L'identità

by Milan Kundera, Ena Marchi (Translator)

Vi sono situazioni in cui per un istante non riconosciamo chi ci sta accanto, istanti in cui l'identità dell'altro si cancella, mentre, di riflesso, dubitiamo della nostra. Solo Kundera poteva trasformare una percezione così segreta e sconcertante in materia romanzesca – e farne uno dei suoi libri più dolorosi e illuminanti.

«Di questo ultimo libro, intiepidito dalla luce rosea della vecchiaia, posso dire soltanto una parola: è perfetto. Non c'è personaggio, episodio, immagine, parola, spazio bianco, virgola: non c'è luogo dell'incantevole intreccio che sia segnato da una minima ombra. Nessuno scrittore, oggi, ha l'eleganza di Kundera: la sua naturalezza; il suo tocco delicato e sovrano». Pietro Citati

Genres: Fiction, Novels, Czech Literature, Literature, Classics, Philosophy, Contemporary

176 pages, Paperback

First published October 29, 1997

About the author

Milan Kundera (1 April 1929 – 11 July 2023) was a Czech and French novelist. He went into exile in France in 1975, acquiring citizenship in 1981. His Czechoslovak citizenship was revoked in 1979, but he was granted Czech citizenship in 2019.

Kundera wrote in Czech and French. He revises the French translations of all his books; people therefore consider these original works as not translations. He is best known for his novels, including The Joke (1967), The Book of Laughter and Forgetting (1979), and The Unbearable Lightness of Being (1984), all of which exhibit his extreme though often comical skepticism.

Reviews

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 2 out of 5]

- شانتال تشعر بالمرارة حيال عدم التفات الرجال اليها (او بالأحرى عدم قدرتها على لفت انتباههم)، فيعطف عليها جان مارك (صاحبها) ويكتب لها رسائل إعجاب من مجهول، لا تلبث ان تدرك انها من صاحبها فتعتقد انه يمتحن قدرتها في الوفاء واستعدادها للخيانة ويضع مقدمات وحجج قد يستعملها لتركها فيما بعد. وعلى الضفة الأخرى فإن جان مارك، صاحب فكرة الرسائل، قد كتبها ليفرح صاحبته فأنتهى به الأمر بالشك فيها خصوصاً حين وجد انها تحتفظ بالرسائل. فيقع الخلاف وتسافر الى لندن (وفكرة لندن هنا مرتبطة بحفلات الجنس الجماعية، وليس بساعة بيغ-بين مثلاً) فيقوم بملاحقتها، وهنا تبدأ مجموعة من الأحداث الغريبة.. وفجأة، نحن في حلم!!

- في "الهوية" يقوم كونديرا برسم الهوية الشخصية للفرد: الهوية الحقيقية التي تظهر مع احبائه، والهوية الإجتماعية التي يفرضها العمل او المجتمع عليك، وكيف يستطيع الفرد التنقل عابثاً بين هاتين الهويتين. ويستطرد في البناء على هذه الفكرة ليرينا كيف ان الفرد يخاف من خسارة محبوبه وهو لا يزال بجانبه لكنه لم يعد يمتلك القدرة على تحديد هويته الأصلية اي تلك التي احبها في بادئ الأمر. كما انه يطرق ابواب مخيفة في إعترافات شيطانية (مثل اعتراف شانتال لإبنها المتوفي).

- لا بد من الإعتراف بأن اللغة والفلسفة الموضوعة كانت ممتازة، وقد احببت الكثير من الجمل على السنة الشخصيات، لكن مهلاً! هذه رواية! وعناصرها مفقودة وشخصياتها ورقية: تفتقد الى اختيار الشخصية اولاً فشنتال وجان مارك مخبولين بإمتياز، تفتقد الى الحبكة الروائية، الى العقدة المميزة والى السرد القصصي رغم كل الثيمات التي وضعها كونديرا الا ان الأصل والأساس مفقود. ناهيك عن ذكر النهاية الرخيصة والقديمة التي لا تليق بمستوى كونديرا.

---
"الصداقة المفرغة من محتواها الماضي تحولت اليوم الى عقد مجاملات متبادلة"
"إن اي اصطلاح يمكن، في اي وقت كان، أن يصبح استفزازاً وأي استفزاز يمكن ان يصبح اصطلاحاً"
" حريتنا الوحيدة هي في الإختيار بين المرارة والمتعة. فبما ان تفاهة كل شيئ قدرنا فلا ينبغي ان نحملها كعاهة بل ان نعرف كيف نستمتع بها"
-

[BookHunter M ُH َM َD · Rating 4 out of 5]

الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا ۚ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ

الأمر لدينا واضح ليس فيه حيرة و لكنه للبعض عبثية و فراغ لا يمكن أن يمتلىء أبدا



هل ما زال يحبها فعلا أم أن حياته اعتادت على أن تكون حبيبته دائما بجواره و استغنى بها عن العالم. و لكن كيف تتشابه عليه الأمور فيظن أنه رأها ثم يكتشف أنه يتجه نحو امرأة أخرى



لديها وجهين و تفخر بذلك و لكل منا أكثر من وجه و لكن هل يمكن أن تختلط الأوجه أو يظهر أكثر من وجه في نفس الوقت و لنفس الشخص؟
إذا حدث هذا فسنحتاج إلى إعادة تشغيل النظام و ربما تحميل نظام جديد تختلف فيه علاقاتنا تماما بمن حولنا. هذا إذا ظلوا حولنا أصلا.



تلك الفترة الحرجة التي تتكشف لنا فيها الحقيقة و لكن مشوشة ثم تختفى ثم تظهر مرة أخرى على استحياء و كأنها انذار لنا بأنها ستتجلى كالشمس في كبد السماء في أي لحظه. إذا فلنستعد جيدا للحظة الكشف.



عكازين لا غنى للمرء عنهما على خشبة هذا المسرح ... الأهل و الأصدقاء .. يمر شريط الذكريات فقط إذا أنعشته بلمسة حانية من صديق مقرب أو قريب صدوق في شرفة أحدكما حيث لحظات الصفاء النفسى التي تحس معها بأنك جزء من هذا العالم مهما انفصلت عنه و ان ماضيك الماثل أمامك كان تمهيدا لواقعك و تأسيسا لمستقبلك و الا كنت بلا جذور و ستجتث من الأرض كأنك ما لك من قرار



العقدة في الرواية هي المرأة التي تخلت عن روتين الحياة بعد صدمتها في موت ابنها و اكتشاف انها أسيرة زوجها و اسرته و انها لم تحتملهم الا لأنهم جزء من روتين الحياة و لولا ابنها لما عاشت بينهم. لذا فقد قررت التحرر و قبلت الهدية



و الطرف الأخر من العقدة كان العشيق الذى لا زال يبحث عن نفسه و يجدها على هامش العالم بدون حبيبته التي تفضل حريتها المصنوعة على تنازلات الحياة



صراع عاطفى يدور ليسيطر طرف ما على العلاقة بمعادلة البقاء للأقوى و لكن



رواية فرويدية من الطراز الأول و لكنها معكوسة. فإذا كان فرويد قد قرر بأن الجنس هو المحرك الأول للرغبة و الرغبة هي المحرك الأول للإنسان فالروح تعترض أحيانا لدرجة كراهية الجنس و ما يترتب عليه من مسئوليات اجتماعية



انتهت الرواية العجيبة بأن هويتنا التي نبحث عنها لا تكمن فينا فقط بل في ظروف حياتنا و علاقتنا بمن حولنا
الهوية ليست شيء ثابت أبدا و انما تتحول باستمرار تدفق الحياة و المشاعر

[Jibran · Rating 4 out of 5]

To these questions he has no answer.

Milan Kundera is a philosopher in the garb of novelist; but a philosopher of life lived, dreamed and yearned for; a philosopher who will not deal in abstract metaphysics and grand scheme of ideas that, in the last analysis and against the banality of the real world, bears little of its weight on who we are, what we do, and mostly importantly, why we do it.

Through the story of an odd people, Jean-Marc and Chantal, who get together as a result of more oddness in their previous lives, Kundera explores the chemistry of a modern-day relationship with an acute eye over the dimensionless mass of contradictions and conflicts of the social and the personal that, in our day and age, drives people into the abyss of dissatisfaction and ennui without there being a hope for salvation, of a freeing revelation. Perhaps an abyss made by our own hands, because Jean-Marc one day decides to write anonymous love letters to his partner Chantal to see how would she respond to the anonymity of a rude intrusion into their love life.

Because the gaze of love is a gaze that isolates.

The consequences were catastrophic. Despite the full knowledge and clear understanding of where they're heading, basic human emotions of love, revenge, jealousy, sadness, suspicion, disbelief- all get together to play their part in a Shakespearean pantomime of Kafkaesque proportions about which even Nietzsche wouldn't have much to say except put his arms around the neck of a horse and cry in utter despair.

It's a difficult book to paraphrase - something I have felt with most novels of his that I have read. And I do think it futile to give a synopsis of the plot and a sketch of its principal protagonists, for talking about this novel in any other way would amount to reducing it down to the unreliability of a reader's perception when there's so much in there to see, to perceive, to muse and deliberate over; and so I'd end this short review with a recommendation: please read it.

The word 'life' is a king of words. The King-word surrounded by other grand words. The word 'adventure'! The word 'future'! And the word 'hope'! By the way, do you know the code name for the atom bomb they dropped on Hiroshima? 'Little Boy'! That's a genius, the fellow who invented that code! They couldn't have dreamed up a better name. Little boy, kid, tyke, tot - there's no word that's more tender, more touching, more loaded with future."

June '16.

[Steven Godin · Rating 3 out of 5]

Kundera's second novel to be written in French was a bit of let down for me. It felt nothing like the Kundera I've known from previous books. He was trying way to hard here to be French through and through, and even though Identity was written in the mid 90s, it felt more like a script for a nouvelle vague movie of the 50s or 60s. It is also told in a spare prose which I'm not too sure suits Kundera. Having said that, there were still glimpses of his genius, and the 'nothing is quite what it seems' approach did at least engage me to it's finale. Identity is about a couple - Chantal and Jean-Marc, she is recently divorced, he is the younger boyfriend, and Kundera weaves around the intimacies of the two lovers, with flashbacks and dream sequences, uncertain recollections of sex, and other memories that are fitfully bought back to life. And if there's a characteristic motif, it is that of red hot blushing, which has afflicted Chantal since her younger years, which appears to symbolize her desire and embarrassment, her anger and apprehension.

On returning to their apartment after a vacation, in which Chantal complains of feeling old because "Men don't turn to look at me anymore" Jean-Marc decides that what she needs is not a loving gaze but a flood of crude, lustful looks settling on her with no good will, no discrimination, no tenderness or politeness. So he begins to send her anonymous letters describing himself as someone spying on her and finding her very beautiful. Although the letters at first serve to inflame the couple's lovemaking, ultimately they end up backfiring. Through a complex process, the couple suffer what might be called the shameful objectification that Kundera has described elsewhere as a threat in the intrusive modern era. As a result, the two become estranged from each other, thus losing their identities as lovers. As the novel progresses, things grows more and more surreal, and Kundera himself even intervenes at the end. Seeing is a big theme here, where Kundera constantly dwells on the diversities of vision, with lots of glances, of eyes focused, or eyes clouded. The outside world is only really represented by an intrusive sister-in-law, the advertising agency where Chantal works, and a dash through the Channel Tunnel. But what is in fact real and what is not?

His metaphysical musings here aren't as engaging as what I'd come to expect, and the novel lacks Kundera's ironic edge, but there was just about enough bait on the end of the hook to keep me interested.

[Baba · Rating 4 out of 5]

Kundera's second 'written in French' novel reminds me very much of those 1960's 'new wave'(?) French films that told stories in a non-conventional, personal to the characters, led way. A deep dive + metaphysical character study of contemporary coupledom through the lens of middle-aged French couple Chantal and Jean-Marc. A sparse modern French reality written using sparse language focuses on the work, and sacrifices we do, and make to maintain romantic partnerships. Chantal comments that she no longer gets attention from men as she ages; and Jean-Marc tries to remedy that in a typically short-sighted ill-thought out male way, but his idea came from a good place.

Kundera can do little wrong for me, and he takes the most simple acts like going down to a beach or laying down in a bed and makes them compelling and poetic; so what on the face is a simple story of a couple trying to find a place for their aging relationship, that can feed them both, is a magnus opus on the nature of humanity and the concept we are all truly alone and can never really know someone else; and all done with beautiful sparse prose and storytelling, that makes it all uplifting! A Four Star 8 out of 12 read for me.

2025 read

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

خب پس نتیجه میگیریم کسایی که همدیگه رو دوست دارن، همیشه حرفی برای گفتن به هم پیدا میکنن و اینجوری عشق می‌زاید...
کتاب عالی بود و دوستش داشتم، یک ستاره کم کردم برای پایان ضعیفش که انگار پینه دوزی شده بود.
...
ممنونم از آقا پیمان دوست خوبم برای این کتاب ♡

[Ahmed Ibrahim · Rating 4 out of 5]

عندما لا يستطيع الإنسان تحديد الخط الفاصل بين الواقع والخيال، بين الحياة والموت، عندما يمَّحي الخط الواهي الذي يربط هويتنا بالوجود وصنع خط آخر في العدم، عندها يتحول الأمر لكابوس!

في هذه الرواية يحلل كونديرا علاقة الرجل بالمرأة، العلاقة التي تكمن خلف الحياة الجنسية، هذا العامل السحري الذي يجذبنا للوجود، تنهي شانطال الرواية برفضها تقبيله: "أريد أن أنظر إليك فقط"
كونديرا يصور علاقة الرجل بالمرأة كأعمق ما يكون، في هذه العلاقة تكمن الهوية الوجودية للإنسان، حالة القلق الدائمة لا بد لها من شخصية يرتكن إليها الآخر كي لا تنمحي الهوية الإنسانية.

علاقة الرجل بالمرأة ليست من قبيل العلاقات الاجتماعية الغوغائية التي تمحو هوية الفرد بل هي ما تعززها، نجد هنا كونديرا يطبق قول هيدجر باجتماعية الإنسان، لكن المقصود ليس الانخراط الذي حدث من شاطال في النهاية مع الجمع، بل هذه الحاجة لأنيس نشاركه حياتنا دول أن نمحي عزلتنا الخاصة عن العالم، فالإنسان لابد أن يفقد جزء من خصوصيته، فالأفضل فقد هذا الجزء اليسير بجانب الحبيب وليس فقد الخصوصية والحرية بانخراطه في المجتمع.

معالجة أدبية فلسفية أصيلة لمحاولة فهم الإنسان والهوية التي اختلف الفلاسفة المعاصرون في تحديدهم كنهها.

[Sawsan · Rating 4 out of 5]

فكرة متداولة في رواية تثير التساؤلات
هوية الانسان .. ذاته وميوله وأفكاره وعلاقاته
الهوية التي تتغير مع مراحل العمر وتعقيدات الحياة
وتناقضات النفس البشرية التي تظهر مع تفاصيل الحياة اليومية
نعجز أحيانا عن فهم أنفسنا وفهم الآخرين
ونرسم هوية القريبين منا حسب أهواءنا ورغباتنا وبمرور الزمن نكتشف وهم تصوراتنا
كونديرا يكتب من زوايا مختلفة

[Agir(آگِر) · Rating 5 out of 5]

ميلان كوندرا آرمان زيبايي از رمان نوشتن دارد.به گفته مترجم،آرمانش يادآور اين سخن از هرمن بروخ است
رماني كه جزء ناشناخته اي از هستي را كشف نكند،غيراخلاقي است. شناخت،يگانه اخلاق رمان است

این بار کوندرا به سراغ هویت ناشناخته انسان ها رفته است و سوتفاهمی که بین زن و شوهری بخاطر عدم شناخت واقعی آنها از هم بوجود می آید

داستان اصلی از آنجا آغاز می گردد که شانتال شخصيت زن داستان به شوهرش مي گويد :مردها ديگر براي ديدن من سر بر نمي گردانند

...و شوهرش دچار سوتفاهم مي شود

شانتال دو شخصیت دارد یکی در محل کارش و یکی در کنار همسرش
شاید به شوهرش باید حق داد که فکر کند از کجا معلوم "شخصیت کنار من" مانند دیگر شخصیتش ساختگی نباشد!!؟؟

قسمت هایی از کتاب را یادداشت کرده بودم و حیفم آمد همه را در اینجا
:نیاورم مخصوصا قسمت مربوط به دوستی ها

انسان براي آنكه حافظه اش خوب كار كند٬ به دوستي نياز دارد. گذشته را به ياد آوردن٬ ‌آن را هميشه با خود داشتن٬ شايد شرط لازم براي حفظ آن چيزي ست كه تماميت ِ من ِ آدمي ناميده ميشود. براي آنكه من، كوچك نگردد براي آنكه حجمش حفظ شود٬ بايد خاطرات را همچون گلهاي درون گلدان٬ آبياري كرد و اين مستلزم تماس ِ منظم با شاهدان ِ گذشته، ‌يعني دوستان است. آنان آينه ي ما هستند٬ حافظه ي ما هستند. از آنان هيچ خواسته نمي شود٬ مگر آنكه گاه گاه اين آينه را برق اندازند تا بتوانيم خود را در آن ببينيم

دوستي براي من نشانه آن بود كه چيزي نيرومندتر از ايدئولوژي،نيرومندتر از كيش و آيين،و نيرمندتر از ملت،وجود دارد.در رمان دوما،چهار دوست اغلب در اردوگاههاي مخالف هم هستند و ،بدين سان،مجبورند با يكديگر زد و خورد كنند.آنان در خفا،و با نيرنگ،دست از كمك به يكديگر بر نمي دارند،در حالي كه حقيقت مورد قبول اردوگاههاي خويش را به تمسخر مي گيرند.
آنان دوستي شان را برتر از حقيقت و مصلحت،برتر از اوامر مافوق،برتر از حقيقت و مصلحت،برتر از اوامر مافوق،برتر از شاه و ملكه،و برتر از همه كس و همه چيز مي دانند

دوستي تهي شده از محتواي سابقش،امروز مبدل به قرارداد رعايت ادب،شده است.پس ،بي ادبي است كه از دوست چيزي بخواهيم كه اورا به زحمت اندازد يا برايش ناخوشايند باشد
چگونه دوستي پديد مي آيد؟مسلما همچون اتحادي بر ضد تيره روزي،اتحادي كه،بدون آن،انسان در برابردشمنانش خلع سلاح شده است.چه بسا ديگر نيازي به اين چنين اتحاد نداشته باشيم

دوستي معظل مردان است، رمانتيسم آنان است،نه رمانتيسم ما زنان

به نظرم مقدار ملال (اگر ملال قابل اندازه گيري باشد) امروز خيلي بيشتر از گذشته است. زيرا حرفه هاي سابق، دست كم بيشتر آنها، بدون عشق و علاقه تصورناپذير بود: روستاييان عاشق زمين خود بودند؛ پدربزرگ من (نجار) ساحر ميزهاي زيبا بود؛ كفاشان اندازه پاهاي تمامي اهل ده را از بر داشتند؛ همچنين در مورد جنگلبانان و باغبانان؛ تصور مي كنم كه حتي سربازان در آن زمان با شور و شوق مي كشتند. مفهوم زندگي مسئله نبود؛ اين مفهوم، به طور كاملاً طبيعي، در كارگاههايشان و در مزارعشان با آنان بود. هر حرفه اي طرز فكر خاص خودش، شكل وجودي خاص خودش را آفريده بود. طرز فكر پزشك با روستايي متفاوت بود، رفتار فرد نظامي با معلم فرق مي كرد. امروز همه ما همانند هم هستيم و، از رهگذر بي اعتنايي مشترك نسبت به كارمان، با يكديگر متحديم. اين بي اعتنايي به شور و شوق، يگانه شور و شوق همگاني زمان ما مبدل شده است

[Sara Kamjou · Rating 5 out of 5]

بعد از مدت‌ها، که داشتم از یافتن کتابی بتونه من رو مجذوب خودش بکنه ناامید می‌شدم و احساس می‌کردم شاید همچین چیزی دیگه وجود نداره، کتاب هویت اثر میلان کوندرا رو خوندم.

خدای من، شگفت‌انگیز بود! هر آنچه از یک کتاب انتظار داشتم در اون وجود داشت. این‌قدر غرق لذت خوندنش هستم که انگار تو یه حالت ماورایی به سر می‌برم.

کتاب از دید من سه جهان‌بینی داشت. جهان‌بینی راوی، دنیای ژان مارک، و دنیای شانتال. انگار افکار سه نفر با همدیگه «بیامیزد»، یا به قول خود کوندرا، «آمیزش اندیشه‌ها». شما در طول خوندن این رمان احساس خواهید کرد در ذهن سه نفر در حال زندگی هستید. و این سه نفر به صورت جدایی‌ناپذیر و در عین حال به طور توامان جدایی‌پذیر ارائه می‌شن.

تصویری از تناقضات ذهنی دنیای آدم‌ها، ورود به دنیاشون، پا رو تو کفش اون‌ها کردن به نحوی که جرات نکنی قضاوت‌شون کنی. ببینی، بشنوی و باهاشون همراه بشی. هویت داستان هویت‌های متعدد نیست، بلکه داستان تناقض‌های ذهنی هر آدمی در موقعیت‌های مختلفه. تغییر ماهیت بیرونی ما در مقابل وقایع اساسی رو عالی به تصویر می‌کشه.

من هویت رو تنها یک اثر ادبی و رمان نمی‌بینم، یا حتی ادبی و فلسفی. رمان هویت ترکیبی از تعداد بی‌شماری از حوزه‌های مختلفه که همه رو با هم ترکیب کرده! ترکیبی غیرقابل تفکیک و غیر قابل برچسب زدن.

انتخاب اسم هویت برای این کتاب بسیار به جاست. ارائه هویت آدم‌ها، هویت‌شون تو موقعیت‌های مختلف، هویت‌شون از دیدگاه خودشون، هویت‌شون از دیدگاه طرف مقابل، هویت‌شون از دیدگاه راوی، هویت‌شون از دیدگاه من ِ خواننده، همه با هم به صورت یک پکیج استثنایی!

داستانی از احساسات، افکار، هیجان، تمایلات، نیازها، و در یک کلام، هویت برشی از زندگیه.

کتاب هویت رو بارها خواهم خوند و فکر می‌کنم هر بار بتونم چیزهای جدیدی توش پیدا کنم. کتاب پنج ستاره کتابیه که ارزش چند بار خوندن رو داشته باشه.

این کتاب رو این‌قدر دوست داشتم که پنج ستاره رو براش کم می‌دونم.
----------------------
جملات ماندگار کتاب:
مسبب حقیقی و تنها مسبب دوستی چنین است: فراهم آوردن آینه‌ای که دیگری بتواند در آن تصویر گذشته خود را ببیند، تصویری که بدون نجوای ابدی خاطرات رفقا، مدت‌ها پیش ناپدید شده بود.
…
مرگ شانتال، از همان آغاز دل سپردن به اون همراهش بود.
…
من می‌توانم دو چهره داشته باشم، اما نمی‌توانم در آن واحد هر دو را داشته باشم!
…
آیین ما، ستایش زندگی است.
…
چگونه می‌توانست غم دوری ژان مارک را احساس کند در حالی که او در برابرش بود؟
…
برای آنکه من کوچک نگردد، برای آنکه حجمش حفظ شود، باید خاطرات را، همچون گل های درون گلدان، آبیاری کرد، و این مستلزم تماس منظم با شاهدان گذشته، یعنی دوستان است. آن‌ها آینه‌ی ما هستند، حافظه‌ی ما هستند.
…
در بدبینی‌ام آن‌قدر پیش می‌روم که حاضرم امروز حقیقت را به دوستی ترجیح دهم.
…
دوستیِ تهی شده از محتوای سابقش، امروز مبدل به قرارداد احترام متقابل و به طور خلاصه، مبدل ب�� قرارداد رعایت ادب شده است.
…
هنگامی که تو را شناختم همه چیز تغییر کرد. نه از آن رو که کارهای ناچیز جذاب‌تر شده‌اند، بل از آن رو که هر آنچه را در اطرافم اتفاق می‌افتد به موضوع گفتگوهایمان مبدل می‌کنم.
…
تصور دو موجودی که، تنها و دور از دیگران، یکدیگر را دوست دارند بسیار زیباست.
…
هیچ عشقی با سکوت زنده نمی‌ماند.
…
به محض اینکه سرزمین عشق زیر پاهایشان از میان برود، شانتال قوی‌تر و او ضعیف‌تر است.
…
چگونه می‌توانیم متنفر باشیم و، در عین حال، آن‌قدر به راحتی خود را با آنچه از آن متنفریم وفق دهیم؟
…
برای آنکه من کوچک نگردد، ب��ای آنکه حجمش حفظ شود، باید خاطرات را، همچون گل های درون گلدان، آبیاری کرد، و این مستلزم تماس منظم با شاهدان گذشته، یعنی دوستان است. آن‌ها آینه‌ی ما هستند، حافظه‌ی ما هستند.

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

به غير از پايان بندى، كه به شكل حيرت آورى بد بود، خود داستان خيلى خوب بود. داستان بيشتر حول شخصيت ها مى چرخيد، نه وقايع؛ حتى يك قدم بيشتر: داستان حول انديشه ها و حرف هاى نويسنده مى چرخيد، نه حول شخصيت ها و وقايع. در نتيجه، خواننده اى كه به دنبال انديشه ها و تحليل هاى جالب باشه، راضى بيرون مياد، و خواننده اى كه دنبال وقايع و شخصيت پردازى باشه، شديداً سرخورده ميشه.

داستان در سى چهل صفحه ى آخر، سير آرام خودش رو كنار ميذاره و به واقعه ى خاصى (كه كمابيش هيجان انگيز هم هست) مى پردازه. شايد بهتر بود نويسنده خودش رو درگير اين تعقيب و گريز نمى كرد؛ چون هر چند روح تازه اى به داستان مى دمه، ولى نمى تونه خوب جمعش كنه و نتيجه، پايان بندى بسيار ضعيفه.

[صان · Rating 5 out of 5]

کوندرا، یک نابغه‌ست. نابغه روابط انسانی و نابغه تفکرات و احساسات انسانی. از چیزهایی حرف می‌زنه که با کشف کردنش نمی‌تونی شگفت‌زده نشی. تمام کتاب پر بود از درونیات. انسان‌بودگی. کوندرا مثل یک جراح روح شخصیت‌ها رو کالبدشکافی می‌کرد و انسان رو به آدم نشون می‌داد. رمانِ کوندرا، یک رمان ساده و یک روایت ساده نیست. بازتاب و شرحی از لایه‌های عمیق رفتاری آدم رو نشون‌ت می‌ده که خوندنش هیچ‌وقت خسته کننده نمی‌شه و هر زمانی می‌تونه درک جدیدی از وجود رو برای خواننده باز بکنه.

گاهی فقط با یک جمله، تمام مفهوم احساسی رو به وجودت سرازیر می‌کنه و لبخند می‌زنی.

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

در این جهان که هر یک از قدم‌های ما زیر نظر است و ضبط می‌شود، جایی که در فروشگاه‌های بزرگ دوربین‌های فیلمبرداری مراقب ماست، جایی که مردم بی وقفه خود را به یکدیگر می‌مالند، جایی که انسان حتی نمی‌تواند عشقبازی کند بی آنکه، فردایش، پژوهندگان وکاوندگان او را به باد پرسش و پاسخ نگیرند؛ چگونه ممکن است کسی از دست نظارت همگانی رها شود و، بی‌آنکه اثری از خود بر جای بگذارد، ناپدید گردد؟ ص 15 کتاب
مسبب حقیقی و تنها مسبب دوستی چنین است: فراهم آوردن آینه‌ای که دیگری بتواند در آن تصویر گذشته‌ی خود را ببیند، تصویری که، بدون نجوای ابدی خاطرات رفقا، مدت‌ها پیش ناپدید شده بود. ص 22 کتاب
دوستی باید ارزشی والاتر از همه‌ی ارزش‌های دیگر باشد. دوست داشتم بگویم: میان حقیقت و دوست، من همیشه دوست را بر می‌گزینم. راست است که آن را برای انگیختن دیگران به زبان می‌آوردم، اما به طور جدی به آن می‌اندیشم. می‌دانم که این قاعده امروز مهجور شده است. این قاعده می‌توانست برای آشیل، دوست پاتروکل، برای تفنگداران الکساندر دوما، حتی برای سانچو که، به رغم همه‌ی اختلاف نظرهایش، دوستی حقیقی برای اربابش بوده، ارزشمند باشد. اما این قاعده دیگر برای ما ارزشمند نیست. در بدبینی‌ام آنقدر پیش می‌روم که حاضرم امروز حقیقت را به دوستی ترجیح دهم. صفحات 58-57 کتاب
اگر بلندپروازی نداشته باشی، تشنه‌ی موفق شدن و به رسمیت شناخته شدن نباشی، در آستانه‌ی سقوط قرار می‌گیری. ص 90 کتاب
چگونه می‌توانیم متنفر باشیم و، در عین حال، آنقدر به راحتی خود را با آنچه از آن متنفریم وفق دهیم؟ ص 118 کتاب

[Dalia Nourelden · Rating 4 out of 5]

"لقد أيقظت في هوس شبابي الاولى: عندما كنت أتصور الحياة أمامي مثل شجرة . كنت أسميها يومئذ شجرة الاحتمالات.  و الحياة لا تُرى بهذا الشكل إلا لفترة قصيرة. ثم لا تلبث ان تتراءى لنا مثل طريق مفروضة علينا إلى الأبد، مثل نفق لا نستطيع الخروج منه. ومع ذلك ، يبقى خيال الشجرة القديم فينا على شكل حنين لا يزول ."

من أنا ؟ 
كيف يرانا الاخرون؟




 "هل السهولة التي تتكيف بها هذه المرأة مع ما تكره تدعو للإعجاب حقاً ؟ هل يعد امتلاك الإنسان لوجهين انتصارا حقاً ؟"

وهل يعرفنا الجميع بنفس الطريقة ؟ 
بالطبع لا

هناك جوانب مختلفة لكل إنسان ، فمع كل شخص ومع كل ظرف يظهر جانب منا ويختفي الآخر. 

"يمكن ان يكون لدي وجهان ، لكن لا أستطيع ان احملهما معا في الوقت عينه . معك ، أحمل الوجه الساخر . وعندما أكون في المكتب ، أحمل الوجه الجاد ."



لكن هل سيظل الآخرون على حبهم لنا إذا ظهر الوجه الآخر لهم ؟
اذا رأوا جانب مختلف غير الذي اعتادوا عليه ؟
هل كانوا سيقتربون منا من الأساس إذا كنا واجهناهم من البداية بوجه آخر غير الذي عرفوه عنا ؟! 

"لو كان رافقها بصحبة الآخرين قبل الاختلاء بها ، أكان سيجد فيها الكائن المحبوب ؟ لو لم يعرف فيها غير الوجه الذي تبديه لزملائها ورؤسائها ومرؤوسيها ، أكان هذا الوجه سيثيره ويسحره ؟ "



ما الذي يجعلنا نقع في الغرام ؟ وهل تتغير نظرتنا للمحبوب ؟
وماذا يمكن أن نفعل للحفاظ عليه ومحاولة اسعادة واعادة ثقته لنفسه ؟
هل يمكن أن نشعر بالغيرة من مجهول ؟ من خيال ؟!  

الخوف من فقدان من نحب . ليس فقط الخوف من موته او من فقدانه لأي سبب لكن الخوف من تغير نظرتنا ومشاعرنا تجاهه ، ان يصبح شخصا غير الذي عرفنا واحببنا .

 "حنين ؟ كيف يمكن أن تشعر بالحنين إليه وهو جالس قبالتها ؟ كيف نتألم من غياب شخص حاضر أمامنا ؟
( لربما يعرف جان مارك الجواب : يمكن الشعور بألم الحنين مع وجود المحبوب إذا كنا نتوقع اختفاءه في المستقبل ، إذا كان موته حاضرا سلفا بشكل ضمني )"

كونديرا غريب عجيب مريب 😅 والرواية شبهه بس بصراحة حبيتها واستمتعت بيها .. 
وحبيت الجو الغريب اللى قلب معاه في أجزاء من النهاية  وحسسني ان هاروكي جه يكتب معاه صفحتين 😅 .



كونديرا بيقول حاجات كتير بطريقة متحسش بيها ، فتح اكتر من نقطة في صفحات قليلة ، عرض فلسفته بطريقة السهل الممتنع . 

كونديرا من الناس اللى مش قادرة أحدد مشاعري ناحيته بس بحب اقرأ له .. ممكن مفهمش كل حاجة وكل نقطة عايز يوصلها بس في حاجة بتشدني لرواياته ..

وشكرا لمحمد التهامي على الترجمة ❤❤

٢٦ / ٥ / ٢٠٢٤ 

[Oriana · Rating 4 out of 5]

Whenever I'm at a loss for what to read next and don't want to take any risks, I reread either Vonnegut, Murakami, or Kundera. I've probably read this book five times, but I love him so I don't care.

***

You know, maybe it's that old problem of how sometimes with really distinctive authors, all their works sort of blur together retroactively, but wow. Only the first like twenty pages seemed familiar to me, even though I am sure I've read this several times before. The whole last third, where everything gets all dreamy weird and cerebral and symbolic -- you know, during the orgy (!) -- that shit was insane and I didn't remember it at all.

It's heady without being obtuse, advances really interesting concepts in the guise of thinly drawn characters, has an overlay of sadness even when things are fine. It's a perfect book to read and re-read, and I'm sure I'll go back to it again in a year or so.

[Fatma Al Zahraa Yehia]

أول تجاربي مع ميلان كونديرا. وللأسف-زي ما هو باين من الصورة اللي فوق-لم أستطع فهم فكرة الرواية الرئيسية. ولن أقول أنها تجربة سيئة. فقد تأثرت كثيراً بمشاعر جان مارك تجاه شانتال.

هما الرجالة اللي زي "جان مارك" ده بيجيبوهم منين؟؟؟
وليه المترجم كان مُصر انه يكتب اسمها "شانطال" وايه "طاكسي" دي؟؟؟

[Paula Mota · Rating 3 out of 5]

2,5*

É curioso que esta obra se chame "Identidade", porque me parece haver, acima de tudo, uma perda de identidade do autor que, ao escrever em francês e ao adoptar um estilo oh là là, deixou de ser o Milan Kundera que reconheço e aprecio. Este pot pourri, por sinal, bastante mais pourri do que o habitual, é também feito de sonhos, mecanismo narrativo que abomino, e orgias em que as pessoas se transformam em animais. Freud explica. Não, deve ser Lacan, para continuar no espírito da baguete.
Também nesta obra surgem interrogações pertinentes que advêm dos actos mais rotineiros e Kundera continua a explorar ideias filosóficas aplicadas a situações mundanas, mas a relação do casal que protagoniza “Identidade” é superficial e absurda.
Chantal está na idade dos afrontamentos e, um dia, queixa-se ao companheiro, quatro anos mais novo (atente-se no pormenor porque é aparentemente importante: a mulher é QUA-TRO anos mais velha, praticamente uma predadora) que os homens já não olham para ela quando passa na rua. Ele, piedoso, para lhe aumentar a auto-estima, escreve-lhe cartas anónimas onde diz coisas como: “Observo-te na rua. Vi-te a entrar no sítio tal. És muito atraente. A cor X fica-te muito bem.” Ela, então, fica muito envaidecida, a achar que todos com quem se cruza, incluindo um mendigo, podem ser o seu admirador secreto, enquanto o pseudo-Cyrano de Bergerac acaba por ter um ataque de ciúmes por a namorada não lhe contar o sucedido, estando decerto a planear ser-lhe infiel. Em primeiro lugar, Kundera tem um fraquinho por protagonistas ingénuas quase a raiar a burrice, mas costuma compensá-las com outros atributos. Segundo, sou só eu que me arrepiaria se me aparecessem cartas anónimas na caixa de correio de um homem sinistro que me observa e diz que quer fazer malandrices comigo? Sou a única que trataria de arranjar rapidamente uma botija de gás-pimenta? Não tenho um pingo de romantismo, eu sei, e por isso não poderei nunca protagonizar um romance.

“O tédio do meu avô exprimia-se através daquele som, daquele aaaaa infinito, porque sem aquele aaaaa o tempo tê-lo-ia esmagado, e o meu avô só podia brandir contra o tempo aquela única arma, aquele pobre aaaaa que nunca mais acabava.
- Queres dizer que estava a morrer e se entediava?
- É o que eu quero dizer.”

[Mohammed · Rating 4 out of 5]

كونديرا نصف حكيم، نصف مجنون: سيسقيك خلاصة فلسفته في بعض الصفحات وفي بعضها سيلهو بمنطقك ويعلب بواسطة حيل صبيانية تمارسها شخصياته. كونديرا منظم جداً وعابث من الطراز الأول: سيرسم الشخصيات بدقة، سيزور ماضيها لتفهمها ويعطيك لمحة عن مساكنها وأعمالها لتعايشها وفجأة سيدخلها في دهليز متعرج من القرارات والتصرفات التي لم تبن على شيء مما سبق. ستقرأ الرواية لتبتسم حيناً وتفكر بعمق أحياناً، ستقهقه وتتقزز، ستعبس وتتضايق...ثم في النهاية ستعترف بعبقرية الكاتب بعد أن تجد أن عالمه قد التهمك واستغرق كماً كبيراً من انعكاساتك الذهنية.

تدور الرواية القصيرة عن حبيبيّن يعيشان في وضع غير مستقر عاطافياً. يداهم الإثنيّن شعوراً بالتقدم بالعمر، كلٌ على طريقته. فجان مارك يشعر بأن الحياة التي كانت شجرة تغص فروعها بالخيارت، أضحت طريقاً مفرداً وخياراً واحداً. وفي الجانب الآخر يراود شانتال شعورٌ بأنها لم تعد مرغوبة لدى الرجال. تبدأ الرواية بوتيرة بطيئة وتنتهي بدوامة أفعوانية خبيثة، ستجعلك تفكر كثيراً في كنه هذا العمل وما إذا كان يجب عليك أن تخذه بجدية أم تستهين بمكنونه. لكل منّا خياره مع هذا الكتاب، تماماً كما هي الحال مع الحياة: البعض يحدق بها بجدية والبعض يرفع حاجباً في استهتار مستفز.

[Robert Khorsand · Rating 4 out of 5]

می‌بینید؟ کسی که دوستش دارید ناپدید می‌شود و شما هرگز نخواهید فهمید که بر سر او چه آمده است! انسان دیوانه می‌شود!

هشدار
از طریق دوستم که به تازگی هویت را مطالعه نموده از موضوع مهمی اطلاع یافتم و پس از بررسی فصولی که به آن اشاره نموده بود، به یقین رسیدم: دکترپرویز همایون‌پور(مترجم) با پدرسوخته بازی، فصل هفدهم کتاب را به طور کامل حذف و فصل شانزدهم را برای فریب خواننده‌ی ایرانی به دو بخش تقسیم نموده تا تعداد فصول کتاب، همچنان مانند کتاب اصلی ۵۱ فصل باقی بماند. ضمنا بخش‌های زیادی از فصول ۲۴ و ۲۷ نیز مورد سانسور بی‌رحمانه قرار گرفته است. به همین جهت به خواننده‌ی ایرانی پیشنهاد می‌نمایم که کلا دست از خواندن ترجمه‌ی فارسی آثار کوندرا برداشته و به متن انگلیسی پناه ببرد. فایل ای‌پاب کتاب را نیز آپلود خواهم نمود و با هشتگ عنوان کتاب آن‌را پیدا خواهید کرد.

گفتار اندر ستایش میلان کوندرا
این نخستین کتابی بود که از کوندرا خواندم. پیش‌تر کوندرا و قلمش بارها مورد تحسین نویسنده‌هایی که از آن‌ها مطالعه کرده‌ام قرار گرفته، و کتاب‌هایش توسط دوستانم به من معرفی شده بود اما قسمت این بود که برای اولین بار به سراغ این رمانش بروم.
پس از مطالعه‌ی مخلوقش هویت، قلم کوندرا همانی بود که نویسنده‌ها و دوستانم تحسینش می‌کردند. او را نویسنده‌ای با نبوغ، دانش و تسلط بالا دیدم و خوشحالم که در عمرم اگر حتی امروز پایانش باشد، دست‌کم یک عنوان از کتاب‌هایش را خواندم.
تنها موردی که شاید بتوانم در نقد یا بهتر بنویسم در تعجبم از او بنویسم این است که در جاهای مختلف بارها خوانده‌ام که کوندرا معتقد و گفته است: رمان نویس باید اولا چیزهایی را بنویسد که دیده و به آن اعتقاد دارد، دوما چیزی را بگوید که تا به حال نگفته و سوما در گذر زمان درهای جدید به روی خود بگشاید.
در مورد سوم گفته‌ی او (درهای نو)، کوندرا در قلم سیاه صاحب سبک نیست، نیاز نیست برای گفتن این مورد تمام کتاب‌هایش را خوانده باشم، با کمی جستجو به این ایمان رسیدم اما در بخش پایانی کتاب، تلاش می‌کند، قلمش را عوض کند و دقیقا اگر بخواهم از عبارت مترجم خوب کتاب وام بگیرم، وارد دنیای کافکایی شود! وارد فضایی که اط تسلط و توانایی‌های او خارج بود و این بخش از کتاب نقطه‌ی ضعف کوندرا بود، برای من آن بخش از تمام رمان متمایز بود، تمایز در ضعف و قدرت. این قلم جدید(در نویی که خود در گفته‌هایش نامیده) برای او سنگین بود و با تمام تسلطش به رمان از پس کار بر نیامد.
اما نهایتا قلمش را پسندیدم و خوشحالم که با او آشنا شدم و اگر عمرم کفاف دهد، عناوین بیشتری در آینده از او خواهم خواند.

گفتار اندر توصیف کتاب
رمانی قوی و مستحکم با شروعی جذاب، پرداخت بسیار قوی و پایانی معمولی اما مطلوب.
این رمان، یکی از کتاب‌هایی‌ست که می‌توان در بغل افرادی انداخت که معتقند ادبیات در دنیای امروز حرفی برای زدن ندارد. رمانی‌ست که کوندرا با تسلط به روان شخصیت‌هایش به شکل بسیار جالب از زبان شانتال، ژان مارک و گاهی از زبان راوی نقل می‌کند! جرقه‌ها در روابط، گفتگو‌های بین شخصیت‌ها، مجادله و چالش‌های شخصیتی و روانی‌شان به معنی واقعی کلمه خود خود درس زندگی‌ست و بنابراین، این رمان به شدت ارزش خواندن دارد.

گفتار اندر داستان کتاب
شانتال پس از مرگ فرزند پنج ساله‌اش به دلیل اتفاقاتی که در کتاب می‌خوانیم از همسرش جدا و پس از مدتی با ژان مارک ازدواج می‌کند. او و همسرش هر دو شاغل هستند اما درآمد او چند برابر شوهرش است و خانه‌ی آن‌ها نیز توسط شانتال خریداری شده و ما در این کتاب رویدادها و فراز و فرودهای زندگی آن‌ها را به شکل بسیار جالبی با نبوغ بالای نویسنده می‌خوانیم که نگاه و دید به موضوعات گاهی از چشمان شانتال، گاهی ژان مارک و گاهی نیز راوی‌ست!

مهم
در صورتی‌که به اسپویل کتاب بسیار حساس هستید، دو بخش بعدی (نقل‌قول نامه و بخش‌هایی مهم و جذاب کتاب) را تا پس از خواندن کتاب نخوانید و از آن عبور کنید، و اگر کمی حساس هستید، می‌توانید نقل‌قول‌ها را بخوانید اما از بخش «بخش‌هایی مهم و جذاب کتاب» حتما گذر نمایید.

نقل‌قول نامه
"مسبب حقیقی و تنها مسبب دوستی چنین است: فراهم آوردن آینه‌ای که دیگری بتواند در آن تصویر گذشته‌ی خود را ببیند، تصویری که، بدون نجوای ابدی خاطرات رفقا، مدت‌ها پیش ناپدید شده بود."

"پول برای به دست آوردن استقلال کافی نیست."

"هیچ‌کس نمی‌تواند بر ضد احساساتش کاری کند. احساسات وجود دارند و از دست هرگونه عیب‌جویی می‌گریزند. می‌توان خود را از کاری، یا از به زبان‌آوردن سخنی، سرزنش کرد، اما نمی‌توان خود را به سبب داشتنفلان یا بهمان احساس مورد سرزنش قرار داد، ولو به این دلیل ساده که هیچ نوع تسلطی به آن نداریم."

"اگر در معرض کین و نفرت قرار گیری، اگر متهم گردی و طعمه‌ی دیگران شوی... از کسانی که تو را می‌شناسند، می‌توانی انتظار دو نوع واکنش داشته باشی: برخی همرنگ جماعت می‌شوند، برخی دیگر محتاطانه وانمود می‌کنند که هیچ نمی‌دانند، هیچ نمی‌شنوند، به طوری که تو خواهی توانست به دیدن آن‌ها و سخن گفتن با آن‌ها ادامه دهی. این گروه دوم، که رازدار و آداب‌دانند، دوستان تو هستند. دوستان بع معنای مدرن کلمه."

"اگر بلند پروازی نداشته باشی، تشنه‌ی موفق شدن و به رسمیت شناخته شدن نباشی، در آستانه‌ی سقوط قرار می‌گیری."

"برای دشمنان آزادی نباید آزادی قائل شد."

بخش‌هایی مهم و جذاب کتاب
در فصل دهم شانتال می‌گوید:
آری، من می‌توانم دو چهره داشته باشم، اما نمی‌توانم در آن واحد هر دو را داشته باشم. در برابر تو چهره‌ای دارم که شوخ است و زمانی‌که در دفتر کارم هستم، چهره‌ای جدی دارم. تا کجا قادر خواهم بود که دو چهره‌ام را همچنان حفظ کنم؟ این کاری طاقت‌فرساست، روزی خواهد رسید که تنها یک چهره خواهم داشت. البته بدترین‌ آن دو را، یعنی چهره‌ی جدی، چهره‌ی رضایت آمیز را. آیا باز هم مرا دوست خواهی داشت؟
در فصل دوازدهم: ژان مارک به دنبال شانتال به محل کارش رفت و وارد اتاق کار شانتال شد. شانتال به او لبخند زد اما این لبخند سرد بود و شانتال هم‌چون مجسمه‌ای بی‌حرکت.
ژان مارک به این فکر می‌کرد که: اگر روزی تنها چهره‌ی شانتال، چهره‌ای باشد که به همکارانش، روسایش و زیر دستانش نشان می‌دهد، آیا باز هم او را دوست خواهد داشت؟
*************************************
در فصل چهاردهم:
غم دوری؟ چگونه می‌توانست غم دوری ژان مارک را احساس کند وقتی که او در برابرش بود؟ چگونه می‌توان از غیبت کسی که حضور دارد رنج برد؟
ژان مارک پاسخ را می‌داند: می‌توان از غم دوری در حضور یار محبوب رنج برد اگر آینده‌ای را در نظر آوردیم که یار محبوب دیگر وجود نداشته باشد.
*************************************
در فصل هفدهم: ژان مارک با شانتال پس از مرگ دوست قدیمیش ف. به قضاوت رفتارش پرداخت. این‌که آیا کار درستی کرده بود که به خاطر این‌که دوستش ف. در محفلی که جمعی پشت سرش غیبت می‌کردند او سکوت پیشه کرده بود؟ یا باید به جای سکوت به نفع او با همه می‌جگید؟
اصلا کار درست چه بود؟ آیا حق داشت از ف. بخواهد که بی‌طرف نباشد و در آن جمع خود را وارد چالش و خطر کند برای دفاع از او؟
************************************
در فصل بیست و ششم: شانتال و ژان مارک به رستوران رفتند و زوجی را در میز کناری‌شان دیدند که در سکوت بی‌پایان فرو رفته بودند. ژان مارک گفت:‌ آن‌ها خلوت خویش را با چه چیزی پر می‌کنند؟ شانتال گفت با سکوت. ژان مارک خندید و گفت هیچ عشقی با سکوت زنده نمی‌ماند.
*************************************
در فصل یازدهم: شانتال فرزند پنج ساله‌اش را از دست داده بود. شوهرش به او گفت: من نمی‌خوام که تو تسلیم افسردگی شوی. باید به سرعت فرزند دیگری داشته باشیم. پس از آن تو فراموش خواهی کرد. در آن موقع بود که شانتال تصمیم گرفت او را ترک کند.
*************************************
جایی که شانتال به ژان مارک می‌گوید: مردها دیگر برای دیدن من سر بر نمی‌گردانند.

کارنامه
تنها به خاطر موردی که در انتهای بخش «گفتار اندر ستایش کوندرا» نوشتم، یک ستاره از کتاب کسر و نهایتا چهار ستاره برایش منظور می‌کنم و ضمن این‌که آن‌را در بخش کتاب‌های محبوبم طبقه‌بندی می‌کنم، خواندن آن را به دوستانم نیز پیشنهاد می‌کنم.

دانلودنامه
فایل پی‌دی‌اف ترجمه‌ی سانسورشده و ای‌پاب متن انگلیسی و کامل را درکانال تلگرام آپلود نموده‌ام، درصورت نیاز می‌توانید آن‌‌هارا از لینک‌های زیر دانلود نمایید:
https://t.me/reviewsbysoheil/478
https://t.me/reviewsbysoheil/660
ششم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
بروزرسانی در تاریخ نوزدهم مردادماه یک‌هزار و چهارصد و دو

[Amira Mahmoud · Rating 2 out of 5]

كان هناك "ومضات" فلسفية عن الهوية، والموت وما إلى ذلك
هي فقط ما أعجبني...
وأرى أن القصة لم تخدم أبدًا رغبة كونديرا في التفلسف
أحترم كل كاتب يريد أن يثير القارئ ويربكه، خاصة حين يختار الأدب والرواية كمجال لفعل ذلك
ويترك الكتابات الفكرية التي تمتلئ بفضاء أوسع لذلك
لكن إذا لم تأتي (القصة والحبكة والأشخاص) قوية كفاية للتعبير عن القضية الفلسفية التي يريد إثارتها
فلا داعي لذلك!

*القراءة الأولى لكونديرا
ستتبعها محاولات أخرى
أرجو أن تكون أقوى...

تمّت

[Sherif Metwaly · Rating 1 out of 5]

لأعترف بأنني لم أقرأ في الفسلفة من قبل، ولا أعرف مدارسها ولا أنواعها، كل علاقتي بالفسلفة تتمثل في قراءات متفرقة لبعض الروايات ذات الطابع الفلسفي، وبناءً على هذه القراءات أكتب رأيي في هذه الرواية وفي فلسفة كونديرا.

هذه التجربة الثانية مع كونديرا، سبقتها تجربة أولى منذ عامين تقريبًا مع مجموعته القصصية (غراميات مرحة )، ولا أتذكر منها شيئًا، كل ما أتذكره أنني كنت أستغفر الله عقب كل قصة من قصصها، لا لأنها كانت خارجة، ولكن لأنها كانت تتراوح بين السخيفة والشديدة السخافة، المهم أنني أيقنت يومها أنني وكونديرا لن نكون على وفاق يومًا. ولأن المرء لا يتعلم من أول مرة، قررت بعد عامين كاملين أن أخوض تجربة ثانية معه، فكان هذا اللقاء.

أحاول منذ نصف ساعة تقريبًا أن أكتب نبذة عن هذه الرواية، أحاول أن أضع يدي على قصة أتكلم عنها، أو شخصية أحللها، أو معلومة أفيدكم بها، أو أي شيء ممتع يرغبكم فيها، ولكن لم أعثر على شيء مما سبق، ولا أجد في جعبتي سوى كلمات بسيطة عن فلسفة كونديرا المقحمة بين سطورها، وأعلم أنها لن تعجب محبيه – وحتمًا سينعتني بعضهم بالأحمق سرًا - فسامحهم الله مقدمًا.

الكاتب الناجح، الشاطر، الذي يستحق الثناء، هو الذي إذا رغب أن يطعّم روايته بنكهةٍ ما: سياسية، علمية، تاريخية، فلسفية أو غيرها من النكهات، كانت إضافة نكهته الخاصة على صُلب الرواية أشبه بوضع قطرة من ماء الورد في كوبٍ من الماء، فيُعطر روايته ويعطيها مذاقًا خاصًا منعشًا، وتمتزج فلسفته مع الرواية امتزاج ماء الورد بالماء، فلا تستطيع فصلهما عن بعضهما، ولا تشعر بالنفور من هذا المزيج، بل تقبل عليه إقبال الظمآن إلى الماء المنعش.
والكاتب الغير ناجح، هو الذي إذا أراد أن يطعّم روايته بنكهة ما، أقحمها في صلبها إقحامًا مستفزًا، كقطرة زيت يستحيل أن تمتزج بالماء ولو وقف على رأسه، كقالب من الطوب أُلقي في دلو الماء، ففاض الماء خارج الدلو وتناثر في الأرجاء، فلا أنت استطعت أن تتذوق قصة الرواية نفسها تمامًا كالماء المسكوب، ولا أنت استفدت من قالب الطوب، والذي إن أخرجته من الدلو وألقيته بالجوار كي يستعمله أحدهم في شيء آخر لكان أكثر إفادة. كونديرا مثال للنموذج الثاني من وجهة نظري.

تمت

[Semjon · Rating 4 out of 5]

Milan Kundera ist ein Meister der Romane über tiefgründige Liebesbeziehungen. Ich hatte eine Phase Anfang der 90er Jahre, in der ich viele seiner noch in der Tschechoslowakei spielenden psychologischen Liebesromane las. Die Identität aus dem Jahr 1998 unterscheidet sich schon durch seine Kürze von seinen frühen Werken. Die Handlung wirkt sehr reduziert. Es sind mehr Schlaglichtaufnahmen in kurzen Kapitel, die zwischen Chantal und ihrem Lebenspartner Jean-Marc hin und herspringen.

Chantal ist eine Frau, die mit ihrem Alter hadert. Nach einem schlechten Traum und einem unerfreulichen Barbesuch, will Jean-Marc wissen, warum sie so traurig sei. Darauf entgegnet sie ihm, dass die Männer ihr nicht mehr hinterherschauen. Dieser beiläufig geäußerte Satz bringt eine Kette von Handlungen, Missverständnissen, Gedanken und Träume in Gang, die sich bei allen Bemühen, die Beziehung am Leben zu erhalten, in eine immer größer werdende Distanz zwischen beiden entwickelt. Sieht man immer nur eine Seite von seinem Partner? Wie viele Gesichter hat der geliebte Mensch tatsächlich? Welches ist die wahre Identität? Am Ende wird es eine Spur zu surreal, Traum und Wirklichkeit sind noch schwer auseinanderzuhalten und bevor man enttäuscht die letze Seite aufschlägt, schaltet sich der allwissende Ich-Erzähler ein und hebt das Buch auf eine andere Ebene. Das ist bestimmt nicht jedermann Geschmack. Auf jeden Fall hat es mich sehr beschäftigt und ich bekomme das Buch nicht mehr aus dem Kopf. Ich bin in der Lage, mir den Schluss zu erklären. Ob der auch im Sinne des Autors ist, bleibt offen. Mir hat diese Novelle sehr gefallen. Es macht Lust, mal wieder einen frühen Kundera zu lesen.

[Mehrdad Zaa · Rating 4 out of 5]

«مردها دیگر برای دیدن من سر بر نمی‌گردانند»
کوندرا با استادی تمام، با همین یک جمله وارد بخشی از دنیای نهان و خصوص یک زن می‌شود و جزء ناشناخته‌ای از هستی را آشکار می‌سازد و با ظرافت وسادگی، درس انسان‌شناسی می‌دهد. این اتفاق در طول کتاب بارها تکرار شده است و دقت‌نظر نویسنده تعجب و تحسین را برمی‌انگیزد
رمان هویت پر است از جملات بصیرت‌افزا و تامل‌برانگیز، اما به نظرم سیر داستانی جذابی ندارد و به خصوص پایان‌بندی آن چنگی به دل نمی‌زند

[Roula · Rating 5 out of 5]

Για αλλη μια φορα μου συμβαινει αυτο το ευλογημενο πραγμα: να διαβαζω ενα βιβλιο τη στιγμη ακριβως που το χρειαζομαι και τα λογια , οι λεξεις να πεφτουν πανω στην ψυχη μου σαν φαρμακο.αυτο ηταν η "ταυτοτητα" για μενα.ενα βιβλιο που απο την πρωτη εως την τελευταια σελιδα ειχε να πει πραγματα που με αφορουσαν και που ο μεγιστος κουντερα καταφερνει να τα πει μεσα απο 2 μονο χαρακτηρες και σε λιγοτερο απο 200 σελιδες..τα θεματα και οι επιρροες του ειναι γνωστα, ομως αυτο που εδω απασχολει περισσότερο τον συγγραφεα ειναι το ποιοι πραγματικα ειμαστε αν ξεφλουδισουμε απο πανω μας ολες τις στρωσεις που μας εχουν επιβληθει απο τον περιγυρο μας.μενει τιποτα τελικα?ή μηπως παντα θα χρειαζομαστε ενα συντροφο , ενα φιλο ή οποιονδηποτε τελοσπαντων θα ειναι σε θεση να μας καθορισει την ταυτοτητα?
Το κατατάσσω εκει ψηλα με την "αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι".Αριστουργημα..

[Peiman · Rating 5 out of 5]

هویت، چه اسم جذابی و چه داستان جذابی. داستان دو شخصیت اصلی داره شانتال و ژان مارک که یک زوج هستند. یک روز شانتال به ژان مارک میگه مردها دیگه برای دیدن من برنمیگردند. و این شروع ماجرای داستانه. چقدر این جمله در عین سادگی عمیق و عجیبه.تمام طول کتاب چه از زبان دو شخصیت اصلی و چه گفتگوها واقعا جذابن. در تمام مراحل شما نمیتونید فقط به یک طرف حق بدید گویا هر دو نفر حق دارن ولی این رو فقط ما میدونیم که از همه چیز آگاهیم نه شخصیت ها که فقط دیدگاه خودشون رو میدونن و این نگاه چقدر فلسفی و روانشناسانه به خواننده هبه شده. شروع، ادامه و پایان همه خوب بودند. لذت بردم از خوندن این کتاب

[M.rmt · Rating 4 out of 5]

میلان کوندرا در این کتاب هم مثل آثار سابقش، به بهترین نحو دغدغه های انسان امروزی به تصویر می کشه،خواننده با نگرانی و دلهره ،همراه با حس پوچی ناشی از جامعه مدرن دست و پنجه نرم میکنه و خودشو در قالب شخصیت ها قرار میده و میتونه با تمام وجود حسشون کنه...
پ.ن:کتاب حدود 160 صفحه بود اما حدود 4 صفحه جملات زیبا ازش برداشتم.
به معنای واقعی کلمه کتاب خوبی بود.

[Jenny Yates · Rating 3 out of 5]

This small gripping novel is the story of two lovers, Jean-Marc and Chantal. It moves from one to the other, following assumptions, emotions, beliefs and ideas - some shared, but mostly held in secret. It's about being seen, and about how we see each other. Identity is not fixed but is drawn from the mirrors around us.

One of the messages of this novel is that, in order to love, you need to be certain that you know who the other person is. Once you start to doubt your lover's identity, love is eroded. In this novel, when love starts to crumble, the lovers encounter their own secret fears. For Chantal, this means being naked, and for Jean-Marc, it means becoming a beggar. The desperation of their own fears drive them back to the safety of their relationship.

One thread of the story concerns Jean-Marc and his friend F (who is nameless because he is rejected as a friend). Jean-Marc does not trust F any more, and withholds recognition of their shared past.

Throughout the book, every trembling inner movement is echoed by some outer event, even if only a passing glance or a quick conversation. This gives the novel a sure rhythm.

[Mohamed Shady · Rating 4 out of 5]

الممتع فى روايات كونديرا هى وجهات النظـر اللا نهائية التى تحيط بها ..
يمكن لآلاف من البشـر، ومن كل الأجناس والأشكال، قراءة هذه الأعمال وسيراها كلٌ منهم بصـورة مختلفة عن الآخـر..
ماذا يقصد كونديرا ؟ ماذا يريد أن يقول ؟
لن تعرف أبـدًا ..
ربما لهذا يعجز الكثيرون عن الكتابة عنها ..
هنا يتحدث عن "الهوية" ..
أيّ هوية ؟
هوية الحب الضائع وسط متاهات ال��كاذيب ؟
هوية الوطن الصامد رغم كل شئ ؟
هوية الجنس الذى يتوّج الحب ؟
هوية الذكريات البعيدة القريبة ؟
أم هوية كل ذلك ؟

كالعادة يبدو كونديرا كمحرّك للعرائس .. يخلق شخصياته من العدم وينتهى بها لتصبح كل شئ .. يضخّمها ويعظّمها ويجعل منها محورًا .. يشرّحها نفسيًا وجسمانيًا ويصف رغباتها المكبوتة والظاهرة.. يتحدث بلغة العالم بكل شئ، ويسرد بأسلوب التمكن والظفـر..

بدأتها منذ فترة طويلة، وتوقفت خلال قراءتها مراتٍ عدة، وفى كل مرة أعود لأقرأها من البداية فأجد أنها تحوّلت وتغيّرت واختلفت ..

تظهر على الغلاف إحدى لوحات "بيكاسو" التكعيبية، التى ترسم صورة امرأة غير واضحة المعالم، وهى أفضل ما يمكن اختياره لرسم "شانتال" بطلة الرواية التى تبحث عن جمالها وسط رسائل الحبيب المجهول..

ترجمة المركز الثقافى العربى للمترجم "محمد التهامى العمارى" غاية فى الروعة والجمال، وهى أفضل بكثير من نسخة د. "أنطون حمصى" الموجودة على الانترنت.

استمتعت بها كثيرًا كثيرًا كثيرًا ..

[Reza Mardani · Rating 4 out of 5]

1. موضوع کتاب هرچند تکراری، ولی پرداختش عالیه
2. هر دو شخصیت کتاب عالیه، خیلی جاها با ژان مارک و خیلی جاها می تونید با شانتال همزاد پنداری کنید، طوریکه فکر می کنید داستان در مورد زندگیه خودتونه
3. ترجمه کتاب واقعا خوب و روانه ولی به هیچ وجه مقدمه مترجم رو نخونید، یا لااقل بذارید بعد از تموم شدن کتاب برگردید و بخونیدش، جناب مترجم زحمت کشیدن و کل قصه رو لو دادن، چیزی که شما تو اواسط کتاب تازه متوجه اش می شید رو همون اول تو مقدمه گفته !

[Inna · Rating 3 out of 5]

Під такою багатообіцяючою назвою ховався такий слабкий сюжет. Для мене цей роман здебільшого звівся до того, як люди здатні накручувати себе до межі, коли у парі нема нормальної комунікації.
Тягне перечитати «Вальс на прощання», там я хоча покайфувала під час читання.

п.с. «- Нічого не можу тобі сказати. Дружба – проблема не для жінок.
- Що ти маєш на увазі?
- Те, що сказала. Дружба – чоловіча проблема. Це чоловіча романтика. Не наша.»
Типове дурнувате у автора