What do you think?
Rate this book
Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία
Μετά την αναπάντεχη διάλυση του γάμου του, ο Αλέξης αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να αναζητήσει μια κοπέλα που γνώρισε στο πλοίο προς Ικαρία, δεκατρία χρόνια πριν. Έχοντας στη διάθεσή του μόνο ένα όνομα και μια παλιά φωτογραφία, θα ταξιδέψει ως το νησί του Ικάρου, με μόνο οδηγό την ελπίδα κι έχοντας για παρέα τον επιστήθιο φίλο του.
Κατά τη διάρκεια της αποστολής τους θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα σωρό προκλήσεις, ευτράπελα, δυσκολίες, αλλά και καίρια ερωτήματα, όπως:
» Τι ώρα ανοίγουν, τελικά, τα μαγαζιά;
» Ποιος σκέφτεται τα ονόματα των χωριών;
» Γιατί είναι τόσο κρύα η θάλασσα;
» Ποιο είναι το καλύτερο πανηγύρι στο νησί;
» Είναι όλοι πάντα τόσο φιλόξενοι;
» Και -τέλος πάντων- πόσες Λεμονιές έχει, πια, αυτή η Ικαρία;
(Αν δεν μπορείτε να βρείτε από πού να κατεβάσετε το ebook, επικοινωνήστε μαζί μου, αν και μια απλή αναζήτηση στο Google πρέπει να αρκεί!)
Κατά τη διάρκεια της αποστολής τους θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα σωρό προκλήσεις, ευτράπελα, δυσκολίες, αλλά και καίρια ερωτήματα, όπως:
» Τι ώρα ανοίγουν, τελικά, τα μαγαζιά;
» Ποιος σκέφτεται τα ονόματα των χωριών;
» Γιατί είναι τόσο κρύα η θάλασσα;
» Ποιο είναι το καλύτερο πανηγύρι στο νησί;
» Είναι όλοι πάντα τόσο φιλόξενοι;
» Και -τέλος πάντων- πόσες Λεμονιές έχει, πια, αυτή η Ικαρία;
(Αν δεν μπορείτε να βρείτε από πού να κατεβάσετε το ebook, επικοινωνήστε μαζί μου, αν και μια απλή αναζήτηση στο Google πρέπει να αρκεί!)
274 pages, ebook
First published July 1, 2022
21 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
July 5, 2022
Μια ιστορία αναζήτησης με φόντο τα χωριά της Ικαρίας. Δυο φίλοι φτύνουν τη μίζερη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους και επαναστατούν ψάχνοντας το όνειρο, την αγάπη και τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό στο πρόσωπο της Λεμονιάς, μιας κοπέλας που συνάντησαν 13 χρόνια πριν. Ένα βιβλίο με απίστευτες ατάκες, πολύ γέλιο και ενίοτε κλάμα που διαβάζεται μονοκοπανιά μέσα σε μόλις 2-3 μέρες.
September 7, 2022
Το απόλαυσα! Ωραία δουλειά!
Επίσης, έδωσα μεγάλη βάση στην αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα.
Νανά, Ικαρία :)
Όταν βρω καιρό, θα γράψω δυο λόγια γι' αυτό το βιβλίο στο ιστολόγιο μου:
https://egotoagrimi.wordpress.com
Προς το παρόν το σύστησα στο σχετικό άρθρο του μπλογκ της φίλης μας της Ελένης
https://islgr.wordpress.com/2020/07/3...
Επίσης, έδωσα μεγάλη βάση στην αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα.
Νανά, Ικαρία :)
Όταν βρω καιρό, θα γράψω δυο λόγια γι' αυτό το βιβλίο στο ιστολόγιο μου:
https://egotoagrimi.wordpress.com
Προς το παρόν το σύστησα στο σχετικό άρθρο του μπλογκ της φίλης μας της Ελένης
https://islgr.wordpress.com/2020/07/3...
July 9, 2022
Αν θέλετε να διαβάσετε ένα βιβλίο μέσα από τη ζωή και για τη ζωή, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Διαβάζεται με μια ανάσα, όπως και όλα τα προηγούμενα του συγγραφέα.
August 1, 2022
Ένας άντρας λίγο πριν τα σαράντα δέχεται την αίτηση διαζυγίου της γυναίκας του και νιώθει πως ύστερα από τόσα χρόνια γάμου δεν κατάφερε κάτι σημαντικό. Μια ανάμνηση τον οδηγεί στην Ικαρία, όπου θα γνωρίσει έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο και θα βιώσει πρωτόγνωρες καταστάσεις, παρέα με τον κολλητό του που πάντα τον υποστηρίζει στα δύσκολα. Ποια είναι η Λεμονιά που γνώρισε ο Αλέξης σ’ ένα πλοίο το 2006; Γιατί θέλει να την ξαναδεί; Πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον σ’ ένα νησί, όπου γνωρίζονται όλοι με όλους; Γιατί η Ικαρία κρατάει τα ηνία του μακροβιότερου ποσοστού ζωής στον πλανήτη; Τι θα κερδίσει ο Αλέξης από αυτήν τη χίμαιρα;
Ο Βασίλης Πεσλής με το γνώριμο και αγαπημένο χιουμοριστικό, σαρκαστικό και ξεκαρδιστικό στυλ του μας ταξιδεύει ως την Ικαρία και μας γνωρίζει τα χωριά, τους οικισμούς και τα λιμάνια του τόπου καταγωγής του μέσα από μια ιστορία κατά βάση ρομαντική αλλά με απρόσμενες εκπλήξεις που καλύπτουν όλα τα είδη: τρόμος, περιπέτεια, ταξιδιωτικές σημειώσεις κ. ά. Η Ικαρία είναι μία από τις μπλε ζώνες, δηλαδή τα πέντε σημεία με το υψηλότερο ποσοστό μακροζωίας και προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό. Έχει πάνω από 30 χωριά και οικισμούς και ιαματικά νερά. Θέρμα, Άγιος Κήρυκος, Ξυλοσύρτης με το Αθάνατο Νερό και τη Γριά του Κακοπέρατου, Ακαμάτρα, Γιαλισκάρι, Εύδηλος, ο Χριστός στις Ράχες, οι Σεϋχέλλες με τους γκρούβαλους, παραλίες όχι με κρυστάλλινα νερά αλλά νερά-κρύσταλλο (μπρρρρ), αγνή φύση, δροσερά βουνά με θέα που κόβει την ανάσα, πανέμορφα τοπία, φιλικοί άνθρωποι, πρόσχαροι κάτοικοι λαμπρύνουν το μυθιστόρημα με τη διακριτική ή την έντονη παρουσία τους, κάνοντας τον Λουκά και τον Αλέξη να ζήσουν ένα σωρό αναπάντεχες και ξεκαρδιστικές περιπέτειες. Δεν τους φτάνει το βασικό πρόβλημα, η Λεμονιά δηλαδή, έχουν να συμμετάσχουν σε ικαριώτικο πανηγύρι, να πιουν από το ντόπιο κρασί που θα τους βαρέσει κατακέφαλα, να γλυτώσουν από έναν βίαιο και βάναυσο άντρα, να μεταβούν από πόλη σε κώμη χωρίς να τους τελειώσει η βενζίνη ή χωρίς να πέσουν στον γκρεμό, να συνεννοηθούν με τις δυσκολίες που παρέχει η ντοπιολαλιά κλπ.
Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές αποτελούν ένα αχτύπητο ντουέτο, με τον Λουκά να ειρωνεύεται και να πετά θανατηφόρες ατάκες «-Δεν μπορώ να πάω σε παραλίες. Μου θυμίζουν τη Νάντια. -Ξαπλώστρα είναι;» (σελ. 27). Ή, όταν ο Αλέξης αναρωτιέται στο ταξίδι τους γιατί κλείσανε σαλόνι και δεν κάθονται έξω: «-Ταξιδεύουμε μεσημέρι, είδες τι ήλιο έχει στο κατάστρωμα; Όσες θέσεις ήταν στη σκιά καπαρώθηκαν, οι υπόλοιποι παριστάνουν τα φωτοβολταϊκά» (σελ. 68). Η απερισκεψία του Αλέξη να πάει στην Ικαρία να βρει τη Λεμονιά του 2006 τον ανησυχεί, γιατί ο φίλος του είναι η επιτομή της οργανωτικότητας και τώρα παρατάει τα πάντα και φεύγει αυθωρεί, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα! Τι πραγματικά συνέβη όμως σ’ εκείνο το ταξίδι και γιατί μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά; Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό; Μήπως δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα θυμάται ο Αλέξης; Έτσι ξεκινάει μια σειρά από ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα, αναμεμιγμένα όμως με διαχρονικές σκέψεις, καίριους προβληματισμούς και ρεαλισμό, με τρόπο που μόνο ο Βασίλης Πεσλής ξέρει να καταστρώνει. Εκεί που γελάς για το απίθανο γεγονός να βρεθεί η Λεμονιά, μπαίνεις σε σκέψεις για τον χαμένο χρόνο που περνάει πίσω από τη ρουτίνα στην οποία αφηνόμαστε κλπ., αργότερα στη σκηνή της γνωριμίας με τον Ίκαρο (ποιος είναι ο Ίκαρος; Ε, όλα θα τα γράψω πια; ) ζωντανεύει μια σκηνή ψυχολογικής κακοποίησης και έτσι αναμιγνύεται ιδανικά το τραγικό με το κωμικό. «-Αρπάζετε αγνώστους από τον δρόμο και τους βάζετε σπίτι σας να τους ταΐσετε; … -Έτσι κάνουμε, είμαστε φιλόξενο νησί» (σελ. 131). Και ναι, θέλω να πάω Ικαρία: «-Παρατήρησες ότι ο Κάμπος είναι ανάμεσα στο Φύτεμα και το Αυλάκι;… Νομίζω ότι κάποια χωριά τα έχουν χωρίσει σε θεματικές ενότητες εδώ πέρα» (σελ. 191).
Μου άρεσε επίσης πολύ που το βιβλίο, μόλις φτάνουν οι φίλοι στο νησί, είναι χωρισμένο σε κεφάλαια ανά πόλη και χωριό του νησιού, με φωτογραφίες του εκάστοτε τόπου, κάνοντας το κείμενο λίγο πιο προσωπικό και εξόχως ελκυστικό! Δεν ξέρω αν είναι οι οπτικές γωνίες των τοπίων που επέλεξε ο συγγραφέας να παρουσιάσει ή οι γλαφυρές περιγραφές, πάντως θέλω να βάλω την Ικαρία στα επόμενα ταξιδιωτικά μου σχέδια γιατί έχει αφάνταστες ομορφιές, υπέροχες παραλίες (με δύσκολη θάλασσα τον περισσότερο καιρό) και μια ξεχωριστή κουλτούρα. Δύο άντρες αναζητούν μια γυναίκα κυριολεκτικά από χωριό σε χωριό και το κείμενο δεν είναι πουθενά βαρετό ούτε επαναλαμβανόμενο, μιας και κάτι θα συμβεί σε κάθε οικισμό, κάποια αλλαγή, κάποια ανατροπή, κάποια έκπληξη, όλα αποτέλεσμα μιας γόνιμης φαντασίας που δεν εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις για να γράψει απλώς έναν τουριστικό οδηγό αλλά τοποθετεί δύο χαρακτήρες σ’ ένα περιβάλλον που πρέπει να το βιώσεις για πολύ καιρό και υπό διαφορετικές συνθήκες ώστε να το αποδώσεις όπως ο συγγραφέας. Εντάξει, από ένα σημείο και μετά την έβριζα κι εγώ τη Λεμονιά του 2006, κοτζαμάν νησί, τόσες ατυχίες, τόσες ερωτήσεις κι αυτή άφαντη αλλά το φινάλε με αποζημίωσε, φέρνοντάς μου δάκρυα λύτρωσης (όχι γι’ αυτό που φαντάζεστε αλλά για τον κρυμμένο άσο στο μανίκι του βιβλίου).
«Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία», εγώ γιατί κάθομαι ακόμη εδώ; Τέλος πάντων… Τι έγραφα; Α, ναι. Το νέο μυθιστόρημα του Βασίλη Πεσλή ζωντανεύει με αναπάντεχο τρόπο τα υπαρξιακά αδιέξοδα των σαραντάρηδων της εποχής μας, ειδικά μετά από έναν αποτυχημένο γάμο και ταυτόχρονα, μέσα από μια σειρά ξεκαρδιστικών στιγμιότυπων, μας συστήνει την Ικαρία με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Αναζητώντας τη Λεμονιά, ο Λουκάς και ο Αλέξης γνωρίζουν μαζί με μας τη νοοτροπία, τις συνήθειες, την ιδιόλεκτο, το φυσικό τοπίο του νησιού κι όσο πλησιάζουμε στο συγκινητικό τέλος τόσο μεγαλώνει η αγωνία που δεν μπορούμε να βρούμε μια γυναίκα με ασυνήθιστο όνομα σ’ ένα νησί με ασυνήθιστη καθημερινότητα. Γέλιο μέχρι δακρύων, ανατροπές και προβληματισμοί με κράτησαν ως την τελευταία σελίδα.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%ba%ce%ac%c...
Ο Βασίλης Πεσλής με το γνώριμο και αγαπημένο χιουμοριστικό, σαρκαστικό και ξεκαρδιστικό στυλ του μας ταξιδεύει ως την Ικαρία και μας γνωρίζει τα χωριά, τους οικισμούς και τα λιμάνια του τόπου καταγωγής του μέσα από μια ιστορία κατά βάση ρομαντική αλλά με απρόσμενες εκπλήξεις που καλύπτουν όλα τα είδη: τρόμος, περιπέτεια, ταξιδιωτικές σημειώσεις κ. ά. Η Ικαρία είναι μία από τις μπλε ζώνες, δηλαδή τα πέντε σημεία με το υψηλότερο ποσοστό μακροζωίας και προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό. Έχει πάνω από 30 χωριά και οικισμούς και ιαματικά νερά. Θέρμα, Άγιος Κήρυκος, Ξυλοσύρτης με το Αθάνατο Νερό και τη Γριά του Κακοπέρατου, Ακαμάτρα, Γιαλισκάρι, Εύδηλος, ο Χριστός στις Ράχες, οι Σεϋχέλλες με τους γκρούβαλους, παραλίες όχι με κρυστάλλινα νερά αλλά νερά-κρύσταλλο (μπρρρρ), αγνή φύση, δροσερά βουνά με θέα που κόβει την ανάσα, πανέμορφα τοπία, φιλικοί άνθρωποι, πρόσχαροι κάτοικοι λαμπρύνουν το μυθιστόρημα με τη διακριτική ή την έντονη παρουσία τους, κάνοντας τον Λουκά και τον Αλέξη να ζήσουν ένα σωρό αναπάντεχες και ξεκαρδιστικές περιπέτειες. Δεν τους φτάνει το βασικό πρόβλημα, η Λεμονιά δηλαδή, έχουν να συμμετάσχουν σε ικαριώτικο πανηγύρι, να πιουν από το ντόπιο κρασί που θα τους βαρέσει κατακέφαλα, να γλυτώσουν από έναν βίαιο και βάναυσο άντρα, να μεταβούν από πόλη σε κώμη χωρίς να τους τελειώσει η βενζίνη ή χωρίς να πέσουν στον γκρεμό, να συνεννοηθούν με τις δυσκολίες που παρέχει η ντοπιολαλιά κλπ.
Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές αποτελούν ένα αχτύπητο ντουέτο, με τον Λουκά να ειρωνεύεται και να πετά θανατηφόρες ατάκες «-Δεν μπορώ να πάω σε παραλίες. Μου θυμίζουν τη Νάντια. -Ξαπλώστρα είναι;» (σελ. 27). Ή, όταν ο Αλέξης αναρωτιέται στο ταξίδι τους γιατί κλείσανε σαλόνι και δεν κάθονται έξω: «-Ταξιδεύουμε μεσημέρι, είδες τι ήλιο έχει στο κατάστρωμα; Όσες θέσεις ήταν στη σκιά καπαρώθηκαν, οι υπόλοιποι παριστάνουν τα φωτοβολταϊκά» (σελ. 68). Η απερισκεψία του Αλέξη να πάει στην Ικαρία να βρει τη Λεμονιά του 2006 τον ανησυχεί, γιατί ο φίλος του είναι η επιτομή της οργανωτικότητας και τώρα παρατάει τα πάντα και φεύγει αυθωρεί, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα! Τι πραγματικά συνέβη όμως σ’ εκείνο το ταξίδι και γιατί μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά; Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό; Μήπως δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα θυμάται ο Αλέξης; Έτσι ξεκινάει μια σειρά από ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα, αναμεμιγμένα όμως με διαχρονικές σκέψεις, καίριους προβληματισμούς και ρεαλισμό, με τρόπο που μόνο ο Βασίλης Πεσλής ξέρει να καταστρώνει. Εκεί που γελάς για το απίθανο γεγονός να βρεθεί η Λεμονιά, μπαίνεις σε σκέψεις για τον χαμένο χρόνο που περνάει πίσω από τη ρουτίνα στην οποία αφηνόμαστε κλπ., αργότερα στη σκηνή της γνωριμίας με τον Ίκαρο (ποιος είναι ο Ίκαρος; Ε, όλα θα τα γράψω πια; ) ζωντανεύει μια σκηνή ψυχολογικής κακοποίησης και έτσι αναμιγνύεται ιδανικά το τραγικό με το κωμικό. «-Αρπάζετε αγνώστους από τον δρόμο και τους βάζετε σπίτι σας να τους ταΐσετε; … -Έτσι κάνουμε, είμαστε φιλόξενο νησί» (σελ. 131). Και ναι, θέλω να πάω Ικαρία: «-Παρατήρησες ότι ο Κάμπος είναι ανάμεσα στο Φύτεμα και το Αυλάκι;… Νομίζω ότι κάποια χωριά τα έχουν χωρίσει σε θεματικές ενότητες εδώ πέρα» (σελ. 191).
Μου άρεσε επίσης πολύ που το βιβλίο, μόλις φτάνουν οι φίλοι στο νησί, είναι χωρισμένο σε κεφάλαια ανά πόλη και χωριό του νησιού, με φωτογραφίες του εκάστοτε τόπου, κάνοντας το κείμενο λίγο πιο προσωπικό και εξόχως ελκυστικό! Δεν ξέρω αν είναι οι οπτικές γωνίες των τοπίων που επέλεξε ο συγγραφέας να παρουσιάσει ή οι γλαφυρές περιγραφές, πάντως θέλω να βάλω την Ικαρία στα επόμενα ταξιδιωτικά μου σχέδια γιατί έχει αφάνταστες ομορφιές, υπέροχες παραλίες (με δύσκολη θάλασσα τον περισσότερο καιρό) και μια ξεχωριστή κουλτούρα. Δύο άντρες αναζητούν μια γυναίκα κυριολεκτικά από χωριό σε χωριό και το κείμενο δεν είναι πουθενά βαρετό ούτε επαναλαμβανόμενο, μιας και κάτι θα συμβεί σε κάθε οικισμό, κάποια αλλαγή, κάποια ανατροπή, κάποια έκπληξη, όλα αποτέλεσμα μιας γόνιμης φαντασίας που δεν εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις για να γράψει απλώς έναν τουριστικό οδηγό αλλά τοποθετεί δύο χαρακτήρες σ’ ένα περιβάλλον που πρέπει να το βιώσεις για πολύ καιρό και υπό διαφορετικές συνθήκες ώστε να το αποδώσεις όπως ο συγγραφέας. Εντάξει, από ένα σημείο και μετά την έβριζα κι εγώ τη Λεμονιά του 2006, κοτζαμάν νησί, τόσες ατυχίες, τόσες ερωτήσεις κι αυτή άφαντη αλλά το φινάλε με αποζημίωσε, φέρνοντάς μου δάκρυα λύτρωσης (όχι γι’ αυτό που φαντάζεστε αλλά για τον κρυμμένο άσο στο μανίκι του βιβλίου).
«Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία», εγώ γιατί κάθομαι ακόμη εδώ; Τέλος πάντων… Τι έγραφα; Α, ναι. Το νέο μυθιστόρημα του Βασίλη Πεσλή ζωντανεύει με αναπάντεχο τρόπο τα υπαρξιακά αδιέξοδα των σαραντάρηδων της εποχής μας, ειδικά μετά από έναν αποτυχημένο γάμο και ταυτόχρονα, μέσα από μια σειρά ξεκαρδιστικών στιγμιότυπων, μας συστήνει την Ικαρία με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Αναζητώντας τη Λεμονιά, ο Λουκάς και ο Αλέξης γνωρίζουν μαζί με μας τη νοοτροπία, τις συνήθειες, την ιδιόλεκτο, το φυσικό τοπίο του νησιού κι όσο πλησιάζουμε στο συγκινητικό τέλος τόσο μεγαλώνει η αγωνία που δεν μπορούμε να βρούμε μια γυναίκα με ασυνήθιστο όνομα σ’ ένα νησί με ασυνήθιστη καθημερινότητα. Γέλιο μέχρι δακρύων, ανατροπές και προβληματισμοί με κράτησαν ως την τελευταία σελίδα.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%ba%ce%ac%c...
July 11, 2022
Το τελείωσα σε δύο μέρες. Ευχάριστο ανάγνωσμα με πολλές ανατροπές στην πλοκή του. Ένας νέος συγγραφέας που μιλάει τη γλώσσα της εποχής.
February 21, 2024
Τι ανατρεπτικό τέλος! εύγε!
January 26, 2023
Ένα υπέροχο βιβλίο, γεμάτο χιούμορ, έξυπνες ατάκες και συγκινήσεις. Οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι δομημένοι με τρόπο τέτοιο που ξεδιπλώνονται αρμονικά οι χαρακτήρες τους. Με την ανάγνωση του βιβλίου νιώθεις πως βιώνεις παρέα με τους δύο νεαρούς άντρες το ταξίδι της εξερεύνησης.
Read
July 12, 2022Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ!
Αρχικά θέλω απεγνωσμένα πλέον να πάω Ικαρία.
Αγάπησα το δίδυμο των πρωταγωνιστών!!!
Όσο πλησίαζε το τέλος του βιβλίου είχα την υποψία τι συμβαίνει, δε θα το κρύψω... Ωστόσο μου άφησε πολύ γλυκιά γεύση!!!!
Αρχικά θέλω απεγνωσμένα πλέον να πάω Ικαρία.
Αγάπησα το δίδυμο των πρωταγωνιστών!!!
Όσο πλησίαζε το τέλος του βιβλίου είχα την υποψία τι συμβαίνει, δε θα το κρύψω... Ωστόσο μου άφησε πολύ γλυκιά γεύση!!!!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews