تقدیر

[mohammad]

:-)

[[deleted user]]

صبح که نوشته را خوندم فکر کردم چه لبخندی! اما چیزی نگفتم که حمل بر منفی‌ گرایی نشود. همیشه دوست دارم فکر کنم که تقدیر از پیش تعیین شدی در کار نیست و زندگی را خودمون میسازیم. چون اگر غیر از این فکر کنم بعد کنجکاو میشم بدونم چرا من اون ستاره خامشم نمی‌شد اون ماه روشن باشم!!!

[Behzad, دیوونه]

سهمت از آسمان
درخشش چشمانت بود
که به خاموشی ستاره بخشیدی
.
ما زاده تقدیر نیستیم
آن را خالقیم

[mohammad]

آفرین بهزاد
تو یه اگزیستانسیالست واقعی هستی
آفرین
ما خالق تقدیریم

[Amir ali]

Behzad wrote: "سهمت از آسمان
درخشش چشمانت بود
که به خاموشی ستاره بخشیدی
.
ما زاده تقدیر نیستیم
آن را خالقیم"

Roya wrote: "صبح که نوشته را خوندم فکر کردم چه لبخندی! اما چیزی نگفتم که حمل بر منفی‌ گرایی نشود. همیشه دوست دارم فکر کنم که تقدیر از پیش تعیین شدی در کار نیست و زندگی را خودمون میسازیم. چون اگر غیر از این فکر ..."


من هم نمیتونم لبخند بزنم،چون به جیر بشتر از اختیار معتقدم هرچند فکر میکنم آخرش همه باید لبخند بزنیم،به قول حضرت حافط:
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
دردایره قسمت اوضاع چنین باشد
درکارگلاب وگل حکم ازلی این بود
کآن شاهد بازاری واین پرده نشین باشد

[[deleted user]]

آه...
سهم من اینست
سهم من اینست
سهم من
آسمانیست که آویختن پرده ای
آن را از من می گیرد
سهم من
پایین رفتن از یک پله ی متروکست
وبه چیزی در پوسیدگی و
غربت و اصل گشتن
سهم من
گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست
و در اندوه صدایی جان دادن
که به من می گوید:
دستهایت را
دوست می دارم.


چرا این نوشته ی زیبای تو منو به یاد شعر فروغ انداخت ، نمی دونم

ولی ونوس عزیزم ، حتی اگه یه آسمون تاریک با یه ستاره ی خاموش سهم من باشه ، بازم ترجیح می دم بخندم

غم دیگه بسه

[[deleted user]]

خنده زیادش کمه ،غم کمش زیاد


بیا به نیک و بد زمانه خنده زنیم ... به نفشبندی نا پایدار خنده زنیم

به کار بسته که آخر چو غنچه باز شود ... بیا چو بلبل امیدوار خنده زنیم

چرا ز شام ملال آور خزان نالیم؟ ... بیا به جلوه‌ی صبح بهار خنده زنیم

زمانه صفحه‌ی آینده را نهان دارد ... بیا به کارهای نهان آشکار خنده زنیم

کنون که ما همه بازیچگان تقدیریم

بیا به نیک و بد روزگار خنده زنیم

[mohammad]

ونوس عزیز
چرا نشه به تقدیری که خودمون خالقشیم لبخند بزنیم
لبخند بزنیم که شاید اگه اون لحظه تو دوم ابتدایی اراده نمیکردیم که نمره 5 رو از توی دفتر املا پاره کنیم
چه بسا الان جای دیگه بودیم و کار دیگه ای داشتیم و الن توی گودریدز پرسه های دلپذیر نمیزدیم
لبخند نداره ؟؟؟
:-)
:-)
:-)