".
Πως τελικά έπεσε στην παγίδα ενός τέτοιους άντρα;
Η Δανάη ανοίγει "το μαύρο κουτί" της ψυχής της και αποκαλύπτει την καθημερινή βία που ανέχτηκε εις βάρος της αξιοπρέπειας, του σώματος, της ίδιας της ύπαρξης της. Ένας "έρωτας" που μεταμορφώθηκε σε τέρας και πότισε κάθε γωνιά του εαυτού της με ταπείνωση, απαξίωση, τρόμο και ύστερα ανοχή.
Η βαναυσότητα στον χαρακτήρα του Λάμπρου με σόκαρε. Για εκείνον η λέξη "αγαπώ" είχε αντικατασταθεί με το "απαιτώ". Η λεπτομερής αναφορά στην ψυχοσύνθεση αυτού του άντρα με συντάραξε και ο ρόλος που παίζει σε τέτοιες σχέσεις η στάση και η ευθύνη του οικογενειακού περιβάλλοντος με ταρακούνησε.
Βρήκα ενδιαφέρουσα και εύστοχη, την πολυπρόσωπη ματιά στην ιστορία καθώς και το γεγονός πως η συγγραφέας δεν εστίασε και κυρίως δεν βάσισε τα σημαντικά μηνύματα που έπρεπε να περάσει, με έντονες και συνεχής σκηνές της βίας που έζησε η ηρωίδα. Έτσι και αλλιώς κατάφερε να δεσπόζει σε όλη την ιστορία μια αποπνικτική σκοτεινιά που αρκούσε.
Δικαίωμα της Δανάης η Ελπίδα.
Δικαίωμα της η Ζωή της.
Το μοναδικό έγκλημα που διέπραξε, όπως εύστοχα αναφέρει η συγγραφέας, είναι αυτό κατά του εαυτού της. Η φυλακή που υπέμεινε.
Το βιβλίου βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και η ιστορία της γυναίκας αυτής, που θα μπορούσε να είσαι εσύ ή οποιαδήποτε άλλη από μας, θα σε συντρίψει συναισθηματικά.
Η Δανάη έζησε 20χρόνια στο πλάι του κακοποιητικού συζύγου της Λάμπρου. Και όσο ξετυλίγεται το χρονικό της λάθος αυτής επιλογής συντρόφου, βλέπουμε έντρομοι μπροστά στα μάτια μας, πως ο χειριστικός αυτός άντρας υφαίνει ύπουλα και πονηρά έναν ιστό γύρω της, εγκλωβίζοντάς την σε μια ζωή μαζί του, που η ίδια χαρακτηρίζει ως "ποινή".
Πως τελικά έπεσε στην παγίδα ενός τέτοιους άντρα;
Η Δανάη ανοίγει "το μαύρο κουτί" της ψυχής της και αποκαλύπτει την καθημερινή βία που ανέχτηκε εις βάρος της αξιοπρέπειας, του σώματος, της ίδιας της ύπαρξης της. Ένας "έρωτας" που μεταμορφώθηκε σε τέρας και πότισε κάθε γωνιά του εαυτού της με ταπείνωση, απαξίωση, τρόμο και ύστερα ανοχή.
Η βαναυσότητα στον χαρακτήρα του Λάμπρου με σόκαρε. Για εκείνον η λέξη "αγαπώ" είχε αντικατασταθεί με το "απαιτώ". Η λεπτομερής αναφορά στην ψυχοσύνθεση αυτού του άντρα με συντάραξε και ο ρόλος που παίζει σε τέτοιες σχέσεις η στάση και η ευθύνη του οικογενειακού περιβάλλοντος με ταρακούνησε.
Βρήκα ενδιαφέρουσα και εύστοχη, την πολυπρόσωπη ματιά στην ιστορία καθώς και το γεγονός πως η συγγραφέας δεν εστίασε και κυρίως δεν βάσισε τα σημαντικά μηνύματα που έπρεπε να περάσει, με έντονες και συνεχής σκηνές της βίας που έζησε η ηρωίδα. Έτσι και αλλιώς κατάφερε να δεσπόζει σε όλη την ιστορία μια αποπνικτική σκοτεινιά που αρκούσε.
Δικαίωμα της Δανάης η Ελπίδα.
Δικαίωμα της η Ζωή της.
Το μοναδικό έγκλημα που διέπραξε, όπως εύστοχα αναφέρει η συγγραφέας, είναι αυτό κατά του εαυτού της. Η φυλακή που υπέμεινε.
Το βιβλίου βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και η ιστορία της γυναίκας αυτής, που θα μπορούσε να είσαι εσύ ή οποιαδήποτε άλλη από μας, θα σε συντρίψει συναισθηματικά.
May 7, 2021
Κλείνοντας το βιβλίο, σκέφτηκα πόσες "Δανάη" άραγε να έχω συναντήσει στη μέχρι τώρα ζωή μου; Πόσες γυναίκες πίσω από μία κλειστή πόρτα υποφέρουν και δεν έχουν άνθρωπο για να στραφούν; Γροθιά στο στομάχι το δικαίωμα μου. Μου θύμισε όλα αυτά που κατά καιρούς τα βλέπουμε και μένουμε άφωνοι. Προβλήματα υπαρκτά που αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχουν ακόμη στον 21ο αιώνα. Πώς είναι δυνατόν γυναίκες να τις ξυλοφορτώνουν και να μη μιλάνε. Και όμως συμβαίνει. Έκλαψ�� ενώ το διάβαζα...για την Δανάη και κάθε Δανάη. Ακόμη και για το αν θα καταφέρω να σταθώ καλή μάνα στην κόρη μου, ώστε αν ποτέ της συμβεί κάτι παρόμοιο να μπορέσει να μου το εκμυστηρευτεί και να αντιδράσει. Ένα μυθιστόρημα δυνατό, που θα σας οδηγήσει από τα βαθιά σκοτάδια στη λύτρωση. Γιατί η ελπίδα πάντα σιγοκαίει μέσα μας (ευτυχώς!) και αναγεννάται από τις στάχτες της. Πρωταγωνίστρια της ιστορίας η Δανάη. Η Δανάη που επί 20 χρόνια μένει κάτω από καθεστώς βίας και τρομοκρατίας. Παντρεμένη με έναν άντρα που δίπλα του γνώρισε μονάχα τον πόνο και την καταπάτηση της αξιοπρέπειας της. Μέχρι που ένας φόνος την οδηγεί στο ψυχιατρείο. Ένας φόνος για τον οποίο εξαρχής βροντοφωνάζει την αθωότητα της. Έχει παγιδευτεί από άλλους ή το ίδιο της το μυαλό; Ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσετε άμεσα!
September 23, 2021
Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο που μιλάει για την ενδοοικογενειακη βια. Ένα βιβλίο σκληρό, τόσο από συναισθηματική και ψυχολογική άποψη όσο και σωματική. Η Δανάη... Η Δανάη που πρέπει να παλέψει με τους δαίμονές της, εναντίον όλων, αλλά και με τους δαίμονες που της φορτώνει ο άμεσος οικογενειακός της περίγυρος.
Ένα βιβλίο που από τη στιγμή που θα το ξεκινήσεις είναι αδύνατον να το αφήσεις όσο και να σε πονάει και να σε θυμώνει , όσο και να σου καίει τα χέρια που το κρατούν.
Δεν θα μείνω όμως σε όλα αυτά...
Θα μείνω στις λεπτές ισορροπίες που κρατάει η Θάλεια Ψαρρα. Θα μείνω στην ευαισθησία με την οποία διαχειρίζεται την Δανάη, την πρωταγωνιστρια. Θα μείνω στην σιωπηλή κραυγή που άκουγα καθολη τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Θα μείνω στις αγαπημένες μου σελίδες με τις "επιστολές" που έγραφε η Δανάη μέσα στο ψυχιατρείο... Ήταν γραμμένες με αριστοτεχνικο τρόπο... Είναι καθαρή λογοτεχνία! Αυτό κρατάω εγώ από το δικαίωμά μου.
Ή μάλλον και αυτό.
Κρατάω την σιωπηλή κραυγή που όλες όσες υπόκεινται σε οποιαδήποτε μορφή βίας πρέπει να φωνάξουν, να χείλη τους να ματωσουν εν ανάγκη, ότι είναι δικαίωμά τους να ζήσουν και να αναζητήσουν βοήθεια. Η πορεία είναι μονάχα μια... Προς το φως!
Ένα βιβλίο που από τη στιγμή που θα το ξεκινήσεις είναι αδύνατον να το αφήσεις όσο και να σε πονάει και να σε θυμώνει , όσο και να σου καίει τα χέρια που το κρατούν.
Δεν θα μείνω όμως σε όλα αυτά...
Θα μείνω στις λεπτές ισορροπίες που κρατάει η Θάλεια Ψαρρα. Θα μείνω στην ευαισθησία με την οποία διαχειρίζεται την Δανάη, την πρωταγωνιστρια. Θα μείνω στην σιωπηλή κραυγή που άκουγα καθολη τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Θα μείνω στις αγαπημένες μου σελίδες με τις "επιστολές" που έγραφε η Δανάη μέσα στο ψυχιατρείο... Ήταν γραμμένες με αριστοτεχνικο τρόπο... Είναι καθαρή λογοτεχνία! Αυτό κρατάω εγώ από το δικαίωμά μου.
Ή μάλλον και αυτό.
Κρατάω την σιωπηλή κραυγή που όλες όσες υπόκεινται σε οποιαδήποτε μορφή βίας πρέπει να φωνάξουν, να χείλη τους να ματωσουν εν ανάγκη, ότι είναι δικαίωμά τους να ζήσουν και να αναζητήσουν βοήθεια. Η πορεία είναι μονάχα μια... Προς το φως!
March 10, 2024
Πρώτη επαφή με την γραφή της συγγραφέως και σίγουρα όχι η τελευταία.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με στρωτή γραφή, ευκολοδιάβαστο. Με ένα θέμα όμως σκληρό. Θλιβερό αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ακόμα πιο εξοργιστικό το γεγονός πως στον 21ο αιώνα, η κακοποίηση της γυναίκας υφίσταται ακόμα και η ενδοοικογενειακή βία δεν έπαψε ποτέ και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Ποτέ ξανά, ποτέ καμία μόνη!!
Πρόκειται για ένα βιβλίο με στρωτή γραφή, ευκολοδιάβαστο. Με ένα θέμα όμως σκληρό. Θλιβερό αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ακόμα πιο εξοργιστικό το γεγονός πως στον 21ο αιώνα, η κακοποίηση της γυναίκας υφίσταται ακόμα και η ενδοοικογενειακή βία δεν έπαψε ποτέ και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Ποτέ ξανά, ποτέ καμία μόνη!!
April 16, 2021
Πρώτη επαφή με την συγγραφέα και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις,μαζί με το εξώφυλλο του βιβλίου θα ήθελα να βάλω και την πιο σημαντική σελίδα του βιβλίου που είναι αυτά τα τηλέφωνα!η ιστορία ξεκινάει το 88 που η μητέρα της Δανάης η Παναγιώτα θέλει να ξεφορτωθεί την πρωτότοκη της και να την δώσει σε έναν άντρα τον οποίο δεν γνώριζε καν!όλο αυτό επειδή η ίδια δεν ήθελε να παντρευτεί και αυτο το παιδί ήταν η αιτία να χαλάσει τα δικά της όνειρα θα αφήσω εδώ τα λόγια της μάνας (δεν με ρώτησες όταν ήρθες και σφηνώθηκες στα σπλάχνα μου και χαραμισα τα νιάτα μου για να σε νταντευω)ήθελα να σταθώ και σε αυτό το κομμάτι πόσες μάνες έχουν καταστρέψει έτσι τα παιδιά τους,είτε που τα θεωρούσαν βάρος είτε που δεν ήθελαν και αυτα να γίνουν ευτυχισμένα όπως δεν τα κατάφεραν και εκεινες!Έπειτα αφού παντρεύεται με τον Λάμπρο και ότι όνειρα είχε για σπουδές δεν ήταν εφικτό να πραγματοποιηθούν ξεκινάει η ενδοοικογενειακή βία,μιλήστε γιατί από οποία μεριά και να το δείτε το κόστος θα είναι η ίδια σας η ζωή..η Δανάη κατηγορείται για ένα έγκλημα που δεν έκανε και βρίσκεται κλεισμένη στο ψυχιατρείο,θα καταφέρει να αποδοθεί δικαιοσύνη;και στο τέλος η συγγραφέας μας αναλύει ποια πρόσωπα ήταν αληθινά και ποια την βοήθησαν στην εξέλιξη της ιστορίας,ακόμα ένα συγκινητικό κομμάτι,απλά μιλήστε..
January 4, 2022
Η καλύτερη ιστορία που είπε μέχρι στιγμής η Θάλεια Ψαρρά και χαράκτηκε στη μνήμη μας για την αλήθεια, αλλά και για τον τρόπο που χειρίστηκε το ευαίσθητο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Θα σας καθηλώσει.
March 9, 2022
Ρεαλιστικό, συγκινητικό, σκληρό, με ένα θέμα πάντα επίκαιρο καταφέρνει να καθηλώσει τον αναγνώστη, να προβληματίσει, να αφυπνίσει....
Αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Αξίζει να διαβαστεί από όλους!
January 11, 2024
Ένα βιβλίο που επιβάλλεται να διαβάσει ο οποιοσδήποτε
August 5, 2025
Ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Μια ιστορία για μια κακοποιημένη γυναίκα και την πορεία προς την λύτρωση της.
Από εμένα:
4/5
Μια ιστορία για μια κακοποιημένη γυναίκα και την πορεία προς την λύτρωση της.
Από εμένα:
4/5
Displaying 1 - 22 of 22 reviews