非君莫屬

喜龍套 #3

by Yu Qing, 于晴

【內容簡介】
嗚嗚……她真變這麼多嗎？

不過十年沒踏出天水莊一步嘛，

怎地芳齡才二十有六的她，已晉身「大嬸」級人物啦？

非但是那些個山寨漢子見了她個個走避飛快，

就連她那個寶貝兒子也說她一哭起來就像被毀了容似……

嗚嗚……這教她如何帶著他回去尋──

啊？孩子的爹尋來了？

不成呀！她雖風韻猶存，可也人老珠黃了，早變得……

什麼？他說不管她變得如何，他對她的心永遠不變；

他說他要重新追求她，沒應允，他絕「主動」碰她，

那……這吻是怎麼回事？難不成是她「主動」吻他？

嗚嗚……好個莫遙生啊！居然變得心機深沉到……色誘她！

272 pages, Paperback

First published January 1, 2001

About the author

Associated Names:
* Yu Qing (English)
* 于晴 (Chinese)
* อวี๋ฉิง (Thai)

Reviews

[Ning · Rating 3 out of 5]

ไม่ค่อยสนุกนะเล่มนี้
จับต้องอะไรไม่ค่อยได้เลย
ตอนจบเกือบจบไม่ลงอีก
แต่เล่มหนาสุดในชุดด้วยนะ

หรือเราจะไม่เก็ท ซ่อนอะไรไว้แล้วเราไม่เข้าใจเองหรือเปล่า

สรุปคือค่อนข้างน่าเบื่ออ่ะเล่มนี้

[M · Rating 3 out of 5]

เล่มนี้เฉยๆ คือไม่ค่อยรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ให้ความรู้สึกว่ารู้จักตัวละครไม่ดีพอ
นางเอกหนีพระเอกมา โดยที่ในหนังสือก็ไม่ได้บอกชัดเจนว่าทำไม พอมีโอกาสก็ไม่กลับไปหาพระเอก ให้พระเอกตามหาเป็นสิบปี
ในความรู้สึก นางเอกเห็นแก่ตัวไปหน่อยอ่ะ
แล้วมีลูกแล้วแต่ทำไมความคิดยังดูเด็กๆ อะไรคือการตามโจรขึ้นเขาไปเพื่อไปล้างแค้น... อันนี้ไม่โอเค งง

พระเอกก็ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหนมาก่อน จริงๆ จะเขียนให้ตลกก็ได้แหละมั้ง แต่เหมือนถูกข้ามๆ ไป
กลายเป็นคนที่ทำให้ฮาเป็นศิษย์พี่ที่หน้าเถื่อนๆ

[Pitchayapa Siridejakul · Rating 3 out of 5]

ปมของเรื่องไม่ค่อยสมเหตุสมผล ปูเรื่องว่านางเอกหนีพระเอกมาตอนตั้งท้องเหมือนจะมีอะไร แต่ท้ายที่สุดกลับไม่ได้คลี่คลายประเด็นนี้ จบเอาดื้อๆ

[Or_O · Rating 3 out of 5]

มาถึงเรื่องของสองแม่ลูกที่มาของพักพิงในเคหาสน์ธารฟ้าบ้าง

ถ้าใครจำเด็กชายผู้แย่งชิงหมิงเสียงกับโม่ปู้เฟยในลิขิตนำพา ในเล่มนี้จะมาเจาะลึกชีวิตของทั้งคู่ สองแม่ลูกนี้คือใคร มาอาศัยอยู่ในเคหาสน์ธารฟ้าได้อย่างไร และพ่อของเด็กน้อยคือใครกันแน่

จะบอกว่าเป็นเรื่องความรักที่มาแสดงออกต่อกันอีกครั้งของคู่รักคู่หนึ่ง แม้เวลาจะล่วงเลยมาเป็นสิบปีแล้วก็ได้

เสิ่นซิ่วเหนียง หรือเสิ่นเฟยจวิน หน้าแก่กว่าวัย ใฝ่ฝันท่องยุทธภพ ท่าไม้ตายที่ร้ายกาจที่สุดคือการร้องไห้ไม่มีวันจบสิ้น และหน้าตาขณะร้องไห้ของนาง แม้แต่ลูกแท้ๆ ยังแอบรับไม่ได้ หลงรักลูกชายเป็นที่สุด อยากให้ลูกเป็นเด็กอยู่กับตนเองตลอดไป

เสิ่นเสี่ยวเผิง ลูกชายของเฟยจวิน วัยสิบปี หน้าที่หลักที่ดูแลแม่ที่เอะอะก็เอาแต่ร้องไห้

สำหรับโอ ช่วงต้นเรื่องโอไม่ค่อยชอบการกระทำนางเอกนัก ที่เอาแต่หนี แต่พอรู้เหตุผลนาง ไม่รู้สิ โอรู้สึกว่าเหตุผลนี้ฟังขึ้น ทั้งๆ ที่จะว่าไปก็ออกจะเป็นการเห็นแก่ตัวอยู่ไม่น้อย หรือเพราะคนเขียนเร้าให้เรารู้สึกเชื่อตามนั้นได้ก็ไม่รู้ แต่อย่างไรก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้ว่าพระเอกเรื่องนี้น่าสงสารมาก

ด้านเนื้อหา สำหรับโอไม่สุดค่ะ จะว่าเล่าความผูกพันก็ไม่ใช่ จะเล่าความรักอุทิศให้ก็ไม่เชิง จะตลกก็ไม่ได้ชวนขำอะไรขนาดนั้น เป็นแนวกึ่งๆ ขำขัน หมองหม่น เทน้ำหนักเป็นแนวครอบครัวอยู่มากสักหน่อย แต่ก็ไม่ค่อยสุดอยู่ดี

เล่าถึงเหตุผลในอดีต ที่ทำให้เกิดปัจจุบันนี้

ไม่ได้มีฉากประทับใจเป็นพิเศษนะ แต่ก็อ่านได้แบบไม่น่าเบื่อ จบไม่ค่อยอิ่มนัก

3 โดยรวมออกมาไม่ค่อยกลมกล่อม

.
.
.

นางสูดหายใจเฮือก คัดค้านเสียงแผ่ว "หญิงแก่? ข้าแก่แล้ว? ข้าเพิ่งจะยี่สิบหก ยี่สิบหก! เป็นบนหน้าข้ามีริ้วร้อยมากเกินไปหรือข้าหน้าแก่เกินไปกัน"

บนศีรษะหลงจู๊เกือบจะไฟลุกแล้ว "เสิ่นซิ่วเหนียง! ข้าใจดีว่าจ้างเจ้า จัดหาอาหารสามมื้อแก่เจ้า ไม่ใช่ให้เจ้าอยู่ที่นี่เพิ่งถ่วงหนทางเลี้ยงชีพของทุกคน เจ้าอายุยี่สิบหกแล้วอย่างไร ออกไปวนดูสักรอบ มีใครบ้างไม่เรียกว่าน้าว่าป้า เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว ถึงจะมีรูปโฉมงดงามอยู่เสี้ยวหนึ่งทว่าก็อายุมากแล้ว ทั้งยังเป็นหญิงม่ายอีก เจ้าคิดว่าเจ้าปรากฏกายต่อหน้าผู้คน จะยังมีคนมาชิงรักหักสวาทเพื่อเจ้าอีกหรือ"

เข็ม...เข็มเดียวเห็นเลือดยิ่งนัก!

หน้า 58-59 บทที่ 2

.
.
.

"หมิงเสียง ข้าไม่เข้าใจ ข้าคิดว่าชั่วชีวิตนี้ของข้ามีเพียงท่านแม่ ข้าพยายามที่จะเติบโต ข้าอยากปกป้องท่านแม่ อยากรักษาทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ไว้ อยากให้ทุกคนไม่เปลี่ยนไปตลอดกาล ขอเพียงข้าพยายาม ข้าเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้จะไม่เปลี่ยน...แต่ว่าทำไมมันยังคงเปลี่ยนไปเล่า กาลเวลากำลังเดิน และก็พาความปรารถนาของข้าเดินไปด้วย ข้ากลับไร้ความสามารถเพียงพอ ต่อให้ข้าไม่เปลี่ยน อย่างอื่น...ก็ยังคงเปลี่ยน เช่นนั้นการที่ข้าไม่เปลี่ยนจะมีประโยชน์ใด"

หน้า 179-180 บทที่ 7

.
.
.



ปกสวยจัง ชอบ

[Kittenlittle · Rating 3 out of 5]

เล่มนี้ดูเบาๆ อ่านเพลินๆ อารมณ์แบบเล่มแรกของชุดนี้ ลูกชายนางเอกน่ารักดี เวลาที่ต้องดูแลแม่ตัวเอง ตัวละครในเรื่องจะมีลักษณะนิสัยและความคิดแปลกๆ ซึ่งก็เป็นสไตล์การเขียนของผู้แต่ง