วิมานหนาม

by Ladys, ลาดิด

เมื่อ "วิมาน" สำหรับคู่รัก กลายเป็น "วิมานหนาม" แห่งการแย่งชิงทุกสิ่งอย่าง แรงบันดาลใจจากความไม่เท่าเทียม จากภาพยนตร์ของ GDH สู่นวนิยายสุดเชือดเฉือนสะเทือนอารมณ์

‘ทองคำ’ และ ‘เสก’ คู่รักหนุ่มชาวสวนที่ร่วมกันสร้างบ้านและสวนทุเรียนด้วยกันที่แม่ฮ่องสอน ความฝันของพวกเขาเรียบง่ายว่าอยากใช้ชีวิตคู่ร่วมกันในสวนทุเรียนบนผืนดินเล็กๆ แห่งนี้

แม้ที่ดินของเสกยังติดจำนองอยู่ แต่ทองคำยอมทุ่มเงินเก็บทั้งชีวิตเพื่อไถ่ถอน จนกระทั่งโฉนดที่ดินกลับมาอยู่ในชื่อของเสกอีกครั้ง ความสำเร็จนี้ราวกับเป็นใบทะเบียนสมรส ของพวกเขาในช่วงเวลาที่กฎหมายสมรสเท่าเทียมยังมาไม่ถึง แต่โชคชะตาก็พรากภาพฝันของทองคำไป เมื่อเสกประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตอย่างกะทันหัน

ทิ้งทองคำไว้เพียงลำพังในสวนทุเรียนที่ต่อมาจะกลายเป็นสมบัติของ ‘แม่แสง’ แม่ของเสก ผู้มีสิทธิ์ตามกฎหมาย แม่แสงไม่ได้มาเพียงลำพัง หากยังพา ‘โหม๋’ ลูกเลี้ยงสาวเชื้อสายไทใหญ่

ผู้ดูแลใกล้ชิดแม่แสงมาตลอด และ ‘จิ่งนะ’ น้องชายของโหม๋ที่ดูภายนอกไม่ออกว่าจะมาดีหรือร้าย พวกเขาเข้ามาอ้างสิทธิ์ในทุกตารางนิ้วของสวนทุเรียนแห่งนี้

สิ่งที่ควรเป็น "วิมาน" กลับกลายเป็น "วิมานหนาม" ที่ทิ่มแทงจิตใจ ทองคำถูกบังคับให้ต้องลุกขึ้นสู้ เพื่อทวงคืนไม้ทุกชิ้นที่ประกอบกันเป็นบ้าน ทุเรียนทุกต้นที่เขาและเสกร่วมกันปลูกอย่างหวงแหน แต่ขณะเดียวกันโหม๋ คนชายขอบผู้ซึ่งไม่เคยได้มีโอกาสสักครั้งที่จะมีชีวิตที่ดี ครั้งนี้อาจเป็นโอกาสหนเดียวที่เธอจะได้ก้าวข้ามความไม่เท่าเทียม โหม๋ก็พร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องแม่แสง และครอบครองสวนทุเรียนแห่งนี้ตามกรรมสิทธิ์ที่ครอบครัวของเธอควรจะได้รับ

ในวิมานที่เคยเต็มไปด้วยความรัก ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิแห่งความเกลียดชัง และความชอบธรรมที่ต่างฝ่ายต่างยึดถือ การช่วงชิงด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบตาต่อตาฟันต่อฟันของทองคำกับโหม๋

ทุกความรู้สึกที่เปิดเปลือยให้เราเข้าใจจนสัมผัสได้ถึงเลือดเนื้อและหยาดน้ำตา
การเดินทางครั้งใหม่จากภาพยนตร์สู่ฉบับนิยายที่จะเข้มข้นทางอารมณ์และบาดลึกยิ่งขึ้น

272 pages, Paperback

Published October 9, 2025

About the author

Associated Names:
* Ladys
* ลาดิด

Reviews

[Phuwong · Rating 5 out of 5]

เสก และ ทองคำ คู่รักหนุ่มชาวสวนร่วมกันสร้างสวนทุเรียนที่แม่ฮ่องสอน กรรมสิทธิ์ที่ดินเป็นของเสก โดยทองคำเป็นผู้ลงทุนนำเงินเก็บมาช่วยเสกไถ่ถอนคืนจากสหกรณ์ได้จนหมด กระทั่งเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด เสกประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทำให้ที่ดินตกเป็นของ แม่แสง แม่ของเสกตามกฎหมาย ซึ่งมี โหม๋ ลูกเลี้ยงที่คอยดูแลแม่แสงและ จิ่งนะ น้องชายของเธอตามมาอยู่ด้วย มหากาพย์การแย่งชิงที่ดินและสวนทุเรียนระหว่างทองคำและครอบครัวแม่แสงจึงเริ่มขึ้น

อ่านจบแล้ว ชอบมากกว่าที่คิดครับ นวนิยายถูกเล่าผ่านมุมมองของ ทองคำ และ โหม๋ สลับกันไปทั้งเรื่อง ทำให้เรารู้ลึกเข้าไปถึงที่มาที่ไปก่อนเกิดการแย่งชิงสวนทุเรียน สงครามประสาทของทั้งคู่ระหว่างทาง และบทสรุปที่ทำเอาทุกคนสะบักสะบอม เราชอบที่การเล่าสลับมุมมองในเล่มนี้ไม่ใช่การนำเอาเหตุการณ์เดียวกันมาเล่าซ้ำ ๆ ด้วยสองมุมมองเหมือนในบางเรื่อง ด้วยเหตุนี้เรื่องจึงเดินหน้าตลอด ไม่ยืดเยื้อ อ่านสนุกไปพร้อม ๆ กับความอึดอัดกระอักกระอ่วนใจ เพราะทั้งสองตัวละครต่างมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง และเราไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าเหตุผลใครดีกว่าใคร ซึ่งนี่แหละคือสิ่งที่เราคิดว่าหนังสือต้องการให้คนอ่านค้นหาคำตอบและตัดสินด้วยตัวเอง

นวนิยายถ่ายทอดเรื่องราวในหนังมาแบบ 100% ถ้าคุณคาดหวังจะได้เห็นอะไรใหม่ ๆ ก็อาจจะผิดหวัง เพียงอาจมีบางฉากบางเหตุการณ์ที่ไม่ได้ปรากฎในหนัง แต่ถูกอธิบายเพิ่มเติมเพื่อให้ทราบถึงที่มาที่ไป เช่น การเดินทางเข้ามาอยู่ในครอบครัวเสกของโหม๋ ส่วนตัวรู้สึกดีใจที่ฉบับนวนิยายไม่ได้ดัดแปลงหรือเพิ่มเติมอะไรที่ดูบิดเบี้ยวไปจากฉบับภาพยนตร์ เพราะเราเชื่อว่าคนที่หยิบเล่มนี้มาอ่านส่วนใหญ่ คือคนที่เคยประทับใจตัวต้นฉบับหนังมาแล้ว ถ้าจะเปลี่ยนแปลงหรือดัดแปลงอะไร ก็อาจเป็นการเสี่ยงมากที่จะไม่เป็นที่ประทับใจของคนอ่านและคนดู

ตอบไม่ถูกว่าควรดูหนังก่อนหรืออ่านหนังสือก่อน ถ้าคุณเคยดูหนังมาก่อน นวนิยายจะให้อารมณ์ลุ่มลึกที่หนังไม่สามารถถ่ายทอดออกมาได้ แต่ถ้าคุณอ่านหนังสือก่อน ก็แนะนำอย่างยิ่งว่าควรจะไปหาหนังดู เพราะจะทำให้อรรถรสในการดูหนังสนุกขึ้นมาก
.
ชอบสำนวนของคุณลาดิดในเล่มนี้ มีทั้งความตรง สละสลวย และดิบหยาบ หลังจากที่ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยคลิกกับ 'พัทยาและมาหยา' ของเธอเท่าไหร่ แต่หลังจากนี้ คิดว่าคงต้องลองไปหยิบเล่มอื่น ๆ ของเธอมาลองอ่านดูอีกครั้ง

เป็นหนังสือที่ทำงานกับสมองและจิตใจตลอดเวลาที่อ่าน และยังปลุกไฟในการอ่านกลับมาอีกครั้ง แน่นอนว่าจะเป็นหนึ่งในเล่มที่ผมประทับใจมากที่สุดในปี 2568 นี้

[Afew* · Rating 5 out of 5]

สิ่งที่หนังสือทำได้ดีคือการทำให้เราได้เข้าใจความรู้สึก ฟังน้ำเสียง กระแสความคิด และวาดฝันของตัวละครผ่านการได้ลองเป็นพวกเขาดู ทำได้ดีมากด้วยค่ะ เผลอๆบางจุดบาดลึกกว่าหนังอีก🥹

สุดท้ายมันก็คือคนสองคนที่อยากรอด อยากมีความสุข แต่ดันต้องมาแก่งแย่งสวรรค์กันเองจนชิบหายกันไปหมด

ชอบ ดี อ่านติดมือมาก ดูหนังแล้วก็ยังอ่านสนุก(และเสียน้ำตาเหมือนเดิม😭) ขึ้นชื่อว่า “ลาดิด” ไม่เคยทำให้คุณผิดหวัง🥲🫶🏻

[ppsk ᙏ̤̫]

ในฐานะคนไม่เคยดูภาพยนตร์มาก่อน (แต่เคยให้เพื่อนสปอยล์ให้ฟังแล้วนะ) ร้องไห้เกือบตาย 55555 โห โคตรดีอะ ดีโคตร ๆ ไอประเด็นความเป็นคน ความซับซ้อนในใจสำหรับเรื่องนี้คง well-known อยู่แล้วเนอะ สำหรับหนังสือจะเป็น 1st person perspective ของ ‘ทองคำ‘ กับ ’โหม๋’ สลับกันไป จุดที่เราบอกได้เลยว่าดีคือ ภาษาที่ใช้ ตรง ๆ แต่สวยมาก และอัดด้วยอารมณ์มาก ชนิดที่ว่าทำใจวาบ ขนาดรู้ว่าจะจบยังไงยังร้อง ฉากตอนจบคือที่สุดแล้วจริง ๆ ไม่แน่ใจว่าหนังทำออกมายังไง แต่ในนี้โคตรเล่นกับใจอะ เล่นจนเผลอเบาใจแล้วยิ้มไปด้วยแล้ว …ก็คิดไปถึงนั่นแล้วนะ

ต่อจากนี้คงฟังเหมือนวิวาห์ไม่เหมือนเดิม

[sashall · Rating 4 out of 5]

ใช้เวลาอ่านวิมานหนาม ver.หนังสือทั้งเล่ม~4ชั่วโมง ด้วยความที่ผู้แต่งสลับบทเลขคู่-คี่ ตามมุมมองของทองคำ-โหม๋ มองแบบบุคคลที่1 ที่อร่อยย่อยง่าย กู-มึง ฉัน-พี่ คุณลาดิดเก่งอะ เขียนได้ไม่ซ้ำรสหนัง ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดแล้วก็หลายๆปม ทำให้รูัสึกอยู่นิ่งๆไม่ได้ต้องมานั่งวาดเส้นคสพ.555 (อยากอ่าน/แบบที่ไม่เคยดูมาก่อนเลยอะ)
1. โหม๋/ทอง ทั้งคู่เหมือนหมากในเกมต่อสู้
2. เสก abuse โหม๋/ทอง พอกัน
3. พ่อแม่โหม๋ abuse โหม๋
4. แม่เสก abuse โหม๋/ทอง
ใดใดคือ ความเห็นใจและรู้สึกสงสารจากทั้งเรื่องไม่ได้เกิดจากแค่การabuseกัน แต่มันคือทุกอย่าง กฎหมาย กดทับ ความจน ชายขอบ ขนบ ความรักและ ตอนแรกอ่านรู้สึกจริงๆนะว่าโหม๋abuseทอง ปะวะเพราะบทยัดเยียดให้โหม๋ ดูabuse ทองแบบไม่มีเหตุผล เช่น ก็รู้ว่าเสกจะหาตังมาจากการปอกลอก รู้ว่าผิดแต่ก็ไม่ได้ห้าม อาจจะเป็นเพราะการที่โหม๋ดูจะทำอะไรก็เป็นใจไปหมด เช่น โทสะไอเสกที่ไปอยู่กับไอทอง ขาด’ความรัก‘ เลยดึงเชิงการพาแม่ไปหาหมอเพื่อเซ็นยินยอมทำให้เสกตาย, ได้‘มรดก’จากการปล่อยแม่ทิ้งไว้ในบ่อถ่าน มันก็แบบงอนวะ — แต่ๆๆๆพออ่านไปเรื่อยๆแล้ว เอ้าอันนี้ก็คือการเชือดเฉือนกันนี่หว่า ถ้าโหม๋ไม่โดนเหมือนกัน ถ้าโหม๋ไม่จน ไม่เจ็บ โหม่จะทำไหม จริงไหมแต่พอท้ายๆแล้วก็เข้าใจ’ความเป็นคน‘ขึ้นมาเยอะ ขาวบ้าง ดำบ้าง เทาบ้าง
คนที่น่าเห็นใจที่สุดสำหรับนี่ก็เลยเป็นทั้งสอง ทองคำและโหม๋ แบบไม่มีข้อแม้ เพราะไม่ว่าจะต่อสู้ยังไง คนนึงสู้กับกฎหมายคนนึงสู้กับความจน/ชายขอบ/การกดทับ
ส่วนจิ่งนะ เหมือนปลายน้ำ ที่เป็นผลลัพธ์ของทุกอย่างอะ หลังจากอ่านบทส่งท้ายจบ ก็ได้รู้เลยว่า คนที่บาดลึกกับความสูญสลายที่สุดไม่ใช่แค่ทองที่สูญเสียคนรัก (แต่ตอนโยนเม็ดทิ้งนี่โคตรขยี้กุอีกละ😌 แต่เอาเหอะ) การสูญเสียคนในครอบครัวคนสึลุดท้ายก็เจ็บปวดไม่แพ้แต่โดยรวม อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความเชือดเฉือนของทั้งคู่มากๆ คนละหมัด ชอบการต่อสู้ด้วยวิธีต่างๆ เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงชอบเรื่องนี้ขนาดนี้

ปล. ที่ชอบที่สุดคือนัยยะเม็ดทุเรียนทองคำ<3จิ่งนะ ยิ่งเอามาตอกย้ำว่า “ใบสมรสที่มีก็เป็นแค่เม็ดทุเรียน” อ่านแล้ว แบบบ เออคนคิดบททามได้ไง 😭😭😭
ครส ทั้งตอนดูและอ่านโคตรปวดหัว แต่ตบท้ายด้วยการอ่านเล่มนี้ โคตรปวดใจ ทรอม่า
😭

[Justreadalot · Rating 4 out of 5]

Movie: วิมานหนาม (2024)

[Luk-Wa · Rating 4 out of 5]

อ่านง่ายเข้าถึงความรู้สึกของตัวละครได้ดีกว่าในหนัง เพราะเล่าเรื่องผ่านมุมมองของทองคำ สลับกับโหม๋

แต่เราดูหนังมาแล้ว เลยรู้สึกเหมือนฉายซ้ำ แต่ก็ได้อีกรสชาติ ที่ถ่ายทอดผ่านตัวอักษร

[Jaejomae · Rating 5 out of 5]

ถึงจะเคยดูภาพยนตร์มาแล้ว แต่พอได้มาอ่านนิยายก็ยังรู้สึกสนุก และน่าติดตาม นิยายสามารถถ่ายทอดความรู้สึก อารมณ์ของตัวละครได้อย่างดีในแบบที่เราไม่สามารถเห็นได้ในภาพยนตร์ เสน่ห์ที่น่าสนใจของวิมานหนามทั้งในภาพยนตร์และในนิยายปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคือตัวละคร โดยเฉพาะทองคำและโหม๋ ซึ่งในนิยายก็พาเราดื่มด่ำไปในห้วงของอารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครได้อย่างเห็นภาพ มันทำให้เข้าใจความเป็นมาของตัวละครมากขึ้น เหตุผลของการกระทำต่าง ๆ โดยในนิยายจะเป็นการเล่าเรื่องผ่านตัวละครทองคำและโหม๋สลับกันไป
ส่วนตัวถ้าไม่นับทองคำและจิ่งนะ คิดว่าตัวละครโหม๋ก็น่าสงสารในแง่ของผู้หญิงและมนุษย์คนนึงเหมือนกัน (แต่ก็ไม่ได้จะบอกว่าการกระทำบางอย่างที่โหม๋ทำมันเหมาะสมนะ😭) แล้วก็คิดว่าตัวละครที่เราไม่ชอบก็ยังคงเป็นเสกอยู่ดีไม่ว่าจะในภาพยนตร์หรือนิยายก็ตาม55555555 เราชอบที่ตัวละครมีความเป็นมนุษย์ ไม่ขาวไม่ดำ โกรธ เกลียด แค้น ส่วนตัวชอบเวลาตัวละครด่าเสกในใจมากมันเริ่ด นี่แหละ! (มีหลายประโยคมากที่ชอบจากเล่มนี้)
ต้องชื่นชมคุณนักเขียนมาก ๆ ที่เลือกใช้ภาษาและถ่ายทอดตัวอักษรออกมาได้อย่างดี ทำให้เราเหมือนเค้าไปนั่งในหัวตัวละครจริง ๆ👏

[Nine P · Rating 5 out of 5]

ดูหนังไป2รอบ อ่านเล่มนี้ก็ยังสนุก บทพูดและพลอตเหมือนเดิม 100% แต่พอได้อ่านความนึกคิดของทองคำและโหม๋แล้วอินกว่าเดิมมาก

ถ้าชอบหนังวิมานหนาม จะรักนิยายเรื่องนี้แน่นอน

[Kapoch memories · Rating 5 out of 5]

ถ้าให้เปรียบเทียบระหว่างฉบับหนังกับนิยาย สำหรับเราคิดว่าทั้งสองอย่างมีจุดเด่นกับจุดบกพร่องที่แตกต่างกันไป บทหนังอาจเริ่มเลือนลางจากความจำเราไปสักพัก แต่พูดได้เต็มปากว่าตัวหนังมีการสื่อเนื้อเรื่องแต่ละมิติออกมาได้สมบูรณ์มากที่สุดที่ทำได้แล้วในระยะเวลาเท่านั้น เปนหนังทำให้เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าสนใจอยากติดตามต่อ เป็นเรื่องที่เราต้องเอามาตกตะกอนทางความคิดอีกมากๆ แล้วทุกอย่างก็พาเรามาตกตะกอนที่ตัวเล่มนิยายวิมานหนามที่คุณ ‘ลาดิด‘ เรียบเรียงมันออกมา ทุกจังหวะที่เราพลิกหน้ากระดาษแต่ละหน้าอ่านมันทำให้เราได้คำตอบทุกอย่างที่เราตั้งคำถามไว้ในตอนดูหนัง เพราะอะไรนะ ทำไมไม่ออกไปละ ทำไมถึงตัดสินใจแบบนั้น เราตอนนั้นคิดด้วยการเอาคำว่าร้อยคน ร้อยความคิด ร้อยพื้นฐานการมีชีวิต มาใช้เพื่อไขข้อสงสัยตัวเอง ซึ่งมันก็ถูกในคำตอบจริงๆ แต่ถูกในการที่เราเปนเพียงคนโยนสิ่งนั้นลงไป เปนคนมองทุกอย่างจากด้านนอก ไม่ได้รับรู้หรือเข้าใจในการกระทำของตัวละครมากพอจริงๆ แต่ถ้าลองตกตะกอนความคิดไปพร้อมๆกับการพลิกหน้ากระดาษอ่านตามแต่ละหน้า จะทำให้เรารู้สึกว่าทุกคนมีแต่ความ‘ยึดติด‘หรือไม่ก็เรียกสิ่งนั้นว่าความเปนคนก็ได้มั้ง55555 แบบโหม๋ทองคำวนอยู่กับคนที่สูญเสียไปไม่จบไม่สิ้น ทุกความคิดในหัวมีแต่การพูดถึงเสก ไม่ว่าจะด้วยความคิดถึง โหยหา เศร้า โกรธเกลียด หรือแค้น สองคนยังติดอยู่กับเสกไม่ไปไหนจนทำให้ทุกอย่างที่กระทำออกมามันถูกตัดสินด้วยอารมณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองและเสก เพราะแค่มองว่าตอนนี้จะทำทุกอย่างที่อยากจะทำให้เสกไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีอะ ส่วนแม่แสง เพราะไม่มีพาร์ทที่มากมายของแม่ เลยทำให้ยากที่ตัดสินตัวละครนี่อยู่ในฝั่งไหนก็คงเป็นเรื่องสมบัติมั้ง เรื่องเงินหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจต่อไปได้ ที่คิดก็คงเปนการมีเงินเพื่อให้คนมาดูแลให้ตัวเองรอด เปนความรักตัวเองไปทางเห็นแก่ตัวที่จริงๆก็พบเจอได้ปกตินั้นละ ส่วนตัวละครจิ่งนะที่เรารู้สึกว่าเปนคนที่ไม่ได้มีมิติความคิดอะไรลึกซึ้งมากเลย ใส่ซื่อ พูดความจริง ซื่อสัตย์ แต่ก็เปนคนลังเล เพราะมองทั้งสองด้านออก เลยพยายามจะเป็นตรงกลาง แต่สุดท้ายก็ไปต่อไม่ไหว ในความรู้สึกเราคือจิ่งนะก็เปนคนที่รักง่าย ไปง่ายเหมือนกันนะ ถ้าทุกอย่างมันเกินกว่าทุกควบคุมไปแล้วน่ะนะ เสก ตัวละครที่ตอนแรกเราสบถคำว่าเฮงซวยออกมาแบบสุดๆ คนที่เห็นแก่ตัว มองทุกอย่างไว้ใต้ตัวเอง เหยียบย่ำคนพยายามอยู่เหนือการควบคุม แถมสุดท้ายกลับคิดตัดสินใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกเพียงอย่างเดียวแล้วทิ้งทุกอย่างที่ตัดแบบไม่ใยดี ออกแนวเฮงซวยยกกำลังมากที่สุด ส่วนความสัมพันธ์พี่น้องของโหม๋-จิ่งนะ ส่วนเรื่องความรักโหม์ที่ให้จิ่งนะแบบที่อธิบายแค่ไหนก็ไม่มากพอจะให้ใครได้เข้าใจในการได้เปนคนมีค่าของใครสักคนจริงๆ เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่มากๆเลยอะ
ที่ชอบมากๆ คือคุณลาดิดเล่าสลับบทความคิดกันไปเรื่อยๆระหว่างโหม๋กับทองคำ มันทำให้เราได้รู้ความคิดของทั้งสองคนมากขึ้นแล้วชั่งน้ำหนักในใจไม่ตัดสินจากการมองฝั่งไหนฝั่งนึง ซึ่งเราสรุปกับตัวเองได้ว่าไม่มีใครที่ผิดและถูก และไม่ผิดที่สองคนนี้เลือกจะทำทุกอย่างจนมันมาถึงจุดจบแบบนี้ด้วยซ้ำ ถ้าต้องแก้ปัญหาจริงๆคงเป็นแม่โหม๋ที่เอาโหม๋มาขายมั้ง5555 ความเหลื่อมล้ำที่เกิดขึ้นจริงและแก้ไขได้ยากที่สุดน่ะ

[shareshelf · Rating 4 out of 5]

page-turner อีกเล่มของปีนี้ แม้วิชวลในเล่มจะเวียนเผียนผ่านไปตามฟุตเทจในหนังที่ยังติดอยู่ในหัว แต่น้ำเสียงกระแซะแคะไค้ของทองคำกับโหม๋จากปลายปากกาคุณลาดิดเสียดแทงใจลึกมากๆ ต่างคนต่างรบรากันทั้งทางความคิดและคำพูด ปั่นป่วนอยู่ไม่สุข กลัวจนร้อนอก เกลียดจนตัวตาย รับรู้ตามไปด้วยว่าสำหรับทองคำกับโหม๋ ถ้ากูไม่ชนะก็จะไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

คีย์เมสเสจในเล่มก็ยังแข็งแรงว่าภายใต้การชังน้ำหน้าอย่างเหลืออด มันคือความช้ำที่บ่มเพาะจากประสบการณ์ถูกเลือกปฏิบัติของกรอบสังคมที่ครอบไม่คลุมมากเพียงพอ ซึ่งคุณลาดิดใช้ประโยชน์จากเนื้อความมาขยายภาพรวมได้ชัดเจนขึ้นมากๆ ว่าอะไรบ้างที่ drive ให้ตัวละครเป็นไปอย่างนี้ อะไรบ้างที่กดและทับจนต้องกลัวขนาดนี้ ต้องแค้นขนาดนี้ โดยเฉพาะโหม๋ที่ใส่ background หมดจดตั้งแต่ก้าวแรกจากฝั่งกระโน้นข้ามมาอยู่ฝั่งนี้ที่เป็นเสมือนกรงกั้นให้ชีวิตล้ำหน้าไปจาก���ุดที่ยืนอยู่ไม่ได้ ชอบที่ได้เห็นความเหลื่อมล้ำทางอำนาจที่ซ้อนทับกันไม่ว่าจะความเป็นหญิงเป็นชาย การเข้าไม่ถึงการศึกษา สถานภาพแรงงานไร้เงินที่พ่วงมาด้วย caregiver burden ฯลฯ น้ำเสียงโหม๋ทั้งแผดลั่น ทั้งร้องไห้เงียบๆ เป็นคนที่สุดแล้วแต่วาสนาจะนำพาจริงๆ พอยิ่งขยายตรงนี้ให้คิดต่อก็ยิ่งเจ็บใจกับการที่แม้แต่โหม๋ก็ยังมองว่าตัวเองน่าสงสารมากกว่าใครอื่น เป็นจุดที่เสริมเติมแต่งจากหนังได้ดีมากๆ ตัวทองคำเองก็ด้วย เป็น adaptation ที่ไม่กลืนไปกับบทภาพยนตร์เลย อ่านสนุก เดือดพล่านเหมือนกัน และไม่ชอบตอนจบเหมือนเดิม 555555 แม่งโคตรรรรร out of nowhere เลยอะ แต่ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้เนอะ เอาเถอะ ใดๆ ตอนอ่านแอบน้ำตาซึม คุณลาดิดขยี้แทบจะสะอาดอยุ่แล้ว T.T แต่ as a คนที่อ่านงานคุณลาดิดมาประมาณหนึ่งรู้สึกว่าเป็นรสมือที่แปลกใหม่จากคุณเขาดี รักความใส่สุดไม่ยั้งมือ แบบนึกภาพคนที่โดนกดทับมาเรื่อยๆ แล้วนานวันเข้าก็แตกโพละ น้ำเสียงแบบนี้มันเหมาะควรที่จะใช้ไปเพื่อให้โหม๋กับทองคำได้ speak up for themselves มากๆ จริงๆ

[Txga · Rating 5 out of 5]

จากคนที่ไม่เคยดูหนังมาก่อน บอกเลยทำถึงมาก ชอบความสลับมุมมองของทองคำ กับโหม๋ ภาษาที่ใช้ถึงจะเป็นกูมึง แต่ได้อรรถรสมาก ลื่นไหล อ่านง่ายสื่ออารมณ์ได้ดี สะท้อนให้เห็นถึงความยากลำบากของคู่รักเพศเดียวกัน และ การปลูก การสร้างสวนทุเรียน ซึ่งเรารู้สึก appreciate ตรงนี้มาก ไม่ผิดหวังที่ซื้อเล่มนี้ พร้อมดูหนังและ เตรียมทิชชู่รอ



สปอยไหมน้าแต่ ตอนต้นเรื่องก็น้ำตาไหลแล้วนะ ตอนจบคือ..... อารมณ์ค้างทั้งคืนเลย ยิ่งเปิดเพลงพี่เจฟฟังไปด้วยคือ ToT
น่าสงสารทั้งทองคำ ทั้งโหม๋ ชีวิตรันทดมาก จิ่งนะ เทอคือที่สุด ทำไมโลกถึงโหดร้ายกับเทอแบบนี้

[p12a3 · Rating 5 out of 5]

ต่อให้เคยดูหนังมาแล้ว การอ่านหนังสือก็ยังเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆอยู่ดี ชอบการแบ่ง POV ของสองตัวละครหลัก ที่ทั้งคู่จะมีธีมของตัวเอง ทองคำที่พูดถึงความรักและโหม๋ที่พูดถึงความจน แล้วก็การผูงโยงผู้คนที่เชื่อมระหว่างทั้งคู่ อ่านจบแล้วก็ยังรู้สึกหนักหน่วงในอกอยู่ดี นั่งเหม่อพักนึงเลย

[Ballgear39 · Rating 5 out of 5]

ดีไม่แพ้ ภาพยนตร์ ดูแล้วเห็นมุมความคิดตัวละครหลากหลายมากขึ้น

[Anya JP · Rating 4 out of 5]

*4.5/5