Ο "κεντητής της πέτρας" Μιχάλης Ρούσσος έζησε στον παραδοσιακό πέτρινο οικισμό της Ασφοντυλίτη στην Αμοργό, σ' έναν τόπο που έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος για αιώνες. Γεννήθηκε πριν από το 1900 και πέθανε στα χρόνια της Κατοχής. Το μόνο που μας θυμίζει πλέον αυτόν τον παράξενο καλλιτέχνη είναι οι βραχογραφίες που άφησε στις μεγάλες πέτρες των τοίχων των σπιτιών, στις μάντρες του οικισμού και σε άλλα σημεία του δρόμου προς τον Ποταμό.
Με φόντο το θαλασσινό και άγονο τοπίο της Αμοργού, ξετυλίγεται η ιστορία ενός αγοριού που τα πόδια του τον προδίδουν. Δίχως να μπορεί να σηκωθεί, να κάνει μια βόλτα πλάι στην θάλασσα, να χορέψει, καταφεύγει στη μοναξιά και στη φαντασία. Τα χρόνια περνούν και τα χέρια του αρχίζουν να λαξεύουν τις παγωμένες πέτρες του νησιού. Εκείνες σιγά σιγά ζεσταίνονται από τη θέρμη της ψυχής του, κι έτσι αποκτούν μια βουβή λαλιά˙ μια λαλιά που μπορούν να την ακούσουν μονάχα οι «ονειροπαρμένοι, οι αλαφροΐσκιωτοι κι όσοι ξέρουν να αγαπούν». Ένα εξαιρετικά τρυφερό παραμύθι –με λιτή εικονογράφηση εναρμονισμένη με την κυκλαδική του ατμόσφαιρα– το οποίο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του «κεντητή της πέτρας», Μιχάλη Ρούσσου.