What do you think?
Rate this book
Peregrinação
«Gosto de mapas, gosto dos nomes que constelam os atlas geográficos, tenho logo vontade de ir ver como aquilo é, lá longe (imagino que esta curiosidade pelo mundo possa fazer ressoar alguns ecos no país dos descobrimentos). Este livro é uma viagem através das minhas viagens, um mosaico composto a partir de dezenas de quadros, de retratos, de histórias, da China ao Chile, do Afeganistão ao Sudão. Rostos, vozes, paisagens, desenham um mundo pessoal, sentimental, às vezes trágico, às vezes divertido, que é o meu. Acontecimentos graves são aí evocados, catástrofes, guerras civis, assim como minúsculas anedotas. Este périplo da memória através dos lugares e dos tempos, que começa e acaba, por acaso, nos Açores, traça sem dúvida também, distraidamente, sem quase o querer, um retrato do autor como globo terrestre.»
Olivier Rolin
Olivier Rolin
- GenresFrench Literature
264 pages, Paperback
First published August 29, 2019
1 person is currently reading
62 people want to read
About the author
Olivier Rolin
56 books42 followersOlivier Rolin spent his childhood in Senegal. He then studied at the Louis-le-Grand high school and the Ecole Normale Superieure. He graduated in philosophy and literature.
He works as a freelancer of the French paper Libération and Le Nouvel Observateur. He was the companion of the singer Jane Birkin.
His work is inspired by May 68 and the proletarian Left, romantic adventures in Arabia, the writers Rimbaud and Conrad and his travels.
He received the "Prix Femina" for Port Sudan in 1994, the "Prix France Culture" for Tiger Paper in 2003 and the "price of Style" for The Meteorologist just now in 2014.
He's the brother of the also writer Jean Rolin
He works as a freelancer of the French paper Libération and Le Nouvel Observateur. He was the companion of the singer Jane Birkin.
His work is inspired by May 68 and the proletarian Left, romantic adventures in Arabia, the writers Rimbaud and Conrad and his travels.
He received the "Prix Femina" for Port Sudan in 1994, the "Prix France Culture" for Tiger Paper in 2003 and the "price of Style" for The Meteorologist just now in 2014.
He's the brother of the also writer Jean Rolin
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
December 23, 2019
Ilha do Pico - Açores - Portugal
No Prefácio da edição portuguesa Olivier Rolin (n. 1947) refere. ”Nos últimos trinta anos, viajei pelo mundo. Por vezes, era enviado por um jornal, noutras era para me documentar para um livro, noutras ainda era por ocasião de uma tradução ou para participar numa palestra, nunca, seja como for, como turista.
…
Durante esses cerca de trinta anos, enchi muitos cadernos de apontamentos, perto de sessenta. Há dois anos, comecei a relê-los. Das palavras meio apagadas muitas vezes pela chuva, pela neve, pelo tempo, emergiram recordações que me deram vontade de esboçar com elas uma espécie de retrato, subjectivo e fragmentário, do mundo que é o meu e se confunde, em grande parte com a minha vida.”
Olivier Rolin escreveu grande parte de Peregrinação numa residência literária em Cascais a convite da Fundação Dom Luís. A publicação foi simultânea em França e em Portugal, adoptando o título ”Extérieur Monde” em francês e ”Peregrinação” em português.
Este relato de memória e, eventualmente, de ficção começa – ”Entre duas sebes de hortênsias arborescentes, um cavalo surge do nevoeiro, solitário, sem cavaleiro, crina cheia de nuvens, todo eriçado de bidões de leite vazios a tintinarem-lhe nos flancos, como se estivesse montado por um timbaleiro invisível. Atrás dele, alguns rasgões no anuviamento deixam entrever os meandros verdes e azuis do oceano. Estamos nos Açores, há muito tempo.”
Este é um livro imprevisto e imprevisível, ora ligado ora desligado de si mesmo, dos lugares incontáveis que satisfazem uma atracção incontestável pelas palavras e pelas pessoas que vão desfilando página a página. As memórias e a imaginação têm nas palavras um momento de concordância entre o que Olivier Rolin escreve e o que o leitor idealiza, acreditando no seu relato, na sua narrativa.
”Um escritor só vê verdadeiramente quando encontra as palavras para dizer o que vê.” (Pág. 81)
O amor e a morte surgem invariavelmente, numa condição associada ao lento apagamento e ao desaparecimento de amigos e familiares, num sentimento de nostalgia, talvez de “saudade”. As inúmeras bibliotecas e as inúmeras mulheres surgem entre deambulações circulares entre a angústia da chegada e a angústia da partida.
”Peregrinação” começa e acaba nos Açores. ”Os Açores, esse arquipélago perdido no meio do Atlântico, entre a Europa, África e Américas, foi lá que iniciei a minha peregrinação, por acaso, como se me tivesse atirado à água, dizia eu – e era verdade. De forma imprevista – é também verdade – as voltas e reviravoltas da minha navegação fazem-me ali regressar. A terra é redonda.”
November 17, 2019
Ce livre, quand on a fini de le lire, donne envie de continuer à l'écrire...
October 30, 2019
Voilà tout ce que j'aime lire, disgessions spirituelles, nostalgie, mélancolie et je me sens un peu abandonné la dernière page tournée.
November 30, 2020
Olivier Rolin, de schrijver van wie ik sinds "De uitvinding van de wereld" fan ben, begint zijn memoires met het volgende citaat van mijn grote held Jorge Luis Borges: "Een man neemt zich voor de wereld in kaart te brengen. Jaren aan één stuk bevolkt hij de ruimte met beelden van provincies, koninkrijken, bergen, baaien, schepen, eilanden, vissen, kamers, instrumenten, hemellichamen, paarden en mensen. Kort voor zijn dood ontdekt hij dat door die geduldige doolhof van lijnen het beeld werd geschetst van zijn eigen gezicht".
Mooi citaat, dat op pakkende wijze de toon zet van deze fraaie memoires. Want ook Rolin brengt een wereld in kaart, door zijn vele herinneringen - en associatieve verbanden tussen die herinneringen- te beschrijven aan de vele exotische oorden uit vele werelddelen die hij heeft bezocht, de vele natuurlandschappen en stedelijke landschappen waar hij paf van stond, de vele schone passantes wier schoonheid hem verblufte, de vele mensen die hij heeft ontmoet, en de vele schrijvers die hij heeft gelezen. Ook bij Rolin mondt dat uit in een opsomming vol verscheidenheid, die niet één duidelijk patroon laat zien maar juist een doolhof van lijnen vormt. Daardoor omarmt en celebreert dit boek de veelvormigheid van de fysieke wereld, en de even onuitputtelijke als veelvormige schoonheid die zijn herinneringen aan die wereld doordesemt. Zijn grote enthousiasme daarover "zorgt dat je zult herbeginnen, zolang je over voldoende kracht beschikt- zoals je je ook altijd door de wereld zult laten verbazen, onderrichten en kneden". Dat laatste is volgens mij een credo van Rolin, de kern van zijn schrijverschap en zijn leven. En dus is zijn voortdurende verbazing over de veelvormigheid van de wereld, en het doolhof van lijnen dat hij in zijn memoires tekent om recht te doen aan die verbazende veelvormigheid, een even ongrijpbaar als exact zelfportret. Want juist de associatieve veelvormigheid vol digressies van deze memoires is een treffende afbeelding van hoe de wereld in Rolins beleving is, en dus ook een portret van Rolins verbeeldingskrachtige geest.
Rolin laat ons heel meeslepend zien hoe anders de wereld er uitziet als je door zijn ogen ernaar kijkt. We hebben bijvoorbeeld allemaal wel eens in een vliegtuig gezeten, en ons verbaasd over wat we door het raam zagen. Maar wat Rolin ziet en beschrijft is toch van een andere orde: "Toch bezit het vliegtuig een heel eigen schoonheid- de aarde vanuit vogelperspectief, de ontsluiting van haar vanaf de begane grond onzichtbare geschriften: de meanders van de grote rivieren, de rimpelingen, de scheuren van schaduw en licht van de bergen, de geometrie van de steden - menselijke spinnenwebben, de gatengordijnen van de woestijnen, de volle en dan weer slingerende kustlijnen, de door blauw belegerde eilanden..... alle schoonheid van de wereld die niet op onze hoogten ligt, maar op die van een zwervende godheid. Vreemd genoeg is er bij mijn weten nog geen kunstvorm die overeenstemt met de tijd waarin we de wereld zien zoals Apollo haar zag". Prachtige beschrijving, naar mijn smaak, die nog mooier wordt doordat Rolin de taferelen die hij beschrijft ook nog eens vergelijkt met een nu nog niet bestaande kunstvorm. Dat laat mij nog meer dromen dan die uitbundige en gulzig meanderende beschrijving al doet. En zo doet Rolin dat steeds: allerlei toch al verbazende beschrijvingen van veelvormige oorden worden ook nog eens verrijkt met intrigerende passages uit zijn lievelingsboeken, of met mijmeringen over aard en waarde van literatuur. En dat is vaak verbeeldingskrachtige literatuur die zichzelf onmogelijke opgaven stelt, omdat zij het realisme wil ontstijgen. Vaak ook worden herinneringen met elkaar geassocieerd, zodat het ene barokke tafereel echoot in het andere, waardoor de barokke bontheid exponentieel toeneemt. Mede daardoor is Rolins tekst vaak één langgerekte opsomming, van associaties of van zaken die nauwelijks logisch verband lijken te hebben, maar ook dat onderstreept de ongerijmde en barokke veelvormigheid van onze wereld. Net als in sommige verhalen van Rolins held Borges. Ik geef toe dat ik al die associaties en opsommingen soms wel wat vermoeiend vond. Maar vaker vond ik ze adembenemend, en had ik pret als een kleuter.
Dat betekent overigens niet dat "Gesmoorde woorden" alleen maar vrolijkheid bevat. Het staat ook vol met weemoedige passages over Rolins desillusies, over zijn vorderende ouderdom, en over zijn overleden of overlijdende vrienden. Daardoor bevat dit boek ook veel besef van eindigheid en vluchtigheid: "Mijn dode vrienden, wier afwezigheid op me weegt, maken me hoe langer hoe lichter, een veer die op het punt staat weg te vliegen, 'een boot broos als een meivlinder'. Dit boek is een boek over de wereld en de verwijdering van de wereld". Een soortgelijke melancholie stijgt op uit zinnen als: "Ik ben een Odysseus in het klein, een Odysseus zonder hoop bovendien, want ik heb geen Ithaca, geen Penelope, en mijn terugkeer is eindeloos. Terugkeren, opnieuw langsgaan op plekken, waar je lang geleden was, is de maat nemen van de tijd, die zoals iedereen weet het materiaal van ons, schrijvers, vormt". Tegelijk echter is er bij Rolin die eerder al geciteerde passie, die "zorgt dat je zult herbeginnen, zolang je over voldoende kracht beschikt- zoals je je ook altijd door de wereld zult laten verbazen, onderrichten en kneden". Ja, ooit - misschien wel heel binnenkort- gaan we geestelijk en fysiek dood, maar tot die tijd kunnen we ons vol vuur verbazen over de onuitputtelijke veelvormigheid van de wereld. En ja, we zien hoe Rolin troosteloos afscheid neemt van een vriend, maar ook hoe ook dat afscheid doordrenkt is van barok meanderende en verbazende verhalen. Zodat de stervende vriend nog een allerlaatste keer de barokke rijkdom van de wereld ziet schitteren.
Bovendien, als Rolin zegt dat tijd "het materiaal van ons, schrijvers, vormt", dan bedoelt hij volgens mij niet alleen de tijd die verstrijkt en verloren gaat. Hij bedoelt ook, en volgens mij vooral, wat Proust de "hervonden tijd" noemde. In "Op zoek naar de verloren tijd", de door Rolin mateloos bewonderde romancyclus waar hij ook in "Gesmoorde woorden" vaak op meeslepende wijze naar verwijst, gaat het sterk om hoe de kunstenaar het verloren en voorbije moment tot ultieme kunst kan transformeren, door inzet van al zijn onconventionele verbeeldingskracht. Dus door het voorbije moment niet feitelijk te beschrijven, of fotografisch af te beelden, maar door het met meditatieve aandacht te onderzoeken en zo ook te herscheppen. Zodat hij allerlei vergeten, misschien zelfs nooit waargenomen details en betekenislagen tot schitteren brengt, waardoor het herinnerde tafereel glanst als nooit tevoren. Bovendien wordt de herinnering daarmee tot intense herbeleving, intenser zelfs dan de beleving op dat vroegere moment was. Op het moment dat we iets beleven doen we dat vaak te routineus en daardoor te onopmerkzaam, zonder inzet van onze verbeeldingskracht. Pas later, door inzet van alle meditatieve onderzoekende aandacht en alle vermogens van de verbeeldingskracht, krijgt het voorbije moment zijn volle intensiteit en luister. Pas dan ervaren wij de volle rijkdom van het moment, die ons oorspronkelijk ontging. En pas dan ervaren we wat dit moment voor ons eigenlijk betekende. Het door de verbeeldingskracht tot nieuwe schittering brengen van de voorbije tijd leidt dus tot intense herbeleving, en tegelijk tot totaal nieuwe perspectieven op wie we waren. En daarmee op hoe we zijn geworden tot wie we nu zijn.
Aldus Proust, even plat samengevat. En die Proustiaanse inzet is er volgens mij ook volop bij Rolin. Elke herinnering in "Gesmoorde woorden" zit immers overvol met details die je in een conventionele beschrijving of een foto niet zou zien, en vol associaties met andere herinneringen of met door Rolin bewonderde boeken. Elke herinnering staat dus bol van de herscheppende verbeeldingskracht, en stijf van intense herbeleving. Ook is elke herinnering Proustiaans impressionistisch, een puur persoonlijke herbeleving van de werkelijkheid als subjectief fenomeen: veel rijker en ongrijpbaarder dus dan de voor iedereen makkelijk te begrijpen conventionele werkelijkheid. Bovendien kleurt die herbeleving van toen soms ook op onnavolgbare wijze de ervaring in het hier en nu: ". Als ik het Moskou of het Sint- Petersburg van vandaag aankom, geven de stereoscopische beelden waarmee mijn geheugen de door mijn ogen waargenomen beelden bedekt, me een inkijk in de diepte van de tijd. De kleine blauw- witte kerk op de Nevski Prospect was, toen ik haar voor het eerst zag, een confectieatelier; het appartement van Anna Achmatova op de binnenplaats van het Sjeremetjevpaleis was nog geen museum geworden, je moest het haast in het geniep bezoeken; waar nu de winkel van Prada ligt, had je een militiepost (de militie die tegenwoordig politie wordt genoemd, wat helemaal op hetzelfde neerkomt). Intussen is er iets voorbijgegaan, voor de stad, voor de wereld, voor mijn te midden van dat alles zo nietige zelf".
Meeslepend, hoe Rolin ons vol weemoed maar ook vol gulzige gretigheid meeneemt in de meanders van zijn herinneringen. Zijn inzet om zich elke keer weer te blijven verbazen over de wereld, en daarbij al zijn barokke verbeeldingskracht in te zetten, vind ik bovendien erg inspirerend. Evenals zijn Proustiaanse aandacht voor en intense herbeleving van de voorbije tijd. Misschien was "De uitvinding van de wereld" zelfs nog inspirerender dan "Gesmoorde woorden". Maar who cares, want ook van "Gesmoorde woorden" heb ik behoorlijk genoten.
Mooi citaat, dat op pakkende wijze de toon zet van deze fraaie memoires. Want ook Rolin brengt een wereld in kaart, door zijn vele herinneringen - en associatieve verbanden tussen die herinneringen- te beschrijven aan de vele exotische oorden uit vele werelddelen die hij heeft bezocht, de vele natuurlandschappen en stedelijke landschappen waar hij paf van stond, de vele schone passantes wier schoonheid hem verblufte, de vele mensen die hij heeft ontmoet, en de vele schrijvers die hij heeft gelezen. Ook bij Rolin mondt dat uit in een opsomming vol verscheidenheid, die niet één duidelijk patroon laat zien maar juist een doolhof van lijnen vormt. Daardoor omarmt en celebreert dit boek de veelvormigheid van de fysieke wereld, en de even onuitputtelijke als veelvormige schoonheid die zijn herinneringen aan die wereld doordesemt. Zijn grote enthousiasme daarover "zorgt dat je zult herbeginnen, zolang je over voldoende kracht beschikt- zoals je je ook altijd door de wereld zult laten verbazen, onderrichten en kneden". Dat laatste is volgens mij een credo van Rolin, de kern van zijn schrijverschap en zijn leven. En dus is zijn voortdurende verbazing over de veelvormigheid van de wereld, en het doolhof van lijnen dat hij in zijn memoires tekent om recht te doen aan die verbazende veelvormigheid, een even ongrijpbaar als exact zelfportret. Want juist de associatieve veelvormigheid vol digressies van deze memoires is een treffende afbeelding van hoe de wereld in Rolins beleving is, en dus ook een portret van Rolins verbeeldingskrachtige geest.
Rolin laat ons heel meeslepend zien hoe anders de wereld er uitziet als je door zijn ogen ernaar kijkt. We hebben bijvoorbeeld allemaal wel eens in een vliegtuig gezeten, en ons verbaasd over wat we door het raam zagen. Maar wat Rolin ziet en beschrijft is toch van een andere orde: "Toch bezit het vliegtuig een heel eigen schoonheid- de aarde vanuit vogelperspectief, de ontsluiting van haar vanaf de begane grond onzichtbare geschriften: de meanders van de grote rivieren, de rimpelingen, de scheuren van schaduw en licht van de bergen, de geometrie van de steden - menselijke spinnenwebben, de gatengordijnen van de woestijnen, de volle en dan weer slingerende kustlijnen, de door blauw belegerde eilanden..... alle schoonheid van de wereld die niet op onze hoogten ligt, maar op die van een zwervende godheid. Vreemd genoeg is er bij mijn weten nog geen kunstvorm die overeenstemt met de tijd waarin we de wereld zien zoals Apollo haar zag". Prachtige beschrijving, naar mijn smaak, die nog mooier wordt doordat Rolin de taferelen die hij beschrijft ook nog eens vergelijkt met een nu nog niet bestaande kunstvorm. Dat laat mij nog meer dromen dan die uitbundige en gulzig meanderende beschrijving al doet. En zo doet Rolin dat steeds: allerlei toch al verbazende beschrijvingen van veelvormige oorden worden ook nog eens verrijkt met intrigerende passages uit zijn lievelingsboeken, of met mijmeringen over aard en waarde van literatuur. En dat is vaak verbeeldingskrachtige literatuur die zichzelf onmogelijke opgaven stelt, omdat zij het realisme wil ontstijgen. Vaak ook worden herinneringen met elkaar geassocieerd, zodat het ene barokke tafereel echoot in het andere, waardoor de barokke bontheid exponentieel toeneemt. Mede daardoor is Rolins tekst vaak één langgerekte opsomming, van associaties of van zaken die nauwelijks logisch verband lijken te hebben, maar ook dat onderstreept de ongerijmde en barokke veelvormigheid van onze wereld. Net als in sommige verhalen van Rolins held Borges. Ik geef toe dat ik al die associaties en opsommingen soms wel wat vermoeiend vond. Maar vaker vond ik ze adembenemend, en had ik pret als een kleuter.
Dat betekent overigens niet dat "Gesmoorde woorden" alleen maar vrolijkheid bevat. Het staat ook vol met weemoedige passages over Rolins desillusies, over zijn vorderende ouderdom, en over zijn overleden of overlijdende vrienden. Daardoor bevat dit boek ook veel besef van eindigheid en vluchtigheid: "Mijn dode vrienden, wier afwezigheid op me weegt, maken me hoe langer hoe lichter, een veer die op het punt staat weg te vliegen, 'een boot broos als een meivlinder'. Dit boek is een boek over de wereld en de verwijdering van de wereld". Een soortgelijke melancholie stijgt op uit zinnen als: "Ik ben een Odysseus in het klein, een Odysseus zonder hoop bovendien, want ik heb geen Ithaca, geen Penelope, en mijn terugkeer is eindeloos. Terugkeren, opnieuw langsgaan op plekken, waar je lang geleden was, is de maat nemen van de tijd, die zoals iedereen weet het materiaal van ons, schrijvers, vormt". Tegelijk echter is er bij Rolin die eerder al geciteerde passie, die "zorgt dat je zult herbeginnen, zolang je over voldoende kracht beschikt- zoals je je ook altijd door de wereld zult laten verbazen, onderrichten en kneden". Ja, ooit - misschien wel heel binnenkort- gaan we geestelijk en fysiek dood, maar tot die tijd kunnen we ons vol vuur verbazen over de onuitputtelijke veelvormigheid van de wereld. En ja, we zien hoe Rolin troosteloos afscheid neemt van een vriend, maar ook hoe ook dat afscheid doordrenkt is van barok meanderende en verbazende verhalen. Zodat de stervende vriend nog een allerlaatste keer de barokke rijkdom van de wereld ziet schitteren.
Bovendien, als Rolin zegt dat tijd "het materiaal van ons, schrijvers, vormt", dan bedoelt hij volgens mij niet alleen de tijd die verstrijkt en verloren gaat. Hij bedoelt ook, en volgens mij vooral, wat Proust de "hervonden tijd" noemde. In "Op zoek naar de verloren tijd", de door Rolin mateloos bewonderde romancyclus waar hij ook in "Gesmoorde woorden" vaak op meeslepende wijze naar verwijst, gaat het sterk om hoe de kunstenaar het verloren en voorbije moment tot ultieme kunst kan transformeren, door inzet van al zijn onconventionele verbeeldingskracht. Dus door het voorbije moment niet feitelijk te beschrijven, of fotografisch af te beelden, maar door het met meditatieve aandacht te onderzoeken en zo ook te herscheppen. Zodat hij allerlei vergeten, misschien zelfs nooit waargenomen details en betekenislagen tot schitteren brengt, waardoor het herinnerde tafereel glanst als nooit tevoren. Bovendien wordt de herinnering daarmee tot intense herbeleving, intenser zelfs dan de beleving op dat vroegere moment was. Op het moment dat we iets beleven doen we dat vaak te routineus en daardoor te onopmerkzaam, zonder inzet van onze verbeeldingskracht. Pas later, door inzet van alle meditatieve onderzoekende aandacht en alle vermogens van de verbeeldingskracht, krijgt het voorbije moment zijn volle intensiteit en luister. Pas dan ervaren wij de volle rijkdom van het moment, die ons oorspronkelijk ontging. En pas dan ervaren we wat dit moment voor ons eigenlijk betekende. Het door de verbeeldingskracht tot nieuwe schittering brengen van de voorbije tijd leidt dus tot intense herbeleving, en tegelijk tot totaal nieuwe perspectieven op wie we waren. En daarmee op hoe we zijn geworden tot wie we nu zijn.
Aldus Proust, even plat samengevat. En die Proustiaanse inzet is er volgens mij ook volop bij Rolin. Elke herinnering in "Gesmoorde woorden" zit immers overvol met details die je in een conventionele beschrijving of een foto niet zou zien, en vol associaties met andere herinneringen of met door Rolin bewonderde boeken. Elke herinnering staat dus bol van de herscheppende verbeeldingskracht, en stijf van intense herbeleving. Ook is elke herinnering Proustiaans impressionistisch, een puur persoonlijke herbeleving van de werkelijkheid als subjectief fenomeen: veel rijker en ongrijpbaarder dus dan de voor iedereen makkelijk te begrijpen conventionele werkelijkheid. Bovendien kleurt die herbeleving van toen soms ook op onnavolgbare wijze de ervaring in het hier en nu: ". Als ik het Moskou of het Sint- Petersburg van vandaag aankom, geven de stereoscopische beelden waarmee mijn geheugen de door mijn ogen waargenomen beelden bedekt, me een inkijk in de diepte van de tijd. De kleine blauw- witte kerk op de Nevski Prospect was, toen ik haar voor het eerst zag, een confectieatelier; het appartement van Anna Achmatova op de binnenplaats van het Sjeremetjevpaleis was nog geen museum geworden, je moest het haast in het geniep bezoeken; waar nu de winkel van Prada ligt, had je een militiepost (de militie die tegenwoordig politie wordt genoemd, wat helemaal op hetzelfde neerkomt). Intussen is er iets voorbijgegaan, voor de stad, voor de wereld, voor mijn te midden van dat alles zo nietige zelf".
Meeslepend, hoe Rolin ons vol weemoed maar ook vol gulzige gretigheid meeneemt in de meanders van zijn herinneringen. Zijn inzet om zich elke keer weer te blijven verbazen over de wereld, en daarbij al zijn barokke verbeeldingskracht in te zetten, vind ik bovendien erg inspirerend. Evenals zijn Proustiaanse aandacht voor en intense herbeleving van de voorbije tijd. Misschien was "De uitvinding van de wereld" zelfs nog inspirerender dan "Gesmoorde woorden". Maar who cares, want ook van "Gesmoorde woorden" heb ik behoorlijk genoten.
May 7, 2023
Peregrinação, foi escrito, em parte, em Cascais onde o autor permaneceu durante uns meses numa residência literária. Este título é uma homenagem ao nosso país que o autor admira e à nossa literatura.
“Os Açores, esse arquipélago perdido no meio do Atlântico, entre Europa, Áfica e Américas, foi lá que iniciei a minha peregrinação, por acaso, como se me tivesse atirado à água…” (p. 261)
Olivier Rolin, no seu prefácio, informa-nos que sempre viajou muito por questões profissionais, “por vezes era enviado por um jornal, noutras era para me documentar para um livro, noutras ainda era por ocasião de uma tradução ou para participar numa palestra, nunca como turista.”
Refere ainda que durante trinta anos encheu cerca de sessenta cadernos e que foi neles que se inspirou para escrever este livro.
“ Há dois anos, comecei a relê-los. Das palavras (…) emergiram recordações que me deram vontade de esboçar com elas uma espécie de retrato, subjetivo e fragmentário, do mundo que é o meu e se confunde, em grande parte com a minha vida. (…) Não está organizado por nenhuma cronologia, por nenhuma data, por nenhuma coerência geográfica, apenas pelo fio fortuito da memória. Quis criar um efeito de cintilação e quase de vertigem, porque é assim o mundo: cintilante e vertiginoso.”
Efectivamente, é o que o livro nos oferece, uma belíssima viagem vertiginosa, cintilante confortável e enriquecedora. Os seus destinos fogem aos roteiros habituais do turismo.
Para além das digressões políticas, religiosas, sociais, ambientais, e literárias (há imensas referências aos seus escritores de eleição), entre outras, o autor relata-nos episódios da sua vida, alguns divertidos outros mais solitários :“Jantares solitários, em lugares onde ninguém estava à minha espera, a minha vida tem muitos.” (p. 60)
Das múltiplas incursões, “devaneios, obsessões, encontros, acasos” (p.75), imagens que representam o seu mundo, destaco uma que exemplifica o tom bem-disposto e irónico com que nos presenteou ao longo da sua “peregrinação”. Trata-se de uma belíssima “galeria de retratos, crónica de ocasiões falhadas”.
“ E isto, esta ideia de que a vida é também feita de tudo o que lhe escapou, do que a sensibilizou como a luz sensibiliza (sensibilizava) o papel fotográfico sem permanecer nele, incita-me a compor as seguintes saudações a algumas beldades com quem me cruzei, com quem apenas me cruzei, mas que contam mais na minha vida do que tantas pessoas cuja conversa me aborreceu (ou que a minha conversa aborreceu), de quem perdi a memória ao passo que me lembro destas, que foram para mim baudelairianas transeuntes que eu teria amado (mas elas não sabiam: (…).“ (p. 206)
Outro aspecto que apreciei é o constante diálogo que o autor mantém com o leitor. Estas interpelações directas criam uma simbiose muito interessante: “Podem não acreditar (azar o vosso), mas este livro está a escrever-se diante dos vossos olhos, à medida que o leem (…)” (p.34) e provocam-nos a ilusão de estarmos também em viagem. “ No meu barco de papel, em bússola, à aventura, divaguei por tempos e lugares (…).Vimos países, pessoas, ouvimos línguas a rumorejar, percorremos milhares e milhares de quilómetros (sem contar com aqueles que andei, dando voltas em frente da minha secretária… ). “ (p. 261).
Recomendo, mas acredito que este tipo de relato possa não ser do agrado de alguns leitores.
Nada como experimentar! Além do mais, podemos sempre viajar confortavelmente instalados num sofá ou deitados no areal de uma praia deste mundo!
November 10, 2019
I read this book because it was shortlisted for the Prix Goncourt. It is beautifully written. Rolin has a rambling yet evocative style that can leap from one atmosphere to another in just a few sentences. He travels all around the world and the book is based on his own diaries that he has written over the years, blending memory with occasional imaginative indulgences.
Well written as it was however, I found this book very problematic. In recounting his travels, especially to places that are struggling economically or with access to education, Rolin seems to paint himself in the image of some superior being who swoops in to impart his literary wisdom. I'm not sure if he was simply trying to portray some of the interest his talks aroused, but he does so in a way that was very uncomfortable and biased, with what is at first ego-centric quickly sliding into some definitely colonial tones. He does not mention any interesting debates or talks that he had with the people he met on his travels, instead he only mentions their fascination with himself and his talks. This happens more than once and he seems to justify his views by the fact that he has travelled a lot and often and must therefore have a better understanding than most.
A second deeply problematic (and frankly disgusting) element of this book was Rolin's attitude to women. It is not just the sheer volume of women and relationships that he mentions but his objectification and treatment of them. To quote: "comme j'aime les femmes d'Asie" or "je lui aurais bien fait perdre sa virginité une seconde fois" (just after the woman in question told him how uncomfortable she had been when it happened a first time). More often than not, he uses women as a way of remembering and describing his travels. They are merely a tool for his narrative and it is very rare that we actually get much more than a physical description of them. It was repulsive to read, all the more so as Rolin himself appears completely unconscious of how problematic his writing and attitude it.
I am shocked that this book made the shortlist for the Prix Goncourt. Rolin's style is enjoyable but the content is sickening and I am amazed that it was glossed over. Normally I reserve one star ratings for books I don't finish but this case had to be an exception.
Well written as it was however, I found this book very problematic. In recounting his travels, especially to places that are struggling economically or with access to education, Rolin seems to paint himself in the image of some superior being who swoops in to impart his literary wisdom. I'm not sure if he was simply trying to portray some of the interest his talks aroused, but he does so in a way that was very uncomfortable and biased, with what is at first ego-centric quickly sliding into some definitely colonial tones. He does not mention any interesting debates or talks that he had with the people he met on his travels, instead he only mentions their fascination with himself and his talks. This happens more than once and he seems to justify his views by the fact that he has travelled a lot and often and must therefore have a better understanding than most.
A second deeply problematic (and frankly disgusting) element of this book was Rolin's attitude to women. It is not just the sheer volume of women and relationships that he mentions but his objectification and treatment of them. To quote: "comme j'aime les femmes d'Asie" or "je lui aurais bien fait perdre sa virginité une seconde fois" (just after the woman in question told him how uncomfortable she had been when it happened a first time). More often than not, he uses women as a way of remembering and describing his travels. They are merely a tool for his narrative and it is very rare that we actually get much more than a physical description of them. It was repulsive to read, all the more so as Rolin himself appears completely unconscious of how problematic his writing and attitude it.
I am shocked that this book made the shortlist for the Prix Goncourt. Rolin's style is enjoyable but the content is sickening and I am amazed that it was glossed over. Normally I reserve one star ratings for books I don't finish but this case had to be an exception.
November 14, 2019
J’ai beaucoup aimé. Le livre me fait penser à un continuel voyage, que ce soit à travers l’esprit du narrateur, un voyage à travers sa bibliothèque, ses pensées qui me semblent toutes emplies de messages profonds, de réfléxions philosophiques et sur l’existence. Son livre ressemble un peu à des Essais de Montaigne, à une recherche de la sagesse
October 27, 2020
Este livro tinha tudo para ser magnífico. E sê-lo-á. Em França, porque em Portugal foi arruinado pela tradução e, em menor escala, pela edição. É uma enorme pena. Na tradução os erros sucedem-se, de todos os modos e tipos. Ironicamente o autor parece depositar grande confiança nos métodos da sua tradutora. Será bom que se desiluda. Ironicamente, mesmo eu, que não sei francês, consigo antever os alguns dos vocábulos naquela língua que foram erradamente traduzidos. Uma adivinhação, sem dúvida, mas com boa margem de certeza. Por exemplo, na União Soviética, a tradutora oferece-nos um "milicianos". Não será uma débil tradução da "milícia" soviética, que na nossa língua será simplesmente "polícia"? Porque milicianos, por cá, é outra coisa.
Portanto, tirando esta problema, que nada tem de pequeno, o livro deveria ser uma maravilha. Mas está inquinado, e nada a fazer sobre isso. Resta tirar o melhor que nele existe, mesmo assim, e deliciarmo-nos com a partilha das memórias anotadas de Rolin, que nos levam por um mundo que já não existe (na sua maioria). Adoro o modo errático da narrativa e a humanização pessoal. Que pena não o poder ler no original libertando-me desta terrível tradução....
Portanto, tirando esta problema, que nada tem de pequeno, o livro deveria ser uma maravilha. Mas está inquinado, e nada a fazer sobre isso. Resta tirar o melhor que nele existe, mesmo assim, e deliciarmo-nos com a partilha das memórias anotadas de Rolin, que nos levam por um mundo que já não existe (na sua maioria). Adoro o modo errático da narrativa e a humanização pessoal. Que pena não o poder ler no original libertando-me desta terrível tradução....
January 27, 2020
Un vieux écrivain fait preuve de tout ce qu’il a vécu en toute pompe de flatterie. C’est lent et ennuyant et il me semble que le seul propos est de cracher la magnanimité du même auteur. Dégueulasse.
October 12, 2022
Encontrei este livro numa prateleira um tanto quanto escondida, numa livraria que costumo frequentar com bastante regularidade. Nunca tinha lido livro algum do Olivier Rolin, mas Peregrinação roubou-me o coração. Não será, de certo, a última obra do Rolin que irei ler.
Aconselho muito o livro.
Aconselho muito o livro.
June 18, 2020
Une narrateur qui se vante d'être humble en des milliers de parenthèses de trop.
February 27, 2023
L'accumulation d'anecdotes rend la lecture monotone et ennuyeuse.
March 5, 2023
L’ennui….
December 25, 2019
"Quando penso que, na minha morte, morrerão a minha dúvida, a minha luta comigo mesmo e com os outros, toda a minha curiosidade e a minha paixão, fico convencido de que o mundo conhecerá com a minha morte uma grande simplificação."
Italo Svevo
Há algo cativante na forma anárquica com que este livro é escrito, saltando de tema para tema (memórias do autor registadas em velhos livros de notas e recontadas da forma que a memória pessoal o permite) sem nenhum fio condutor temporal ou geopolítico. O único fio condutor é a curiosidade em relação ao mundo, onde as bibliotecas ou as mulheres são o motivo certo para saltar de país para país ou para viajar aleatoriamente no tempo. E a morte é quando isto deixar de nos interessar.
Italo Svevo
Há algo cativante na forma anárquica com que este livro é escrito, saltando de tema para tema (memórias do autor registadas em velhos livros de notas e recontadas da forma que a memória pessoal o permite) sem nenhum fio condutor temporal ou geopolítico. O único fio condutor é a curiosidade em relação ao mundo, onde as bibliotecas ou as mulheres são o motivo certo para saltar de país para país ou para viajar aleatoriamente no tempo. E a morte é quando isto deixar de nos interessar.
Read
March 15, 2023Jammer dat je niet kunt aangeven in GR dat je het lezen van een boek niet hebt afgerond maar gestaakt. Dit boek kon me niet boeien, ik ben er na 65 bladzijden mee gestopt.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews