What do you think?
Rate this book
Yale Studies in Hermeneutics
Introduction to Philosophical Hermeneutics
In this wide-ranging historical introduction to philosophical hermeneutics, Jean Grondin discusses the major figures from Philo to Habermas, analyzes conflicts between various interpretive schools, and provides a persuasive critique of Gadamer's view of hermeneutic history, though in other ways Gadamer's Truth and Method serves as a model for Grondin's approach.
Grondin begins with brief overviews of the pre-nineteenth-century thinkers Philo, Origen, Augustine, Luther, Flacius, Dannhauer, Chladenius, Meier, Rambach, Ast, and Schlegel. Next he provides more extensive treatments of such major nineteenth-century figures as Schleiermacher, Böckh, Droysen, and Dilthey. There are full chapters devoted to Heidegger and Gadamer as well as shorter discussions of Betti, Habermas, and Derrida. Because he is the first to pay close attention to pre-Romantic figures, Grondin is able to show that the history of hermeneutics cannot be viewed as a gradual, steady progression in the direction of complete universalization. His book makes it clear that even in the early period, hermeneutic thinkers acknowledged a universal aspect in interpretation―that long before Schleiermacher, hermeneutics was philosophical and not merely practical. In revising and correcting the standard account, Grondin's book is not merely introductory but revisionary, suitable for beginners as well as advanced students in the field.
Grondin begins with brief overviews of the pre-nineteenth-century thinkers Philo, Origen, Augustine, Luther, Flacius, Dannhauer, Chladenius, Meier, Rambach, Ast, and Schlegel. Next he provides more extensive treatments of such major nineteenth-century figures as Schleiermacher, Böckh, Droysen, and Dilthey. There are full chapters devoted to Heidegger and Gadamer as well as shorter discussions of Betti, Habermas, and Derrida. Because he is the first to pay close attention to pre-Romantic figures, Grondin is able to show that the history of hermeneutics cannot be viewed as a gradual, steady progression in the direction of complete universalization. His book makes it clear that even in the early period, hermeneutic thinkers acknowledged a universal aspect in interpretation―that long before Schleiermacher, hermeneutics was philosophical and not merely practical. In revising and correcting the standard account, Grondin's book is not merely introductory but revisionary, suitable for beginners as well as advanced students in the field.
- GenresPhilosophyNonfiction
252 pages, Paperback
First published January 1, 1991
16 people are currently reading
280 people want to read
About the author
Jean Grondin
55 books33 followersJean Grondin, is a Canadian philosopher and professor. He is a specialist in the thought of Immanuel Kant, Hans-Georg Gadamer, and Martin Heidegger. His research focuses on hermeneutics, phenomenology, German classical philosophy and the history of metaphysics.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 19 of 19 reviews
April 15, 2020
Savršen uvod u hermeneutiku – izuzetno sadržajan, koristan i zanimljiv. Evo malo većeg malog vremeplova.
Aristotel – iskaz je uvek prenošenje misli iz duše u spoljašnji govor; rečenica je posrednik između misli i govora, a glasovi su fonetske indikacije onoga što je u duši. Tako je hermenetuka od početka posrednik nečeg posrednog.
Boetije – tumačenje je izgovorena reč koja sama po sebi ima značenje. → Problem razumevanja postaje akutan tek kad ono više ne uspeva.
Pseudoheraklit - alegorija je retorički trop koji omogućava da se kaže jedno, a istovremeno aludira na nešto drugo. Međutim, ona nije intencijalni čin tumačenja, već je odomaćena u samom jeziku. Pre nego što je postala tehnika tumačenja, alegorija je jednostavno bila forma govora. Tako alegoriji koja je govorna figura usmerena na ono što prevazilazi doslovni smisao, se suprostavlja alegoreza koja je postupak eksplicitnog tumačenja – svođenje na smisaonu nameru koja se slovima posreduje.
Filon Aleksandrijski - alegoreza treba da bude apologetski motivisana. Sve neobičnosti, alogičnosti, apsurdi, aporije Starog zaveta tako mogu da dobiju svoje opravdanje. Sam sadržaj teksta određuje put alegoreze, međutim, da bili na tom putu, mi se uporno pozivamo na ono što je van granica teksta. (Tako je ključ za tumačenje Starog zaveta u onome što sledi – u Hristu.) Smisao ne može odmah da bude dostupan svim čitaocima – samo posvećen i iskusan tumač može prodre do smisla. Sve doslovno da bi bilo potpuno shvaćeno mora upućivati na nešto pred-doslovno.
Origen – „O principima” – prvo sistematsko razmatranje hermeneutičkog problema u zapadnom svetu. Data su tri smisla – telesno/duševno/duhovno – tako hrišćani mogu da napreduju od vidljivog ka nevidljivom, od telesnom ka intelegibilnom. Sveti duh ne može grešiti niti obznanjivati nešto nedostojno Boga, stoga iskoračivanje preko doslovnog smisla nije nekakva mistička sklonosst ka alegorizaciji nego dežnja da se spasi koherentnost Svetog pisma.
Sveti Avgustin – vera, nada, ljubav. → Izvorno kazivanje ili mišljenje je unutrašnje - jezik srca.
+ Hermeneutika treba u obzir da uzme i istorijski kontekst – istine jednog vremena nisu i istine drugog, iako uvek treba tragati za bogougodnim smislom.
Luter – sole scriptura ispravno shvatiti doslovni smisao – on već sam po sebi sadrži duhovno značenje.
Matija Vlačić – učenik Melanhtonov – dvosimislenosti Sv. pisma ne proizlaze iz njega samog već iz nedovoljnog poznavanja jezika.
Danhauer – prvi upotrebljava reč hermeneutika 1654. godine. Hermeneutika je za njega u predvorju svih nauka – propedeutici. Osnov za opštu nauku o interpretiranju. Cilj je dokučiti hermeneutičkui istinitost, odnosno, razjasniti ono što je autor hteo da kaže bez obzira na to da li je to tačno u logičkom ili faktičnom smislu.
Kladenijus – tipologija nejasnoća i značaj pozadinskih znanja u interpretaciji. Hermeneutika treba da se bavi onim mestima koja nisu nejasna ni iz jednog drugog (od navedenih) razloga (kao što su greška u priređivanju, nedovoljno poznavanje jezika, mesta sama po sebi dvosmislena itd.). Tumačenje i pedagogija. Pojam tačke gledišta (Sehenpunkt) kao polazišta za pribavljanje pojmova.
Majer – obuhvatanje univerzuma znakova čak i prirodnih – govor je samo jedan od njih. Karakteristika je nauka znakova- Svaka stvar je znak utoliko što je ona sredstvo putem kojeg se može spoznati stvarnost neke druge stvari. Razumeti = učvrstiti u znakovni sklop – iza znaka se ne nalazi duh već samo univerzalni, povezujući znakovni horizont. Tumačiti = jasno uvideti povezanost označene stvari sa njenim znakom.
Franke – svakoj reči koja ospoljava ljudski govor svojstven je neki afekt. Nije dovoljno da se afekt spisa razume ili objasni već da se dosegne stanje duše u njemu.
Šlajermaher – izrada filozofije filologije, samorazuvenje razumevanja. Sve što hermeneutika pretpostavlja jeste jezik. Iskaz nije samo isečak celine jezika već izraz – prisustvo duha jedne individualne duše. I za raziliku od prethodnih viđenja, više nije podrazumevano stanje razumevanje, već nerazumevanje. Hermeneutika jeste univerzalizovanje problematike nesporazuma , a razumevanje ima rekonstruktivnu funkciju. Bolje razumevanje jeste beskonačan zadatak bez kraja. Tekst ne treba interpretirati nezavisno od njegove pretenzije na istinitost, kao čist izražajni fenomen. Ono poslednje što interpretacija treba da istraži jeste individua.
Diltaj – pronalaženje čvrstih osnova za duhovnonaučne stavove. Objašnjavajuća ≠ razumevajuća psihologija. Prva je čisto kauzalna eksplikaija psiholoških fenomena. Druga polazi od celine sklopa života kakav je dat u doživljaju. Da li hermeneutika ima snagu da bude precizan metodološki osnov za humanioru?
Hajdeger – razumevanje manje znači način razumevanja a više brigom nošeno razumevanje u svet . Grčka reč za stvar pragma potiče iz kontinuiteta prakse – iz brigajućeg imanja-posla sa stvarima.Tako je za Hajdegera sve obrnuto – hermeneutičko je elementarno, interpretirajuće predrazumevanje okolnih stvari na nivou opstanka. Ta kao-struktura jeste predjezička. Koristimo vrata, razumemo zašto se tu nalaze, tj. da koriste KAO sredstvo za ulazak/izlazak, ne trošeći reči na tu trivijalnost i ta kao-struktura jeste predjezička. A „iza obavljanja staranja za predmete sveza stoji fundamentalna briga opstanka, briga za samog sebe” (144). Da bi se predupredio potencijalno preteći svet, naše razumevanje se upravlja prema izvesnim, neizrecivim planovima koji ovaploćuju mogućnosti nas samih. (Raz)umeti + (Raz)lagati. Samousvajanje razumevanja je kraj – razumevanje koje je došlo do sebe samog. Cilj – izbeći samonesporazum. (Hajdeger pozivajući se na Avgustina – ono što se izgovori uvek zaostaje za onim što se želi iskazati.) Govor(enje) jeste „samotumačenje opstanka”.
Gadamer – vraćanje na humanističku tradiciju i istorijsku perspektivizaciju. Međutim, treba, pomoću sigurne metode, otkloniti predrasude. Vremenska distanca je hermeneutički plodna. A povest nastavlja da deluje i tamo gde smo se uzdigli iznad nje. Razumeti neki tekst iz prošlost znači premestiti ga u našu situaciju. Iskaz kao apstrakcija uvek znači više od onog što zaista uspeva da izrazi. Nezadovoljiva je težnja ka odgovarajućom reči.
Beti – autonomija smisla autora; veliki korak unazad – iskljutiti sebe i poštovati kanone interpretacije – odgovoriti na pitanje šta je pisac hteo da kaže? i posmatrati tekst kao koherentnu celinu.
Habermas – komunikativno delovanje & etika diskursa; jezički krugovi nisu monade.
Derida – razumevanje kao agresija, volja za moć, sledstveno tome, razumevanje jeste isključivanje u kome se uspostavlja pretenzija na istinu. Možemo tako govotiti samo o istinama i to kao nečem proizvoljnom, fluidnom, uslovljenom. A mi svagda razumevamo drukčije. Međutim, upravo zato što iskustva koja stičemo mogu biti uporediva, pokazuje da ekstremni relatitivizam a la everything goes nije moguć – niko nije voljan da sve prihvati kao jednako opravdano/vredno... Pouka – ne seci granu na kojoj sediš. Strmeknućeš se.
Aristotel – iskaz je uvek prenošenje misli iz duše u spoljašnji govor; rečenica je posrednik između misli i govora, a glasovi su fonetske indikacije onoga što je u duši. Tako je hermenetuka od početka posrednik nečeg posrednog.
Boetije – tumačenje je izgovorena reč koja sama po sebi ima značenje. → Problem razumevanja postaje akutan tek kad ono više ne uspeva.
Pseudoheraklit - alegorija je retorički trop koji omogućava da se kaže jedno, a istovremeno aludira na nešto drugo. Međutim, ona nije intencijalni čin tumačenja, već je odomaćena u samom jeziku. Pre nego što je postala tehnika tumačenja, alegorija je jednostavno bila forma govora. Tako alegoriji koja je govorna figura usmerena na ono što prevazilazi doslovni smisao, se suprostavlja alegoreza koja je postupak eksplicitnog tumačenja – svođenje na smisaonu nameru koja se slovima posreduje.
Filon Aleksandrijski - alegoreza treba da bude apologetski motivisana. Sve neobičnosti, alogičnosti, apsurdi, aporije Starog zaveta tako mogu da dobiju svoje opravdanje. Sam sadržaj teksta određuje put alegoreze, međutim, da bili na tom putu, mi se uporno pozivamo na ono što je van granica teksta. (Tako je ključ za tumačenje Starog zaveta u onome što sledi – u Hristu.) Smisao ne može odmah da bude dostupan svim čitaocima – samo posvećen i iskusan tumač može prodre do smisla. Sve doslovno da bi bilo potpuno shvaćeno mora upućivati na nešto pred-doslovno.
Origen – „O principima” – prvo sistematsko razmatranje hermeneutičkog problema u zapadnom svetu. Data su tri smisla – telesno/duševno/duhovno – tako hrišćani mogu da napreduju od vidljivog ka nevidljivom, od telesnom ka intelegibilnom. Sveti duh ne može grešiti niti obznanjivati nešto nedostojno Boga, stoga iskoračivanje preko doslovnog smisla nije nekakva mistička sklonosst ka alegorizaciji nego dežnja da se spasi koherentnost Svetog pisma.
Sveti Avgustin – vera, nada, ljubav. → Izvorno kazivanje ili mišljenje je unutrašnje - jezik srca.
+ Hermeneutika treba u obzir da uzme i istorijski kontekst – istine jednog vremena nisu i istine drugog, iako uvek treba tragati za bogougodnim smislom.
Luter – sole scriptura ispravno shvatiti doslovni smisao – on već sam po sebi sadrži duhovno značenje.
Matija Vlačić – učenik Melanhtonov – dvosimislenosti Sv. pisma ne proizlaze iz njega samog već iz nedovoljnog poznavanja jezika.
Danhauer – prvi upotrebljava reč hermeneutika 1654. godine. Hermeneutika je za njega u predvorju svih nauka – propedeutici. Osnov za opštu nauku o interpretiranju. Cilj je dokučiti hermeneutičkui istinitost, odnosno, razjasniti ono što je autor hteo da kaže bez obzira na to da li je to tačno u logičkom ili faktičnom smislu.
Kladenijus – tipologija nejasnoća i značaj pozadinskih znanja u interpretaciji. Hermeneutika treba da se bavi onim mestima koja nisu nejasna ni iz jednog drugog (od navedenih) razloga (kao što su greška u priređivanju, nedovoljno poznavanje jezika, mesta sama po sebi dvosmislena itd.). Tumačenje i pedagogija. Pojam tačke gledišta (Sehenpunkt) kao polazišta za pribavljanje pojmova.
Majer – obuhvatanje univerzuma znakova čak i prirodnih – govor je samo jedan od njih. Karakteristika je nauka znakova- Svaka stvar je znak utoliko što je ona sredstvo putem kojeg se može spoznati stvarnost neke druge stvari. Razumeti = učvrstiti u znakovni sklop – iza znaka se ne nalazi duh već samo univerzalni, povezujući znakovni horizont. Tumačiti = jasno uvideti povezanost označene stvari sa njenim znakom.
Franke – svakoj reči koja ospoljava ljudski govor svojstven je neki afekt. Nije dovoljno da se afekt spisa razume ili objasni već da se dosegne stanje duše u njemu.
Šlajermaher – izrada filozofije filologije, samorazuvenje razumevanja. Sve što hermeneutika pretpostavlja jeste jezik. Iskaz nije samo isečak celine jezika već izraz – prisustvo duha jedne individualne duše. I za raziliku od prethodnih viđenja, više nije podrazumevano stanje razumevanje, već nerazumevanje. Hermeneutika jeste univerzalizovanje problematike nesporazuma , a razumevanje ima rekonstruktivnu funkciju. Bolje razumevanje jeste beskonačan zadatak bez kraja. Tekst ne treba interpretirati nezavisno od njegove pretenzije na istinitost, kao čist izražajni fenomen. Ono poslednje što interpretacija treba da istraži jeste individua.
Diltaj – pronalaženje čvrstih osnova za duhovnonaučne stavove. Objašnjavajuća ≠ razumevajuća psihologija. Prva je čisto kauzalna eksplikaija psiholoških fenomena. Druga polazi od celine sklopa života kakav je dat u doživljaju. Da li hermeneutika ima snagu da bude precizan metodološki osnov za humanioru?
Hajdeger – razumevanje manje znači način razumevanja a više brigom nošeno razumevanje u svet . Grčka reč za stvar pragma potiče iz kontinuiteta prakse – iz brigajućeg imanja-posla sa stvarima.Tako je za Hajdegera sve obrnuto – hermeneutičko je elementarno, interpretirajuće predrazumevanje okolnih stvari na nivou opstanka. Ta kao-struktura jeste predjezička. Koristimo vrata, razumemo zašto se tu nalaze, tj. da koriste KAO sredstvo za ulazak/izlazak, ne trošeći reči na tu trivijalnost i ta kao-struktura jeste predjezička. A „iza obavljanja staranja za predmete sveza stoji fundamentalna briga opstanka, briga za samog sebe” (144). Da bi se predupredio potencijalno preteći svet, naše razumevanje se upravlja prema izvesnim, neizrecivim planovima koji ovaploćuju mogućnosti nas samih. (Raz)umeti + (Raz)lagati. Samousvajanje razumevanja je kraj – razumevanje koje je došlo do sebe samog. Cilj – izbeći samonesporazum. (Hajdeger pozivajući se na Avgustina – ono što se izgovori uvek zaostaje za onim što se želi iskazati.) Govor(enje) jeste „samotumačenje opstanka”.
Gadamer – vraćanje na humanističku tradiciju i istorijsku perspektivizaciju. Međutim, treba, pomoću sigurne metode, otkloniti predrasude. Vremenska distanca je hermeneutički plodna. A povest nastavlja da deluje i tamo gde smo se uzdigli iznad nje. Razumeti neki tekst iz prošlost znači premestiti ga u našu situaciju. Iskaz kao apstrakcija uvek znači više od onog što zaista uspeva da izrazi. Nezadovoljiva je težnja ka odgovarajućom reči.
Beti – autonomija smisla autora; veliki korak unazad – iskljutiti sebe i poštovati kanone interpretacije – odgovoriti na pitanje šta je pisac hteo da kaže? i posmatrati tekst kao koherentnu celinu.
Habermas – komunikativno delovanje & etika diskursa; jezički krugovi nisu monade.
Derida – razumevanje kao agresija, volja za moć, sledstveno tome, razumevanje jeste isključivanje u kome se uspostavlja pretenzija na istinu. Možemo tako govotiti samo o istinama i to kao nečem proizvoljnom, fluidnom, uslovljenom. A mi svagda razumevamo drukčije. Međutim, upravo zato što iskustva koja stičemo mogu biti uporediva, pokazuje da ekstremni relatitivizam a la everything goes nije moguć – niko nije voljan da sve prihvati kao jednako opravdano/vredno... Pouka – ne seci granu na kojoj sediš. Strmeknućeš se.
February 1, 2011
Read this before you read other books in the field. The theory of understanding proposed by Gadamer, the leading philosopher in hermeneutics, is that historical context and dialoge are two of the necessary requirements for understanding. This is how Grondin approaches the book. From Philo to Habermas, Grondin's historical approach documents the development of hermeneutics to give these philosophical ideas their necessary context, and to show how hermeneutics has developed as a philosophical dialogue. The text is easy to read, even though you can still feel it is a translation at times.
Read
October 6, 2009One of the most difficult books I have ever read but it is also one of the most insightful. With the help of philosophy dictionary, I enjoyed the book a great deal.
March 25, 2018
I think the title was a bit misleading: this is more of a survey of the history of philosophical hermeneutics than the methods behind them. Still, an interesting read. Hermeneutics as a field started theologically, arguably with Philo. It then progressed to Origen who posited that everything in Scripture had to be interpreted metaphorically. St. Augustine contributed taking a more moderate review, saying that there were "dark" parts that needed to be interpreted. Dannhauer, Chaldenius, and Maier are all given chapters here,but the first "important" hermeneuticist was Schleiermacher. Soon problems of historicism were ran into that the next "important" hermeneuticist, Dilthey, tried to solve. But ultimately hermeneutics were on the fringe of philosophy until Martin Heidegger and Hans-Georg Gadamer who secularized it (even Dilthey still had a tinge of protestantism in his hermeneutics). This lead to Gadamer's "universiability of language". The bulk of the book is mostly about Heidegger and Gadamer, but I feel a seriously opportunity was missed by excluding Ricoeur (he is mentioned once or twice). Another thing I didn't like is that quotations (often in Latin or German) were left untranslated in footnotes, and Latin phrases are used here and there, though usually with context. I would recommend this book to those who would like a short, fairly accessible (though I would still recommend a background in philosophy) survey of the history of philosophical hermeneutics.
January 29, 2011
Successfully argues for the presence of philosophical hermeneutics in Greek philosophy. Identifies thinkers from the 17th through 19th centuries who had not been previously identified as hermeneuticists. Successfully explains Heidegger in 5 pages; successfully explains Derrida in 3. Throws in lots of humor, and ends with a twist. It's half bibliography, but that's not an entirely bad thing. If you're interested in 20th century philosophy and don't mind reading really really slowly (this is a very short book but it took me several days to digest), you're in for a treat—not just because Grondin does a great job of surveying the most interesting area of contemporary philosophy, popularizing it in a way that empowers readers to formulate their own opinions about it, but also because his own reflections on the topic are profound, original, and very well-presented.
November 13, 2011
Really a terrific introduction. Grondin does a nice job of presenting a historical introduction to hermeneutics by showing how the philosophical contexts and questions changed, broke off, were forgotten, etc. as he moves from the ancient Greeks to the German Romantics and finally to Heidegger, Gadamer, and Derrida. Clearly written, a bit technical in places for, e.g., an underclassman undergraduate level of philosophical background, but overall it would be a perfect recourse for teaching an undergrad or grad course on the topic. That said, perhaps the best thing about Grondin's book is the extensive bibliography (which takes up almost half the book), organized historically and also thematically, and including important recent secondary lit. on key thinkers (esp. Gadamer and Ricoeuer and Derrida).
February 24, 2016
Really good and (I think) comprehensive review of the field of hermeneutics and all the debates around it. The author focuses especially on the thesis of the universality of hermeneutics: the claim that everything is mediated through language and that interpretation therefore is universal. Although Grondin is pretty much partisan to Gadamer's hermeneutics (no wonder he was willing to write the foreword), this book still gives a good and instructive overview of the field. Before reading I was worried this book might be too difficult (considering the other reviews), but it was not too difficult for me, a third-year undergraduate student of philosophy.
January 15, 2023
This is less of an introduction and more of an academic explanation of the history of philosophical hermeneutics. It needs a bit of background knowledge before reading, but definitely worth the read.
May 15, 2021
بین دو یا سه ستاره مردد بودم. زیادی به مسائل تاریخی پرداخته ... به دل ننشست. بنظرم واسه آشنایی با علم هرمنوتیک، کتاب پالمر بهتره.
February 23, 2022
kako divno Grondenovo advokatisanje Gadamera od nasrtaja Habermasa i Deride.
September 21, 2014
از متن: « ما مرتکب مغالطه ای تاریخی نگر خواهیم شد اگر بکوشیم حقیقت را نسبی توصیف کنیم در هنگامی که حقیقت به شیوه های متفاوت ملاحظه می شود. تا آنجا که علم هرمنوتیک از نسبی نگری سخن می گوید، نسبی نگری صرفا یک شبح است ــ افسانه ای که گمان می رود مردمان را می ترساند اما چنین واقعیتی وجود ندارد. زیرا نسبی نگری ــ یعنی این تلقی کلی که هر عقیده ای درباره ی شیئی مفروض، یا حتی هر شیءِ فی نفسه، درست همان قدر خوب است که هر عقیده ی دیگری ــ در واقع نظری نیست که هیچ کس حتی آن را جدی گرفته باشد. علم هرمنوتیک که یقینا چنین کاری نکرده است. علم هرمنوتیک، یقینا، مدعی است که تجربه هایی که ما از حقیقت داریم در موقعیت ما مندرج اند و این به آن مکالمه ی درونی اشاره می کند که ما پیوسته با خودمان و با دیگران داریم. اما این درست همان چیزی است که نسبی نگری را در معنای " هر چیزی رواست " دفاع ناپذیر می کند. هیچ کس رغبتی به پذیرفتن این نظر ندارد که همه چیز به یک اندازه موجه است یا به یک اندازه ارزشمند است.[...] این امر دقیقا توضیح می دهد که چرا برای علم هرمنوتیک نسبی نگری هرگز در هیچ کجا وجود نداشته است. چرا که مخالفان علم هرمنوتیک هستند که این علم را مظنون به سرگرم شدن به فهمی نسبی نگر مآب به حقیقت می دانند چون نظر هرمنوتیک درباره ی حقیقت به انتظارات مبناگرای آن ها پاسخ نمی دهد. بدین سان است که در فلسفه ی امروز نسبی نگری مانند مترسک یا لولویی در خدمت مواضع مبناگرایی کار می کند که دوست خواهد داشت از آن گفت و گوی درونی نفس دوری کند که فهم را قوام می بخشد.
آن کسانی که درباره ی نسبی نگری سخن می گویند از پیش فرض می کنند که امکان دارد حقیقتی بدون افق این مکالمه وجود داشته باشد ــ یعنی، حقیقتی مطلق و جدا از پرسش های ما. مفهوم حقیقت صرفا نسبی تنها در زمینه ی حقیقتی مطلق انگاشته وجود دارد «
این جملات هم پاسخ مناسبی به مخالفان علم هرمنوتیک است، هم پاسخی شایسته به واپسگرایانی که هرمنوتیک را راه فراری برای دور زدن نقد های موجود یافته اند و گمان می کنند می توان با این ترفند، ایرانیان سرگشته و محروم از دستاوردهای راستین مدرنیته را با برخی چرندیات پست مدرن سرگشته تر ساخت.
آن کسانی که درباره ی نسبی نگری سخن می گویند از پیش فرض می کنند که امکان دارد حقیقتی بدون افق این مکالمه وجود داشته باشد ــ یعنی، حقیقتی مطلق و جدا از پرسش های ما. مفهوم حقیقت صرفا نسبی تنها در زمینه ی حقیقتی مطلق انگاشته وجود دارد «
این جملات هم پاسخ مناسبی به مخالفان علم هرمنوتیک است، هم پاسخی شایسته به واپسگرایانی که هرمنوتیک را راه فراری برای دور زدن نقد های موجود یافته اند و گمان می کنند می توان با این ترفند، ایرانیان سرگشته و محروم از دستاوردهای راستین مدرنیته را با برخی چرندیات پست مدرن سرگشته تر ساخت.
April 8, 2016
اگر از فصول ابتدایی و تاریخی کتاب بگذریم، این کتاب ژان گروندن چیزی به کتاب مختصرترش با عنوان «هرمنوتیک» (ترجمهی محمدرضا ابوالقاسمی / نشر ماهی) نیفزود و این با توجه به حجم کتاب قابل درک است. نکتهی قابل ذکر دیگر همدلی همیشهحاضر گروندن با گادامر است که گویی گادامر را محک بررسی بعضی دیگر از هرمنوتیکدانها میکند
August 10, 2016
love this book. not sure about its reliance on the "inner word" for justifying the universal project of hermeneutics ... too mythical ...
not buying the argument about the uniqueness of ways of knowing in human sciences.
not buying the argument about the uniqueness of ways of knowing in human sciences.
May 4, 2025
such a difficult read. had to look up so many definitions and had to stop and summarize every paragraph in order to get a good understanding of what was being said. honestly, i’ll never forget hermeneutics and the way of thinking it presented to me. loved the critiques of gadamer and truth and method will def be next on my list!!!
January 15, 2020
Fantástico libro que sitúa al lector en la génesis y desarrollo de la hermenéutica filosófica.
June 29, 2015
Okay, it depends on what you think "introduction" means (which may be the book's first test in hermeneutics). This book assumes you have a firm grasp on historical philosophy and hermeneutics to begin with. I read about 40 pages and had to put it down. It's full of names and references that, unless you're pretty familiar with the broader theories, you won't understand where it's going. It's also a very poor translation, with clear and simple sentences like this one on page 12: "Repudiating the metaphysical obsession with the supratemporal, whose covert historicity we have shown, philosophical hermeneutics situates the paradigmatically fundamental problem of temporality within the framework of a hermeneutics of facticity." Ah, yes, of course.
I know I'm not the smartest person, but I expected something a little simpler, since it's called an "introduction." In time, I may pick it up again, but I need to read ten other books before I get into this introductory material.
I know I'm not the smartest person, but I expected something a little simpler, since it's called an "introduction." In time, I may pick it up again, but I need to read ten other books before I get into this introductory material.
September 3, 2025
Acho que o comentário faz jus a seus autores. Apesar disso, não valeu a pena a leitura. A hermenêutica filosófica ainda me parece uma área vazia de conteúdo.
Read
August 2, 2017Give to drug-addled Marxists w/ severe online personality addiction as disguised form of post-Bernie Sanders blues; tell them Obama, Ellen DeGeneres and Rabbi Muhammad re-tweeted from Muslim Brotherhood personnel; walk away having unleashed trichotillomania. Someone had 2 do it.
Read
July 18, 2018ترجمه ای مغلغ ولی خواندنی
اگر انگلیسی مسلط هستید خواندن نسخه انگلیسی اش زودتر و مفهوم تر به انجام می رسد
اگر انگلیسی مسلط هستید خواندن نسخه انگلیسی اش زودتر و مفهوم تر به انجام می رسد
Displaying 1 - 19 of 19 reviews