Bokt goodreads groepje discussion
Boeken maart 2010
>
Duizend schitterende zonnen
date
newest »
newest »
Een kijkje in een geheel andere cultuur dan de westerse, indrukwekkend geschreven tegen de achtergrond van een aktuele oorlog en terrorisme. Het verhaal is geschreven vanuit 2 hoofdpersonen, wat aan de ene kant meer begrip en dimensie geeft en aan de andere kant een stukje verdieping weghaalt.
Ik begon met lezen in ‘duizend schitterende zonnen met het idee dat het boek mij niet zo aan zou spreken. Ik houd meer van verhalen die zich wat dichter bij huis afspelen, omdat je je dan beter in kunt leven of het je wat beter voor kunt stellen ofzo. Gelukkig bleek niets minder waar. Hosseini heeft een makkelijke manier van vertellen, waardoor je eigenlijk zo bij de hoofdpersonen aan tafel aanschuift en je direct in het boek gezogen wordt. Ik heb echt van dit boek .. genoten, als je dat zo mag zeggen.Natuurlijk vind je het verschrikkelijk die oorlog in Afghanistan, maar voor de meeste mensen is het verder toch een ver van mijn bed show. In dit boek kruip je in de huid van twee Afghaanse vrouwen. Je maakt de oorlog mee door hun ogen en beleeft de vernedering en onderdrukking die vrouwen daar moeten doorstaan intens. Hierdoor kun je voor jezelf een beter beeld schetsen van de oorlog die daar over het leven heerst.
Ik moet eerlijk zeggen dat wel constant bezig was met het hebben van medelijden. Eerst met Mariam omdat zij van haar moeder haar vader niet mocht bezoeken, dan met haar moeder, omdat die zich van ongeluk ophangt, maar later ook met haar vader die zo’n spijt heeft dat hij Mariam uitgehuwelijkt heeft en berooid is door de oorlog en met Zalmai die zijn vader moet missen. Hoe verschrikkelijk ik Rasheed ook vond, toch had ik wel wat medelijden met zijn zoontje.
Ik vond het aan de ene kant wel bijzonder dat het verhaal is geschreven in twee verschillende perspectieven (Dat van Laila en dat van Mariam), maar aan de andere kant vond ik het ook wat lastig, vooral toen de vrouwen nog niet alletwee bij Rasheed leefden. Zat je net lekker in het verhaal van Mariam werd er weer geswitched naar Laila en omgekeerd.
Al met al, vond ik dit een mooi en aangrijpend boek om te lezen en ik ben er echt doorheen gevlogen.
Op het begin vond ik het wel een beetje vervelend dat je constant naar achter moest bladeren om de vertaling van het woord te vinden. Maar na een paar pagina's stond vaak de vertaling erachter en heb ik ook vanaf pagina 20 niet meer in de woordenlijst gekeken.Ik vond het wel voorspelbaar dat Laila bij Rasheed ging terecht komen, ik wist niet precies hoe maar er waren wel al 'hints' die dat duidelijk maakte. Wat ik minder goed vond aan het boek was dat sommige situaties iets te langdradig waren. Dit was vooral wanneer Mariam en Laila woonde bij Rasheed en hier eigenlijk niet echt iets gebeurde.
Mijn besluit is dat ik het een goed boek vind en ergens ook wel een beetje ontroerend. Vooral bij de dood van Nana en de zogezegde dood van Tariq had ik echt medelijden met de hoofdpersonages. Maar ook wanneer Tariq terug aan de deur staat te wachten en Mariam onthoofd wordt.
Mariam was five years old the first time she heard the word harami.
It happened on a Thursday. It must have, because Mariam remembered that she had been restless and preoccupied that day, the way she was only on Thursdays, the day when Jalil visited her at the kolba. To pass the time until the moment that she would see him at last, crossing the knee-high grass in the clearing and waving, Mariam had climbed a chair and taken down her mother's Chinese tea set. The tea set was the sole relic that Mariam's mother, Nana, had of her own mother, who had died when Nana was two. Nana cherished each blue-and-white porcelain piece, the graceful curve of the pot's spout, the hand-painted finches and chrysanthemums, the dragon on the sugar bowl, meant to ward off evil.