Erik Vlaminck is een Vlaamse roman- en theaterauteur. Hij is geboren op 2 juli 1954 in Kapellen (België). Hij leidde de Antwerpse SchrijversAcademie en de Vlaamse Auteursvereniging en hij is voorzitter van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
In beide boeken doorspit Erik Vlaminck de levens van eerdere generaties in zijn families (jawel, langs vaders- en moederszijde). De taal en setting zijn oervlaams, maar de thema's universeel: migratie, oorlog, verzet en collaboratie, loyaliteit en lijfsbehoud.
Als ik zo’n fantastisch familieverhaal lees, zeker op Allerheiligen, vind ik het jammer dat ik mijn moeder zo weinig heb uitgehoord over de voorouders. Want ik had er zo graag meer over geweten, en nu is het te laat. Zij en haar leeftijdgenoten zijn er niet meer. Erik Vlaminck heeft gelukkig de koe tijdig bij de horens gepakt en zijn oom die in een WZC zat uitgevraagd. Uit zijn relaas distilleerde hij deze mooi gereconstrueerd verhalen vol weemoed. Zo voelde ik het althans aan. Grootvader is getrouwd met Fien maar houdt zijn hele leven lang van Liza. Het tragische verhaal van Liza komt in ‘Wolven huilen’ aan bod. Ik houd enorm van de stijl van Erik Vlaminck. Korte en eenvoudige zinnen, geen blabla. Uitnodigend. Warm. Volks. De gemeenschappelijke zinnen in de romans – over de verschillende Langs-boeken heen - toveren telkens opnieuw een glimlach op het gelaat. Jaloersmakend goed.
Ik dacht dat het om een familiekroniek zou gaan. Maar dit is zoveel meer dan een familieverhaal. Als ik op een onbewoond eiland zou leven zou ik de boeken van Erik Vlaminck bij me willen hebben. Voor de troost die de vertellingen in mijn moedertaal bieden, voor de herkenbare verhalen en situaties uit mijn jeugd. Kermissen zijn niet veraf en hier bovendien ook de tastbare gevolgen van de wereldoorlogen op de gewone mens.