This is my favorite Clancy novel. I'm currently re-reading it for the fourth time.
Published in 1986, at the heigth of reaganism, it probably read as aThis is my favorite Clancy novel. I'm currently re-reading it for the fourth time.
Published in 1986, at the heigth of reaganism, it probably read as a near-future techno-thriller. Now (2012), it reads as an alternative history thriller: What if the USSR chose to risk a limited war with Nato in order to gain a geopolitical advantage in the Middle East?
Don't let me mislead you: The political set-up is dull and at the point of naïve. The main point of this part is to lay down the premises for the military confrontation: A limited, non-nuclear confrontation in Western Europe with a lot of action in the North Atlantic. What follows is a portrayal of the war, as seen from multiple perspectives (mostly american soldiers and soviet generals and politicians).
The "special forces", often the focal point of modern military fiction, is rather absent from the story. This is a war fought with conventional armies and large machines of war: planes, battleships, tanks and missiles.
Why is this my favorite Clancy novel, or, indeed one of my favorite thrillers? I don't know. It's possible to list a lot of negative aspects: The writing style is bland, the characters are not very interesting and the political plot reads like a piece republican propaganda. However, I grew up in the 1980s, when a major war between USA and USSR still was considered a possibility.
RSR is a survey of (then) current military technology and tactics, it's fast paced and quite exciting....more
Boka er ei drøfting av Alf Larsens tekst Jødeproblemet, ein (upublisert, ca. 1960) tekst som kan seiast å vera noko a la Heideggers "Schwarze Hefte", Boka er ei drøfting av Alf Larsens tekst Jødeproblemet, ein (upublisert, ca. 1960) tekst som kan seiast å vera noko a la Heideggers "Schwarze Hefte", i tydinga at det er ein tekst der forfattaren legg for dagen meir openberre antisemittiske synspunkt enn før har vore kjende. Utover det skal vi ikkje trekkja samanlikninga med Heidegger for langt; Alf Larsen får ofte ros for å vera ein meister i bruk av invektiv, men nivået på sitata vi får sjå, får kommentarfelta hjå Resett til verka salonfähig. Det er slik at eg skulle ynskt at Hansen trekte fram eitkvart som kunne stø oppunder det ryktet Larsen har som ein viktig mot-intellektuell og flink poet. Det er jo heile bakgrunnen for undersøkinga.
Boka er ein idehistorisk framstilling, der ulike impulsar som kan ha inspirert dette manuskriptet vert vert undersøkt: Tidleg påverknad (fyrst og fremst Hans Jæger og mislukka forretningar med Israel Sachnowitz), antisemittisme hjå Steiner og det antroposofiske miljøet og kontakt med ytste høgre etter andre verdskrigen.
Antisemittismen til Larsen vert også systematisert som ein "assimilasjons-antisemittisme", altså ein ideologi om at jødane burde utsletta seg sjølv ved å gå opp i majoritetskulturen. Slik meinte altså Larsen, og norske antroposofar som har teke han i forsvar, at grensene mot den nazistiske rase-antisemittismen vert dregne.
Hansen syner at desse grensene ikkje er så klare. Gjennom sitat og ideologi-diskusjon ser vi at det ikkje er krystallklart kvar det jødiske individet sluttar og det jødiske kollektivet startar, eller korleis den antroposofiske forståinga av folkeand er unik (bortsett frå den okkulte forklaringa av ho). Når Alf Larsen ymtar om at jødane sjølve har skulda for holocaust, både fordi det var ein naturleg reaksjon å reagera på ein 'framandlekam' og fordi nazismen eigentleg var ein jødisk ideologi, kastar han frå seg det han måtte ha av frikort.
Hansen si bok er verd å lesa. Ho gjev eit godt bilete av både den mykje omtala teksten, synspunkta til Alf Larsen og syner fram antisemittiske tendensar innan antroposofien. Den største veikskapen ved boka er kanskje fyrst og fremst veikskapen ved idehistorie som fag: idehistorikaren påviser idear og syner logiske samanhengar mellom dei, men spør ikkje kor viktig/avgjerande dette var, eller kor særmerkte desse ideane var.
Den andre eg saknar er er ein meir systematisk drøfting av omgrepa han legg på bordet, og ein refleksjon rundt eigen posisjon. Tittelen klistrar "antisemitt" på Alf Larsen, og eg tykkjer boka legitimerer det. Men samstundes burde Hansen ha avklara sin eigen posisjon: Finst det ei grense? Finst det ytringar som kan kallast legitim kritikk av den jødiske kulturen/minoriteten utan at det fortener merkelappen? Er ynsket om at jødane skulle assimilera seg, per definisjon antisemittisk? Dette er ikkje spørsmål som er lette å svara på, men eg tykkjer at når ein skal driva ein idehistorisk rettergang, bør aktor i det minste skissera kva lover han legg til grunn....more
Er dette historisk krim? Ut frå ein kvar fornuftig definisjon: ja. Det er ein spionroman sett i Noreg og Tyskland i 1942. Boka er godt researcha (kjelEr dette historisk krim? Ut frå ein kvar fornuftig definisjon: ja. Det er ein spionroman sett i Noreg og Tyskland i 1942. Boka er godt researcha (kjeldeliste i etterordet) og på dei fleste måtar eg kan sjå, historisk korrekt (bortsett frå det som openbert er fiktivt). Historia vert godt og spanande fortald, med ei oppbygging som minner om The Day of the Jackal (Forsyth 1971). Framstillinga både av tyske og norske nazistar verkar å vera i tråd med nyare litteratur. Hovudpersonane er interessante, og for ein som kjenner perioden sånn passe, verkar dei truverdige.
Så, kva har eg mot denne boka? Fyrst og fremst slutten. Konklusjonen på historia vert presentert stykkevis i mellomkapittel lagde til i London, 1944. Desse vert etter kvart tett knytte til den historia som spelar seg ut i 1942, men det som skjer i mellomtida, er svært kort og delvis kaotisk presentert i siste kapitlet. Det kjenst nesten som om Aslak Nore hadde planlagt ein oppfølgar (ev. tre hundre sider til), men oppdaga at han ikkje heilt hadde nok stoff til å fylla dette....more
Bjørn Stærk er ein skribent eg har hatt i sidesynet; fyrst på USENET på siste helvta av 1990-talet og i blogosfæren på starten av 2000-talet. Eg har aBjørn Stærk er ein skribent eg har hatt i sidesynet; fyrst på USENET på siste helvta av 1990-talet og i blogosfæren på starten av 2000-talet. Eg har aldri brydd meg så mykje om kva han har meint, men registrert at han har vore ein slags høgresidetype. Seinare har eg sett at han har skrive ei bok om kva han, frå eit ateistisk perspektiv, tykkjer er fint med kristendomen (Å sette verden i brann - en ateist skriver om Jesus). Den bobla eit stykkje opp på lista over bøker eg kunne tenkt meg å lesa, men nådde ikkje heilt opp.
Denne bok er eit essay om å leva miljøvenleg. Hovudsakleg krinsar det rundt to tema, byplanlegging og etisk forbruk, og er, som tittelen seier, delvis eit forsøk på å undersøkja om det kan gjera oss lukkelege som menneske å leva meir miljøvenleg. Svaret hans er vel ja. Eg trur på det, men eg trur det er vanskelegare enn som så. All aktivitet vi legg sjela i, gjer oss lukkelege (ill: xkcd: Connoisseur).
Tildrivet bak boka verkar å vera at Stærk endra politisk synsstad, frå marknadsliberal teknologioptimist til "grøn". For å få dette til å hengja saman, plukkar han det beste frå den konservative tradisjonen (stort sett det dei konservative har gløymt) og den liberale tradisjonen.
Eg tykkjer boka er grei. Bjørn Stærk skriv og disponerer godt. Han endar opp men ein slags grøn konservatisme, og sjølv om eg kunne plukka på analysane hans, er ikkje ideala hans om korleis samfunnet bør vera så veldig langt unna mine eigne utopiar om norsk bygdekommunisme. Den konservatismen (small-c) han skildrar, er den konservatismen eg ofte har ønskt at høgresida dreiv med. Men: dei gjer jo ikkje det, og det anerkjenner Stærk også.
Det eg saknar i boka hans, er kanskje sannkjenninga av kor dårleg tid vi har. Det er kanskje der eg og han skil mest lag. Vi har ikkje tid til å venta på at tilstrekkeleg mange skal finna lukka i ein grøn livsstil. Vi må endra det destruktive levesettet vårt, og vi må gjera det veldig fort. Det vil kanskje verta godt på sikt, men det vil gjera vondt fyrst. Det vi må diskutera, er korleis den smerta skal fordelast, og kva vi er viljuge til å ofra. Der dukkar problema opp, og dei tykkjer eg ikkje Stærk tek tilstrekkjeleg opp.
Så: Halvgod karakter. Som livsstilsmanifest er boka inspirerande, og eg får lyst til å gjera meir av det gode eg gjer. Eg har mykje å gå på....more
Har ikkje lese dei tidlegare bøkene om Christian von der Hall, men får kjensla av at hovudpoenga, og kanskje også plott-strukturen, er ganske tydeleg Har ikkje lese dei tidlegare bøkene om Christian von der Hall, men får kjensla av at hovudpoenga, og kanskje også plott-strukturen, er ganske tydeleg gjentekne her.
Boka er ein TV-serie om ein gründer i event- og mediebransjen (Hall), med sub-plott, episodehistorier, gradvis erkjenning (det er det kanskje den svakaste delen). Ei mengd næringslivs-kjendisar spelar viktige biroller, kjende offentlege hendingar er lett omskrivne og det er, i mine augo, litt som å lesa ei fiksjonalisert utgåve av Dagens Næringsliv. Absurd nok er det mykje finans som driv handlinga framover, men det er, trass bransjesjargong, relativt lettfatteleg forklart for lesaren. Alt i alt, ei ganske grei spenningsbok utan vald og blod, med veldig typeteikna karakterar.
Det som skar mest i augo var kanskje at det av og til kom nokre collet-ske entfremdungs-kommentarar, der forfattarrøysta skjer gjennom og både omtalar hovudpersonen som "vår helt", og forsikrar oss om at vi kjem til å forstå alt som ligg mellom nokre tidshopp. Eg forstår ikkje kvifor ein tek med slik, litt umotivert spreidd rundt i boka.
Dette med austlendingar og ski trur eg aldri eg kjem til å forstå.
Eg trur denne boka er artigaste for dei som har lese Wonderboy og Fyrsten.
Denne boka handlar om teologen og presten (altså: forfattaren) som misser trua. Det er vanskeleg å seia om det er eit essay eller ein slags sjølvutlevDenne boka handlar om teologen og presten (altså: forfattaren) som misser trua. Det er vanskeleg å seia om det er eit essay eller ein slags sjølvutleverande roman (visstnok var det Knausgård som tok initiativet til boka).
Den raude tråden er at forfattaren vert kristen i barneåra, tek til å studera teologi, gifter seg men ein annan prest, arbeider litt som prest, vert stipendiat ved MF og samstundes katolikk. Så vert han skild og ein nær ven, den katolske munken Arnfinn Haram døyr. Skjeldal tvilar på Gud, og tek til slutt avgjerda at han ikkje er kristen meir (les lanseringsintervju i Vårt Land).
Forma på boka er essayistisk og ikkje-linær, bygd opp av om lag 70 kapittel. Det er få årstal og namn i boka, og det gjer at eg aldri er heilt sikker kronologien. Eg tykkjer det er eit godt grep.
Skjeldal skriv godt og poengtert om tru, epistemologi, sakn, depresjon og det å vera rykt ut av heile røyndomsforståinga si. Han har ei akademisk tilnærming til spørsmåla han tek opp som eg lett kan identifisera meg med. Det kjenst som ei lette når han endeleg får løyst knuten, men eg (ateisten) kjenner inga glede over at han misser det han omtalar som "guden sin": Mest som at fornuften tvingar han til å gje slepp på noko som har vore vondt og godt (gudstrua hans)....more
Dette er framleis puslespel-krim, sett i 1973 og med handling som går lengre tilbake (i dette tilfellet heilt tilbake til 1918). Det er ikkje å koma fDette er framleis puslespel-krim, sett i 1973 og med handling som går lengre tilbake (i dette tilfellet heilt tilbake til 1918). Det er ikkje å koma forbi at Lahlum meistrar sjangeren, og når løysinga nærmar seg, er det openbert at det er den einaste løysinga som kan fungera.
Eg liker sjangeren, men gav denne ein ganske lunken karakter. Det er ikkje på grunn av plottet (som er ganske bra), men fordi eg tykkjer historikaren Lahlum speler bort sjansen til å skriva historisk krim. Meir enn tidlegare tykkjer eg at "no" i boka (mai 1973) eigentleg kunne vore når som helst. Alle karakterane verkar eksistera i ei tidlaus vestkant-borgarlegheit. Det dukkar opp nokre karakterar i 1973 frå Stryn, og desse vert attgjevne på nynorsk (eller "landsmål", som det konsekvent vert kalla i boka, både i 1973 og 1933), noko som skapar ein pussig effekt. Det einaste som eigentleg står att i denne boka, er eit ganske reinskore puslespel.
Lahlum varslar i etterordet to bøker til om K2/Patricia. Mi ynskeliste: Trekk inn meir tidskoloritt. Spol gjerne fram i tid, og la oss få meir 1970-tal: Vietnam, ml-rørsla, miljøvern, distriktshøgskular, målstrid, oljeutvinning, kvinnekamp, terrorisme. Lat smarte Patricia verta fanga av tidsanda, og la henne få oppfatningar for eller mot det som skjer, og la gjerne ho vera den som køyrer etterforskinga fast. Og kort sagt, la gjerne historikaren Hans Olav Lahlum få meir spelerom!...more
Jan Grue er veldig flink til å skriva. Det visste eg for så vidt frå før.
Alt på tittelsida skjønar ein at ingenting er tilfeldig i denne boka. "Jeg leJan Grue er veldig flink til å skriva. Det visste eg for så vidt frå før.
Alt på tittelsida skjønar ein at ingenting er tilfeldig i denne boka. "Jeg lever et liv som ligner deres" spelar på at pronomenet "deres" kan syna til både andre og tredjeperson fleirtal på bokmål. Vi finn att setninga tidleg i boka, der han reflekterer over at livet han lever, liknar på foreldra sine. Men det er tydeleg at det også er det korte svaret på eit tenkt (og erfart) spørsmål: korleis er det å vera deg, Jan Grue.
Den raude tråden i boka er korleis Grue voks opp og vart vaksen, far og (ikkje minst) ung stjerneskot-professor med ein kropp som krev at han nyttar rullestol for å koma seg rundt. Ho handlar om korleis samfunnet skapar funksjonshemmingar (med California og Russland som to ytterpunkt), og korleis det norske "hjelpeapparatet", trass i at det hjelper, også skapar utanforskap.
Sjølve forma på boka er på alle måtar essayistisk, utforskande og subjektiv. Grue skriv med same sikkerheit som han alltid gjer, presist og drøftande, og dersom du som lesar byrjar å tenkja, "men kva med ...", så kan du vera sikker på at tek dette opp alt i neste avsnitt.
Boka vert rosa opp i skyene overalt eg ser. Eg har ingenting å innvenda mot dette.
Det einaste eg kanskje sakna, var at når Grue skriv om rullestolen som stigma (med referansar til Goffmann), så minner den utanforskapen han skildrar veldig mykje på det Arne Garborg skildra i Bondestudentar. Det er ei kopling eg gjerne skulle sett at han drøfta: i kor stor grad kan fysiske funksjonshemmingar samanliknast med andre former for utanforskap....more
Etter Eg slepper deg utan at du velsignar meg var det naturleg å lesa denne tekstsamlinga frå Arnfinn Haram O.P. (1948-2012). No er emnet for desse teEtter Eg slepper deg utan at du velsignar meg var det naturleg å lesa denne tekstsamlinga frå Arnfinn Haram O.P. (1948-2012). No er emnet for desse tekstane ulike; der Skjeldal skriv om problemet med kunnskap om Gud, skreiv Haram mest om kyrkja, samfunn og kultur.
Fyrst: dei aller fleste tekstane i denne boka finst også på bloggen Haram skreiv. Eg har også tidlegare lese nokre av dei i Klassekampen og Morgonbladet, og hugsar at eg vart positivt overraska.
Dinest: dette er ei samling av essay, kommentarar, bokmeldingar og andre tekstar. Dei er skrivne i ulike samanhengar, og ofte innanfor ganske strenge rammer. Både studentar og skribentar veit kor vanskeleg det er å seia noko på 2000 teikn. Difor vert somt sagt litt for ofte, somt vert litt lite underbygt eller utvikla. Slik må det nesten vera, og det vert vege opp av at Haram var ein fantastisk polemikar. Han meistra språket til fingerspissane, og råka det han tok til motmæle mot hardt, brutalt og vittig. Eg irriterer meg over alle dei teologiske faguttrykka på gresk og latin som eg må slå opp, men er skjønar at det var eit retorisk poeng for å gjera det klart at han stod i ein stor kunnskapstradisjon. Haram er rein svir å lesa.
Eg tek meg ofte i å sakna posisjonen til Haram i dagens ordskifte. Han var, etter det eg skjønar, kyrkjeleg konservativ (i tydinga at han stod på både tradisjonelle dogme og tradisjonell liturgi). Likevel stod han langt frå den koplinga mellom vekkingskristendom, innvandrings- og muslimfrykt og høgrepolitikk er stor i dag. Slik eg les han, var han snarare til å kritisera forflatinga i den (servile) norske statskyrkja enn til å kritisera andre truande. Kva ville han meint om Listhaug, hijab eller for den saks skuld, jolegudstenesta i skulen? (Eg kjenner meg ganske sikker på kva han ville meint om samkjønna ekteskap og abort, altså).
Elles tykkjer eg at mange av standpunkta (altså, ikkje kritikken, men dei positive standpunkta om korleis ting bør vera) er lite gjennomtenkte og like prega av den betrevitenskapen som han skuldar Dawkins for ha mot dei religiøse. Han er alt for skråsikker når han slår fast at det er mykje berre religiøs kultus kan tilby mennesket.
Det er meiningslaust å polemisera mot ein som er gått bort, og det er like dumt å plassera synspunkta hans i debattar han ikkje deltok i. Men kanskje er det dette, at eg tek meg sjølv i å diskutera med ein død munk, som er vassprøva på at dette er ei samling gode tekstar? Eller kanskje er det eit prov på at han hadde rett i at det er for lite oppriktig diskusjon om dei "store spørsmåla" i del ålmenne ordskiftet? ...more
Ei fin grunnbok i klassisk herremote, heilt på høgde med The Gentleman: A Timeless Fashion. The Guide to International Men's Fashion. Ho gjev ei grei Ei fin grunnbok i klassisk herremote, heilt på høgde med The Gentleman: A Timeless Fashion. The Guide to International Men's Fashion. Ho gjev ei grei innføring i emnet, og prøver å dra lesaren mot ein posisjon som tillet varsam eksperimentering innanfor dei klassiske rammene. Disposisjonen er ikkje identisk med Roetzel: det er til dømes mindre om hårvask og dyre klokker, men ein langt betre diskusjon om sportsjakker. Båe bøkene bør finnast i kvar ein heim.
Boka sluttar av med nokre praktiske tips om korleis ein bør byggja opp ein klassisk garderobe og korleis skreddarsaum går føre seg. Her saknar eg kanskje at Grunwald kunne drøft dei praktiske problema med å kle seg "klassisk" i 2014. Trass alle konvensjonane er det ikkje mogleg å koma forbi at dette er ei ekstremt subkulturell interesse i dag. Den som heilt alvorleg prøver å følgja den stilen Grunwald (og Roetzel) fremjar, vil i svært mange tilfelle framstå som overdressed og utspjåka.
Bortsett frå dette: ei veldig kjekk bok å bla i og lata seg inspirera av! Burde liggja under mange joletre i år....more
Presis og velkomponert norsk spionroman. Plottet spinn rundt Arne Treholt (i boka: Arvid Storholt), sjølv om han ikkje er hovudpersonen. Fleire drap, Presis og velkomponert norsk spionroman. Plottet spinn rundt Arne Treholt (i boka: Arvid Storholt), sjølv om han ikkje er hovudpersonen. Fleire drap, både gamle og nye, set i gang ei ganske hektisk etterforsking etter ein annan norsk moldvarp.
Den triste stemninga i boka er velkjent, særleg for oss som liker le Carré, men det er likvel noko eg tykkjer manglar: Den politiske dimensjonen. Sympatien med Sovjetunionen (og DDR) tykkjest vera langt svakare enn det som oftest vert skildra, og KGB/Stasi rekrutterer nærast utelukkande ved hjelp av frykt (til gjengjeld: dette styrkar definitivt den dystre stemninga).
Men eg tenkjer at dette er ei blindsone for forfattaren. Ein av hovudpersonane er Christel Heinze, som rømmer frå Aust-Tyskland på symjeturnering i Oslo i 1973. To år seinare kjem ho attende som student i Oslo, og opplever at Raud Front-medlemer forraktar henne som ein desertør frå den reelt eksisterande sosialismen. Sjølvsagt kan ho ha opplevd det, men i Raud Front var nok analysen av Sovjetunionen som ei sosialimperialistisk supermakt ganske utbreidd. På same tid melder ho seg inn i DNA, og insisterer på at ein elskar må melda seg inn i Partiet. Samtidig som både flukta til Vest og draumane hennar om sitt eige liv er motivert frå eit ønskje om å vera med i det vest-europeiske borgarskapet....more
– Sjølveste Konrad Stang. Og du meinte på at kjæringa var spik spenna gærn. – Jeg bruker svært sjelden det uttrykket, sa Stang. – I mine kretser bruker vi heller karakteristikken «hoppende gal».
I form liknar denne siste boka litt på Den gåtefulle Oberon Qvist. Det er ei rekkje små krimnoveller som vert fletta saman til slutt.
Det er ikkje lenger krimforfattaren Kjell Nilsen som vassar gjennom sakene, med Qvist som hjernen på bakrommet. Denne gongen møter vi ein ny hovudperson, privatdetektiven Dreng Drabløs. Han løyser sakene åleine, sjølv om han ikkje har stort meir vit enn Nilsen (som tidlegare har fungert som ein Watson, Borge eller Hastings). Det er også andre brotsverk; ikkje drap i lukka rom, men andre brotsverk - tydeleg inspirerte av store saker i nyhenda. Eg trur det er meininga dette skal vera ein pastisj på Varg Veum - likevel: denne gongen tykkjer eg ikkje det fungerer.
Det er ein del vitsar, men dei gjennomgåande (at Drabløs skal vera ein uimotståeleg sex-atlet, og at mor hans ringjer på feil tidspunkt heile tida) er rett og slett ikkje så morosame. Karakterane vi møter på vegen, er korkje artig tenkte eller artig presenterte. Plotta er stort sett uinteressante. For meg kjenst det som om det er Mikke Mus-historier....more
Like Dyer, I love Where Eagles Dare. I've watched it five og six times, and, like Dyer, I could retell it scene-by-scene. That's exactly what this shoLike Dyer, I love Where Eagles Dare. I've watched it five og six times, and, like Dyer, I could retell it scene-by-scene. That's exactly what this short essay is: A complete retelling of the movie, with observations and jokes thrown in. Thus, it serves to strengthen, but not explain, the initial enigma: Why do we love this movie?
In a sad kind of way, the jokes seems to mimic the flaws of the movie: The movie is a collection of over-used tropes, and the jokes and observations are in a way obvious (bottomless backpacks, the one-dimentional acting of Burton/Eastwood, the outright silly plot twists*). The suggestion that Mary Ure is a author/director in the movie was a bit interesting, however. I appreciate that Dyer is as bored by action scenes and explosions as I am.
* Plot twists are, as a rule, like explosions in action movies or the clipping in slasher-movies: Cheap tricks. They give you the enjoyment of seeing the preceding events in an entirely new way, without having to do (ie, read, notice) anything....more
Eg har så langt likt Oberon Qvist (De dødes båt, Voodoo på vestkanten), det viktigaste innvendinga har vore at det har vore for lite av han i bøkene. Eg har så langt likt Oberon Qvist (De dødes båt, Voodoo på vestkanten), det viktigaste innvendinga har vore at det har vore for lite av han i bøkene. I denne boka, der noko gamalt og noko nytt er sauma saman til ei novellesamling med rammeforteljing, får vi meir av han. Mykje meir.
Qvist er, for nye lesarar, ein klassisk eksentrisk privatdetektiv, med interesse for botanikk og tydeleg habitus som ein gentleman frå Vestkanten, glimrande illustrert ved omtalen av sportskleda hans:
Qvist var iført anorakk, nikkers og ullstrømper, som en middelaldrende tungtvannssabotør. Han påsto at han hadde hatt det samme fj>elltøyet siden slutten av syttitallet, og lappet det selv når det trengtes (frå novella "Berget til Muhammed").
For lesaren (og forteljaren Kjell Nilsen) er han passe uberekneleg. Dersom Nilsen prøver seg på ei openberr forklaring, finn sjølvsagt Qvist ein logisk brest som får heile forklaringa til å falla saman. Då er det evna til å skapa ei historie som får drapsmannen til å vedgå brotsverka sine (etter mønster frå Poirot/Marple). Dersom Nilsen prøver seg på finurlege løysingar, får han høyra at det stundom er slik det ser ut til å vera.
Stilltiende må han ha godtet seg over mine feilslutninger, mens han satt der og visste at han snart skulle legge frem de riktige svarene og bli feiret som en helt ("Jeg tar ikke telefonen").
Nærum er ikkje åleine om å skriva gamalmodig krim (jf Jan Boris Stene og Hans Olav Lahlum), men han er nok den som gjer det med mest vitsar og tydelege referansar. Det gjeld ikkje berre einskildelement, men heile plott: dei to førre Quist-bøkene var tungt inspirert av André Bjerke (høvesvis Nattmennesket og Skjult mønster). Denne gongen fann eg mest frå Conan Doyle og Agatha Christie; eg spolerer nok ikkje meir enn baksideteksten gjer om eg skriv at lesaren vil kjenna igjen både jakta på Moriarty og Teppet faller.
Bra bok? Jau då. Dette er enkel moro for oss som let oss underhalda av treg, klassisk krim....more
Har ikkje lese Jo Nesbø før (bortsett frå barnebøkene hans, som er bra), men fekk eit innfall om å lesa denne. Eg kastar meg neppe over resten av krimHar ikkje lese Jo Nesbø før (bortsett frå barnebøkene hans, som er bra), men fekk eit innfall om å lesa denne. Eg kastar meg neppe over resten av krimhistoriene hans.
Dette er for all del velkomponert, og sett til vestkanten av Oslo, langs aksen Holmenkollåsen - Frogner - Skøyen. Det er ei verd eg, og sikkert dei fleste andre, berre har fantasibilete av; ei fascinerande verd av funkisvillaar, dyr herremote, heimeverande koner og samtidskunst. Som alle andre med middels inntekt, rekkjehus og ein sliten IKEA-sofa, tykkjer eg det er fint å drøyma seg bort, anten det er i spaningsbøker eller i D2.
Likevel, eg har nokre innvendingar mot boka:
1. Då eg gjekk på ungdomsskulen, fortalde norsklæraren om "Tsjekhovs gevær", altså at alt du presenterer i ei historie skal koma til nytte seinare (bokstaveleg: seier du at det heng eit gevær på veggen, skal det spela ei rolle seinare). Denne boka har heile arsenalet til Tsjekov, altså ein overflod av trådar som knyter seg saman, informasjon som vert viktig seinare og bilete som får konkret tyding. Litt for mykje, etter min smak, sjølv om alt går logisk opp til slutt.
2. Ein av karakterane vert skildra som særs logisk fordi ho argumenterer (godt) for at det ikkje kan finnast tre påfølgjande oddetal som er primtal, men ho nemner ikkje det openberre unnataket, (3, 5, 7), noko ungdomsskule-eleven eg har heime tok på to sekund.
3. Teknologien som ber handlinga er for lite truverdig.
4. Plottet, og ikkje minst antagonisten i historia, verkar overdrive og sært.
Andre stader har eg argumentert mot plot-twistar som litterært verkemiddel. Eg står ved det, men det vert litt sært å kritisera ein thriller for å bruka dei, så eg gjer ikkje det....more
Forteljaren reiser til Aten for å halda eit skrivekurs, og møter og snakkar med eit utval menneske som alle, på ein eller annan måte har opplevd tap (Forteljaren reiser til Aten for å halda eit skrivekurs, og møter og snakkar med eit utval menneske som alle, på ein eller annan måte har opplevd tap (stort sett samlivsbrot, men også tap av ungar som har vorte vaksne, tap av tillit og tap av delt forståing av noko). Det meste av handlinga krinsar rundt dette: kor dramatisk tapserfaringa er, korleis ein varsamt og ikkje alltid planlagt kjem seg vidare.
Eg likte denne boka, sjølv om eg las ho litt for fort i høve til kva eg tykkjer ho fortener. Eg les ofte skjønnlitteratur for sakte til å følgja framgangen, men når eg les for fort, vert det ofte slik at lesemåten min vert utolmodig, litt "ok, kva er det du prøver å seia nett no"....more
Denne boka tenkte eg at eg sjølv ville skriva for 13-14 år sidan, då alle rundt meg tok sertifikat og framtida mi såleis var på full fart ut av Oslo, Denne boka tenkte eg at eg sjølv ville skriva for 13-14 år sidan, då alle rundt meg tok sertifikat og framtida mi såleis var på full fart ut av Oslo, ut til bygdebyen der "ein må ha bil". Etter to år med snylting på andre si bilkøyring og eit mislukka forsøk på å bruka tre timar kvar dag på å pendla med buss, tok eg sjølv lappen og køyrer minst 20'000 km i året.
Uavhengig av meg, så er dette ei flott bok, godt dokumentert, om korleis bilen og asfaltvegen fekk lov til å verta ryggraden i norsk samferdsel. Artigast er eigentleg starten, med rikingane som susar rundt i "automobilar", lik Padda til Paddeborg (Det suser i sivet). Hovudgrepet til Eriksen er å syna at det går ein raud tråd frå desse omsynslause pionerane fram transportplanlegginga i dag, der bilen vert forstått som framtidsteknologi og fridom, og der fornuft og spørsmål om alternativa må vika. I denne denne debatten, der bilen har vunne i hundre år, stiller boka seg solid på forgjengarane si side.
Djupast sett handlar boka om korleis samfunnet møter, og tek i bruk, ny teknologi, så overføringsverdien til andre problemstillingar i samtida burde vera openberr for dei som er interesserte....more
Eivind Buene, ein samtidskomponist på min alder, har ikkje smarttelefon. Det har eg òg prøvd, fleire gonger. Det er behageleg, men kvar gong endar eg Eivind Buene, ein samtidskomponist på min alder, har ikkje smarttelefon. Det har eg òg prøvd, fleire gonger. Det er behageleg, men kvar gong endar eg opp same staden: Eg vert vanskeleg å få tak i, må overlata til andre å få med seg informasjon om skule og barnehage og må gjera masse arbeid for å ta med meg informasjon og putta han tilbake i eit digitalt system eg stolar på. For Buene ser det ut til å fungera. Han vedgår ope at dette er eit luksusgode, eller, som han kallar det, eit privilegium. Han presiserer seinare: godet er eigentleg å kunne rå over si eiga tid og merksemd.
Historikaren i meg er litt skeptisk til å definera dette som eit privilegium. Eg tenkjer på privileg som særrettar, eller spesielle gode som har ein slik karakter at berre nokre kan ha dei. Teksten til Buene godtgjer ikkje fullt ut at tid/merksemd treng vera eit slikt privilegium.
Smarttelefonen er utgangspunktet for denne essaysamlinga (eller: er det eigentleg eit langt essay?), men det beveger seg ganske raskt derifrå: til kva vi kan gjera med merksemda vår når vi i større grad rår over henne. Her går han til skjønnlitteraturen og til samtidsmusikken. Eg lærte ganske mykje om lytting, lesing og samtidsmusikk.
Dette er ikkje ei bok som diskuterer dei nye teknologiane, og eller ikkje ei sjølvhjelpsbok for deg som vil ha ein digital detox eller læra mindfulness. Det er heller ikkje ei veldig teoretisk bok, men ein tekst om å lytta, oppleva og tenkja seg om. På meg verkar det som om ho står litt i spenn mellom å vera eit veldig langt essay og ei tematisk samling, og eg skal vedgå at det var delar som ikkje var like interessante: Det siste essayet ("Tre dager med Thomas") til dømes, tykkjer eg verka litt tilfeldig teke med: ein god og interessant tekst, men litt på sida dersom dette skulle vore eit langt essay....more
Amusing for those who care more than avarage about french post-structuralism. It's framed as a detective story about the search for an allerged documeAmusing for those who care more than avarage about french post-structuralism. It's framed as a detective story about the search for an allerged document that describes the "seventh function of language" (Jacobson), but it's mostly gossip, short presentations, free speculations and fiction about all the famous french philosophers around 1980.
The book goes from realism to surrealism, with the french 1981 presidential campaign as a backdrop....more
Interessant om fyrste fase av fascismen i mellomkrigstida. Mykje kuriosa, ein del stoff om Erling Winsnes - som får ein slags legendestatus for den noInteressant om fyrste fase av fascismen i mellomkrigstida. Mykje kuriosa, ein del stoff om Erling Winsnes - som får ein slags legendestatus for den norske nazismen på 1930-talet, særleg NNSAP/Ragnarok-krinsen....more
Eg har alltid likt K2-serien til Lahlum. Litt fordi eg liker klassisk krim, og litt fordi Lahlum er så perfeksjonist, til fingerspissane, både kva gjeEg har alltid likt K2-serien til Lahlum. Litt fordi eg liker klassisk krim, og litt fordi Lahlum er så perfeksjonist, til fingerspissane, både kva gjeld logisk samanheng i mordgåtene og dei historiske epokene han skildrar. Denne er blant dei betre i serien, om kanskje litt (for?) trist og med litt for opplagde element i plottet....more
Loading...
