Petra wordt twaalf en haar leven is saai. Ze gaat toch een dagboek bijhouden, al weet ze niet wat ze daarin moet schrijven. Want er gebeurt niet zoveel in haar saaie leventje. Maar dan wordt haar moeder plotseling ziek. Diagnose: schildklierkanker. Haar vader is een schat, maar soms wel erg onhandig. En dan zijn er ook nog haar vriendinnen én komt zomaar de grote liefde voorbij. Van saai is er geen sprake meer, en het dagboek raakt snel volgeschreven. Met veel humor en de grote en kleine gebeurtenissen van elke dag. En gelukkig krijgt Petra het goede nieuws dat haar moeder geneest.
Bij het zien van het meisje op de cover, kan het niet anders of ze baalt van van alles en nog wat. De titel doet vermoeden dat het meisje iets teveel op haar bord heeft gekregen en verlangt naar de saaie momenten van weleer. Het is een dagboek geschreven door een meisje van bijna twaalf jaar. Haar moeder heeft aangeraden om dat te doen zodat ze later terug kan kijken op wat ze als meisje van bijna twaalf jaar meemaakte. Ondanks dat ze het niets vindt en niet weet waarover te schrijven omdat ze haar leven nogal saai vindt, doet ze toch wat haar opgedragen werd en zo leer je Petra langzaam aan kennen. Ze neemt geen blad voor haar mond en spaart niets of niemand in haar dagboek. Het is geschreven zoals alleen elf, twaalf jarigen dat kunnen, op een eerlijke en directe manier. Voor de meisjes van die leeftijd zal het deels herkenbaar zijn en de volwassen vrouwen zullen het een en ander herkennen zoals bijvoorbeeld de schaamte voor je ouders, de eerste verliefdheden, de tijd die vaak zo langzaam gaat en het wat langer ziek voordoen dan je eigenlijk bent als je net ziek bent geweest. De auteur heeft zich goed ingeleefd in de hoofdpersoon of wist nog het een en ander van hoe zij zelf was op die leeftijd.
Petra is 11, zit in groep 8 en krijgt een dagboek van haar moeder. Eerst vindt ze dat stom, maar uiteindelijk schrijft ze er toch in en vindt ze het fijn dat ze er alles in kwijt kan. Ze schrijft over haar vriendinnen, hoe het thuis gaat en wat ze nog meer meemaakt. Ze schrijft over haar Eerste Grote Liefde en hoe hij uiteindelijk dat toch niet was, over haar vriendinnen, ruzies, haar heel onhandige vader, maar ze schrijft ook over haar moeder die ineens een vorm van kanker blijkt te hebben.
De manier waarop dit boek geschreven is, is echt in dagboekvorm. In andere boeken met dagboekvormen verschijnen soms hele dialogen, maar dit is echt geschreven zoals in een dagboek gaat. Petra schrijft af en toe wat overdreven, maar past juist heel erg bij haar leeftijd. Ze is of helemaal happy, of zoals ze zelf schrijft, wat depressief als iets helemaal niet leuk was. Hierdoor past het boek heel goed bij lezers met dezelfde leeftijd. De gevoelens van Petra rondom haar moeder komen ook goed aan bod en passen bij de situatie. Thuis wil ze soms wel iets meer aandacht, maar op school wil ze dat niet. Dan wil ze gewoon haar ding doen en thuis even vergeten. Ze schrijft alles op wat haar dwars zit en dat levert een mooi dagboek op.
Na een paar hectische maanden wil ze liever dat alles gewoon weer normaal is. Niets extra's, maar gewoon thuis met z'n allen. Lang leve saai!
Dit boek is zeker te lezen vanaf een jaar of 10/11. Zij zullen zich (gedeeltelijk) kunnen identificeren met Petra en wat zij meemaakt. Ik ben benieuwd naar de andere 'Lang leve' boeken.
Wat een prachtig boek. Het is helemaal van deze tijd (daardoor jammer genoeg niet tijdloos) en de verteltaal is zoals een meisje van 11-12 jaar zou vertellen. Er gebeurt heel veel in de paar maanden dat hoofdpersoon Petra haar dagboek bijhoudt. Het belangrijkste is natuurlijk dat haar moeder kanker blijkt te hebben. Daarom vind ik een zeer geschikt boek om voor te lezen voor kinderen uit bovenbouw PO en ook voor onderbouw VO. Een boek om samen over te praten.