What do you think?
Rate this book
Θύματα
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;
Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.
Αυτό είναι το νέο μυθιστόρημα της Αίας Νικολάου που θα σας συναρπάσει.
"Ψηλά την σήκωσε με βιάση, έσταζε ακόμα αίμα σαν το σφαχτάρι, ένα μαύρο πράγμα στα χέρια του κι εκείνος αντί ζωή να πρέπει να της δώσει όνομα, μην πάει αβάπτιστο το παιδί στον άλλο κόσμο και δεν ξέρει πώς να συστηθεί. Για δάκρυ ούτε κουβέντα, ποιος προλάβαινε να κλάψει και ποιος να ουρλιάξει, τρείς νοματαίοι μέσα στο δωμάτιο κι εκείνος άλλος ένας, βουβοί όλοι τους μα πιότερο βουβή η νεκρή που το κρεβάτι έπιανε από άκρη σ’ άκρη ποτίζοντας τα λευκά σεντόνια και τη δαντέλα στις άκρες τους με το αίμα και τα υγρά της, ένας συρφετός μυρωδιάς μεταλλικής και χαλασμένης σάρκας κι απάνω του εκείνη. Αρπάζει τότε αυτός το κακοφτιαγμένο μωρό από τα χέρια της μαμής κι απάνω το σηκώνει, στον αέρα, τρόμαξε αυτή «αμάν άνθρωπέ μου, τί πας να κάνεις, πεθαμένο θα βαφτίσεις; Δεν βλέπεις που ανάσα δεν παίρνει; Δεν βλέπεις το χρώμα του; Αμαρτία θα κάνεις!»
«Εγώ έτσι κάτω δεν το στέλνω που κακό χρόνο να ‘χεις κι εσύ και δαύτο!» της απάντησε κι έτσι όπως το σήκωσε ψηλά τα έχασε κι εκείνος με το θράσος ή το θάρρος του και ξέχασε το όνομα που λογάριαζε να δώκει. «Σωτηρία Άλμα» λέγανε με την κυρά του να το πούνε, δύο τα ονόματα για να νιώθει πλούσιο το θηλυκό τους σαν τις Σπανιόλες βασίλισσες, Σωτηρία όπως έλεγαν την Ελληνίδα γιαγιά και Άλμα από την Αρμένισσα, τη μάνα του που είχε φτάσει με το διωγμό από την Τουρκία κι όπως έμαθε εκείνη τσάτρα-πάτρα τα ελληνικά έτσι τα πέρασε και στο γιο της που σχολείο ποτέ δεν πήγε, αυτήν άκουγε και μάθαινε. Έτσι τα έλεγαν αναμεταξύ τους το ζευγάρι να ονομάσουν το βρέφος όταν γι’ αυτό μιλούσαν τα βράδια πλάι στη στόφα ώσπου να νυστάξουν κι εκείνος την κοιλιά της χάιδευε. Το πρώτο τους παιδί και το περίμεναν πώς και πώς. Μα να που τώρα όλα όσα λέγανε στο ημίφως πλάι στη φωτιά ξεχάστηκαν κι όπως το σήκωσε ψηλά πρώτη και -νόμιζε- στερνή φορά, μία δύο τρείς, «Σάλμα» την βάφτισε τη μικρή, ούτε κι ήξερε πώς του είχε έρθει στο κεφάλι αυτό το ανύπαρκτο όνομα που η χαζεμένη μνήμη του εφηύρε. Και θες απ’ το τράνταγμα θες επειδή καλό της φάνηκε της κόρης της μονάκριβης, αναστήθηκε κι έμπηξε τα κλάματα για να του δείξει πως πεινάει και κρυώνει. Τότε έκλαψε κι αυτός. Αγκαλιά του την έκλεισε να τη ζεστάνει κι έκλαψε πικρά με χαρμολύπη. Για τούτο το ανήμπορο πλάσμα που δίχως μάνα θα μεγάλωνε αλλά πάλευε ανήξερο να ζήσει, για την κυρά τη λατρεμένη που σε μια νύχτα έλαχε να χάσει και για τον άμοιρο εαυτό του έκλαψε, που στα τριάντα τέσσερα να γίνει μάνα και πατέρας του έταξαν τα Θεία."
Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.
Αυτό είναι το νέο μυθιστόρημα της Αίας Νικολάου που θα σας συναρπάσει.
"Ψηλά την σήκωσε με βιάση, έσταζε ακόμα αίμα σαν το σφαχτάρι, ένα μαύρο πράγμα στα χέρια του κι εκείνος αντί ζωή να πρέπει να της δώσει όνομα, μην πάει αβάπτιστο το παιδί στον άλλο κόσμο και δεν ξέρει πώς να συστηθεί. Για δάκρυ ούτε κουβέντα, ποιος προλάβαινε να κλάψει και ποιος να ουρλιάξει, τρείς νοματαίοι μέσα στο δωμάτιο κι εκείνος άλλος ένας, βουβοί όλοι τους μα πιότερο βουβή η νεκρή που το κρεβάτι έπιανε από άκρη σ’ άκρη ποτίζοντας τα λευκά σεντόνια και τη δαντέλα στις άκρες τους με το αίμα και τα υγρά της, ένας συρφετός μυρωδιάς μεταλλικής και χαλασμένης σάρκας κι απάνω του εκείνη. Αρπάζει τότε αυτός το κακοφτιαγμένο μωρό από τα χέρια της μαμής κι απάνω το σηκώνει, στον αέρα, τρόμαξε αυτή «αμάν άνθρωπέ μου, τί πας να κάνεις, πεθαμένο θα βαφτίσεις; Δεν βλέπεις που ανάσα δεν παίρνει; Δεν βλέπεις το χρώμα του; Αμαρτία θα κάνεις!»
«Εγώ έτσι κάτω δεν το στέλνω που κακό χρόνο να ‘χεις κι εσύ και δαύτο!» της απάντησε κι έτσι όπως το σήκωσε ψηλά τα έχασε κι εκείνος με το θράσος ή το θάρρος του και ξέχασε το όνομα που λογάριαζε να δώκει. «Σωτηρία Άλμα» λέγανε με την κυρά του να το πούνε, δύο τα ονόματα για να νιώθει πλούσιο το θηλυκό τους σαν τις Σπανιόλες βασίλισσες, Σωτηρία όπως έλεγαν την Ελληνίδα γιαγιά και Άλμα από την Αρμένισσα, τη μάνα του που είχε φτάσει με το διωγμό από την Τουρκία κι όπως έμαθε εκείνη τσάτρα-πάτρα τα ελληνικά έτσι τα πέρασε και στο γιο της που σχολείο ποτέ δεν πήγε, αυτήν άκουγε και μάθαινε. Έτσι τα έλεγαν αναμεταξύ τους το ζευγάρι να ονομάσουν το βρέφος όταν γι’ αυτό μιλούσαν τα βράδια πλάι στη στόφα ώσπου να νυστάξουν κι εκείνος την κοιλιά της χάιδευε. Το πρώτο τους παιδί και το περίμεναν πώς και πώς. Μα να που τώρα όλα όσα λέγανε στο ημίφως πλάι στη φωτιά ξεχάστηκαν κι όπως το σήκωσε ψηλά πρώτη και -νόμιζε- στερνή φορά, μία δύο τρείς, «Σάλμα» την βάφτισε τη μικρή, ούτε κι ήξερε πώς του είχε έρθει στο κεφάλι αυτό το ανύπαρκτο όνομα που η χαζεμένη μνήμη του εφηύρε. Και θες απ’ το τράνταγμα θες επειδή καλό της φάνηκε της κόρης της μονάκριβης, αναστήθηκε κι έμπηξε τα κλάματα για να του δείξει πως πεινάει και κρυώνει. Τότε έκλαψε κι αυτός. Αγκαλιά του την έκλεισε να τη ζεστάνει κι έκλαψε πικρά με χαρμολύπη. Για τούτο το ανήμπορο πλάσμα που δίχως μάνα θα μεγάλωνε αλλά πάλευε ανήξερο να ζήσει, για την κυρά τη λατρεμένη που σε μια νύχτα έλαχε να χάσει και για τον άμοιρο εαυτό του έκλαψε, που στα τριάντα τέσσερα να γίνει μάνα και πατέρας του έταξαν τα Θεία."
352 pages, Paperback
First published March 1, 2022
1 person is currently reading
21 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
June 3, 2022
Ένα πολύ αληθινό και σκληρό βιβλίο που μιλά για τους ανθρώπους , την σκοτεινή τους πλευρά και τις πράξεις τους. Ένα βιβλίο που σαφώς μιλά για την αγάπη. Και κάθε είδους αγάπη. Αλλά πάνω απο όλα ένα βιβλίο τρομακτικό για το που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Η τι να καταντήσει σε κάποιες περιπτώσεις. Ναι θα διαβάσετε κάποιες ιστορίες που στο τέλος θα συνδεθούν με κάποιο τρόπο. Αλλά να μην πλανηθείτε; Το νέο βιβλίο της Λίας Νικολάου είναι χαστούκι δυνατό, για όσους νομίζουν πως ζουν στον παράδεισο.
Οι ήρωες της είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Με τους δαίμονες να κατακλύζουν τα σώματα τους και τις πράξεις τους να διαγράφονται για πάντα στο μυαλό σου.
Η αλήθεια δεν ήταν ποτέ τόσο τρομακτική όσο εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Οι ήρωες της είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Με τους δαίμονες να κατακλύζουν τα σώματα τους και τις πράξεις τους να διαγράφονται για πάντα στο μυαλό σου.
Η αλήθεια δεν ήταν ποτέ τόσο τρομακτική όσο εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
August 24, 2022
Η Λία Νικολάου είναι μια "γυναίκα από σύμπτωση", μια -πολλά υποσχόμενη- νέα συγγραφέας, η οποία έρχεται να μιλήσει για τα θύματα της ελληνικής οικογένειας και κατ' επέκταση της ελληνικής κοινωνίας.
Με έναν ιδιαίτερο λόγο , που σε ορισμένες περιπτώσεις πλησιάζει τον λυρισμό, χτίζει τη δική της ιστορία, δίνοντας λόγο σε τραγικά πρόσωπα, που υποφέρουν εξαιτίας των επιλογών τους και που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις κοινωνικές νόρμες.
Οι υπάρχουσες κοινωνικές αξίες, η δομή της πατριαρχικής κοινωνίας, οι ταξικές ανισότητες, οι ρατσιστικές αντιλήψεις, υποθάλπουν το σχήμα "θύτης-θύμα", με τους ιθύνοντες να παραμένουν ανενεργοί.
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα έρχεται να υπογραμμίσει, και αν θέλετε να πολεμήσει, η συγγραφέας μέσα από ένα ιδιαίτερο πλέγμα ιστοριών, κρατώντας το ενδιαφέρον σου αμείωτο μέχρι και την τελευταία σελίδα. Μιλώντας άλλοτε για έρωτες ακατανόητους, άλλοτε για απαγορευτικούς, άλλοτε για επιφανειακούς, περιγράφει με δεξιοτεχνία σκοτεινά συναισθήματα και κακοποιητικές συμπεριφορές, με κοινό παρονομαστή πάντοτε τη σχέση γονέα-παιδιού, τη ρίζα του κακού.
Είμαστε οι σχέσεις των γονιών μας, είμαστε δημιουργήματά τους..κι αν "σωθεί" το παιδί μόνο τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα.
Κοινοί μας "εχθροί" το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά κάποιες φορές και οι ίδιοι οι γονείς/κηδεμόνες•
διεκδικούμε ΑΠΟΔΟΧΗ για κάθε τι διαφορετικό, ώστε να μεγαλώνουμε παιδιά ευτυχισμένα και ψυχικά υγιή. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, όμως οφείλουμε να θυμόμαστε πως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι,
εκπαιδευτικοί, θεραπευτές, συγγραφείς, μουσικοί, ηθοποιοί,
άνθρωποι,
όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης για κάθε μία μικρή ψυχή ξεχωριστά. Μονάχα έτσι η ιστορία θα έχει ένα κάποιο αίσιο τέλος, σαν το μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου• ο εξαγνισμός της ψυχής έρχεται μονάχα όταν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από τη σύγχρονη δικτατορία, από μια κοσμοθεωρία που προσπάθησαν να μας κουμπώσουν και που από καιρό μας πνίγει.
(Το ένα αστεράκι χάθηκε λόγω κάποια υπερβολής στα σχήματα λόγου σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα. Επίσης ίσως σε κάποια σημεία να ένιωσα πως η ιστορία είχε κάποιες ασάφειες, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί από τη συνολική εικόνα του βιβλίου)
Με έναν ιδιαίτερο λόγο , που σε ορισμένες περιπτώσεις πλησιάζει τον λυρισμό, χτίζει τη δική της ιστορία, δίνοντας λόγο σε τραγικά πρόσωπα, που υποφέρουν εξαιτίας των επιλογών τους και που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις κοινωνικές νόρμες.
Οι υπάρχουσες κοινωνικές αξίες, η δομή της πατριαρχικής κοινωνίας, οι ταξικές ανισότητες, οι ρατσιστικές αντιλήψεις, υποθάλπουν το σχήμα "θύτης-θύμα", με τους ιθύνοντες να παραμένουν ανενεργοί.
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα έρχεται να υπογραμμίσει, και αν θέλετε να πολεμήσει, η συγγραφέας μέσα από ένα ιδιαίτερο πλέγμα ιστοριών, κρατώντας το ενδιαφέρον σου αμείωτο μέχρι και την τελευταία σελίδα. Μιλώντας άλλοτε για έρωτες ακατανόητους, άλλοτε για απαγορευτικούς, άλλοτε για επιφανειακούς, περιγράφει με δεξιοτεχνία σκοτεινά συναισθήματα και κακοποιητικές συμπεριφορές, με κοινό παρονομαστή πάντοτε τη σχέση γονέα-παιδιού, τη ρίζα του κακού.
Είμαστε οι σχέσεις των γονιών μας, είμαστε δημιουργήματά τους..κι αν "σωθεί" το παιδί μόνο τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα.
Κοινοί μας "εχθροί" το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά κάποιες φορές και οι ίδιοι οι γονείς/κηδεμόνες•
διεκδικούμε ΑΠΟΔΟΧΗ για κάθε τι διαφορετικό, ώστε να μεγαλώνουμε παιδιά ευτυχισμένα και ψυχικά υγιή. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, όμως οφείλουμε να θυμόμαστε πως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι,
εκπαιδευτικοί, θεραπευτές, συγγραφείς, μουσικοί, ηθοποιοί,
άνθρωποι,
όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης για κάθε μία μικρή ψυχή ξεχωριστά. Μονάχα έτσι η ιστορία θα έχει ένα κάποιο αίσιο τέλος, σαν το μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου• ο εξαγνισμός της ψυχής έρχεται μονάχα όταν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από τη σύγχρονη δικτατορία, από μια κοσμοθεωρία που προσπάθησαν να μας κουμπώσουν και που από καιρό μας πνίγει.
(Το ένα αστεράκι χάθηκε λόγω κάποια υπερβολής στα σχήματα λόγου σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα. Επίσης ίσως σε κάποια σημεία να ένιωσα πως η ιστορία είχε κάποιες ασάφειες, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί από τη συνολική εικόνα του βιβλίου)
May 19, 2022
"Θύματα" είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Λίας Νικολάου.
Ποια είναι όμως αυτά τα θύματα;
Το βιβλίο ξεκινά με μια άγρια δολοφονία. Θύμα είναι ένας άντρας και θύτης η ίδια του η αδερφή. Ή μήπως συμβαίνει εντελώς το αντίθετο;
Για ποιον λόγο γίνεται κάποιος θύτης; Τίνος το θύμα υπήρξε;
Η Λία Νικολάου στο υπέροχο αυτό βιβλίο της θίγει πολλά προβλήματα της κοινωνίας μας και το κάνει "φωναχτά". Στέκεται απέναντι στον σεξισμό, στον ρατσισμό και στην ομοφοβία. Ο λόγος της βαθύς, αληθινός, τρομάζει τον αναγνώστη. Γιατί θυμάται αναπόφευκτα σε ποιες περιπτώσεις υπήρξε θύμα και ακόμα χειρότερα σε ποιες ήταν ο θύτης.
Ένα βιβλίο, με ιστορίες που φαντάζουν αυτόνομες, τις οποίες ωστόσο ένα νήμα συνδέει μαγικά.
Η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η απόρριψη του διαφορετικού, η αιμομιξία, η ομοφυλοφιλία, η ενδοοικογενειακή βία είναι τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται. Γιατί ακόμα και σήμερα η προοδευτικότητα κι η αποδοχή που πιστεύουμε πως έχουμε κατακτήσει είναι μόνο μια φενάκη.
Κι ενώ τα θέματα αυτά και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε μας "καίνε", η συγγραφέας λυτρώνει τον αναγνώστη, όταν τον παίρνει από το χέρι για να του δείξει την ενσυναίσθηση, τον πραγματικό τρόπο να αγαπά κανείς, τον πραγματικό τρόπο να μην ξεχωρίζεις τον συνάνθρωπο και να τον δέχεσαι για όλα του τα χαρακτηριστικά. Για την υπέροχη μοναδικότητα του.
Το ανάγνωσμα της Λίας Νικολάου μας γεμίζει συναισθήματα: πόνο, θυμό, ντροπή, συμπόνια, αγάπη, συγχώρεση.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως έργο που διατρανώνει την ανοχή στη διαφορετικότητα και προτρέπει στον προβληματισμό σχετικά με τα επίπεδα ανεκτικότητας όλων μας!
Λία Νικολάου συγχαρητήρια!
Μ.Κ.
Ακολουθήστε μας στο Facebook
Ακολουθήστε μας στο Instagram
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;
Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.
Ποια είναι όμως αυτά τα θύματα;
Το βιβλίο ξεκινά με μια άγρια δολοφονία. Θύμα είναι ένας άντρας και θύτης η ίδια του η αδερφή. Ή μήπως συμβαίνει εντελώς το αντίθετο;
Για ποιον λόγο γίνεται κάποιος θύτης; Τίνος το θύμα υπήρξε;
Η Λία Νικολάου στο υπέροχο αυτό βιβλίο της θίγει πολλά προβλήματα της κοινωνίας μας και το κάνει "φωναχτά". Στέκεται απέναντι στον σεξισμό, στον ρατσισμό και στην ομοφοβία. Ο λόγος της βαθύς, αληθινός, τρομάζει τον αναγνώστη. Γιατί θυμάται αναπόφευκτα σε ποιες περιπτώσεις υπήρξε θύμα και ακόμα χειρότερα σε ποιες ήταν ο θύτης.
Ένα βιβλίο, με ιστορίες που φαντάζουν αυτόνομες, τις οποίες ωστόσο ένα νήμα συνδέει μαγικά.
Η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η απόρριψη του διαφορετικού, η αιμομιξία, η ομοφυλοφιλία, η ενδοοικογενειακή βία είναι τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται. Γιατί ακόμα και σήμερα η προοδευτικότητα κι η αποδοχή που πιστεύουμε πως έχουμε κατακτήσει είναι μόνο μια φενάκη.
Κι ενώ τα θέματα αυτά και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε μας "καίνε", η συγγραφέας λυτρώνει τον αναγνώστη, όταν τον παίρνει από το χέρι για να του δείξει την ενσυναίσθηση, τον πραγματικό τρόπο να αγαπά κανείς, τον πραγματικό τρόπο να μην ξεχωρίζεις τον συνάνθρωπο και να τον δέχεσαι για όλα του τα χαρακτηριστικά. Για την υπέροχη μοναδικότητα του.
Το ανάγνωσμα της Λίας Νικολάου μας γεμίζει συναισθήματα: πόνο, θυμό, ντροπή, συμπόνια, αγάπη, συγχώρεση.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως έργο που διατρανώνει την ανοχή στη διαφορετικότητα και προτρέπει στον προβληματισμό σχετικά με τα επίπεδα ανεκτικότητας όλων μας!
Λία Νικολάου συγχαρητήρια!
Μ.Κ.
Ακολουθήστε μας στο Facebook
Ακολουθήστε μας στο Instagram
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;
Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.
January 5, 2025
Άλλο ένα βιβλίο από τη Νικολάου που κινείται εξ ολοκλήρου πάνω στις ράγες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Κι εδώ όπως και στο πρώτο της μυθιστόρημα το "Να μ' αγαπάς" όλοι οι ήρωες ανήκουν σ' αυτη την κοινότητα αλλά κι η γκάμα των θεμάτων που θίγονται είναι αυτά που τους απασχολούν αυτή τη στιγμή. Η συγγραφέας προσπαθεί να κάνει τον αναγνώστη της να θυμώσει, όπως υπόσχεται και στο οπισθόφυλλο. Έτσι, καταθέτει με ορμή κι ασύλληπτη ένταση μια αρθρωτή ιστορία κάθε κεφάλαιο της οποίας θα μπορούσε ν' αποτελεί κι ένα αυτοτελές διήγημα. Το βιβλίο βγάζει ένταση κι οργή. Είναι η ένταση με την οποία αφηγείται η συγγραφέας κι η οργή που την κάνουν τα λέει όλα "φόρα παρτίδα". Τίποτα δεν υπονοείται, ούτε αφήνεται στη συμμετοχή του αναγνώστη στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Όλα περιγράφονται κι εξηγούνται με φωνή ξεκάθαρη, δυνατή, ανεπιτήδευτη. Το βιβλίο κλείνει με μια δήλωση της συγγραφέως που διασαφηνίζει τις προθέσεις της συγγραφής του πέρα απ' τα όρια του λογοτεχνικού πονήματος. Άλλη μια ενδιαφέρουσα πρόταση απ' τη συγγραφέα που έρχεται να εδραιωθεί στο βάθρο της "πολύχρωμης" λογοτεχνίας.
May 5, 2022
Τίτλος βιβλίου ''Θύματα''
Κι εγώ εδώ αναρωτιέμαι...
Όχι πως περιμένω να λάβω κάποια βέβαιη απάντηση,αλλά να που με τρώει σαν το σαράκι αυτή η σκέψη...
Έχουμε αντιληφθεί πως όλοι κι όλες είμαστε εν δυνάμει θύματα,ή,θύτες,ή καί τα δύο; Καί πολύ απλά οι καταστάσεις καί οι όποιες αποφάσεις/πράξεις δικές μας,ή,τρίτων ατόμων μας οδηγούν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια να βρεθούμε σε μία από τις δύο θέσεις;
Κι αν ναι,τί κάνουμε για να σπάσουμε τα όποια δεσμά καί να απελευθερωθούμε από αυτά;
'Η μήπως επιλέγουμε να σταθούμε επάξια στον όποιο ρόλο μας έχει δοθεί από άποψη μίας εσφαλμένης ασφάλειας,ίσως καί φόβου;
Τίτλος ''Θύματα''
Καί προσωπικά θεωρώ πολύ εύστοχη την κίνηση της συγγραφέως Λίας Νικολάου να αφαιρέσει από τον τίτλο το άρθρο ''τα''. Σαν να δίνει μία άλλη,πιο ευρεία,διαστάση στην λέξη ''θύματα''. Γιατί η λέξη ''θύματα'' δεν αναφέρεται μόνο σε συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Δεν κάνει διακρίσεις βάσει φύλου,καταγωγής,κοινωνικής καί οικονομικής τάξης,εκπαίδευσης κλπ. Ούτε μιλά για άψυχα αντικείμενα,μα για α��θρώπους...
''Θύματα''
Καί αυτή η εικόνα του εξωφύλλου φανερώνει όλα όσα δεν τολμούν να ειπωθούν,να ακουστούν καί να ιδωθούν μέσα από μία διαπεραστική σιωπή που περνάει από γενιά σε γενιά σαν μία αδιόρατη συνενοχή καί συγκάλυψη όλων όσων μπορεί να πληγώνουν,να πονούν,να τρομάζουν,ή,έστω μοιάζουν διαφορετικά καί μη φυσιολογικά (εντός κι εκτός εισαγωγικών)...
Καί εμείς σαν άλλα ''θύματα'' θα υποκύψουμε στη δυναμική καί στιβαρή πένα της συγγραφέως που σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται κάποιος/α πως πρόκειται μόλις για το δεύτερο προσωπικό της έργο. Έρχεται καί βάζει γερά θεμέλια για μία λαμπρή καί πολλά υποσχόμενη πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας. Διεκδικεί την προσοχή μας καί καταπιάνεται με θέματα που,όσο κι αν θέλουμε να υποστηρίζουμε πως πλέον δεν θεωρούνται ως ταμπού,εκείνα παραμένουν βαθειά ριζωμένα χάρη στις λανθασμένες καί παγιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος που μας έχουν κληροδοτηθεί ως άλλα βαριά ''χρέη''...
"Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα; Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Ενσυναίσθηση... Μία λέξη που εσωκλείει μέσα της τόσα πολλά...
Πόσες φορές την επικαλούμαστε; Καί πόσες ακόμη έχουμε ευχηθεί,όχι μόνο να καταφέρουμε να λειτουργούμε εμείς βάσει αυτής,αλλά καί ο υπόλοιπος κόσμος; Άραγε,γιατί είναι τόσο δύσκολο να μπαίνουμε στην θέση των άλλων ανθρώπων καί να τους/τις κατανοούμε; Φόβος προς το άγνωστο καί διαφορετικό; Προκαταλήψεις; Αίσθηση ντροπής; Ή επειδή δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε καί να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας,αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο καί για άλλους ανθρώπους;
Η συγγραφέας δεν μας προσφέρει απλά ένα ακόμη ένα κοινωνικό μυθιστόρημα,αλλά ένα βιβλίο με βαθύ αντιρατσιστικό χαρακτήρα. Τάσσεται ενάντια σε κάθε μορφή βίας (με έμφαση στην ενδοοικογενειακή),στον σεξισμό καί στην ομοφοβία. Με λόγο ευθύ,καυστικό καί σαρωτικό,χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις,θα μιλήσει για όλα τα παραπάνω μέσα από τις ιστορίες ζωής των προσώπων του κειμένου. Ζωές που άλλες φορές τέμνονται κι άλλες απέχουν μίλια,με κοινό παρανομαστή ανθρώπους απλούς καί καθημερινούς με τα όποια λάθη,πάθη,επιθυμίες καί όνειρα. Όχι,η διαδρομή δεν θα είναι εύκολη. Θα έρθουμε αντιμέτωποι με πρόσωπα καί καταστάσεις που είτε μας προσφέρουν αγάπη καί χαρά,ή,πόνο κι αγανάκτηση. Μα έτσι δεν είναι καί η αληθινή ζωή; Απλά τα βιβλία έρχονται να μας τονίσουν όσα δεν βλέπουμε,ή μαλλον,κάνουμε πως δεν βλέπουμε..
Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα να βρίσκομαι σε μία συναισθηματική δίνη καί να παρασύρομαι από αυτά,ενώ την ίδια στιγμή ήμουν προσγειωμένη στην πεζή πραγματικότητα. Μόνο που η συγγραφέας μου χάρισε την ελευθερία. Με οδήγησε με ομαλό τρόπο μέσα στις ζωές αυτών των ανθρώπων καί μπόρεσα να γίνω αυτήκοη μάρτυρας των εξομολογήσεών τους,αλλά καί των πράξεών τους. Χάρη στην εξαιρετικη ψυχογράφηση των προσώπων,θύμωσα,πόνεσα,δικαιολόγησα,κατανόησα καί αγάπησα σε υπέρμετρο βαθμό. Το μόνο που δεν μπορώ να σας πως με σιγουριά είναι αν ένιωσα λύτρωση με την έννοια που συχνά εννοούμε. Όμως,είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ καί η θύμησή του θα με ακολουθεί για πολύ καιρό. Αναζητήστε το!
Καλή ανάγνωση!
Κι εγώ εδώ αναρωτιέμαι...
Όχι πως περιμένω να λάβω κάποια βέβαιη απάντηση,αλλά να που με τρώει σαν το σαράκι αυτή η σκέψη...
Έχουμε αντιληφθεί πως όλοι κι όλες είμαστε εν δυνάμει θύματα,ή,θύτες,ή καί τα δύο; Καί πολύ απλά οι καταστάσεις καί οι όποιες αποφάσεις/πράξεις δικές μας,ή,τρίτων ατόμων μας οδηγούν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια να βρεθούμε σε μία από τις δύο θέσεις;
Κι αν ναι,τί κάνουμε για να σπάσουμε τα όποια δεσμά καί να απελευθερωθούμε από αυτά;
'Η μήπως επιλέγουμε να σταθούμε επάξια στον όποιο ρόλο μας έχει δοθεί από άποψη μίας εσφαλμένης ασφάλειας,ίσως καί φόβου;
Τίτλος ''Θύματα''
Καί προσωπικά θεωρώ πολύ εύστοχη την κίνηση της συγγραφέως Λίας Νικολάου να αφαιρέσει από τον τίτλο το άρθρο ''τα''. Σαν να δίνει μία άλλη,πιο ευρεία,διαστάση στην λέξη ''θύματα''. Γιατί η λέξη ''θύματα'' δεν αναφέρεται μόνο σε συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Δεν κάνει διακρίσεις βάσει φύλου,καταγωγής,κοινωνικής καί οικονομικής τάξης,εκπαίδευσης κλπ. Ούτε μιλά για άψυχα αντικείμενα,μα για α��θρώπους...
''Θύματα''
Καί αυτή η εικόνα του εξωφύλλου φανερώνει όλα όσα δεν τολμούν να ειπωθούν,να ακουστούν καί να ιδωθούν μέσα από μία διαπεραστική σιωπή που περνάει από γενιά σε γενιά σαν μία αδιόρατη συνενοχή καί συγκάλυψη όλων όσων μπορεί να πληγώνουν,να πονούν,να τρομάζουν,ή,έστω μοιάζουν διαφορετικά καί μη φυσιολογικά (εντός κι εκτός εισαγωγικών)...
Καί εμείς σαν άλλα ''θύματα'' θα υποκύψουμε στη δυναμική καί στιβαρή πένα της συγγραφέως που σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται κάποιος/α πως πρόκειται μόλις για το δεύτερο προσωπικό της έργο. Έρχεται καί βάζει γερά θεμέλια για μία λαμπρή καί πολλά υποσχόμενη πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας. Διεκδικεί την προσοχή μας καί καταπιάνεται με θέματα που,όσο κι αν θέλουμε να υποστηρίζουμε πως πλέον δεν θεωρούνται ως ταμπού,εκείνα παραμένουν βαθειά ριζωμένα χάρη στις λανθασμένες καί παγιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος που μας έχουν κληροδοτηθεί ως άλλα βαριά ''χρέη''...
"Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα; Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Ενσυναίσθηση... Μία λέξη που εσωκλείει μέσα της τόσα πολλά...
Πόσες φορές την επικαλούμαστε; Καί πόσες ακόμη έχουμε ευχηθεί,όχι μόνο να καταφέρουμε να λειτουργούμε εμείς βάσει αυτής,αλλά καί ο υπόλοιπος κόσμος; Άραγε,γιατί είναι τόσο δύσκολο να μπαίνουμε στην θέση των άλλων ανθρώπων καί να τους/τις κατανοούμε; Φόβος προς το άγνωστο καί διαφορετικό; Προκαταλήψεις; Αίσθηση ντροπής; Ή επειδή δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε καί να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας,αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο καί για άλλους ανθρώπους;
Η συγγραφέας δεν μας προσφέρει απλά ένα ακόμη ένα κοινωνικό μυθιστόρημα,αλλά ένα βιβλίο με βαθύ αντιρατσιστικό χαρακτήρα. Τάσσεται ενάντια σε κάθε μορφή βίας (με έμφαση στην ενδοοικογενειακή),στον σεξισμό καί στην ομοφοβία. Με λόγο ευθύ,καυστικό καί σαρωτικό,χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις,θα μιλήσει για όλα τα παραπάνω μέσα από τις ιστορίες ζωής των προσώπων του κειμένου. Ζωές που άλλες φορές τέμνονται κι άλλες απέχουν μίλια,με κοινό παρανομαστή ανθρώπους απλούς καί καθημερινούς με τα όποια λάθη,πάθη,επιθυμίες καί όνειρα. Όχι,η διαδρομή δεν θα είναι εύκολη. Θα έρθουμε αντιμέτωποι με πρόσωπα καί καταστάσεις που είτε μας προσφέρουν αγάπη καί χαρά,ή,πόνο κι αγανάκτηση. Μα έτσι δεν είναι καί η αληθινή ζωή; Απλά τα βιβλία έρχονται να μας τονίσουν όσα δεν βλέπουμε,ή μαλλον,κάνουμε πως δεν βλέπουμε..
Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα να βρίσκομαι σε μία συναισθηματική δίνη καί να παρασύρομαι από αυτά,ενώ την ίδια στιγμή ήμουν προσγειωμένη στην πεζή πραγματικότητα. Μόνο που η συγγραφέας μου χάρισε την ελευθερία. Με οδήγησε με ομαλό τρόπο μέσα στις ζωές αυτών των ανθρώπων καί μπόρεσα να γίνω αυτήκοη μάρτυρας των εξομολογήσεών τους,αλλά καί των πράξεών τους. Χάρη στην εξαιρετικη ψυχογράφηση των προσώπων,θύμωσα,πόνεσα,δικαιολόγησα,κατανόησα καί αγάπησα σε υπέρμετρο βαθμό. Το μόνο που δεν μπορώ να σας πως με σιγουριά είναι αν ένιωσα λύτρωση με την έννοια που συχνά εννοούμε. Όμως,είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ καί η θύμησή του θα με ακολουθεί για πολύ καιρό. Αναζητήστε το!
Καλή ανάγνωση!
May 2, 2022
«Όταν είσαι μόνος επειδή θέλεις να είσαι μόνος, τότε ακούς με ευκρίνεια τις σκέψεις σου, μπαίνεις και βγαίνεις κατά βούληση, έχεις έναν κάποιον έλεγχο, ή νομίζεις ότι έχεις έναν κάποιον έλεγχο της κατάστασης».
H Λία Νικολάου έχει αποδείξει ήδη από το πρώτο της πόνημα, το “Να μ’ αγαπάς“, ότι εμπνέεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα στις γραφές της και ότι ασχολείται με τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν και στο δεύτερο βιβλίο της με τον τίτλο “Θύματα” εμμένει στην ίδια θεματική, αυτή τη φορά μέσα από τη διήγηση πολλών διαφορετικών ιστοριών για ανθρώπους που υπήρξαν, με οποιονδήποτε τρόπο θύματα… Θύματα της κοινωνίας μας, θύματα των συνανθρώπων τους, θύματα της διαφορετικότητάς τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μικρές Συλλογές, Μεγάλοι αγώνες
Συγγραφικές Εξομολογήσεις: Άννα Βουγιουκλίδου
Το βιβλίο παρουσιάζει το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: όταν το παίρνει κάποιος στα χέρια του διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται ακριβώς για ενιαίο μυθιστόρημα, όπως νόμιζε αρχικά, αλλά για πολλές διαφορετικές ιστορίες. Τελικά όμως διαπιστώνει κατά την ανάγνωση ότι οι ιστορίες συνδέονται και ότι δεν είναι στην πραγματικότητα πολλές αλλά μία και εκφράζουν όλες τους τις πολλές διαφορετικές και πολλαπλές πλευρές της βασικής θεματικής του βιβλίου: του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, της βίας και της ενδοοικογενειακής βίας.
Μια ιστορία αιμομιξίας, μία αδελφικής αγάπης, κρυμμένα μυστικά που όταν βγουν στο φως απειλούν να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα τις ζωές των εμπλεκόμενων ανθρώπων, νέες γυναίκες που καταλήγουν πόρνες μην έχοντας άλλη διέξοδο στη ζωή, μια ιστορία κρυμμένης ομοφυλοφιλίας, νεαρές που φτάνουν στο σημείο να γίνουν φονιάδες, προβληματικοί γάμοι, παιδιά που επισκέπτονται ψυχολόγους και άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους.
Πίσω από όλες αυτές τις μικρές ιστορίες που συνθέτουν το παζλ των “Θυμάτων” ξεχωρίζει η προσοχή που δίνει η συγγραφέας στο φαινόμενο της μετανάστευσης: στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτή κατά την προσαρμογή τους, στην προκατάληψη που έχουν οι γηγενείς εναντίον τους και στη διαφορετικότητά τους, η οποία αποτελεί συχνά και την πηγή όλων των προβλημάτων για αυτούς.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται επίσης στο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο φαίνεται να απασχολεί έντονα τη συγγραφέα. Εξάλλου σε σημείωμα στο τέλος του βιβλίου η συγγραφέας προτρέπει όσους έχουν ζήσει ανάλογα περιστατικά να μη διστάσουν να τα καταγγείλουν. Συνάμα η Νικολάου σε αρκετά σημεία καταφεύγει σε δικά της «φιλοσοφικά», ας πούμε, αποφθέγματα και μας καλεί να πραγματοποιήσουμε τη δική μας ενδοσκόπηση.
Τελικά, μετά από ένα σωρό δυστυχίες, δυσκολίες, ανατροπές και προβληματισμούς όμως, η Νικολάου επιλέγει να τελειώσει αισιόδοξα το πόνημά της, μέσω ενός happy end, που διακηρύσσει, εν τέλει, την ομορφιά της ζωής, η οποία πάντοτε υπάρχει παρά τις δυσκολίες.
Αφετηρία επομένως σύγχρονων προβληματισμών αποτελεί το νέο βιβλίο της Λίας Νικολάου που μας μιλάει για όλους τους αδικημένους, τους περιθωριοποιημένους, τα θύματα της σημερινής άπονης και απρόσωπης, πολλές φορές κοινωνίας μας, τα οποία γίνονται όμως ενίοτε και θύτες απέναντι σε άλλους συνανθρώπους τους
Αναδημοσίευση από το Literature
H Λία Νικολάου έχει αποδείξει ήδη από το πρώτο της πόνημα, το “Να μ’ αγαπάς“, ότι εμπνέεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα στις γραφές της και ότι ασχολείται με τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν και στο δεύτερο βιβλίο της με τον τίτλο “Θύματα” εμμένει στην ίδια θεματική, αυτή τη φορά μέσα από τη διήγηση πολλών διαφορετικών ιστοριών για ανθρώπους που υπήρξαν, με οποιονδήποτε τρόπο θύματα… Θύματα της κοινωνίας μας, θύματα των συνανθρώπων τους, θύματα της διαφορετικότητάς τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μικρές Συλλογές, Μεγάλοι αγώνες
Συγγραφικές Εξομολογήσεις: Άννα Βουγιουκλίδου
Το βιβλίο παρουσιάζει το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: όταν το παίρνει κάποιος στα χέρια του διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται ακριβώς για ενιαίο μυθιστόρημα, όπως νόμιζε αρχικά, αλλά για πολλές διαφορετικές ιστορίες. Τελικά όμως διαπιστώνει κατά την ανάγνωση ότι οι ιστορίες συνδέονται και ότι δεν είναι στην πραγματικότητα πολλές αλλά μία και εκφράζουν όλες τους τις πολλές διαφορετικές και πολλαπλές πλευρές της βασικής θεματικής του βιβλίου: του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, της βίας και της ενδοοικογενειακής βίας.
Μια ιστορία αιμομιξίας, μία αδελφικής αγάπης, κρυμμένα μυστικά που όταν βγουν στο φως απειλούν να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα τις ζωές των εμπλεκόμενων ανθρώπων, νέες γυναίκες που καταλήγουν πόρνες μην έχοντας άλλη διέξοδο στη ζωή, μια ιστορία κρυμμένης ομοφυλοφιλίας, νεαρές που φτάνουν στο σημείο να γίνουν φονιάδες, προβληματικοί γάμοι, παιδιά που επισκέπτονται ψυχολόγους και άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους.
Πίσω από όλες αυτές τις μικρές ιστορίες που συνθέτουν το παζλ των “Θυμάτων” ξεχωρίζει η προσοχή που δίνει η συγγραφέας στο φαινόμενο της μετανάστευσης: στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτή κατά την προσαρμογή τους, στην προκατάληψη που έχουν οι γηγενείς εναντίον τους και στη διαφορετικότητά τους, η οποία αποτελεί συχνά και την πηγή όλων των προβλημάτων για αυτούς.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται επίσης στο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο φαίνεται να απασχολεί έντονα τη συγγραφέα. Εξάλλου σε σημείωμα στο τέλος του βιβλίου η συγγραφέας προτρέπει όσους έχουν ζήσει ανάλογα περιστατικά να μη διστάσουν να τα καταγγείλουν. Συνάμα η Νικολάου σε αρκετά σημεία καταφεύγει σε δικά της «φιλοσοφικά», ας πούμε, αποφθέγματα και μας καλεί να πραγματοποιήσουμε τη δική μας ενδοσκόπηση.
Τελικά, μετά από ένα σωρό δυστυχίες, δυσκολίες, ανατροπές και προβληματισμούς όμως, η Νικολάου επιλέγει να τελειώσει αισιόδοξα το πόνημά της, μέσω ενός happy end, που διακηρύσσει, εν τέλει, την ομορφιά της ζωής, η οποία πάντοτε υπάρχει παρά τις δυσκολίες.
Αφετηρία επομένως σύγχρονων προβληματισμών αποτελεί το νέο βιβλίο της Λίας Νικολάου που μας μιλάει για όλους τους αδικημένους, τους περιθωριοποιημένους, τα θύματα της σημερινής άπονης και απρόσωπης, πολλές φορές κοινωνίας μας, τα οποία γίνονται όμως ενίοτε και θύτες απέναντι σε άλλους συνανθρώπους τους
Αναδημοσίευση από το Literature
September 18, 2022
Μετά το πρώτο μυθιστόρημα "Να μ' αγαπάς" (κριτική για το οποίο μπορείτε να βρείτε στο προφίλ μου) έρχονται τα "Θύματα" με μεγαλύτερη έκταση, περισσότερους χαρακτήρες και πιο περίπλοκο storytelling. Έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι ιδιαίτερα fan της μυθοπλασίας που πάτα στην πραγματικότητα, οπότε δεν απόλαυσα αυτό το βιβλίο όσο του άξιζε. Χρειάζομαι πάντα ένα στοιχείο φαντασίας να με βγάζει από το βαρύ δράμα των ηρώων. Το βιβλίο περιέχει δύο ιστορίες, οι οποίες συμπληρώνουν κατά κάποιον τρόπο η μία την άλλη, αλλά θα μπορούσαν να είναι και εντελώς αυτόνομες. Το κείμενο επίσης διέπεται από μια έντονη ποιητική προφορικότητα, η οποία σε ορισμένα σημεία ήταν αποσυντονιστική ως προς την ιστορία και την αναγνωστική εμπειρία. Συνολικά, αποτελεί ένα ανάγνωσμα που αξίζει να διαβάσεις, ειδικά αν είσαι φαν της ρεαλιστικής μυθοπλασίας, καθώς συστήνει ασυνήθιστους χαρακτήρες σε καθόλου κοινότυπες καταστάσεις, κάτι σπάνιο μέσα στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Το τέλος ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
October 29, 2022
Μετά το υπέροχο εκδοτικό ντεμπούτο της, με το έργο «Να Μ ‘αγαπάς», η Λία Νικολάου επιστρέφει δριμύτερη στην εκδοτική πραγματικότητα, εφοδιασμένη με τις ρεαλιστικές της ιστορίες. Ο τίτλος του; «Θύματα» και οι οιωνοί, για το τι θα διαβάσω, είναι αρκετά ευανάγνωστοι, ακούγοντας τον. Σε μια πολύ μεταβατική περίοδο της ζωής μου, και βλέποντας το φθινόπωρο να παίρνει βίαια την θέση του από το καλοκαίρι, ανοίγω το βιβλίο της συγγραφέως, στην κοινόχρηστη αυλή του συγκροτήματος διαμερισμάτων, στα οποία κατοικούν ένα σμάρι ξενοδοϋπάλληλοι, διαφόρων ειδικοτήτων.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω: «Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ, με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται, ως οικοδόμος;» Πολλά, απαντώ εγώ, μιας και η ζωή έχει φαντασία και αποφασίζει η ίδια πως θα εξελιχθούν οι ζωές των ανθρώπων.
Το νεότερο και εκτενέστερο βιβλίο της Λίας Νικολάου, τέμνεται σε δύο επιμέρους ιστορίες, οι οποίες μπορούν να διαβαστούν και ξεχωριστά, αν κάποιος το επιλέξει. Στην πρώτη ακολουθώ το ιστορικό δύο αδελφών από την Αλβανία που έχουν έρθει στην Ελλάδα με τους γονείς τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή από αυτή που προσφέρει η πατρίδα τους. Η Εράντα, με τα όνειρα για σπουδές να χορεύουν στο μυαλό της, και ο Μάριο, οπλισμένος με το πείσμα που έχει κάθε αρσενικό να τα καταφέρει στην ζωή του, στρεφόμενος μόνο στις δικές του δυνάμεις, παλεύουν με την ρυπαρή και σάπια οικογένεια τους αλλά και με τον ρατσισμό των Ελλήνων, ώστε να τα καταφέρουν. Η ήττα είναι αναπόφευκτή και η Εράντα εξιστορεί την διαλυμένη της ζωή σε έναν αμφιβόλου ηθικής δικηγόρο.
Αλλάζοντας εντελώς το σκηνικό, η συγγραφέας μου συστήνει την «Ψαρού», και εκεί ξεκινά η δεύτερη ιστορία των «Θυμάτων». Η Σάλμα ή αλλιώς «Ψαρού», γλυτώνοντας τον θάνατο λίγο πριν γεννηθεί, μεγαλώνει κάτω από την επίβλεψή του φτωχού πατέρα της που είχε διπλό καθήκον μέσα στο σπίτι μιας και μεγάλωνε την κόρη του μόνος του. Στην όψιμη φάση της εφηβείας της, και ενώ χάνει τον πατέρα της, γνωρίζει τον Γιώργο, νέο ναυτικό που θέλει να κάνει καριέρα στην ναυτιλία και αποφασίζουν να φτιάξουν σπίτι, κατά τα πρότυπα της εποχής. Η ζωή, όμως, είναι πόλεμος και οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές. Ένα μήνυμα από τον αδελφικό φίλο του άνδρα της, τον Άγγελο, θα αλλάξει τις ατραπούς της ζωής τους, για πάντα, και θα στιγματίσει τα παιδιά τους, αλλά και τους ίδιους. […]
Read More Here: https://nikolasinbookland.wordpress.c...
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω: «Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ, με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται, ως οικοδόμος;» Πολλά, απαντώ εγώ, μιας και η ζωή έχει φαντασία και αποφασίζει η ίδια πως θα εξελιχθούν οι ζωές των ανθρώπων.
Το νεότερο και εκτενέστερο βιβλίο της Λίας Νικολάου, τέμνεται σε δύο επιμέρους ιστορίες, οι οποίες μπορούν να διαβαστούν και ξεχωριστά, αν κάποιος το επιλέξει. Στην πρώτη ακολουθώ το ιστορικό δύο αδελφών από την Αλβανία που έχουν έρθει στην Ελλάδα με τους γονείς τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή από αυτή που προσφέρει η πατρίδα τους. Η Εράντα, με τα όνειρα για σπουδές να χορεύουν στο μυαλό της, και ο Μάριο, οπλισμένος με το πείσμα που έχει κάθε αρσενικό να τα καταφέρει στην ζωή του, στρεφόμενος μόνο στις δικές του δυνάμεις, παλεύουν με την ρυπαρή και σάπια οικογένεια τους αλλά και με τον ρατσισμό των Ελλήνων, ώστε να τα καταφέρουν. Η ήττα είναι αναπόφευκτή και η Εράντα εξιστορεί την διαλυμένη της ζωή σε έναν αμφιβόλου ηθικής δικηγόρο.
Αλλάζοντας εντελώς το σκηνικό, η συγγραφέας μου συστήνει την «Ψαρού», και εκεί ξεκινά η δεύτερη ιστορία των «Θυμάτων». Η Σάλμα ή αλλιώς «Ψαρού», γλυτώνοντας τον θάνατο λίγο πριν γεννηθεί, μεγαλώνει κάτω από την επίβλεψή του φτωχού πατέρα της που είχε διπλό καθήκον μέσα στο σπίτι μιας και μεγάλωνε την κόρη του μόνος του. Στην όψιμη φάση της εφηβείας της, και ενώ χάνει τον πατέρα της, γνωρίζει τον Γιώργο, νέο ναυτικό που θέλει να κάνει καριέρα στην ναυτιλία και αποφασίζουν να φτιάξουν σπίτι, κατά τα πρότυπα της εποχής. Η ζωή, όμως, είναι πόλεμος και οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές. Ένα μήνυμα από τον αδελφικό φίλο του άνδρα της, τον Άγγελο, θα αλλάξει τις ατραπούς της ζωής τους, για πάντα, και θα στιγματίσει τα παιδιά τους, αλλά και τους ίδιους. […]
Read More Here: https://nikolasinbookland.wordpress.c...
August 11, 2022
Ένα υπέροχο μυθιστόρημα, που στην ουσία άνετα θα μπορούσε να θεωρηθεί και κοινωνικό-ψυχολογικο ντοκουμέντο. Μια σπονδυλωτή μυθοπλασία, τόσο ρεαλιστική, τόσο δραματική, που ξέρεις ότι την συναντάς σε κάθε σου διπλανή πόρτα.
Η Λία Νικολάου γράφει ένα εξαιρετικό έργο, μια "παντιέρα" κοινωνικής και ψυχολογικής χειραφέτησης για μια σειρά ανθρώπους, που έθαψαν τη ζωή τη δική τους αλλά και των συνανθρώπων τους, στις μαρμαρόπλακες των κοινωνικών συμβάσεων και στεγανών. Στα "πρέπει" και στα "Τι θα πει ο κόσμος".
Η γλώσσα της δεν χαρίζεται, τσακίζει κόκκαλα, ανατρέπει υποκριτικά ψέματα και φωτίζει δρόμους και μονοπάτια λύτρωσης, επώδυνα μεν αλλά αληθινά δε.
Το συνιστώ ανεποφύλακτα.
Η Λία Νικολάου γράφει ένα εξαιρετικό έργο, μια "παντιέρα" κοινωνικής και ψυχολογικής χειραφέτησης για μια σειρά ανθρώπους, που έθαψαν τη ζωή τη δική τους αλλά και των συνανθρώπων τους, στις μαρμαρόπλακες των κοινωνικών συμβάσεων και στεγανών. Στα "πρέπει" και στα "Τι θα πει ο κόσμος".
Η γλώσσα της δεν χαρίζεται, τσακίζει κόκκαλα, ανατρέπει υποκριτικά ψέματα και φωτίζει δρόμους και μονοπάτια λύτρωσης, επώδυνα μεν αλλά αληθινά δε.
Το συνιστώ ανεποφύλακτα.
Displaying 1 - 9 of 9 reviews