In de zomer van 1959 verhuist een jong gezin – vader, moeder en vier meisjes – vanuit Amsterdam naar een nabijgelegen dorp in een gebied dat als Waterland bekendstaat. Ze zullen er tien jaar blijven wonen. Marieke, tweede dochter, duikt in haar herinneringen van opgroeien in een nieuwbouwwijk in het Nederland van de wederopbouw en haalt een zo goed als verdwenen wereld naar boven. Van de veilige beschutting van de kinderjaren, naar de eerste scheuren in het gezinsgeluk, tot het zich loswrikken van de adolescent. Een gezin als vele andere en net zo uniek.
Marieke van der Pol was born Maria Eva van der Pol. She is an actress and writer, known for Bride Flight (2008), De tweeling (2002) and Oppassen (1991).
Tussen al die havervlokken en frisse lucht en ruimte na de krappe etage in de stad gebeuren een hoop dingen die de hoofdpersoon niet begrijpt maar gelukkig is daar altijd nog de moeder van de zusjes. Zij is de rots in de branding, de heldere ster in de nacht, die madaillons op schone hemden speldt en brieven naar de NDSM stuurt en krijgt waar ze om vraagt.
Bij Waterland denk ik zelf altijd aan Broek in Waterland, Zuiderwoude, die kant op, dus ik moest even schakelen toen ze het ineens over de kluft had 😂
Het begon mooi, maar nu ik bijna op de helft van het boek ben, mis ik een richting waar het boek naar toe wil. Het is meer een opsomming van een jeugd, dan dat er een échte verhaald in zit. Goed geschreven maar voor persoonlijk mis ik toch een echt verhaal.
Een warm nostalgisch boek over de wederopbouwjaren. In korte hoofdstukken staat steeds een onderdeel van het leven centraal van een jong gezin in de jaren zestig in een nieuwbouwwijk in een dorp in de polder boven Amsterdam Noord. Vanuit het perspectief van het tweede zusje is het een waar monument voor de moeder die het gezin met strakke maar liefdevolle hand door die jaren heen loodst.
Het boek klinkt als een middelbare school opstel over haar jeugd. Een verslag over hoe de hoofdpersoon/schrijfster haar jeugd in het dorp beleefd heeft.
Hoe was het om op te groeien in de jaren van de wederopbouw, de jaren ’50? Wonend in een nieuw huis in een nieuwbouwwijk even boven Amsterdam? In en gezin met vier meisjes waar je zelf de tweede van bent? Je moeder oud-verpleegster (je hield op met werken als je trouwde), je vader werkzaam op kantoor bij de NDSM. In een tijd van financiële krapte (de echte welvaartsgroei moest nog beginnen). Praktiserend rooms-katholiek bovendien met gevolgen voor de keuze van en reistijd naar de school (natuurlijk een meisjesschool zoals alleen het katholiek onderwijs dat had).
Marieke van der Pol schreef er een autobiografisch boek over, Waterland, dat voor mij, als leeftijdgenoot van haar, niet alleen veel herkenning geeft maar ook eigen herinneringen oproept. Ook ik groeide op in een gezin met vier kinderen en dus waren scherpe financiële keuzes nodig. Ook mijn moeder naaide, net als de moeder in het boek, veel kleren zelf. En mijn vader had een grote groentetuin zodat er flink geweckt kon worden. Lees de hele recensie: https://www.blijmeteenboek.nl/2025/02...
In Waterland beschrijft Marieke van der Pol het gezinsleven in de jaren '50-'60. Een interessant portret van het gezin en de tijdsgeest!
Het is echt een beschrijvende roman. Marieke beschrijft haar herinneringen van jong meisje tot adolescent. Hierbij maakt ze heel beeldende verhalen waar je je als lezer makkelijk in kunt inleven en meevoelen. Tegelijkertijd miste ik een beetje het verhaal. In de tweede helft van het boek begon dat steeds meer te komen, maar toen eindigde het boek ineens. Wat mij betreft was dat nogal abrupt.
Wel heb ik genoten van de brede blik die Marieke op die tijd geeft. Hierin beschrijft ze het katholieke dorpse leven, maar schrikt niet terug voor, zeker in die tijd, taboedoorbrekende onderwerpen.
Door een recensie in deze groep werd ik geprikkeld om dit boek te lezen. De lezer was niet erg gecharmeerd van het boek, maar omdat het zich in de buurt van waar ik woon afspeelt, was ik toch wel nieuwsgierig. In tegenstelling tot de lezer, vond ik dit wel een heel vermakelijk boek. Het vertelt over de jeugd van de schrijfster die in de jaren 50 geboren is, en van Amsterdam verhuisd naar een nieuwbouwwijk in Waterland. Een boek dat leest als een kabbelend riviertje, dat je mee terug neemt in de tijd toen het leven nog onschuldig en goed was. Ik denk zeker dat het voor leeftijdsgenoten van de schrijfster heel herkenbaar is. Ik herkende er veel verhalen in van mijn moeder, die ook van haar generatie is. Gewoon een fijn boek om te lezen
Dit was leuk genoeg. Het is een verhaal over een jeugd die waarschijnlijk veel lijkt op die van anderen in die tijd, in de vroege jaren 60. Het is niets speciaals, maar ongetwijfeld uniek. Het is een snel, licht boek, en ik vond het interessant om over de historische gebeurentenissen te lezen. Het schetst een mooi plaatje, op een bepaalde melancholische manier. Ik vond het een leuk boek.
---ENGLISH REVIEW---
This was entertaining enough. It's a story about a childhood that was probably like many others in that time, taking place in the early 1960's. It's nothing special, yet undoubtedly unique. It's a quick, light read, and I found it interesting to read about the historic events. It paints a nice picture, melancholic in a way. I liked the book.
Dit weekend las ik dit mooie, lieve boek (met een geweldig omslag). Kan iets nostalgisch zijn terwijl je het zelf nooit hebt beleefd? Want zo voelde dit boek: vol nostalgie over een tijd ver voordat ik was geboren. Nu droom ik ook over bakkertjesbrood en vlaflip, houten kleppertjes met een hakje en een roze mohair vest. En volgens mij ben ik ook een beetje verliefd geworden op juf Josso met haar kokerrok en ballerinaschoentjes.
Nauwelijks diepgaand of gelaagd beschrijft Marieke van der Pol haar jeugd in de jaren 60-70. Makkelijk geschreven en te lezen, maar nergens echt boeiend. Herkenbaar is wel dat zij als kind straf kreeg of aangesproken werd op iets waarvan ze zelf niet eens begreep wat ze fout deed. Dom houden en de liefde vrede bewaren.
Als liefhebber van non-fictie heb ik genoten van de verhalen uit de jeugd van Marieke van der Pol. De ode aan haar moeder (De stem van mijn moeder) bezorgde mij kippenvel. Het hoofdstuk over haar vader (De scriptie) was ronduit beklemmend. Zo heeft elk hoofdstuk een eigen kleur. Van pijnlijk en kwetsbaar tot vrolijk nostalgisch.
De geschiedenis van een opgroeiend meisje, vanaf de lagere school tot de middelbare. ‘Goed’ katholiek opgevoed, zowel thuis als op school. Heel goed beschreven, als door de ogen van het meisje. Heel herkenbaar.
Er is veel aan de hand maar er gebeurt weinig. Geen onprettige leeservaring (over een plek, een paar honderd meter van deze leeservaring), maar voor het grootste gedeelte een beetje een plotloze opsomming van jeugdherinneringen.
Het begint rustgevend en mooi geschreven, maar het heeft weinig inhoud. Aan het einde wordt snel alles opgesomd en dat laat je eigenlijk achter met een naar gevoel terwijl de rest van het boek juist ontspannend is. Dat is jammer.
Alleraardigst boek over de jeugd van iemand die in hetzelfde jaar geboren is als ik 1953. Hoewel haar jeugd van de mijne verschilt zijn veel dingen ook herkenbaar. Bijzonder hoe zij zich dingen herinnert.
3.5!! mooi lief klein boekje over opgroeien in een dorp, over een nederlands gezin met alle kwalen van dien en over je willen los wurmen van die samenstelling van mensen.
Herinneringen aan een jeugd. Eerst in Amsterdam later in een niet nader gespecificeerd dorp in Noord Holland. Een krachtige moeder, een aan de gevolgen van de tbc lijdende vader. Het boek mist een spanningsboog. Voor mij was t daardoor minder boeiend. sterk autobiografisch is en elementen van Gouden Bergen