凶獸情史 下

凶獸情史 #2

by E Mei, 峨嵋

　　生性懶惰，又不愛乾淨的混沌帝江，
　　因為不想離開精於烹飪美食，還會幫他打掃洞府的小女妖貝纖纖，
　　決定跟隨她前往東海報仇！
　　本以為合二人之力，再出其不意的偷襲，
　　這應當是件簡單事才是，卻不想東海龍宮早有準備，
　　不僅聖龍鎮海大陣難纏，還請來睚眥、狴犴兩位龍子相助！
　　而且這兩隻色胚龍子，居然都覬覦他的小女妖！？
　　是可忍孰不可忍，大懶獸這下也要發飆了！

　　被桀磐的小毒花重創的窮奇嗜惡，
　　一身妖力盡廢，只能穿至凡界，寄生在一個乞丐身上。
　　原以為他的霉運還沒到底，
　　卻不想竟遇上佛界萬年靈物托世的柳善善。
　　這已經輪迴九世的「善人」，光是身周的靈氣，
　　就足以滋養他殘破的神魂！
　　若是好好養了再吃掉，他不僅能恢復傷勢，實力還會大增！
　　可卻沒想到，他居然對自己的「食物」，
　　慢慢產生了莫名的情思……

Genres: China

272 pages

First published June 8, 2016

About the author

Associated Names:
* 峨嵋 (Chinese)
* E Mei (English)
* เอ๋อเหมย (Thai)

Reviews

[Cherry Sawanya Munkongsujarit · Rating 5 out of 5]

เล่ม 2 :
2 ปีศาจสาวยอดดวงใจ (ต่อ) :
ทั้งสองออกเดินทางจากเขาทังกู่ ยังแวะที่เมืองชิงซวง เขตปกครองของกิเลนเทพและได้พบกับฉิวหนิว เป้ยเชี่ยนเชี่ยนได้รับคำเตือนเรื่องหยาจื้อตามหานาง ตี้เจียงถามว่าหยาจื้อเป็นอะไรกับเจ้า เป้ยเชี่ยนเชี่ยนตอบว่าเป็นศัตรู ฉิวหนิวได้ฟังก็ได้แต่เสียดายแทนหยาจื้อ และรู้สึกว่าตี้เจียงโชคดีที่เป้ยเชี่ยนเชี่ยนสนิทสนม สนใจตัวเองขนาดนี้
ตี้เจียงหงุดหงิดที่เป้ยเชี่ยนเชี่ยนเอาแต่ชื่นขมเสียงพิณของฉิวหนิว เลยร้องเพลงให้ฟังซะเลย แล้วตี้เจียงก็เพิ่งจะรู้สึกว่าปีศาจสาวน้อยน่ากินเหมือนกัน เลยเริ่มวางแผนเข้าใกล้ลวนลามจากจูบ กอด ซึ่งเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่รังเกียจกลิ่นของตี้เจียงเหมือนตอนแรก ทั้งยังสบายใจอีกต่างหาก
พอถึงทะเลบูรพา เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ยอมให้ตี้เจียงเข้ามาในหอยมุกร่างจริงของตัวเอง สร้างความดีใจให้ตี้เจียงที่สุด ทั้งยังเตรียมที่นอนที่เหมือนเขาทังกู่อีกด้วย
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนถูกหยวนหลัน ซึ่งที่จริงคือหยวนชิงกับเอ๋าลี่ร่วมมือกันหลอกดีที่ได้เสี่ยวซือเตือนจึงไม่ไปติดกับแผนที่ทั้งสองวางเอาไว้ ที่จะให้หยาจื้อกับปี้อั้นบุตรของบรรพบุรุษมังกรโบราณเหมือนฉิวหนิวและเทาเที่ย แต่ทั้งสองคนนี้ชอบเป้ยเชี่ยนเชี่ยนมาเป็นหมื่นปีก็ยังตามตื้ออยู่ตลอด เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่เคยสนใจ แถมเห็นเป็นศัตรูอีกด้วย คราวนี้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนวางแผนเหมือนเดิมแต่ตี้เจียงทนไม่ไหว ทำให้ผิดแผนและออกมาสู้กับหยาจื้อ และไม่ยอมเลิกรา จนต้องให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนพาหนีออกมาตั้งหลักก่อน ทั้งยังอ้อนว่าเจ็บแผลอีกนะ เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็เชื่อด้วย แถมยังเรียกเป้ยเชี่ยนเชี่ยนต่อหน้าหยาจื้อว่าปีศาจสาวน้อย ทั้งยังจูบโชว์แสดงความเป็นเจ้าของอีกด้วย เป้ยเชี่ยนเชี่ยนดันยอมอีก ฮ่าๆๆๆ
ตี้เจียงใช้การออดอ้อนทำเป็นอ่อนแอ ให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนดูแล เพราะนางก็ติดนิสัยดูแลอสูรขี้เกียจมาหลายปีจนเคยชิน ทั้งยังบอกว่าจะร้องเพลงให้ฟังคนเดียว และก็ขอแต่งงาน ในที่สุดเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ยอม ตี้เจียงถึงขนาดคายไข่มุกฮุ่นตุ้นออกมาให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนเก็บรักษา เมื่อมีไข่มุกเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่เป็นอะไร จะทำอะไรตี้เจียงจะทำแทน แค่รออยู่อย่างปลอดภัยก็พอแล้วความคิดของตี้เจียง
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนวางแผนจะเอามุกอสูรของหยวนหลันคืนมา เพื่อนางจะได้มาเกิดใหม่ได้อีกครั้ง หยาจื้อก็รู้ดี วางแผนล่อให้เป้นเชี่ยนเชี่ยนมาติดกับ โดยร่วมมือกับปี้อั้นแล้วค่อยไปแข่งกันต่อในแดนสวรรค์
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนไม่ได้บุกมาอย่างที่คิดแต่แฝงตัวเข้ามา และก็โดนทรายปีศาจสมุทรจนบาดเจ็บ ตี้เจียงเลยไม่ทำตามแผนจะระเบิดตัวกำจัดทั้งหยาจื้อและปี้อั้นไปซะเลย เป้ยเชี่ยนเชี่ยนขอร้อง ฉิวหนิวและเยี่ยนเสวียนที่คาดไว้แล้วถึงความดื้อของตี้เจียงก็มาทันเวลาพอดี เป้ยเชี่ยนเชี่ยนบอกให้ตี้เจียงมีชีวิตอยู่เรื่องถึงจบลงได้
ทะเลบูรพากลับมาสงบอีกครั้ง ตี้เจียงก็อยู่กับเป้ยเชี่ยนเชี่ยนอย่างมีความสุข

3. กิ่งหลิวสยบมาร
หลิ่วซั่นซั่นและคนในครอบครัวท่านลุง ถูกจับมาอยู่ในคุกโทษฐานเข้าร่วมองค์ชายรองก่อกบฏ แต่เรื่องนี้หลิ่วซั่นซั่นที่ชาติก่อนนางเคยเป็นต้นหลิวนอกตำหนักพระโพธิสัตว์ในแดนพุทธเกษตร แล้วถูกพระโพธิสัตว์เด็ดกิ่งมาเสียบแจกันหยก ได้รับน้ำอมฤตในแจกัน จนมีพลังพิเศษ ท้ายสุดมีอาคมกลายร่างเป็นมนุษย์และบรรลุเป็นเซียน แต่หลังบำเพ็ญตนมาหมื่นปีก็ไม่สามารถก้าวหน้าไปกว่านี้ได้ พระโพธิสัตว์บอกว่าต้องลงมาฝึกตนที่แดนมนุษย์ เป็นหนทางของการก้าวสู่การหลุดพ้น ของสิ่งมีชีวิตทั้งปวง ตอนนี้นางก็มาเกิดได้เก้าชาติแล้ว ความสามารถเดียวที่ยังอยู่คือการดูปราณ หลิ่วซั่นซั่นเห็นชะตาของท่านลุงอยู่ได้อีกสองปี ทำไมถึงเป็นตอนนี้
และไม่นานก็มีผู้คุมคุกเรียกตัวหลิ่วซั่นซั่นออกไป หาสือเอ้อ หรือชื่อจริงก็คือซื่อเอ้อ อสูรร้ายบรรพกาลฉยงฉี ที่หนีซินซินมาจากแดนอสูรในตอนนั้นแล้วได้รับการช่วยเหลือจากหลิวซั่นซั่นนี่เอง ตอนนี้ซื่อเอ้อที่ตามหาหลิวซั่นซั่นมาสามปี มีความอยากกินหลิวซั่นซั่นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง และเพื่อเป็นของบำรุงชั้นยอดเพิ่มตบะได้รวดเร็วจนรุดหน้าเถาอู้ ฮุ่นตุ้น เทาเที่ย ตอนนี้ซื่อเอ้ออยู่ในร่างมนุษย์ของสืออวิ้น อันกั๋วโหวคนปัจจุบัน ที่มีอิทธิพลในเมืองหลวงที่สุด ต่างกับสามปีก่อนนอกจากปราณแล้วไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เพราะเมื่อแรกมาถึงซื่อเอ้อบาดเจ็บสาหัส ต้องเข้าร่างขอทานขาเป๋ที่ตายไปแล้วพอดี ดีที่ได้หลิ่วซั่นซั่นกับอาจารย์ช่วยเอาไว้ ตัวเองนึกว่าจะอยู่กับซั่นซั่นไปตลอด แต่ซั่นซั่นกับหายตัวไป
ตอนนี้ตามหาตัวพบแล้วในแดนมนุษย์ ที่มีมนุษย์มากมาย หลิ่วซั่นซั่นที่เป็นของศักดิ์สิทธิ์แดนพุทธมาบำเพ็ญเพื่อบรรลุ และสะสมความดีเพื่อดวงวิญญาณหนึ่ง ที่เคยสละชีพเพื่อช่วยเหลือตัวเอง หลิ่วซั่นซั่นถูกซื่อเอ้อดูออกว่าไร้หัวใจ ไม่มีเจ็ดอารมณ์ ไร้รัก ไร้โกรธ เลยทำให้ไม่อาจบรรลุได้ อาจารย์ของซั่นซั่นดูออกว่าซื่อเอ้ออาจทำให้ซั่นซั่นมีความรู้สึก แต่เพราะผ่านโลกและเห็นมามากทำให้รู้ว่าระแวงซื่อเอ้อ
ซื่อเอ้อขอสัญญากับหลิ่วซั่นซั่นว่าให้อยู่ด้วยกันสิบปีแล้วตัวเองจะไม่ฆ่าคนเลย ซั่นซั่นเลยรับปาก และตัวเองก็พูดอยู่ตลอดว่าจะกินซั่นซั่น แต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนทั่วไป พอซื่อเอ้อได้แต่งงานกับซั่นซั่นหลังจากอยู่ด้วยกันมาหนึ่งปีตัวเองก็คิดได้ว่าอยากให้ซั่นซั่นอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่คิดกินอีก และร่วมหอกับซั่นซั่น แต่ซั่นซั่นยังคงคิดอยู่ตลอดเวลาว่าผ่านไปสิบปีก็ยังคิดจะกินตัวเองในท้ายที่สุด
สิบปีผ่านไป ซื่อเอ้อต้องไปเอาร่างแบ่งของตัวเองที่แยกเอาไว้ ให้ซั่นซั่นสัญญาว่าจะอยู่รอ พอซื่อเอ้อไป ซั่นซั่นได้พบกับเจี๋ยผานที่พาซินซินมาเที่ยวแดนมนุษย์ ซินซินจำซั่นซั่นได้ว่าคืออวี้เอ่อร์ของหมิ่นเยวี่ยสหายที่ส่งซินซินจากยมโลกไปยังแดนอสูร พอซินซินพูด ซั่นซั่นก็พอจำเรื่องราวได้ ในที่สุดก็ตามซินซินและเจี๋ยผานไปยมโลกเพื่อรวบรวมวิญญาณของหมิ่นเยวี่ยอีกครั้งเพื่อให้ได้ไปเกิดใหม่
ซื่อเอ้อกลับมาเห็นแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ ดีที่ตามมายมโลกได้ และทั้งสองก็ปรับความเข้าใจกัน และรวบรวมวิญญาณของหมิ่นเยวี่ย ตอนส่งวิญญาณครั้งสุดท้ายทั้งซั่นซั่นและซินซินก็มาส่งด้วย ทั้งสองก็เป็นสหายสนิทกันไป และกลับแดนอสูรกันได้แล้ว เพราะภาระสุดท้ายได้ปลดลง

หลังอ่านเล่ม 2 :
เรื่องสั้นความรักทั้งสามเรื่องของอสูรบรรพกาลที่ผูกโยงเข้าด้วยกัน เมื่ออ่านจบจะได้เป็นเรื่องหลักเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวพัน ต่อเนื่องกันไป เพราะทั้งหมดคือสี่อสูรร้ายบรรพกาลแดนอสูร เรื่องราวชวนขัน ฮา ซาบซึ้ง ถึงเป็นแนวเรื่องสั้นแต่ก็สนุกไม่แพ้กันค่ะ
ส่วนตัวอ่านเรื่อง ราชันใต้อาณัติไปแล้วทำให้ได้รู้ว่า เยี่ยนเสวียนเทาเที่ย ที่มีบทบาทในเรื่อง จักรวาลเดียวกัน เชื่อมโยงกับในเรื่องราชันใต้อาณัติ ทำให้อ่านสนุกยิ่งขึ้น เพราะคือจักรวาลเดียวกัน ตัวละครเกี่ยวเนื่องกันเลยค่ะ

[Yupaporn Zuyu · Rating 3 out of 5]

เรื่องที่ 2 ไม่ดึงดูดเท่าไร เรื่องสุดท้ายสนุกขึ้นมานิด แต่กว่าจะอ่านจบเข็นกันน่าดู ไม่น่าติดตามเท่าไร

[Or_O · Rating 2 out of 5]

เล่มนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้นสามเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน ต้องอ่านเรียงลำดับนะคะ
พระเอกของทั้งสามเรื่องคืออสูรร้ายบรรพกาล เถาอู้ ฮุ่นตุ้น และฉยงฉี (ซึ่งตามตำนานจะมีเทาเที่ยอีกหนึ่งตน แต่เรื่องของเทาเที่ยไม่ได้รวมอยู่ในนี้ แค่โผล่มาเป็นตัวประกอบเฉย ๆ)
พระเอกทั้งสามคนมีจุดเหมือนกันคือ เป็นอสูรที่โมโหร้ายและขี้หวง
นางเอกทั้งสามคนมีจุดเหมือนกันคือ เป็นหญิงสาวที่งามพิลาสล้ำ

เริ่มที่เรื่องแรก “บุปผาพิษโฉมสะคราญ” เป็นเรื่องของเถาอู้ (รูปร่างเหมือนเสือ แต่มีขนยาว หน้าเป็นคน เขี้ยวเหมือนหมูป่า หางยาว) ชื่อ เจี๋ยผาน
หลังจากเจี๋ยผานต่อสู้กับฮุ่นตุ้นและฉยงฉีจนร่างกายได้รับบาดเจ็บ สลบไสลไป ก็ตื่นมาเจอกับดอกไม้พูดได้น่าเกลียดดอกหนึ่ง ดอกไม้น้อยอ้างว่านางนั้นเป็นดอกไม้พิษที่ร้ายกาจจากยมโลก ชื่อซินซิน เจี๋ยผานฟังดอกไม้ช่างจำนรรจาก็เกิดอารมณ์สุนทรีย์อยากเลี้ยงดอกไม้บ้าง จึงพานางกลับไปเลี้ยงที่ถิ่นตน ซึ่งแท้จริงแล้ว กลิ่นของดอกไม้พิษมีฤทธิ์ล่อลวงจิตใจ สามารถทำให้ผู้ที่ได้รับกลิ่นคล้อยตามความต้องการของนางอย่างไม่รู้สึกตัว เจี๋ยผานเองก็โดนดอกไม้ล่อลวงอย่างไม่รู้ตัว ต้องคอยหินผลึกหายากมาเลี้ยงดอกไม้ช่างกินแถมยังกินจุอย่างยิ่งดอกนี้
เวลาร้อยปีผ่านไปชั่วพริบตา เจี๋ยผานและซินซินต่างสนิทสนมกัน ซินซินเป็นดอกไม้ที่สดใสเบิกบาน เจี๋ยผานก็ยังคงเป็นอสูรร้ายที่ตามอกตามใจดอกไม้พิษดอกนี้ ซินซินไม่ค่อยเล่าเรื่องชีวิตก่อนหน้านี้ของตนนัก เจี๋ยผานเองก็ไม่สนใจ เขาขอแค่ดอกไม้อยู่กับตนก็พอ จากความรู้สึกสุนทรีย์เชยชมก็เปลี่ยนเป็นอยากครอบครอง สรรหาของที่นางชอบกินมาบำรุงเพื่อหวังให้นางเติบโตเบ่งบานเร็วดังใจอยาก
แต่เจี๋ยผานเป็นอสูรร้ายที่พอโมโหก็สามารถสร้างศัตรูได้มากมาย เหล่าศัตรูทั้งหลายจึงรวมหัวกันสร้างแผนทำร้ายเจี๋ยผานและซินซินที่เขาหลง ดอกไม้พิษจากยมโลกจึงได้เบ่งบาน
+++
โอไม่ชอบบุคลิกพระนางเรื่องนี้เลย พระเอกเป็นพระเอกแบบพิมพ์นิยมสมัยก่อน เก่งแต่ไม่ค่อยฉลาด โมโหขึ้นมาก็ไม่ฟังใครหน้าไหน ไม่ค่อยมีเหตุมีผล ส่วนนางเอกก็สดใสร่าเริง แต่ในอีกแง่ก็ช่างเรียกร้องมากเกินไป โอไม่ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้ ในความรู้สึกโอมันเป็นความสัมพันธ์แบบเห็นแก่ตัว ต่างฝ่ายต่างอยากได้ประโยชน์จากอีกฝ่าย ซินซินหวังมีที่อยู่ที่มั่นคง มีอาหารเหลือเฟือ หวังท่องเที่ยวไปในโลกที่ไม่เคยพบเห็น และรู้ดีว่าเจี๋ยผานเองก็ต้านฤทธิ์ตัวไม่ได้จึงเรียกร้อง อยากได้อะไรก็ออเซาะเสียงหวาน อยากได้นั่นอยากได้นี่ไม่รู้จบ เจี๋ยผานเองก็เป็นปีศาจสายเปย์ เจ้าดอกไม้น้อยอยากได้อะไรก็จัดหามาให้ และพอให้มาก ๆ เข้าก็เกิดความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ว่าตัวเองมีสิทธิ์เหนืออีกฝ่าย “ในเมื่อฉันให้สิ่งที่เธอขอ เธอก็ต้องให้สิ่งที่ฉันอยากได้บ้างสิ” เลยกลายเป็นต่างฝ่ายต่างแสวงหาผลประโยชน์จากอีกฝ่ายไป ถึงแม้ตอนจบพวกเขาจะรักใคร่กันแบบนิยายรักนั่นแหละ แต่จุดเริ่มต้นและระหว่างทางของความรักคู่นี้ไม่ใช่สิ่งที่โอชอบเลย
วิธีเล่าเรื่องยังไม่น่าสนใจ ผู้เขียนเล่าเรื่องเป็นเส้นตรง ไม่ต้องเดาก็รู้เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ ขาดความลึกของเรื่องและตัวละคร มีคำอธิบายเกินจำเป็นค่อนข้างมาก ทำให้เรื่องค่อนข้างเนือยและไม่น่าติดตาม

=====================================

เรื่องที่สอง “ปีศาจสาวยอดดวงใจ” เป็นเรื่องของฮุ่นตุ้น (รูปร่างเหมือนสุนัขแต่ไม่มีหน้า มีขาหกขา มีปีกสี่ปีก) ชื่อตี้เจียง
ตี้เจียงเองหลังต่อสู้กับเถาอู้และฉยงฉีก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ต่างกันที่เขาเกิดรู้แจ้งระหว่างบำเพ็ญเพียรจนตบะก้าวหน้า เข้าฌานไปหลายร้อยปี ตื่นขึ้นมาก็ลิงโลดหวังจะไปแก้แค้น ปรากฏศัตรูหายเกลี้ยงไปหมดแล้ว (ช่างน่าสงสารยิ่งนัก) ระหว่างกำลังหงุดหงิด เทาเที่ยก็เอาหอยมุกสีม่วงมาให้ บอกว่านี่คือราชาปีศาจมารม่วง ถ้าเบื่อหรือหงุดหงิดนักก็ให้สู้กับนางไป ปรากฏว่าราชาปีศาจมารม่วงที่เล่าลือกันว่าเก่งนักเก่งหนาดันเป็นสาวงามสะคราญโฉม ดูบอบบางอ้อนแอ้น ตี้เจียงเลยลองยั่วโมโหท้าตีต่อยไปยก สู้เปลือกหอยอันแข็งแกร่งไม่ได้จึงต้องยกธงขาว ราชาปีศาจมารม่วงชื่อเป้ยเชียนเชียน นางและลูกน้องที่นางนำมา (อยู่ในเปลือกหอย) นั้นยังบาดเจ็บจากการรบในสงครามครั้งก่อนอยู่ ปราณของฮุ่นตุ้นมีประโยชน์ต่อพวกนางอย่างยิ่ง นางจึงยื่นข้อเสนอแลกเปลี่ยนขออาศัยอยู่ด้วยโดยจะช่วยทำอาหารและทำความสะอาดถ้ำให้ ฮุ่นตุ้นนั้นขึ้นชื่อว่าขี้เกียจอย่างยิ่งจึงตอบตกลง ทั้งสองจึงอยู่อย่างสันติมาด้วยกันนับแต่นั้น
+++
ต่างฝ่ายต่างอยากได้ผลประโยชน์คล้ายความสัมพันธ์ของคู่แรก แตกต่างกันที่คู่นี้เขาตกลงกันตั้งแต่แรก และไม่ได้ให้หรือเรียกร้องเปล่า ๆ ตี้เจียงให้ที่อยู่อาศัย ให้ปราณฮุ่นตุ้น เป้ยเชี่ยนเชี่ยนช่วยดูแลความเรียบร้อย ทำความสะอาด ทำอาหารให้ตี้เจียง พอความสัมพันธ์มันเสมอภาค มันก็ไม่มีใครได้เปรียบหรือเสียเปรียบอีกฝ่าย ที่โอชอบคู่นี้อีกอย่างคือ ถึงแม้ตี้เจียงจะเป็นปีศาจที่โมโหร้ายเช่นเดียวกับอสูรบรรพกาลที่เหลือ แต่เขาไม่ได้พุ่งชนดะไปซะหมด ยังรู้จักถอยเมื่อต้องถอย ยอมเมื่อต้องยอม (ซึ่งไม่แน่ใจนักว่ามาจากความขี้เกียจเป็นหลักหรือไม่) เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็เช่นเดียวกัน นางเก่ง แต่ก็เรียนการอยู่ร่วมกัน รู้ลิมิตของตนว่าแค่ไหนจึงจะไม่ล้ำเส้นของอีกฝ่าย โดยรวมคู่นี้เป็นคู่ที่โอชอบคว่ามสัมพันธ์ที่สุด
การดำเนินเรื่องคล้ายเรื่องแรก คือดำเนินเรื่องตรง ๆ มีการบรรยายเกินจำเป็นเช่นเดิม แต่เพราะชอบพระนางจึงทำให้ถึงแม้จะเนือยบ้าง แต่ก็ยังน่าติดตาม

======================================

เรื่องสุดท้าย เรื่องที่สาม “กิ่งหลิวสยบมาร” เป็นเรื่องของอสูรร้ายฉยงฉี (รูปร่างเหมือนเสือ มีเขาเหมือนวัว มีปีกยักษ์หนึ่งคู่) ชื่อซื่อเอ้อ
ซื่อเอ้อโดนฤทธิ์ของดอกไม้จากยมโลกไปจนต้องไประหกระเหินในโลกมนุษย์ ได้ไปเจอหลิ่วซั่นซั่น กิ่งหลิวจากแดนพุทธที่มาเกิดเพื่อสะสมบุญ จึงหวังเข้าใกล้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ซื่อเอ้อใช้อิทธิฤทธิ์ที่พอมีเหลือจนได้เข้าเป็นโหว เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ และทำลายพิธีแต่งของของหลิ่วซั่นซั่น เรียกนางเข้าจวน
ซื่อเอ้อ เป็นหนึ่งในสี่อสูรร้ายบรรพกาลที่มีความโหดเหี้ยมไร้ปราณีที่สุด เขาเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ กลืนกินจิตใจชั่วร้ายของมนุษย์
หลิ่วซั่นซั่น เป็นกิ่งหลิวของพระโพธิสัตว์ นางมาเกิดเป็นมนุษย์เก้าชาติเพื่อสะสมบุญและสร้างตบะ แต��สิ่งที่นางขาดก็คือจิตใจ เพราะนางไม่มีหัวใจ ไม่เข้าใจความรู้สึกรัก
หลิ่วซั่นซั่นหลีกเลี่ยงซื่อเอ้อไม่ได้จึงยอมอยู่กับเขา หวังค่อย ๆ เปลี่ยนนิสัยเขาให้เกิดความเมตตาสงสาร แม้จะรู้ว่าซื่อเอ้อหวังจะกินนางเพื่อที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของตน
+++
เรื่องเป็นเรื่องเดียวที่ฉากเกิดขึ้นบนโลกมนุษย์ ทั้งพระนางไม่ใช้ร่างจริง และต้องอยู่โดยมีเงื่อนไขของมนุษย์ครอบไว้ อ่านแล้วรู้สึกไม่สมดุลที่สุด รู้สึกสร้างเรื่องมาไม่ดี และขาดสิ่งที่จะโน้มน้าวให้เชื่อตาม ตัวละครพระนางไม่ได้ดึงดูดโอนัก โอค่อนข้างไม่ชอบตัวละครพระเอกที่เอะอะก็แทะโลมนางเอก (ซึ่งอันที่จริง พระเอกทั้งสามตัวของผู้เขียนมีนิสัยนี้หมด แต่ใครจะทำน่ารัก เนียน และน่าเชียร์กว่ากันนี่แหละตัวตัดสิน) ร้ายแบบไม่มีมิติ ตัวนางเอกก็สร้างมาไม่ค่อยดี มีความครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่พอสมควร แต่โอชอบช่วงท้าย มีบางอย่างในเรื่องที่โอชอบเหมือนกัน

====================================

ถ้าพูดถึงการเขียนหรือการดำเนินเรื่อง ยังไม่ค่อยดีนักทั้งสามเรื่อง อย่างที่บอกไปว่ามีการบรรยายเกินจำเป็นค่อนข้างมาก (เหมือนผู้เขียนอธิบายว่าโต๊ะสี่เหลี่ยมมีขาสี่ขา ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่จำเป็น) ส่วนที่สามารถทำเพื่อขับเน้นอารมณ์ หรือเพิ่มน้ำหนักเรื่องกลับขาดหายไป ยังขาดมิติของเรื่องและตัวละคร วิธีคิดหรือแผนการถือว่าไม่ผ่านเลย แต่มันไม่ใช่แนวชิงไหวชิงพริบน่ะเนอะ ถ้ามองแค่ความรักพระนางหรือตัวละคร เรียงตามลำดับ โอชอบ เรื่องที่สอง > เรื่องที่สาม > เรื่องที่หนึ่ง
2 ดาว ถ้าใครชอบเรื่องที่อ่านไม่ยาก พระนางหล่อสวยและเก่งมาก ๆ ตัวร้ายตายแบบไม่ต้องลุ้น พระเอกรักและหลงนางเอกคนเดียว หวงและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชัดเจน ลองพิจารณาอ่านเรื่องนี้ดูนะ

[Fonfoniny · Rating 2 out of 5]

ตำนานรักอสูรร้าย 2

เราค่อนข้าางผิดหวังกับเรื่องนี้มากเลย เรื่องสั้นสามเรื่องที่มีcharactersพระเอกที่แทบจะถอดกันออกมา คือ หล่อมากกก เอาแต่ใจ ใช้แต่กำลัง หื่น ส่วนนางเอกก็ สวยมากก ใสซื่อ จิตใจดี ไม่ล่วงรู้ถึงความคิดของพระเอกที่จะทำหื่นๆกับตัวเอง
เราสัมผัสไม่ได้ถึงความรักจากทั้งสามเรื่องเลย มีแต่ความหลงรูปโฉม ความหื่นของพระเอกเท่านั้น แต่ละเรื่องพระเอกไม่ได้โชว์ความฉลาดความเก่งของตนเองเลยนอกจาก พละกำลังที่มากกว่า
น่าเบื่อ ผิดหวังและเสียดายเงินมาก ยังดีที่ไม่มีตัวละครน่าลำคาญมากรี๊ดกร๊าดโวยวาย ไม่งั้นคงได้ดาวเดียว

[Patrawan Dear]

#ตำนานรักอสูรร้าย (เล่ม 2/2)

เล่มนี้ไม่มีอะไรดีขึ้น เรื่องราวยังคงไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจ เป็นเรื่องสั้น 3 เรื่องที่เหมือน ๆ กันไปหมด พระเอกซ้ำ นางเอกซ้ำ แค่เปลี่ยนฉากไปนิดเดียวเท่านั้น เหมือนอ่านอะไรที่ย้ำคิดย้ำทำ วน ๆ เวียน ๆ รู้สึกแค่ว่าเมื่อไหร่จะจบสักที

อ่านจบราวกับยกหินหนัก ๆ ทุ่มออกไปได้ เข็นมา 2-3 วัน โล่งใจไปเลย

อย่าเพิ่งเชื่อถ้าคุณยังไม่ได้ลองนะคะ เพราะความชอบในการอ่านเป็นรสนิยมของใครของมันจริง ๆ ค่ะ :)

[Hammu · Rating 2 out of 5]

เรื่องที่สองว่าเฉยๆ แล้ว เจอเรื่องที่สามเข้าไปทำให้ไม่ประทับใจจนแทบไม่อยากอ่านต่อเลย ค่อนข้างรู้สึกผิดคาดว่าเป็นคนแต่งเรื่องเดียวกับ เงาเพลิงสะท้านปฐพี เล่ม 1 จริงๆเหรอ

[IB Nungruthai · Rating 5 out of 5]

เล่มนี้ชอบสองเรื่องเลย แต่เรื่องสองมีความต่างจากสองเรื่องแรกตรงเดินเรื่องในเมืองมนุษย์

เรื่องแรก ต่อจากเล่มที่แล้ว สนุกดี ไม่ดราม่าทำลายเรื่อง

เรื่องสอง หวานเบาๆ นางเอกก็น่ารักอยู่ มีความเย็นชาเป็นท่อนไม้ แต่น่ารัก

เราว่าเขียนยาวๆ ได้กว่านี้นะ เสียดายจบไวไป

[Pok M. Srithongchai · Rating 5 out of 5]

สนุกประทับใจ อยากให้ยาวกว่านี้ น่าจะสามเล่มคู่ละเล่มไปเลย

[Keen · Rating 5 out of 5]

สนุกดีค่ะ แต่ไม้เข้าใจว่าทำไมไม่แยกเป็น3เล่ม 55

[Ning · Rating 2 out of 5]

จบเรื่องนี้แล้ว
คงไม่กล้าลงทุนกะแจ่มไปอีกพักนึงเลย ...

[Kittenlittle · Rating 4 out of 5]

4.5 ดาวค่ะ

ชอบมากค่ะ สนุกดี น่าจะแยกเป็น 3 เล่มแบบปกสาวงามไปเลย อ่านได้เพลินๆ หวานๆ สบายใจดี ชอบเรื่อง 1 กับ 3 พอๆกัน เรื่องที่ 2 ชอบน้อยกว่าหน่อย แต่ก็ยังอ่านได้สนุกทั้ง 3 เล่ม

[Panjiw Chiw · Rating 4 out of 5]

เล่มที่สองเป็นครึ่งหนึ่งจากเล่มแรกและเรื่องที่สาม
เรื่องที่สองครึ่งหลัง สนุกกว่าที่คิด มันมากๆ ฉากต่างๆ หรือปมหลายๆ อย่าง ตัวร้ายก็ได้ผลกรรมแบบสะใจดี ความหวานของพระเอกก็มีให้เห็นตลอดเรื่อง
เรื่องที่สาม อันนี้เริ่มต้นมาน่าสนใจมาก แต่ตอนท้ายปิดแบบไวฉุบฉับสุดๆ ถ้าเพิ่มรายละเอียดฉากมากกว่านี้จะสนุกมาก เพราะคาแรกเตอร์พระเอกเล่มสามคือตัวร้ายในเล่มแรก มันไปต่อได้อีก
ทีแรกจะให้5แล้วแต่เรื่องสามจบไวไปเลยลดคะแนน
โดยรวมเป็นเรื่องที่เหวียงไปมาว่าสนุกไม่สนุก แบบเป็นฟองคลื่นในหัวใจเลย