Ψέματα

by Lena Divani, לנה דיוואני, אמיר צוקרמן (Translator)

החיים שלנו נשלטים בידי הפחד. בשביל לגרש אותו אנחנו משקרים. שקרים מלאי חיים. קודם כול לעצמנו ואחר כך לאלה שאנחנו אוהבים. בשביל שימשיכו לאהוב אותנו,קודם כול. מלינה מאמינה שהיא עדיין חופשייה ותמימה כמו בקיץ ההוא באמסטרדם. בעלה גאה ביחסים הלא-שגרתיים שהם הצליחו לבנות. המאהב שלה מקווה שהוא לא רק מוצר צריכה מִתכּלה. אחיה מכריז שהאישה היחידה שהוא זקוק לה היא מריה קַלאס. אמא שלה מאמינה שהיא לא מזדקנת. הבייביסיטר שלה מכריזה שהיא תסריטאית מצליחה בפריז. יאניס מקווה שלא יפגוש יותר את המאהבים שלו בכל מיני בתי קולנוע חשוכים ושיוציא סוף-סוף את החיים שלו אל אור השמש. אחותו בטוחה שלא צריך שום אבא לילד שהחליטה לעשות.
כולם משקרים.
כולם משקשקים מפחד מפני היום שבו יתבקעו השקרים שלהם כמו אבטיחים באוגוסט והאמת תחשוף ציפורניים.

כתבתי רומן שרשרת על דברי שקר מלאי חיים שקיבלו את השראתם מבני אדם אמיתיים, כמו שקורה לעיתים קרובות. אבל לראשונה החלטתי לפרק לגורמים את מלאכת הבנייה הספרותית שלי, לפתוח במקביל חרך צר לכל אלה שרוצים להעיף מבט אל המטבח של הסופר, אל המקום שבו מתבשלים השקרים שלי. וכך לכל פרק בחלק הראשון יש אח תאום קטן הנושא כותרת דומה בחלק השניומגלה את מקור ההשראה שלו (גבר מוזר שהכרתי, סיפור אהבה שגילו באוזני באיזה אמפיתיאטרון, סרט תיעודי בבּי-בּי-סי, פגישה עיוורת, אפילו האות ש' באלפבית).

- לנה דיוואני.

371 pages, Paperback

First published January 1, 2005

About the author

Lena Divani (Greek: Λένα Διβάνη) was born in Volos, Greece in 1955 and is currently professor of foreign policy history at the University of Athens School of Law.
Besides her academic publications she has written for Greek newspapers and magazines, and published numerous short story collections, childrens' books, plays and novels. Her novels have been translated into French, Italian and Spanish.

Reviews

[Christiana Hadji · Rating 5 out of 5]

Σπονδυλωτό μυθιστόρημα με πρωτότυπη δομή, αποτελούμενο από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ("Ψέματα") αποτελείται από ιστορίες υπό μορφή διηγήματος, τις οποίες αφηγούνται διάφορα άτομα που συνδέονται με κάποιο τρόπο μεταξύ τους, σχηματίζοντας έτσι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα.

Στο δεύτερο μέρος ("Η αλήθεια είναι...") η συγγραφέας μας αποκαλύπτει την πηγή έμπνευσης για κάθε μια ιστορία π.χ. ένα ντοκυμαντέρ που είδε στην τηλεόραση ή μια τυχαία γνωριμία με μια γυναίκα που της κίνησε την περιέργεια.

Το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον, πρωτότυπο, άκρως ρεαλιστικό, ενίοτε και σπαρακτικά συγκινητικό.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Τα λόγια είναι περιττά. Η γυναίκα κεντάει. Έχει και λογοτεχνικές καταβολές και χιουμοριστικές. Ένα βιβλίο δηλαδή που τα έχει όλα. Και θα σε προβληματίσει, και θα σε διασκεδάσει, και θα σε θυμώσει και θα σε γεμίσει αγωνία...Σπονδυλωτό μυθιστόρημα, που με μπέρδεψε λίγο ως προς τα πρόσωπα, γιατί στο ένα κεφάλαιο αφηγείται μια ιστορία και στο επόμενο την προσωπική ιστορία ενός προσώπου από το προηγούμενο κεφάλαιο. Και όλα μαζί βρίσκονται για το τελικό ξεκαθάρισμα στο τελευταίο κεφάλαιο. Με εντυπωσίασε που η συγγραφέας έστησε γύρω από καθε πρόσωπο το περιβάλλον του, την έκφρασή του, το λεξιλόγιό του. Δεν έχουμε μια στρωτή αφήγηση αλλά το κάθε κεφάλαιο ζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που περιγράφει. Μου άρεσε γιατι τα πρόσωπα είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά και περιγράφονται πραγματικές καταστάσεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Θα μπορούσε να λείπει το δεύτερο μέρος το Η αλήθεια είναι... γιατί βασικά δεν πρόσθετε κάτι εκτός από το γνώριμο ύφος της συγγραφέως, δε με ενδιέφερε πού βρήκε την έμπνευση αλλά τέσπα. Με άδειασε το κεφάλαιο με το Γιάννη το φονιά, μια απίστευτη αναπαράσταση των συναισθημάτων του πρωταγωνιστή. Το τέλος δε με ικανοποίησε, ήθελα κάτι πιο σφιχτό. Μπράβο της όμως, πέρασα τέλεια με το βιβλίο της.

[Arax Miltiadous · Rating 4 out of 5]

3.5 στα 4* λαμπρά, καθότι όλες οι ιστορίες της, η πλούσια γλώσσα της και υπέροχη φαντασία της με την σωστή δόση κυνισμού και χιούμορ για ισορροπία, με ταξίδεψαν και σημάδεψαν και θα με συντροφεύουν για καιρό.
Δεν είχα διαβάσει στο παρελθόν Διβάνη και για να μαι και ειλικρινής, δεν σκόπευα. Την είχα ταμπελοποιησει λίγο με την στάμπα του ευπωλητου λαβ στορυ.
Κακώς.
Δεν ξέρω αν θα διαβάσω κι άλλα δικά της στο μέλλον, χαίρομαι πάραυτα ιδιαιτέρως που την γνώρισα.
Την χάρτινη εκδοχή της δλδ. .
Ναι το συνιστώ.
είναι πολλές ιστορίες, πολλοί άνθρωποι που δένονται για να δημιουργήσουν μια πράξη που λέγεται ζωή με όλα τα οξύμωρα παναγαπημενα της.

[Makis Dionis · Rating 2 out of 5]

Δεν σηκώνει εστετισμούς η κόλαση

[Νατάσα Ιντζόγλου · Rating 5 out of 5]

Πολύ ωραίο και πρωτότυπο βιβλίο με τη δομή "ψέματα - η αλήθεια είναι". Απόλαυσα τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους.

[R.L. · Rating 3 out of 5]

Decent book to pass the time.
Μικρές ιστορίες χαλαρά συνδεδεμένες μεταξύ τους, σύντομη ματιά στη ζωή καθημερινών ανθρώπων κάπου στην αρχή με μέσα της δεκαετίας του 2000. Η Λιβάνη πιάνει εύστοχα "ανθρωπότυπους" και ψυχολογίες. Κάποια σκηνικά που φαντάζουν υπερβολικά ίσως και να μην είναι τελικά.
Τολμηρό εγχείρημα να προσθέσει λίγα λόγια για τους ανθρώπους από τους οποίους εμπνεύστηκε για να το γράψει. Έχω ξαναπεί ότι με τον τρόπο της είναι οξυδερκής και πρέπει να είναι άνθρωπος με "χαρακτήρα" που λένε.

Ωστόσο δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο είναι και κάποιο αριστούργημα ή κάτι που θα σου μείνει για καιρό. Δεν νομίζω ότι έχει λόγο ύπαρξης -πέρα ίσως από το να περάσει κανείς την ώρα του ουδέτερα.

[Nantia PapiMaf · Rating 3 out of 5]

3,5*

[Βιβλιομανής · Rating 4 out of 5]

Η γενική εντύπωση είναι πολύ θετική. Οι ιστορίες είναι απολύτως ρεαλιστικές, η ματιά της συγγραφέως οξεία. Παρ' όλο που η γλώσσα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε λογοτεχνική, κάποιες ιδιάζουσες εκφράσεις, δικής της εμπνεύσεως μου άρεσαν πολύ και αισθητικά και νοηματικά (π.χ. το "έμοιαζες σαν καινούριο παλτό"). Επίσης μου έκανε εντύπωση η ποικιλία έντασης, συναισθημάτων και σκέψεων σε κάθε ιστορία. Οι μικρές ματιές στο κεφάλι του συγγραφέα δεν με χάλασαν. Μπορεί τα κομμάτια με τις "αληθινές" ιστορίες να μην προσφέρουν στον αναγνώστη, όμως οι σκέψεις τις συγγραφέως δημιουργούν ένα γλυκό κλίμα (έτσι φάνηκε σ' εμένα τουλάχιστον). Την τυπική σύνδεση τον ηρώων μεταξύ τους ώστε να είναι το βιβλίο σπονδυλωτό, τη βρήκα περιττή και μη αληθοφανή.

Ένα ωραίο ανάγνωσμα!

[Xenia · Rating 3 out of 5]

δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. το βρήκα κουραστικό, ανούσιο που μόνο η πένα της κ. Λιβάνη το κάνει ενδιαφέρον. μας έχει δώσει και καλύτερα. όχι κακό πάντως.