หัวใจจ๋า...อย่าหยุดรัก

ความรักเจ้าขา #2

by ดวงตะวัน

โยทะกา หรือที่ใครๆ เรียกว่า “เจ๊โย” คือนักเขียนนิยายรักผู้ทระนงในเส้นทางงานเขียน ยุคเฟื่องฟูเกรียงไกร ยอดพิมพ์เป็นหมื่นยังไม่พอขาย แต่ตอนนี้น่ะหรือ ยอดพิมพ์พันห้าขายมาเป็นปีแล้วยังไม่หมด

ฟ้าคงเห็นใจ จึงส่งนักเขียนหนุ่มดาวรุ่ง ชื่อ ดาวฤกษ์ มาเทรนการเขียน เพื่อให้เธอเชิดหน้า รับมงลงหัว และคาดสายสะพายเบสต์เซลเลอร์อีกครั้ง

ทว่าฟ้าฝนคงแปรปรวนถึงได้ส่งหนุ่มใหญ่ชื่อ มรรค ทายาทร้านหนังสือเช่า มาอยู่ร่วมบ้านด้วย

โยทะกาไม่รู้เลยว่าจะจัดพ่อม่ายไว้หนวดเป็นตัวละครฝ่ายดีหรือฝ่ายร้าย ที่รู้คือเขาทำให้หัวใจเธอหวั่นไหว และเขียนนิยายรักได้หวานขึ้น

แต่จู่ๆ วันหนึ่ง ดาวฤกษ์กลับบอกเธอว่ามรรคเป็น “ตัวร้าย” ควรกำจัดให้จบบทบาทไปเสียไวๆ

แอ่นอกคัปซีสารภาพเลยว่า เธอยังไม่อยากเขี่ยตัวละครชื่อมรรค เข้าไปอยู่ในโกดังเก็บตัวร้าย โยทะกายังอยากให้มรรคเป็นพระเอก...ของเธอ

...สั่งหัวใจให้หยุดรักยังทันไหมเนี่ย?

504 pages, Paperback

First published April 1, 2021

About the author

ชื่อจริง ขวัญใจ เอมใจ
นามปากกา ดวงตะวัน (เขียนนิยาย)
ดาราราย , ดาวกระจาย (เมื่อเขียนวรรณกรรมเยาวชน)


การศึกษา
ระดับประถมศึกษา โรงเรียนศรีอุลัย
ระดับมัธยมศึกษา โรงเรียนสุวรรณารามวิทยาคม
ระดับอุดมศึกษา คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

การทำงาน
ปี 2532-2542 ทำงานเป็นนักเขียนประจำกองบรรณาธิการ นิตยสาร “สารคดี”
ปี 2536-2537 เริ่มต้นเขียนนิยายเรื่องแรก คือ ภูแสนดาว
ปี 2542 ลาออกจากงานประจำที่นิตยสารสารคดี เพื่อเขียนนิยาย
ปี 2549-ปัจจุบัน ก่อตั้งสำนักพิมพ์ของตัวเองในชื่อ “สำนักพิมพ์ดวงตะวัน” โดยมีจุดมุ่งหมายหลักคือการจัดพิมพ์นิยาย ทั้งหมดของ “ดวงตะวัน”


รางวัล
ปี 2544 ผลงานนวนิยายเรื่องแรก คือ ภูแสนดาว ได้รับรางวัลชมเชยจากการประกวดหนังสือดีเด่น ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
ปี 2544 ผลงานวรรณกรรมเยาวชนสองเรื่องแรกที่เขียน คือ “เด็กหญิงนางฟ้า”และ “ส้มสีม่วง” ได้รับรางวัลชนะเลิศ รางวัลนายอินทร์อะวอร์ดทั้งสองเรื่อง
ปี 2545 ผลงานสารคดีเรื่อง “คนเล็กๆ” ได้รับรางวัลชมเชยจากการประกวดหนังสือดีเด่น ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
ปี 2547 วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง “ดินสอสีในหิมพานต์” ได้รับรางวัลดวงดาว (จัดโดย กระทรวง ICT)
ปี 2547 วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง “เด็กหญิงนางฟ้า” ได้รับรางวัลจากมูลนิธิหนังสือเพื่อเด็ก หรือ Thai IBBY

ผลงาน
ผลงาน นิยาย 45 เรื่อง
วรรณกรรมเยาวชน 2 เรื่อง
สารคดี 1 เรื่อง

Reviews

[Misspharaoh · Rating 3 out of 5]

เป็นเรื่องของรุ่นใหญ่ 40+ ตัวละครเจ๊ โยทะกา จาก ‘ความรักเจ้าขา’ ที่เรื่องนี้คุณนักเขียนเขาจะได้มีนิยายรักเป็นของตัวเองสักที กับพ่อหม้ายหนุ่มหน้าคมเข้มฉายา ‘คุณชายเนี้ยบ วงศ์ละเอียดยิบ’ ผู้ที่ได้เข้ามาเป็นเพื่อนร่วมบ้านคนใหม่ มรรค

ตั้งแต่เข้าวงการนี้มาคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ได้อ่านพระนางในช่วงวัยนี้เลยค่ะ อารมณ์แปลกใหม่ดี😂

“วัยนี้ไม่ใจร้อน แต่ไม่ชอบเสียเวลา”
“ขอคบครับ” รุ่นใหญ่เขาดีลกัน

น่ารัก อ่านได้เพลินๆดีค่ะ แทรกมุกขำขันโต้ตอบของตัวละครตลอด แต่สงสัยจะเส้นตื้นเกินไปเลยพอยิ้มๆ และอาจจะมีความลำไยเรื่องปมพ่อของน้องดาวอยู่บ้าง ขัดใจว่าอมอะไรกันไว้ทำไมไม่พูดดด😂

ชอบอารมณ์ขันเปรียบเปรยหลายมุกของนข. ที่นึกออก
-โยมอุปัฏฐาก=แฟนคลับระดับบิ๊กแฟน
-เล่นเกมอำมหิต=nc 18+
-พี่มากจ๋าาา

ชอบชื่อตัวละครในเรื่องค่ะ สร้างสรรค์สุดๆ
-เทมส์นที
-ไนล์นภา

ชอบแนวทางการจัดการความเครียดของคุณมรรคโดยการทำความสะอาด ทำมันเข้าไป ล้างจาน เช็ดโต๊ะ ล้างตู้เย็น บลาๆ ถูแล้วถูอีกถูจนเงาวับทุกซอกทุกมุม นึกถึงตัวเองสมัยเรียนเครียดสอบก็ไปขัดๆๆๆๆห้องน้ำ ทำให้ใจจดจ่อกับสิ่งเล็กๆตรงหน้า ลดฟุ้งซ่านผ่อนคลายมากขึ้น เมทที่อยู่ด้วยกันก็สบายไปเลย ห้องน้ำสะอาดตลอด😂

ปล. อันนี้สงสัย ‘คุณเขา’ กับเจ๊ ตกลงเขาได้เล่มเกมอำมหิตกันแล้วใช่ไหมอ่ะคะ ครุ่นคิด🤣

[Saisamphan K. · Rating 5 out of 5]

ความรักของรุ่นใหญ่ เริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนร่วมบ้านกัน .. นักเขียนนิยายรัก กับ พ่อม่ายลูกติด .. จนมีใจให้กันในที่สุด 💞

มรรค หรือ มาร์ค - หนุ่มใหญ่ชอบเช็ดขัดถูในทุกอย่างเนี้ยบตลอดเวลา นักจัดการทุกอย่างในชีวิตให้เข้าที่เข้าทาง แต่ความผิดพลาดในชีวิตคู่ที่ไม่อาจกลับไปแก้ไข เพียงแต่เดินหน้าต่อไปและให้ดี ลูกสาว คือความรักที่มีให้อย่างหมดใจ

โยทะกา หรือ เจ๊โย นักเขียนนิยายรักสาวใหญ่ ที่มองมรรคหนุ่มใหญ่ร่วมบ้าน คือ วัตถุดิบในการเขียนนิยาย .. ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ตลกในบางครั้ง ที่เข้าใจโลก เข้าใจชีวิต ปล่อยวางในบางสิ่ง พร้อมเป็นที่พึงทางใจกับทุกคน

ดาวฤกษ์ เด็กหนุ่มนักเขียนที่แฝงตัวเข้ามาเพื่อตามหาพ่อ .. แม้จะขาดพ่อและแม่เลี้ยงดู ทำงานเพื่อเลี้ยงชีวิต แต่ดาวฤกษ์ก็เป็นตัวโจ๊กที่ให้รอยยิ้มกับคนอ่านเสมอ

🎈Part คอมเมดี้ .. เจ๊โย-ดาวฤกษ์ เจอกันเมื่อไรฮาเมื่อนั้น ขิงกันแบบไม่มีใครยอมใคร .. นักเขียนต่างวัย ต่างยุคสมัย ที่มาช่วยปรับแนวการเขียนให้ร่วมสมัยมากขึ้น ทำให้เราเหมือนได้เรียนทฤษฎีเขียนนวนิยาย

🎈Part ดราม่าก็ชีวิตมรรคนี่ล่ะ เมียมีลูกติดมาก่อนแต่งมารู้ความจริงลูกก็โต และก็รักลูกมาก 'กาเหว่าไข่ให้แม่กาฝัก แม่กาก็หลงรักนึกว่าลูกในอุทร'

🎈Part สืบสวนสอบสวน ดาวฤกษ์ ตามหาพ่อที่สั่งให้แม่ไปทำแท้ง แต่แม่ไม่ทำ .. พยานปากเอกก็ยืนยันว่ามาร์ค คือ พ่อเขา แนวสลับขาหลอก

พออ่านงานเขียนของดวงตะวันเล่มที่ 4 เรารู้ว่างานเขียนเขาเนี้ยบจริง โครงเรื่องซ้อนทับกันอย่างลงตัว วุ่นวาย ซับซ้อน สับขาหลอก สุดท้ายก็ปิดจ๊อบได้อย่างลงตัวสมบูรณ์แบบ ตอบทุกโจทย์ที่เปิดประเด็นไว้ พลัสด้วยแนวคิดเชิงบวก สิ่งที่ความเป็น ควรทำ .. เหมือนนักเขียนคือเจ๊โย อย่างไงอย่างนั้น

🤔แอบเสียดาย .. พ่อมากกับเจ๊โย .. เริ่มต้นความสัมพันธ์ชอบกันแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยไปหน่อย และตอนจบไม่มีขมวดปมว่าจบลงอย่างไร .. ขาดความหวานไปนิด

[Patrawan Dear]

# หัวใจจ๋า...อย่าหยุดรัก / ดวงตะวัน

เป็นงานแนว comedy ที่พล็อตดี เส้นเรื่องชัด ใช้ตัวละครเดิมที่ผู้อ่านคุ้นเคยดีเป็นนางเอกผู้เดินเรื่อง ใส่ประเด็นให้คิดตามและถกเถียง ด้วยลีลาการเล่าเรื่องแบบขำ ๆ ไม่หนักไม่เบา

ทั้งหมดอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานของดวงตะวัน รวมไปถึงสำนวนการเล่าเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์มานาน จะว่าคุ้นชินก็ใช่ แต่ส่วนตัวคิดว่ามันแอบเยอะ ยังไม่ค่อยเคยเห็นผู้คนรอบตัวพูดคุยกันด้วยสำบัดสำนวนแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ในเมื่อมันเป็นนิยายก็รับได้อยู่

แม้จะอ่านได้สนุกสนานเฮฮา แต่เราไม่ค่อยชอบช่วงท้าย ๆ เรื่องเท่าไหร่ รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวร้ายทำนั้น ไม่ได้มีน้ำหนักเพียงพอ และบทสรุปก็จบตามสูตรเป๊ะ ๆ แบบไม่ต้องเดา ซึ่งทั้งหมดอาจเป็นความตั้งใจของผู้เขียนก็ได้ เพราะมันเข้ากับธีมนิยาย ๆ ของเรื่องพอดี

จุดที่เราชอบจึงเป็นแนวคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวละครในเรื่องมากกว่า และจุดที่รักเลยก็คือความ feel good ของเรื่อง และเอ็นดูความเป็นดวงตะวันที่ยังคงเป็นดวงตะวัน ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปเขียนแนวไหนค่ะ :)

[Baitong93 · Rating 5 out of 5]

เล่มนี้เป็นเรื่องของเจ๊โยทะกานักเขียนสาวใหญ่ที่เคยไปปรากฎตัวมาแล้วในเรื่องความรักเจ้าขา ในที่สุดเจ๊โยก็มีคู่ของตัวเองสักที

อ่านเพลิน สนุกมากกับการตบมุกโบ๊ะบ๊ะของเจ๊โยกับดาวฤกษ์ รู้สึกว่าชอบเล่มนี้มากกว่าความรักเจ้าขา ถึงแม้เนื้อเรื่องอ่านๆไปจะเดาทางได้หมด แต่ด้วยการบรรยายและสำนวนการเขียนของนักเขียนสามารถทำให้อ่านจบได้โดยไม่เบื่อเลย ❤💯

[Dew · Rating 4 out of 5]

หลังจากถูกวาฬหนุ่มตกมาเป็นสาวกดวงตะวันเมื่อหลายปีก่อนจากเรื่อง "ความรักเจ้าขา" คราวนี้ก็ถึงทีเจ๊โยออกโรงเป็นตัวเอกกับเขาเสียที เรื่องนี้อ่านก่อนนอนก็ได้ขำอารมณ์ดีก่อนนอน หยิบมาอ่านต่อตอนบ่ายก็ได้ฮาคลายร้อน <3

ในความ "เจ๊" ของโยทะกา คือความมีน้ำใจที่อยากจะช่วยเหลือคนรอบตัว เริ่มตั้งแต่คู่รักข้ามสปีชีส์อย่างวาฬกับฮูก มาจนถึงคุณพ่อมาดเข้ม ตาดุ ไว้หนวดอย่างคุณมรรค หรือจะไนล์นภาลูกสาวนอกไส้ของคุณมรรค และศิษย์น้องที่ผลงานและรายได้แซงหน้าศิษย์พี่ไปไกลลิบอย่างดาวฤกษ์ ไม่เว้นแม้แต่คนที่รู้อยู่แก่ใจว่ามาเพื่อขัดขวางความรักที่เพิ่งจะบังเกิดของเจ๊อย่างนังเทมส์นที (ขอจิกเรียกหน่อยเหอะน่า) แต่ในเมื่อนางกล้าหน้าด้านมาขอให้ช่วย เจ๊ก็กล้าช่วย เอากะเจ๊สิ!

ฉากเปิดตัวคุณมรรค หรือ คุณมาร์ค/พ่อมากจ๋า ฉันแอบจุ๊ปากจิ๊กจั๊กนิดหน่อยเพราะส่วนตัวไม่ชอบคนไว้หนวดเครา แต่อ่านๆ ไปบุคลิกความเป็นคุณชายเนี้ยบ วงศ์ละเอียดยิบ บวกกับความเป็นมนุษย์พ่อที่ดูแลน้องไนล์อย่างน่ารักน่าอิจฉา ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นพ่อกาเหว่า ก็ทำให้ฉันมองข้ามเรื่องหนวดไปได้ ยิ่งพอคุณมาร์ครุกคืบเจ๊โยนี��� สารภาพว่าฉันแอบกรี๊ดจิกหมอนไปพร้อมกับเจ๊โยเลย :P

ส่วนพ่อดาวฤกษ์ นักเขียนรุ่นใหม่ที่ทั้งมงลง สายสะพายเบสท์เซลเลอร์ลงคนนี้ เปิดตัวมาฉันก็แอบสงสัยแล้วว่ามาวอแวเจ๊โยทำไม แม้สิ่งที่เฉลยจะผิดคาดไปเล็กน้อยแต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็อดเกิดความเอ็นดูพ่อโด่งของยาย พี่โด่งของน้องๆ ที่คณะ หรือน้องดาวของเจ๊โยไม่ได้ และต้องชาบูหนุ่มน้อยที่สามารถรดน้ำพรวนดินให้ตัวเองเติบโตได้อย่างงดงามแม้ชีวิตครอบครัวจะขาดแคลนไปเสียหมด ฉันชอบมากเวลาศิษย์น้องดาวโต้ตอบตบมุกกับศิษย์พี่เจ๊โย อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้นั่งฟังพี่น้องน้ำหมึกเขาลับฝีปากกันต่อหน้าเลย และที่ชอบมากถึงกับต้องเอาโพสต์อิทมาแปะคั่นหน้าไว้คือตอนที่น้องดาวใช้รหัสลับ พ่อรหัสกับพี่รหัส 'พี่มากจ๋ากับเจ๊โย' เพื่อบอกให้ไนล์นภารู้ว่าพ่อของเจ้าหล่อนกับเพื่อนร่วมบ้านของพ่อ (ที่เจ้าหล่อนเคยเรียกว่าป้าแล้วเปลี่ยนมาเรียกเจ๊ตามคำขอของเจ๊) ตามมาถึงพัทยาด้วยความเป็นห่วง -- คือคิดออกมาได้ไงเนี่ย ชอบๆๆๆ :D

พูดถึงพี่โด่งแล้วก็ต้องพูดถึงน้องไนล์ ไนล์นภาเป็นตัวอย่างของเด็กยุคใหม่ที่ฉันชื่นชมมาก เพราะแม้ว่าพ่อแม่จะแยกทางกันแต่ไนล์ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการเรียกร้องเอากับคนเป็นพ่อหรือแม่ ยิ่งพอรู้ว่าพ่อที่เลี้ยงตัวเองมาแต่อ้อนแต่ออกนั้นไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ก็ยังรักและนับถือมรรคเป็นพ่อคนเดียว ไม่ได้ปสด. แบบตัวละครบางเรื่องที่พอรู้ว่าพ่อที่แท้จริงเป็นใครก็มุ่งมั่นตามหาและมอบความรักให้พ่อผู้ให้กำเนิดโดยไม่สนใจความรู้สึกของพ่อที่เลี้ยงดูมาแต่เล็กจนโต ที่ต้องปรบมือให้คือตอนที่ไนล์ฉะแม่กับพ่อผู้ให้กำเนิดอย่างสุภาพแต่เชือดนิ่มๆ ไม่ได้ปัญญาอ่อนบ้าจี้ไปกับความคิดจะฮุบสมบัติคนอื่นอย่างเห็นแก่ได้ของคนสองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิด ได้ใจเจ๊คนอ่านมากลูก!!

ชื่นชมตัวละครเด่นๆ ไปแล้วก็ถึงคราวก่นด่าตัวละครเลวๆ ในเรื่อง คนแรกเลยก็เทมส์นที ผู้หญิงอะไรน่ารังเกียจแบบนี้วะ ชีวิตหล่อนสุขสบาย เกิดมามีพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ แทนที่จะต่อยอดให้ตัวเองดันเอาความโชคดีนี้มากดข่มคนอื่น ขนาด 'ลดตัว' ไปอ้อนวอนเจ๊โยให้ช่วยหาทางให้ตัวเองได้คืนดีกับอดีตสามีก็ยังไม่วายไปแซะกระแนะกระแหนเจ๊แกอีก มันน่า 'ตบฟ่ำ' ยิ่งนัก ไม่รู้เจ๊โยจะไปช่วยนางทำไม ร้ายๆ แบบนี้ก็ปล่อยนางหาทางชนะใจผัวเก่าเอาเองสิ นอกจากเจ๊โยแล้วคนที่น่าสงสารกว่าคือมรรค เพราะถูกนังเทมส์หลอกแต่งงานและหลอกให้เลี้ยงลูกผู้ชายอื่น เพื่อที่เจ้าหล่อนจะได้ไม่เสียหน้าวงสังคมว่าท้องไม่มีพ่อ (คือจริงๆ มี แต่พ่อเด็กไม่รับไง) ฉะนั้นตอนที่นางถูกชยางกูรพูดใส่หน้าว่าไม่ได้รักอะไรเจ้าหล่อนเลย แค่ 'ลากไปฟันจนท้อง' เพื่อแก้แค้นคู่ปรับทางอ้อม ฉันก็ได้แต่สมน้ำหน้าซ้ำ (เวรกรรมเป็นของพี่มาร์คค่ะงานนี้ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาสักหน่อย แต่กลายเป็นต้องมาเป็นพ่อกาเหว่าเพราะชยางกูรต้องการเอาคืนความชั่วของแมค น้องชายพี่มาร์ค) และเรียกว่านางมีบุญมากที่นอกจากจะมีอดีตสามีดีแล้ว ลูกสาวที่นางไม่เคยเลี้ยงดูอุ้มชู (ตอนผัวหย่าก็ทิ้งลูกให้ผัวเก่าเลี้ยงทั้งๆ ที่ไม่ใช่ลูกเขาเลย) แต่พอแม่เกิดเรื่องไนล์ก็ยังมีน้ำใจกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ นี่คือพ่อมากจ๋าเลี้ยงดูมาดีจริงๆ

คนชั่วถัดมาคือชยางกูร โกรธแค้นที่แมคแย่งหนูนาซึ่งเป็นแฟนในขณะนั้นของตัวเองไป ก็ไปหาทางเอาคืนกับแมคสิวะ ทำไมต้องไปลงเอากับมรรคด้วยการหลอกฟันเทมส์นทีที่ตอนนั้นมรรคกำลังจีบอยู่ แถมพอเทมส์นทีไปบอกว่าท้อง ยังมีหน้าถามกลับอีกว่าแน่ใจเหรอว่าลูกเขา (อันนี้สมน้ำหน้านังเทมส์ มากชายดีนักมันก็ต้องเจอแบบนี้) แต่พอไนล์เติบโตมาอย่างงดงาม และมีทีท่าว่าจะไปได้สวยในวงการแสดง ก็ดันรีบมาเสนอหน้าแสดงตัวเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเพื่อหาผลประโยชน์ แถมยังมีความคิดผิดๆ ด้วยว่าต่อให้ไม่ได้เลี้ยงดูมา แต่ในเมื่อตัวเองเป็นพ่อก็ต้องบังคับลูกได้ โห! นั่นเอาไส้ติ่งคิดใช่ไหม แล้วพอลูกไม่ยอมทำตามแผนเห็นแก่ตัวของตน ก็หันไปเล่นงานเอากับดาวฤกษ์แทนซะงั้น สุดท้ายแล้วชยางกูรยังโชคดีมากที่ทั้งดาวฤกษ์ที่ถือเป็นเจ้าทุกข์โดยตรงกับมรรคที่เป็นเจ้าทุกข์ทางอ้อมพร้อมใจกันไม่แจ้งความให้เป็นคดีเพราะเห็นแก่ไนล์นภา ซึ่งฉันว่าออกจะใจดีเกินไป ยังดีที่แมคถ่ายคลิปเหตุการณ์เอาไว้เป็นตัวประกันไม่ให้ชยางกูรทำอะไรบ้าๆ ให้ไนล์เสียชื่อ

คนสุดท้ายที่ต้องด่าคือแมค-มุนินทร์ น้องชายที่คลานตามกันมาของมรรค-มาร์ค ทำไมพ่อแม่เดียวกันแต่เลี้ยงลูกให้ออกมาได้ต่างกันสุดขั้วขนาดนี้นะ คงต้องโทษพ่อที่เอาแต่ลุ่มหลงในกามตัณหา และโทษแม่ที่เอาแต่สะดวกตัวเอง เห็นลูกชายคนโตมีความรับผิดชอบก็เลยโยนภาระทุกสิ่งอย่างใส่บ่าลูกคนโต แล้วปล่อยคนเล็กเอ้อระเหยลอยชาย ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยตามรอยเท้าพ่อ แถมยังว่างจัดจนหาเรื่องมาให้พี่ชายคอยตามล้างตามเช็ดไม่รู้จักจบจักสิ้นแล้วยังไม่สำนึกบุญคุณ ยังมีหน้าไปหาว่าพี่ชายเสนอหน้าแอ่นอกไปรับภาระเองอีก ที่โดนมาร์คต่อยคว่ำไปตอนท้ายเรื่องนี่ถือว่าจิ๊บๆ มากเมื่อเทียบกับความเลวที่ทำมาตลอดเรื่อง ที่ทำได้ดีเห็นจะมีอยู่เรื่องเดียวคือรู้จักถ่ายคลิปเหตุการณ์ระหว่างชยางกูรกับดาวฤกษ์และโยทะกาเอาไว้เป็นหลักฐาน ส่วนเรื่องที่ต้องรับผิดชอบดาวฤกษ์นั่นไม่นับ เพราะเป็นการจำยอมเนื่องจากจำนนต่อหลักฐาน และฉันคิดว่าแมคไม่คู่ควรกับการให้อภัยของดาวฤกษ์เลย ที่ดาวฤกษ์พูดกับชยางกูรแล้วแมคได้ยินว่า "พ่ออย่างแมคเขาไม่ต้องมีก็ได้" นั่นน่ะ ถูกต้องที่สุดแล้ว