Status Updates From Infancy and History: On the...

La filosofía de occidente en su evolución en las puertas de la modernidad líquida la experiencia como madurez del ser humano para convertirla en sujeto de conocimiento científico. Es esto, propone la experiencia y conocimiento como un único sujeto para formular un saber particular científico. El autor predice que esto lleva a un malestar en los sujetos del presente en todos las esferas de su vida.

اگر اثرِ در حال بالیدن را به خرمن آتش یک هیمه‌ی مرده‌سوزی تشبیه کنیم، تفسیرگرِ آن را می‌توان به یک شیمی‌دان همانند کرد و منتقد آن را به یک کیمیاگر. اولی می‌ماند و چوب و خاکستری که تنها ابژه‌های تحلیلش هستند، حال آن‌که دومی تنها دل‌مشغول راز خودِ آتش است: راز زنده‌بودن. این‌چنین، منتقد درباره‌ی حقیقتی تحقیق می‌کند که آتش زنده‌اش هم‌چنان به سوختن بر فراز هیزم‌های سنگین گذشته و خاکستر سبک زندگی سپری‌شده ادامه می‌دهد

نظام اجتماعی رامی‌توان چون سازوکارپیچیده‌ای مجسم کرد که درآن دال‌های بی‌ثبات فرایند دلالت درمقابل دال‌های ثابت قرارگرفته‌اند،اما درواقع میانشان مبادله‌ای جهت تضمین عملکرد نظام درجریان است.به ترتیبی که بزرگسالان تبدیل به روح می‌شوند تا ارواح بتوانند بمیرند ومردگان کودک می‌شوند تا کودکان بتوانند به مردان وزنان تبدیل شوند.هدف آیین خاکسپاری انتقال کارکرد دِلالی‌ست که باید دربرابر زاد ومرگ تاب آورد و پس ازآن‌ها باقی بماند

از منظر کودکی انسانی، تجربهْ تفاوت ساده‌ی امر انسانی و امر زبانی است؛ فرد به عنوان موجودی که کودک بوده و هنوز هست... اما اگر تجربه‌ای (کودکی) در کار نبود، زبان بی‌شک بازی‌ای در معنای ویتگنشتاینی کلمه می‌شد که حقیقتش به کاربرد درست برمبنای قواعد منطق بسته بود. چون تجربه‌ای هست که محرومیت از آن شاکله‌ی سوژه‌ی زبان است، زبان چون جایگاهی پدیدار می‌شود که تجربه در آن باید تبدیل به حقیقت شود. امر بیان‌ناپذیر همان کودکی‌ست.

کوگیتو مانند synderesis عرفان (والاترین قلمروی روح در عرفانِ نوافلاطونی سده‌های میانه) آن چیزی‌ست که در پایان یک «شب تیره و تار»، آن‌گاه که روح از همه‌ی محتوا و ویژگی‌هایش عاری گشته، از آن برجای می‌ماند. کُنهِ این تجربه‌ی استعلاییِ «من» را عارف مسلمان، حلّاج، به نحو چشم‌گیری توصیف کرده است: «من من‌ام و صفات دیگر نیست؛ من من‌ام و کیفیات دیگر نیست... من فاعل محض زبانم.»