Eigenlijk is de (Nederlandse) titel wat misleidend, want dit boek gaat eigenlijk maar zijdelings over Dynamo Kiev en eigenlijk ook niet over 'sterven Eigenlijk is de (Nederlandse) titel wat misleidend, want dit boek gaat eigenlijk maar zijdelings over Dynamo Kiev en eigenlijk ook niet over 'sterven voor de eer van het vaderland'.
Het gaat over het oorlogsleed van Kyiv: eerst als minderwaardig (want Okraïens) onderdrukt door Stalin - en daarna nog veel gruwelijker onderdrukt onder nazi-bezetting. In het bezette Kyiv bleef een groep topvoetballers (van Dynamo, maar ook Lokomotiv) voetballen, met de broodfabriek waar ze werkten als uitvalsbasis. Onder de naam FC Start speelden ze in de zomer van 1942 negen wedstrijden, hoofdzakelijk tegen elftallen van militairen van de bezettingsmacht (Hongaren, Roemenen, Duitsers).
FC Start was erg goed, versloeg de bezetters en werd voor voetbalminnend Kyiv een baken van hoop in gitzwarte tijden, en de spelers een soort verzetshelden. Omdat de kansen aan het Oostfront keerden (Stalingrad!) en de Duitsers op de terugtocht moesten, nam in Kyiv het verzet toe en in die sfeer kwamen het succes en de populariteit van FC Start de Duitsers toch wel erg slecht uit.
Dat culmineerde in augustus 1942 tot de wedstrijd die bekend is komen te staan als de 'Dodenwedstrijd', de 'Wedstrijd des Doods', waarbij FC Start een team van de Duitse Luftwaffe (Flakelf geheten) versloeg. Niet veel later werden de spelers van FC Start opgepakt en naar een gevreesd kamp afgevoerd, waar een aantal van hen tijdens een repressailleronde werden doodgeschoten.
De 'Dodenwedstrijd' werd een mythe en is na de oorlog veel beschreven en een paar keer verfilmd, onder meer losjes in de Hollywoodkraker 'Escape to Victory' met onder meer Pelé (en de ex-Ajacied Co Prins!).
Die versies van het verhaal hebben weinig met de werkelijkheid van doen, door dichterlijke vrijheden, maar ook omdat ze uitgingen van een versie van het verhaal die sowieso al een mythe was, namelijk de mythe die de Sovjet-autoriteiten na de oorlog hielpen propageren, met FC Start als dapper Sovjet-team dat werd geïntimideerd en bedreigd door de nazi's, maar bleef winnen voor de eer van de USSR -en dat moest bekopen met standrechtelijke executie direct na de gewonnen wedstrijd.
Zo was het niet. Andy Dougan maakt mooi inzichtelijk hoe het wél was. Alleen in de wat lange en soms ook wat rommelige aanloop én het korte slothoofdstuk legt hij werkelijke verbanden met Dynamo Kyiv en de rol die FC Start in de clubgeschiedenis inneemt.
Boeiend verhaal, maar toch geef ik het boek 'slechts' drie sterren: een beetje aftrek voor de wat langdradige historische inleiding, een beetje aftrek voor de ietwat stijve Nederlandse vertaling en een beetje aftrek voor het feit dat een heel interessant aspect van het verhaal (namelijk hoe de Sovjet-autoriteiten de 'Dodenwedstrijd' propagandistisch gebruikten) weer heel snel wordt afgewerkt, in de laatste twintig pagina's. Dat had dan weer wat uitgebreider gemogen.
In zijn nawoordje schrijft Dougan dat hij een paar 'heel erg slechte versies' van het boek inleverde voordat hij de definitieve vorm vond. Gek genoeg voel ik dat wel een beetje tijdens het lezen: dat hij een beetje moest worstelen. Uiteindelijk is het een boeiend boek geworden. Niet fantastisch of geweldig, maar 'gewoon' goed....more
Heerlijk en erg vermakelijk: het verhaal van de band Tire Pressure, even absurd als klassiek. De succesvolle eerste gig, de belofte en daarna - natuurHeerlijk en erg vermakelijk: het verhaal van de band Tire Pressure, even absurd als klassiek. De succesvolle eerste gig, de belofte en daarna - natuurlijk - de luchtfietsende manager, de oplopende spanningen, de lange stoet mislukkingen. Dit is classic Nico Dijkshoorn, compleet met absurde 'bijrollen' voor een lange stoet dieren, zoals altijd: van de Chinese dwergreiger tot een meerval. Dijkshoorn gaat te werk zoals hij dat eerder in 'De tranen van Kuif den Dolder' deed: in de vorm van oral history. De betrokkenen vertellen in citaatvorm het verhaal , in retrospectief. Soms denk je: ik ken 'm nu wel, de Dijkshoorn-doctrine, maar toch ook een paar keer tranen in mijn ogen van het lachen. En: drie bandleden die echt tot leven komen (Peter, Theo, Sikko) en een best wel mooi, zelfs ontroerend einde. 100% herkenbaar voor iedereen die in een rockband heeft gespeeld of de verhalen van rockbands kent....more
This is a music memoir unlike any other and I found it to be very moving. Vashti's style as a writer is in many ways similar to her style as a musiciaThis is a music memoir unlike any other and I found it to be very moving. Vashti's style as a writer is in many ways similar to her style as a musician: never too long, never too complicated, but very sensitive, smart and deeply heartfelt. She was a very difficult young woman and musician: stubborn, silent and very very hard to please. These were the ingredients for her depression (she never uses the word, probably because it didn't exist at the time, but for the reader it's quite clear that was very depressed in the late 1960s and after the release of 'Just Another Diamond Day'). The story of her journey to the Berneray and back is beautiful (and beautifully told in all its simplicity) and it was very refreshing to, for once, read the story of a woman in her seventies who actually feels that the 21st century is - in many ways - a friendlier place to inhabit than the 1960s and 1970s. Love you, Vashti. I hope you will write more....more
I haven't watched the BBC series yet. I read the book first. And it's fantastic. Scientific non-fiction that feels like an adventure movie. It's very I haven't watched the BBC series yet. I read the book first. And it's fantastic. Scientific non-fiction that feels like an adventure movie. It's very beautifully and passionately told - and the story gets better and better as we move further out, to the far reaches of our Solar System. I loved the chapters about the 'rocky planets' close to the sun, but traveling all the way to the 'gas giants' was simply mind-blowing at times (the story of Jupiter, wow). So exciting to read how little space probes like Cassini, Kuyper, Voyager and New Horizons discovered beautiful new worlds, like Saturn's moon Titan, that seems to have the basic ingredients for life. This book is a wonderful trip and makes us realize, as human beings on this beautiful planet, how tiny we are and how extremely fortunate we are to be alive where we are....more
Interessant, dit onderzoek naar de beweegredenen van Nederlandse vrouwen om tijdens de jaren dertig en/of de bezettingsjaren lid te worden van de NSVOInteressant, dit onderzoek naar de beweegredenen van Nederlandse vrouwen om tijdens de jaren dertig en/of de bezettingsjaren lid te worden van de NSVO, de Nationaal-Socialistische Vrouwenorganisatie, simpel gezegd de vrouwentak van de NSB. Zonneke Matthée stelt ons voor aan de leidsters, de leden en hun motieven. Die hadden vaak weinig met de oorlog te maken, maar meer met anti-feminisme, waardering voor het moederschap en deugden als opofferingsbereidheid en zedelijkheid. Matthée ruimt daarbij een paar mythes uit de weg: de meeste NSVO-vrouwen werden uit eigen overtuiging en beweging NSVO- (en vaak ook NSB-lid) en dus niet simpelweg omdat hun man het ook was. Lang niet alle NSVO-vrouwen komen over als overtuigde nazi's, antisemitisch waren ze ook lang niet allemaal (wat dat voor straffen opleverde tijdens de naoorlogse Bijzondere Rechtspleging brengt Matthée ook in beeld). Fascinerend zijn ook de hoofdstukken over de figuur Mussert, die onder vrouwen opvallend populair was, eenvoudig, degelijk, betrouwbaar en integer als hij op hen overkwam. Hij had zelf ook een curieuze verhouding met de vrouwen in zijn leven.
Nadelen van dit boek? Heel spannende bevindingen of verhalen zijn er niet en hoewel Matthée prima schrijft, is het toch vooral een onderzoeksverlslag en niet primair een leesboek ('zoals we in het volgende hoofdstuk zullen zien...', et cetera). Ik houd het bij: leerzaam en de moeite waard....more
Is it autobiographical? Is it a novel? A little bit of both? Flower Factory is funny, well written and fantastically weird. A young Englishman moved tIs it autobiographical? Is it a novel? A little bit of both? Flower Factory is funny, well written and fantastically weird. A young Englishman moved to the Dutch ‘Bollenstreek’ (‘Bulb District’) to work in a flower bulb factory. To me, as a Dutchman, his adventures are instantly recognizable and totally strange at the same time: Foster’s thoughts about the area and its inhabitants are spot on. He lives in a strange subculture, though, introducing us to a weird bunch if seasonal workers from all over Europe. We visit their pubs, their squat parties, their underground raves. The story is set in the year 2000, so the story is also a trip to a (pre 9/11) world that no longer exists. Loved it....more
Eindelijk eens gelezen over Willem Barentsz, Jacob van Heemskerck en hun legendarische poging om het verre oosten te bereiken via 'de Noord'. Nova ZemEindelijk eens gelezen over Willem Barentsz, Jacob van Heemskerck en hun legendarische poging om het verre oosten te bereiken via 'de Noord'. Nova Zembla. Het Behouden Huys. Schoolboekjesgeschiedenis.
Deze uitgave bevat een uitgebreide historische inleiding en duiding en daarna een 'hertaling' in modern Nederlands van het verslag dat de jongste opvarende, Gerrit de Veer, over de reis schreef.
Rechttoe-rechtaan, maar heel erg boeiend, fijn om er nu eens echt over gelezen te hebben. En wat een avontuur. Ongelooflijk dat ze het gered hebben (althans, de meeste, want er vallen onder weg een paar doden).
Op het omslag van het boek staat een afbeelding uit de speelfilm Nova Zembla. Laat je daardoor niet afschrikken: met de film heeft het boek niets te maken, het is een degelijk historisch werkje....more
Interessante reconstructie van de rellen op Kroningsdag 30 april 1980. Dun boekje, 79 pagina's, je racet er snel doorheen. Het is gebaseerd op media-aInteressante reconstructie van de rellen op Kroningsdag 30 april 1980. Dun boekje, 79 pagina's, je racet er snel doorheen. Het is gebaseerd op media-artikelen, niet op door de auteur afgenomen interviews met betrokkenen, dus het blijft tamelijk feitelijk. Maar wel grondig: bijna van minuut tot minuut, een indringend beeld van de bewegingen van demonstranten en politie....more
This is beautiful prose. Souvenir is a bit of a 'guided tour', in a way, with Bracewell showing us around London in the 1980s. The city, the music, thThis is beautiful prose. Souvenir is a bit of a 'guided tour', in a way, with Bracewell showing us around London in the 1980s. The city, the music, the art, the 'feel' of the city in the post-punk era. I could see, hear and smell the place. Souvenir brought back memories of 1980s London that I never had....more
Ontroerend, dit (behoorlijk autobiografische) romandebuut van Auke Kok. Hidde groeit op in een verraderlijk net, maar eigen zeer disfunctioneel gezin Ontroerend, dit (behoorlijk autobiografische) romandebuut van Auke Kok. Hidde groeit op in een verraderlijk net, maar eigen zeer disfunctioneel gezin met een opvliegende vader en een drinkende moeder. Constante spanning. Broeiende onveiligheid.
Hidde vlucht in voetbal. Het is 1969. Ajax en Johan Cruijff bestormen de Europese top. Voetbal speelt hier een unieke, parallel-literaire rol. Mooi tijdsbeeld, mooie voetbalpassages en popreferenties, maar wat het boek goed maakt is toch het kleine gezinsdrama, het verdriet van Hidde, waarvan het jochie zelf nauwelijks in de gaten heeft dat hij er permanent mee rondloopt.
Gevoelvol maar onsentimenteel opgeschreven - en juist daardoor komt 't aan....more
Gelezen toen ik begin 2022 een korte vakantie vierde in de omgeving van Vaals en Kelmis. Wat een heerlijk verhaal, over het piepkleine landje NeutraalGelezen toen ik begin 2022 een korte vakantie vierde in de omgeving van Vaals en Kelmis. Wat een heerlijk verhaal, over het piepkleine landje Neutraal-Moresnet, dat van 1816 tot 1920, ten zuiden van het Vier(!)landenpunt bij Vaals lag, een neutrale zone, omdat Pruisen en het toenmalige Koninkrijk der Nederlanden het na de nederlaag van Napoleon niet eens konden over de grens. Moest die economisch interessante zinkgroeve nou aan de ene of de andere kant van de grens komen te liggen?
Een fascinerende geschiedenis over landen (Nederland, later België; Pruisen, later Duitsland) die van dat rare neutrale driehoekje af wilden, maar toch ook weer niet. Over smokkelaars, criminelen, gokkers en echte Moresnetters, bijna allemaal linksom of rechtsom afhankelijk van die zinkgroeve, Vieille Montagne.
Ook David Van Reybrouck schreef over Moresnet: het compacte Boekenweekessay Zink. Er is overlap, ja, maar de boeken zitten elkaar beslist niet in de weg. Ik vond het juist heel leuk om ze direct na elkaar allebei te lezen. Alleen had de volgorde misschien andersom gemoeten. Philip Dröge beschrijft de 'staatkundige' en sociale geschiedenis van Moresnet: sappige, leuke, verhalende historische non-fictie. Van Reybrouck schrijft eerder 'literaire non-fictie' en zoomt in op het leven van één man, die het allemaal meemaakte en door de bizarre ontwikkelingen rond het strookje land vijf nationaliteiten had zonder één keer te verhuizen.
Eerst Dröge, daarna inzoomen met Van Reybrouck, is mijn advies....more
Mooi, compact Boekenweekessay over het bewogen van Emil Rixen, die in zijn leven twee identiteiten en vijf nationaliteiten bezat. Dat kon zo lopen omdMooi, compact Boekenweekessay over het bewogen van Emil Rixen, die in zijn leven twee identiteiten en vijf nationaliteiten bezat. Dat kon zo lopen omdat hij werd geboren in het ministaatje Neutraal Moresnet, een snipper land met een gewilde zinkgroeve, direct onder het Vier(!)landenpunt van Vaals. Als Belgisch militair bezette hij in de jaren ‘20 een stukje Duitsland; als Duits militair bezette hij België. Terwijl hij nooit verhuisde: “Hij is geen grenzen overgestoken; de grenzen zijn hem overgestoken.” Bij David Van Reybrouck wordt zo’n essay over Neutraal Moresnet een compassievol literair miniatuurtje....more
We all know Jack the Ripper (even though, in truth, we don't know him at all). He's become a legend, a myth, a film star, a bit of a hero even, to somWe all know Jack the Ripper (even though, in truth, we don't know him at all). He's become a legend, a myth, a film star, a bit of a hero even, to some. But do we know the five women he murdered so brutally in Victorian London's Whitechapel area, in late 1888?
Now we do, thanks to Hallie Rubenhold's very moving salute to them. She tells us who they were, how they lived their lives. In doing so, she paints a heartbreaking picture of what it was like to live in poverty in Victorian England, as a woman. Women, even those who knew fairly prosperous times, could very easily plunge into poverty as soon as they somehow lost their man - and they hardly had a fair chance to escape from it again.
The Ripper hardly gets a mention here. The murders themselves are not discussed. We'll leave that to the 'Ripperologists'. It's about the victims here, about their misery and their bad fortunes throughout their lives. By writing about them, Rubenhold gives them back their lives and their dignity. It's beautifully done. (So many siblings and children die along the way... it breaks your heart.)
What especially seems to infuriate the author is the fact that the so-called 'canonical five' victims are still regarded by many as 'prostitutes', whereas only one of them really was a sex worker. The others were no prostitutes at all, or just casually so because society hardly left them another option.
My only criticism of this book: when she discusses the 'prostitution thing' the author gets angry and agitated and starts to repeat herself a bit. The fact that poor women were very easily called 'prostitutes' in the Victorian Era is an important point to make, don't get me wrong, but Rubenhold's proof that four out of five of these women were not prostitutes at all is, at the end of the day, not what makes this book such a great (and tragic, and infuriating) read.
What makes it great is how she describes, beautifully and with tons of empathy, how these five women ended up in exactly the wrong place, at exactly the wrong time - and why they did what they did. That's enough. They lived in a time that was particularly cruel and merciless to impoverished women - and I'll never forget their stories.
Five stars, in spite of my minor criticism, because this really moved me in a rare way....more
Lang over gedaan, maar niet omdat het taai of saai was: Van Reybroucks grote Ind(ones)ië-standaardwerk, Revolusi. Het is weergaloos verteld, zeer meesLang over gedaan, maar niet omdat het taai of saai was: Van Reybroucks grote Ind(ones)ië-standaardwerk, Revolusi. Het is weergaloos verteld, zeer meeslepend, met ongelooflijk veel kennis van zaken en 'oral history' van onschatbare waarde, al was het maar omdat veel geïnterviewden nog tijdens het schrijven van het boek overleden.
Ik heb veel over Indië gelezen, maar bijna al die boeken gingen over één periode, één aspect, één persoon. Of ze kozen alleen het Nederlandse perspectief. Of ze vertegenwoordigden heel nadrukkelijk een standpunt in het eeuwige debat: ze attaqueerden het Nederlandse optreden of verdedigden het juist. Alleen dat is al heerlijk bij Van Reybrouck: hij staat, als Belg, boven en naast die discussie, maar niet erin.
Bij Van Reybrouck komt eigenlijk alles samen: de lange voorgeschiedenis, de Nederlandse wreedheden in de 19e eeuw, de Japanse bezetting, de Bersiap-periode, de revolutie, de koloniale oorlog en de (grote!) betekenis die het allemaal had voor de wereldgeschiedenis daarna.
Een groot verhaal, dat bij een mindere (en minder empathische) schrijver een ingewikkeld academisch college had kunnen worden, maar Van Reybrouck neemt je bijna letterlijk overal mee naar toe (hij is echt overal geweest), geeft veel coleur locale en laat de getuigen vertellen, waardoor de vertelling heel levendig wordt.
Zo ontvouwt zich warempel een boek waarvan je bijna (bíjna) zou gaan denken dat iedereen die een mening heeft over 'Indië' er inhoudelijk mee zou moeten kunnen leven, als is dat vast naïef.
Vijf sterren, die niet betekenen dat er helemaal niets aan te merken valt, maar een 9+ is ook vijf sterren....more
Met plezier gelezen, deze introductie in de ziel van Napels. Het boek is leerzaam (veel over de geschiedenis van de stad en de camorra), maar ook sfeeMet plezier gelezen, deze introductie in de ziel van Napels. Het boek is leerzaam (veel over de geschiedenis van de stad en de camorra), maar ook sfeervol: de auteur doorkruist de stad (waar hij jaren woonde), we leren wijken en inwoners kennen. Beslist het lezen waard.
Nadeel is wel dat het boek wat schetsmatig is. Een heldere lijn ontbreekt, een echte vertelling ook, het zijn impressies. Een aantal historische uiteenzettingen is zo lang en gedetailleerd dat ze stijlbreuken worden (te veel 'Wikipedia'). Op dat vlak is het boek rommelig als Napels zelf, zullen we maar zeggen.
Desondanks: aanbevelenswaardig, zeker voor wie Napels gaat bezoeken....more
Er zijn van die boeken waarvan het eigenlijk bizar is dat ik ze niet eerder las: op mijn lijf geschreven, honderd keer aanbevolen. Dit is zo'n boek: eEr zijn van die boeken waarvan het eigenlijk bizar is dat ik ze niet eerder las: op mijn lijf geschreven, honderd keer aanbevolen. Dit is zo'n boek: een klassieker in zijn soort. Nu eindelijk gelezen.
En het is heerlijk. Op duizend manieren herkenbaar voor een fanatieke clubsupporter die zelf vijftien jaar achter zijn club aan reisde langs de uitvakken in binnen- en buitenland. Parks vertelt mooi en geestig. Je leert de karakters kennen: fanatieke supporters van de Curva Sud / brigate van Hellas. En passant leer je veel over Italië in het algemeen en Verona in het bijzonder. Een verrijking, waarbij het van extra waarde is dat Parks nu eens met de harde kern in een oude stinkbus door het land gaat, maar andere keren per vliegtuig met de club reist, zodat we ook spelers, directeuren, trainer Perotti en de grote baas Pastorello leren kennen.
En wát een seizoen. Wát een ontknoping. Ik wist vooraf echt niet of het nou in triomf of tragedie zou eindigen (wat Hellas Verona in 2000 deed staat me nu eenmaal niet helder voor de geest) - en daardoor was het tegen het einde verdomd spannend. Goed verteld. Heerlijk.
Twee kanttekeningen, die samen een ster kosten: Parks haalt er een aantal keren een antiek gedicht of een toneelvoorstelling bij, als dwarsverband naar de Italiaanse cultuur. Dat vond ik een paar keer vergezocht en protserig. Kanttekening twee: ik ben benieuwd of Parks, als hij het boek nú zou hebben geschreven, hetzelfde schouderophalende en vergoelijkende toontje over rabiaat racisme door de Verona-fans zou hebben aangeslagen. Ik vermoed (en hoop) van niet; ik vond zijn 'white privilege' een paar keer ongemakkelijk.
Nóg een kanttekening, eentje waaraan Parks niets kan doen: de Nederlandse vertaling is slecht. 'Europacup' waar het EK voor landenteams bedoeld wordt. Consequent 'stijgen' en 'zakken' omdat de vertaler de woorden promoveren en degraderen blijkbaar niet kent. Et cetera. Ik heb geen lijst bijgehouden, maar het zou een tamelijk lange zijn geworden.
In het Engels lezen dus. Misschien doe ik dat ook nog eens; het boek is het waard....more
Indrukwekkend en meeslepend, maar toch een beetje een twijfelgeval, deze winnaar van de Libris Literatuurprijs.
Eigenlijk bestaat het boek uit drie hooIndrukwekkend en meeslepend, maar toch een beetje een twijfelgeval, deze winnaar van de Libris Literatuurprijs.
Eigenlijk bestaat het boek uit drie hoofdmoten: 1. de getroebleerde en verwoeste Haagse jeugd van de hoofdfiguur, Arti, onder het juk van een vader die door Indisch oorlogstrauma een gewelddadige tiran werd, 2. de integrale Indische memoires van die vader (Arend, ook wel Arto), over de gruweldaden die hij als Oranjegezinde 'Indo' bij de Nederlandse mariniers verrichtte op Java, het eiland van zijn jeugd en 3. de afrekening van de twee zoons met die memoires en de oorlog die ook hún naoorlogse leven bepaalde. Wat bezielde hun vader? En is alles wat hij in zijn memoires schreef wel waar?
'De tolk van Java' maakt indruk als autobiografisch relaas en ook als historisch werk: het laat zien hoe vreselijk ingewikkeld het allemaal lag tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog, met 'Indonesiërs' en 'Indischen', ongeleide pemoeda's en georganiseerde pelopors, Indonesische organisaties die de Belanda's, maar ook rivaliserende medestrijders en eigen burgers naar het leven stonden - en een Nederlandse krijgsmacht die loyale 'Indischen' inzette om voorop te gaan in de genadeloos gewelddadige strijd tegen dat alles.
Maar als roman... toch een beetje een vreemd geval, omdat de memoires van 'de Arend' (de vader) de helft van het hele boek beslaan, er officiële documenten integraal door de auteur worden weergegeven en de eindafrekening heel fragmentarisch gebeurt, onder meer in een webcamgesprek en e-mails tussen de broers. Het is een originele, maar soms ook wat al te rafelige romanvorm die best wat compacter en hermetischer had gemogen.
Een van de grote frustraties van Arend blijkt uiteindelijk te zijn dat hij zijn dagboek in Holland niet wist te slijten aan een uitgever. Niet zo vreemd, want het is een particulier 'en toen-en toen-verhaal'... dat dus de helft van het boek bestrijkt. Dat zit het literaire genot toch wel in de weg....more
Mijn eerste Indriðason. Voor ik eraan begon, las ik berichten dat Operatie Napoleon niet bepaald zijn meesterstuk is: een van zijn vroege thrillers, pMijn eerste Indriðason. Voor ik eraan begon, las ik berichten dat Operatie Napoleon niet bepaald zijn meesterstuk is: een van zijn vroege thrillers, pas vrij laat vertaald.
Goed om te weten, want deze thriller was amusant, maar niet echt goed. Spannend genoeg om tijdens de vakantie een pageturner te zijn, maar uiteindelijk toch te vaak ongeloofwaardig, in de afwikkeling wat langdradig en met een einde dat eerlijk gezegd gewoon belachelijk en goedkoop is.
Maar nogmaals: dit is dus (kennelijk) een vroege en kwalitatief mindere Indriðason. Ik probeer nog weleens een betere....more
Let’s get the obvious weakness of this book out of the way first: the author did not get to interview any Supreme or any of the other main characters Let’s get the obvious weakness of this book out of the way first: the author did not get to interview any Supreme or any of the other main characters in their story. The quotes (and many of the author’s insights) are mostly taken from Supremes (auto)biographies and articles.
That said: I did enjoy this biography - a lot. I learned a lot about The Supremes and Motown, the story is well told and while the author seems biased at first (he seems to hate Diana Ross), he does give her credit and kudos towards the end, making this book feel like a brutal but over-all fair account.
For a long time I thought I was going to hate Diana Ross for the rest of my life, but at the end I didn’t dislike her, but I disliked Motown boss Berry Gordy the most.
I was going to give it 3 stars, bit it’s really 3.5, so I went for 4....more
Zeer lang over gedaan wegens allerlei drukte, maar dit vond ik dus echt prachtig. Ik vind 'episch' vaak een stom woord, maar vooruit: dit boek is wel Zeer lang over gedaan wegens allerlei drukte, maar dit vond ik dus echt prachtig. Ik vind 'episch' vaak een stom woord, maar vooruit: dit boek is wel 'episch'.
Drie jonge Noorse broertjes verliezen hun vader, blijken min of meer toevallig talent voor het ingenieursvak te hebben en mogen op kosten van weldoeners een peperdure ingenieursopleiding volgen in Dresden. Lauritz gaat aan een spoorweg in de Noorse sneeuw werken, Oscar aan spoorwegen in Duits Oost-Afrika, Sverre verdwijnt naar Londen en (in elk geval voor dit deel van Guillou's romancyclus 'De Grote Eeuw') uit beeld. We volgen Lauritz en Oscar. Hun liefdes. Hun vrouwen. Hun werk. Hun omzwervingen. WO-I verandert alles ingrijpend.
Ik vond in het begin Guillou's stijl wat gewoontjes. Wat stijf zelfs. Maar ik ging 'm gaandeweg waarderen: de lichte, feitelijke, wat ironische toon ging me steeds meer aanspreken.
Op dit moment bestaat de reeks 'De Grote Eeuw' uit acht delen. Ik ga er niet meteen mee verder, maar dat ik de overige zeven ook ga lezen, staat wel vast....more
Er is veel geschreven over de strijd op Nederlands grondgebied in mei 1940, maar erg weinig over de Wonsstelling in Friesland, een nogal provisorischeEr is veel geschreven over de strijd op Nederlands grondgebied in mei 1940, maar erg weinig over de Wonsstelling in Friesland, een nogal provisorische, in een halve dag 'gevallen' voorverdediging voor de moderne kazematten van Kornwerderzand. Er vochten 1400 militairen. Er sneuvelden er 18. De strijd om de Wonsstelling duurde nog geen dag, op woensdag 12 mei.
Topper is militair historicus, hij heeft grondig en gedetailleerd onderzoek verricht en citeert heel veel verslagen en dagboeken van militairen. Interessant voor mei 1940-vorsers, maar helaas blijft het daar wel bij. Voor algemeen historisch geïnteresseerden zal het te dor en detaillistisch zijn - en wordt het ook onvoldoende een 'verhaal'. Als onderzoek boeiend; als leesboek minder....more
Toen ik zeventien was en De Avonden moest lezen voor de vwo-literatuurlijst vond ik het het stomste en saaiste boek ooit. Afschuwelijk. Er gebeurde abToen ik zeventien was en De Avonden moest lezen voor de vwo-literatuurlijst vond ik het het stomste en saaiste boek ooit. Afschuwelijk. Er gebeurde absoluut niets in. De Avonden was een goede reden om nooit meer een boek te lezen en literatuur voorgoed stom te vinden.
Gelukkig ben ik wél blijven lezen en heb ik De Avonden nog veel kansen gegeven, in een handvol verschillende levensfasen. Elke paar jaar herlees ik het, deze fenomenale schets van de kleingeestige, benepen, burgerlijke saaiheid van het adolescentenbestaan in Nederland vlak na de oorlog. Elke zin, elk beeld, elke droom van Frits vind ik prachtig. Als dertiger vond ik De Avonden vooral hilarisch; als veertiger ook ontroerend.
Een hoofdstuk per dag, vanaf 22 december, de dag waarop het verhaal begint. Ik beluisterde het audioboek, in 1991 voorgelezen door Reve zelf - en las het boek erbij. Intens van genoten, opnieuw....more
It took me a long time to finish this (busy times...), but that doesn't mean this book is a 'slow' read. It's a blast. It's a page-turner. I would havIt took me a long time to finish this (busy times...), but that doesn't mean this book is a 'slow' read. It's a blast. It's a page-turner. I would have raced through it under normal circumstances.
I became a fan of Utopia Avenue, the 1960s psych-folk-rock band that never existed - and I started loving their albums that don't exist.
I loved the structure of the book, the changing perspectives, the personal stories of the band members. I started loving Dean, Elf, Jasper and Griff (and Levon, their manager) as people. I love the picture David Mitchell's drew of the era. I even liked the aspect that other people dislike about it, namely the fact that the story of Utopia Avenue is in many ways a universal, pretty straight-forward and even, at times, cliché 'band story'.
One point of criticism? Well, okay: all of the band members *and* Levon are good people. They all mean well. Perhaps the story could have used one a**hole, or someone a tad unreliable. That said, the story of Utopia Avenue totally and perfectly worked for me (the fact that I *love* psychedelic folk rock from around 1967, 1968 helped a little bit; it made it easy to 'believe' and to get into their world). ...more
Totaal anders dan zijn vorige boeken, maar toch ook weer typisch Barry Smit, dit grimmige rechtbankdrama: vanwege de Noord-Hollandse setting, de verteTotaal anders dan zijn vorige boeken, maar toch ook weer typisch Barry Smit, dit grimmige rechtbankdrama: vanwege de Noord-Hollandse setting, de verteltrant zonder opsmuk en de geraffineerde wijze waarop hij het verhaal wel afrondt, maar de lezer toch ook in verwarring achterlaat: wat hiervan te denken?
Dat onbevredigende, dat onvoltooide, die plicht om zelf aan de slag te gaan met het verhaal en de afwikkeling... het frustreert sommige Smit-lezers. Ik vind het prachtig.
Smit neemt ons mee terug naar een auto-ongeluk bij Heiloo in 1937. Auto te water. Vader, moeder en baby overleven; drie jonge zoontjes verdrinken. Een noodlottig ongeval? Of wilde de vader van zijn gezin af om een nieuw leven te kunnen beginnen met zijn minnares?
In de rechtbank komen de getuigenissen en interpretaties. Voorspelbaar wordt het nooit. En wat heel knap is: eigenlijk wekt niemand de indruk dat hij staat te liegen. Misschien bestaan hier wel verschillende waarheden. Of geen enkele. Daar moet de rechter het mee doen. Wij ook.
This was the third of Macintyre's espionage books that I read, after 'Zigzag' and 'Mincemeat'.
Macintyre is my favourite espionage writer. He writes beThis was the third of Macintyre's espionage books that I read, after 'Zigzag' and 'Mincemeat'.
Macintyre is my favourite espionage writer. He writes beautifully, with a very tongue-in-cheek sense of humour, the espionage stories he unveils are almost too bizarre to be true and many of the characters are larger than life: they always make Macintyre's books tremendously entertaining.
'Double Cross' was no exception, yet I'll give it just three stars (whereas Zigzag and Mincemeat were four stars in my book, at the very least).
As much as I liked it, I found Double Cross to be slightly less entertaining than the other two. There were so many characters, so many 'side streets' to the story, that the book as a whole was 'slower' than Zigzag and Mincemeat. Very long build-up, relatively short climax.
This was, thusfar, my least favourite Macintyre book, but I still enjoyed it... a lot....more
Breece D'J Pancake pleegde in 1979 zelfmoord, vlak voor hij 27 werd. Hij liet twaalf korte verhalen na, die in 'Vossenjagers' zijn samengebracht. De vBreece D'J Pancake pleegde in 1979 zelfmoord, vlak voor hij 27 werd. Hij liet twaalf korte verhalen na, die in 'Vossenjagers' zijn samengebracht. De verhalen staan los van elkaar, maar vormen toch een geheel: ze gaan over het leven aan de zelfkant in West Virginia en worden bevolkt door mijnwerkers, vossenjagers, freefighters, kleine criminelen, alcoholisten, hoeren en dolende types met krassen op hun ziel. Wat die kras precies is, wordt niet eens altijd helder: in een aantal verhalen wordt het je terloops duidelijk dat iets traumatisch tussen de personages 'in hangt', zonder dat je precies te weten komt wat.
Pancake blinkt uit in prachtige beschrijvingen van landschap, straatbeeld en lichtval. Je ziet de troosteloze kant van West Virginia voor je, je rúikt het haast.
Erg mooi. 'Vossenjagers' deed me in veel opzichten denken aan de ook al zo mooie verhalenbundel 'Battleborn' van Claire Vaye Watkins: wat Pancake voor West Virginia deed, deed Watkins voor Nevada....more
In de winter van 1939-1940 was majoor Sas Nederlands militaire attaché in Berlijn. Hij gaf informatie over Hitlers aanvalsplannen door aan Den Haag. DIn de winter van 1939-1940 was majoor Sas Nederlands militaire attaché in Berlijn. Hij gaf informatie over Hitlers aanvalsplannen door aan Den Haag. Die informatie baseerde hij grotendeels op wat hij zelf van zijn geheime informant uit hoge Duitse legerkringen kreeg toegespeeld. Die bron was kolonel Hans Oster van de contraspionagedienst Abwehr, een man met die het nazi-bewind diep verachtte en bij ongeveer alle plannen om Hitler uit de weg te ruimen betrokken was. Sas onthulde zijn naam pas na de oorlog voor de Parlementaire Enquêtecommissie.
Tegen de inlichtingen van majoor Sas én diens 'geheime informant' bestond in Den Haag veel (en steeds verder toenemende) scepsis. Vele malen gaf Sas aanvalsdata door die verstreken zonder dat er iets gebeurde. Steeds meer leden van de Nederlandse Generale Staf vermoedden dat de Duitsers een spel met hem speelden. Achteraf weten we dat dat niet zo was, dat Oster 100% betrouwbaar was en steeds juiste informatie doorgaf (en Sas op zijn beurt dus ook), maar Hitler stelde tussen november 1939 en 10 mei 1940 niet minder dan achttien keer de aanval in West-Europa uit.
Dit boekje van De Beus brengt die episode in beeld en was bij verschijning niet in de laatste plaats bedoeld ter rehabilitatie van de tragische figuur Sas. Hij en Oster hebben het historische gelijk aan hun kant, maar zouden bij leven nooit die erkenning krijgen - en allebei tragisch aan hun einde komen (zij het op zeer verschillende wijzen).
De kracht van dit boekje is dat de auteur, J.G. de Beus, uit eigen ervaring vertelt: hij was destijds 2e secretaris op het Nederlandse Gezantschap in Berlijn, zat middenin in het intrigenetwerk van diplomatie en inlichtingen en was persoonlijk getuige van Sas' gevecht voor geloofwaardigheid.
De positie van De Beus is zowel de kracht als de zwakte van dit boekje, dat overigens een zelfstandig uitgegeven en voor de gelegenheid bewerkt en aangevuld deel is van een omvangrijker boek ('Morgen bij het aanbreken van de dag' uit 1977): het boek schetst een intrigerend beeld van de Nederlandse diplomatie in Berlijn in die bange winter, zijn pleidooi is overtuigend (omdat het niet de toon van een pleidooi heeft), maar de vertelling verliest wel wat aan vaart wanneer details over de diplomatie de overhand krijgen over de militaire intrige. Bovendien: De Beus deed dit verhaal in 1977 en 1984. Het bevat voor de ingevoerde lezer anno 2020 niet zo veel nieuws.
Beslist interessant voor wie iets het onderwerp heeft. En voor een diplomaat uit de jaren dertig schrijft De Beus opmerkelijk vlot....more
I was a huge Screaming Trees-fan in the early to mid-1990s. Mark Lanegan, frontman of the band, hated the Screaming Trees. That was just one of many sI was a huge Screaming Trees-fan in the early to mid-1990s. Mark Lanegan, frontman of the band, hated the Screaming Trees. That was just one of many shocks while I was reading this book.
I knew, at the time, that Mark Lanegan was a drug addict. You could easily tell he was destroying himself. When Kurt Cobain died many people felt the most likely Seattle rocker to go next was Mark Lanegan (even more likely than Alice in Chains' Layne Staley).
I knew all that, but nothing could have prepared me for this unforgettable, absolutely brutal autobiography. It covers the decades between his troubled childhood in Ellensburg and - roughly - the demise of Screaming Trees just before 2000. Lanegan's account of his heroin (and crack) addiction in the 1990s is William Burroughs meets Trainspotting. It's savage.
I also laughed out loud many times. Lanegan absolutely murders his Screaming Trees bandmates and Oasis' Liam Gallagher, for example. And his very detailed and graphic account of a desperate quest for dope in Amsterdam is so sleazy and hilarious... you'll never forget it (I was at the concert at the Paradiso the next day, November 1996; it's a complete miracle that it took place and an even greater miracle that it was a decent show).
More than anything else, Lanegan portrays himself as an unreliable, criminal, hateful, rancorous, utterly useless, miserable piece of shit, a dope dealer semi-guilty of the deaths of several Seattle peers, a violent, lying sex and porn addict and complete failure.
Is this an honest memoir? Or did he 'fictionalize' the events to a certain extent for dramatic effect, which would make this autobiography a bit of a Burroughs-meets-Knausgård novel of sorts? I don't know and I don't care. It's just great....more
Een jonge arts raakt betrokken bij een fatale verzetsactie, moet onder een schuilnaam in onderduik op Texel, maakt daar de bloedige opstand van de GeoEen jonge arts raakt betrokken bij een fatale verzetsactie, moet onder een schuilnaam in onderduik op Texel, maakt daar de bloedige opstand van de Georgiërs in Duitse krijgsdienst mee en duikelt na de bevrijding meteen weer een nieuw bloedbad in, als arts van Nederlandse troepen op Java.
Al die herinneringen moet hij onder ogen zien en een plek zien te geven. Dat is misschien wel zijn échte strijd.
Prachtige roman. Ik haat het woord 'episch', maar dit boek solliciteert er wel naar. De stijl van Nico Dros is verzorgd, een beetje degelijk soms, maar hij is wel een buitengewoon goed verteller. De zeer gedetailleerde beschrijvingen van medische verrichtingen kun je als ietwat langdradig ervaren, maar ze hebben een literaire functie: hoofdpersoon dokter Walraven vlucht erin.
Ook voor documentaire beschrijvingen van de historische gebeurtenissen en Texelse cultuur neemt Dros ruim de tijd, maar omdat hij zo goed vertelt komt hij ook daar mee weg. Zo ontvouwt zich een grootse roman, die laat zien hoe een mens - als hij een beetje pech heeft - van de ene ramp in de andere kan rollen en op een gegeven moment nauwelijks meer weet welke herinneringen pijnlijker zijn: de nare of juist de mooie....more
Loading...
