Septemberboek: De bijenhouder van Aleppo

[Becky]

Het boek voor september is De bijenhouder van Aleppo geworden.

Wie leest er mee?

Bij mij ligt het boek klaar om er dit weekend in te beginnen :)

[Sofie]

Het boek is helaas uitgeleend in de bib. Ik ga het zo meteen bestellen.

[Anke]

Dit boek heb ik reeds gelezen; dus ik sla over. Maar geniet er van, is prachtig verhaal!

[Katrien]

Ik heb deze reeds gelezen; dus lees ik niet mee deze maand.
Vond deze super mooi.
Benieuwd naar jullie reviews.
Enjoy!

[Haaike]

Ik lees zeker mee, al kan het nog wel even duren, want ik heb het vorige maandboek (en een ander boek waar ik in bezig ben) nog niet uit :-)

[Anse]

Haaike wrote: "Ik lees zeker mee, al kan het nog wel even duren, want ik heb het vorige maandboek (en een ander boek waar ik in bezig ben) nog niet uit :-)"

Herkenbaar, ik loop ook 2 maandboeken achter. We kiezen blijkbaar altijd gegeerde boeken, want ik moet ze vaak reserveren in de bib (met soms nog enkele reservaties voor mij waardoor de wachttijd oploopt). Deze zal in mijn geval voor volgende maand zijn aangezien het pas 1 oktober weer in de bib beschikbaar zal zijn. Op the Nickelboys moet ik nog lang wachten (tot ergens half november). Deze maand lees ik Grand Central Belge, maandboek van ook al weer 2 maanden terug...

[Cindy]

Ik wou graag meelezen maar zal ook moeten wachten want boek is uitgeleend tot eind september...

[Becky]

Dit weekend hoop ik De bijenhouder van Aleppo uit te lezen en een review te schrijven, maar voor vandaag wou ik al even dit delen:
Als je tijdens of na het lezen van dit boek ook het gevoel krijgt dat je iets wil doén, kijk dan eens op www.refugeewalk.be
Deze wandeling ten voordele van Vluchtelingenwerk Vlaanderen vindt plaats op 27 september. Je kan zelf meestappen of een team steunen.
(het is niet mijn gewoonte om op goodreads niet-boekgerelateerde zaken te delen, maar nu vond ik het wel bijzonder goed passen bij ons boekenthema van deze maand)

[Becky]

Net uitgelezen.

Het duurde vrij lang voor ik in het verhaal getrokken werd. De eerste 75 bladzijden kon ik moeilijk wennen aan de schrijfstijl, omdat die zo eenvoudig was dat het me soms stoorde.
Is het echt zo simpel geschreven of ligt het aan de Nederlandse vertaling? Is er iemand het boek in het Engels aan het lezen? Wat zijn jullie ervaringen?

Om me meer te kunnen inleven, ben ik achteraan in het boek op zoek gegaan naar het dankwoord. Toen las ik het gedeelte 'Beste lezer...', waarin de auteur vertelt over haar ervaringen als vrijwiller in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Athene.
Vanaf dan heb ik een knop omgedraaid en kon ik de personages in het boek een gezicht geven. Door het mij als een waargebeurd verhaal voor te stellen, kon ik beter meevoelen met de personages en stond de schrijfstijl niet meer in de weg.

Het mooist in het boek vind ik de vriendschap tussen Nuri en Mustafa en het begrip Yuanfen, "de mysterieuze kracht die maakt dat de paden van twee mensenlevens elkaar op een betekenisvolle manier kruisen."
Ook de symboliek van de bijen spreekt me aan: de kwetsbaarheid, het behoren tot een volk, hoop, iets nieuws scheppen...
De hommel zonder vleugels was voor mij een metafoor voor het ontheemd zijn, beroofd zijn van vrijheid. Ook betekenisvol om dit te verbinden met de 'vleugels' van Diomande, die hoopvoller in het leven staat.
Al bij al graag gelezen, het is een waardevol boek.

[Sofie]

Bij mij hielp het gedeelte 'Beste lezer' niet echt :-D Beeldspraak, metaforen en symboliek heb ik vaak niet door.

Het is een actueel thema die iedereen zou moeten lezen. De vluchtelingenproblematiek vond ik al schrijnend maar door dit boek te lezen raakt het mij nog meer.

Toch geef ik het maar twee sterren. Ik vond het boek zeer warrig, ieder hoofdstuk was nochtans duidelijk gescheiden met waar ze nu zijn en waar ze waren. Maar omdat het vaak opvangcentra zijn en omdat er vaak flashbacks zijn, vond ik het soms moeilijk volgen. Zeker als ik dan midden in een hoofdstuk moest stoppen en dan later weer oppikte. Ook vond ik het echt niet goed geschreven, wat voor mij het aantal sterren beperkt.

Ik kreeg maar weinig voeling met de personages. Waardoor het ook minder binnen kwam wat ze meemaakten. Al gaf het me wel een globaal zicht over hoe de situaties van de vluchtelingen zijn. Het maakte me door dit boek te lezen ook nog wat meer kwaad als mensen zeggen dat ze allemaal naar hier komen om te profiteren. Er is geen enkel mens die zo'n erbarmelijke omstandigheden willen doorstaan om elders hun geluk te zoeken. Het zijn mensen die heel veel meegemaakt hebben en zwaar getraumatiseerd zijn.

[Dorien]

Dankjewel voor jullie feedback Becky en Sofie. Zelf ben ik al twee keer begonnen in het boek, maar het lukt me inderdaad niet om in het verhaal te geraken. Wellicht geef ik het boek later nog een kans, maar nu schakel ik even over naar boeken waaraan ik wel onmiddellijk leespleziern beleef..

[Anse]

Ik las het boek net uit. Net als Becky had ik in het begin heel veel moeite om in het verhaal te raken, misschien dat het inderdaad aan de schrijfstijl lag, daar heb ik eigenlijk niet bij stil gestaan. Hoe verder ik kwam, hoe meer dat ik er ook in kwam.

Ik ben ook achteraan met het dankwoord en zo begonnen: ik doe dat meestal, omdat het toch wel inzicht schept in het verhaal dat gaat komen.

Ik heb zelf nog een tijdje vrijwilligerswerk voor vluchtelingen gedaan: soep uitdelen onder de middag + informatie schaffen over de asielprocedure. Ook tijdens het dagelijks pendelen naar Brussel (nu al weer tijd geleden door coronamaatregelen), kom ik steeds langs het Maximiliaanpark en vaak draait mijn maag dan om van de schrijnende omstandigheden waarin die mensen daar leven... Sommige zaken waren dus heel herkenbaar en ik vind het daarom zeker een nuttig boek dat inzichten verschaft in heel de problematiek.

Ik ben eigenlijk niet goed met sterren: ik heb daar niet echt een systematiek in. Het gaat gewoon om al dan niet graag gelezen. Soms verander ik later nog als ik het afweeg ten opzichte van een ander boek - het werden er dus uiteindelijk 3.

[Haaike]

Ik las het boek ondertussen ook uit; had eigenlijk geen problemen om in het verhaal te komen, maar las het wel in het Engels. De schrijfstijl is zeker niet heel literair met lange, ingewikkelde zinnen of dergelijke, maar ook niet zodanig simpel dat het mij opviel of stoorde, dus misschien ligt dat inderdaad toch aan de vertaling?

Ik was eigenlijk al meteen bij de eerste paragraaf mee in het boek, zo mooi beschreven:
I am scared of my wife's eyes. She can't see out and no one can see in. Look, they are like stones, grey stones, sea stones. Look at her. Look how she is sitting on the edge of the bed, her nightgown on the floor, rolling Mohammed's marble around in her fingers and waiting for me to dress her. I am taking my time putting on my shirt and trousers, because I am so tired of dressing her. Look at the folds of her stomach, the colour of desert honey, darker in the creases, and the fine, fine silver lines on the skin of her breasts, and the tips of her fingers with the tiny cuts, where the ridges and valley patterns once were stained with blue or yellow or red paint. Her laughter was gold once, you would have seen as well as heard it. Look at her, because I think she is disappearing.

Ik zag bij het jongetje met het rode truitje en de jeans ook steeds het beeld van het Syrische jongetje Alan, waardoor het hele verhaal nog harder binnen kwam. En het ergste is, je weet eigenlijk de hele tijd dat de manier waarop hun reis verloopt keihard is, maar dat het allemaal nog veel erger kan en vaak veel erger is (view spoiler)[(want ze geraken in Engeland. Want ze sterven niet op zee. Want ze blijven niet hangen in Moria of Calais) (hide spoiler)].
Heel graag gelezen. Het is hard en toch ergens hoopvol. Het is vooral nodig dat dit soort verhalen verteld worden, zodat ze inzicht kunnen bieden.