What do you think?
Rate this book
Tras do Ceo
Unha cuadrilla de cazadores, urbanos e con relacións de amizade e negocios, participa nunha batida na que o obxectivo é «O Solitario», un lendario porco bravo, considerado moi perigoso, a quen se lle atribúe unha morte e ataques a participantes noutras cazarías. No escenario agreste da batida, dúas mulleres sendeiristas afrontan unha situación de risco e os cazadores acoden na súa axuda. Despois, o que comeza sendo unha conversa informativa e amábel irá derivando nunha tensa discusión, sobre a caza e outros asuntos da vida, até chegar a un punto de violencia verbal. As mulleres, nai e filla, abraiadas pola situación, deciden fuxir. Dombodán, o máis novo da cuadrilla e o único que é natural de Tras do Ceo, o territorio onde transcorre a historia, vai narrando os feitos que se suceden nunha xornada trepidante. E faino cunha ollada propia, que perturba e engaiola a un tempo, levándonos da comedia ao inferno. A nova obra de Manuel Rivas é unha novela negra radical, salvaxe, sen edulcorantes, e que forma parte dun proxecto literario que ten por fondo a caza do home polo home e a depredación social e natural.
216 pages, Paperback
First published September 5, 2024
10 people are currently reading
98 people want to read
About the author
Manuel Rivas
109 books239 followersManuel Rivas Barrós (born 24 October 1957 in A Coruña, Galicia, Spain) is a Galician writer, poet and journalist.
Manuel Rivas Barrós began his writing career at the age of 15. He has written articles and literature essays for Spanish newspapers and television stations like Televisión de Galicia, El Ideal Gallego, La Voz de Galicia, El País, and was the sub-editor of Diario 16 in Galicia. He was a founding member of Greenpeace Spain, and played an important role during the 2002 Prestige oil spill near the Galician coast.
As of 2017, Rivas has published 9 anthologies of poetry, 14 novels and several literature essays. He is considered a revolutionary in contemporary Galician literature. His 1996 book "Que me queres, amor?", a series of sixteen short stories, was adapted by director José Luis Cuerda for his film "A lingua das bolboretas" ("Butterfly's Tongue"). His 1998 novel "O lápis do carpinteiro" ("The Carpenter's Pencil") has been published in nine countries and it is the most widely translated work in the history of Galician literature. It also was adapted to cinema as "O Lápis do Carpinteiro".
Manuel Rivas Barrós began his writing career at the age of 15. He has written articles and literature essays for Spanish newspapers and television stations like Televisión de Galicia, El Ideal Gallego, La Voz de Galicia, El País, and was the sub-editor of Diario 16 in Galicia. He was a founding member of Greenpeace Spain, and played an important role during the 2002 Prestige oil spill near the Galician coast.
As of 2017, Rivas has published 9 anthologies of poetry, 14 novels and several literature essays. He is considered a revolutionary in contemporary Galician literature. His 1996 book "Que me queres, amor?", a series of sixteen short stories, was adapted by director José Luis Cuerda for his film "A lingua das bolboretas" ("Butterfly's Tongue"). His 1998 novel "O lápis do carpinteiro" ("The Carpenter's Pencil") has been published in nine countries and it is the most widely translated work in the history of Galician literature. It also was adapted to cinema as "O Lápis do Carpinteiro".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
November 1, 2024
Eu creo que pode escribirse un libro en galego que non teña que ver con drogas, mortes e similares
March 18, 2025
Desde o meu punto de vista, non estamos ante unha novela negra como di a crítica. Encontrámonos ante unha novela ambientada na Galiza rural, con personaxes totalmente estereotipadas e cunha temática bastante recurrente: poder, corrupción, violencia, prostitución. Aínda así, Manuel Rivas sempre consegue provocar algún pensamento reflexivo e eu entrei en profundidade na historia.
Pareceume orixinal que recurrira á caza como medio para expresarse; para referirse, non so á vida das propias persoas, senón tamén dos animais e da natureza en xeral.
Gustoume ese contraste entre a mentalidade dos cazadores, que xa cazan por cazar, por sentirse "máis homes" e o papel que teñen as mulleres. Hai unha critica constante do sinsentido dese estar en guerra constante, polo que sexa, desas ideoloxías que deberían estar obsoletas.
E menuda marabilla a imaxe do prostíbulo como refuxio, despois de todos os pesadelos que de seguro tiveron lugar dentro del.
Pareceume orixinal que recurrira á caza como medio para expresarse; para referirse, non so á vida das propias persoas, senón tamén dos animais e da natureza en xeral.
Gustoume ese contraste entre a mentalidade dos cazadores, que xa cazan por cazar, por sentirse "máis homes" e o papel que teñen as mulleres. Hai unha critica constante do sinsentido dese estar en guerra constante, polo que sexa, desas ideoloxías que deberían estar obsoletas.
E menuda marabilla a imaxe do prostíbulo como refuxio, despois de todos os pesadelos que de seguro tiveron lugar dentro del.
October 29, 2024
Unha cuadrilla de cazadores urbanos poñen en marcha a Operación Solitario para dar caza a un suposto perigoso porco bravo. Para iso se valen da axuda ou máis ben se aproveitan de Dombodán, o máis novo de grupo e o único natural de Tras do Ceo polo que é quen mellor coñece a zona.
A maioría dos homes desta historia son repugnantes, ruíns e rudos. Tamén o son as mulleres que se comportan coma eles. Non teñen piedade nin escrúpulos cos máis vulnerables.
Sen embargo, outros como o tío Antón ca súa retranca e que teima en vender enciclopedias na era de internet ou o solitario Mundi e o seu can, espertan tenrura.
E no medio de todos eles, está o apoucado de Dombodán, que buscando ser aceptado fai favores os desalmados aínda que as veces sinta noxo co que fai.
Fálase do abuso, da trata de mulleres e prostitución, das súas mafias...
Como vedes este non e un libro doado de ler. Rivas, sen sutilizas, retrata neste grupo de cazadores un capitalismo machista, devorador e destrutivo, pero tamén nos achega a realidade dun rural, cada vez máis baleiro, obxecto de constante de espolio por parte dos primeiros. Hai que tomar constantemente aire para seguir lendo pero tamén remove e fai sentir carraxe.
Tras do ceo é unha novela negra que enfronta dúas realidades opostas e que forma parte dunha triloxía por iso quedan moitas partes inconclusas.
Xa había anos que non lía o autor e gustoume reencontrarme ca mestría incuestionable da súa pluma a pesar da dureza que envolve esta historia.
A maioría dos homes desta historia son repugnantes, ruíns e rudos. Tamén o son as mulleres que se comportan coma eles. Non teñen piedade nin escrúpulos cos máis vulnerables.
Sen embargo, outros como o tío Antón ca súa retranca e que teima en vender enciclopedias na era de internet ou o solitario Mundi e o seu can, espertan tenrura.
E no medio de todos eles, está o apoucado de Dombodán, que buscando ser aceptado fai favores os desalmados aínda que as veces sinta noxo co que fai.
Fálase do abuso, da trata de mulleres e prostitución, das súas mafias...
Como vedes este non e un libro doado de ler. Rivas, sen sutilizas, retrata neste grupo de cazadores un capitalismo machista, devorador e destrutivo, pero tamén nos achega a realidade dun rural, cada vez máis baleiro, obxecto de constante de espolio por parte dos primeiros. Hai que tomar constantemente aire para seguir lendo pero tamén remove e fai sentir carraxe.
Tras do ceo é unha novela negra que enfronta dúas realidades opostas e que forma parte dunha triloxía por iso quedan moitas partes inconclusas.
Xa había anos que non lía o autor e gustoume reencontrarme ca mestría incuestionable da súa pluma a pesar da dureza que envolve esta historia.
April 7, 2025
Aínda que a trama cae un pouco nos lugares comúns da novela negra e do Galician noir, dá xenio ler calquera cousa de Manolo Rivas por boca de Dombodán. A escrita ten moitísima cor, moitísimos xiros lingüísticos interesantes e idiomáticos, de coller lapis e poñerse a anotalos. Ademais, o personaxe do Outro é xenial.
November 17, 2024
Terrible, irónica, auténtica y muestra la corrupción de parte de la sociedad. De Galicia también.
November 22, 2024
Esperábame algo mellor, decepcionoume!!
November 2, 2024
Moi boa novela. Ao principio custoume un pouco pero logo a trama vaite metendo en Tras do Ceo. Gustoume.
January 12, 2025
Detrás del cielo puede haber multitud de infiernos y en parte es lo que nos encontramos en esta historia en la que se cruzan a su vez muchos caminos con múltiples historias. De nuevo, podría aparecer la polémica sobre esa visión tan dura y primitiva de nuestra Galicia, pero, en realidad, este tema común se podría extender a numerosas realidades rurales del universo. En este espacio de tierra gallega aparecen reflejados otros universos iguales o peores. ¿Pensar en alguna conexión con la película As bestas?
La voz de Dombodán y otros diálogos esporádicos de los personajes nos acompañan en este recorrido. En él notamos esa sumisión tanto de su vida como de otras vidas de la tierra y también su dolor interno, sus desconciertos, sus dudas. El peso de ese “cielo” le atenaza, las consignas aprendidas lo aplastan. También he creído ver algún rasgo autista de su personalidad y de sus obsesiones.
En todos los círculos de vida hay claroscuros, matices, no podemos centrarnos exclusivamente en la bondad y la maldad: aldea, caciquismo, aldeas abandonadas, burdel, caza con su horroroso primitivismo, la autoridad reflejada en la Guardia Civil, políticos, narcotráfico, capos de la droga, corrupción de la justicia, comercio con mujeres, una especie de realismo mágico, la propia naturaleza, espiritualidad, suicidios, realidades concretas como la pandemia , “Open Arms”, música de O’Connor, alusión al barrio de “Nou Barris” en Barcelona, los nuevos negocios de criar chihuahuas, granjas ecológicas, etc. Quizás en algún momento he pensado que se concentraban excesivos temas y que tampoco era necesario que todos estuvieran hilados. Este punto me ha supuesto una dificultad de lectura y una densidad que me dificultaba respirar.
A veces tenía la sensación de recorrer todas las capas de una parcela de mundo. Desde la desconfianza innata de algunos personajes, la traición en ese mundo ilegal, el maltrato en la prostitución y hacia las mujeres en general, machismo innato, la avaricia, hipocresía social, inmigración ilegal, la individualización de algunos animales, una ¿naturaleza mística? (El jabalí solitario, los pájaros, cuervos, los grillos y la conexión con ellos; “Abril, a nena dos grilos”, las torturas de los murciélagos), “as menciñeiras”…
Menos mal que finalmente podemos respirar con la esperanza de un círculo que se abre a nuevas formas de vida alejadas de esa opresión secular. Las mujeres sobresalen en todos los sentidos desde Maimai, a Chelo, Silvia, la Guardia Civil…
Dombodán, Chelo, Paipai,Maimai, Estanis, Stella, Mya, Abril, Silvia, Duroc, Fredy, Mundi, Amadeo, Meco, Dr.Muriel, Daniel Aldán “O Piloto”, Mirta, India.
En nuestro club de lectura querría preguntar a mis compañeros sobre el episodio en el que, de repente, aparecen las vidas de dos mujeres de ciudad: Mirta e India y su propia historia. ¿Suponía la aparición de la maldad? ¿Otro uso del monte por parte de ellas?...
CITAS:
Dombodán: “chóvelle no Tellado”; “ten o casco avariado”; “xoga cos suplentes”; “fáltale un rego”; leva vento nas pólas”; “fáltale unha pataca para o quilo”; “non aparta ben dos coches”; “está en menos cuarto”; “non ten os parruliños na fila”
“E para iso hai que estar no monte sen pensar no tempo. Para que o monte te faga seu”
“…oíase o rumiar do tempo”
“…espigando sílabas no chan”
“Serán os ouriños das sombras. O ácido úrico do tempo”
“Un gran vulto de chatarra anoxada…”
“A herba non cae, déitase… a da herba é a morte que mellor ole
“miro a fiestra coma quen le a escrita das pingas. Semellan iguais, pero cada unha ten o seu escorregar”
“Eu imaxinaba as palabras upar pola costa, tomar alento de poste en poste. Moito custou que puxesen aquel teléfono”
“O medo é coma un fungo que leveda”
Síndrome de Polícrates. Que sospeitas cando as cousas van ben. (Me ha recordado a alguna alusión a Rosalía de Castro sobre ello. Desde Follas novas encontramos repetido con insistencia el temor a las grandes alegrías:
Tembra a que unha inmensa dicha
neste mundo te sorprenda;
grorias, aquí, sobrehumanas
trán desventuras supremas.
[...]
Sí; tembra cando no mundo
sintas unha dicha inmensa:
val máis que a túa vida corra
cal corre a iaugua serena.
La voz de Dombodán y otros diálogos esporádicos de los personajes nos acompañan en este recorrido. En él notamos esa sumisión tanto de su vida como de otras vidas de la tierra y también su dolor interno, sus desconciertos, sus dudas. El peso de ese “cielo” le atenaza, las consignas aprendidas lo aplastan. También he creído ver algún rasgo autista de su personalidad y de sus obsesiones.
En todos los círculos de vida hay claroscuros, matices, no podemos centrarnos exclusivamente en la bondad y la maldad: aldea, caciquismo, aldeas abandonadas, burdel, caza con su horroroso primitivismo, la autoridad reflejada en la Guardia Civil, políticos, narcotráfico, capos de la droga, corrupción de la justicia, comercio con mujeres, una especie de realismo mágico, la propia naturaleza, espiritualidad, suicidios, realidades concretas como la pandemia , “Open Arms”, música de O’Connor, alusión al barrio de “Nou Barris” en Barcelona, los nuevos negocios de criar chihuahuas, granjas ecológicas, etc. Quizás en algún momento he pensado que se concentraban excesivos temas y que tampoco era necesario que todos estuvieran hilados. Este punto me ha supuesto una dificultad de lectura y una densidad que me dificultaba respirar.
A veces tenía la sensación de recorrer todas las capas de una parcela de mundo. Desde la desconfianza innata de algunos personajes, la traición en ese mundo ilegal, el maltrato en la prostitución y hacia las mujeres en general, machismo innato, la avaricia, hipocresía social, inmigración ilegal, la individualización de algunos animales, una ¿naturaleza mística? (El jabalí solitario, los pájaros, cuervos, los grillos y la conexión con ellos; “Abril, a nena dos grilos”, las torturas de los murciélagos), “as menciñeiras”…
Menos mal que finalmente podemos respirar con la esperanza de un círculo que se abre a nuevas formas de vida alejadas de esa opresión secular. Las mujeres sobresalen en todos los sentidos desde Maimai, a Chelo, Silvia, la Guardia Civil…
Dombodán, Chelo, Paipai,Maimai, Estanis, Stella, Mya, Abril, Silvia, Duroc, Fredy, Mundi, Amadeo, Meco, Dr.Muriel, Daniel Aldán “O Piloto”, Mirta, India.
En nuestro club de lectura querría preguntar a mis compañeros sobre el episodio en el que, de repente, aparecen las vidas de dos mujeres de ciudad: Mirta e India y su propia historia. ¿Suponía la aparición de la maldad? ¿Otro uso del monte por parte de ellas?...
CITAS:
Dombodán: “chóvelle no Tellado”; “ten o casco avariado”; “xoga cos suplentes”; “fáltale un rego”; leva vento nas pólas”; “fáltale unha pataca para o quilo”; “non aparta ben dos coches”; “está en menos cuarto”; “non ten os parruliños na fila”
“E para iso hai que estar no monte sen pensar no tempo. Para que o monte te faga seu”
“…oíase o rumiar do tempo”
“…espigando sílabas no chan”
“Serán os ouriños das sombras. O ácido úrico do tempo”
“Un gran vulto de chatarra anoxada…”
“A herba non cae, déitase… a da herba é a morte que mellor ole
“miro a fiestra coma quen le a escrita das pingas. Semellan iguais, pero cada unha ten o seu escorregar”
“Eu imaxinaba as palabras upar pola costa, tomar alento de poste en poste. Moito custou que puxesen aquel teléfono”
“O medo é coma un fungo que leveda”
Síndrome de Polícrates. Que sospeitas cando as cousas van ben. (Me ha recordado a alguna alusión a Rosalía de Castro sobre ello. Desde Follas novas encontramos repetido con insistencia el temor a las grandes alegrías:
Tembra a que unha inmensa dicha
neste mundo te sorprenda;
grorias, aquí, sobrehumanas
trán desventuras supremas.
[...]
Sí; tembra cando no mundo
sintas unha dicha inmensa:
val máis que a túa vida corra
cal corre a iaugua serena.
March 23, 2025
Unha mañá calquera nunha comarca do rural galego chamada Tras Do Ceo, seis homes reuníronse ao pé do monte nun refuxio para cazadores. Uníaos esa estraña amizade que outorgan os intereses económicos, as conexións profesionais e as ansias do poder. No lugar agardaban pacientemente a que a espesa néboa disipásese para poder dar cacería a un mítico xabaril albino coñecido como “O Solitario”, do que corrían moitas lendas, entre elas, ser o responsable da morte doutro cazador.
Mentres esperaban, escoitaron os berros desesperados de dúas mulleres que pedían axuda e non tardaron en auxilialas. Unha vez salvado o perigo os oito estableceron unha conversación que comezou amigable, pero derivou nunha tensa discusión que desembocou en violencia verbal. Elas, anoxadas ante a prepotencia dos suxeitos deciden marchar e é nese momento cando comeza a cacería e non só o porco bravo será a única presa a bater.
Tras do Ceo é a máis recente obra de Manuel Rivas, na que nos atopamos cun noir con tinguiduras de novela coral. A historia está narrada por Dombodán, o máis novo dos cazadores, quen dende unha óptica toleada e á vez lúcida vai relatando os acontecementos mesturándoos cos seus recordos de anos pasados.
Manuel mergúllanos nunha atmosfera opresiva e inquedante capaz de xerarnos momentos de tensión e desacougo na que veremos moi de preto a uns personaxes que habitan nas sombras, que se moven como lobos solitarios e que viven á espreita dalgunha presa á que dar cacería.
Valéndose dunha prosa de estilo poético e con abundantes metáforas o autor toca temas tan duros como son o abuso do poder, as ansias de dominación, a corrupción, a explotación sexual, a violencia ou o caciquismo político, á vez que fai unha crítica á sociedade que mira impasible o sufrimento alleo.
Tamén nos convida a reflexionar acerca de cuestións como o declive da contorna rural ou o uso indebido e egoísta dos recursos naturais. É sen dúbida, un libro moi recomendable para todos os amantes da novela negra e para todos aqueles que non temen atoparse coa peor cara do ser humano.
Mentres esperaban, escoitaron os berros desesperados de dúas mulleres que pedían axuda e non tardaron en auxilialas. Unha vez salvado o perigo os oito estableceron unha conversación que comezou amigable, pero derivou nunha tensa discusión que desembocou en violencia verbal. Elas, anoxadas ante a prepotencia dos suxeitos deciden marchar e é nese momento cando comeza a cacería e non só o porco bravo será a única presa a bater.
Tras do Ceo é a máis recente obra de Manuel Rivas, na que nos atopamos cun noir con tinguiduras de novela coral. A historia está narrada por Dombodán, o máis novo dos cazadores, quen dende unha óptica toleada e á vez lúcida vai relatando os acontecementos mesturándoos cos seus recordos de anos pasados.
Manuel mergúllanos nunha atmosfera opresiva e inquedante capaz de xerarnos momentos de tensión e desacougo na que veremos moi de preto a uns personaxes que habitan nas sombras, que se moven como lobos solitarios e que viven á espreita dalgunha presa á que dar cacería.
Valéndose dunha prosa de estilo poético e con abundantes metáforas o autor toca temas tan duros como son o abuso do poder, as ansias de dominación, a corrupción, a explotación sexual, a violencia ou o caciquismo político, á vez que fai unha crítica á sociedade que mira impasible o sufrimento alleo.
Tamén nos convida a reflexionar acerca de cuestións como o declive da contorna rural ou o uso indebido e egoísta dos recursos naturais. É sen dúbida, un libro moi recomendable para todos os amantes da novela negra e para todos aqueles que non temen atoparse coa peor cara do ser humano.
January 6, 2025
As my friend pointed out when interviewing Manuel Rivas a long time ago, "I loved your last book, but it is not a big deal". My friend meant that he was such a fan of Rivas that of course he loved the book, but we always kept the doubt about whether the message came across like that or just the opposite.
So, here I am, fan number 1 of Rivas. Maybe fan number 2, if my friend still wants to hold that position. So the 5 stars here are not a big deal. And yet the first 70 pages of this novel were like 70 flashes of lightning, every single sentence perfect in rhythm, meaning and beauty. Then the novel keeps up and gets complicated and then resolves well, but fellow reader, those first 70 pages of the wild boar hunting are of another poetry dimension.
It's 100% Rivas: a novel where some human characters and some non-human characters, in the same plane, tell a shared story, as I've seen in other writers like Karunatilaka or Couto. And like in Couto's novels, you can't read a random paragraph of Couto and not think straightaway about Couto, as unmistakable as they are, Rivas can't be taken for another one. Another friend said that this book was too Rivas-y... and even if I can understand, I can't get enough of this literary nectar, this kind of blueberry juice that revives my senses and leaves my tongue bitter and purple.
The story is trivial, and at the same time, fundamental: the fight between nature and humans, in the wake of the no-return point of climatic change. The story is told by Dombodán, a classic character in Rivas novels: he changes in shape and age from book to book, but still has that same voice between childhood and adulthood, between evil and innocence, being at the same time the sharpest and definitely not the sharpest tool in the box (as he himself says a couple of times across the novel).
So, here I am, fan number 1 of Rivas. Maybe fan number 2, if my friend still wants to hold that position. So the 5 stars here are not a big deal. And yet the first 70 pages of this novel were like 70 flashes of lightning, every single sentence perfect in rhythm, meaning and beauty. Then the novel keeps up and gets complicated and then resolves well, but fellow reader, those first 70 pages of the wild boar hunting are of another poetry dimension.
It's 100% Rivas: a novel where some human characters and some non-human characters, in the same plane, tell a shared story, as I've seen in other writers like Karunatilaka or Couto. And like in Couto's novels, you can't read a random paragraph of Couto and not think straightaway about Couto, as unmistakable as they are, Rivas can't be taken for another one. Another friend said that this book was too Rivas-y... and even if I can understand, I can't get enough of this literary nectar, this kind of blueberry juice that revives my senses and leaves my tongue bitter and purple.
The story is trivial, and at the same time, fundamental: the fight between nature and humans, in the wake of the no-return point of climatic change. The story is told by Dombodán, a classic character in Rivas novels: he changes in shape and age from book to book, but still has that same voice between childhood and adulthood, between evil and innocence, being at the same time the sharpest and definitely not the sharpest tool in the box (as he himself says a couple of times across the novel).
May 10, 2025
Temos aquí unha novela dun Rivas moi recoñecible neste drama rural ambientado na Galicia máis profunda. Atopamos o seu estilo habitual, con esa lingua rica, expresiva e que leva ao lector a empaparse enteiramente do ambiente creado na novela. De feito, a min costoume pousar o libro ao longo da lectura.
Abre a novela cun grupo de homes que saen nunha batida de caza para facerse co mítico xabarín albino. Vemos neles as loitas de poder que teñen dentro dun grupo no que Dombodán intenta atopar o seu lugar poñéndose ao servizo destes homes que se mimetizan cunha paisaxe agreste, dura e, por momentos, despiadada.
Faise dura a lectura pola escasa capacidade que teñen os personaxes masculinos de canalizar as súas emocións e ideas salvo usando a forza física ou coaccionando ao resto de homes pero sobre todo ás mulleres, especialmente ás do Edén.
Tamén é unha novela que dá pé a pensar ou falar de moitos temas importantes: o declive do medio rural e a súa viabilidade económica, a falta de comprensión da realidade rural por parte da poboación urbana, especialmente no relativo á caza, o suicidio, o feito dos homes que quedan na aldea fronte ás mulleres que marchan e, sobre todo, o mundo da prostitución con todas as formas de violencia que leva asociadas.
E ao longo de todas as tramas, Dombodán, cos seus limitados recursos pero sabendo sempre cal é o lado bo, aínda que non sempre sexa capaz de tomar a decisión correcta.
Moi dura a novela pero con toda a capacidade de atrapar ao lector.
Abre a novela cun grupo de homes que saen nunha batida de caza para facerse co mítico xabarín albino. Vemos neles as loitas de poder que teñen dentro dun grupo no que Dombodán intenta atopar o seu lugar poñéndose ao servizo destes homes que se mimetizan cunha paisaxe agreste, dura e, por momentos, despiadada.
Faise dura a lectura pola escasa capacidade que teñen os personaxes masculinos de canalizar as súas emocións e ideas salvo usando a forza física ou coaccionando ao resto de homes pero sobre todo ás mulleres, especialmente ás do Edén.
Tamén é unha novela que dá pé a pensar ou falar de moitos temas importantes: o declive do medio rural e a súa viabilidade económica, a falta de comprensión da realidade rural por parte da poboación urbana, especialmente no relativo á caza, o suicidio, o feito dos homes que quedan na aldea fronte ás mulleres que marchan e, sobre todo, o mundo da prostitución con todas as formas de violencia que leva asociadas.
E ao longo de todas as tramas, Dombodán, cos seus limitados recursos pero sabendo sempre cal é o lado bo, aínda que non sempre sexa capaz de tomar a decisión correcta.
Moi dura a novela pero con toda a capacidade de atrapar ao lector.
December 30, 2024
Aunque la mayoría de los personajes son ruines, casi repugnantes y sin escrúpulos; otros como el tío Antón que se empeña en vender enciclopedias en la era de internet o el solitario Mundi y su perro, despiertan ternura. En medio aparece Dombodán, personaje secundario en otras novelas de Manuel Rivas y que aquí desarrolla un papel más protagonista, quien buscando ser aceptado hace favores a los desalmados aunque en su interior sienta asco por lo que hace.
Es una novela oscura que enfrenta dos realidades opuestas, el grupo de cazadores machista y destructivo y la realidad del rural cada vez más vacio que es expoliado por estos
Es una novela oscura que enfrenta dos realidades opuestas, el grupo de cazadores machista y destructivo y la realidad del rural cada vez más vacio que es expoliado por estos
February 2, 2025
Unha narración moi ao estilo de Manolo Rivas. É unha historia configurada por múltiples historias que teñen a Dombodan como fío condutor. O libro é bo e dende logo que está cargado dunha forte crítica social, ao mesmo tempo, todas as historias paralelas poderían desenvolverse na vida real.
O que non me gustou foi que practicamente todas as tramas que se abren, non culminan cun desenlace e ten que ser o propio lector quen interprete ou opte por o final que máis lle guste para cada unha delas.
O que non me gustou foi que practicamente todas as tramas que se abren, non culminan cun desenlace e ten que ser o propio lector quen interprete ou opte por o final que máis lle guste para cada unha delas.
June 4, 2025
Me gustaron mucho los relatos y personajes que conforman el hilo de la historia, aunque pienso que el final acude precipitadamente y no me deja del todo satisfecha. Por otra parte, leer a Manolo Rivas siempre es acierto a la hora de recuperar memoria antropológica de nuestro territorio, hay párrafos que son pura poesía. Aún tratándose de una novela sobre violencia y la sociedad en la que se encaja, la sonrisa y retranca gallega está bien presente
October 11, 2024
estremecedor
December 13, 2024
Todas as historias e personaxes contidas na trama principal fixéronme, nalgún intre, esquecer a eses homes cazadorese noxentos machistas. Boa mestura de espanto e tenrura.
December 19, 2024
Mi reseña en instagram https://www.instagram.com/p/DDxG3Jduz...
January 3, 2025
Libro ben escrito con partes que me gustaron pero certamente cae nos tópicos escuros que sempre rodean a Galicia e que a "nova literatura", ainda que M. rivas sexa un clásico, debería de fuxir.
January 14, 2025
NArrativa macheril
January 30, 2025
O final parece un chisco forzado e quedan algunhas cuestións abertas e á imaxinación do lector.
June 2, 2025
Creo que xa se contou esta historia demasiadas veces.
August 19, 2025
O seu estilo encántame, pero a trama é difusa e sen moita materia para o meu gusto.
November 26, 2025
Unha moi boa novela (negra) na que se mesturan corrupción política e a nosa relación ca natureza. O libro ten todo o que pide o xénero: ritmo, intriga e denuncia social.
August 27, 2025
Bon retrat de la Galícia rural, encara avui ben present a moltes aldees.
I molt destacable la manera com Rivas deixa clar els qui estan disposats a matar per diversió i pel què calgui: aquests caçadors que se senten amos de la vida dels altres.
Potser el llibre no és original, però l'escriptura de Rivas li dóna aquest toc que ha fet que me'l llegís d'una tirada.
I molt destacable la manera com Rivas deixa clar els qui estan disposats a matar per diversió i pel què calgui: aquests caçadors que se senten amos de la vida dels altres.
Potser el llibre no és original, però l'escriptura de Rivas li dóna aquest toc que ha fet que me'l llegís d'una tirada.
June 25, 2025
Una batida en Galicia se transforma en un thriller salvaje que revela la depredación del hombre y la naturaleza.
En esta historia vas a encontrar:
🐗 Una cuadrilla de cazadores tras un jabalí mítico apodado “O Solitario”
🚶 Dos senderistas —madre e hija— atrapadas en una red de violencia y poder
👤 Un narrador joven, Dombodán, testigo y partícipe de todo
🌲 Un escenario rural cargado de niebla, misterio y crudeza
🌍 Temas como el machismo, la corrupción, la extinción de valores y especies
🅞🅟🅘🅝🅘🅞🅝
🌲 Tras do Ceo arranca con una batida en una comarca gallega que funciona como metáfora del mundo: un lugar donde el tiempo parece detenerse, pero las viejas dinámicas de poder no cesan.
🌲Durante una jornada que va de la comedia al horror, las tensiones estallan tras una intervención con las senderistas, descubriendo discursos machistas, corrupción y violencia verbal que derivan en algo mucho más oscuro.
🌲 Dombodán, el narrador, aporta una mirada perturbadora: ingenua y lúcida al mismo tiempo, acusando una frialdad mental que mezcla fascinación y repulsión.
🌲 Rivas convierte esta jornada en una excusa para explorar la depredación del hombre y la naturaleza, y para cuestionar la masculinidad tradicional y la perdida de valores.
🌲 El libro ha sido descrito como una “novela negra radical y salvaxe, sen edulcorantes”, mezcla de humor lírico y brutalidad, que reflexiona con dureza sobre nuestro entorno social y natural.
En resumen: un thriller rural que te descoloca, crudo, poético y social.
En esta historia vas a encontrar:
🐗 Una cuadrilla de cazadores tras un jabalí mítico apodado “O Solitario”
🚶 Dos senderistas —madre e hija— atrapadas en una red de violencia y poder
👤 Un narrador joven, Dombodán, testigo y partícipe de todo
🌲 Un escenario rural cargado de niebla, misterio y crudeza
🌍 Temas como el machismo, la corrupción, la extinción de valores y especies
🅞🅟🅘🅝🅘🅞🅝
🌲 Tras do Ceo arranca con una batida en una comarca gallega que funciona como metáfora del mundo: un lugar donde el tiempo parece detenerse, pero las viejas dinámicas de poder no cesan.
🌲Durante una jornada que va de la comedia al horror, las tensiones estallan tras una intervención con las senderistas, descubriendo discursos machistas, corrupción y violencia verbal que derivan en algo mucho más oscuro.
🌲 Dombodán, el narrador, aporta una mirada perturbadora: ingenua y lúcida al mismo tiempo, acusando una frialdad mental que mezcla fascinación y repulsión.
🌲 Rivas convierte esta jornada en una excusa para explorar la depredación del hombre y la naturaleza, y para cuestionar la masculinidad tradicional y la perdida de valores.
🌲 El libro ha sido descrito como una “novela negra radical y salvaxe, sen edulcorantes”, mezcla de humor lírico y brutalidad, que reflexiona con dureza sobre nuestro entorno social y natural.
En resumen: un thriller rural que te descoloca, crudo, poético y social.
Displaying 1 - 25 of 25 reviews