Τα πόδια του έχουν πάρει φωτιά. Νιώθει πως πετάει. Όμως, δεν πρέπει να χαλαρώσει στιγμή. Θα τον πιάσουν, αν σταματήσει έστω και για δευτερόλεπτα. Είναι αποφασισμένοι.
Τα μάτια του ψάχνουν δεξιά κι αριστερά μια διαφυγή, έναν τρόπο να γλυτώσει – ίσως κάπου να κρυφτεί, γιατί δεν αντέχει άλλο, η καρδιά του κοντεύει να εκραγεί. Η πανεπιστημιούπολη είναι αχανής. Και τα κτήρια τριγύρω είναι σφραγισμένα, δεν υπάρχει καταφύγιο μέσα σε αυτά.
Ποδοβολητά ξοπίσω του. Τον προφταίνουν…
Ένας φοιτητής από το εξωτερικό κακοποιείται βάναυσα εντός της πανεπιστημιούπολης. Μια παρέα φοιτητών, η Λίλα, ο Στρατής, η Ελένη, η Βάγια, ο Λουκάς, ο Αλέξης κι ο Άρης, αποφασίζουν να αποδώσουν δικαιοσύνη για το έγκλημα και προσπαθούν ν’ αλλάξουν την κατάσταση που επικρατεί στις σχολές, καλώντας συμφοιτητές τους να τους στηρίξουν στον αγώνα που ξεκινούν. Μαζικές καταλήψεις στα πανεπιστήμια της χώρας ξεκινούν. Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να καταστείλει την εξέγερση, η αστυνομία δεν θα προστατεύσει τα παιδιά από τις φασιστικές οργανώσεις, αλλά θα αποτελέσει ακόμα μία απειλή. Κι όσο το κίνημα των φοιτητών γιγαντώνεται, οι κίνδυνοι αυξάνονται και οι απειλές εντείνονται. Τρεις μέρες μετά, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο…
Σε μια κοινωνία που ένα σύστημα πόντων καθορίζει το μέλλον των νέων, ένα φασιστικό μόρφωμα απειλεί το διαφορετικό, ο κρατικός μηχανισμός βλέπει τους νέους ως ενόχους και η αστυνομία μένει ασυγκίνητη στο έγκλημα και χτυπά τους αδύναμους. Ποιος θα μείνει πίσω και ποιος θα αντισταθεί;
Από καιρό ήθελα να καταπιαστώ με το πρωτόλειο έργο του Θεοχάρη Μποϊντά, τις «Φλογισμένες Πόλεις» που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Η ιστορία ξεκινάει όταν ένα φοιτητής από το εξωτερικό κακοποιείται βάναυσα εντός της πανεπιστημιούπολης. Τότε μια παρέα φοιτητών αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη για το έγκλημα και οργανώνει κατάληψη ώστε ν’ αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί στις σχολές. Μαζικές καταλήψεις στα πανεπιστήμια της χώρας ξεκινούν. Τρεις μέρες μετά, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.
Από τις πρώτες σελίδες βρέθηκα ξανά στο κτήριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, όχι όμως πίσω από τα έδρανα αλλά στο πλευρό των παιδιών για να στηρίξω τον αγώνα τους. Mε αφορμή το έγκλημα μίσους, η Λίλα, ο Στρατής, η Ελένη, η Βάγια, ο Λουκάς, ο Αλέξης κι ο Άρης ξεκινούν την ειρηνική διαμαρτυρία για ένα καλύτερο αύριο, επιθυμούν διακαώς οι σχολές πέρα από χώροι εκπαίδευσης να είναι και καταφύγια ελευθερίας-ασφάλειας. Τα αιτήματα που παραθέτουν οι φοιτητές είναι αιτήματα που σκεφτόμουν ως φοιτήτρια και με προβλημάτιζαν, αιτήματα που δυστυχώς ακόμη δεν έχουν ικανοποιηθεί. Μέσα από την παρέα των φοιτητών ο συγγραφέας εκφράζει τους προβληματισμούς του για την πανεπιστημιακή κοινότητα, τον ρατσισμό, τη βία χωρίς όμως να κηρύττει.
Μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι πως κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ξεχωριστή φωνή αλλά και η ατμόσφαιρα αγωνίας, δη στις τελευταίες 40 σελίδες που κορυφώνεται η πλοκή. Επιπλέον, μου κράτησε το ενδιαφέρον που η ιστορία διαρκεί στην ουσία τρεις μέρες αλλά διακόπτεται συχνά με εγκιβωτισμένη αφήγηση ώστε να εξετάσουμε το παρελθόν των παιδιών και να εμπλακούμε συναισθηματικά περισσότερο. Για τον επίλογο δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες γιατί θα προδώσω την εξέλιξη, όμως κατ΄ εμέ ήταν το ιδανικότερο κλείσιμο. Στις ευχαριστίες ο συγγραφέας αναφέρεται με αγάπη στην αδελφή του Κατερίνα Μποϊντά που ζωντάνεψε την ιστορία στο υπέροχο, συμμετρικό εξώφυλλο. Εύχομαι και στο μέλλον να ενώσουν πάλι τις δυνάμεις τους. Εν ολίγοις, είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα με ώριμη γραφή και διαχρονική εμβέλεια για τα φλογισμένα θέλω των φοιτητών.
«Αισθάνομαι σαν να γεννιέμαι ξανά. Δεν βλέπω πια μόνο το λευκό, αλλά κάθε χρώμα. Θα παλέψω μέχρι το τέλος. Και τις φορές που αισθάνομαι χάλια και νιώθω πως θα καταρρεύσω, θα παλεύω. Και θέλω να παλέψω με εσένα στο πλευρό μου».
Με αφορμή μία ρατσιστική επίθεση μία παρέα φοιτητών αποφασίζει να αντιδράσει. Μία παρέα φοιτητών οργανώνει κατάληψη και εμείς παρακολουθούμε την εξέλιξή της από την αρχή έως το τέλος.
Δικός μου αγαπημένος χαρακτήρας ήταν σίγουρα ο Άρης, ενώ η όλη εξέλιξη του Στρατή μέσα σε αυτές τις ημέρες (και τις συνθήκες) ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Το βιβλίο είναι 200 σελίδες, οι οποίες έφυγαν πολύ γρήγορα. Ωστόσο, το δεύτερο μισό του δεν σε άφηνε να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Η γλώσσα του βιβλίου είναι νεανική όπως αρμόζει στην παρέα και η ροή του πολύ γρήγορη και κινηματογραφική.
Και φτάνουμε λίγο μετά το δεύτερο μισό…. Σε αυτές τις σελίδες, πραγματικά, δεν μπορούσα να το αφήσω γιατί όλα εκτυλίσσονταν με τρόπο αναπάντεχο και γρήγορο. Δεν θέλω να πω περισσότερα για να μην αποκαλύψω κάτι που ο αναγνώστης απλώς πρέπει να το ζήσει όπως εγώ, χωρίς να γνωρίζει κάτι περισσότερο.
Θα πω απλώς, πως το βιβλίο είναι γεμάτο μηνύματα, σύγχρονο και με πολύ καλή ροή. Η γραφή του Χάρη Μποϊντά είναι ώριμη και ταυτόχρονα φρέσκια – όπως άλλωστε αρμόζει σε ένα νεανικό βιβλίο.
Η Λίλα, ο Στρατής, η Ελένη, η Βάγια, ο Λουκάς, ο Αλέξης και ο Άρης μου κράτησαν μία πολύ ωραία συντροφιά.
Τέλος, πρέπει να γίνει και ειδική αναφορά στο υπέροχο εξώφυλλο που αποτελεί ζωγραφιά της Κατερίνας Μποϊντά και είναι φοβερό.
Συγκλονιστική ιστορία! Με αφορμή την δολοφονική επίθεση που δέχεται ένας φοιτητής από φασιστικές οργανώσεις, μια παρέα φοιτητών συσπειρώνεται και κάνει κατάληψη στην Φιλοσοφική προκειμένου να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον χωρίς φόβο. Με ζωντανή γραφή, τις εξελίξεις να τρέχουν κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη που ελπίζει για αυτά τα παιδιά να έχουν ένα αύριο που τους αξίζει χωρίς τρομοκρατία. Ξεχώρισα λίγο παραπάνω τους χαρακτήρες της Ελένης, του Λουκά, του Οδυσσέα, της Βάγιας και του Άρη αλλά ο Αλέξης ήταν ο πιο αγαπημενος μου για την αγάπη που είχε προς τους φίλους του και την πίστη στα ιδανικά του. Επιπλέον, το εξώφυλλο που επιμελήθηκε η Κατερίνα, αδερφή του συγγραφέα είναι υπέροχο. Πολλά μπράβο!
Ένα αρκετά δυνατό μυθιστόρημα με φόντο τη βία, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον νεοναζισμο στα πανεπιστήμια.
Μια εγκληματική επίθεση με θύμα έναν Γάλλο φοιτητή, που θα μείνει ατιμώρητη, θα αφυπνίσει μια παρέα φοιτητών που μαζί με άλλους αγανακτισμένους συμφοιτητές τους, θα προσπαθήσουν να διώξουν τους νεοναζιστές που έχουν κάνει το πανεπιστήμιο τους ένα τρομακτικό και δυσάρεστο μέρος, μέσω της παράταξης ενός κόμματος που είναι υπεύθυνο για τόσα εγκλήματα και την αστυνομία να μην κάνει το παραμικρό.
Θα οργανώσουν μια κατάληψη η οποία θα αποκτήσει πανελλαδική απήχηση, από τα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας τα οποία θα συμμετέχουν, χωρίς όμως να έχουν καμία στήριξη από το κράτος. Έτσι τα αιτήματα τους θα αυξηθούν με σκοπό να ακουστούν και με πείσμα και πάθος να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον σε μια διεφθαρμένη χώρα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας θα δούμε την πορεία και την καθημερινή προσωπική μάχη των πρωταγωνιστών καθώς φιλίες και οικογενειακές σχέσεις θα δοκιμαστούν και ένα σχέδιο προδοσίας θα βάλει σε κίνδυνο τον αγώνα τους αλλά και τους ίδιους τους φοιτητές.
Μου άρεσε πάρα πολύ, ο συγγραφέας πήρε ένα σοβαρό θέμα και μας το παρουσίασε από μια φρέσκια ματιά, αυτή των φοιτητών, που θα πάνε κόντρα σε όλους και σε όλα για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και να αλλάξουν τον τρομακτικό κόσμο όπου ζουν προς το καλύτερο.
Συμπάθησα και θαύμασα όλους τους πρωταγωνιστές έναν προς έναν. Και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, κάθε μέλους της παρέας, σε κάποια σημεία των κεφαλαίων, με έκανε να τους γνωρίσω και να τους αγαπήσω ακόμα περισσότερο καθώς ο συγγραφέας έδινε έμφαση στη ψυχοσύνθεση τους.
Επίσης, οι εναλλαγές στο παρελθόν ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, γιατί βλέπουμε περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ τους και την εξέλιξη τους.
Η γραφή υπέροχη και στοχευμένη, ο συγγραφέας χωρίς να φλυαρεί μας χαρίζει ένα μυθιστόρημα, που αν και οι σελίδες του είναι σχετικά λίγες, τα μηνύματα που δίνει είναι τόσα πολλά.
Μπορεί άραγε μια σπίθα να ξεκινήσει μία ανεξέλεγκτη πυρκαγιά? Στο πολιτικό μυθιστόρημα του Χαρη Μποϊντά, τα κοινωνικά μορφωματα απειλούν και δρουν ανεξέλεγκτα, έχοντας μετατρέψει την βια και την υποταγή σε κάτι το φυσιολογικό. Ωσπου η βίαιη κακοποίηση ενός φοιτητή, ωθεί μια παρέα φοιτητών στο να αποδώσουν δικαιοσύνη και να βάλουν ένα τέλος σε αυτήν την χωρίς όρια κοινωνική σήψη. 🎓 Η γραφή του Χάρη ξεχειλίζει από ένα και μόνο συναίσθημα, γεγονός που είχα καιρό να συναντήσω σε συγγραφέα. Αυτό της οργής. Υποβόσκουσα ακόμα και ανεξέλεγκτη, αράδα με την αράδα ο αναγνώστης διεισδύει στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, στην επιθυμία πού έχουν για δικαίωση και στον αγώνα που δίνουν με μόνο τους αίτημα στο τέλος της ημέρας. Να αποκτήσουν πίσω τα δικαιώματα τους. 🎓 Ο χώρος όπου λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα είναι ένα πανεπιστήμιο της Αθήνας και με κεντρικό άξονα αυτό, ξεκινάει μια επανάσταση από όλους τους εκπαιδευτικούς φορείς της χώρας ενάντια στο φασισμό,στον ρατσισμό και σε κάθε είδους τρομοκρατική οργάνωση πού βρίσκει τέρψη μονάχα στην επίθεση των αδυνάμων. Το μυθιστόρημα εξελίσσεται κάποιον Δεκέμβρη, με τις τρεις μέρες της κατάληψης να αποτελούν καίριο σημείο για την πορεία ίσως και ολόκληρης της χώρας. Όσο για την υπόθεση: 🎓 Η επίθεση ενάντια σε έναν Γάλλο φοιτητή, αποτελεί και την σταγόνα πού ξεχείλισε το ποτήρι. Μια παρέα φοιτητών, διψασμένοι για δικαιοσύνη και αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέλος, ξεκινούν κατάληψη στο πανεπιστήμιο τους, απαιτώντας να εξοριστούν οι ρατσιστικές οργανώσεις από αυτό και να μπει έν�� τέλος στον φόβο που γέννα ο φασισμός. Σύντομα ακολουθούν και άλλοι εκπαιδευτικοί φορείς, ενώ είναι θέμα χρόνου μέχρι όλη η χώρα να οδηγηθεί σε ένα πόλεμο, πού ξέρει ότι δέν θα καταφέρει να νικήσει.
Ο ορισμός του νεανικού έργου! Ένα γεμάτο δράση βιβλίο, εξαιρετικά επίκαιρο που ασχολείται με ζητήματα που σπανίως θίγονται από συγγραφείς του καιρού μας. Πολύ όμορφη γραφή, ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί(εγώ που διαβάζω αργά το διάβασα σε ένα βράδυ). Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους ανθρώπους που τους αρέσει να προβληματίζονται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας! Ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα του βιβλίου!
Στις αίθουσες και τα έδρανα του πανεμιστημίου ταξίδεψα αυτή τη φορά. Μία παρέα φοιτητών καταλαμβάνει το πανεπιστήμιο με σκοπό να διαμαρτυρηθεί για τον ξυλοδαρμό ενός ξένου φοιτητή από μια ομάδα φασιστών.Οι φλογισμένες πόλεις είναι το πρωτόλειο του νεαρού αυτού συγγραφέα. Θέλω από τα βάθη της καρδιάς μου να τον ευχαριστήσω γιατί μου θύμισε τα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε που το αίμα όλων μας έβραζε και ήμασταν έτοιμοι να παλέψουμε για τα ιδανικά μας και να μην δεχτούμε τίποτα διαφορετικό από τα πιστεύω μας.Πολιτικό και αντιφασιστικό το περιεχόμενο του βιβλίου και δεν με εκπλήσσει καθόλου που ένας τόσο νέος συγγραφέας καταπιάστηκε με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Είμαι σίγουρη πως το μέλλον ανήκει στους νέους και πως μόνο από αυτούς μπορεί να ξεκινήσει η επανάσταση για την απόδοση και τη διατήρηση της δημοκρατίας.Σε μια γλώσσα απλή και με διαλόγους πέρα ως πέρα ρεαλιστικούς , μιας και ο ίδιος είναι φοιτητής , δεν γίνεται να μην μεταφερθείς κι εσύ στο κέντρο των εξελίξεων. Διαβάζεται με μια ανάσα καθώς δεν μπορείς στην κυριολεξία να το αφήσεις από τα χέρια σου.Θα νιώσω λίγο σαν σοφή γερόντισσα και θα πω: Εύγε καλέ μου νεαρέ, να συνεχίσεις να γράφεις , περιμένουμε πολλά από εσένα, πιστεύουμε πολύ σε εσάς τους νέους και ελπίζουμε πως μονο εσείς μπορείτε να κάνετε τη διαφορά!
Πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα που θίγει περιστατικά και καταστάσεις που δυστυχώς επικρατούν μέχρι και σήμερα στα Πανεπιστήμια της χώρας μας.
Βρήκα την ιδέα πολύ έξυπνη και το εγχείρημα του συγγραφέα να ενημερώσει, αλλά και να αφυπνίσει τους αναγνώστες πολύ σημαντική. Αλλαγές πραγματοποιούνται μόνο με την κινητοποίηση και τη λήψη αποφάσεων. Ο καθένας μόνος του ίσως να μην μπορεί να πετύχει πολλά, όμως αν είμαστε όλοι ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Συγγραφικά θα πω πως ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια και προσωπικά με άφησε ευχαριστημένη. Είχε ωραία πλοκή, καλή ροή, αρκετή δόση αγωνίας και μου άρεσε που δεν του έλειψε το χιούμορ. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και τα κεφάλαια μικρά.
Είναι τραγικό να φοβόμαστε να πάμε στη σχολή μας και αυτό ήταν κάτι που βίωσα κι εγώ έντονα κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών. Θεωρώ πως όσα έχει να πει ο Θεοχάρης Μποϊντάς πρέπει να ακουστούν και να μας βάλουν σε σκέψεις. Τι μπορούμε να κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Γιατί δεν το κάνουμε, σαν κοινωνία; Για περισσότερα ρίξτε μια ματιά στην παρουσίασή μου στο instagram: https://www.instagram.com/p/CZyo5v4LGKY/
Σε ένα πανεπιστήμιο που δεν απέχει πολύ από τα δικά μας, μια παρέα φοιτητών φέρνουν την επανάσταση. Αφορμή, η κακοποίηση που υφίσταται ένας συμφοιτητής τους από το εξωτερικό, και η αποτυχία του σφραγισμένου πανεπιστημιακού χώρου να τον προφυλάξει.
Το θύμα αυτό πυροδοτεί μια σειρά εξεγέρσεων: η παρέα ξεκινάει από το Φιλολογικό και σιγά σιγά η φλόγα τους εξαπλώνεται και στα υπόλοιπα τμήματα, και στις υπόλοιπες πόλεις. Αίτημα τους, να φύγουν οι παρατάξεις από τις σχολές, και ειδικά η ακροδεξιά που χρησιμοποιεί τακτικές τραμπουκισμού.
Τις αλλεπάλληλες καταλήψεις και την αναταραχή παρακολουθεί ο κόσμος με κομμένη ανάσα, αφού ο κλοιός γύρω από τα παιδιά στενεύει και η αστυνομία είναι βασικά ταγμένη με τους τραμπούκους. Στο μεταξύ, τα ίδια τα παιδιά έχουν προσωπικές ιστορίες που κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα. Θα δικαιωθεί ο αγώνας τους;
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα, ένα χρονικό των πανεπιστημίων μας. Ως ένα σημείο (ελπίζω) είναι, και ο Θεοχάρης Μποϊντάς κατάφερε σε λίγες μόνο σελίδες να φτιάξει ένα χρονικό των καταλήψεων με γρήγορο ρυθμο και αγωνία. Το βρήκα πάρα πολύ καλό, αν και ανησυχητικά αληθινό.
"Αισθάνομαι σαν να γεννιέμαι ξανά. Δεν βλέπω πια μόνο το λευκό, αλλά κάθε χρώμα. Θα παλέψω μέχρι το τέλος"
"Όταν μια κατάσταση μένει στάσιμη, σαπίζει. Όταν κοιτάς μόνο το προσωπικό σου συμφέρον, σαπίζεις μέσα σου. Και δεν πρέπει ένας άνθρωπος να βολεύεται. Όχι, όταν επικρατεί πανικός στον κόσμο"
"Η εμφάνισή μου, οι φίλοι μου, η καταγωγή μου...Πράγματα για τα οποία, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, είναι κομμάτι του ποια είμαι, είναι αυτά που με καθιστούν εχθρό, αίτια της εξολόθρευσής μου"
Απλό,ιδέα όχι πρωτότυπη,περισσότερο μου έμειναν στο μυαλό οι προσωπικές ιστορίες των φοιτητών παρά η επαναστατική διάθεση των παιδιών για ισότητα και δικαιοσύνη και μη πολιτικοποίηση της φοιτητικής κοινότητας.υπάρχει ταύτιση με την σημερινή κοινωνία αλλά η υπερβολική υποκειμενικότητα κάπως με ενόχλησε
Ενα πολυ διαχρονικο θεμα που βασανιζει τα πανεπιστημια εδω και χρονια και παρα πολυ ωραια δοσμενο απο τον συγγραφεα, με πολυ ωραια ροή λόγου και χωρις να βαρεθω καθολου . Αξιζει σιγουρα να το διαβασετε.
Ένα δυνατό νεανικό κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονη δράση. Είναι ευκολοδιαβαστο. Κυριολεκτικά δεν θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Αγγίζει ζητήματα ρατσισμού , φυλετικού διαχωρισμού και βίας που είναι άκρως επίκαιρα. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει.
Θίγει όλα τα κακώς κείμενα της παιδείας και ειδικότερα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας, προβληματίζει, αφυπνίζει και προτείνει λύσεις. Το βρήκα ενδιαφέρον και αξιόλογο!