Moonstoey > Recent Status Updates

Już dawno chciałam ją przeczytać, a to, że dostałam zadanie domowe na temat terroryzmu sprawiło, że sięgnęłam po tę książkę. Jest ciężka, często uwierzyć, że to nie fikcja. Sytuacja jest tragiczna, a dopiero uderzył jeden z samolotów... Już czuję, że to będzie książka absolutnie ważna uwagi wszystkich.

Nikita niby jest już postacią, którą jako fanka książek Jadowskiej znam dobrze, ale mimo w wszystko w każdej książce, w której występuje potrafi mnie czymś zaskoczyć. Tak też było w tym opowiadaniu, uważam, że zachowała się naprawdę szlachetnie i jak dla mnie, całe to opowiadanie było świetne. Czasem ci, którzy sami określają się potworami, niekoniecznie są nimi w rzeczywistości. Opowiadanie było długie, to na minus.

Świetne, chociaż tego klimatu świątecznego za wiele to nie ma, ale jakiś tam akcent świąteczny jednak jest także nie narzekam. Miło było spotkać się ponownie z Maliną (x Klon, mój ship, kocham) i rodziną Koźlaczek. Opowiadanie z Anną i Rafałem było genialne i liczę na więcej, a teraz zaczynam przygodę z Nikitą, która zabierze nas znowu w swój ciemny półświatek! Zakończenie opowiadania o mumi było 👌🏻✨

Jestem fanką, opowiadania może nie są jakoś super klimatyczne, ale bawię się przy nich niesamowicie i jakiś tam świąteczny akcent jest. Bardzo miło było zobaczyć się znów z Maliną (x Klon ship <3) i rodziną Koźlaczek, opowiadanie o Annie i Rafale było świetne i chcę więcej, a teraz rozpoczynam kolejną przygodę z Nikitą i jej ciemnym półświatkiem (where is Robin? Dajcie go już).

Pierwsze opowiadanie było genialne, niesamowie przesłodkie, potrzebowałam go i je kocham. Historia powstania relacji między Nikitą i Michasiem to coś, czego nie wiedziałam, że tak bardzo potrzebuję.Teraz przerywam w trakcie drugiego opowiadania i jestem starsznie zauroczona relacją Dory i Romana, która pełna niezgody, cynizmu i sarkazmu okazuje się być jednak przepiękną przyjaźnią - kocham tę ich "chwilę szczerości"!

Nadal nie wiem po co, jak i dlaczego ta książka, ale fajnie jest poczytać o tej relacji między braćmi Hawthorne... Jestem ciekawa jak wybrnie Grayson z bagna, w które się wpakował i bardzo chętnie zobaczyłabym eksterminację Eve z jego życia, albo najchętniej to w ogóle z życia. A część Jamesona jest starsznie nudna i szczerze myślę, że ta książka dostanie ode mnie max trzy gwiazdki i nie więcej, zobaczymy

Ta książka daje mi Vibe: "Hmm, wcześniejsze tomy nieźle się przyjęły i dobrą kasę za nie dostałam, to może napiszę jeszcze czwarty i jeszcze zarobię". Dosłownie. Ten tom jest tak bardzo niepotrzebny do historii Hawthorne'ów... Tu nic nie ma sensu, ani konkretnego celu. Póki co jestem naprawdę zawiedziona, bo spodziewałam się czegoś lepszego, niż zrzut randkowych i nieistotnych wątków nie wiadomo skąd.

Nie ukrywam, na razie troszkę nie widzę sensu powstania tej książki... Niby miałobyć o wyścigu Avery, a póki co mamy jakieś tajne sprawki ojca Jamesona i odkrywanie rodziny Graysona... Na razie wolałabym, aby skoczyło się na trzecim tomie, ale zobaczymy, może jeszcze mnie ta książka zaskoczy i zmienię zdanie... Ale tu zawsze od początku wiele się nie rozumie, a potem wszystko nabiera sensu... Zobaczymy!

Liczę na to, że uda mi się ją jutro skończyć. Pojawiła się ta typowa dla Parku Jurajskiego brutalność, ale również kilka nowych, fascynujących zachowań dinozaurów. Jest dużo więcej akcji teraz, wcześniej była świetna teoria, ale teraz już mamy genialną akcje!

Gdyby nie szkoła to skończyłabym to jeszcze w listopadzie 🤡🤡🤡

Byłoby super, gdybym tak jeszcze coś zrozumiała... Bez przeczytania streszczenia to ja się na ten sprawdzian z lektury nie wybieram... W sumie to mogłam przeczytać tylko streszczenie ;/

Jakoś mało krwawo jak na park Jurajski, ale dużo nauki, biologii i obserwacji zachowań i zwyczajów dinozaurów i to też jest absolutnie świetne. Raptory nadal robią największe wrażenie, a entuzjazm i głupota jednego z bohaterów zachwycają i irytują mnie jednocześnie : D

I o to wielki powrót tyranozaurów! Trochę przypomina mi pierwszą część, ale zamiast bohaterów zafascynowanych samym istnieniem dinozaurów mamy bohaterów chcących zrozumieć jak one powstały itd. Myślę, że to dużo ciekawsze. Cieszę się, że mamy też znajome twarze takie jak Ian. Dostałam dzisiaj uznanie od pani z historii za to co czytam 😎

Zdążyłam już zapomnieć, jak bardzo uwielbiam postać Azjela/Abaddona w Thornverse! Jest absolutnie niesamowitą postacią, tak inną od funkcji, jaką pełni... No i uwielbiam Romana i jego relację z Dorą, ale to już mówiłam. Bawi mnie relacja Azjela z Gabe'm, i Leon jest strasznie słodki <3

Absolutnie cudownie się bawię. Aneta Jadowska tworzy absolutne cuda! Wszystkie opowiadania są dobre, chociaż mile widziane byłoby więcej Witkaca. Ogromnie się wciągnęłam i w zasadzie to chciałabym jej w ogóle nie odkładać. Mnóstwo dobrej energii i śmiechu mi daje, jest świetna. Dora tutaj, a Dora w Heksalogii... Jak niebo i ziemia... Thornverse bez Heksalogii to coś cudownego, złoto!

Od razu lepiej, gdy choroba przestaje ci uniemożliwiać czytanie! Chyba nie spodziewałam się nigdy, że świat Anety Jadowskiej stanie się dla mnie tak komfortowy. Jestem niesamowicie zaangażowana i z ogromną przyjemnością czytam tę książkę. Thornverse jest wspaniałym uniwersum, w którym każdy z nas znajdzie coś dla siebie. Ciężko wybrać najlepsze opowiadanie, bo wszystkie są świetne!

"Co ja tutaj robię.... Co ty tutaj robisz.... Już każdy powiedział co wiedział..."

Trochę już za długo, za dużo całego tego planowania wyprawy, planowania misji ratunkowej, a za mało faktycznej akcji i dinozaurów, ale chyba zaraz się to zmieni, bo właśnie mają wylatywać na Isla Sorna. Ciekawie, co tu się wydarzy...

Chyba nie spodziewałam się, że film aż tak bardzo będzie różnił się od książki, ale to nic, bo książka jest jeszcze ciekawsza! Bardzo ekscytuje mnie fakt o tym, że świat nie wie nic o wydarzeniach z Parku Jurajskiego ani o dinozaurach, ślady zostały zatuszowane. To tak jakbym przeżywała tę historię od nowa, ale w troszeczkę innej formie. Jedna z postaci jednak żyje, zaskakujące. To może być jeszcze lepsze od 1 części

Uwielbiam Romana, jest tak genialną postacią... a jego relacja z Dorą to chyba jedna z moich ulubionych, pełna sarkazmu, ale i dziwnego przywiązania, dogryzania sobie na każdym kroku, ale umiejętnej i skutecznej współpracy w trudnych sytuacjach. Czytanie o początkach tej relacji było cudowne, zakończenie jej prezentem od Romana w postaci umowy Namiestniczki oraz ikoniczy Leon - tę opowiadanie było świetne!

Podobało mi się opowiadanie z Katią, mocno mnie rozbawiło, a po "Cmentarnym Love Story" stałam się fanką tej cgaraktertyscznej nekromantki. Podoba mi się też to opowiadanie z Romanem, super czyta się o jego pierwszych interakcjach z Dorą, bo jak wiemy, ta dwójka stworzy potem jedyną i niepowtarzalną, świetną relację, dość specyficzną, ale genialną i chyba jedną z moich ulubionych w Thornverse. No i jest Witkacy ❤

W końcu zaczęłam tę potężną książkę. Ostatnimi czasy mam super obsesję na punkcie twórczości pani Jadowskiej, także jestem podekscytowana i świetnie nastawiona. Podobało mi się pierwsze opowiadanie, było urocze. Drugie tez było okej, ale nie aż takie fajne jak pierwsze. Nie jestem fanką formy jaką jest opowiadanie, są dla mnie zdecydowanie za krótkie, ale jest szansa na coś lepszego i zmianę tego zdania :D

Uwielbiam to połączenie nauki ze dreszczykiem emocji, brutalnymi dinozaurami i dowodem na to, że ludzie nie uczą się na błędach! Świetny klimat, pełno akcji, mocno krwawo... To mógłby być horror. Uwielbiam Alana i bardzo też podziwiam Malcolma. Bawię się świetnie i mam nadzieję, że uda mi się ją jutro skończyć! Nie mogę się doczekać pojawienia się Welociraptorów, brutalne i inteligentne... czego chcieć więcej?

Jak to możliwe, że kompletnie obcy człowiek tworzy coś, co absolutnie spełnia moje wszystkie wymagania, po prostu niesamowicie do mnie trafia? Jak można napisać coś tak dobrego? Wciągnęłam się I to nawet przy reredzie, dzięki tej książce znowu mam ochotę czytać - zwłaszcza, że zaraz po skończeniu tej zabieram się za jej drugi tom 🦖🦕

Jeny, jak ja uwielbiam tę książkę! Robię reread przed drugim tomem, żeby odświeżyć sobie informację. Myślę też, że jestem teraz w stanie zrozumieć trochę więcej tej naukowej strony niż gdy czytałam rok temu, a to przynosi mi jeszcze więcej radości i zachwytu. Dinozaury to po jest to coś ❤🦕🦖

Bawię się super! Co prawda pierwsze opowiadanie było średnie, mało zrozumiałe i trochę nudne... Ale drugie jest genialne! Poznawanie Warsa i rodziny rysiów z oczu kompletnie obcej i nieobeznanej w temacie postaci to naprawdę świetna sprawa! Uw8elbaim to spojrzenie, które rzuca na to całe wariactwo, które się dzieje przez Annę, której to szaleństwo chyba się spodoba...przesłodkie opowiadanie I już chcę słuchać dalej

Skończyłam opowiadanie pani Jadowskiej i tak jak podejrzewałam, było świetne. Bardzo mi się podobało, było ciekawe i wciągające, miało okrutną fabułę, ale zdarzały się też cudowne sceny. Myślę, że mogę dać mu 4 lub 4,5/5 ⭐. Szkoda tylko, że wysoka ocena nie naprawi niskich ocen poprzednich opowiadań, ale na odratowanie tej książki w moich oczach ma jeszcze szansę ostatnie opowiadanie!

Zaczęłam czytać opowiadanie pani Jadowskiej i od razu chcę mi się czytać. Uwielbiam relację panujące między Mironem, Salcią i Dorą. Fabuła razie zapowiada się bardzo ciekawie, zdobyła już moja uwagę i zainteresowanie, więc jestem dobrej myśli!

Za mną już drugie opowiadanie, "Żar i Wicher" Magdaleny Kubasiewicz, ale też mi się nie podobało. No nie wiem, nie wciągnęłam się i nie chciało mi się go czytać. Nie mój klimat. Było trochę lepsze niż pierwsze, ale bardziej na początku, a im dalej to dla mnie gorzej. Na szczęście kolejne jest opowiadanie pani Jadowskiej, dla której tylko chcę przeczytać tę książkę...