ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം | Khasakkinte Ithihasam | The Legends of Khasak

by O.V. Vijayan

A restlessness born of guilt and despair leads Ravi to embark on a journey that ends in the remote village of Khasak in the picturesque Palghat countryside in Kerala. A land from the past, potent with dreams and legends, enfolds the traveller in a powerful and unsettling embrace. Ravi is bewitched and entranced as everything around him-the villagers; their children whom he teaches in a makeshift school; the elders who see him as a threat; the toddy-tappers; the shamans-takes on the quality of myth. And then reality, painful and threatening, begins to intrude on the sojourner's resting place and Ravi begins to understand that there is no escape from the relentless dictates of karma... Often poetic and dark, always complex and rich, The Legends of Khasak, O.V. Vijayan's much-acclaimed first novel, translated into English by the author, is an extraordinary achievement

Genres: Fiction, India, Novels, Classics, Indian Literature, Magical Realism, Literary Fiction

164 pages, Paperback

First published November 12, 1969

About the author

O. V. Vijayan was born in Palakkad on July 2, 1930. His father O. Velukkutty was an officer in Malabar Special Police of the erstwhile Madras Province in British India.Formal schooling began at the age of twelve, when he joined Raja’s High School, Kottakkal in Malabar, directly in to sixth grade. The following year, Velukkutty was transferred and Vijayan joined the school at Koduvayur in Palakkad. He graduated from Victoria College in Palakkad and obtained a masters degree in English literature from Presidency College.
While he lived outside Kerala for most of his adult life, spending time in Delhi and in Hyderabad (where his wife Teresa was from), he never forgot his beloved Palakkad, where the 'wind whistles through the passes and the clattering black palms'. He created a magical Malabar in his works, one where the mundane and the inspired lived side-by-side. His Vijayan-land, a state of mind, is portrayed vividly in his work.

Vijayan was unlucky not to win India's principal literary prize, the Jnanpith, possibly because he did not endear himself to the political powers-that-be through his trenchant cartoons (Shankar's Weekly, The Far Eastern Economic Review, The Hindu, The Statesman). However, in 2003, he was awarded the Padma Bhushan, India's third highest civilian award.

Reviews

[Dr. Appu Sasidharan (Dasfill) · Rating 5 out of 5]

A protagonist who leaves a promising future for a primary school job in a village with a nimiety of secrets that will enrapture you to the core by its inexorable aura. The magical realism in this novel is one of the best you can read. It was first published in 1968 when most of the masters of magical realism haven't even started thinking about it. If you are a fan of literary fiction, your quest for finding out one of the best books ever published in any language will end here. (There are also English (The Legends of Khasak) and French translations (Les Legendes de Khasak) of this book available if you are not able to understand Malayalam.)

—————————————————————————
You can also follow me on
Instagram ID - Dasfill | YouTube Channel ID - Dasfill | YouTube Health Channel ID - Dasfill - Health | YouTube Malayalam Channel ID - Dasfill - Malayalam | Threads ID - Dasfill | X ID - Dasfill1 | Snapchat ID - Dasfill | Facebook ID - Dasfill | TikTok ID - Dasfill1

[Radhika S Nair · Rating 4 out of 5]

എന്റെ ഖസാക്കി ന്റെ ഇതിഹാസ കാരാ , നിന്നോട് ഞാൻ പറയട്ടെ....3 തവണ യാണ് ഈ അൽപ ജ്ഞാനി എന്നെക്കൊണ്ടിതു വയ്യ എന്ന് പറഞ്ഞു കണ്ണുകൾ പിൻവലിച്ചത് അത്രയ്ക്ക് കട്ടിയായ ഭാഷ .....ഖാലിയാരും, അല്ലാപിച്ച മൊല്ലാക്കയും തുടക്കത്തില തെല്ലൊന്നുമല്ല ഭാഷ കൊണ്ടെന്നെ വലച്ചത് ....മനസ്സില് നിലക്കാത്ത കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്ന് പറഞ്ഞാണ് പലപ്പോഴും മടക്കി വക്കേണ്ടി വന്നത്......വീണ്ടും എന്നെ തോല്പ്പിക്കുന്ന ആ ബുക്ക്‌ നോട് ജയിക്കാനുള്ള ആവേശം വീണ്ടും എന്നെ വായനക്കാരി ആക്കി......തുടർന്ന് പോകവേ രവിയും പത്മയും ഒരു മാധവിക്കുട്ടി രചനയുടെ ലാളിത്യവും ആര്ഭാടവും കൊണ്ടുവന്നു.....എന്നാൽ പട്ടാമ്പിക്കാരൻ രവി ഖസാക്കിൽ പോയത് കോടചിയെയും, കേശി യെയും മൈമൂന യെയും കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നോ എന്ന് എന്നിലെ നിരൂപക സങ്കോജവും പ്രകടിപ്പിച്ചു ....."കിളി "നാട്ടിൻ പുറത്തെ പതിവ് കാഴ്ചക്ക് നിറം നല്കി .....ഇപ്പോൾ ഖസാക്കിന്റെ ഒരു ചിത്രം ഉണ്ട് മനസ്സില് ...വിജനമായ പാടവും അതിനോരത്ത് മയ്മൂന യുടെ മാറ്റപ്പീടികയും, ദൂരെ ആയി കാണുന്ന സ്കൂളും ...വയലിലൂടെ ഏകനായി നടന്നു വരുന്ന മൊല്ലാക്കയും ഒക്കെ ആയി സുന്ദരമായ ഒരു ചിത്രം.........ഇനി വായിക്കാൻ താല്പ്പര്യം ഉള്ള വരോട് " അല്പ്പം വിരസത തുടക്കത്തില തോന്നാം എങ്കിലും ഗാഡമായ ചിന്ത യോടെ വായന തുടരുക ഖസാക്ക് തീര്ച്ചയായും ഒരു സുന്ദര ഇതിഹാസം സമ്മാനിക്കും"

[Rajat Ubhaykar · Rating 5 out of 5]

What a stunner! I'm overwhelmed. The Legends of Khasak is a highly evocative & polished work of magical realism that's firmly rooted in the soil of Kerala. It's a pity most English-speaking Indians have heard of Gabriel Garcia Marquez, but not O V Vijayan. Please get a copy of this at the soonest. It'll be the best thing you've read in a while.

Also, please note that while this is a translation, it is written by the author himself, and may be regarded as a separate work in its own right.

[Akshay Joy · Rating 5 out of 5]

ഞാൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സമയം ചെലവഴിച്ച ഒരു ഐറ്റം തന്നെ ആണ് വിജയാ നിന്റെ ഖസാക്ക്‌ ... ഖസ്ഖിന്റെ ഇതിഹാസം ആണ് ബുക്കിന്റെ പേരെങ്കിലും .... ഇത് വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഈ ബൂകിനെ ആണോ അതോ അതിന്റെ സ്രിഷ്ടവിനെയാണോ ഇതിഹാസം എന്ന് പറയേണ്ടത് എന്ന ഒരു സംശയമേ മാത്രമേ ബാകിയുള്ള് ....... മലയാളത്തിൽ എല്ലാ കാലത്തും ഈ ബുക്ക്‌ ഒരു ഇതിഹാസം അയ്ര്ക്കും........ കാലങ്ങള എത്ര കടന്നു പോയാലും രവി സിരും അല്ലാപിച്ച മോല്ലകയും..... കുഞ്ഞനതാൻ മസ്റെരും ... ഇപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നു...

[Arun Divakar · Rating 5 out of 5]

The English language has a word that can aptly summarize this book : Magic . Amidst these pages is sketched a portrait of a place named Khasak. A sleepy hamlet isolated from the relatively bustling town of Palakkadu in northern Kerala is Khasak. Guarded by the brooding & enigmatic palms the little village is inhabited by men & women who stand apart from most of the cliches.

To say that I loved the landscape of this tale would be an understatement. Even seven years after my first read, I can think back and listen to the wind moaning, howling or raging among the palm fronds. I can visualise the isolated house by the pond where the female character of Maimuna stayed. I can visualise the village simpleton Appukili wandering the hillsides looking for dragon flies and many such vivid and lively images. Yes, it is profoundly visual and the marks it left on my mind will not be erased for years to come.

It is a tale of a journey both in the physical and spiritual self of a man Ravi. Running away from being smothered in shame, he finds refuge in this most unlikely of places and meets human beings beyond his comprehension. The author took 12 years to complete this work and it went on to become a landmark in Malayalam literature. Little wonder though for very few people I know have been left unmoved by the landscape of Khasak.

There is another snippet of memory that resurfaced as I was keying in this review. There was an award winning news photographer by the name of Victor George in Kerala. Victor's greatest dream was to capture in his frames the landscape that the author immortalized through his words. Alas, Victor while on an assignment was claimed by a landslide a few years ago. I still wonder how beautiful those images would have been. Peace be to you Victor !

[Rohit · Rating 4 out of 5]

വായിച്ചു പകുതിയായപ്പോഴാണ് ഇത് പണ്ടെന്നോ വായിച്ചതാണെന്ന യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിയുന്നത്. ഓരോ വരിയും പരിചിതം, എന്നാലോ കഥയൊട്ടു ഓർമയില്ല താനും. വായിക്കുന്തോറും ഖസാക്ക് ഉള്ളിൽ തെളിയുകയായിരുന്നു.രവി നടക്കുന്ന വഴികളിലൂടെ കഥാകാരന്റെ ഗതി വിഗതികളിലൂടെ ഖസാക്ക് ഉള്ളിൽ നിറയുകയായിരുന്നു. അള്ളാപിച്ചാമൊല്ലാക്ക, അപ്പു കിളി , മാധവൻ നായര്, മൈമുന, നൈസാമലി, ആബിദ, കുഞ്ഞാമിന, കുപ്പുവച്ചൻ അങ്ങനെ അങ്ങനെ എല്ലാരും. ഒപ്പം ചെതലിയും കൂമന്കാവും രാജാവിന്റെ പള്ളിയും പിന്നെ 'റബ്ബുൽ ആലമീനായ തമ്പുരാന്റെയും മുത്ത്‌ നബിയുടെയും ബദരീങ്ങളുടെയും ഉടയവനായ' സെയ്യദ്ദ്മിയാൻ ഷെയ്ഖും എല്ലാം ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞു തെളിഞ്ഞാണ് മായുന്നത്.

ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം എത്രത്തോളം മഹത്തായ കൃതിയാണെന്നൊന്നും എനിക്കറിയില്ല. 1969ൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട ഈ പുസ്തകത്തെ അര നൂട്ടാണ്ട് കാലത്തെഴുതപ്പെട്ട സർഗസാഹിത്യ കൃതികളിൽ ഏറ്റവും ഉജ്ജ്വലം എന്നൊക്കെ ഡി.സി. കിഴക്കേമുറി പ്രസാധക കുറിപ്പിൽ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് ഒരു പക്ഷെ ഒട്ടും കുറവല്ലായിരിക്കാം. എന്നിരിക്കിലും ഖസാക്ക് എന്റെ മനസ്സിൽ വിടർത്തിയ വികാരങ്ങളെ കുറിച്ചാണ് എനിക്ക് നന്നായി പറയാനാവുക.

ഒരു വല്ലാത്ത അസ്വസ്ഥതയാണ് വായനയിലുടനീളം രവിയുടെ കഥാപാത്രം കൊണ്ടു വരുന്നത്. സാന്മാർഗികതയുടെയും ആത്മാന്വേഷനത്തിന്റെയും ഒരു നേർത്ത വരമ്പിലൂടെയാണ് കഥാകാരൻ സഞ്ചരിക്കുന്നത്. ഉറച്ച മൂല്യബോധമുള്ള ഒരാള്ക്കെ എഴുത്തുകാരൻ ഉദ്ദേശിച്ച രീതിക്ക് കഥ മുഴുവനാക്കാൻ പറ്റൂ, എന്നാണെന്റെ പക്ഷം. ഒരു പക്ഷേ ഈ ഒരു കാരണം കൊണ്ടു കൂടിയാവാം മുന്പിലത്തെ വായനയുടെ കാര്യം തന്നെ ഞാൻ മറന്നു കളഞ്ഞത്. ചില എഴുത്തുകാർ നമ്മെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് മാറി നില്ക്കാൻ സഹായിക്കും. ഒട്ടു മിക്ക എഴുത്തുകളും അങ്ങനെയുള്ള ഒളിച്ചോട്ടങ്ങളാണ് എന്നെനിക്കു തോന്നുന്നു. വിജയൻ പക്ഷെ ഇവിടെ അതിനനുവദിക്കുന്നില്ല. എന്ത് മറക്കാനാണോ നമ്മൾ ചിലപ്പോൾ പുസ്തകം വായിക്കുന്നത്, ആ ചോദ്യങ്ങളെ അപ്പാടെ നമുക്ക് മുന്നിലേക്ക് വീണ്ടും ഇട്ടു തരികയാണ് വിജയൻ ഖസാക്കിലൂടെ. വായനയുടെ അവസാനം കയ്യിൽ എരിയുന്ന ഒരു സിഗരറ്റുമായി നിങ്ങൾ ഇരുന്നില്ലെങ്കിലാണ് അതിശയം എന്ന് തോന്നുന്നു. പക്ഷെ പുസ്തകം താഴെ വെക്കാൻ വിജയന്റെ വശ്യമായ എഴുത്ത് അനുവദിക്കുകയുമില്ല താനും.

കഥാവസാനം ഉ���ക്കൊള്ളാൻ ഒരു പക്ഷെ എനിക്കിനിയും വായനകൾ പലതു വേണ്ടി വരും. രവിയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് കഥ കേട്ടിരിക്കുന്ന അപ്പുക്കിളിക്ക് സഖാക്കൾ കേറി വരുമ്പോൾ കഥ മുറിഞ്ഞതിലുള്ള വികാരമാണ് ആദ്യം എനിക്കും തോന്നിയത്. നിരർത്ഥമായി പരിണാമമില്ലാതെ കഥ അവസാനിച്ച പോലെ. ഇനിയതല്ല, ഓരോ ആത്മാന്വേഷണവും പാമ്പിൻ മാളങ്ങളിലാണവസാനിക്കുക എന്നാവുമോ കഥാകാരന്റെ പക്ഷം? അറിയില്ല, വിജയൻ മാഷുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ചോദിക്കാമായിരുന്നു.

ഏതാനും മണിക്കൂറുകളിലാണ് ഞാൻ ഈ പുസ്തകം മുഴുവനാക്കിയത്. ഓരോ വരികളിലൂടെയും നമ്മെ അനായാസമായി കഥയുടെ വഴിയെ കൈ പിടിച്ചു നടത്തുന്ന കഥാകാരന്റെ കരവിരുതിനെ അഭിനന്ദിക്കാതെ വയ്യ. ഒ .വി. വിജയന്റെതായി ഞാൻ വായിച്ച ആദ്യത്തെ പുസ്തകമാണിത്. ഇതിൽ അവസാനിക്കില്ല ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള പരിചയം എന്ന കാര്യം ഉറപ്പ്.

[Pramod Mathew · Rating 5 out of 5]

The Legends of Khasak

The irrationalities of a sanguine age, the horrors of war, pogroms in the name of God, caste, language, region and nation have been the popular themes in the works of Malayalam fiction writer and cartoonist O.V. Vijayan.

Such was the influence of his debut Malayalam novel Khaskinte Ithihaasam (1969) that it divided Malayalam literature into two halves; the pre-Khask era and the post-Khasak one. It has run into 50 reprints and is the most widely sold novel in South Asia.The Legends of Khasak, Vijayan’s 1994 translation of the novel, however, lacks the sensibility of the Malayalam original and is also a reflection of how the writer has, in the course of 25 years, meandered through the ideologies of Marxism and spiritualism in search of a solution to the maniacal injustices of our times.

Ravi, the young protagonist, walks into the sweltering heat of Khasak at the very outset of the novel, to run a single teacher school in the remote village. The character, now a literary legend, was driven to a level of meditative spiritual quest after an illicit affair with his step-mother. He thus forsook a lucrative scholarship in Physics, at Princeton, for a detached life in an aashram.

Ravi’s drift from the academia to a cloister and later to Khasak, from the guilt of a ‘sin’ with a yogini, imbibes the frailty of the human mind that is subdued by guilt and driven to a state of frenzy. This remorse is a universal feature in colossal tragedies such as; the story of Buddha who abandoned his palatial bungalow for the life of an ascetic, Lady Macbeth who lost her sanity, remorseful after her role in the regicide, and even Othello who self-annihilates having discovered the innocence of Desdemona.

Even as he dissolves into the everyday life of the village folk, Ravi is alienated in the hamlet that has yet to be exposed to the winds of modernism. Allah-Pitcha, the moulavi of Khasak, thus becomes his natural foe as the friar considers modern education, which spreads the ‘devil’s’ sciences and Anglican ideas, a bane.

The novel is far beyond a rural narrative as the numerous characters, each of a different genre and rarely appearing in more than one chapter, confers it the status of a classic. There are Nizam Ali, an orphan brought up by Allah-Pitcha, and the tailor Madhavan Nair; both communists who come to Ravi’s support.

The village beauty Maimuna, married to Chukra Rawthar, the retarded Appukkili, brought up by many mothers from different religions (possibly a symbolic representation of Vijayan’s commitment to secularism), the revered temple priest, Kuttanadan; Sivaraman Nair, the hindu fundamentalist and Kuppu Achan, the toddy taper; are all well weaved into an elaborate network that directs the serious reader into a web of magic and myth.

Khasak is a multi-religious community. Along with Hinduism and Islam, Vijayan has not missed the role of communism as an all-pervasive ideology in Kerala’s history. His graphic representation of Nizam Ali’s role in the founding of Koomankavu Beedi Worker’s Union, the first in the town, and the subsequent confrontation with Attar who owned the factory, followed by a strike and workers demonstration; is a caricaturised version of Kerala’s long history of proletarian agitations.

That Nizam Ali, who was arrested and jailed, later gave up the struggle when tortured in custody; is perhaps influenced by Vijayan’s own disillusionment with the left-movement he had abandoned in the mid-1950s.

In the Afterword to the novel (absent in the Malayalam edition), Vijayan confesses that he had intended Ravi to be a “pilgrim-revolutionary” but the course of the work changed track after the killing of Imre Nagy in Hungary which blew the young writer’s mind. Reflecting on this; he writes, “I thank providence, because I missed writing the ‘revolutionary novel’ by a hair’s breadth. Had I written it, I would have merely made one more boring entry in Marxism’s futile, repetitive bibliography.”

O.V Vijayan universalises his personal experiences throughout the novel. Like the writer, the protagonist too is an unceasing wanderer. At the climax of the novel, Ravi, keeping his promise to his lover Padma, decides to leave Khasak on a monsoon morning. As he waits at Koomankavu’s bus-stop he sees a blue-black snake approach. The reptile with an outspread hood pierces Ravi’s foot with its fangs. Within minutes, Ravi lay dead in the rain.

The novel, metaphysically, ends where it had commenced: at the bus-stop of Koomankavu. But one really wonders if the central-character deserved such a tragic and violent end at the hands of the novelist. Would it not have been better for the reader to imagine a Ravi who continued to tramp the earth, in search of truth; for the quest of his spiritual liberation?

[Elsa Rajan Pradhananga]

It was tedious settling down in a Khasak of the 50s with legends protecting its queer terrain and complex characters. But once in, the rich imagery drew me further in and I was intrigued by the remote countryside, eyes of dragonflies that held memories of the deceased, mosques that lay in ruins around the village, crystal doors and silk curtains that opened in the depth of wells, gossip that rose out of the tea shack… The Legends of Khasak that’s celebrated as a classic in Kerala, is superstitions, slight digs at communism and culture, deaths, sexism, innocent ignorance, decay, polyamory, dependency on alcohol by a people – divine, learned and lay alike, extramarital sex and the myths of a village strung along the story of a man’s escape from his reality.

Ravi deviates from his interest in outer space to explore the space within him when faced with the remorse of an incestuous relationship that haunted him and made him flee to a remote hamlet. Although he set up a single teacher school in Khasak and detached himself from his past, he succumbed to lust and longing several times throughout the novel much like many of its other morally weak characters. But the The Legend of Khasak is as much about the legend of the ghosts and ordinary people of Khasak as it is about a lost redemption.

One of the myths of the land that bothered me was the belief that the Goddess residing in a tamarind tree killed its climbers if their wives were straying. It bore a stark resemblance to the myth in Takazhi’s Chemmeen wherein husbands of adulterous women were killed by the sea Goddess when they went out fishing. These sexist myths reminding women to take rein of their raging whore-mones go hand in hand with the proverbial leaf and thorn.

I liked that history and superstition coexisted in Khasak just as easily as the religious beliefs of its people seeped into each other’s despite their differences. The book is peppered with allusions and the themes covered may have adhered to the political correctness of those times. But I must admit that the hype surrounding this novel was one of the reasons, I found it hard to put down this book.

[Adv Sajin · Rating 3 out of 5]

പണ്ടുപണ്ട്, ഓന്തുകള്‍കും മുന്‍പ്, ദിനോസ്രുകള്‍ക്കും മുന്‍പ്, ഒരു സായാഹ്നത്തില്‍ രണ്ടു ജീവബിന്ദുക്കള്‍ നടക്കാനിറങ്ങി. അസ്തമയത്തിലാറാടിനിന്ന ഒരു താഴ്വരയിലെത്തി.

ഇതിന്റെ അപ്പുറം കാണണ്ടേ? ചെറിയ ബിന്ദു വലിയതിനോടു ചോദിച്ചു.
പച്ചപിടിച്ച താഴ്വര, ഏട്ടത്തിപറഞ്ഞു. ഞാനിവിടെത്തന്നെ നില്ക്കട്ടെ.
എനിക്കു പോകണം, അനുജത്തി പറഞ്ഞു.
അവളുടെ മുന്‍പില്‍ കിടന്ന അനന്തപഥങ്ങളിലേക്ക് അനുജത്തി നോക്കി.
നീ ചേച്ചിയെ മറക്കുമോ? ഏട്ടത്തി ചോദിച്ചു.
മറക്കില്ല, അനുജത്തി പറഞ്ഞു.
മറക്കും, ഏട്ടത്തി പറഞ്ഞു. ഇതു കര്‍മ്മപരമ്പരയുടെ സ്നേഹരഹിതമായ കഥയാണ്. ഇതില്‍ അകല്‍ച്ചയും ദുഃഖവും മാത്രമേയുള്ളൂ.അനുജത്തി നടന്നകന്നു. അസ്തമയത്തിന്റെ താഴ്വരയില്‍ ഏട്ടത്തി തനിച്ചു നിന്നു. പായല്‍ക്കുരുന്നില്‍ നിന്ന് വീണ്ടുമവള്‍ വളര്‍ന്നു. അവള്‍ വലുതായി. വേരുകള്‍ പിതൃക്കളുടെ കിടപ്പറയിലേക്കിറങ്ങി. മൃതിയുടെ മുലപ്പാലു കുടിച്ച് ചില്ലകള്‍ പടര്‍ന്നു തിടംവച്ചു. കണ്ണില്‍ സുറുമയും കാലില്‍ തണ്ടയുമിട്ട ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ചെതലിയുടെ താഴ്വരയില്‍ പൂവിറുക്കാനെത്തി. അവിടെ തനിച്ചു നിന്ന ചമ്പകത്തിന്റെ ചില്ലയൊടിച്ചു പൂ നുള്ളിയപ്പോള്‍ ചമ്പകം പറഞ്ഞു, അനുജത്തീ, നീയെന്നെ മറന്നുവല്ലോ..

[Resh (The Book Satchel) · Rating 4 out of 5]

Enjoyed the read. But I did feel a lot was lost in translation.
And some words could be interpreted wrong in the translation; like "oh" in some places could have been "hey". Things like that. However, I really enjoyed the elements of fabulism and the life of villages. The Afterword of how the novel came to be was equally interesting. This is such an important masterpiece in Malayalam literature; so I will definitely be reading it in the original.

If you are not familiar with Malayalam and Kerala, this might be more of a 3.5 star read.

[Lekshmy Shaji · Rating 5 out of 5]

I've always thought I've read fine literature, before i started this one.. I was totally wrong.. This is what you call a fine piece of literature.. Truly a legend.. !!!

[Himanshu · Rating 5 out of 5]

We have all had those times when after turning the last page of a book, we sit back and wonder what cosmic serendipity had lead us to this book, and allowed us to read the outcome of thoughts from a person we wish was from a world around us. O. V. Vijayan, sacked from a college where he taught, joined his family in a backward village of Thasarak, Kerala where his sister had got a teaching assignment. It was here that he found himself surrounded by the people who lived with their own measure of time. The characters and stories seeped through to him and a coincidental tragedy from Hungary where Imre Negy was tricked and shot, revealed the protagonist of this book to him in its complete form.

The land of this story resides in a warp of all quotidian life. Consumed in an evanescent mist of legends and dreams, every soul has a purpose and a precious chest of misery. A benign outsider restless with guilt and despair finds himself at home in this escape. But when asked after he had lived here for some time, What are you running away from, Ravi?, he responds-

I wish to escape nothing, Ravi answered from within his silence, I want to be the sand of the desert, each grain of sand; I want to be the lake, each minute droplet. I want to be the laya, the dissolution

Often this book has made me wonder, what is magic realism? Could it be that when a story is being told and is being precipitated by the reader with usual nods and chuckles and frowns, suddenly a sentence appears which creates ripples so strong inside the reader that he wonders what hit him? It opens a faucet of emotions - happiness, misery, laughter, anguish. And mind you, that sentence is not an outcast or a pariah, it is very much an arm to the body, befitting and strengthening.

I have been on such journeys before, my hand held by the legends of this genre, and I have to say, this one sits right with the all time best. The mysterious land of Khasak came alive with a brute force, almost making me believe that it's a blessing it remained out of popular reach so that the true unbridled voice of an artist could ride on a chariot of liberty. And when a lucky reader unearths such a text, running his fingers across words dancing on a fresh tune, in womb of a fateful night, the blissful ecstasy would find itself in new colors.

[S.Ach · Rating 3 out of 5]

Most of the reviews that I read here for this book are either from Keralites who read it in original Malayalam or from the fans of Gabriel García Márquez, who love literature with magic realism or from both.
Sadly, my not being fan of GGM's One Hundred Years' of Solitude resurfaced when it came to appreciate this modern classic. Not able to read to in its original language (though the author himself had translated it), could be the other reason.
The loss is mine.

[Nandakishore Mridula · Rating 5 out of 5]

"Khasak", the fictional village in rural Palakkad in Kerala, is part of the mythology of a whole generation of Keralites. O. V. Vijayan has accomplished the writer's ultimate dream in this novel: the creation of characters who have live outside the narrow confines of the written page.

Allapicha Mollakka
Nizam Ali
Appukkili
And many others...

They will live, as long as the Malayalam language is alive.

PS: For those who can't read Malayalam, the book is available in translation as The Legends of Khasak.

[Shine Sebastian · Rating 5 out of 5]

ഗ്രാമീണതയുടെ വശ്യതയും നിഗൂഢസൗന്ദര്യവും ഒരുപോലെ നിറം ചാര്‍ത്തിയ, മലയാളത്തിന്റെ സ്വന്തം ഇതിഹാസം !!!
അതുല്യമായ ഈ നോവലിന് വളരെ ആഴത്തിലുള്ളതും അത്ര പെട്ടെന്ന് പിടിതരാത്തതുമായ വളരെയേറെ അര്‍ത്ഥതലങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. കൂമന്‍ കാവിലും രവിമാഷിലും , ഒക്കെ ആ നിഗൂഢമായ രഹസ്യാത്മകതയും ആകര്‍ഷകതയും പ്രകടമാണ്.
ഒ.വി.വിജയന്റെ രചനാശെെലി ഞാന്‍ വായിച്ചിട്ടുള്ള മറ്റെല്ലാ സാഹിത്യകാരന്മാരില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി തോന്നി. വാക്കുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഒളിപ്പിച്ചു വയ്ക്കുന്ന ആ രഹസ്യ ഭാവമാണ് 'ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസ'ത്തെക്കുറിച്ച് വീണ്ടും വീണ്ടും ചിന്തിക്കാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.
നോവലിന്റെ അവസാന ഭാഗം ശരിക്കും ഒരു ഹെെലെെറ്റാണ്. ബിംബകല്‍പ്പനയുടെ സാധ്യതയെ പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ വിജയന്റെ കഴിവിന് ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണ് ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം!
ഭാഷ ചിലയിടങ്ങളില്‍ പ്രാദേശികമായ വ്യത്യാസങ്ങള്‍ കൊണ്ടുള്ള ചില വിഷമതകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം, അത് മാറ്റിനിര്‍ത്തിയാല്‍ ഒരു ലക്ഷണമൊത്ത ഇതിഹാസം തന്നെ ഇത് !!
വാക്കുകളുടെയും ബിംബകല്‍പ്പനയുടെയും അതിസമര്‍ദ്ധമായ പ്രയോഗങ്ങളിലൂടെ എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ച രണ്ടു കൃതികള്‍: -- 'ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം'- ഒ.വി.വിജയന്‍, 'ഹിഗ്വിറ്റ'- എന്‍.എസ്.മാധവന്‍.

[Jyotsna · Rating 4 out of 5]

Somewhere between 3.5 and 4 stars

The story starts with Ravi, who is the State Board assigned teacher at the only school in the village of Khasak.

The story follows Ravi and the villagers as they meet cordially or head-on in various fronts, all depicted by magic realism.

Magic realism is what drives the book; it is what makes Khasak, Khasak.

Many topics have been explored through these means, including communal tension and superstition.

The book is an excellent read, and moreover, as per the internet, can be compared to A Hundred Years of Solitude.

[Sabee · Rating 5 out of 5]

എന്റെ ഒരു സുഹൃത്താണ് ഖസാക്കിലേക്ക് വീണ്ടും വരാൻ പ്രചോദനം നൽകിയത്. ആദ്യ തവണ പിടികിട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാരണം ഖസാക്കിൽ നിന്നും പിൻവാങ്ങിയതാണ്. ഇപ്പോൾ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വാക്കുകളിൽ പറഞ്ഞാൽ ഖസാക്കൊരു ഇതിഹാസം തന്നെയാണ്. ഖസാക്കുകാരെ കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു പിടച്ചിൽ ഇട നെഞ്ചിൽ. വല്ലാത്തൊരു അനുഭവമായിരുന്നു. സുഹൃത്തിനു നന്ദി.

[Sairam Krishnan · Rating 5 out of 5]

How do you make a land & a people come to life? How do you give them identity & personality? How do you paint a place's magic in prose?

You write it in the language of the land, in its own colloquial drawls and naughty insinuations, in its own nasal twang and poetic allegories. This book bears in it the truth of the idea that many Indian critics preach - that Indian writing in English will always be a fraud, a colonial leftover that can never be the real thing. I don't think myself qualified enough to comment on that. But the fact that this translation was such an experience to read made me think. What a treat it must be in Malayalam!

OV Vijayan's stunning classic is a masterpiece of native storytelling, an evocation of a lost world. The novel took me a dazed day to read, a day in which I could not do much else but think about the characters. Lost, flawed and sometimes crazy, the villagers of Khasak come alive with all their pasts, presents and future thrown out in sharp detail, blended in with the legends of the land. This has been one of the most beautiful evocations of a place in literature I have ever read. Though Vijayan doesn't disappoint in his descriptions of the landscape and its eccentricities, like the lake of the mosque and the seedling house-school, his Khasak becomes flesh and blood mainly through its inhabitants. My favorite was Madhavan Nair, the mild, caring and gentle tailor, but he was by far the most simple of the characterizations. The Khazi, Maimoona, Ravi, the Mullah, Aliyar, Appu-kili, Kuppu-Achan; they are all layered characters, battling their circumstances and themselves, the Sheikh looking at them from above. Khasak's stories breath through them, and we hear the spirits of the country night. Just that we are not scared, we are mesmerized.

Kerala has always been gorgeous; there's nothing we have to be surprised about there. But Vijayan's descriptions are alarmingly beautiful. There is the sunburned & rainwashed earth, there are burning palm fronds, there is the smell of fermented wash mixed with ammonium sulphate, there is a burning lizard on a mountaintop, there is the feared east wind. I do not think the effect the book leaves would have been the same if it had been translated by someone else. Vijayan stays true to the Malayali idiom and turn of phrase. I recognize a few because of my familiarity with the language, but even without it, a reader will be drenched in the green of the Palghat countryside.

Though the story is mainly a journey of guilt, darkness & redemption, the novel turns over several themes I found very interesting. First, how Hindus and Muslims live together in shared beliefs, deities and alcohol-fueled camaraderie is something we would do well to remember at this time. Kerala has long held together through undercurrents of caste and religion, not because the people are inherently peaceful, as is sometime posited, but because they have never found any reason for not living together amicably. Secondly, Vijayan, a card holding member of the Communist Party, finds time enough to poke some fun at the beginnings of the red movement that led rural Kerala to an inertia that it still hasn't been able to dispel. And third, he portrays Malayali sensuality in a way I have never seen expressed. This is surprising, because this is a theme that hasn't found as much space in the mainstream as it should have. This is mostly because of the recasting of Indian sexuality as sinful by colonialism and later societal changes, but this was evidently not a concern at the time in which the novel was written; it revels in the sweat and sweet mystery of the spice country, an effect that is intoxicating.

How do you tell good fiction from great? I've always thought that the answer lay with the reader. When the pages reel the reader in and take him someplace else, a place he would never have known otherwise, pages that he doesn't want to tear himself away from, the reader knows. The reader knows that the author has succeeded, that the story has been told.

Just that, like Appu-kili the poor cretin of Khasak, I wish Ravi's story had gone on a bit longer. It was great while it lasted.

[Hriday · Rating 5 out of 5]

I must warn the reader this would be more of a meditation than a review.

I picked up Khasak in a bid to repossess some of my cultural legacy as a Malayali. With parents who were nomads and spent more time in Kashmir and Punjab than in Kollam I felt a need to educate myself on my cultural forebears.

Khasak is a work which contrary to my expectation was as Indian in essence as Latin American in aesthetics and Arabian in the narration.

Time is elliptical in Khasak and the Cartography vague, both are functions of memory and not physics. Vijayan's Malabar with its "clattering black palms", myths and sorcery is oneiric and simultaneous in fact almost coterminous with Marquez and Rufos magisterial description of Latin American utopias.

Time moves in a sinuous, writhing orgasmic manner going back and forth seamlessly as the reader is entranced by the lapidary prose which is spare yet elegant enough to bring tears to your eyes.
Khasak denied aesthetics as practiced by most Indian writers, and proceeded to bring a schism in the way literature was before and after its publication.

Reading Vijayan's work for the third time was not tedious as one expected but rather revelatory in his skill at foreshadowing and total lack of mimesis.

Where does Ravi come from? Where does he go? The idea of a purpose to the written word is purposeless. Or at least supplementary to beauty itself.
One wonders that when in the preface the author writes of his failed romance with communism forcing him to recast Ravi as a spiritual wayfarer and not a revolutionary,; whether the author realised how much richer the work is for that decision when he started out. Or was it too a post hoc realization of how Ravis journey was that quintenssentially of an Indian mystic and not that of a Marxist revolutionary?

This book has been a pilgrimage for me. I am European in my humanism, Russian in my hope of being egalitarian,. African in my myth making, Latin American in my aesthetics, and yet Indian by soul and spirit. The same can be said about Khasak.
As a pilgrim the journey was arduous but despite all the hardships I can vouch the deity did bless me, and gift me with something that is ineffable.

[Shrinidhi · Rating 5 out of 5]

The most beautiful book I have read. Khasak is heavily poetic, often heartbreaking but overall a magical ode to the tiny Indian hamlet. The imagery is so rich and the writing so fine that this is like reading a book with pictures. Vijayan's take on Marxism, religion, spirituality among many other ideas are laid bare against this wonderful backdrop.

Ravi, a young educated teacher, comes to Khasak- an awfully tiny (fictional) village near Palakkad (Palghat), to set up a school. His experiences with the various characters in the village along with the trials and tribulations of setting up the school make up for the rest of the story. All of the other characters are treated with lots of patience and importance.

Translated by the Vijayan himself, Khasakkinte Ithihasam (originally in Malayalam) makes for an endearing translation. This is something I will certainly re-read.


Edit (31 July 2021): I have come back to re-read this gem and all I can say is Khasak, you have my heart and soul now. Take care of it safely.

[Gayathri Jayakumar · Rating 5 out of 5]

A book which portrays the soul of the villages of Kerala. Filled with every character you'd expect to find in a village... The same communist struggles, religious conflicts, legends, myths, rituals all packed up into a single book that beautifully traverses through the life of the protagonist who is school teacher. The book enchants in its own way and the characters linger in our heart and mind for a while... It feels like you have just listened to a nostalgic melody that was forgotten for a long time and will be forgotten again after a while...

[Papatya ŞENOL · Rating 4 out of 5]

malayalam dilinden türkçeye çevrilen ilk kitap. egzotik, gizemli, insancıl. hindularla müslümanların bir arada yaşadığı uzak bir hindistan köyüne gelen genç öğretmenin etrafında gelişiyor. kişileri ve olayları takip etmek biraz zor; ama tek kelimeyle güzel bir roman. daha uzun olmasını beklerdim, boyutuna göre çok kahraman, olay ve anlam yüklü. daha uzun bir metnin kısaltılmış versiyonu gibi duruyor o yüzden. dünya edebiyatı sevenlere ve farklı bir şey okumak isteyenlere tavsiye ederim.

[Deepthi Terenz · Rating 4 out of 5]

മലയാളസാഹിത്യത്തെ ഖസാക്കിനു മുൻപ്‌ ഖസാക്കിനു പിൻപ്‌ എന്നു തരംതിരിച്ചതിൽ ഒട്ടും അതിശയോക്തിയില്ല. ഒരു പാട്‌ കഥാപാത്രങ്ങൾ, വളരെ ഭംഗിയായ പാലക്കാടൻ ഭാഷയും.അതിമനോഹരം ...ഇനിയും കുറച്ച്‌ കാലം കഴിഞ്ഞു വീണ്ടും വായിക്കണം.

[rahul · Rating 4 out of 5]

100 Years of Solitude in Khasak

[Prashanth Bhat · Rating 5 out of 5]

Legends of khasak - ವಿಜಯನ್

ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಅಂದರೆ ವಾರದ ಹಿಂದಷ್ಟೇ ಶ್ರೀಯುತ ಜನಾರ್ದನ ಭಟ್ ಅವರ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಬಗ್ಗೆ ಓದಿ ಕುತೂಹಲವಾಯಿತು. ಮಲಯಾಳಂ ನನಗೆ ಅಪರಿಚಿತ ಏನಲ್ಲ. ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ತವರು ಕೇರಳ.ಅದೂ ಪಾಲಕ್ಕಾಡ್. ಹಾಗಂತ ಓದಲೇನು ಕಲಿಯಲಿಲ್ಲ‌.ರಾಶಿ ಸಿನಿಮಾಗಳು, ಅನುವಾದಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನವರ ಒಡನಾಟ ಮಲಯಾಳಂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಪರಿಚಯ ಇದೆ ಅನ್ನಬಹುದು. ಎಮ್.ಟಿ‌.ವಾಸುದೇವನ್ ನಾಯರ್,ಮುಕುಂದನ್, ಎಸ್.ಕೆ.ಪೊಟ್ಟೆಕ್ಕಾಟ್ ಅವರ ದೊಡ್ಡ ಅಭಿಮಾನಿ ನಾನು. ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಈ ಮುಕುಂದನ್ ಬರೆದ ಬರಹಗಳ ಯಾಕೆ ಓದಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ.
ನನಗೆ ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ one hundred years of solitude ಇಷ್ಟ. ಮಾಂತ್ರಿಕ ವಾಸ್ತವತೆ ಎಂಬ ಅದ್ಭುತ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಕೃತಿ ಅದು. ಪುರಾಣಗಳು ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವದ ನಡುವಿನ ಗೆರೆ ಅಳಿಸಿಹೋದ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಂತಹದ್ದೊಂದು ಕೃತಿ ಬಂದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂಬ ಹಳಹಳಿ‌ ಇತ್ತು. ದೇವನೂರರ ಕುಸುಮಬಾಲೆ, ಕುವೆಂಪು ಅವರ ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದುಮಗಳು‌ವಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಸಂಗ, ಎಮ್.ಎಸ್‌.ಕೆ.ಪ್ರಭು ಕಥೆಗಳು ಹೀಗೆ ಕೆಲವಿದ್ದರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಅದು ಬಂದದ್ದು ಕಡಿಮೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಜರ್ನಾದನ ಭಟ್ ಅವರ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಈ ಕೃತಿ ಸರಿಸುಮಾರು ಒಂದೇ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬಂತು. ಇದನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿ ಕೆ.ಕೆ.ನಾಯರ್ ಅವರು ಅನುಮತಿಗಾಗಿ ವಿಜಯನ್ ಅವರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿದರೆ‌ ಅವರು ಅನುಮತಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದರಂತೆ. ತನ್ನ ಕೃತಿ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗೆ ಬರಲಾಗದು ಎಂಬ ಕಾರಣ ನೀಡಿ! ವಿಜಯನ್ ತಾನೇ ತನ್ನ ಕೃತಿಯನ್ನು 1994ರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿದರು ಕೊನೆಗೆ.
ಮಲಯಾಳಂ ಓದಲು ಬರದ ನನಗೆ ಅದೇ ಗತಿ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್‌ನ ಅನುವಾದ ಓದಿದ ಬಳಿಕ ಇದನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಕೆ.ಕೆ.ನಾಯರ್ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ತರುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರ ಅನುವಾದಗಳ ಓದಿದ್ದ ಮತ್ತು ಕೇರಳದ ಅಥೆಂಟಿಕ್‌ ಅನ್ನಬಹುದಾದ ಭಾಷೆಯ ಫ್ಲೇವರ್ ಅನ್ನು ಅವರ ಅನುವಾದಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಿತ್ತು.
ಇರಲಿ.

ಈ ಕೃತಿ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲು ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ ಇದರ ಕಥಾಸ್ಥಳ ನನ್ನ ಅಜ್ಜನ ಮನೆಗೆ ಐದಾರು ಕಿಮೀ ದೂರದ್ದು ಅನ್ನುವುದೂ!

ವಿದೇಶೀ ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವ ಅವಕಾಶ ಬಿಟ್ಟು ತನ್ನ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಭಾರ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಕಸಾಕ್‌ಗೆ ಶಾಲೆಯ ಉಪಾಧ್ಯಾಯನಾಗಲು ಬರುವ ರವಿಯಿಂದ ಕಥೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಕಥೆಗೊಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಗತಿಯಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿನ ಮುಲ್ಲಾ ಅವನ ಮಗಳು, ಆ ಮುಲ್ಲಾ ಸಾಕಿದ ಅವನ ವಿರುದ್ಧ ನಿಂತ ಶೇಕ್, ಅತ್ತರ್ ಎಂಬ ಬೀಡಿ ವ್ಯಾಪಾರಿ, ಭೂತಗಳು, ಮಂತ್ರವಾದ, ನಾಯರ್‌ಗಳು ,ಜನರ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಹೀಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಪರಿಸರದ ನಮಗೆ ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸುವ ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರಿಗೆ ಸಹಜ ಎನಿಸುವ ಘಟನೆಗಳು… ಹೀಗೆ ಕೇರಳದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಎಲ್ಲಾ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ದಿನನಿತ್ಯದ ವ್ಯವಹಾರಗಳ ವರ್ಣಿಸಿದ ರೀತಿ ಎಲ್ಲ ಮನಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕತೆಗೂ, ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಮನುಷ್ಯನ ಭಾವನೆ, ನೆನಪುಗಳು ,ನಂಬಿಕೆಗಳ ಪ್ರಪಂಚ ಇದು. ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ರವಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಮುಸ್ಲಿಂ ಒಬ್ಬ ' ನೀ ಹೊಸದಾಗಿ ಬಂದ ಸ್ಕೂಲ್ ಟೀಚರೋ' ಅಂತ ಕೇಳಿ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. 'ಅವ ಯಾರು?' ಅಂತ ರವಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ, ' ಅವನಾ? ಅವ ಒಬ್ಬ ಭೂತ.ಇಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡ್ತಾ ಇರ್ತಾನೆ' ಅನ್ನುವ ಉತ್ತರ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಮಾಂತ್ರಿಕ ವಾಸ್ತವತೆಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಸರಳವಾದ ಉದಾಹರಣೆ ಸಾಧ್ಯವೇ? ಕೊನೆಗೆ ರವಿ ತನ್ನ ಗೆಳತಿಯ ಪತ್ರಕ್ಕೆ ಓಗೊಟ್ಟು ಆ ಊರಿಂದ ವಾಪಸ್ ಹೊರಟು ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯ್ತಾ ಇರುವಾಗ ಹಾವಿನ ಕಡಿತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಸಾಯುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಅವನು ಬಯಸಿದ ಹಾಗೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ಹಾಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.

ಅನುವಾದದಲ್ಲಿಯೂ ಸರಳವಾಗಿ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದ ಪುಸ್ತಕ ಇದು. ಆದರೂ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಕಿರಿಕಿರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮೈಗೆ ಗಂಧ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಲ್ಲಿನ ಪದ್ಧತಿ. ಮಲಯಾಳಂ ಅಲ್ಲಿ ಚಂದನಂ ಅಂದರೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಗಂಧಲೇಪನ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಲ್ಲಿ ಸ್ಯಾಂಡಲ್ ಪೇಸ್ಟ್ ಅಂತ ಓದಿದಾಗ ಒಂದು ಕೃತಕತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.
ಬಹುಶಃ ಒಂದು ನೆಲದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಒಡಮೂಡಿಸುವ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ನೆಲದ ಪದಗಳ ಬಳಕೆಯೂ ಕಾರಣವಾಗಿ ಆ ಪುಸ್ತಕ ಮೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ಈ 'ಫ್ಲೇವರ್' ಮಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸಮಸ್ಯೆ!

ವಿಜಯನ್ ಬರೆದ ಈ ಕೃತಿ ಎಲ್ಲೂ ಸಿಗದೆ ಕೊನೆಗೆ anybooks ಅನ್ನುವ app ಅಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಮೊಬೈಲಲ್ಲಿ ದಡಬಡನೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದು. ಆ app ಅಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಹಲವಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳ eBook ಆವೃತ್ತಿ ಲಭ್ಯವಿದೆ.
.ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಈ ಕೃತಿಯ ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದು ನಾಶವಾಯಿತು.

ಕೇಳಲು ಈಗ ವಿಜಯನ್ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ. ಕೆ.ಕೆ.ನಾಯರ್ ಕೂಡ ಕಾಲವಾದರು.

[DrJeevan KY · Rating 5 out of 5]

വായനയുടെ ലോകത്തേക്ക് ഞാൻ കാലെടുത്തു വെച്ച സമയത്ത്, വായനയുടെ തുടക്കനാളുകളിൽ ഒരു തവണ വായിച്ച് ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ വായനാക്കുറിപ്പ് പോയിട്ട് ഒരു ചിത്രം പോലും എടുത്ത് പോസ്റ്റ് ഇടാതെ വിട്ട ഒരു പുസ്തകമാണ് "ഖസാക്കിൻ്റെ ഇതിഹാസം". രണ്ട് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഈ പുസ്തകം ഞാൻ വീണ്ടും വായിക്കാൻ കാരണമായത് ഈ നോവൽ വായിച്ച പല സുഹൃത്തുക്കളുടെയും വാക്കുകളും ചില നല്ല ട്രോളുകളുമാണ്. ഇന്ന് ഈ പുസ്തകം വായിച്ചവസാനിപ്പിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോവുകയാണ്. ആദ്യവായനയിൽ ഇതെന്ത് നോവലെന്ന് തോന്നിയ എനിക്ക് രണ്ടാമത്തെ വായനയിൽ ഇത്രയധികം ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും മനസ്സിലാകുന്നില്ല. ഇതേ വാക്കുകളും വരികളും തന്നെയായിരുന്നു അന്നും. ഒരു പക്ഷേ, ഈ ഇതിഹാസം മനസ്സിലാക്കിയെടുക്കാനുള്ള കഴിവ് അന്നെനിക്ക് വേണ്ടുവോളമില്ലാതിരുന്നിരിക്കാം.

ഈ വായനാക്കുറിപ്പെഴുതുമ്പോൾ പോലും എന്തെഴുതണമെന്നും എത്രത്തോളമെഴുതണമെന്നും ഒരു ധാരണയില്ല. കാരണം, കുറച്ച് വരികൾക്കുള്ളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഒന്നല്ല ഈ പുസ്തകം. അറുപതുകളിൽ എഴുതപ്പെട്ട ഈ നോവൽ ഇത്ര വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്തുകൊണ്ട് വായനാപ്രേമികളുടെ മനസ്സിൽ ഇഷ്ടപുസ്തകങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ മുൻപന്തിയിലുണ്ട് എന്നുള്ളതിൻ്റെ ഉത്തരമാണ് രണ്ടാം വായനയിൽ എനിക്ക് ലഭിച്ചത്. ഒട്ടേറെ കഥാപാത്രങ്ങളാൽ സമ്പുഷ്ടമായ ഈ നോവലിലെ കേന്ദ്രകഥാപാത്രമായി ഒരാൾ മാത്രമല്ല ഉള്ളത്. ഇത് ഒന്നിലധികം പേരുടെ കഥയാണ്. ഖസാക്കെന്ന ദേശത്തിൻ്റെ കഥയാണ്. രവിയിൽ തുടങ്ങി രവിയിൽ അവസാനിക്കുന്നുവെന്ന തോന്നൽ ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ വായനക്കാരിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഒട്ടനേകം അടരുകളിൽ പടർന്നുകിടക്കുന്ന ഒരിതിഹാസം തന്നെയാണ് ഈ നോവൽ. ഓരോ അദ്ധ്യായത്തിൻ്റെയും അവസാനത്തിൽ ഒന്നിലധികം അർത്ഥതലങ്ങളുള്ള വരികളാണ് ഒ.വി വിജയൻ നമുക്ക് മുന്നിൽ വെച്ചിരിക്കുന്നത്. ആ വരികളിൽ കുറച്ച് നേരം തങ്ങി���ിന്നുകൊണ്ടേ അടുത്ത അദ്ധ്യായത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാനാകൂ.

"മഴ പെയ്യുന്നു. മഴ മാത്രമേയുള്ളു ആരോഹണമില്ലാതെ, അവരോഹണമില്ലാതെ, കാലവർഷത്തിൻ്റെ വെളുത്ത മഴ." "സായാഹ്നയാത്രകളുടെ അച്ഛാ, വിട തരുക. മന്ദാരത്തിൻ്റെ ഇലകൾ ചേർത്തുതുന്നിയ ഈ പുനർജ്ജനിയുടെ കൂടുവിട്ട് ഞാൻ വീണ്ടും യാത്രയാവുകയാണ്".

രണ്ട് തവണ വായിച്ചെങ്കിലും ഒരുക്കൽകൂടി എനിക്ക് ഖസാക്കിൽ പോവാൻ തോന്നുന്നു. ബസ്സുറൂട്ടിൻ്റെ അവസാനമായ കൂമൻകാവിൽ രവിയുടെ കൂടെ ബസ്സിറങ്ങി ഏറുമാടങ്ങളിലെ സർവ്വത്തുപീടികയിൽ നിന്നൊരു തണുത്ത സർവ്വത്ത് കുടിച്ച് ചെതലിമല താണ്ടി ചെതലിയുടെ താഴ് വാരമായ ഖസാക്കിൽ പോയി അള്ളാപ്പിച്ചമെല്ലാക്കയെയും, അപ്പുക്കിളിയെയും, മാധവൻനായരെയും, നൈസാമലിയെയും(ഖാലിയാർ), കുഞ്ഞാമിനയെയും, മൈമൂനയെയും എല്ലാവരെയും കണ്ട് കളിപറഞ്ഞിരുന്ന് ഞാറ്റുപുരയിൽ അൽപനേരം കണ്ണുമടച്ചിരുന്ന് കുറച്ച് കാലം ഖസാക്കെന്ന പുനർജ്ജനിയുടെ കൂട്ടിൽ ജീവിച്ച് തിരിച്ചുവരണമെന്ന് മനസ്സ് വല്ലാതെ വെമ്പൽകൊള്ളുകയാണ്. എത്ര എഴുതിയാലും മതിവരുന്നില്ലെങ്കിലും ഖസാക്കിലെ പ്രിയപ്പെട്ടവരോടും ഖസാക്കിനോടും വീണ്ടും വരുമെന്ന ഉറപ്പുനൽകിക്കൊണ്ട് തൽക്കാലത്തേക്ക് വിടപറയുന്നു.

[Sajith Kumar · Rating 3 out of 5]

വളരെ പണ്ടാണ് 'ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം' ആദ്യമായി വായിക്കുന്നത്. ആഖ്യാനത്തിന്റെ സത്ത ഉൾക്കൊള്ളാൻ അന്ന് കഴിയാതെപോയി. ഏറെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ട പുസ്തകത്തിന്റെ യഥാർത്ഥമൂല്യമെന്തെന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ 2002-ൽ പുസ്തകം വാങ്ങി വീണ്ടും വായിച്ചു. തീക്ഷ്ണവും വന്യവുമായ വികാരങ്ങളെ സംയമനത്തിന്റെ കടിഞ്ഞാണില്ലാതെ അഴിച്ചുവിട്ടുകൊണ്ടുള്ള ആവിഷ്കരണം എന്നു തോന്നിപ്പിച്ചു. അപ്പോഴും ഒരു ചെറിയ നോവലെന്നോ, അല്ല കുറെ കഥകളുടെ സമാഹാരമെന്നു സാദൃശ്യം ജനിപ്പിക്കുന്ന 'ഇതിഹാസ'ത്തിന്റെ സവിശേഷത എന്തെന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അതുകൊണ്ട് വളരെ ജാഗ്രതയോടെയാണ് ഇത്തവണ മൂന്നാം വായനയ്ക്കിറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടത്. നിയമനിർമാണ സഭകളിൽ മൂന്നാം വായന വളരെ പ്രധാനമാണ്. അതിനുശേഷം പ്രമേയം വോട്ടിനിട്ട് തള്ളുകയോ കൊള്ളുകയോ ചെയ്യാം.

രണ്ടു കാര്യങ്ങളിൽ ഇത്തവണ ആദ്യമേ മനസ്സിരുത്തി. ഒന്ന്, ഇത് വളരെ ഉത്തമമായ ഒരു ഗ്രന്ഥമാണെന്ന ചിന്ത മനസ്സിലുറപ്പിക്കുക, വിവേചനബുദ്ധി പ്രകടിപ്പിക്കാതെ ഇതിൽ കാണുന്നതെല്ലാം നല്ലതെന്ന തോന്നൽ സ്വയം ജനിപ്പിക്കുക. രണ്ട്, വളരെ വലിയ ചില ആൽമരങ്ങൾ കുറേക്കഴിയുമ്പോൾ താഴേക്കു വളരുന്നതുപോലെ, ജനപ്രിയസാഹിത്യകാരന്മാർ അവരുടെ സ്വന്തം മൂല്യങ്ങൾക്കല്ലാതെ സമൂഹത്തിന്റെ സദാചാരസംഹിതകൾക്ക് വഴിപ്പെടേണ്ടവരാണെന്ന ധാരണ ഉപേക്ഷിക്കുക. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ വിവേചനബുദ്ധിയും നാട്ടുനടപ്പും - ഇതുരണ്ടും ചവുട്ടിക്കൂട്ടിപരണത്തിട്ടിട്ടുവേണം ഇതു വായിക്കാൻ എന്നർത്ഥം.

എന്നാലും വിട്ടുകൊടുക്കാൻ പാടില്ലല്ലോ. ഇത്തവണ നാലാളുകൂടുന്നിടത്ത് ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം അത്യുത്തമം എന്നു പറഞ്ഞിട്ടുതന്നെ കാര്യം എന്ന ഏകലക്ഷ്യത്തോടെ വായന തുടങ്ങി. രവിയുടെ കൂമൻകാവിലെ ബസ്സിറങ്ങൽ മനോജ്ഞമായി. പുസ്തകം വായിച്ചുതീർന്നപ്പൊഴും ആദ്യഖണ്ഡികയുടെ സുഭഗതയെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നവ ഏറെയൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വിജയന്റെ രംഗവർണന എത്ര ഉദാത്തമാണ്! ചിതലിമലയുടെ വന്യമായ രഹസ്യങ്ങളിലോ ഖസാക്കിലെ കരിമ്പനകളിൽ കാറ്റുപിടിക്കുന്നതിന്റെ ഗൃഹാതുരതയിലോ ആരാണ് മയങ്ങിപ്പോകാത്തത്? ഏതൊരു മലയാളിയുടേയും ഹൃദയത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ മയങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു പ്രാക്തനഗ്രാമത്തിന്റെ ചിത്രമുണ്ട്. ഏതു ധൂസരസങ്കല്പങ്ങളിൽ വളർന്നാലും, ഏതു യന്ത്രവല്കൃതലോകത്തിൽ പുലർന്നാലും അവൻ കൈമോശം വരാതെ സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒന്ന്. വിജയന്റെ ഏറ്റവും വലിയ നേട്ടം ഈ നിഗൂഢസങ്കല്പത്തിന് തന്റെ കാൻവാസിൽ നിറം മങ്ങാത്ത വാഗ് രൂപം നല്കാനായി എന്നതാണ്. തന്റെ മനസ്സിന്റെ ഉള്ളറകളിൽ താൻ പോലുമറിയാതെ മയങ്ങിക്കിടന്ന ചില ചോദനകൾ മൂർത്തരൂപത്തിൽ മറ്റൊരാൾ ആവിഷ്കരിച്ചതുകാണുമ്പോഴുള്ള ആഹ്ലാദഹർഷത്തോടെ കേരളം 'ഇതിഹാസത്തെ' വാരിപ്പുണർന്നു, തണ്ടിലേറ്റി, സിംഹാസനത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിചു.

എന്നാൽ, ഇതിനുമപ്പുറം ഇതിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾ ആത്മാവിൽ എത്ര ദരിദ്രരാണ്! എത്ര ദുർബലമാണിതിലെ കഥാതന്തു! സമ്പന്നതയുടെ മടിത്തട്ടിൽ വളർന്ന്, അഗമ്യാഗമനത്തിന്റെ പാപബോധവും പേറി വീടുവിട്ടിറങ്ങി, പ്രോജ്വലമായ കരിയർ വാഗ്ദാനങ്ങളെ കാറ്റിൽ പറത്തി, പരീക്ഷയുടെ തലേന്ന് കോളജ് വിട്ടിറങ്ങി, ദേശാടനത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്ന രവി എങ്ങനെയാണ് നമ്മുടെ ആദരം പിടിച്ചുപറ്റുന്നത്? ഖസാക്കിലെ നിരവധി കഥാപാത്രവർണനകളെ ചേർത്തുനിർത്തുന്ന പേപ്പർ ക്ലിപ് മാത്രമാണ് രവി. ഒരധ്യാപകൻ പുറമേക്കെങ്കിലും പാലിക്കേണ്ട ചില നിഷ്ഠകൾ പോലും തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച് ഖസാക്കിൽ ഇണകളെത്തേടി പാഞ്ഞുനടക്കുന്ന നായകകഥാപാത്രം യാതൊരു ചലനവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. ഇയാൾക്ക് എന്തിന്റെ അസ്ക്യതയാണെന്ന് വായനക്കാർക്ക് സംശയം തോന്നാം. 'ഇതിഹാസത്തിലെ' ഓട കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ലൈംഗികഅരാജകത്വത്തെ ഞാൻ പരാമർശിക്കുന്നതേയില്ല. കാരണവർക്ക് എന്തുമാകാമല്ലോ!

ഇങ്ങിനി വരാത്തവണ്ണം കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ഒരു പ്രാചീന ഗ്രാമത്തിന്റെ ഉള്ളുലയിക്കുന്ന ഒരു രേഖാചിത്രമെന്നതൊഴിച്ചാൽ 'ഇതിഹാസ'ത്തിൽ ഒന്നുംതന്നെ കണ്ടെത്താനായില്ല.

[Nandgopal · Rating 5 out of 5]

Hype is usually the death of enjoyment. I have found this to be true of so many things; from movies to places to food to books. And it is fiction that has let me down more than any other. Not that it is anybody’s fault. Such is the variety in themes, context, treatment etc in world fiction that somebody else’s “Awesome” can very well become your “Pathetic”. Some novels do manage to match the hype and hold its own. And then there are the truly rare gems. Ones that are so good, that it transports you to a world where such mundane things like how good/bad the novel (or anything else for that matter) is, seem meaningless. ‘Khasaakinte Ithihaasam’ is one such.
As the cliché goes, it is a novel that works on so many levels. As a person not known to grasp subtleties, I am sure I have missed quite a few of those levels! But I could still discern themes like old v/s new, history v/s modernity, Rationality v/s Myth, the concepts of journey, of guilt and redemption, of religion etc. A complete review is impossible for a book that is so dense. In only 163 pages, Vijayan has woven a story about the mythical (in the truest sense of the word, a place that abounds in myths and legends)village of Khasak, near mid- 20th century Palghat, and the wonderful cast of characters that inhabit it. It is also about Ravi, a highly educated man of physics, whose disenchantment with life as a result of an incestuous affair and his subsequent aimless journey brings him to Khasak. His mandate is to start the first single-teacher primary school in the village. The school and Ravi are the first signs of modernity in Khasak’s storied history. But, contrary to what one might expect, the village embraces this change wholeheartedly. That, for me, makes Khasak special. It places no conditions and passes no judgements. You are free to leave as well, as many of the characters do. The visual setting is extremely important to the author and he conveys the ambience of the place expertly. The swaying palm trees in the easterly winds, the chethali mountain with the shrine of Sheikh miyan syed looking down upon Khasak are all as important as any character. So are the sounds, particularly the slangs that the people of Khasak speak. A mix of Tamil, the malabari Malayalam of the muslims and that of the hindus of Palghat. It gives the novel a script-like authenticity. But what truly makes the tale soar are the people of Khasak and their many many stories. Allapicha Mollakka, the khaliyar, Appukkili, shivaraman nair, madhavan nair, maimuna and so many others. The little kids that come to Ravi’s school are also unforgettable characters. There are so many stories that evoke everything from nostalgia to sadness to laughter. By the end of it all, Ravi, who was bringing enlightenment to the backwaters of civilization, learns far more than he ever teaches. And we learn with him.

[Viji (Bookish endeavors) · Rating 5 out of 5]

'Njangalku vazhi kanichu taruka,avar paranju. Avarude kannukal kalanjitu tirichuvaran ayaalavarodu paranju..'
Even though this is the story of common men in day-to-day life,I'll call this a fable because all the characters seemed to be talking in multidimensions. It was a bit difficult reading it because of the language,but I got used to it as I turned pages. I tried to talk like Appukkili out of curiosity. I sympathized with Padma when she asks Ravi whether he is not coming back. I felt like vomiting when I saw Kuttadan Poosari tearing his own flesh. I was taken to a different world,the world called Khasak,and I found that I was searching for myself along with the others there. I found the truth in Ravi's words,"aarum koodu pattaarilla Madhavannaayare..."
It was altogether a wonderful experience,reading this book. It is written in a style completely different from the ones I've read so far. It won't leave you unchanged. By the time you finish reading this book,you'll be thinking and you'll be thinking hard. You'll be touched,for sure. HIGHLY RECOMMENDED.

[Arun · Rating 5 out of 5]

A book which is entirely food for thought.
Honestly, the language style used in the book was a hard nut for me.

A decade and some years that took to write this novel is very well spent, is what I should be saying.

It sure shed in depth information about life in that era, though the place and characters are mostly mythical.

I can't explain it in simple terms, you have to experience it. it has lot to tell you, yet it'll leave a lot for you to tinker, and analyse over and over...