Gijs van Middelkoop en zijn vriendin Aimée gaan weer fietsen! Dwars door de Rocky Mountains deze keer, in Canada en de USA. Tijdens het eerste deel van hun reis moeten ze de weg nogal eens delen met hongerige beren. En dat zorgt voor de nodige complicaties.
Een jaar later vervolgen ze hun tocht, maar dan duiken er hele andere beren op. Het is zelfs zo erg, dat de fiets tijdelijk aan de kant moet worden gezet. En net wanneer de rust een beetje terugkeert, barst het natuurgeweld los. Dan moeten ze alsnog alle zeilen bijzetten, om te voorkomen dat deze reis in een nachtmerrie eindigt...
Gijs van Middelkoop is een begenadigd verteller, die zijn belevenissen op grootse wijze weet te verwoorden. Daarmee wordt Beren op de weg een spannend, onderhoudend en hilarisch boek.
Ik had het boek willen bewaren tot mijn vakantie, maar ben er vanmiddag toch aan begonnen. Hartstikke goed geschreven weer! Ik heb erg vaak gelachen. Ik kon het moeilijk wegleggen, het is echt verslavend. Je wilt gewoon weten hoe het verder gaat. Van mij had Beren op de weg twee keer zo dik mogen zijn!
Net zo'n leuk boek als zijn eerdere boek: Amerikanen fietsen niet. Hij schrijft alsof hij vertelt. Heel prettig en interessant om te lezen wat je mee kan maken als je zo'n fietstocht onderneemt! Beren op de weg!
Na het lezen van Amerikanen fietsen niet, leek het me leuk ook dit boek te lezen, om meer informatie op te doen over fietsen in de US. Helaas voegt het boek niet zo veel toe. Het boek bestaat uit twee delen: Canada en een stukje van noord USA en deel 2 over Colorado. Ook nu worden weer routes van de ACA gevolgd: Great Parks van Jasper (CA) tot Missoula (US). Daarna een stuk met de auto naar Yellowstone, waar een combi van auto en fiets wordt beschreven. De beschrijving van de etappes is wel aardig. De natuur is prachtig, route is zwaar en het weer is wisselvallig. Er wordt veel tekst besteed aan de beren die zich hier ophouden. Er gebeurt natuurlijk niet veel. Verder wordt de merkwaardigheden van Canada en US uitgebreid beschreven. Deel 2 gaat over het zuidelijke deel van de Great Parks route. Helaas komen ze niet veel aan fietsen toe, omdat ze veel pech hebben. In het begin wordt de partner van de auteur ziek (longembolie) en het tijdens het laatste deel worden ze getroffen door wateroverlast. Aan beide zaken wordt veel tekst besteed. Op zich is dit wel aardig, maar daarvoor heb ik het boek niet aangeschaft. Gelukkig wordt het allemaal erg luchtig beschreven en is het ook wel herkenbaar. Onze eigen vakanties gaan ook niet altijd vanzelf en dat zijn vaak de mooiste herinneringen. Al met al geen informatief boek over fietsen, maar en leuk boekje over twee mensen die op een actieve vakantie gaan in de Rockies.
Heerlijk leesvoer, en zo herkenbaar als je zelf in die contreien bent geweest, (zelfs al reisden we alles met de auto, werden we niet zo ziek en hadden we grote droogte ipv bijbelse stormen) wat zeker heeft bijgedragen tot de hoge rating
Ik vond hem minder spannend dan 'Amerikanen fietsen niet', die ik in 1 ruk uitlas. Misschien wel omdat de reis onderbroken was en omdat het tweede deel van de reis geplaagd werd door ziekte en natuurrampen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
In dit reisverhaal zit voor mij veel herkenning, zowel wat de route betreft als het fietsen. Een flink deel van de beschreven trajecten heb ik gefietst. Daarom kan ik ook van de meeste foto’s zeggen dat zij representatief zijn. Die zijn genomen door de vriendin van de auteur, Aimée van Lijf. Voor mij zit de aardigheid van dit boek in de herkenning. Het enige filosofietje dat mij aansprak betrof een citaat uit ‘Onafhankelijke mensen’ van de IJslandse schrijver Halldor Laxness: “Want de mens vindt wat hij zoekt en wie in spoken gelooft, vindt spoken”. Dat was in dit reisverhaal een reactie op de vraag naar de waarde van een amulet. Verder was het ten aanzien van diverse aspecten soms of voortdurend een struikeling. Een discrepantie zie ik in enerzijds de vermelding van de grondige voorbereidingen, anderzijds de wijze waarop teleurstellingen zijn beschreven als iets tegenvalt wat te voorzien was. Diverse locaties onderweg worden niet genoemd die zeker vermeldenswaard zijn; ik snap dat in het bestek van 224 pagina’s veel van het beleefde buiten de strenge selectie moest vallen, niettemin zou bijvoorbeeld Lake Louise een opmerking verdienen. Er zit veel relativering en ook overdrijving in het taalgebruik, maar dan op een manier die niet langdurig koddig blijft. En een detail als een saffierblauwe hemel zou een redacteur er uit gefilterd hebben. JM