Moonstoey > Recent Status Updates

Bardzo szybko i płynnie się to czyta. Fabuła może jeszcze nie za bardzo mnie interesuję, natomiast bohaterowie tak. Ciekawi mnie dzikość Suren, to jaką osobą jest dzisiaj nasz mały Dąb z Okrutnego księcia, jego znajomość z Tieranem, a także relacja Tiernana z Hiacyntem... I oczywiście, miód na moje uszy, słuchać o tym, jak potoczyło się życie Cardana i Jude, a szczególnie jej kadencja Królowej 😍

Dochodzę do wniosku, że Robin zachowuje się teraz tak jak Rin w "Płonącym Bogu" gdy popadła w szaleństwo... To nie wróży niczego dobrego.

Yaaas, na reszcie czuję w tej książce autorkę trylogii wojen makowych! Dzieje się dużo, dużo brutalnych i okrutnych rzeczy, akcja nabrała tempa, a mi podoba się bardziej niż wcześniej (wcześniej 2 ⭐, teraz myślę, że 3, zobaczymy jak na końcu będzie). Spodziewałam się tej jednej zdrady, a autorka znowu pozbawiła życia moją ulubioną postać, that's no fair.
Babel - Burn, Burn, burn 😜

EJ, ALE ON BYŁ MOIM ULUBIEŃCEM!
A teraz jest martwy, jakby wtf?

Wiedziałam od samego początku, że coś z nią jest nie tak. Mała, wredna, głupia, zdradziecka małpa.

W końcu zaczęło się coś dziać! Od tego plot twistu na stronie 460 akcja nie zwalnia i ja jestem dużo bardziej wciągnięta niż przez całą poprzednią część tej książki. Cieszę się, bo wiecie, ta książka jednak jest starsznie droga 💀 Zauważyłam też, że autorka ma jakąś nieskrywaną pasję do pisania książek o opium, myślicie, że w jej nowej książce "Yellowface" też coś będzie? Jestem coraz bardziej na tak!

OMG W KOŃCU JAKAŚ GRUBA AKCJA, OMG ALE PLOT TWIST.
To było dobre.

Starsznie mi szkoda, bo wciąż nie mogę się do niej przekonać. Widzę co zaczyna się dziać i mam nadzieję, że wyjdzie to na dobre, ale na razie nie jestem za bardzo zaangażowana :/ Niby rozumiem o co w niej chodzi, a z drugiej strony to no nie wiem, na razie średnio mi się podoba. Nadal ciężko mi się wciągnąć, ciągle przerywam czytanie, żeby znowu się zaangażować potrzebuje przeczytać conajmniej 100 stron :/

Znowu z początku ciężko było mi się wciągnąć, ciągle przerywałam, żeby robić coś innego, ale im dalej, tym lepiej utrzymywała moją uwagę. Chyba zaczynam widzieć w jaką stronę pójdzie ta książka, ale z drugiej strony muszę mocno skupić się na tym co czytam, żeby zrozumieć całą tę historię, bo momentami naprawdę jest ciężko. Nadal mnie nie zachwyca, ale mam o niej trochę lepsze wrażenia niż po 100 stronach wczoraj .

Czuję, że czytanie jej mi trochę zajmie, bo dość ciężko wgryźć mi się w tę historię. Szczególnie trudno było przez pierwsze 50 stron, potem było lepiej. Podoba mi się wątek studiów, postać Robina też wydaję się całkiem okej (zwłaszcza, że jest książkarą!). Już widzę, że autorka potraktuje nas tą książką brutalnie - jest tu bardzo dużo rasizmu, niewolnictwa i anty - feminizmu. Nie zachwyciła mnie, ale dam szansę.

Jestem w momencie, w którym praktycznie wszystko jest strasznie super, że aż mi szkoda czytać dalej gdy wiem, że zaraz wszystko się zepsuje (nawet jeśli wiem, że na koniec się naprawi).Na 282-283 stronie jest moim zdaniem najmodniejsza scena z Flawsow, dotycząca Archera i Cami. Podoba mi się jak zachowuję się Alfie. Uwielbiam to, że Archer rozmawia z Destiny tak jak kiedyś z młodszą Josie. W ogóle Archer w tym tomie>

Relacja Destiny i Alfiego podoba mi się chyba bardziej podczas rereadu, niż gdy czytałam ją po raz pierwszy. Przynajmniej w tym momencie, bo wiem, jakie bagno się potem odwali. Jestem ogromną fanką Chase'a jako ojca (i nie tylko) to jak dba o Destiny i Josie jest naprawdę rozczulające - kocham też jego sarkastyczne odzywki z córką! Szkoda, że tylko on widzi, że Alfie może przegiąć. Ale w zakończeniu wynagrodzi.

Nie spodziewałam się, ale ogromnie mi się podoba! Tak właśnie powinny wyglądać wszystkie książki romantyczne dla nastolatków - bez głupich dram, toksyczności, ale z świetnym morałem i bohaterami. Został mi jeszcze epilog i kilka rozdziałów ze zmianą perspektywą. Przedstawia naprawdę zdrową i uroczą relację, chcę więcej czegoś takiego w książkach dla nastolatków, zamiast romantyzowania toksycznych relacji wiemy gdzie.

Chase i Josie jako małżeństwo to moja osobowość, kocham Camille, a Chase jako ojciec>>> Alfie aktualnie bardzo źle odwalił, ale jednak i tak go lubię, zwłaszcza, że widzę, że zależy mu na Destiny. Szkoda, że nie jest mimi wersją swojego ojca, mini Archerem. Destiny już jest mimi Josephine z charakterem Chase'a, minikruszynką.Mini Archer x Minikruszynka, to byłoby złoto. Problem tylko z Alfiem, nie jest mimi Archerem.

Mam ogromną ochotę zacząć te książkę od nowa, już nie w audio , żeby pozaznaczać swoje ulubione momenty, więc chyba naprawdę mi się podoba... Trochę się tylko obawiam co będzie się działo dalej, bo Shane na pewno jej nie skrzywdzi, więc pewnie Maeve coś odwali. Już jest prawie dobrze, ale zostało mi 30% książki i nie wróży to dobrze. Lubię Shane'a, jest niesamowity. A cała ta akcja z Jakem... Szkoda gadać.

Moją ulubioną częścią tej książki bez wątpienia jest oglądanie małżeństwa Josie i Chase'a, ich stosunku do córki oraz oglądanie dalszego życia całej paczki z Moreton, wraz z Willamem, Crystal, Camille oraz oczywiście ich dziećmi. Podoba mi się starsznie, gdy widzę, że traktują się jak rodzinę i nią są. Niesamowicie boli jednak utrata dziecka Chosie, relacja Archera z synem oraz kwestia Camille.... Alfie i Destiny nie

Póki co jestem na razie pozytywnie zaskoczona. Chyba całkiem zaczyna mi się podobać relacja głównych bohaterów, chociaż wkurza mnie to, jak długo zapewne będą do siebie docierać, skoro mogli by już, a zostało mi jeszcze 40% książki.. Lubię Shane'a, szczególnie za to, co powiedział Mae. To było cholernie słodkie i budujące. No i mamy tutaj też "he fell first" co absolutnie uwielbiam. Niech Mae kopnie już Jake'a w dupę

Zaczęło się dużo dziać i muszę przyznać, że nawet całkiem ciekawych rzeczy, ale z drugiej strony nie potrafię wyzbyć się pierwszego wrażenia. Nadal jest to bardzo źle techniczne napisana książka, bez żadnego ciągu przyczynowo-skutkowego :/. Po za tym narzucające się na razie rozwiązanie tej sprawy uważam za zbyt proste. Podoba mi się jednak, że bohaterka powoli zauważa, że może ufać tylko samej sobie .

Został mi tylko epilog... To moja ukochaną część, nie wiem nawet co powiedzieć. Jestem po prostu tak bardzo zachwycona i tak się cieszę, że zrobiłam ten reread... Chociaż na tym tomie historia mogłaby się zakończyć. Ubóstwiam Archera, muszę to zaznaczyć. Oraz oczywiście Williama! Cieszę się, że Josie się nie poddała i podjęła dobrą decyzję. A wybudowanie domu w miejscu ich ukochanej latarni? Najlepszy pomysł ever....

Ta książka nadal jest dla mnie starsznie żenująca, a niektóre momenty związane z tym co mówią o głównej bohaterce są nawet dla mnie triggerujące. Z drugiej strony jednak momentami ta książka jest naprawdę przeurocza i mnie bawi, a Shane może okazać się wcale nie taki zły, za jakiego od samego początku uważamy go ja oraz główna bohaterka.

Kurde, starsznie to słabe. Źle wykonane, chaotyczne, nie zrozumiałe, sztuczne. Wszystko co się w tej książce dzieje nie ma absolutnie żadnego sensu, ani podstaw, żeby w ogóle mogło się wydarzyć. Nie wiem, czuję się jakbym czytała jakiś naprawdę słaby fanfik czy szkolne opowiadanie. Jedyny plus za jedną z bohaterek, która jest książkarą oraz nawiązanie do uwielbianego przeze mnie Parku Jurajskiego.

Ten tom bez wątpienia jest moim ulubionym z całej trylogii, dlatego wiem, że ilość znaczników w tej książce będzie dużo większa niż w innych tomach. Uwielbiam grupkę dzieciaków z Moreton jako młodych dorosłych, uwielbiam, że sytuacja między Josie a Chasem znowu zatacza koło, od nienawiści, do przyjaźni, ku miłości. Zakochany Archer to moja ulubiona część, a ja nie mogę się doczekać punktu kulminacyjnego historii!

Na razie trochę tego nie widzę i nie wiem, co o niej sądzić. Mam wrażenie, że wszystko jest trochę zbyt absurdalne nawet jak na tą autorkę, i zdecydowanie wszystko dzieje je za szybko. Autorka jednak wielokrotnie pokazała, że jej zakończenia mogą wiele zmienić w ostatecznej opinii o książce, więc dam jej czas. Mam nawet kilka podkreślonych cytatów.

Postanowiłam posłuchać w audio z braku innych opcji. Póki co odczuwam trochę cringe, ale sama się na to pisałam. Podoba mi się, że faktycznie widać tutaj ten trop "emines to lovers" (jak zakładam), chodzi mi o to, że widzę tę nienawiść, przynajmniej ze strony głównej bohaterki, bo mam wrażenie, że większość z książek z tym motywem słabo podchodzi do tej nienawiści, w przeciwieństwie do miłości. Wiecie o co chodzi.

Tak jak przy rereadzie pierwszej części nie czułam wielu negatywnych emocji w przykrych sytuacjach, tak w części drugiej, po zaledwie 50 stronach wszystko mnie boli i czuję, że ta książka uderzy mnie niemalże tak samo, jak to zrobiła przy czytaniu jej po raz pierwszy. To zawsze był mój ulubiony tom i bez wątpienia nadal tak będzie, mimo że będę musiała przetrwać jeszcze całe mnóstwo ciężkich emocji.

Nareszcie nadszedł ten upragniony moment i rozpoczęłam reread jednego z moich ulubieńców. Przy ponownym czytaniu dostrzegam wady, jednak nie ma rzeczy doskonałych, a mojej miłości do tej książki nic nie jest w stanie zmienić. To po prostu historia zbyt bliska mojemu sercu, żebym mogła kiedykolwiek o niej zapomnieć i zmienić moje zdanie o niej. Znaczników mogłoby być więcej. He fell first and Chase Sanderson>>>>

Mogę już wystawić 5 ⭐? Nie wiem, co miałoby się zmienić do końca... Jestem absolutnie zakochana i oczarowana tą książką. Dawno już czegoś takie nie czułam, gdy jej słucham, przelewa się przeze mnie fala ciepłych uczuć. Poważnie zastanawiam się, czy nie sprawić sobie jej w papierze, tylko po to, żeby zrobić reread i całą ją zaadnotować, bo jestem przekonana, że żużyłabym na nią całą masę znaczników. Cudowna jest.

Jestem tak zachwycona i zauroczona tą historią, że naprawdę nie wiem co musiało by się stać, żebym dała tej książce złą opinię! Wyczuwam nawet 5 ⭐! Pod wieloma względami starsznie utożsamiam się z Ove, także myślę, że mój entuzjazm pojawił się z tego powodu. Uwielbiam relację Ovego i Parwane, a także kocham pojawienie się Kota ❤️😭 Ogromnie mi się podobają retrospekcję i wspomnienia Ovego, pokazują, jaki jest.

Jestem zadowolona, ponieważ wątek kryminalny, do którego na początku nie byłam przekonana zaczął mi się podobać, zwłaszcza że teraz nie jest już taki "mistyczny" i "fantastyczny". Thomas nadal zaskakuje i zachwianiem i pochodzeniem, ale cieszę się z jego relacji z Audrey Rose. Z jakiegoś powodu ogromnie mi się podobają listy, które są w tej książce! Jest też imię Percy 😍! Ah, uważam, że Radu jest podejrzany.

Nie spodziewałam się tego, jak bardzo kibicuję Audrey Rose j Thomasowi. Dosłownie rozczula i bawi mnie ich każda interakcja, chociaż Thomas odwalił coś paskudnego, jednak ufam, że w dobrej wierze. Morderstwa i cały wątek kryminalny na razie nie urzekł mnie tak jak sprawa Kuby Rozpruwacza, Drakula to chyba dla mnie zbyt fantastyczna sprawa. Zawsze jednak może się coś zmienić, chociaż bardziej mnie interesuje romans...