What do you think?
Rate this book
Mimosa
Maria is student aan een kunstacademie. Omdat ze graag met gangsters naar bed gaat, vraagt ze haar ouders een appartement voor haar te kopen in de Bijlmer, in Amsterdam. Met haar ouders heeft ze een liefdevolle maar ook huichelachtige relatie: ze zegt nooit echt tegen hen wat ze denkt en verschuilt zich achter gespeelde openheid.
In Mimosa vertelt Maria over haar geheime grote liefde Louis, haar bokstrainer, bij wie ze drie jaar geleden ‘in de leer’ ging: ze was op zoek naar weerbaarheid, naar iemand die haar klaarstoomde voor het harde leven in het algemeen en het seksuele leven in het bijzonder. Ze heeft gemengde gevoelens over Louis: ze wil zich met hem meten, maar hem ook koesteren.
Manoeuvrerend tussen haar antropologenouders, haar calvinistische grootouders en de onderwereldfiguren met wie Maria het bed deelt, ontvouwt zich een vleselijk verhaal. Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.
In Mimosa vertelt Maria over haar geheime grote liefde Louis, haar bokstrainer, bij wie ze drie jaar geleden ‘in de leer’ ging: ze was op zoek naar weerbaarheid, naar iemand die haar klaarstoomde voor het harde leven in het algemeen en het seksuele leven in het bijzonder. Ze heeft gemengde gevoelens over Louis: ze wil zich met hem meten, maar hem ook koesteren.
Manoeuvrerend tussen haar antropologenouders, haar calvinistische grootouders en de onderwereldfiguren met wie Maria het bed deelt, ontvouwt zich een vleselijk verhaal. Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.
- GenresRoman
256 pages, Paperback
First published September 12, 2023
5 people are currently reading
129 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 99 reviews
September 15, 2023
Misschien mis ik iets, maar ik begrijp niet waarom je dit boek zou schrijven… wtf did I just read? 😶 er zal wel een diepere psychologische laag in zitten, maar het verhaal voelt als een fever dream waar je steeds maar niet uit komt. De hoofdpersoon heeft een “liefdevolle, maar ook huichelachtige relatie met haar ouders”. Okee… maar hoe komt dat dan? Het hele boek bestaat uit korte, slecht aan elkaar gebreide stukjes die niks écht duidelijk maken over wat de personages nou precies voelen of zijn. Het gaat nooit écht de diepte in.
Oh, en het staat vol met negatieve stereotypen, ook heel fijn 🙄 (seksualisering van mannen van kleur door een witte vrouw). Het boek begint al met de zin: “Ik wil in de Bijlmer wonen, zodat ik al mijn zwarte buurmannen kan neuken”. Maak je geen illusies dat het daarna nog beter wordt. Dit zet de toon voor de rest van het verhaal. Het is gewoon heel erg tone deaf. Het is vooral heel veel seks met “gangsters” en mannen van kleur en dan tussendoor die stukjes over haar familie waaruit mij alleen duidelijk wordt dat de hoofdpersoon een disfunctionele relatie heeft met haar ouders, grootouders en broer en zus. Ik snap gewoon niet wat de schrijver met dit boek wilde bereiken. Als het shockeren is dan is dit zeker gelukt, maar of je daar nou blij mee moet zijn… Volgens de schrijver zelf wilde ze een “psychologisch portret schilderen”, maar na het lezen denk ik vooral dat de hoofdpersoon gebaat zou zijn bij wat therapie 😂 Ik vroeg me ook continu af hoe autobiografisch het precies is. Het lijkt namelijk alsof ze haar dagboek gepubliceerd heeft. De beschrijving van de hoofdpersoon voldoet ook aan het uiterlijk van de schrijver en ze heeft ook gezegd dat het deels autobiografisch is. Ik hoop niet te veel, want meid dan heb je echt issues 💀
⭐️
Oh, en het staat vol met negatieve stereotypen, ook heel fijn 🙄 (seksualisering van mannen van kleur door een witte vrouw). Het boek begint al met de zin: “Ik wil in de Bijlmer wonen, zodat ik al mijn zwarte buurmannen kan neuken”. Maak je geen illusies dat het daarna nog beter wordt. Dit zet de toon voor de rest van het verhaal. Het is gewoon heel erg tone deaf. Het is vooral heel veel seks met “gangsters” en mannen van kleur en dan tussendoor die stukjes over haar familie waaruit mij alleen duidelijk wordt dat de hoofdpersoon een disfunctionele relatie heeft met haar ouders, grootouders en broer en zus. Ik snap gewoon niet wat de schrijver met dit boek wilde bereiken. Als het shockeren is dan is dit zeker gelukt, maar of je daar nou blij mee moet zijn… Volgens de schrijver zelf wilde ze een “psychologisch portret schilderen”, maar na het lezen denk ik vooral dat de hoofdpersoon gebaat zou zijn bij wat therapie 😂 Ik vroeg me ook continu af hoe autobiografisch het precies is. Het lijkt namelijk alsof ze haar dagboek gepubliceerd heeft. De beschrijving van de hoofdpersoon voldoet ook aan het uiterlijk van de schrijver en ze heeft ook gezegd dat het deels autobiografisch is. Ik hoop niet te veel, want meid dan heb je echt issues 💀
⭐️
September 19, 2023
Never judge a book by its cover. Of de beroerde flaptekst. Of de ophef. Dus ik heb een poging gewaagd om het daadwerkelijk te lezen. Ja, ik ging er stevig bevooroordeeld in, maar ik kreeg precies wat ik verwachtte. Vroegtijdig ook weer dichtgeslagen, Mette Maria van Dijk kan niet schrijven, dit boek is een zeldzaam gedrocht.
November 3, 2023
Helaas heb ik mezelf hieraan onderworpen omdat ik een ramptoerist en een hater ben. Maar ik heb spijt. Ik ga nog nachtenlang slecht slapen van zinnen als "onze seks was een soort omgekeerde bevalling" en "zijn lul, die als een vriendelijk beestje (...) tevoorschijn kwam".
A crime against literature.
Als ik weer eens last heb van imposter syndrome, zal ik mezelf eraan herinneren dat dit boek daadwerkelijk gepubliceerd is en dat je met zomaar woorden op papier zetten er blijkbaar ook komt.
A crime against literature.
Als ik weer eens last heb van imposter syndrome, zal ik mezelf eraan herinneren dat dit boek daadwerkelijk gepubliceerd is en dat je met zomaar woorden op papier zetten er blijkbaar ook komt.
September 15, 2023
Een boek wat ik heb weggelegd. Op dit moment bestaat er veel commotie over dit debuut en ik begrijp waarom en sluit me hierbij aan. Ik was op zoek naar een uitleg over die huichelachtige relatie met haar ouders, maar het lijkt wel alsof daar geen ruimte voor is. Dat het alleen maar over 1 thema gaat in dit boek. Ik heb er niets uit kunnen halen, en begrijp niet waar de auteur heen wilde met dit verhaal. Door de schrijfwijze lijkt het alsof ze doet voorkomen intelligent te zijn, maar ondertussen een heel spannend leven lijdt. Geen boek voor mij.
September 22, 2023
Niet gelezen maar wilde graag een 1 geven
June 12, 2025
Mette Maria van Dijk denkt dat ze recht van spreken hebt en zet daarmee hele groepen mensen weg. Ze bevestigt racistische stereotypes. Als ze haar *huiswerk* had gedaan, dan had ze vast ontdekt, gelezen en zich gerealiseerd dat het koloniaal is om Zwarte mannen neer te zetten als 'wezens' die altijd maar willen n**ken. Dat is het hele probleem. De hyperseksualisering van Zwarte mensen is juist het hele probleem. Maar ze wilde niet een oprecht verhaal vertellen. Ze was op zoek naar een cash grab en ophef, zodat ze binnen de kortste keren ergens aan een talkshowtafel kan aanschuiven om haar verhaal te doen en haar tere zieltje op tafel te leggen. Er is niks oprechts aan dit verhaal, en dat spreekt boekdelen. Je intenties zijn overduidelijk, Mette. Het verschil is alleen dat in 2023 mensen uit de Bims het meer dan zat zijn dat ze op een bepaalde manier weggezet worden.
En het is overduidelijk, onsmakelijk en overduidelijk onsmakelijk waar die book cover op doelt.
En het is overduidelijk, onsmakelijk en overduidelijk onsmakelijk waar die book cover op doelt.
November 10, 2023
‘Mimosa‘, een boek dat door het “grote” publiek al gecanceld werd nog voor de publieke verschijning.
Ook BN’er Edson had duidelijk een mening over dit boek. De vraag is echter of hij het ook daadwerkelijk heeft gelezen. Het is namelijk nogal makkelijk iets publiekelijk af te branden als de inhoud nog niet bekend is.
Door alle ophef werd ik getriggerd om dit boek juist wèl te lezen. Want wat zit er achter dit verhaal van Mette Maria van Dijk?
En zo begon het
Laat ik deze recensie beginnen met mijn mening over de ontstane ophef.
Deze ophef was het absoluut niet waard. Begint Maria met de shockerende zin: ‘Ik wil in de Bijlmer wonen, zodat ik al mijn zwarte buurmannen kan n**ken’?
Ja dat klopt. Was dat het enige (mogelijk) shockerende van het hele boek? Wat mij betreft wel.
Volgens de toetsenbordridders zou het boek een negatief en stigmatiserend beeld geven van de Bijlmer en gekleurde mannen.
Persoonlijk ben ik het daar absoluut niet mee eens. Vermoedelijk ben ik dan nu ‘Een vrouw, die geen recht van spreken heeft’ volgens deze zelfde toetsenbordridders.
Laat ik beginnen te zeggen dat dit boek niet heel best was. Verre van dat zelfs. Dit had echter voor mij niets te maken met stigmatisering. Ik ben zelfs door de woorden van Maria op afstand gaan houden van de Bijlmer.
Zoals zij het beschrijft in haar boek, klinkt de Bijlmer voor mij als een gezellige volksbuurt waar nog sociale controle heerst en waar we een fijne mix aan culturen terug vinden.
En ik kan je eerlijk vertellen, mijn beeld van de Bijlmer was voorheen absoluut anders.
Wat online ook veel werd geroepen, is dat Maria gekleurde mannen als gangsters zou afschilderen. Ook dit heb ik persoonlijk absoluut niet zo ervaren.
Wat vooral naar voren komt is een witte getroebleerde jonge vrouw die valt op gekleurde mannen. En heel eerlijk? In dit boek komt duidelijk naar voren dat Maria hier degene is met een probleem. Niet de mannen.
Het verhaal
Het boek is een debuutroman. Uit online interviews met Maria blijkt dat het biografisch is en dat “sommige” zaken toch wel waargebeurd zouden zijn. Alhoewel echte namen natuurlijk zijn vervangen door fictieve.
De schrijfstijl van Maria is chaotisch, gaat van de hak op de tak, heeft absoluut geen volgorde en voor mijn gevoel zelfs geen doel.
Met regelmaat vroeg ik mij af, ‘Wat ben ik nu eigenlijk aan het lezen?’. Wat wil Maria mij, de lezer, nu zo graag vertellen?
Uit een online interview met het Parool blijkt dat Maria zich heeft willen richten op haar seks verslaving en hechtingsproblematiek.
De seks verslaving komt in mijn ogen duidelijk naar voren, al had ik het na vier bladzijden over piemels wel gehad.
Het gebruik en misbruik tussen Maria en haar “partners” komt uitvoerig aan bod, maar de vraag is vooral, ‘waarom gebeurt dit?’
Maria lijkt dit in het verhaal wel best te vinden. Het voelt over het algemeen behoorlijk emotieloos.
Helaas kwamen de hechtingsproblemen die er zouden zijn, weinig tot niet aan bod. Dit bleek in ieder geval niet uit hetgeen Maria heeft opgeschreven. Een gemiste kans als je het mij vraagt.
Want wanneer je een (biografisch) stuk schrijft, is het handig om de verdieping op te zoeken en daarnaast een duidelijke groei te laten zien. En niet op seksueel vlak in dit geval 😉
Niets van dit alles dus. ‘Mimosa‘ is vooral een verhaal waarin heel duidelijk wordt dat Maria behoorlijk in de war is en professionele hulp nodig heeft.
Het ontbreken van emoties draagt bij aan die conclusie.
Ook de relatie met haar ouders is enorm onderbelicht. Een verdieping van deze relatie had een enigszins positieve bijdrage kunnen leveren aan het verhaal.
Dit boek heeft mij wel enorm doen twijfelen aan wat waar is en wat niet. Soms zijn dingen te mooi om waar te zijn, maar aan andere kant zie ik Maria deze dingen letterlijk doen.
Het gekke is, dat hoewel het boek eigenlijk geen echte inhoud en richting had, ik toch bleef lezen.
En eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom. De hoofdstukken zijn lekker kort en misschien is het lezen over andermans misstappen gewoon prettig?
Conclusie
‘Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.’
Scherp? Nee. Liefdevol? Nee. Een moeiteloze vervlechting van levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek? Ook al niet.
Net als de vooroordelen vooraf, is ook deze marketingzin niet waar.
‘Mimosa‘ was een chaotische verhaal zonder echte inhoud naar mijn mening. Het was niet inspirerend en de hoofdpersoon heb ik niet beter leren kennen. Ze bleef oppervlakkig met haar problemen rond dwarrelen en liet geen persoonlijke groei zien.
Het verhaal gaf geen stof tot nadenken. Iets waarvan ik had gehoopt dat het er in zat.
In dit boek wordt niet duidelijk wat Maria ons nu precies wil vertellen. En persoonlijk denk ik niet dat ze er goed aan zou doen om nog een boek te schrijven.
Desalniettemin bewonder ik uitgeverij Prometheus wel om deze gewaagde keuze. Ik denk dat ik weet waar ik mijn eigen manuscript naartoe zou durven sturen.
Ook BN’er Edson had duidelijk een mening over dit boek. De vraag is echter of hij het ook daadwerkelijk heeft gelezen. Het is namelijk nogal makkelijk iets publiekelijk af te branden als de inhoud nog niet bekend is.
Door alle ophef werd ik getriggerd om dit boek juist wèl te lezen. Want wat zit er achter dit verhaal van Mette Maria van Dijk?
En zo begon het
Laat ik deze recensie beginnen met mijn mening over de ontstane ophef.
Deze ophef was het absoluut niet waard. Begint Maria met de shockerende zin: ‘Ik wil in de Bijlmer wonen, zodat ik al mijn zwarte buurmannen kan n**ken’?
Ja dat klopt. Was dat het enige (mogelijk) shockerende van het hele boek? Wat mij betreft wel.
Volgens de toetsenbordridders zou het boek een negatief en stigmatiserend beeld geven van de Bijlmer en gekleurde mannen.
Persoonlijk ben ik het daar absoluut niet mee eens. Vermoedelijk ben ik dan nu ‘Een vrouw, die geen recht van spreken heeft’ volgens deze zelfde toetsenbordridders.
Laat ik beginnen te zeggen dat dit boek niet heel best was. Verre van dat zelfs. Dit had echter voor mij niets te maken met stigmatisering. Ik ben zelfs door de woorden van Maria op afstand gaan houden van de Bijlmer.
Zoals zij het beschrijft in haar boek, klinkt de Bijlmer voor mij als een gezellige volksbuurt waar nog sociale controle heerst en waar we een fijne mix aan culturen terug vinden.
En ik kan je eerlijk vertellen, mijn beeld van de Bijlmer was voorheen absoluut anders.
Wat online ook veel werd geroepen, is dat Maria gekleurde mannen als gangsters zou afschilderen. Ook dit heb ik persoonlijk absoluut niet zo ervaren.
Wat vooral naar voren komt is een witte getroebleerde jonge vrouw die valt op gekleurde mannen. En heel eerlijk? In dit boek komt duidelijk naar voren dat Maria hier degene is met een probleem. Niet de mannen.
Het verhaal
Het boek is een debuutroman. Uit online interviews met Maria blijkt dat het biografisch is en dat “sommige” zaken toch wel waargebeurd zouden zijn. Alhoewel echte namen natuurlijk zijn vervangen door fictieve.
De schrijfstijl van Maria is chaotisch, gaat van de hak op de tak, heeft absoluut geen volgorde en voor mijn gevoel zelfs geen doel.
Met regelmaat vroeg ik mij af, ‘Wat ben ik nu eigenlijk aan het lezen?’. Wat wil Maria mij, de lezer, nu zo graag vertellen?
Uit een online interview met het Parool blijkt dat Maria zich heeft willen richten op haar seks verslaving en hechtingsproblematiek.
De seks verslaving komt in mijn ogen duidelijk naar voren, al had ik het na vier bladzijden over piemels wel gehad.
Het gebruik en misbruik tussen Maria en haar “partners” komt uitvoerig aan bod, maar de vraag is vooral, ‘waarom gebeurt dit?’
Maria lijkt dit in het verhaal wel best te vinden. Het voelt over het algemeen behoorlijk emotieloos.
Helaas kwamen de hechtingsproblemen die er zouden zijn, weinig tot niet aan bod. Dit bleek in ieder geval niet uit hetgeen Maria heeft opgeschreven. Een gemiste kans als je het mij vraagt.
Want wanneer je een (biografisch) stuk schrijft, is het handig om de verdieping op te zoeken en daarnaast een duidelijke groei te laten zien. En niet op seksueel vlak in dit geval 😉
Niets van dit alles dus. ‘Mimosa‘ is vooral een verhaal waarin heel duidelijk wordt dat Maria behoorlijk in de war is en professionele hulp nodig heeft.
Het ontbreken van emoties draagt bij aan die conclusie.
Ook de relatie met haar ouders is enorm onderbelicht. Een verdieping van deze relatie had een enigszins positieve bijdrage kunnen leveren aan het verhaal.
Dit boek heeft mij wel enorm doen twijfelen aan wat waar is en wat niet. Soms zijn dingen te mooi om waar te zijn, maar aan andere kant zie ik Maria deze dingen letterlijk doen.
Het gekke is, dat hoewel het boek eigenlijk geen echte inhoud en richting had, ik toch bleef lezen.
En eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom. De hoofdstukken zijn lekker kort en misschien is het lezen over andermans misstappen gewoon prettig?
Conclusie
‘Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.’
Scherp? Nee. Liefdevol? Nee. Een moeiteloze vervlechting van levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek? Ook al niet.
Net als de vooroordelen vooraf, is ook deze marketingzin niet waar.
‘Mimosa‘ was een chaotische verhaal zonder echte inhoud naar mijn mening. Het was niet inspirerend en de hoofdpersoon heb ik niet beter leren kennen. Ze bleef oppervlakkig met haar problemen rond dwarrelen en liet geen persoonlijke groei zien.
Het verhaal gaf geen stof tot nadenken. Iets waarvan ik had gehoopt dat het er in zat.
In dit boek wordt niet duidelijk wat Maria ons nu precies wil vertellen. En persoonlijk denk ik niet dat ze er goed aan zou doen om nog een boek te schrijven.
Desalniettemin bewonder ik uitgeverij Prometheus wel om deze gewaagde keuze. Ik denk dat ik weet waar ik mijn eigen manuscript naartoe zou durven sturen.
October 6, 2023
Een lichtvoetige, goed opgebouwde, vlotte roman over een jonge vrouw en haar seksbelevenissen. Licht ironische toon, beetje dromerig. Goed beschreven seksscènes. (Niet elke auteur gegeven - meestal zijn ze tenenkrullend.)
Racistisch, stereotyperend, clichématig, seksualiserend? Hallo?
Benieuwd wat het volgende werk is waarover de preutse, puriteinse, elkaar ophitsende meute struikelt en een sociale lynchpartij ontketent. Misschien moeten auteurs anders een lijstje krijgen met goedbevonden thema's en locaties voor hun verhalen en 'correct' gedachtengoed waarvan ze de hoofdpersonages kunnen voorzien?
Dit boek is niet geschreven om te behagen en dat behoort ook niet het objectief te zijn van een auteur. Net zomin hoeft hij/zij 'zich af te vragen of zijn werk iets toevoegt aan de bestaande literatuur.' (cfr. Karin Amatmoekrim, column van 19/9/2023 in NRC) Zo belerend. Een jonge debutante 'het kind' noemen. Beschamend.
Racistisch, stereotyperend, clichématig, seksualiserend? Hallo?
Benieuwd wat het volgende werk is waarover de preutse, puriteinse, elkaar ophitsende meute struikelt en een sociale lynchpartij ontketent. Misschien moeten auteurs anders een lijstje krijgen met goedbevonden thema's en locaties voor hun verhalen en 'correct' gedachtengoed waarvan ze de hoofdpersonages kunnen voorzien?
Dit boek is niet geschreven om te behagen en dat behoort ook niet het objectief te zijn van een auteur. Net zomin hoeft hij/zij 'zich af te vragen of zijn werk iets toevoegt aan de bestaande literatuur.' (cfr. Karin Amatmoekrim, column van 19/9/2023 in NRC) Zo belerend. Een jonge debutante 'het kind' noemen. Beschamend.
Read
October 15, 2023Wat kan ik zeggen? Ik moest het met mijn eigen ogen lezen. Ik heb geen zin om het op de - veelbesproken - inhoud te beoordelen en nog minder zin om het sterren te geven. Dus bij deze een korte recensie van de stijl.
Is het heel goed geschreven? Nee, zeker niet. Maar de schrijfstijl is lang niet altijd saai. Al met al was ik hierover misschien wat minder negatief verrast dan ik had verwacht.
Veel mensen hebben als kritiek dat de ouderrelatie die zo belangrijk zou zijn - zoals aangegeven in de flaptekst die een opmerkelijk andere toon aan probeert te slaan dan het boek zelf - niet goed is uitgewerkt. Ik deel die opvatting niet: juist de weinige achtergrondinformatie maakt dat de ongemakkelijkheid er heerlijk doorheen sijpelt in de familiescènes. Ik vond het heerlijk om als lezer de rest erbij te moeten bedenken.
En dan de, eh explicietere, erotische beschrijvingen. Want daar zijn er veel van. Vaak intens, vaak niet bijster positief: lang niet alle seks wordt verheerlijkt. En dat is misschien hetgene dat me het meeste verraste: het is lang niet alleen een "ode" of "verheerlijking" van het - al dan niet op etniciteit gerichte - seksuele zoals het in de media vaak is neergezet afgelopen weken. Er is voornamelijk veel ongemak, lichte narigheid en wringende scènes.
Maar waar naar mijn mening het boek definitief inlevert op de kwaliteit is in de laatste vijftig pagina's. Het stuk in Griekenland voelt repetitief en voegt weinig toe aan de karakterontwikkeling, voor zover die er überhaupt is. Dat is ongetwijfeld ook het punt, maar het geheel had een stuk meer kunnen zijn als het slot interessanter of reflectiever was geweest. Nu is het vooral meer van hetzelfde tot en met het einde, en dat is jammer.
Zou ik het aanraden? Niet echt. Maar het was in ieder geval weer even wat anders.
Is het heel goed geschreven? Nee, zeker niet. Maar de schrijfstijl is lang niet altijd saai. Al met al was ik hierover misschien wat minder negatief verrast dan ik had verwacht.
Veel mensen hebben als kritiek dat de ouderrelatie die zo belangrijk zou zijn - zoals aangegeven in de flaptekst die een opmerkelijk andere toon aan probeert te slaan dan het boek zelf - niet goed is uitgewerkt. Ik deel die opvatting niet: juist de weinige achtergrondinformatie maakt dat de ongemakkelijkheid er heerlijk doorheen sijpelt in de familiescènes. Ik vond het heerlijk om als lezer de rest erbij te moeten bedenken.
En dan de, eh explicietere, erotische beschrijvingen. Want daar zijn er veel van. Vaak intens, vaak niet bijster positief: lang niet alle seks wordt verheerlijkt. En dat is misschien hetgene dat me het meeste verraste: het is lang niet alleen een "ode" of "verheerlijking" van het - al dan niet op etniciteit gerichte - seksuele zoals het in de media vaak is neergezet afgelopen weken. Er is voornamelijk veel ongemak, lichte narigheid en wringende scènes.
Maar waar naar mijn mening het boek definitief inlevert op de kwaliteit is in de laatste vijftig pagina's. Het stuk in Griekenland voelt repetitief en voegt weinig toe aan de karakterontwikkeling, voor zover die er überhaupt is. Dat is ongetwijfeld ook het punt, maar het geheel had een stuk meer kunnen zijn als het slot interessanter of reflectiever was geweest. Nu is het vooral meer van hetzelfde tot en met het einde, en dat is jammer.
Zou ik het aanraden? Niet echt. Maar het was in ieder geval weer even wat anders.
January 11, 2025
Ondanks de vele reviews van twee sterren en één ster, vond ik het serieus een heel leuk en goed boek. Ik had hem dan ook binnen een paar uurtjes uit. Dit is een jonge vrouw die thuis nooit geleerd heeft of gemotiveerd is haar eigen mening en stem te vormen. Ze durft bijna nooit te zeggen wat ze eigenlijk wil zeggen. Ze voelt zich eenzaam en heeft in mijn optiek een identiteitscrisis. Lichtelijke daddy-issues die zich uiten door een afwezige vader en in liefde zoeken in oudere mannen en (denk ik) liefde zoeken op de verkeerde manier.
Ze weet niet wat ze wil in haar toekomst en kijkt vooral op kort termijn wat ze wil. Ze heeft een financiële achterban en geeft zichzelf permissie fouten te maken. Het boek eindigt dan ook zoals, naar mijn idee, haar hoofd er op dat moment uitziet. Rommelig, zonder plan en geen idee wat ze uiteindelijk wil bereiken op langer termijn.
En voor de mensen die het walgelijk vinden hoe ze haar benen wijd legt: ik vond het verfrissend om eens Nederlandse literatuur te lezen waar een keertje geen witte, 30+, seksueel gefrustreerde of gokkende of drugsgebruikende man de hoofdrol nam die met regelmaat naar de ‘meisjes van plezier’ gaat. Ik denk dat we dan ook niet mogen oordelen over het feit dat dit een verhaal met hetzelfde idee is, maar nu vinden we het walgelijk, omdat er een vrouw met haar benen wijd ligt.
Ze weet niet wat ze wil in haar toekomst en kijkt vooral op kort termijn wat ze wil. Ze heeft een financiële achterban en geeft zichzelf permissie fouten te maken. Het boek eindigt dan ook zoals, naar mijn idee, haar hoofd er op dat moment uitziet. Rommelig, zonder plan en geen idee wat ze uiteindelijk wil bereiken op langer termijn.
En voor de mensen die het walgelijk vinden hoe ze haar benen wijd legt: ik vond het verfrissend om eens Nederlandse literatuur te lezen waar een keertje geen witte, 30+, seksueel gefrustreerde of gokkende of drugsgebruikende man de hoofdrol nam die met regelmaat naar de ‘meisjes van plezier’ gaat. Ik denk dat we dan ook niet mogen oordelen over het feit dat dit een verhaal met hetzelfde idee is, maar nu vinden we het walgelijk, omdat er een vrouw met haar benen wijd ligt.
September 24, 2023
Het boek is vlot geschreven, maar daarmee is al het positieve wel gezegd.
Ik heb om vier redenen niet van dit boek genoten. (1) De seksscènes beslaan zo’n groot deel van het boek (ik schat 100 van de 250 pagina’s) dat de lezer zich afvraagt: waarom zo veel, en waarom zijn deze zo grof en hard? (2) De reis naar Athene voegt geen diepgang toe aan het verhaal en lijkt vooral paginavulling te zijn om de lezer waar voor het geld te geven. Het is hetzelfde type interacties als in de rest van het boek, maar dan met andere namen voor de figuranten en op een andere locatie (Athene in plaats van de Bijlmer). (3) De “diepere” thematiek in het boek, zoals de relatie ouder-kind, is nauwelijks uitgewerkt. (4) Sommige passages zijn nogal kinderlijk, zoals die over gangsters in de Bijlmer.
Alles overziend lijkt dit boek vooral te zijn geschreven en gepubliceerd om te choqueren. De 23-jarige schrijfster van het boek had, denk ik, tegen zichzelf in bescherming moeten worden genomen. Van een uitgeverij als Prometheus verwacht ik kwalitatief betere verhalen. Erg jammer.
Ik heb om vier redenen niet van dit boek genoten. (1) De seksscènes beslaan zo’n groot deel van het boek (ik schat 100 van de 250 pagina’s) dat de lezer zich afvraagt: waarom zo veel, en waarom zijn deze zo grof en hard? (2) De reis naar Athene voegt geen diepgang toe aan het verhaal en lijkt vooral paginavulling te zijn om de lezer waar voor het geld te geven. Het is hetzelfde type interacties als in de rest van het boek, maar dan met andere namen voor de figuranten en op een andere locatie (Athene in plaats van de Bijlmer). (3) De “diepere” thematiek in het boek, zoals de relatie ouder-kind, is nauwelijks uitgewerkt. (4) Sommige passages zijn nogal kinderlijk, zoals die over gangsters in de Bijlmer.
Alles overziend lijkt dit boek vooral te zijn geschreven en gepubliceerd om te choqueren. De 23-jarige schrijfster van het boek had, denk ik, tegen zichzelf in bescherming moeten worden genomen. Van een uitgeverij als Prometheus verwacht ik kwalitatief betere verhalen. Erg jammer.
November 24, 2023
Mijn God - alles aan dit boek is slecht. Alle ophef snap ik wel, maar dat is nog tot daar aan toe.
Het is slecht geschreven, er zit geen lijn in het verhaal, er missen soms hele stukken in een scène (waardoor totaal onduidelijk wordt wie er wanneer nou z’n broek naar beneden had kunnen doen), woorden worden half afgebroken op een regel, de premisse dat Maria strijd heeft met haar ouders is leuk, maar onduidelijk waarom en waar dat vandaan komt. Het zijn allemaal losse flodders.
De link naar haar studie aan de Rietveldacademie (wat het boek wellicht een ‘kunstproject’ zou kunnen maken) is slap en houdt totaal geen stand.
Wat een kutboek.
Het is slecht geschreven, er zit geen lijn in het verhaal, er missen soms hele stukken in een scène (waardoor totaal onduidelijk wordt wie er wanneer nou z’n broek naar beneden had kunnen doen), woorden worden half afgebroken op een regel, de premisse dat Maria strijd heeft met haar ouders is leuk, maar onduidelijk waarom en waar dat vandaan komt. Het zijn allemaal losse flodders.
De link naar haar studie aan de Rietveldacademie (wat het boek wellicht een ‘kunstproject’ zou kunnen maken) is slap en houdt totaal geen stand.
Wat een kutboek.
October 18, 2023
Het is eigenlijk nog lastig om te omschrijven wat voor belachelijk boek dit is, omdat er gewoon zóveel mis mee is. Ik begrijp ook oprecht niet dat een uitgeverij heeft besloten met Mette in zee te gaan en haar werk te drukken, zonde van het papier.
Volgens mij heeft iedereen inmiddels al wel meegekregen dat dit boek respectloos met de Bijlmer en zwarte gemeenschap omgaat. Het seksualiseren van zwarte mannen zoals Mette het doet is walgelijk en heeft diepe racistische wortels. Maar - waarom word dit boek dan in hemelsnaam verkocht als literatuur? Het is namelijk gewoon ordinaire pornografie. Een soort autobiografisch erotisch werk.
Want Mette heeft dus gewoon haar dagboek gepubliceerd en wellicht hier en daar wat opgeleukt. Haar hoofdpersonage ziet er niet alleen uit als zichzelf, wat de angstaanjagend foto op de achterkant des te ongemakkelijker maakt, maar doet dezelfde studie (Gerrit Rietveld Academie) en heeft een... relatie, vluggertje, fling(?) met 'de zwarte Sint' (Patrick Mathurin). Alleen Mette weet wat nog meer exact uit haar dagboekje komt. Is dat de bedoeling van dit werk? Het verdwijnen van de grens tussen realiteit en fictie? Maar waarom zou je zoiets schrijven, wetende dat je een hele grote groep mensen kwetst en belachelijk maakt? Het is onsmakelijk. Dit geeft mij het idee dat Mette, net als haar hoofdpersonage, gewoon op zoek is naar aandacht, ophef, shockeren.
De roman is erg makkelijk geschreven, het bevat geen diepgang, er is geen karakterontwikkeling en je leest het dus zo uit. Toch zou ik je aanraden om je tijd beter te besteden. Het is dat er bij mij op werk een leesexemplaar verscheen, anders had ik dit verhaal nooit gelezen. En ik zou er toch vooral geen geld aan uitgeven.
Volgens mij heeft iedereen inmiddels al wel meegekregen dat dit boek respectloos met de Bijlmer en zwarte gemeenschap omgaat. Het seksualiseren van zwarte mannen zoals Mette het doet is walgelijk en heeft diepe racistische wortels. Maar - waarom word dit boek dan in hemelsnaam verkocht als literatuur? Het is namelijk gewoon ordinaire pornografie. Een soort autobiografisch erotisch werk.
Want Mette heeft dus gewoon haar dagboek gepubliceerd en wellicht hier en daar wat opgeleukt. Haar hoofdpersonage ziet er niet alleen uit als zichzelf, wat de angstaanjagend foto op de achterkant des te ongemakkelijker maakt, maar doet dezelfde studie (Gerrit Rietveld Academie) en heeft een... relatie, vluggertje, fling(?) met 'de zwarte Sint' (Patrick Mathurin). Alleen Mette weet wat nog meer exact uit haar dagboekje komt. Is dat de bedoeling van dit werk? Het verdwijnen van de grens tussen realiteit en fictie? Maar waarom zou je zoiets schrijven, wetende dat je een hele grote groep mensen kwetst en belachelijk maakt? Het is onsmakelijk. Dit geeft mij het idee dat Mette, net als haar hoofdpersonage, gewoon op zoek is naar aandacht, ophef, shockeren.
De roman is erg makkelijk geschreven, het bevat geen diepgang, er is geen karakterontwikkeling en je leest het dus zo uit. Toch zou ik je aanraden om je tijd beter te besteden. Het is dat er bij mij op werk een leesexemplaar verscheen, anders had ik dit verhaal nooit gelezen. En ik zou er toch vooral geen geld aan uitgeven.
July 22, 2024
Dit boek is echt stomzinnig. Het is geschreven door een witte geprivilegieerde vrouw die beter haar tijd had kunnen steken in wat therapiesessies. Het staat vol met geïnternaliseerde misogynie en stereotypes van mannen van kleur en sekswerkers. Had niet gepubliceerd moeten worden.
December 7, 2023
Wat een treinramp van een boek. Hier en daar onbedoeld grappig, mede dankzij amechtig kapseizende metaforen. Geen opbouw, geen samenhang, geen karakterontwikkeling, sowieso geraakt geen van de personages uit hun bordkartonnen uitsnijding. Ik had gehoopt dat het zó slecht was dat het vermakelijk zou zijn maar het is helaas nóg slechter.
August 23, 2024
O, ik weet niet wat mij het zelfvertrouwen heeft gegeven om dit te lezen. Ik wist dat het een beetje vreemd zou zijn maar.......... dit.. hoe kan je dit bedenken of is dit niet bedacht..
February 16, 2025
Racistisch en slecht geschreven. Het is dat ik geen negatieve sterren kan geven, want één ster is al teveel.
(Moest dit lezen van mijn boekenclub, ga mijn lidmaatschap nu heroverwegen)
(Moest dit lezen van mijn boekenclub, ga mijn lidmaatschap nu heroverwegen)
March 10, 2024
niet zo choquerend als de reviews doen denken maar er gebeurd ook gewoon niet zo veel. ik ben niet per se iemand die veel plot nodig heeft maar hier kan het gebrek aan actie en de slappe schrijfstijl mij niet bekoren.
October 10, 2025
Wat in de kaulo heb ik gelezen???
September 28, 2023
Op ieder vlak smakeloos.
February 6, 2024
Ik hoop dat ze met de opbrengsten van dit boek een goede therapeut kan betalen.
July 10, 2025
ik heb me echt hier doorheen moeten slepen. er is geen echt plot, teveel vage karakters en het verhaal is vlak. enige voordeel was dat het korte hoofdstukken waren en ik toch wel ergens benieuwd bleef wat er nog ging gebeuren. ohja en de kaft sprak me toch wel aan.
een teleurstellend boek.
een teleurstellend boek.
October 30, 2023
Prometheus en de schrijfster hebben flink wat ophef opgetrommeld, maar de inhoud is niet zo choquerend. Uiteindelijk blijft alles een beetje plat, terwijl de familiesituatie best boeiend is opgezet. De goedkope stereotypes over de bijlmer spelen vooral een bijrol, en zijn dus voornamelijk dat: goedkoop.
October 7, 2023
Nee. Gewoon nee.
Ik snap dat ophef verkoopt, daarom is het ook in mijn winkelmandje bekend. Maar wauw. Ik weet niet wat ik zojuist heb gelezen.. Wat was dit onnodig. Dit verhaal, als we dit zo mogen noemen, had wat mij betreft niet gepubliceerd hoeven worden.
Ik moet toegeven dat het, gelukkig, erg makkelijk wegleest dus je bent er zo doorheen. Het is een erg onsamenhangend verhaal, alsof ik dagboek van iemand lees met details en gedachten die niemand echt hoeft te weten. Geen idee of dit autobiografisch is, maar ik maak me echt een beetje zorgen om de hoofdpersoon en de auteur. Maria, ben je ok? Blink twice if you need help.
Ik snap dat ophef verkoopt, daarom is het ook in mijn winkelmandje bekend. Maar wauw. Ik weet niet wat ik zojuist heb gelezen.. Wat was dit onnodig. Dit verhaal, als we dit zo mogen noemen, had wat mij betreft niet gepubliceerd hoeven worden.
Ik moet toegeven dat het, gelukkig, erg makkelijk wegleest dus je bent er zo doorheen. Het is een erg onsamenhangend verhaal, alsof ik dagboek van iemand lees met details en gedachten die niemand echt hoeft te weten. Geen idee of dit autobiografisch is, maar ik maak me echt een beetje zorgen om de hoofdpersoon en de auteur. Maria, ben je ok? Blink twice if you need help.
July 28, 2025
Ik zag een filmpje op Instagram waarin de auteur iets zegt in de trant van "ik heb gewoon een stream of consciousness opgeschreven, als mensen dat niks vinden kan ik daar verder ook niks aan doen". Ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft: ze was niet bij machte om er iets beters van te maken. Een lange stroom weerzinwekkende racistische stereotypen, zonder dat daar enige verdieping op volgt. De enige verlossing kwam op het eind, toen godzijdank haar nieuwe hond gevrijwaard bleef van een mens- (en dier-) onterende pijpbeurt. Hij was zo'n beetje de enige.
September 25, 2023
Ik was benieuwd over de ophef over dit boek dus heb het een kans gegeven en de eerste 38 pagina's via Google Books gelezen.
38 pagina's. Een half uur van mijn leven dat ik nooit meer terug krijg. Ik ga nog liever in een bad met zoutzuur zitten terwijl iemand onafgebroken peper in mijn ogen strooit dan dat ik ooit nog een boek van Mette Maria van Dijk moet lezen. Wat een onsamenhangend, stigmatiserend, stereotyperend en racistisch kutverhaal. Mette is het levende bewijs dat schrijven een vak is en sommige mensen daar ver vandaan moeten blijven.
38 pagina's. Een half uur van mijn leven dat ik nooit meer terug krijg. Ik ga nog liever in een bad met zoutzuur zitten terwijl iemand onafgebroken peper in mijn ogen strooit dan dat ik ooit nog een boek van Mette Maria van Dijk moet lezen. Wat een onsamenhangend, stigmatiserend, stereotyperend en racistisch kutverhaal. Mette is het levende bewijs dat schrijven een vak is en sommige mensen daar ver vandaan moeten blijven.
December 15, 2024
Dit is het eerste boek dat ik tegen kom met 2 sterren gemiddelde score. De meest verschrikkeleijke boeken hebben vaak toch nog wel 3 a 4 sterren. Nu vond ik dit boek zeker meer dan die twee sterren waard. Mette Maria schrijft bondig en effectief, zonder saaie pretenties en overbodig egogemijmer. Ik vond haar familiescenes heel treffend en voelbaar. In haar oprechtheid voel je een treurnis. Het is een boek dat me bij zal blijven, en ik hoop dat Mette meer boeken zal gaan schrijven.
February 27, 2024
Het boek is vlot geschreven, maar dat is ook echt het enige positieve aan dit boek. Ik heb werkelijk geen idee wat Mette Maria van Dijk met dit boek wil vertellen.
De ramptoerist in mij wilde dit boek graag lezen, maar het bleek echt zonde van mijn tijd.
De ramptoerist in mij wilde dit boek graag lezen, maar het bleek echt zonde van mijn tijd.
September 22, 2023
De eerste alinea was meer dan genoeg; wat een banale neokoloniale bagger
Displaying 1 - 30 of 99 reviews