Moonstoey > Recent Status Updates

Nie wiele przeczytałam, więc nie wiele mam do powiedzenia, ale wątek romantyczny zapowiada się dobrze, a kryminalna sprawa już wydaję mi się świetna, także nie mogę się doczekać, mam ogromną wenę na te książkę!

Od wczoraj jest tylko coraz gorzej. Nie mogę się połapać w fabule ani skupić, autor ciągle wrzuca jakieś wstawki z historii świata przedstawionego i ja nie wiem ci do dzieje. Nudzi mnie, biorę książkę i po 5 minutach ją odkładam, nie mogę. Jeszcze wczoraj tego nie miałam, ale dzisiaj już naprawdę mi ciężko. Wypożyczyłam te książkę 2 raz i juz chyba rozumiem, dlaczego juz za pierwszym razem miałam źle przeczucia

Bez wątpienia czyta mi się ją dużo łatwiej niż wczoraj, po prostu sama szkoła zabójców jest lepsza niż wędrówka na 150 stron... Ale szczerze mówiąc nadal mnie nie zachwyca i czytam tylko dlatego, że nie lubię odkładać zaczętych już książek. Na razie jest słabo i nie wiem czy coś się zmieni, a szkoda, bo potencjał był naprawdę spory!

Kurcze, na razie naprawdę mi się nie podoba. Przez pierwsze 150 stron mamy wędrówkę do tej szkoły zabójców, która jest nudna i prawie na niej usnęłam, a to rzadko mi się zdarza. Był już moment, że chciałam ją odłożyć. Kolejne 50 stron może i jest lepsze, ale nie podoba mi się to, że autor wrzuca nas w środek świata fantastycznego i oczekuje, że będziemy już jego znawcami...A dawno nie widziałam tak pokręconego świata

Nie chcę się za bardzo nad nią rozwodzić, więc nie będę robić wiele updateów. Sądzę, że takie książki są po to, żeby wszyscy mogli chociażby zobaczyć, jak wygląda rzeczywistość. Reportaże o takich tematach to dla mnie takie "ciche książki". Przeczytam je, żeby zrozumieć, poczuć, może kiedyś lepiej zareagować, a nie polecać, czy oceniać w skali gwiazdkowej.
Jest ciężka, bardzo.

Frederick Backman jest niesamowity. Z tematu, który nie bardzo mnie interesuje potrafi napisać książkę, którą będę śledzić z zapartym tchem. Książkę o zwykłym miasteczku, którego społeczność okazuję się całkowicie niezwykła. Jednocześnie poruszą trudne dla wszystkich tematy. Mówi jednocześnie o codzienności. Niesamowita jest ta książka, ale mam nadzieję, że sprawiedliwość w niej nie zostanie pominięta.

Jest niesamowicie specyficzna i chyba nigdy nie sądziłam, że przeczytam tego typu książkę... Ale Backman zawsze pisze specyficzne książki z metaforycznym wydźwiękiem, a ja sama już teraz czuję , że w jakiś sposób ona do mnie trafia. Może nie jestem fanką hokeja... Ale sądzę, że to wcale nie jest historia o sporcie.

Ta książka jest tak niesamowicie piękna i smutna jednocześnie , że nie wiem, co mogłabym tu napisać. Chyba w jakiś sposób na mnie oddziałuje, zachwyca. Po prostu... Czegoś takiego chyba jeszcze nie czytałam. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Przyrzekam, że nie wytrzymam z tą Rosie.. Nie rozumiem o co jej chodzi. Udaję, że wszystko jest w porządku, tylko po to, żeby potem się obrazić i sobie pokrzyczeć. Zayden też nie jest idealny, ale się stara. Jeśli Rosie nie chce z nim być, to niech przestanie mi robić wyrzuty... Chociaż też mógłby już po prostu wywalić tą makaroniarę, bo tylko dramy z tego wychodzą. No i ojciec z więzienia. Ubóstwiam Elliota i Sophię

Coś tam się polepsza w ich relacji, ale wolałabym szybciej, bo mówię, powody ich kłótni są tak głupie, że nie mogę uwierzyć, że nadal to się ciągnie. Doszłam też do wniosku, że Rosie starsznie mnie irytuję, jest chyba jeszcze bardziej wkurzająca niż w poprzednich tomach, irytuje mnie robienie z niej ofiary i świętej, a z Zaydena tego złego, bo oboje mają tyle samo za uszami. No i Devon, halo, co się dzieje z tobą?

Chyba po raz pierwszy jestem negatywnie nastawiona. Powody, dla których nastąpiło ich "wielkie" rozstanie są tak głupie i żenujące... Więc jeśli przez całą tę książkę będą się godzić (nie stanie się to szybko) to będę miała naprawdę dosyć. Wolałabym, żeby zaczęli zachowywać się jak dorośli ludzie i już zaczęli się dogadywać, bo autorka wymyśliła tak naciągane powody do ich rozstania, że mi się odechciewa.

Czyta mi się ją naprawdę świetnie i bardzo mnie wciągnęła. Ogromnie podoba mi się relacja, jaka panuje aktualnie między bohaterami, mam wrażenie, że dzięki Rosie Zayden jest lepszym człowiekiem. Uwielbiam Devona oraz Shawna. Teraz zaczyna się duża akcja, Zayden w więzieniu, więc czas wpakować ojca, a syna uwolnić.Widać też jak bardzo zależy Rosie. Nie wyobrażam sobie, co się wydarzy, że ich relacją się pogorszy...

Jestem tak absurdalnie zafascynowana tą książką, że sama nie mogę w to uwierzyć... Niesamowicie się wciągnęłam, gdy już się od niej oderwę to ciągle o niej myślę, albo całą siłą woli pomijam tik toki ze spojlerami, bo i tak już wiem za dużo. Ma wady, Zayden jest bardzo toksyczny i w ogóle, ale tak bardzo ignoruje wszystkie wady... Wątek He fell first i found family (żyje ich grupą przyjaciół) i jestem przekupiona...

Jeny, jak ja się genialne bawię... Nie mogę przestać się śmiać, ta książka doprowadza mnie na skraj łez. Bohaterowie są absurdalnie cudowni (nie licząc wszyscy wiemy kogo, ale to się zmieni), Rosie jest ikoną, a zainteresowanie Zaydena niesamowicie mnie intryguje. Nie mogę się doczekać gdy ich znajomość wskoczy na etap "przyjaciele" - to będzie genialne. A Alexander White oraz zakupy i gotowanie to mój nowy image

Już czuję, że jest to niesamowicie głęboka książka. Główna bohaterka i jej stan, uczucia, problemy. Chłopak, który wszedł z psychiatryka, dziewczyna, która wraca z niego razem z nim i chorobą dwubiegunowa, a także jej siostra, która odkąd została sama, czuję, że zaczyna się pogrążać. To będzie ciężka historia, ale już wiem, że na pewno będzie warto ją przeczytać.

Jestem trochę zawiedziona. Wynudziłam się niesamowicie, aż do 270 strony, na której zaczęło się robić ciekawie. Cieszę się, ale 270/420?? Za późno. Zaczęło się wyjawianie sekretów i w sumie jestem ich mega ciekawa, interesuje mnie też dokąd sięga lojalność szóstki przyjaciół. Szkoda tylko, że większa połowa była nie dla mnie. Nie wiem, czy dobre zakończenie coś naprawi.

Na razie nie jestem przekonana, a w zasadzie to nie mam ochoty jej czytać. Zdaję sobie jednak sprawę, że to dopiero początek więc powinnam dać jej szansę...
Wątek zamknięcia w małej przestrzeni chyba jest nie dla mnie, ciągle mam wrażenie, że nic się nie dzieje ale dzieje się ciągle to samo. Nudzę się. Przewodniki niesamowicie minusie podobały, także liczę, że autorka jeszcze pozytywnie mnie zaskoczy.

Najwyraźniej ten wstęp mi nie przypadł do gustu, bo teraz gdy zaczęły się rozdziały to czyta mi się dużo lepiej. Nadal jest bardzo chaotyczna, napisana bardzo luźnym stylem, który ignoruje wiele zasad językowych, jednak ten chaos, którym jest sam autor świetnie pokazuje rzeczywistość ratowników. Najlepszy był chyba ten rozdział o pracy na granicy. Jest dobra, pokazuje rzeczywistość i autor nie boi się mówić.

Niektórzy z was zapewne wiedzą, że niesamowicie fascynuję się ratownictwem medycznym, dlatego nie mogłam przejść obok tej książki obojętnie. Instagram już zaobserwowałam. Póki co chyba trochę przeszkadza mi sposób w jaki została napisana, chaotycznie, z zbyt dużą ilością wątków na raz, skacząc z wydarzenia na wydarzenie - utrudnia to czytanie, ale jakoś dam radę.

Niesamowicie dużo dziwnych rzeczy się już tutaj odczynia, a ta Lenora i moje teorię jej dotyczące zaczynają przyprawiać mnie o dreszcze... Starsznie mnie ciekawi wątek tego pisania na maszynie, dlaczego Lenora chce to ukrywać... Oraz oczywiście sprawa Mary, która z strony na stronę robi się coraz dziwniejsza i niepokojąca.

Na razie nie mam za wiele do powiedzenia na jej temat, ale myślę, że będzie intrygująca. Niekoniecznie logiczna i możliwa, ale sądzę, że na pewno mnie zainteresuje - tak to już mam z tym autorem.

Jest dosyć ciekawie i dużo rzeczy się dzieje, ale ta bohaterka doprowadza mnie do obłędu... Dziewczynę już dwa razy próbowano zabić, a ona powiedziała o tym rodzicom i policji dopiero za drugim razem i to z przymusu, bo wylądowała w szpitalu. Laska, co ty robisz? Jestem ciekawa zakończenia, bo książki tej autorki zawsze mają negatywne zakończenia. A ten jej chłopak to jest trochę podejrzany i jednocześnie nie...

Na razie nie wiem, co o niej myśleć. Z jednej strony daje poczuć jakiś dreszczyk strachy, co prawda dosyć sztuczny, ale jest. Ale z drugiej strony główna bohaterka jest tak irytująca i głupia... Najpierw trzy razy w głowie mówi sobie, że coś co ma zamiar zrobić to zły pomysł, a potem i tak to robi. I tak w kółko. A reszta bohaterów też nie grzeszy inteligencją. Litości.

Jak ja uwielbiam ten świat... Co prawda Zoya musi się jeszcze trochę ogarnąć, Nina przypomnieć o Matthiasie... Ale jest dobrze. Poznanie mordercy Matthiasa było ciężkie, nadal nie chce wierzyć, że on nie żyje. Podobał mi się wątek z ojcem Nikolaia, chciałabym zobaczyć powstawanie ich relacji. Ale na razie mamy wojnę na kilku frontach, bo kto tam wie co odwali Darkling, prawda? Zaczynamy najlepszą część tej książki!

Jestem w chyba najtrudniejszym momencie tej książki i pomimo, że to reread, jego śmierć nadal bardzo mnie boli. Po za tym cieszę się i ubolewam nad powrotem Zmrocza (uwielbiam jego postać, ale Boże znowu on i wszystko będzie psuł). Wątek Niny jest w tym momencie, w którym bardzo mnie interesuje. Czekam niecierpliwie na sceny z Zoyalai oraz pojawienie się moich ukochanych wron <3. Dobrze było zobaczyć ponownie Alinę.

Reread Pierwszym co zauważyłam jest wyraźna zmiana dynamiki w relacji Nikolaia i Zoyi po wydarzeniach z Cierniowego Lasu z poprzedniego tomu. Idzie dokładnie w te stronę, w którą powinna, teraz wystarczy pozbyć się Ehri. Wątek Niny jest tutaj dużo ciekawszy, a mnie również ciekawią powiązania Zoyi z Sulijczykami, a przy okazji Inej, która jest Sulijką.Ten tom tak cudowny, że chciałabym już go skończyć (to nie sarkazm

Cieszę się niesamowicie, że mogę ponownie śledzić proces kształtowania się niesamowitej relacji między Nikolaiem i Zoyą. Uwielbiam też czytać o tym skandynawskim, trochę rosyjskim klimacie tych książek, podoba mi się to, jak bardzo bohaterowie walczą o przetrwanie Ravki. Mimo, że Nina i Matthias nigdy nie byli moimi ulubieńcami, strata Matthiasa i pożegnanie naprawdę boli, bo to wszystko miało potoczyć się inaczej...

Nareszcie tęsknię wyczekiwany reread. Początek trochę nudny, ale niesamowita relacja Zoyi i Nikolaia wynagradza. Lubię też ten początek, bo jeszcze tutaj Nina pamięta o Matthiasie (później ma go gdzieś). Lubię też te nawiązania do poprzednich książek - słoneczna święta, niczywoje, najlepszy złodziej i jego wytrychy itd. Ten wątek Niny nigdy mnie nie interesował... Pamiętam, że Rządy Wilków będą lepsze.

Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę. Wzbudza one we mnie wiele emocji. Uwierzcie mi, przeczytać jakiś suchy artykuł na wikipedii o 11 września to nic w porównaniu do przeczytania spisu rozmów ludzi, którzy widzieli go na własne oczy, albo i nawet byli ocalałymi. Mocna książka, uderzająca i ciężka, ale zdecydowanie warta przeczytania i wiem to już teraz. Monumentalna.