Το ξύλινο παλτό

by Katerina Gogou, Κατερίνα Γώγου

Genres: Poetry

47 pages, Paperback

First published January 1, 1982

About the author

Katerina Gogou (Greek: Κατερίνα Γώγου) was a Greek anarchist poet, author and actress. Before her suicide by pill overdose at the age of 53, Gogou appeared in over thirty Greek films.

Βorn in Athens, Greece. One of her books was translated into English, "Three clicks left" in the United States in 1983 by Jack Hirschman and published by "Night Horn Books" in San Francisco. The Greek title was, 'Τρία κλικ αριστερά', and first published by Kastaniotis in 1978. Her poetry was known for its rebellious and anarchist content.

Numerous poems written by Gogou appeared in the Greek film 'Parangelia' about the life of Nikos Koemtzis who, in 1973, killed three individuals (two of whom were policemen) and injured another eight at a bouzouki club in Athens over a dance.

Reviews

[Sofia · Rating 5 out of 5]

Θα σας πω ειλικρινά τι συμβαίνει με την Γώγου.
Διαβάζω τα ποιήματα της και τα περισσότερα μιλούν για χαφιέδες και πρέζα, με λόγια και ύφος που κακά τα ψέματα φαντάζει ξεπερασμένο.
Σε κάθε της όμως ποιητική συλλογή θα σκοντάψω σε στίχους όπως τον παρακάτω:

Τα όνειρά τους
χιλιάδες χρόνια πέφτανε χωρίς ήχο στο πάτωμα
σε μια χαραμάδα κρυβόντουσαν
γινόντουσαν αράχνες
από εκεί έβγαινε και μεγάλωνε και τρεφόταν
το μόνο πράγμα που τους ένωνε
Τώρα οι άνθρωποι
μόνο στον φόβο ενώνονταν
Τώρα οι άνθρωποι
είχανε άσχημο χρώμα πρασινοκίτρινο
και στο μέρος της καρδιάς
αναβόσβηνε συνεχώς
το κόκκινο φως κινδύνου

Και πάντα ξαναθυμάμαι γιατί την αγαπώ τόσο πολύ. Η Γώγου είδε τον μέσο άνθρωπο, το ανθρωπάκι για την ακρίβεια, κατάματα.
Πήρε όλο το βάρος του μικροαστού στους ώμους της και το απέδωσε με τέτοιον τρόπο που παραμένει πάντα, δυστυχώς ή ευτυχώς, επίκαιρος.
Σε κάθε ποιητική συλλογή της Γώγου θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που είτε θες να ξεχάσεις, είτε να θάψεις.
Πέντε αστέρια, γιατί ξέρει πώς να σε ξεμπροστιάζει.

[Magdalen · Rating 4 out of 5]

Είμαι βαθιά λυπημένη. Μια λύπη που δεν έχει όνομα.
Μια λύπη που δεν έχει ξανά ποτέ γραφτεί.
Ο σκορπιός όταν κυκλώνεται
καρφώνει την ουρά με τη δαγκάνα του απάνω του.
Την καρφώνει στο σώμα.



Ο φόβος γεννάει συνέχεια αυγά
γεμίζει το σπίτι τα δόντια οι σκάλες τα μαλλιά
αργά αίματα
έχει φύγει τώρα ο ήχος έχει πάψει η ποίηση
γλιστράει απ' την ερημιά και μπαίνει μέσα η τρέλα.
Που είσαστε; Που πήγατε;
....κανείς δεν με θυμάται....

[ECG ☕ · Rating 3 out of 5]

"Σάββατο να 'ναι ή Κυριακή... αυτές οι μέρες μοιάζουν."

"Περπατάω παράλογη σ' αντιστραμμένη λογική
δίκαιη μόνο και αποφασιστική
να κάνω πράξη όλα όσα έχω σκεφτεί
να κάνω πράξη όσα έχω γράψει."

"Η μνήμη των πουλιών είναι η διάταξη των άστρων
η μνήμη των ανθρώπων είν' τα ταξίδια των πουλιών
κι οι πάσσαλοι -ταξίδια κοπαδιών-
που τους κρατάνε κάτω..."

[Maria Bikaki · Rating 2 out of 5]

έπρεπε να δω καλύτερα την πάστα φλώρα. η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου μου προκάλεσε το λιγότερο κατάθλιψη.Μη με ρώτησετε γιατί δεν κατάλαβα και πολλά μόνο οτι διαβάζοντας το ενιωσα μια θλίψη και μια μαυριλα. δε θέλω να νιώθω θλίψη όταν διαβαζω.

[Δημήτρης · Rating 5 out of 5]

"Τα μάτια μου βασιλεμένα επάνω θα κοιτάν
ήλιοι θ' ανεβοκατεβαίνουνε
στις πέρα συνοικίες
στιχάκια που δεν πρόλαβα
να κάνω για ζωή
αιμάτινη κλωστή
θα τρέχουν απ' το στόμα μου
κι από την τρύπια τσέπη μου
χιλιάδες αποκόμματα της θύρας 13".

[Marinetta · Rating 4 out of 5]

22
...
δεν αφήνουν
τα ιερά κόκαλα των νεκρων αδερφών μου
να θάψω
τα μάτια μου ράψανε
δεν βγαίνουν τα όνειρα
δεν μπορώ πια να κλάψω
...

[Myrto Pardalaki]

"Πέρα στο βάθος μακριά αναβουνε ενα ενα τα φώτα του βραδιου και ετσι όπως γίνεται με ολους τους ανθρώπους ήρθε και σφηνωθηκε μες στο μυαλό μου ενα σπουδαίο αμερικανικό τζουκ μποξ με φωταγωγημενα εκατομμύρια χρωμάτιστα φωτάκια και πέφτανε βροχή τα ταληρα και τρέχανε νεράκι τα τραγούδια χειμώνας κι όλη η ζωη μας ξενιτιά και τα τραγούδια δεν ειν' μωρέ για μερικούς και βάσανα γι'άλλους και το πέτσινο σακάκι του Αντώνη απ'την Τουρκία δυο φορες ξενάκι αυτός και μια που το πουλούσε κι όλων τα ρούχα μας πλεανε γιατι αδειαζε η ψυχή μας και που κανένας μας δεν γύρεψε γιατρό γιατι σε τέτοιους καιρούς οι άνθρωποι δεν μπιστευονται πάρα τους λαβωμένους κι όσοι μας μίλαγαν για επιλογές ήτανε όλοι μπάσταρδοι πέρα για πέρα πουλημένοι κι ήτανε που λιγοστεύαμε και καταχωνιαζαμε το συναίσθημα να μοιάζουμε με πορωμενους για να φαινόμαστε πολλοί κι ετσι βραδιές σαν τούτη εδω γεμίζουμε τα καφενεία της υπομονής για να ακόνισουμε την εμμονή μας και εγω, πως μου ρθε να γράψω ποιήματα ακόμα πιο πολυ δεν έχω τόπο να σταθώ και με το ίδιο παιδικό παράπονο κοτζάμ γυναικα τωρα όλο να ντρέπομαι και πρέπει ακόμα να σκληρυνω και τωρα δεν έχω τι αλλο να πω σπάνε τα κομμάτια μας σαν αστραπές στον ουρανό και πάντα όλοι να μας διατάζουνε διαλυθειτε ησύχως κι όμως ετσι που με οξυγονοκολλησανε δεμένη χειροποδαρα σε τούτη τη ζωη σε τούτη την καρέκλα ετσι και της χώσω μια στον ουρανό-κοίτα ψηλα-θα πιάσει να βρέχει..."

[George Gkoutis · Rating 4 out of 5]

Πιο απαισιοδοξο θλιμμενο υφος, σε συγκριση με τα δυο πρωτα. Εχει και καποια πολιτικα νοηματα, και θιγει αρκετα "ευαισθητα" θεματα.

"Ξεφόρτωσε το τρένο στο σταθμό
παιδάκια που δεν ξέρανε πού τα πηγαίνουν
χαμηλά σύννεφα και λυπημένους επιβάτες."

"Η μνήμη των πουλιών είναι η διάταξη των άστρων
η μνήμη των ανθρώπων είν' τα ταξίδια των πουλιών"

"Τώρα οι άνθρωποι, μόνο στο φόβο ενωνόνταν.
Τα όνειρά τους, λυπημένες κόλλες απ' τα παράθυρα φτερούγιζαν"

[Nena · Rating 3 out of 5]

Η ποίηση της Γώγου έχει μέσα του της κάτι το σκοτεινό, λέξεις που σε καταλύουν συθέμελα χωρίς να ομοιοκαταληκτούν. Εικόνες ανατρεπτικές, μια αλληλουχία σκέψεων που βγάζουν λογική από το παράλογο. Θλίψη, παράπονο, ζωή, έρωτας μέσα από την πένα της παίρνουν την μορφή της εξέγερσης.

[Ρωμανός · Rating 5 out of 5]

"Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου."

[Jimmakos Gavagias · Rating 4 out of 5]

We all sometimes carry-wear a wooden coat.The kind one that makes us go only forward or backwards and doesn't let us take the course we really desire.Thank god(sic) there are poets like Gwgou that decode and describe this situations and feelings and we can understand that we are not alone and we can throw it away.Poem n.23 was a revelation,i was astonished and there are not many things that can surpsise me in such a grade.
I am,I want, I can...

[Al Capwned · Rating 3 out of 5]

Η Κατερίνα Γώγου στο καθιερωμένο ύφος της. Η συγκεκριμένη δουλειά της δε με ενθουσίασε τόσο όσο άλλες.