Het boek pas lezen na de film, dat deed ik met Howl’s Moving Castle. Deze zin is voor veel lezers een verschrikking, want het boek is toch altijd beteHet boek pas lezen na de film, dat deed ik met Howl’s Moving Castle. Deze zin is voor veel lezers een verschrikking, want het boek is toch altijd beter dan de film, een eigen beeldvorming van de wereld en personages is belangrijk en what about spoilers?!
Tja, daar heb ik zelf dus weinig last van.
Dus toen ik voor een college de keuze kreeg om Howl’s Moving Castle te kijken (voor de derde keer opnieuw kijken in mijn geval) of te lezen, was mijn keuze snel gemaakt. De film van Studio Ghibil is mijn lievelings, en ik ben blij om te vertellen dat het boek ook tot de categorie behoort.
Want alhoewel ik maar 100 bladzijdes wist te lezen voor de les begon (het studentenleven is best druk!) was er geen stoppen meer aan, na het college moest en zou ik doorlezen. Ik was meteen veroverd door dit fantasie verhaal, de schrijfstijl is knus, als een warm bad, de invloeden van volksverhalen/sprookjes heel fijn en de personages pakken je bij de hand en laten je niet meer los. In de kern is Howl’s Moving Castle het verhaal van Sophie die betoverd wordt tot een oude grijze vrouw en besluit om dan toch maar op avontuur te gaan. Over een land waar tovenaars en heksen wonen, waar magie vanzelfsprekend is en dus een letterlijk bewegend kasteel langs de steden vliegt.
Als iemand bekend is met het werk van studio Ghibli, ben je bekend met het gevoel van vervreemding wat met het kijken van de films komt. Het is moeilijk om elke gebeurtenis echt te doorgronden als je de film voor de eerste keer kijkt, en zelfs bij de derde keer zullen er nog wat vraagtekens zijn. Dezelfde soort vervreemding - of zullen we het magie noemen? - is ook aanwezig in het originele verhaal van Dianna Wynes Jones. Alhoewel het verhaal met iets meer uitleg komt, en alle puzzelstukjes nu beter in mijn hoofd passen, heb ik nog steeds het heerlijke gevoel dat er nog steeds meer kanten zijn van dit verhaal. Dat er nog steeds elementen zijn die mij boven het hoofd zijn gegaan, en dat noem ik ook wel heel magisch. Om een nieuwe wereld te kunnen blijven herontdekken, en nog steeds met vragen en een nieuwe nieuwsgierigheid terug te komen.
De illustraties en prachtige filmmuziek van de Studio Ghibli zijn bij mij niet meer weg te denken als ik het boek lees, maar als ik de film voortaan bekijk, is het boek ook niet meer ver weg. De twee mediums bestaan naast elkaar, voor ieder wat wils.
Want in de woorden van Dianne Wynes Jones toen haar werd gevraagd naar de filmversie; “I was surprised by Miyazaki’s Moving Castle, because I had not thought of the castle having feet. (...) but I’m very fond of it.”
Meer of minder hoeft het gesprek rond een film adaptatie soms niet te zijn. Kijk de film, lees het boek of lees het boek en kijk dan de film.
Het verhaal van een jongen die samen met zijn oma in de metro zit, hij is gek op zeemeerminnen, dat zien we al snel. Want op zijn schoot ligt een boekHet verhaal van een jongen die samen met zijn oma in de metro zit, hij is gek op zeemeerminnen, dat zien we al snel. Want op zijn schoot ligt een boek met een illustratie van een zeemeermin met rood haar en een groene staart. Maar als hij zijn ogen even van deze illustratie weet af te wenden staan er ware zeemeerminnen recht voor zijn neus. Drie vrouwen met de mooiste lange haren, grote sieraden, een lange staart…
En Julian droomt, van lange haren, een prachtige onderwaterwereld, een eigen staart... En hij droomt verder als de metro tot stil stand komt en hij durft verder te gaan als hij en oma thuis aankomen. Dromen van een zeemeermin zijn in de echte wereld; varen als lange haren, het gordijn als vissenstaart, de la met make-up induiken. Stiekem als oma in de douche staat.
Dromen. Durven. Het zijn de mooiste thema’s die je in een (jeugd)boek kan tegenkomen. Ik was al bekend met dit prentenboek, maar dankzij mijn studie mocht ik een eigen exemplaar aanschaffen. En mocht ik zodoende opnieuw dit mooie prentenboek waarderen met zijn zachte, pastelkleurige illustraties op bruin papier. Droomachtige lijnen en vormen. Met elke keer kijken ontdek ik weer wat nieuws, weer een andere kant van dit korte en bondige verhaal, wat toch zo groots aandoet.
De lichaamstaal van kleine Julian spreekt boekdelen als oma uit de douche komt en hem aankijkt. Accepteert ze het wel, de lippenstift op zijn mond, de wens die hieronder schuilgaat - schouders hangen, Julian maakt zich klein. Maar dan kijkt ze nog eens en ja, de acceptatie is er. Het koppie gaat omhoog, trots. Het mooiste wat je in een kind kan zien.
Mogen zijn wie je bent. Een nog belangrijker onderwerp, iets wat hopelijk in de toekomst steeds meer uit boeken zal spreken. Voor alle kinderen. Alle Julians....more
Loading...
