What do you think?
Rate this book
Joe Bar Team #1
Joe Bar Team
Ils sont 7 cinglés à moto prêts à tout. Champions des tours chronométrés du pâté de maison, ces rois de l'arsouille cumulent les gamelles. Quand ils ne sont pas sur leurs motos, on les retrouve au comptoir du Joe Bar en train de commenter leurs derniers exploits avec une mauvaise foi de rigueur ... Cette BD qui pétarade, sent l'huile bouillie et le radar cramé, est plus qu'un succès phénoménal. Tous les motards en herbe se sont réveillés à la lecture de ces gags pour, à l'unisson, chanter la gloire du Joe Bar Team... refrain repris en coeur par les lecteurs de BD du monde entier.Opération lifting pour le Joe Bar Team, la série culte des années 90, qui change la carrosserie de ses 4 bolides : une nouvelle impression et4 nouvelles couvertures, dynamiques et accrocheuses, viennent revitaminer la collection qui s'apprête, du même coup, à toucher encore plus de nouveaux lecteurs. En attendant l'arrivée du tome 5, signé Bar2, et le raz de marée qui s'en suivra, voici les aventures du Joe Bar Team prêtes à gagner tout un tas de nouvelles courses !
- GenresBande DessinéeComics
48 pages, Hardcover
First published October 28, 1990
32 people want to read
About the author
Bar2
18 books1 followerPseudonym of Christian Debarre.
Bar2 (alias Christian Debarre), le créateur du Joe Bar Team, est né en 1960 dans la banlieue parisienne. Dès son adolescence, il se partage entre deux passions : le dessin et la moto. En 1977, il fait ses débuts dans le magazine "Plein Pot", mensuel de moto illustré de bande dessinée, avant de se tourner vers l’illustration publicitaire et le dessin de presse, profession qu’il exercera durant plusieurs années.
Son goût du pilotage le verra prendre part à de nombreuses compétitions moto et le poussera plus tard dans le giron de "Moto Journal", où il intégrera le staff des pilotes essayeurs. Les premières planches du Joe Bar Team paraîtront peu après dans ce même magazine et seront réunies par la suite dans un album publié aux éditions Vents d'Ouest. Confiant à 'Fane, ami de longue date et motard lui aussi, la suite de sa série, Bar2 entrera comme journaliste à "Moto Revue" où il occupera durant trois ans le poste de rédacteur en chef adjoint. Puis il fondera, avec Michel Bidault, le "Joe Bar Mag", revue loufoque dédiée à la moto, et signera avec ce même M. Bidault L’Encyclopédie Imbécile de la Moto, parue chez Vents d'Ouest. Se réinstallant pour un temps aux commandes du Joe Bar Team, Bar2 en signera le cinquième tome en 2003.
Bar2 (alias Christian Debarre), le créateur du Joe Bar Team, est né en 1960 dans la banlieue parisienne. Dès son adolescence, il se partage entre deux passions : le dessin et la moto. En 1977, il fait ses débuts dans le magazine "Plein Pot", mensuel de moto illustré de bande dessinée, avant de se tourner vers l’illustration publicitaire et le dessin de presse, profession qu’il exercera durant plusieurs années.
Son goût du pilotage le verra prendre part à de nombreuses compétitions moto et le poussera plus tard dans le giron de "Moto Journal", où il intégrera le staff des pilotes essayeurs. Les premières planches du Joe Bar Team paraîtront peu après dans ce même magazine et seront réunies par la suite dans un album publié aux éditions Vents d'Ouest. Confiant à 'Fane, ami de longue date et motard lui aussi, la suite de sa série, Bar2 entrera comme journaliste à "Moto Revue" où il occupera durant trois ans le poste de rédacteur en chef adjoint. Puis il fondera, avec Michel Bidault, le "Joe Bar Mag", revue loufoque dédiée à la moto, et signera avec ce même M. Bidault L’Encyclopédie Imbécile de la Moto, parue chez Vents d'Ouest. Se réinstallant pour un temps aux commandes du Joe Bar Team, Bar2 en signera le cinquième tome en 2003.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
November 15, 2022
English Comics World (UK) Edition = August 2002
->translated (by 3+ people!) in a colloquial British that surpasses my knowledge of their slang words/terms to the point that I cannot name a title in a heaver English on my entire UK bookshelf!
I liked these one-pagers* much more than I expected because I nearly always understood what was going->on even though I know nothing about motorcycles or their lexicon/jargon and, even though it's not my style of humour, I certainly found it's unrelenting ridiculousness charmingly funny.
It's a very fitting "cartoony" that's exaggerative with the features of the characters but doesn't skimp on background (or vehicular) details- the ladder of which makes them even funnier looking.
*plus a four-page story of the French one competing in an actual race!
->translated (by 3+ people!) in a colloquial British that surpasses my knowledge of their slang words/terms to the point that I cannot name a title in a heaver English on my entire UK bookshelf!
I liked these one-pagers* much more than I expected because I nearly always understood what was going->on even though I know nothing about motorcycles or their lexicon/jargon and, even though it's not my style of humour, I certainly found it's unrelenting ridiculousness charmingly funny.
It's a very fitting "cartoony" that's exaggerative with the features of the characters but doesn't skimp on background (or vehicular) details- the ladder of which makes them even funnier looking.
*plus a four-page story of the French one competing in an actual race!
November 5, 2020
L'albo contiene le gag originali, le prime apparizioni dei quattro piloti, ognuno con le sue preferenze e idiosincrasie, sempre alle prese con le loro corse in moto private. Sempre a sbeffeggiare la Police e la Surté parigine. Diverse gaga restano valide anche oggi.
Ci sono anche alcuni tecnicismi che, non essendo io esperto di moto, non comprendo a fondo ma probabilmente hanno qualche sottinteso comico.
Ci sono anche alcuni tecnicismi che, non essendo io esperto di moto, non comprendo a fondo ma probabilmente hanno qualche sottinteso comico.
February 29, 2020
Vicces – tényleg ilyen a motorozás, jó a fordítás is. Akad benne klisés poén, de ez csak retrospektíve klisé, elnéztem neki :)
August 21, 2021
I'm not a motorcycle geek or anything but I really enjoyed this.
August 21, 2021
Νοσταλγικό φίλινγκ, το κλασικό γαλλοβελγικό στυλ και μια χαρά χιούμορ.
November 25, 2021
Stuff of dreams, any of those bikes would be worth a fortune today!
February 21, 2022
Divertentissimo
December 21, 2022
Je to vtipné a pěkně nakreslené. Za mě maximální spokojenost.
November 22, 2024
1968, η Honda παρουσιάζει την CB750K0, την πρώτη τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα παραγωγής, με δισκόφρενο στον εμπρόσθιο τροχό, πιάνοντας στον ύπνο την Kawasaki που ετοίμαζε κάτι σαν Ζ750 και την αναγκάζει να αλλάξει τα σχέδιά της. To 1969 (και ενώ η Ελλάδα κοιμάται -όρθια- με ανοιχτά παράθυρα και διασκεδάζει υπό τους ήχους του «γεια σου ωρέ λεβέντη Παπαδόπουλε» -κακάκια στον ταφουλίνο του) η πρωτοποριακή (παρά τον μονό επί κεφαλής εκκεντροφόρο και τις όχι ακριβώς «καυτές επιδόσεις») αυτή μοτοσικλέτα βγαίνει στην παραγωγή. Ο Εντ ο Τσίτας βάφεται με τα χρώματα της Honda.
1972, η Kawasaki αρνείται να βάλει νερό στο σάκε της και παρουσιάζει την Η2, ένα πύραυλο εδάφους-εδάφους, με τρικύλινδρο δίχρονο κινητήρα 750 κυβικών, μάταιο να το κυνηγήσει κανείς (στην ευθεία, γιατί στις στροφές τα πράγματα ήταν μάλλον δραματικά). Ο Ζανό ο Σαμουράι, γίνεται ινδιάνος βαμμένος πράσινος (το χρώμα της Kawasaki, που έδωσε και το παρατσούκλι "λαχανίδες" στα μοντέλα της).
1973, η Norton, προσπαθώντας να υπακούσει στα κελεύσματα των καιρών και τις απαιτήσεις για απόλυτη ισχύ, απαντά με βρετανικό τρόπο, με το δικύλινδρο τετράχρονο Norton Commando 850 (αναβαθμίζοντας το «αναιμικό» για τους «ινδιάνους» Norton Commando 750). Ο Τζο ο Πλακατζής βρίσκει το δικύλινδρο φλεγματικό του alter ego.
1975, η Ducati ανεβάζει κι άλλο τα κυβικά στο V2 (L2 στην πραγματικότητα) αριστούργημα του Ταλιόνι, πλησιάζοντας τα 900 και δημιουργεί τη μαγική για την δεκαετίας της 900SS, ό,τι πιο σέξι μπορούσε να οδηγήσει κανείς μέχρι την παρουσίαση της εξωτικής, εξωγήινης, ερωτεύσιμης, λάγνας και πλάνας 916.. Ο Γκουίντο απολαμβάνει τo υπέρτατο κράτημα για την εποχή, αξιοπρεπείς επιδόσεις και το «τράβηγμα στις μεσαίες» που χαρίζει το δεσμοδρομικό σύστημα (οι βαλβίδες εισαγωγής/εξαγωγής δεν κλείνουν με ελατήρια, αλλά με «χαστούκι» από τον εκκεντροφόρο).
Στο περιεχόμενο τώρα…
Αφότου παραγγείλει ένα ουίσκι (από τα καθαρά και "άμεμπτα" ποτά του Τζο, ιδιοκτήτη του... «Μπαρ του Τζο»), ο Εντ ο Τσίτας το κατεβάζει μονορούφι δηλώνωντας παράλληλα μετά παρρησίας (ή αγνοίας κινδύνου): «Je pisse sur les twins poussifs et les cylindres à trous qui puent» (επί λέξει «Κατουράω πάνω στα νωχελικά σας δικύλινδρα και τα τρυπιοκύλινδρα που βρωμάνε», θα κρατήσω όμως την αθάνατη μετάφραση του Γουίντο Τσιόφφι) ΣΑΣ ΧΕΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΨΟΦΙΑ ΔΙΚΥΛΙΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΩΜΟΔΙΧΡΟΝΑ ΣΑΣ! . Τα έκπληκτα μάστια των υπολοίπων τριών είναι η μόνη απάντηση μέσα στην εύγλωττη σιωπή.
Το σήμα έχει δοθεί… η απάντηση με τη σειρά της θα δοθεί -πού αλλού;- στο δρόμο. Απίστευτα σκηνικά, φοβερό χιούμορ, αγάπη για το αντικείμενο (μοτοσικλέτα, σε περίπτωση που ξεχαστήκατε) και ενίοτε πειράγματα για τους μπάτσους, αγορές οικοπέδων, λάδια παντού, συμπυκνωμένη νιτρογλυκερομεθανόλη για καλύτερες επιδόσεις, burn out ποτά διά χειρός Τζο (…μη στάξει πάνω σου!) και η δεκαετία του ’70 ξαναζεί, μέσα από το έξοχο νοσταλγικό πενάκι του Christian Debarre (BAR2 για τους φίλους) σε ένα από τα καλύτερα κόμικς που έχουν συλληφθεί και δημιουργηθεί ποτέ. Σε κάποιον που το σπορ (μοτοσικλέτες) δε λέει πολλά, ίσως να μην φανεί ενδιαφέρον, αλλά έτσι κι αλλιώς ΔΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΑΤΜΙΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΜΠΟΥΚΟΦΩΝΟ ΣΕ ΜΟΤΕΡ ΑΠΟ ΙΤΑΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΨΑΡΑΚΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ
1972, η Kawasaki αρνείται να βάλει νερό στο σάκε της και παρουσιάζει την Η2, ένα πύραυλο εδάφους-εδάφους, με τρικύλινδρο δίχρονο κινητήρα 750 κυβικών, μάταιο να το κυνηγήσει κανείς (στην ευθεία, γιατί στις στροφές τα πράγματα ήταν μάλλον δραματικά). Ο Ζανό ο Σαμουράι, γίνεται ινδιάνος βαμμένος πράσινος (το χρώμα της Kawasaki, που έδωσε και το παρατσούκλι "λαχανίδες" στα μοντέλα της).
1973, η Norton, προσπαθώντας να υπακούσει στα κελεύσματα των καιρών και τις απαιτήσεις για απόλυτη ισχύ, απαντά με βρετανικό τρόπο, με το δικύλινδρο τετράχρονο Norton Commando 850 (αναβαθμίζοντας το «αναιμικό» για τους «ινδιάνους» Norton Commando 750). Ο Τζο ο Πλακατζής βρίσκει το δικύλινδρο φλεγματικό του alter ego.
1975, η Ducati ανεβάζει κι άλλο τα κυβικά στο V2 (L2 στην πραγματικότητα) αριστούργημα του Ταλιόνι, πλησιάζοντας τα 900 και δημιουργεί τη μαγική για την δεκαετίας της 900SS, ό,τι πιο σέξι μπορούσε να οδηγήσει κανείς μέχρι την παρουσίαση της εξωτικής, εξωγήινης, ερωτεύσιμης, λάγνας και πλάνας 916.. Ο Γκουίντο απολαμβάνει τo υπέρτατο κράτημα για την εποχή, αξιοπρεπείς επιδόσεις και το «τράβηγμα στις μεσαίες» που χαρίζει το δεσμοδρομικό σύστημα (οι βαλβίδες εισαγωγής/εξαγωγής δεν κλείνουν με ελατήρια, αλλά με «χαστούκι» από τον εκκεντροφόρο).
Στο περιεχόμενο τώρα…
Αφότου παραγγείλει ένα ουίσκι (από τα καθαρά και "άμεμπτα" ποτά του Τζο, ιδιοκτήτη του... «Μπαρ του Τζο»), ο Εντ ο Τσίτας το κατεβάζει μονορούφι δηλώνωντας παράλληλα μετά παρρησίας (ή αγνοίας κινδύνου): «Je pisse sur les twins poussifs et les cylindres à trous qui puent» (επί λέξει «Κατουράω πάνω στα νωχελικά σας δικύλινδρα και τα τρυπιοκύλινδρα που βρωμάνε», θα κρατήσω όμως την αθάνατη μετάφραση του Γουίντο Τσιόφφι) ΣΑΣ ΧΕΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΨΟΦΙΑ ΔΙΚΥΛΙΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΩΜΟΔΙΧΡΟΝΑ ΣΑΣ! . Τα έκπληκτα μάστια των υπολοίπων τριών είναι η μόνη απάντηση μέσα στην εύγλωττη σιωπή.
Το σήμα έχει δοθεί… η απάντηση με τη σειρά της θα δοθεί -πού αλλού;- στο δρόμο. Απίστευτα σκηνικά, φοβερό χιούμορ, αγάπη για το αντικείμενο (μοτοσικλέτα, σε περίπτωση που ξεχαστήκατε) και ενίοτε πειράγματα για τους μπάτσους, αγορές οικοπέδων, λάδια παντού, συμπυκνωμένη νιτρογλυκερομεθανόλη για καλύτερες επιδόσεις, burn out ποτά διά χειρός Τζο (…μη στάξει πάνω σου!) και η δεκαετία του ’70 ξαναζεί, μέσα από το έξοχο νοσταλγικό πενάκι του Christian Debarre (BAR2 για τους φίλους) σε ένα από τα καλύτερα κόμικς που έχουν συλληφθεί και δημιουργηθεί ποτέ. Σε κάποιον που το σπορ (μοτοσικλέτες) δε λέει πολλά, ίσως να μην φανεί ενδιαφέρον, αλλά έτσι κι αλλιώς ΔΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΑΤΜΙΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΜΠΟΥΚΟΦΩΝΟ ΣΕ ΜΟΤΕΡ ΑΠΟ ΙΤΑΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΨΑΡΑΚΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ
April 21, 2020
Pendant mon déménagement, j’étais tellement fatigué le soir que je n’avais pas le courage de me plonger dans une lecture – j’avais Les chroniques martiennes sur ma table de chevet. Alors en passant devant ma bibliothèque, j’ai eu l’idée de relire – pour la troisième fois au moins – mes Joe Bar Team. Allez hop la pile sous le bras et c’est parti.
Facile à lire, format classique d’une histoire par planche. Le premier tome bien ancré dans les années 70 est excellent. Le bar comme point de repère, la clope au bec et le café ou le demi à la main et évidemment les bourres à moto. C’est de l’ultra classique ultra efficace. Certains grincheux pourraient dire que c’est ringard, mais pousser le côté ringard à ce niveau c’est un régal. Puis c’est assumé et revendiqué – c’est quand même mieux que de le devenir à son insu.
Ce premier tome n’est pas sans rappeler les aventures de Gaston et ce n’est d’ailleurs certainement pas dû au hasard puisque l’auteur revendique sa filiation avec Franquin. A ce titre le dessin est remarquable, très détaillé dans la pure veine de l’illustre ancêtre. Même si l’on n’aime pas la moto – ce qui est mon cas – ces aventures sont à posséder absolument dans sa bibliothèque. Comme d’autres grand classiques avant elles, ces BD seront lues à maintes reprises. Petite précision sur la suite, je n’avais pas été tendre avec le septième tome qui n’a pas été dessiné par le même auteur. En le relisant il est vrai que les dessins ne sont pas au niveau, mais, bonne nouvelle, Bar2 et Fane sont de retour pour le huitième tome.
https://www.aubonroman.com/2019/07/jo...
Facile à lire, format classique d’une histoire par planche. Le premier tome bien ancré dans les années 70 est excellent. Le bar comme point de repère, la clope au bec et le café ou le demi à la main et évidemment les bourres à moto. C’est de l’ultra classique ultra efficace. Certains grincheux pourraient dire que c’est ringard, mais pousser le côté ringard à ce niveau c’est un régal. Puis c’est assumé et revendiqué – c’est quand même mieux que de le devenir à son insu.
Ce premier tome n’est pas sans rappeler les aventures de Gaston et ce n’est d’ailleurs certainement pas dû au hasard puisque l’auteur revendique sa filiation avec Franquin. A ce titre le dessin est remarquable, très détaillé dans la pure veine de l’illustre ancêtre. Même si l’on n’aime pas la moto – ce qui est mon cas – ces aventures sont à posséder absolument dans sa bibliothèque. Comme d’autres grand classiques avant elles, ces BD seront lues à maintes reprises. Petite précision sur la suite, je n’avais pas été tendre avec le septième tome qui n’a pas été dessiné par le même auteur. En le relisant il est vrai que les dessins ne sont pas au niveau, mais, bonne nouvelle, Bar2 et Fane sont de retour pour le huitième tome.
https://www.aubonroman.com/2019/07/jo...
February 22, 2010
pour une fan de motos c'est le minimum !
Displaying 1 - 11 of 11 reviews