Ένας άντρας χωρίς ταυτότητα ξυπνάει σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από πολλές μέρες σε κώμα. Έχει πυροβοληθεί στο κεφάλι και έχει χάσει την ομιλία του. Προσπαθώντας να καταγράψει ό,τι θυμάται σ’ ένα λάπτοπ για να το δώσει στην αστυνομία, συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Σβήνει ό,τι έχει πληκτρολογήσει και αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του για μια τελευταία φορά.
Ένα αυτοκίνητο προσκρούει σε σταματημένο λεωφορείο στον αυτοκινητόδρομο Λάρνακας – Λευκωσίας. Ο οδηγός του σκοτώνεται, και στη νεκροψία διαπιστώνεται ότι στο κρανίο του έχει μια τρύπα από σφαίρα.
Ένας διεφθαρμένος ντετέκτιβ που δουλεύει για τη ρώσικη μαφία αναζητεί ένα πολύτιμο χαμένο δέμα, προκειμένου να εκβιάσει το αφεντικό του για να σώσει το τομάρι του από τους Αλβανούς τοκογλύφους που τον κυνηγούν.
Ο αστυνόμος Πέτρος Ελευθεριάδης αναζητεί εδώ και χρόνια την εξαφανισμένη γυναίκα του. Οι έρευνές του τον οδηγούν στην Κύπρο και σε μια ιδιωτική κλινική που χορηγεί μη εγκεκριμένα φάρμακα στους VIP πελάτες της.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα με στοιχεία νουάρ, γεμάτο εκπλήξεις, ανατροπές αλλά και παράξενους γρίφους, που διαδραματίζεται στην Ελλάδα και στην Κύπρο και εκτείνεται εναλλάξ στο παρελθόν και στο παρόν – ώσπου αναπόφευκτα έρχεται το μέλλον.
Ο Δώρος Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974 και ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Το πρώτο του βιβλίο (Στο μάτι του ταύρου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015) συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ τα επόμενα δύο βιβλία του (memento mori, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018, και κεχριBARι, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2021) συμπεριλήφθηκαν στις βραχείες λίστες των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας της Κύπρου. Δύο βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αλβανικά, ενώ έχει συμμετάσχει με διηγήματά του σε συλλογικούς τόμους της σειράς Ελληνικά εγκλήματα (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Στο blog του dorosantoniadis.com γράφει για τα βιβλία που διαβάζει και τις ταινίες που βλέπει, ενώ συχνά γράφει και μικρές ιστορίες για τον κόσμο όπου ζει.
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, με εκτελεστές, συμβόλαια, εξαφανίσεις και επανεμφανίσεις,με ένα ωραίο μαθηματικό trigger, μια ιστορία με καλή ροή στην αρχή και με πολύ καλύτερο ρυθμό από τη μέση και κάτω. 3.5/5 για το σύνολο, το οποίο όμως έγινε 4 χάριν του τέλους που ήταν πραγματικά δυνατό. 4/5⭐
Για μια ακόμη φορά ο Δώρος Αντωνιάδης κάνει ένα μικρό θαύμα. Οι πλοκές των προηγούμενων έργων του δένουν αρμονικά σε μια πολυφωνική αφήγηση διαφορετικών χρόνων γεμάτη αίμα. Σύντομο ανάγνωσμα που κυλάει σαν το νερό και είναι κατάλληλο για καλοκαίρι!
Ένας αινιγματικός άντρας που ξυπνά σε αθηναϊκό νοσοκομείο όντας βυθισμένος στα σκοτάδια της αμνησίας και της αλαλίας, ένα αυτοκίνητο που προσκρούει σε σταματημένο λεωφορείο στον αυτοκινητόδρομο Λάρνακας – Λευκωσίας με τον οδηγό του να έχει φάει μια σφαίρα στο δόξα πατρί, η Χοντρή που καψουρεύτηκε τον Λιγνό, ο Λιγνός που έχει γραμμένη τη Χοντρή, μια ιδιωτική κλινική που χορηγεί μη εγκεκριμένα φάρμακα στους VIP πελάτες της, ο αστυνόμος Πέτρος Ελευθεριάδης που επί ματαίω αναζητά την εξαφανισμένη γυναίκα του και το μέλλον που δεν μπορεί να περιμένει. Ή μήπως μπορεί;
Με ελαφριά την καρδιά σας απαντώ πως για κάποιους από τους ήρωες το μέλλον δε μπορεί να περιμένει ούτε λεπτό. Για κάποιους άλλους πάλι… έχει υπομονή γαϊδάρου! Και αυτά είναι όλα κι όλα όσα θα μάθετε από εμένα για τα περιεχόμενα του βιβλίου. Αν θέτε να μάθετε παραπάνω δεν έχετε παρά να το αγοράσετε και να το διαβάσετε. Και μάλιστα, εφόσον είστε φαν της μεσογειακής νουάρ λογοτεχνίας, θα σας παρότρυνα να το κάνετε άμεσα, γιατί το συγκεκριμένο μικράκι του Δώρου είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Καταρχάς ας ξεκινήσω από το γεγονός της «φοβερής και τρομερής συμπύκνωσης». Για μια ακόμη φορά ο Δώρος Αντωνιάδης αποδεικνύει πως «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ το εὖ» και σε μόλις 193 σελιδούλες στήνει μιαν ολόκληρη ιστορία που έχει τα πάντα όλα. Και προσέξτε, αυτό γίνεται χωρίς να υπάρχει παραβίαση ή πετσόκομμα του κειμένου χάριν της οικονομίας. Αντίθετα συμβαίνουν πράγματα και θαύματα άνετα, αβίαστα, με χάρη και άψογη κλιμάκωση!
Σημαντικό είναι πως αν και ουσιαστικά το βιβλίο συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το προηγούμενο –το “ΚεχριΒΑRι”– διαβάζεται μια χαρά και ως stand alone μυθιστόρημα, αφού ότι το δένει με τα παλιά εξηγείται άψογα και δε μένουν απορίες ή νοηματικά κενά.
H γραφή του Δώρου είναι όπως την έχουμε συνηθίσει και στα προηγούμενα βιβλία, γρήγορη, ασθματική, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, με κάποια μοναδικά όμως στοιχεία που του προσδίδουν τη μία και μοναδική του ταυτότητα. Ποια είναι αυτά; Αρχικά θα μιλήσω για την αρίθμηση των κεφαλαίων που χωρίζονται σε παρόν και παρελθόν σε πρώτη φάση και η αρίθμηση είναι με θετικό πρόσημο στο παρόν, δηλαδή ένα, δύο τρία και με αρνητικό πρόσημο στο παρελθόν, δηλαδή μείον ένα, μείον δύο, μείον τρία κ.ο.κ.
Το δεύτερον και μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν το συναπάντημα με έναν ήρωα άλλου μυθιστορήματος άλλου συγγραφέα! Ο λόγος για τον Κρις Πάπας, τον ερευνητή από τα βιβλία του Μίνωα Ευσταθιάδη! Πραγματικά υπέροχη έκπληξη! Γκεστ εμφάνιση φυσικά ο Πάπας, όμως η παρουσία του έπαιξε ρόλο κλειδί και την βρήκα εξαιρετικά ευρηματική. Μόνο συγχαρητήρια μπορώ να δώσω στο Δώρο για αυτή του την έμπνευση και ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κύριο Ευσταθιάδη που δέχτηκε την πρότασή. Μακάρι να δούμε τη σύμπραξη αυτή να ευδοκιμεί στο μέλλον και μάλιστα σύντομα, γιατί αυτό πιθανόν να μπορεί να περιμένει, εμείς όμως όχι αγαπητοί κύριοι Μίνω και Δώρο.
Δε θέλω να πλατειάσω, οπότε κλείνοντας θα πω ότι μια καφετζού-τζου-τζου-τζου-τζου μου είπε ότι ο Δώρος Αντωνιάδης σας επιφυλάσσει ένα υπέροχα καλογραμμένο, συναρπαστικά γρήγορο κι ανατρεπτικά μυστηριώδες Μέλλον. Αδράξτε το!
Στο τελευταίο βιβλίο του Αντωνιάδη παρελαύνουν οι γνωστοί μας ήρωες όχι μόνο από τα δικά του, μα κι από βιβλία άλλων συγγραφέων (!!!). Εξαιρετικό εύρημα, προφανώς αφιερωμένο σε εμάς τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας, και δη της σύγχρονης Ελληνικής που ανθίζει.
Ο Αντωνιάδης, αν και βρίσκεται πλεον στην συγγραφική του ωριμότητα, δεν επαναπαύεται σε μανιέρες (στις οποίες ολισθαίνουν συχνότατα οι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας) αλλά εμπλουτίζει την ιστορία του με νέα στοιχεία (νομίζω διέκρινα επιρροές από λατινοαμερικανική νουάρ λογοτεχνία), που δημιουργούν ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Κυρίως, όμως, γράφει μια συναρπαστική ιστορία, μεστή και ουσιαστική, με σύγχρονη γραφή: ένα πραγματικό page turner βιβλίο.
Ένα τρακάρισμα στην Κύπρο εκκινεί μια σειρά από γεγονότα που απασχολούν αστυνομικούς, ανθρώπους της νύχτας και επιζώντες από σφαίρα στο κεφάλι. Τι πραγματικά συμβαίνει στο νοσοκομείο της Έγκωμης; Τι περιέχει το πακέτο που περιμένει ένας από τους νοσηλευόμενους εκεί; Ποιος είναι ο νεκρός του ατυχήματος; Ήταν τυχαίο ή στημένο και γιατί; Πώς συνδέονται όλα αυτά με δύο «λαδωμένους» αστυνομικούς, με έναν άντρα που έχει πάθει αμνησία και θέλει να εκδικηθεί και με έναν συνταξιούχο αξιωματικό της αστυνομίας;
Ο Δώρος Αντωνιάδης μέσα σε μόλις 200 σελίδες καταφέρνει να στήσει ένα ελκυστικό, καλογραμμένο, κινηματογραφικά δοσμένο αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο υπόπτους, ενόχους και αθώους και να ξεδιπλώσει μια ιστορία της οποίας κάθε πλευρά παρακολουθούμε απ’ όλες τις μεριές. Κάθε κεφάλαιο μας δίνει και μια νέα διάσταση των γεγονότων, ρίχνει περισσότερο μυστήριο στις ταυτότητες των χαρακτήρων και στον ρόλο τους μες στο κείμενο και μας πηγαινοφέρνει από το παρελθόν στο σήμερα. Υπόκοσμος, ρωσική μαφία, καζίνο και τζόγος, αστυνομικοί που παίζουν σε διπλό ταμπλό, μια ομάδα ανθρώπων που επέζησαν από πυροβολισμό και συναντιούνται τακτικά για να το συζητήσουν, μια εξαφανισμένη σύζυγος, ένα νοσοκομείο με παράνομα πειράματα και πολλά άλλα συγκροτούν ένα γρήγορο και ανατρεπτικό μυθιστόρημα που με ξενύχτησε.
Ο Αντρέι αφήνει τη Ρωσία για να εγκατασταθεί σε κλινική πολυτελείας στη Λευκωσία που μάχεται αποκλειστικά το αλτσχάιμερ, αν και με παράνομες και μη εγκεκριμένες θεραπείες. Άνθρωπος της νύχτας, καλά δικτυωμένος στον υπόκοσμο, περιμένει με αγωνία να παραλάβει ένα πακέτο αλλά το ατύχημα με το λεωφορείο του ανατρέπει τα σχέδια. Ο Μίλτος, που αναλαμβάνει τη μεταφορά για λογαριασμό του Αντρέι, εξαφανίζεται μετά το τροχαίο. Επιβιβάστηκε στο λεωφορείο; Εξαφανίστηκε στον τόπο του ατυχήματος ή νωρίτερα; Έτσι ο Αντρέι ρίχνει στο κατόπι του τη Χοντρή και τον Λιγνό, ντετέκτιβ της Αστυνομίας, που δουλεύουν για λογαριασμό του. Τι πραγματικά συνέβη τη νύχτα του ατυχήματος και πώς θα καταφέρουν να βρουν τον εξαφανισμένο Μίλτο; Επιπλέον, ο Λιγνός έχει μπλέξει με τον τζόγο και σχεδιάζει να αποκτήσει εκείνος το πολύτιμο πακέτο ώστε να διαπραγματευτεί με τον Αντρέι, κάτι που βρίσκει αντίθετη τη Χοντρή. Τι θα συμβεί λοιπόν παρακάτω; Ταυτόχρονα, ο Αθανασίου, νέος προϊστάμενος στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής, αναστατώνεται από το ατύχημα στην Κύπρο κι αναρωτιέται αν γνωρίζει το θύμα ενώ ο Πέτρος Ελευθεριάδης, που παρέδωσε αυτήν τη θέση και βγήκε στη σύνταξη, αναζητά την εξαφανισμένη γυναίκα του, Ελπίδα, η οποία όχι απλά χάθηκε αλλά υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες πως είναι μπλεγμένη με πληρωμένους εκτελεστές! Ένα λάθος κι ένα ατύχημα την ξαναβγάζουν στην επιφάνεια, αναπτερώνοντας τις ελπίδες του Ελευθεριάδη και μπλέκοντάς τον με την υπόθεση.
Σε αυτό το μπερδεμένο κουβάρι παρεμβάλλονται τα κεφάλαια του χτες, όπου ένας άντρας ξυπνάει από το κώμα σε νοσοκομείο της Αθήνας, έχει μια σφαίρα στο κεφάλι και δεν μπορεί να μιλήσει, οπότε ξεκινάει να καταγράφει ό,τι θυμάται για να βοηθήσει την αστυνομία. Σύντομα όμως αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του για να εκδικηθεί για τον θάνατο της οικογένειάς του. «Μόνο εγώ ήξερα πώς να ολοκληρώσω τη δουλειά» (σελ. 22). Στην απόφασή του να φύγει από το νοσοκομείο συμβάλει μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Τι έχει συμβεί στο παρελθόν του; Πώς σκοτώθηκε η οικογένειά του; Γιατί αναζητά εκδίκηση; Γιατί τον παρενοχλεί ο Ελευθεριάδης; Ποιος είναι ο μυστηριώδης Βίκτωρας που γνώρισε σε μια ομάδα επιζώντων από πυροβολισμούς; Ποιος είναι ο ρόλος της καμέο εμφάνισης του Κρις Πάπας από τον «Δύτη» του Μίνωα Ευσταθιάδη;
Η γραφή είναι στακάτη και γρήγορη με ελάχιστα καλολογικά στοιχεία που όμως δίνουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο βιβλίο, όπως για παράδειγμα τη νύχτα του ατυχήματος: Λευκωσία, εννιά το βράδυ: «Η φύση παραδίδεται στη νωθρότητα της υγρής νύχτας» (σελ. 12). Ή αργότερα που μπαίνει κάποιος σ’ ένα πάρκινγκ και «Σειρές από νυσταγμένα αυτοκίνητα την κοιτάζουν σιωπηλά» (σελ. 116). Επίσης, έχουμε παράλληλη αρίθμηση κεφαλαίων, με αύξουσα σειρά σε αυτά που αφορούν το σήμερα, με αντίστροφη σε αυτά που αφορούν το παρελθόν. Η πλοκή κλιμακώνεται, οι ήρωες του βιβλίου ξεδιπλώνουν σταδιακά τα μυστικά τους και το ατύχημα αποκτάει διαστάσεις θρίλερ, αφού στήνεται σταδιακά ένα καλοπαιγμένο παιχνίδι που θα φέρει απανωτές εξελίξεις και ανατροπές στις ζωές όλων. Με συγγραφική μαεστρία οι χαρακτήρες αλλάζουν προτεραιότητες, θέσεις, ρόλους μέσα στην ιστορία και όλο αυτό πάει ως το τέλος όπου πλέον όλα τα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους και η ιστορία μπαίνει σε νέες βάσεις. Προδοσίες και συμμαχίες, μυστικά που βγαίνουν στο φως και αλήθειες που πρέπει να μείνουν κρυμμένες, συμβόλαια θανάτου που εκτελούνται με τρόπο που δεν έχει συμφωνηθεί και πολλά άλλα συγκροτούν ένα βιβλίο του οποίου η πλοκή ρέει σα νεράκι και παίζει με το μυαλό του αναγνώστη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως: «Το σχέδιο για να πετύχει θέλει υπομονή και κάποιες φορές το μέλλον μπορεί να περιμένει»!