Mohadese > Recent Status Updates

هر چقدر فصل‌های کای قشنگه 🥹❤️‍🔥 فصل‌های پیدین عذابه! (صدای گوینده نه محتوای کتاب!)
دختری که گوینده پیدین ئه، دیالوگ‌های کای رو می‌خواد بگه صداش رو زیر و کلفت می‌کنه بعد انگار پدربزرگ کای از قبر در اومده داره دیالوگا رو میگه 🙄😒 یا مثلا جادوگر بدجنس داستان!!!
بابا اون پسر حرمت داره! لذت داره حتی 😂😂😂
#جیغ

جیغ جیغ جیغغغغغ
الان دقیقا مثل اون میم‌هام که طرف نصف شب می‌خواد بخوابه
ولی دشمن‌ها ماچ و بوسه و خواب از سرش می‌پره از ذوق :))
نمی‌شد مثلا ۱۲ این اتفاق میوفتاد نه ۲؟

روی گوینده‌ش کراش زدم 😭😭😭
لحن و تُن صداش پر از دلشکستگی‌های کای ئه...
دلم می‌خواد گریه کنم براش و فقط جیغغغغغ!

اگه آدم خوبی‌ام، پس چرا دلم می‌خواد کارهای بد کنم؟

قدرت که حقیقت نداره‌. فقط یه کلمه‌ست.

شاید باید گذشته کسی را بدانی تا بتوانی ژرفای چشم‌هایش را ببینی

ایمر از مرده‌ها نمی‌ترسد، فقط از زنده‌ها می‌ترسد.

تبدیل شدن به قهرمان داستان خودت همیشه به این معنی نیست که پایانی خوش نصیبت می‌شود.

حتی شیطان هم به مردها اعتماد نداره که به معامله پایبند بمونن، بنابراین با اون‌ها معامله نمی‌کنه. قدرتش رو فقط به زن‌ها پیشنهاد می‌ده.

احضار - به‌زودی از نشر باژ

آدم می‌تواند دلتنگ کسانی شود که آزارش داده‌اند.

حقیقتی که درباره مشکلات وجود دارد این است که خود مشکل هیچ‌گاه مشکل نیست. در واقع مردمی که درگیر آن‌اند مشکل واقعی را درست می‌کنند.

شانه‌های لوکاس به لرزه درمی‌آیند، چون "مسئولیت" و "تعهد" دو مورد از ساده‌ترین راه‌ها برای خراب کردن هر آرامشی‌اند.

تااازه داستان داره شروع می‌شه!

اتفاقی و همزمان با این کتاب فصل ۴ استرنجرثینگز رو می‌بینم و خب انقدر شباهت دارند که کم‌کم دارم داستاناشون رو قاطی می‌کنم! :))))

امید راه و روش خودش را دارد تا انسان‌های هوشمند را وادار کند کارهای احمقانه انجام دهند.

لوکاس به این نتیجه رسیده است که بهتر است مانند گیاه شوید باشد. نه مثل ریحان، که گیاه حساس و بسیار لطیفی است. اما گشنیز بودن هم خوب نیست، چون گشنیز گیاه دردسرجو و خل‌وضعی است. شوید باش، کسی به شوید اهمیتی نمی‌دهد، یا کسی تا به حال به شوید اهمیتی نداده است.

مردها نمی‌دانند هدف تعقیب و شکار بودن چه حسی
دارد. مردها هنگامی‌که تنها در خیابانهاي تاریک راه میروند، به انگشتانی که دور گردن‌هاشان حلقه می‌زند
یا جمجمه‌هاشان که با صدای ی خفه به پیاده‌رو می‌خورد، فکر نمی‌کنند

واسه این کتاب باژ خیلی ذوق دارم!

یک امپراتوری فقط وقتی از بیرون نابود می‌شه که از داخل نابود شده باشه.

تمام گوش‌ها به صدایی احتیاج دارن که در دل تاریکی رهنمون‌شون باشه.
.
.
.
پوچی زندگیِ بدون آزادیه، دارو.

رویاهایش همان اسلحه‌های او بودند.

همیشه باید از کسی که اون‌جوری که حقته باهات برخورد نمی‌کنه فاصله بگیری‌.

نکته جالب راجع به فروپاشی روانی اینه که اصلا نمی‌فهمی چه اتفاقی داره می‌افته، تا وقتی که دیگه خیلی وقته آب از سرت گذشته.