Wouter van Noort > Recent Status Updates

The warm glow of the lights seemed to envelop the bookshop like a protective presence. Yeongju had once shared with him five reasons every neighbourhood should have an independent bookshop. That moment, he thought he was looking at the sixth. Gazing at the bookshop from the outside made him happy.

~ Reading late at night is almost like yoga.

In front of him was the book she had given him last week: The Catcher in the Rye. Yeongju had an inkling, that she'd failed with her recommendation again. I should stop suggesting books narrated by high school students struggling to fit into society, she thought wryly.

There was only one thing on her mind.
I must open a bookshop.

She would ask herself these questions: does this place make me
feel positive? Can I be truly whole and uncompromisingly myself?
Do I love and treasure myself here? For Yeongju, the bookshop checked all the boxes.

~ How is it that so many Asian books have bookstores, coffeeshops, cats, or some mix of the three? It’s so cute!

The sun burned every day. It burned Time.
The world rushed in a circle and turned on its axis and time was busy burning the years and the people anyway, without any help from him. So if he burnt things with the firemen, and the sun burnt Time, that meant that everything burned!

He stood looking in now at this queer house, made strange by the hour of the night, and there on the floor, their covers torn off and spilled out like swan-feathers, the incredible books that looked so silly and really not worth bothering with, for these were nothing but black type and yellowed paper, and ravelled binding.

He sniffed the book. "Did you know that books smell like nutmeg or some spice from a foreign land?"

You could feel the war getting ready in the sky that night.
The way the clouds moved aside and came back, and the way the stars looked, a million of them swimming between the clouds, and the feeling that the sky might fall upon the city and turn it to chalk dust, and the moon go up in red fire; that was how the night felt.

One two three four five six seven days: the firehouse.

Fahrenheit 451: The temperature at which book-paper catches fire and burns.

Onze dagelijkse taak bestond uit muziek maken als de gevangenen vroeg naar hun Kommando vertrokken en als ze weer terugkwamen. Wij stonden opzij van de poort Arbeit macht frei. Al die duizenden gevangenen kwamen door de poort gemarcheerd in rijen van vier of vijf.

We kregen nummers, die door Poolse Joden op onze arm werden getatoeëerd. Namen bestonden niet meer. Ik veranderde in 163848.

We kwamen aan in Birkenau, op 3 kilometer van Auschwitz.
Toen de deuren van de wagons opengingen, wist ik meteen dat het helemaal mis was. Eerst was het doodstil. Plotseling begon aanhoudend geschreeuw. Ik keek naar de gezichten van de ss'ers. Huivering wekkend.

Er moest afleiding komen. Dat heb ik overal meegemaakt, in de kampen ook, als de gruwel eenmaal goed was georganiseerd, kwam het amusement op de proppen. 'Herren Musiker, antreten!'

Wie kon toen bevatten dat dit het begin was van een totale vernietiging? Later in Auschwitz heb ik ook niet willen geloven
wat er aan de hand was. lk wilde het niet aanvaarden en bleef volhouden: het is niet waar wat hier gebeurt!

Overigens vind ik het ook mooi dat ik aan bijna elke straat in het centrum wel een herinnering heb. Soms een gruwelijke of verdrietige, soms een mooie, soms een grappige of spannende.

'Dat lint hangt er niet voor de kat z'n kut, hè!' zegt hij gefrustreerd tegen iemand die onder het dubbele lint door kruipt, met de telefoon al in de filmstand.

Het was een behoorlijke worsteling! Maar dat is niet erg, want ik heb me een breuk gelachen. Dat is soms zo vreemd aan ons werk: een aanhouding met verzet, en dan toch keihard in een deuk liggen.

Ik ben Lieke Hester, niet alleen stamnummer 34419, en daar zal ik voor blijven vechten.

Hij heeft de benen van de verdachte nog in een beenklem zitten, terwijl hij rustig een slok van zijn koffie neemt. Ik houd met moeite mijn gezicht enigszins in de plooi, want eigenlijk wil ik keihard lachen om dit surrealistische beeld op mijn netvlies.

"Ja, en ik werk bij de Eftelingpolitie."

De volgende dag, wanneer ik met mijn maatje Vincent koffie ga drinken vraagt hij hoe de dienst was en of we nog wat interessants hebben meegemaakt. Ik moet lachen en knik fanatiek ja.
"Een babyvogeltje en drie zakkenrollers!"

We zijn de zaak nog niet uit of Mandy krijgt het al voor elkaar om de beker ijskoffie kapot te knijpen als ze de deksel erop probeert te doen. "Nou, ik hoop dat jullie beter zijn in boeven vangen," merkt een man die achter ons staat lachend op als hij ons ziet stuntelen.

Seven days. What will you do with the time you have left?
Wallace pondered this as the sun rose on the first day.
He didn't know. He'd never felt more lost in his life.

Wallace looked up at the stars.
Is there anything you would say to someone left behind if you could?

Charon's Crossing Tea and Treats opened as normal the next day, bright and early. The people came as they always did. They smiled and laughed and drank their tea and ate their scones and muffins. They couldn't see the angry man pacing through the tea shop, stopping to scream at each of them.

As the clouds slid away from the moon, they watched each other in this little corner of the world.

"When people come here, Hugo wants them to talk to one another instead of being fixated on a screen." Mei said. "Of course he does," Wallace said. "It's a hipster thing, isn't it?" Mei turned to stare at him. "Please let me be there when you say that to Hugo. I want to see the look on his face when you call him a hipster."