What do you think?
Rate this book
Duivel #1
Profeet van de Duivel
De verschrikkelijke Zabatha, leider en profeet van de Cataristen en de trouwste dienaar van de verboden god Cataris, ontdekt in de jeugdige en innemende Marak, een kind nog, een uitzonderlijk talent om magie te kanaliseren.
In deze wereld waarin priesters en monniken de energie van hun god kunnen omzetten in magie, zou Zabatha de jeugdige Marak maar wat graag tot zijn onderdaan maken. Hij ziet in Marak een pion van het kwaad die de Cataristen wel eens de wereldheerschappij zou kunnen bezorgen.
De arme Marak weet van niets. Erger nog, hij is voor het leven getekend op een manier die hem duidt als een aanhanger van de gevreesde Cataristen. Gelukkig krijgt hij steun uit onverwachte hoek. Hogepriesteres Verina neemt het voor hem op en Marak stemt in met haar verzoek de Proef te ondergaan, om na te gaan hoe groot zijn talent precies is. De gevolgen blijven niet uit. Tegen zijn zin krijgt Marak een sleutelrol toebedeeld in het spel dat de godsdienstwaanzinnige Zabatha met de wereld speelt...
In deze wereld waarin priesters en monniken de energie van hun god kunnen omzetten in magie, zou Zabatha de jeugdige Marak maar wat graag tot zijn onderdaan maken. Hij ziet in Marak een pion van het kwaad die de Cataristen wel eens de wereldheerschappij zou kunnen bezorgen.
De arme Marak weet van niets. Erger nog, hij is voor het leven getekend op een manier die hem duidt als een aanhanger van de gevreesde Cataristen. Gelukkig krijgt hij steun uit onverwachte hoek. Hogepriesteres Verina neemt het voor hem op en Marak stemt in met haar verzoek de Proef te ondergaan, om na te gaan hoe groot zijn talent precies is. De gevolgen blijven niet uit. Tegen zijn zin krijgt Marak een sleutelrol toebedeeld in het spel dat de godsdienstwaanzinnige Zabatha met de wereld speelt...
334 pages, Paperback
First published April 1, 2009
About the author
Adrian Stone
11 books44 followersAdrian Stone is an alias for the Dutch writer Ad van Tiggelen. Adrian has always had a passion for fantasy, already from a young age.
At the end of the seventies he was one of the first people in The Netherlands to play the then unknown game of Dungeons & Dragons with a group of friends, something he continued to do for twenty years. In his working life Adrian became an investor, a profession which caused him to travel widely and in which he has given countless presentations on amost all continents.
Also in his private life he liked to travel and his visits to strange cultures and ancient holy places intensified his interest in religions and spirituality. After having gradually perfected his communicative skills, Adrian decided to start writing fantasy books. He likes to write action packed books which also have some deeper spiritual meaning. Adrian thinks that fantasy books offer the best possible platform to create a world which seems far away but nevertheless is close to our heart.
At the end of the seventies he was one of the first people in The Netherlands to play the then unknown game of Dungeons & Dragons with a group of friends, something he continued to do for twenty years. In his working life Adrian became an investor, a profession which caused him to travel widely and in which he has given countless presentations on amost all continents.
Also in his private life he liked to travel and his visits to strange cultures and ancient holy places intensified his interest in religions and spirituality. After having gradually perfected his communicative skills, Adrian decided to start writing fantasy books. He likes to write action packed books which also have some deeper spiritual meaning. Adrian thinks that fantasy books offer the best possible platform to create a world which seems far away but nevertheless is close to our heart.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
September 27, 2013
In het koninkrijk Carolia is het vereren van de duistere godheid Cataris verboden. Onder de ontevreden bevolking vergaart de godheid met zijn belofte van een beter hiernamaals echter steeds meer volgelingen. Deze opstandige Cataristen worden aangevoerd door de profeet Zabatha, die in de geest van zijn godsdienst letterlijk over lijken gaat om zijn doel te bereiken: alleenheerschappij van zijn god. De jonge Marak wordt opgeleid als priester van Cataris, maar zijn leven verandert abrupt wanneer de profeet gevangen wordt genomen en de tempel met zijn volgelingen wordt vernietigd. Marak krijgt een tweede kans, maar wanneer Zabatha ontsnapt wordt Marak voor het blok gezet. Kan hij de invloed van zijn vroegere cultus weerstaan, of blijft hij trouw aan zijn nieuwe levenspad?
Fijn debuut
Profeet van de Duivel is het debuut van de Nederlandse Adrian Stone. Hierin introduceert hij zijn wereld waarin de Duivel-trilogie en later het Rune-tweeluik zich zullen afspelen. In dit allereerste boek volgen we de getalenteerde Marak en zijn drie metgezellen in hun queeste om de ontsnapte Zabatha wederom gevangen te nemen. Hierbij worden ze natuurlijk van alle kanten tegengewerkt door sympathisanten van de profeet.
Marak en zijn metgezellen belanden van het ene avontuur in het andere en deze actiegerichte aanpak maakt het dat je als lezer door wil blijven lezen. De schrijfstijl van Adrian Stone is daarbij heel erg toegankelijk en dit zorgt ervoor dat er behoorlijk wat vaart in het verhaal zit. Dat het boek zo snel wegleest komt daarnaast ook door het niet al te gecompliceerde verhaal. Dit is niet storend, maar zorgt er in sommige delen voor dat er wel wat voorspelbaarheid in sluipt. Vooral de personages zijn daar onderdeel van, zij verbergen weinig subtiel hun ware aard. Dit had met een wat listigere uitwerking het verhaal nog veel sterker en spannender gemaakt.
Wil je de gehele recensie lezen? Klik dan hier:
http://www.fantasywereld.nl/recensies...
Fijn debuut
Profeet van de Duivel is het debuut van de Nederlandse Adrian Stone. Hierin introduceert hij zijn wereld waarin de Duivel-trilogie en later het Rune-tweeluik zich zullen afspelen. In dit allereerste boek volgen we de getalenteerde Marak en zijn drie metgezellen in hun queeste om de ontsnapte Zabatha wederom gevangen te nemen. Hierbij worden ze natuurlijk van alle kanten tegengewerkt door sympathisanten van de profeet.
Marak en zijn metgezellen belanden van het ene avontuur in het andere en deze actiegerichte aanpak maakt het dat je als lezer door wil blijven lezen. De schrijfstijl van Adrian Stone is daarbij heel erg toegankelijk en dit zorgt ervoor dat er behoorlijk wat vaart in het verhaal zit. Dat het boek zo snel wegleest komt daarnaast ook door het niet al te gecompliceerde verhaal. Dit is niet storend, maar zorgt er in sommige delen voor dat er wel wat voorspelbaarheid in sluipt. Vooral de personages zijn daar onderdeel van, zij verbergen weinig subtiel hun ware aard. Dit had met een wat listigere uitwerking het verhaal nog veel sterker en spannender gemaakt.
Wil je de gehele recensie lezen? Klik dan hier:
http://www.fantasywereld.nl/recensies...
December 20, 2013
Soooo, let’s do this. I bought the entire trilogy a couple of years ago at the Elf Fantasy Fair. A friend of mine had read the entire trilogy and found it enjoyable. At the fair, I was presented with the last batch of the trilogy, so I figured “why the hell not?” I had nothing to lose and the purchase wouldn’t cost me too much. Let’s go out on a limb and give this a shot. I had contemplated getting the series before, but the local bookshop never had part one. So, there’s no day like today and let’s just take this thing with me.
“Profeet van de Duivel” is the debut novel of Dutch fantasy writer Adrian Stone. Debut novels are interesting things, especially when reading ones by authors whose later novels become very popular. They often show promise, but are nevertheless deeply flawed. Look at Terry Pratchett’s Discworld series. I really like that one, but the first novel in the series pales in comparison to Pratchett’s more mature works. I dare say it’s not even that good. That in itself makes sense; you do not become a great writer overnight. It takes practice and above all you have to try and establish your own voice.
Stone is obviously at this point. His earliest work shows promise, but it is deeply, deeply flawed. The concept in itself is interesting enough, there are no gaping plot holes and I am a sucker for religious conflict in general. The real issues I have all have to do with the structure of this novel.
One of the major, major flaws of this novel is quite simply “too much exposition.” Stone hasn’t quite grasped the concept of ‘show, don’t tell’ yet. Characters give their full biography upon being introduced, including their motivations. Armana is quite literally introduced like this: “This is my daughter. She recently became a priest and is an extremely good healer.” Now that passage, my friends, is cringe worthy; that’s not how real life works. I don’t introduce my friends by stating their full name, occupation, special talents and hobbies. That just doesn’t work. The same goes for other stuff: you really don’t have to tell me the juice of the tree induces trance-like states if the next passage is literally about said stage. It’s a waste of ink. Stop assuming I’m an idiot and just show me, I’ll come to the right conclusion without you taking me by the hand.
The absolute worst example of this, and I am actually a bit pissed about this one, is the statement that a character is a traitor a mere 10 pages after the character is introduced. What the hell? Way to kill the shock-effect. Wouldn’t it be much more effective to receive the knowledge that traitormctraitorpants is a traitor after he’s done the betraying? The effect is that I’m obviously not going to care about this character. It’s not even a spoiler, because the surprise is spoiled by the character himself 10.pages.after.being.introduced.
The second major flaw, in my opinion, is the fact that this novel is basically a long sequence of action scenes. This novel, I kid you not, misses at least a 100 pages of establishing relationships between characters and character building. How am I supposed to care for a character if I barely get any time to get to know them? Seriously, Marak gets his second chance at the temple of Ava. Okay, good, show me his life there. Did he have a hard time letting go of everything he has been taught to believe up until that point? Did he make friends? How did he make friends? What does he do on a regular day? Are people giving him a hard time because he’s a former member of a forbidden cult? Obviously they do, but please, show me. Instead, Marak arrives at the temple and after that we jump about three years ahead in time to the day Marak is banished from the temple. If Ava is supposed to be his saviour, will you at least show me how?
But okay, good, Marak flees to the priestess who saved him all those years ago and becomes a part of her family. But then we skip ahead to the day the priestess is killed and he has to flee again. What the hell? I want to care about these characters, but please, give me a chance to do so. I want to know the family dynamics of Marak’s adopted family. He mentions that he has fallen in love with Armana, but that gets mentioned once and then that entire subplot is abandoned. Why tell me if you’re not going to do anything with it? What is Marak’s relationship with Armana anyway? Does she know he has the hots for her? Do they barely tolerate each other or are they friends?
Speaking of a lack of character building, it shows most painfully in the subplot on Armana’s ‘love’ for traitormctraitorpants. They barely spend any time together, but as soon as count Sexy and Marak are stuck on the island, they decide to have sex. Armana says that she barely tolerates him, but why did you decide to bed him in the first place then? It would’ve taken 10 pages at most to tackle their relationship and give them a better reason for hooking up than “he doesn’t treat me differently just because I’m powerful.” They have no chemistry; I don’t even understand why she decided this would be a good idea. I’m hoping she’ll turn out to be preggers, that sounds like fun. Anyway, this subplot didn’t work because a: we get no insight in how the two of them got together and what drove either of them and b: This would have worked a lot better if we hadn’t known in advance that traitormctraitorpants was a traitor. Imagine the shock value when we find out. I mean, Armana is shocked when she finds out, but I can’t bring myself to care because we knew this was going to happen all along. It’s like this big barrier stopping me from getting emotionally attached to a character.
So yeah, that’s the major flaws for you. It’s not all bad, the novel is an entertaining read in itself. I’m interested to see how Stone will develop as a writer, there is potential and I’m curious to see how it will develop itself.
“Profeet van de Duivel” is the debut novel of Dutch fantasy writer Adrian Stone. Debut novels are interesting things, especially when reading ones by authors whose later novels become very popular. They often show promise, but are nevertheless deeply flawed. Look at Terry Pratchett’s Discworld series. I really like that one, but the first novel in the series pales in comparison to Pratchett’s more mature works. I dare say it’s not even that good. That in itself makes sense; you do not become a great writer overnight. It takes practice and above all you have to try and establish your own voice.
Stone is obviously at this point. His earliest work shows promise, but it is deeply, deeply flawed. The concept in itself is interesting enough, there are no gaping plot holes and I am a sucker for religious conflict in general. The real issues I have all have to do with the structure of this novel.
One of the major, major flaws of this novel is quite simply “too much exposition.” Stone hasn’t quite grasped the concept of ‘show, don’t tell’ yet. Characters give their full biography upon being introduced, including their motivations. Armana is quite literally introduced like this: “This is my daughter. She recently became a priest and is an extremely good healer.” Now that passage, my friends, is cringe worthy; that’s not how real life works. I don’t introduce my friends by stating their full name, occupation, special talents and hobbies. That just doesn’t work. The same goes for other stuff: you really don’t have to tell me the juice of the tree induces trance-like states if the next passage is literally about said stage. It’s a waste of ink. Stop assuming I’m an idiot and just show me, I’ll come to the right conclusion without you taking me by the hand.
The absolute worst example of this, and I am actually a bit pissed about this one, is the statement that a character is a traitor a mere 10 pages after the character is introduced. What the hell? Way to kill the shock-effect. Wouldn’t it be much more effective to receive the knowledge that traitormctraitorpants is a traitor after he’s done the betraying? The effect is that I’m obviously not going to care about this character. It’s not even a spoiler, because the surprise is spoiled by the character himself 10.pages.after.being.introduced.
The second major flaw, in my opinion, is the fact that this novel is basically a long sequence of action scenes. This novel, I kid you not, misses at least a 100 pages of establishing relationships between characters and character building. How am I supposed to care for a character if I barely get any time to get to know them? Seriously, Marak gets his second chance at the temple of Ava. Okay, good, show me his life there. Did he have a hard time letting go of everything he has been taught to believe up until that point? Did he make friends? How did he make friends? What does he do on a regular day? Are people giving him a hard time because he’s a former member of a forbidden cult? Obviously they do, but please, show me. Instead, Marak arrives at the temple and after that we jump about three years ahead in time to the day Marak is banished from the temple. If Ava is supposed to be his saviour, will you at least show me how?
But okay, good, Marak flees to the priestess who saved him all those years ago and becomes a part of her family. But then we skip ahead to the day the priestess is killed and he has to flee again. What the hell? I want to care about these characters, but please, give me a chance to do so. I want to know the family dynamics of Marak’s adopted family. He mentions that he has fallen in love with Armana, but that gets mentioned once and then that entire subplot is abandoned. Why tell me if you’re not going to do anything with it? What is Marak’s relationship with Armana anyway? Does she know he has the hots for her? Do they barely tolerate each other or are they friends?
Speaking of a lack of character building, it shows most painfully in the subplot on Armana’s ‘love’ for traitormctraitorpants. They barely spend any time together, but as soon as count Sexy and Marak are stuck on the island, they decide to have sex. Armana says that she barely tolerates him, but why did you decide to bed him in the first place then? It would’ve taken 10 pages at most to tackle their relationship and give them a better reason for hooking up than “he doesn’t treat me differently just because I’m powerful.” They have no chemistry; I don’t even understand why she decided this would be a good idea. I’m hoping she’ll turn out to be preggers, that sounds like fun. Anyway, this subplot didn’t work because a: we get no insight in how the two of them got together and what drove either of them and b: This would have worked a lot better if we hadn’t known in advance that traitormctraitorpants was a traitor. Imagine the shock value when we find out. I mean, Armana is shocked when she finds out, but I can’t bring myself to care because we knew this was going to happen all along. It’s like this big barrier stopping me from getting emotionally attached to a character.
So yeah, that’s the major flaws for you. It’s not all bad, the novel is an entertaining read in itself. I’m interested to see how Stone will develop as a writer, there is potential and I’m curious to see how it will develop itself.
December 10, 2013
Marak komt tijdens aanvallen van de rode priesters in het kamp van de tegenpartij. Dit in eerste instantie tegen zijn wil en tegen de wil van zijn vijanden, maar zijn redder is de hogepriesteres van Viguru. Zij heeft een stuk goeds gezien in Marak. Maar Marak is getekend en als dan de hogepriester Zabatha van de Cataristen hem ook nog zegt zijn afkomst niet te verloochen, maakt dat de zaak nog moeilijker. Marak levert een strijd. Tegen zijn omgeving, want hij kiest ervoor om priester van Ava te worden, maar ook met zichzelf. Zijn hoogtepunt komt als hij met Armana, priesteres van Viguru en dochter van Verina, Maraks redder en slachtoffer van de Cataristen, Sajud, Hogepriester van Vorg en Egon, Generaal van de koninklijke garde, achter Zabatha aan moeten. Marak moet tijdens zijn reis en zijn gevecht kiezen, voor zijn geloof of zijn afkomst.
---
In eerste instantie dacht ik "Dit boek is niets voor mij". Ik ben niet echt een fantasylezer en mijn hart gaat uit naar thrillers. Dit boek was dan ook meer een proever. Tuurlijk heb ik in het verleden wat fantasy gelezen. Maar niet dat ik niet weg kon leggen.
Profeet van de duivel was voor mij ook niet meer dan een boek voor in de tram op weg naar en van mijn werk. Maar het werd meer. Dit boek bracht me ergens. Ik wil niet zeggen dat het me mijn halte deed vergeten. Daarvoor weet ik de weg te goed, maar het deed me wel mijn omgeving vergeten en de muziek die ik altijd op heb, niet meer horen. Het verhaal trok me en ik kon me soms niet in houden om niet op weg naar mijn werk te gaan alleen maar om te lezen. Verschrikkelijk was het voor mij ook toen ik vandaag mijn boek pakte en dacht ik pak nog een paar pagina's. Ik had niet het gevoel dat ik al op het eind was. Maar ik hoefde nog maar 2 pagina's en toen was het uit. Ik was geschokt. Ik bekeek de pagina en ik bladerde terug. Was het echt over? Was de reis voorbij...? Maar ik heb nog zoveel vragen.
Het verhaal was heerlijk geschreven. Het leest als een speer. De hoofdpersonen zijn zo beschreven dat je net een stukje van de sluier ziet en de emoties en de geschiedenis, maar net niet genoeg om tijdens het verhaal de personages beter te leren kennen. Je leert ze kennen tijdens de reis. en dat is de bedoeling van een verhaal. Je moet de personages leren kennen.
Stone heeft mij (in zijn eerste boek voor mij) laten zien dat hij de kunst van opbouw van personages weet. Hij geeft mij het gevoel dat ik de personages leer kennen via de reis. Dat is heerlijk. Marak werd een vriend. Ik heb genoten en verlang naar het vervolg. En daar ben ik nu dan ook gelijk mee begonnen.
De vijf sterren krijgt het verhaal omdat ik getrokken werd in het verhaal, de opbouw duidelijk is, het verhaal goed geschreven zonder veel moeilijke, omslachtige wendingen en omdat de hoofdpersonen zo duidelijk, maar toch ook mysterieus zijn. Stone nam me mee in de wereld die de mijne leek en waar ik naar terug verlang. En de verslagenheid dat het boek uit was, terwijl er zoveel vragen zijn. Ik was verbaast en verlang naar meer.
---
Over Adrian Stone kan je lezen op de onderstaande sites:
http://www.adrianstone.nl/
https://www.goodreads.com/author/show...
---
Boekinformatie:
©2009 Adrian Stone en Luitingh Fantasy uitgeverij
Omslagontwerp: Mariska Cock
Omslagillustratie: Jesse van Dijk
Auteursfoto: Fotostudio Jacobson
Kaart: Peter Schravendeel
ISBN: 9789024531189
Opdracht:
Met dank aan mijn ouders, Peter Braker, Ada Engel, Kors Jan Snoeij en Peter Schravendeel. Voor hun inzichten en hun steun.
---
In eerste instantie dacht ik "Dit boek is niets voor mij". Ik ben niet echt een fantasylezer en mijn hart gaat uit naar thrillers. Dit boek was dan ook meer een proever. Tuurlijk heb ik in het verleden wat fantasy gelezen. Maar niet dat ik niet weg kon leggen.
Profeet van de duivel was voor mij ook niet meer dan een boek voor in de tram op weg naar en van mijn werk. Maar het werd meer. Dit boek bracht me ergens. Ik wil niet zeggen dat het me mijn halte deed vergeten. Daarvoor weet ik de weg te goed, maar het deed me wel mijn omgeving vergeten en de muziek die ik altijd op heb, niet meer horen. Het verhaal trok me en ik kon me soms niet in houden om niet op weg naar mijn werk te gaan alleen maar om te lezen. Verschrikkelijk was het voor mij ook toen ik vandaag mijn boek pakte en dacht ik pak nog een paar pagina's. Ik had niet het gevoel dat ik al op het eind was. Maar ik hoefde nog maar 2 pagina's en toen was het uit. Ik was geschokt. Ik bekeek de pagina en ik bladerde terug. Was het echt over? Was de reis voorbij...? Maar ik heb nog zoveel vragen.
Het verhaal was heerlijk geschreven. Het leest als een speer. De hoofdpersonen zijn zo beschreven dat je net een stukje van de sluier ziet en de emoties en de geschiedenis, maar net niet genoeg om tijdens het verhaal de personages beter te leren kennen. Je leert ze kennen tijdens de reis. en dat is de bedoeling van een verhaal. Je moet de personages leren kennen.
Stone heeft mij (in zijn eerste boek voor mij) laten zien dat hij de kunst van opbouw van personages weet. Hij geeft mij het gevoel dat ik de personages leer kennen via de reis. Dat is heerlijk. Marak werd een vriend. Ik heb genoten en verlang naar het vervolg. En daar ben ik nu dan ook gelijk mee begonnen.
De vijf sterren krijgt het verhaal omdat ik getrokken werd in het verhaal, de opbouw duidelijk is, het verhaal goed geschreven zonder veel moeilijke, omslachtige wendingen en omdat de hoofdpersonen zo duidelijk, maar toch ook mysterieus zijn. Stone nam me mee in de wereld die de mijne leek en waar ik naar terug verlang. En de verslagenheid dat het boek uit was, terwijl er zoveel vragen zijn. Ik was verbaast en verlang naar meer.
---
Over Adrian Stone kan je lezen op de onderstaande sites:
http://www.adrianstone.nl/
https://www.goodreads.com/author/show...
---
Boekinformatie:
©2009 Adrian Stone en Luitingh Fantasy uitgeverij
Omslagontwerp: Mariska Cock
Omslagillustratie: Jesse van Dijk
Auteursfoto: Fotostudio Jacobson
Kaart: Peter Schravendeel
ISBN: 9789024531189
Opdracht:
Met dank aan mijn ouders, Peter Braker, Ada Engel, Kors Jan Snoeij en Peter Schravendeel. Voor hun inzichten en hun steun.
November 16, 2010
...With Profeet van de Duivel Stone performed a feat not many authors ever manage, to rise above the mass of self published material and become a professional author. Or at least as professional as possible in a market that is too small to support full time authors. This fact alone makes it a noteworthy release in Dutch speculative fiction. I must admit that upon rereading it, I thought the next two books are better. Marak matures a bit in those books and Stone experiments with multiple story lines to an extend that Profeet van de Duivel can't match. There's clearly progression in the quality of the writing. As such, Profeet van de Duivel is a very enjoyable read but not a brilliant book in itself. It's a promise, a sign that, yes, it is possible to write fantasy in Dutch and get published and that the genre may aspire to more than the current, somewhat amateurish state most active writers find themselves in. But above all, let's not forget that, it is the start of what could be a very interesting writing career. Stone is an author I will keep an eye on in years to come.
Full Random Comments review
Full Random Comments review
April 1, 2018
This is a fun, quick, action-packed story about a boy named Marak.
In this first book we follow his young self over the course of 6 years. (His starting age is never mentioned)
Marak is an introvert young man, with a big doubt about himself and the world around him. As a child, members of his clan, the Catarists are murdered by the holy order of Viguru, leaving him orphanaged.
The high priestess of that time, Verina, plucks him off the streets and takes him under her wings. Being part of the Catarist clan, he should have been killed as well.
As a war is brewing between the 3 official clans and the 1 illegal clan. But with luck on his side, Verina is a very talented aura-reader, and sees the potentional in Marak to channel the gods, and perhaps get a second chance in life. She guides Marak to a special place where he shall be judged on his Gift. There are three clans he can be accepted in; Viguru of life, Vorg of death, or Ava of balance... But will they take a child of Cataris?
Overall, to me it was worth a 5/5 stars. Adrian's writing style is very unique and rather than forcing yourself through the story, you fly through it. With no moments of boredom, and a pleasant main character, this book is a great read for fantasy lovers!
In this first book we follow his young self over the course of 6 years. (His starting age is never mentioned)
Marak is an introvert young man, with a big doubt about himself and the world around him. As a child, members of his clan, the Catarists are murdered by the holy order of Viguru, leaving him orphanaged.
The high priestess of that time, Verina, plucks him off the streets and takes him under her wings. Being part of the Catarist clan, he should have been killed as well.
As a war is brewing between the 3 official clans and the 1 illegal clan. But with luck on his side, Verina is a very talented aura-reader, and sees the potentional in Marak to channel the gods, and perhaps get a second chance in life. She guides Marak to a special place where he shall be judged on his Gift. There are three clans he can be accepted in; Viguru of life, Vorg of death, or Ava of balance... But will they take a child of Cataris?
Overall, to me it was worth a 5/5 stars. Adrian's writing style is very unique and rather than forcing yourself through the story, you fly through it. With no moments of boredom, and a pleasant main character, this book is a great read for fantasy lovers!
August 15, 2013
Adrian Stone, for me, has a writing style I can enjoy very much. The story is very good built, logical and intriging. I could not put this book aside, I had to go on reading. For me (I don't read so very quickly and I put aside stories that are nog very logical) this was a good book. Worth reading for a second time or more.
Adrian Stone heeft een schrijfstijl waar ik erg van houd. Het verhaal is goed opgebouwd, zit logisch in elkaar en heeft een intrigerend plot. Ik kon dit boek niet aan de kant leggen en dat zegt heel wat. Ik moest doorlezen. Voor mij is dat een teken dat het een heel goed boek is, want ik ben een langzame lezer en haak vaak af als iets niet aanspreekt of niet logisch in elkaar steekt. Dat was bij dit boek niet het geval. Ik heb het achter elkaar uitgelezen. Het is het waard om nog eens te lezen en misschien nog vaker dan de tweede keer ook.
Adrian Stone heeft een schrijfstijl waar ik erg van houd. Het verhaal is goed opgebouwd, zit logisch in elkaar en heeft een intrigerend plot. Ik kon dit boek niet aan de kant leggen en dat zegt heel wat. Ik moest doorlezen. Voor mij is dat een teken dat het een heel goed boek is, want ik ben een langzame lezer en haak vaak af als iets niet aanspreekt of niet logisch in elkaar steekt. Dat was bij dit boek niet het geval. Ik heb het achter elkaar uitgelezen. Het is het waard om nog eens te lezen en misschien nog vaker dan de tweede keer ook.
September 7, 2021
Het boek heeft potentie, maar is het net niet. Het is het eerste boek van deze schrijver, dus ik verwacht dat het beter wordt. Ben dan ook erg benieuwd hoe de serie verder gaat
December 17, 2022
Het eren van de God Cataris is in het koninkrijk Carolia verboden. De godsdienst krijgt echter veel steun van de ontevreden burgers van het land. De God beloofd hen namelijk een beter leven na de dood. De leider, de profeet Zabatha, gaat letterlijk over lijken om zijn doel te bereiken, de alleenheerschappij voor zijn God.
De jonge monnik Marak is in opleiding voor priester van de Cataristen als de profeet gevangen wordt genomen en zijn tempel vernietigd. Daardoor verandert zijn leven volkomen. Hij krijgt een tweede kans, maar komt voor een keuze te staan als Zabatha ontsnapt uit zijn gevangenis.
Dit is het debuut van de schrijver Adrian Stone, het pseudoniem van Ad van Tigelen. En wat voor een debuut. We volgen de monnik Marak op zijn pad als hij samen met 3 anderen op pad gaat om zijn queeste te volbrengen. Het is hun taak om de ontsnapte profeet weer gevangen te nemen, of anders te doden. Hierin worden ze natuurlijk tegengewerkt door aanhangers van de profeet.
Doordat het verhaal niet al te gecompliceerd is leest et boek lekker weg. De schrijfstijl van de auteur is goed toegankelijk. Op sommige momenten werd het wel voorspelbaar wat er ging gebeuren.
De jonge monnik Marak is in opleiding voor priester van de Cataristen als de profeet gevangen wordt genomen en zijn tempel vernietigd. Daardoor verandert zijn leven volkomen. Hij krijgt een tweede kans, maar komt voor een keuze te staan als Zabatha ontsnapt uit zijn gevangenis.
Dit is het debuut van de schrijver Adrian Stone, het pseudoniem van Ad van Tigelen. En wat voor een debuut. We volgen de monnik Marak op zijn pad als hij samen met 3 anderen op pad gaat om zijn queeste te volbrengen. Het is hun taak om de ontsnapte profeet weer gevangen te nemen, of anders te doden. Hierin worden ze natuurlijk tegengewerkt door aanhangers van de profeet.
Doordat het verhaal niet al te gecompliceerd is leest et boek lekker weg. De schrijfstijl van de auteur is goed toegankelijk. Op sommige momenten werd het wel voorspelbaar wat er ging gebeuren.
September 8, 2013
Fijn leesbaar boek; ik heb het in een avond plus een uurtje in de trein uitgelezen. Interessant plot en personages. Het enige waar ik me soms aan ergerde was dat het perspectief af en toe wat zwabberde. Ook lijkt het me sterk dat een profeet in een epische fantasy weet wat 'genen' zijn. (En nog een paar van dat soort dingen.) Maar goed. Dat soort muggenziften daargelaten, vond ik het een goed boek dat heel leuk om te lezen was. Op naar deel twee!
May 1, 2017
Een mooi fantasie verhaal, vooral de vertelstijl van de schrijver is erg boeiend.
Het leest lekker weg.
Het leest lekker weg.
February 23, 2023
De eerste helft van dit boek vliegt in middelmatigheid voorbij. Het is niet goed maar ook niet slecht. Alles is oppervlakkig, van de worldbuilding, tot het plot en de personages. Schrijfstijl is prima, misschien wat pretentieus hier en daar. Wel is de toon ergerlijk "schoolmeester". Alles wordt uitgelegd en verklaard, meestal met de gedachte dat de lezer een klein kind is. Van het zogeheten "Show" is geen sprake, alles is altijd "Tell". Maar omdat het plot duidelijk haast heeft, blijft het goed leesbaar.
Dit verandert zo rond de helft van het boek. De handrem wordt aangetrokken op het plot en wat er nog gebeurd wordt steeds vanuit minstens twee perspectieven verteld. Dit zorgt voor veel herhaling en nog veel meer onnodige uitleg en uitweiding. De kleine ergernissen van de eerste helft groeien uit tot monsters die je continu verleiden om te stoppen met lezen. Zo is dit boek pijnlijk fantasy oude stijl, oftewel een queeste in een middeleeuwse setting. Alle personages zijn clichees die in de tweede helft uitgroeien tot karikaturen. Mannelijke personages denken vrijwel alleen met hun derde been, wat elk gesprek tussen mannen in een wedstrijdje verpissen verandert. Vrouwen zijn vooral of begeerlijk of zorgzaam, maar altijd passief en mooi. Ongeacht hun geslacht, zijn de karakters hyperreactief, vooral in de vorm van rustig naar verbaasd, geschokt of boos. Ook raken ze om de haverklap bewusteloos, omdat de schrijver blijkbaar geen andere manier kon verzinnen om een tijdssprong te verklaren.
Als het centrale vraagstuk/thema niet al omstreeks pagina 15 beantwoord was, had ik het misschien twee sterren gegeven (de eerste helft geef ik drie sterren). Maar omdat Marak nooit echt verleid werd door de duistere kant, en het boek die interne strijd tussen goed en kwaad nergens vorm probeerde te geven, geef ik het één ster. Dit boek irriteerde mij de laatste honderdvijftig pagina's mateloos met zijn ouderwetse insteek, dubbele omschrijving van elke gebeurtenis en de woorden "schreden", "verbaasd" en "leek" in bijna elke zin, dat ik het geen hogere score kan geven. Zelden heb ik een frustrerender boek gelezen.
Dit verandert zo rond de helft van het boek. De handrem wordt aangetrokken op het plot en wat er nog gebeurd wordt steeds vanuit minstens twee perspectieven verteld. Dit zorgt voor veel herhaling en nog veel meer onnodige uitleg en uitweiding. De kleine ergernissen van de eerste helft groeien uit tot monsters die je continu verleiden om te stoppen met lezen. Zo is dit boek pijnlijk fantasy oude stijl, oftewel een queeste in een middeleeuwse setting. Alle personages zijn clichees die in de tweede helft uitgroeien tot karikaturen. Mannelijke personages denken vrijwel alleen met hun derde been, wat elk gesprek tussen mannen in een wedstrijdje verpissen verandert. Vrouwen zijn vooral of begeerlijk of zorgzaam, maar altijd passief en mooi. Ongeacht hun geslacht, zijn de karakters hyperreactief, vooral in de vorm van rustig naar verbaasd, geschokt of boos. Ook raken ze om de haverklap bewusteloos, omdat de schrijver blijkbaar geen andere manier kon verzinnen om een tijdssprong te verklaren.
Als het centrale vraagstuk/thema niet al omstreeks pagina 15 beantwoord was, had ik het misschien twee sterren gegeven (de eerste helft geef ik drie sterren). Maar omdat Marak nooit echt verleid werd door de duistere kant, en het boek die interne strijd tussen goed en kwaad nergens vorm probeerde te geven, geef ik het één ster. Dit boek irriteerde mij de laatste honderdvijftig pagina's mateloos met zijn ouderwetse insteek, dubbele omschrijving van elke gebeurtenis en de woorden "schreden", "verbaasd" en "leek" in bijna elke zin, dat ik het geen hogere score kan geven. Zelden heb ik een frustrerender boek gelezen.
August 29, 2019
Een fantast-boek van eigen grond, zoals ik niet vaak krijg. Ik liep er niet helemaal warm van, maar kan ook niet helemaal zeggen waarom— misschien omdat het allemaal om geloof ging, ook al niet helemaal in de traditionele zin van het woord. Marak is een sympathieke jongen, zijn twijfels allemaal begrijpelijk. Ik vraag me alleen af of hij niet iets te perfect is— hij kent veel vaardigheden en blijft volledig op het rechte pad. Hijs is niet irritant. Hij zal natuurlijk niet écht perfect zijn, maar, you know, geen kleine dingetje die hem nog wat echter maken. Armana heeft een iets te traditionele rol in het verhaal maar zit zeker niet stil, en de dood van haar moeder Verina, tevens Marak’s pleegmoeder, vond ik daadwerkelijk erg.
Marak’s afkomst had ik daadwerkelijk niet verwacht tot ze voor het eerst de naam noemden van de hoofdtempel van Cataris en ik zijn naam erin herkende. Het gevecht in de hoofdtempel, en dan vooral Egon’s rol daarin, was echt het meest geweldige van allemaal! Marak’s oplossing met het furkaboompje vond ik ook heel mooi, trouwens.
De schrijfstijl voelt een beetje oubollig aan, en de inhoud wat dat betreft ook, maar het was wel vermakelijk en ik heb nog 2 boeken voor me. Ondanks mijn aarzelingen om het boek op te pakken, heb ik het in 2 dagen uitgelezen. Boek 2, waar ik nu bezig ben, is nog een ander verhaal. Ik hoop dat het ongeveer even goed zal zijn, al kan ik wel al nu zeggen dat ik de profeet Zabatha nog meer haat dan eerst. Hij mag van mijn part sterven in de stront.
Marak’s afkomst had ik daadwerkelijk niet verwacht tot ze voor het eerst de naam noemden van de hoofdtempel van Cataris en ik zijn naam erin herkende. Het gevecht in de hoofdtempel, en dan vooral Egon’s rol daarin, was echt het meest geweldige van allemaal! Marak’s oplossing met het furkaboompje vond ik ook heel mooi, trouwens.
De schrijfstijl voelt een beetje oubollig aan, en de inhoud wat dat betreft ook, maar het was wel vermakelijk en ik heb nog 2 boeken voor me. Ondanks mijn aarzelingen om het boek op te pakken, heb ik het in 2 dagen uitgelezen. Boek 2, waar ik nu bezig ben, is nog een ander verhaal. Ik hoop dat het ongeveer even goed zal zijn, al kan ik wel al nu zeggen dat ik de profeet Zabatha nog meer haat dan eerst. Hij mag van mijn part sterven in de stront.
September 15, 2020
Helaas was dit boek voor mij wat teleurstellend. Ik ben dan ook niet van plan verder te lezen in de trilogie.
Aan het begin wordt er veel te snel door het plot gegaan. Marak gaat van hot naar her, en zonder dat je als lezer echt aan een nieuwe situatie kan wennen, is deze al veranderd. Het einde van het boek was wel wat spannend, maar ook hier leek het plot op plaatsen te snel te gaan. [Spoiler]Marak denkt er een halve dag aan om misschien toch maar rode priester te worden, terwijl hij zo toegewijd aan Ava zou zijn... Heel gek, en na korte tijd is het hem ineens duidelijk waarom hij dat toch niet zou moeten doen! Alsof hij het alleen overwoog om spanning op te bouwen. [/Spoiler]
Ook vind ik de personages niet heel goed uitgewerkt. Marak is wispelturig, Armana heeft als belangrijkste eigenschap dat ze heel mooi is en dat ze de meeste mannen maar stom vindt, en Egon vindt vrouwen wel héél leuk. Oh, en Sajud is een verrader. Dit is geen spoiler, want bij zijn introductie wordt dit al genoemd. Dus de hele tijd wacht je af wanneer hij nu eens gaat verraden...
Schrijfstijl vind ik niet al te best. Er wordt te vaak de term "ettelijke schreden" gebruikt, en vrijwel alle personages schrijden ook. Niemand loopt gewoon. Daarnaast wordt heel veel dubbel verteld en wordt informatie wel heel duidelijk vermeld; je wordt als lezer nooit echt aan het denken gezet en je krijgt de ruimte niet om je eigen conclusies te trekken.
Al met al dus vrij teleurstellend, helaas. Ik hoopte dat ik het lekker zou vinden.
Aan het begin wordt er veel te snel door het plot gegaan. Marak gaat van hot naar her, en zonder dat je als lezer echt aan een nieuwe situatie kan wennen, is deze al veranderd. Het einde van het boek was wel wat spannend, maar ook hier leek het plot op plaatsen te snel te gaan. [Spoiler]Marak denkt er een halve dag aan om misschien toch maar rode priester te worden, terwijl hij zo toegewijd aan Ava zou zijn... Heel gek, en na korte tijd is het hem ineens duidelijk waarom hij dat toch niet zou moeten doen! Alsof hij het alleen overwoog om spanning op te bouwen. [/Spoiler]
Ook vind ik de personages niet heel goed uitgewerkt. Marak is wispelturig, Armana heeft als belangrijkste eigenschap dat ze heel mooi is en dat ze de meeste mannen maar stom vindt, en Egon vindt vrouwen wel héél leuk. Oh, en Sajud is een verrader. Dit is geen spoiler, want bij zijn introductie wordt dit al genoemd. Dus de hele tijd wacht je af wanneer hij nu eens gaat verraden...
Schrijfstijl vind ik niet al te best. Er wordt te vaak de term "ettelijke schreden" gebruikt, en vrijwel alle personages schrijden ook. Niemand loopt gewoon. Daarnaast wordt heel veel dubbel verteld en wordt informatie wel heel duidelijk vermeld; je wordt als lezer nooit echt aan het denken gezet en je krijgt de ruimte niet om je eigen conclusies te trekken.
Al met al dus vrij teleurstellend, helaas. Ik hoopte dat ik het lekker zou vinden.
February 7, 2023
Eenmaal begonnen aan dit boek wordt je meegezogen een fantasierijke wereld in. Een sage die zich afspeelt in een wereld vol magie, macht en religie.
Stoppen is bijna geen optie eenmaal begonnen in dit boek. Simpelweg omdat je wil weten hoe het verhaal verder gaat rondom de hoofdpersoon Marak viervinger.
Stoppen is bijna geen optie eenmaal begonnen in dit boek. Simpelweg omdat je wil weten hoe het verhaal verder gaat rondom de hoofdpersoon Marak viervinger.
January 5, 2022
Mmwa, just mmwah. Story, characters, world, all very dull. The story is the best part of it but is all soooo cliché, rushed and predictable. I finished it though, so there must have been sóme curiosity. Therefore I give it 2 stars instead of the 1 it kind of deserves.
May 20, 2018
One of the worst books I’ve read in a very long time... simple story, no character development, full of cliché and poorly written. Ugh. Correction: double ugh.
March 1, 2020
Vlot geschreven, leest makkelijk. Qua inhoud weinig origineel, er werd duidelijk veel inspiratie uit gevestigde fantasy boeken gehaald. Maar best wel entertainend om als tussendoortje te lezen.
April 28, 2020
Heerlijk leesvoer voor tussendoor.
July 22, 2022
Tempo ligt te hoog. Personages, religies, keuzes,... niet zo goed uitgewerkt. Verhaal niet bijster origineel, maar wel ok.
April 4, 2012
A really interesting story. Stone writes a great story about different religions and characters who have to work together or fight each other and I really enjoyed it. My only point of critique would be that it happens rather often that Marak (main character) gets hit on his head and passes out. After the 3th time I thought ''Can somebody give this boy a helmet or something?!''. That was the only thing. What I really did enjoy was how natural those religions felt to me, they made sense and were interesting. I wouldn't mind learning more about them so I'm glad I bought the second and third book.
February 6, 2013
Deel één van de duivelstrilogie. Oorspronkelijke Nederlandse fantasy die degelijk in elkaar zit. Ik heb me prima vermaakt.
Read
January 22, 2017No rating since the author is a friend.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews