Armin Ahmadianzadeh’s Reviews > مرگ قسطی > Status Update

به پایان آمد این دفتر حکایت سلین همچنان باقی...

–می‌دانم فردینان، می‌دانم!... اما فرق می‌کند... تو هنوز بچه‌ای خوشبختانه!... در سن و سال تو هیچ چیزی زیادی غم‌انگیز نیست! تو الان، تازه زندگی‌ت را شروع می‌کنی... برای تو شروع کارست... این چیزها را نمی‌توانی بفهمی.

–دیوانه‌ها همه‌شان اینجوری‌اند... کیف می‌کنند از اینکه بااشان مخالفت کنی!...

–آه! چیزی که آدم هیچ‌وقت کم نمی‌آرد فرصت و امکان اشتباه و گه‌کاری‌ست!

چقدر این بخش‌ها برام به‌طرز زیبایی دردناک بودن...
این بخش زندگی فردینان با کورسیال مخترع واقعا زیبا بود...
چقدر جیگرم کباب شد برای ایرن، زن کورسیال، چه‌قدر زجر کشید و با اینکه همیشه کورسیال رو فحش‌بارون می‌کرد، ولی عاشقانه دوسش داشت، همه زجر‌هارو هم به‌خاطر عشقی که داشت کشید.

"سن چیز گندی است … بچه‌ها مثل سال‌های زندگی‌اند، می‌روند و دیگر هیچ وقت نمی‌بینی‌شان."

توی زندگی همین‌که وضعمان یک‌خرده بهتر می‌شد همه فکرمان می‌رود دنبال کثافت‌کاری.

"قصه و رمان حتی بدتر از الکل محرک جنایت می‌شود."

چقدر زیاد قلم سلین تو توصیف اوضاع روحی و روانی پدر فردینان قشنگه، چقدر قشنگ حالت خنثی و بی‌مسئولیت بودن و بدبختی‌های فردینان رو به‌تصویر می‌کشه، و چقدر زیاد دایی ادوار رو دوس دارم...

من توی خیال‌های خودم سیر می‌کردم… نورا با همه زیبایی‌اش… از بیقراری سرم را به متکا می‌کوبیدم… اما باز به خودم می‌گفتم که ترجیح می‌دادم با رختخوابم کلنجار بروم، همه ملافه‌ها را بجوم و بخورم تا این‌که گرفتار نورا یا هر زن دیگری بشوم! من دیگر فهمیده بودم، بله قربان، فهیمده بودم که هوس زن مایه معطلی است! فهمیده بودم تمناشان آدم را اسیر می‌کند! از راه بدر می‌برد! ورطه… گودال، همین!…

عاشق بخش کالج مینول رفتن فردینان شدم.

"پدر من اینجوری بود، همیشه به شکنجه‌های روحی خیلی بیشتر از شکنجه‌های بدنی اهمیت داده بود… در نظرش خیلی بیشتر احترام داشتند! اساسی‌تر بودند!"
عاشق توصیف بلایا و اتفاقاتی هستم که سر فردینان میاد، سلین خداس، خدا...

جان ما با ترس عجین بود. توی هر اتاقی ترس از کم آوردن انگار از دیوارها هم می‌تراوید… به‌خاطر همین ترس بود که غذا را نجویده قورت می‌دادیم، شام و ناهار را سَمبَل می‌کردیم، خریدهامان را تندتند انجام می‌دادیم، از این سر تا آن سر پاریس، از میدان «موبر» تا «اتوال» را سگ‌دو می‌زدیم از وحشت مأمورهای اجرا، ترس اجاره، مأمور گاز، اضطراب مالیات… هیچ‌وقت فرصت نکردم ماتحتم را خوب تمیز کنم از بس که باید عجله می‌کردم.