Zeynep Haktanır Eskitoros

“Aya hele” dedi Ali. Hidayet’in oğlu baktı.
“Ne var ayda?”
“Allahımız…”
“Tövbe, estağfurullah,” dedi Hidayet’in oğlu.
“Niye?”
“Allahımız ne arasın ayda?”
“Niye?”
“Niyesi var mı lan? Allahımız kaşmer mi?”
“Kaşmer ne ki?”
“Soytarı…”
“Allahımız mı?”
“Tövbe estağfurullah…”
“Allahımızı karıştırma arkadaş, bak ana avrat dümdüz giderim!”
“Karıştıran sensin!”
“Dümdüz giderim dedim, giderim. Karıştırma Allahımızı. Allahımız gibisi var mı?”
“Allahımız gibi kimse olamaz!”
Küçük ağayı hatırlayan Ali, “Tabancası var mı Allahımızın?” diye sordu.
“Olmadığına ne bakıyorsun?”
“İstese olur değil mi?”
“Bak hele bak…”
“Allahımıza kurban oluyum… Sen?”
“Ben de, abooo…”
“Allahımız istese Fatma’yı birde bulabilir değil mi?”
“Birde.”
“Bulsa, ah bir bulsa…”
“Ne verirdin Allahımıza?”
“Allahımız ne yapsın bendeki öteberiyi? Onun hazineleri var Kafdağı’nın ardında. Allahımız bu…”
― Orhan Kemal, Bereketli Topraklar Üzerinde

“Gençken sınırsız olasılıklarla dolu bir dünyada yaşadığımıza inanırız. Gitmediğimiz bütün yollar hala açık bir şekilde önünüzde durmaktadır. Hayat sürprizlerle doludur ve bizi beklemektedir. Ancak öyle bir gün gelir ki, bir şeylerin ortasında olduğumuzu hissederiz. Artık olayların başladığı yerde değilizdir. Sonsuz zamanımız yoktur. Seçmediğimiz olasılıkların silikleşip yok olduğunu, gitmediğimiz yolları bir daha asla yürüyemeyeceğimizi anlarız. Önümüzde daha önce farkına varmadığımız bir ufuk çizgisi belirir. Bunu düşündükçe irkiliriz.”
― Meltem Gürle, Kırmızı Kazak