What do you think?
Rate this book
喜龍套 #4
天官賜福
【內容簡介】
命運天定……
同死之命？她和義爹是同死之命？
她沒死，所以……啊，是這樣嗎？
那如果她的記憶一刻沒恢復，是否他也會跟著忘了一切，忘了……他自己是誰呢？
忘了……真好，就算被惡意遺棄也無妨，她只要記得夢那個模糊的身影就行了，她的破運少……
他說，他們是私奔的愛侶，真好呢，原來他們是私奔的青梅竹馬……
命運天定……
同死之命？她和義爹是同死之命？
她沒死，所以……啊，是這樣嗎？
那如果她的記憶一刻沒恢復，是否他也會跟著忘了一切，忘了……他自己是誰呢？
忘了……真好，就算被惡意遺棄也無妨，她只要記得夢那個模糊的身影就行了，她的破運少……
他說，他們是私奔的愛侶，真好呢，原來他們是私奔的青梅竹馬……
272 pages, Paperback
First published December 1, 2001
2 people are currently reading
29 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
November 30, 2015
อ่านได้เพลินกว่าเล่มที่แล้วค่ะ
แม้ว่า จะไม่ค่อยมีเนื้อมีเส้นสักเท่าไหร่
แต่พระ-นาง น่ารักดี
เรื่องราวต่าง ๆ ไม่ค่อยเครียดนะ ถ้าเทียบกับเล่มก่อน ๆ หรือชุดอื่น ๆ
แต่ความน่าสงสารยังพอมีให้รู้สึกได้
ปล. คำนำสปอยด์ อย่างแรง ข้ามได้ ก็ข้ามก่อน
ปล1. เล่มนี้เป็น เล่ม4 หรือ 3 ในคำนำว่าเป็นเล่ม 4 นะ
ใน Goodreads ขึ้นเล่ม 3 ต้องแก้มั้ยเนี่ย
แม้ว่า จะไม่ค่อยมีเนื้อมีเส้นสักเท่าไหร่
แต่พระ-นาง น่ารักดี
เรื่องราวต่าง ๆ ไม่ค่อยเครียดนะ ถ้าเทียบกับเล่มก่อน ๆ หรือชุดอื่น ๆ
แต่ความน่าสงสารยังพอมีให้รู้สึกได้
ปล. คำนำสปอยด์ อย่างแรง ข้ามได้ ก็ข้ามก่อน
ปล1. เล่มนี้เป็น เล่ม4 หรือ 3 ในคำนำว่าเป็นเล่ม 4 นะ
ใน Goodreads ขึ้นเล่ม 3 ต้องแก้มั้ยเนี่ย
October 4, 2017
3.5
เรื่องของหรังฝู ผู้ที่คิดว่าน่าจะตายไปแล้ว แต่กลับรอดมาโดยไร้ความทรงจำ
จริงๆ เรื่องนี้สนุกดีนะ พอนางเอกเจอกะพระเอกปุ๊บ จำได้ทันที.... คือร่ะ!!! หลังจากจำอะไรไม่ได้ blank มาเป็นปีๆ แหม เกินไป
แต่พระเอกก็ดี หน้าด้านมากเลย 5555 แต่งเรื่องสดๆ ให้นางเอกที่แอ๊บความจำเสื่อมอึ้งไปยาวๆ
จริงๆ เล่มนี้จุดประกายให้อยากรู้เรื่องของพ่อบุญธรรมเลยนะ ว่าสรุปอีตาเป็นไงมาไง ทำไมกลายมาเป็นโรคจิตได้ขนาดนี้ แล้วนี่เป็นไงต่อ ถ้าความจำเสื่อมเหมือนนางเอก แล้วทำไมยังใส่เสื้อผ้าดีๆ ได้ ทำไมยังดูรวย แล้วทำไมต้องโผล่ไปตามที่ๆ เหล่านางเอกอยู่กันตลอดเวลา
เหมือนอีตานี่เป็นเงามืดอ่ะ คนระแวงและหลอนนางมาก
เรื่องของหรังฝู ผู้ที่คิดว่าน่าจะตายไปแล้ว แต่กลับรอดมาโดยไร้ความทรงจำ
จริงๆ เรื่องนี้สนุกดีนะ พอนางเอกเจอกะพระเอกปุ๊บ จำได้ทันที.... คือร่ะ!!! หลังจากจำอะไรไม่ได้ blank มาเป็นปีๆ แหม เกินไป
แต่พระเอกก็ดี หน้าด้านมากเลย 5555 แต่งเรื่องสดๆ ให้นางเอกที่แอ๊บความจำเสื่อมอึ้งไปยาวๆ
จริงๆ เล่มนี้จุดประกายให้อยากรู้เรื่องของพ่อบุญธรรมเลยนะ ว่าสรุปอีตาเป็นไงมาไง ทำไมกลายมาเป็นโรคจิตได้ขนาดนี้ แล้วนี่เป็นไงต่อ ถ้าความจำเสื่อมเหมือนนางเอก แล้วทำไมยังใส่เสื้อผ้าดีๆ ได้ ทำไมยังดูรวย แล้วทำไมต้องโผล่ไปตามที่ๆ เหล่านางเอกอยู่กันตลอดเวลา
เหมือนอีตานี่เป็นเงามืดอ่ะ คนระแวงและหลอนนางมาก
May 15, 2019
อ่านได้เรื่อยๆ แต่วิธีการเล่าทำให้ค่อนข้างสับสนกับความทรงจำในอดีตและปัจจุบัน
December 19, 2016
เป็นเรื่องของหรังฝู ลูกเลี้ยงคนที่ขาพิการ ในเล่มอื่นๆ ที่ผ่านมาหรังฝูมีบทบาทไม่มากนัก
และถึงแม้เล่มนี้จะออกมาหลังใครเพื่อน แต่ลำดับเวลาในเรื่องนี้เกิดก่อนใครเขานะคะ
เผื่อใครอยากอ่านเรียงตามลำดับเวลาที่เกิดขึ้น ผู้เขียนบอกลำดับเวลาไว้ในเรื่องไว้ท้ายเล่ม ดังนี้
ฟ้าบันดาลสุข
ความรักร่ำไร
ลิขิตนำพา
วาสนาพานพบ
เข้าเรื่อง เล่มนี้เป็นเรื่องราวความรักของคุณหนูขาพิการกับบ่าวคู่ใจ
หรังฝูเคยช่วยชีวิตพั่วอวิ้นไว้ พั่วอวิ้นเลยติดตามหรังฝูเข้ามาในเคหาสน์ธารฟ้า จนกระทั่งหรังฝูพิการ เขาจึงได้ทราบความจริงว่าพ่อบุญธรรมของนางไม่ได้ใจดีดั่งภาพลักษณ์ที่แสดงออก นับแต่นั้นพั่วอวิ้นเลยยิ่งกว่าเงาตามติดชีวิตของหรังฝู คอยปรนนิบัติให้หญิงที่เดินไม่ได้คนหนึ่งใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบายที่สุด
พ่อบุญธรรมปลูกฝังแนวคิดให้หรังฝูเป็นคนยอมรับชะตากรรม ไม่ฝ่าฝืนลิขิต หรังฝูจึงใช้ชีวิตเหมือนคนที่ไม่มีความหวัง น้อยครั้งจะแสดงความสนใจรอบข้าง แม้กระทั่งบ่าวข้างกายก็แทบไม่เคยสังเกต
บ่าวคนหนึ่งยอมแม้จะต้องกลายเป็นเครื่องมือคน โดยมีความหวังเรียบง่ายแค่ให้คุณหนูอยู่ได้อย่างสุขสบายใจ
สำหรับเล่มนี้ ทำไมมันช่างเรียบอย่างนี้น้อ โอใช้เวลาอ่านนานมากทั้งที่มันก็บ๊างบาง
และกลับมาเป็นแนวหลักที่อวี๋ฉิงถนัดคือการผสมการตีความเข้าไปในเรื่อง ไม่บอกโต้งๆ อ่านแล้วต้องตั้งสติดีๆ
แต่ใครชอบเรื่องความรักที่ต่างฝ่ายต่างแสดงออกน่าจะชอบกัน เพราะพระนางแสดงออกชัดเจนกันทั้งคู่เลย ฝ่ายหญิงยังเป็นฝ่ายเริ่มแทบทุกครั้ง ส่วนนี้น่ารักค่ะ
โดยรวมโอไม่ค่อยชอบเนื้อเรื่อง อ่านไม่สุดเหมือนวาสนาพานพบเล่มที่แล้วเหมือนโดนกั๊กๆ ไว้ (เช่น เกิดอะไรขึ้น เพราะอะไรกัน ทำไมเป็นอย่างนี้ แล้วคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป) คนเขียนจงใจละเลยเรื่องที่เราอยากรู้ไปมุ่งประเด็นอื่นแทน แต่ความรักเรื่องนี้แสดงออกชัดเจนกว่า
เป็นเรื่องราวเรียบง่ายของหนุ่มสาวที่ต่างห่วงใยกันและกันค่ะ
โทนเรื่องโอว่าเป็นความหวานที่แอบขม และเป็นรสขมที่เจือหวาน บอกไม่ถูก
2.5 โอว่ามันเรียบไปน่ะ บางอย่างอยากให้ผู้เขียนบอกเราสักหน่อย และรู้สึกเหมือนว่ามันจะยังต่อได้อีกนะ ไม่รู้อวี๋ฉิงจะเขียนต่อไหม
ใครอ่านจบอย่าลืมอ่านจากใจนักเขียนท้ายเล่มนะคะ ฮาดี แล้วจะเข้าใจความคิดผู้เขียนมากขึ้น
.
.
.
ได้ยินพั่วอวิ้นบอกว่าตอนเด็กๆ หนึ่งในความประทับใจลึกซึ้งที่เขามีต่อเมืองนี้นอกจากร้านขนมแล้วก็คือลำธารสายนี้ มันไหลวนรอบเมือง แต่พอพ้นจากประตูเมืองไปก็จะหายลับไปไม่เห็นวี่แววอีก
'เช่นเดียวกับคนคนหนึ่งอยู่ในพื้นที่เล็กๆ แห่งหนึ่งตั้งแต่เล็กจนแก่ตาย ไม่เคยออกเดินทางไกลไปท่องใต้หล้า คนอื่นหัวเราะเยาะว่าเขาไร้อุดมการณ์สูงส่ง มีชีวิตที่สูญเปล่า แต่ผู้ใดเล่าจะล่วงรู้ว่าการปักหลักอยู่ในอาณาเขตเล็กๆ ผืนนี้ สำหรับเขาแล้วเป็นความสุขอย่างล้นเหลือ' ระหว่างเดินทางเข้าเมืองเมื่อครู่นี้เขาพูดยิ้มๆ โดยมิได้คิดอะไร
ตอนนั้นนางแค่ฟังเงียบๆ มิได้กล่าวตอบอะไรเช่นกัน
แม้นางตั้งใจจะอยู่กับเขาชั่วชีวิต ครองคู่กันไปจนแก่เฒ่า แต่กลับไม่เคยถามไถ่ว่าถ้าหาก...นางมิได้ปรากฏกายตรงหน้าเขาอีกคราหนึ่ง เขาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวจะมีความสุขมากกว่าหรือไม่
หน้า 118-119 บทที่ 6
.
.
.
ความรู้สึกตอนอ่านเหมือนอ่านพวกหนัง/การ์ตูน/ซีรีส์ญี่ปุ่น ที่เป็นเรื่องเรียบๆ มีสัญลักษณ์ ไม่ค่อยบอกอะไรเราตรงๆ อึนๆ ยิ้มได้บางครั้ง หวานได้เมื่อมี อธิบายไม่ถูก
และถึงแม้เล่มนี้จะออกมาหลังใครเพื่อน แต่ลำดับเวลาในเรื่องนี้เกิดก่อนใครเขานะคะ
เผื่อใครอยากอ่านเรียงตามลำดับเวลาที่เกิดขึ้น ผู้เขียนบอกลำดับเวลาไว้ในเรื่องไว้ท้ายเล่ม ดังนี้
ฟ้าบันดาลสุข
ความรักร่ำไร
ลิขิตนำพา
วาสนาพานพบ
เข้าเรื่อง เล่มนี้เป็นเรื่องราวความรักของคุณหนูขาพิการกับบ่าวคู่ใจ
หรังฝูเคยช่วยชีวิตพั่วอวิ้นไว้ พั่วอวิ้นเลยติดตามหรังฝูเข้ามาในเคหาสน์ธารฟ้า จนกระทั่งหรังฝูพิการ เขาจึงได้ทราบความจริงว่าพ่อบุญธรรมของนางไม่ได้ใจดีดั่งภาพลักษณ์ที่แสดงออก นับแต่นั้นพั่วอวิ้นเลยยิ่งกว่าเงาตามติดชีวิตของหรังฝู คอยปรนนิบัติให้หญิงที่เดินไม่ได้คนหนึ่งใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบายที่สุด
พ่อบุญธรรมปลูกฝังแนวคิดให้หรังฝูเป็นคนยอมรับชะตากรรม ไม่ฝ่าฝืนลิขิต หรังฝูจึงใช้ชีวิตเหมือนคนที่ไม่มีความหวัง น้อยครั้งจะแสดงความสนใจรอบข้าง แม้กระทั่งบ่าวข้างกายก็แทบไม่เคยสังเกต
บ่าวคนหนึ่งยอมแม้จะต้องกลายเป็นเครื่องมือคน โดยมีความหวังเรียบง่ายแค่ให้คุณหนูอยู่ได้อย่างสุขสบายใจ
สำหรับเล่มนี้ ทำไมมันช่างเรียบอย่างนี้น้อ โอใช้เวลาอ่านนานมากทั้งที่มันก็บ๊างบาง
และกลับมาเป็นแนวหลักที่อวี๋ฉิงถนัดคือการผสมการตีความเข้าไปในเรื่อง ไม่บอกโต้งๆ อ่านแล้วต้องตั้งสติดีๆ
แต่ใครชอบเรื่องความรักที่ต่างฝ่ายต่างแสดงออกน่าจะชอบกัน เพราะพระนางแสดงออกชัดเจนกันทั้งคู่เลย ฝ่ายหญิงยังเป็นฝ่ายเริ่มแทบทุกครั้ง ส่วนนี้น่ารักค่ะ
โดยรวมโอไม่ค่อยชอบเนื้อเรื่อง อ่านไม่สุดเหมือนวาสนาพานพบเล่มที่แล้วเหมือนโดนกั๊กๆ ไว้ (เช่น เกิดอะไรขึ้น เพราะอะไรกัน ทำไมเป็นอย่างนี้ แล้วคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป) คนเขียนจงใจละเลยเรื่องที่เราอยากรู้ไปมุ่งประเด็นอื่นแทน แต่ความรักเรื่องนี้แสดงออกชัดเจนกว่า
เป็นเรื่องราวเรียบง่ายของหนุ่มสาวที่ต่างห่วงใยกันและกันค่ะ
โทนเรื่องโอว่าเป็นความหวานที่แอบขม และเป็นรสขมที่เจือหวาน บอกไม่ถูก
2.5 โอว่ามันเรียบไปน่ะ บางอย่างอยากให้ผู้เขียนบอกเราสักหน่อย และรู้สึกเหมือนว่ามันจะยังต่อได้อีกนะ ไม่รู้อวี๋ฉิงจะเขียนต่อไหม
ใครอ่านจบอย่าลืมอ่านจากใจนักเขียนท้ายเล่มนะคะ ฮาดี แล้วจะเข้าใจความคิดผู้เขียนมากขึ้น
.
.
.
ได้ยินพั่วอวิ้นบอกว่าตอนเด็กๆ หนึ่งในความประทับใจลึกซึ้งที่เขามีต่อเมืองนี้นอกจากร้านขนมแล้วก็คือลำธารสายนี้ มันไหลวนรอบเมือง แต่พอพ้นจากประตูเมืองไปก็จะหายลับไปไม่เห็นวี่แววอีก
'เช่นเดียวกับคนคนหนึ่งอยู่ในพื้นที่เล็กๆ แห่งหนึ่งตั้งแต่เล็กจนแก่ตาย ไม่เคยออกเดินทางไกลไปท่องใต้หล้า คนอื่นหัวเราะเยาะว่าเขาไร้อุดมการณ์สูงส่ง มีชีวิตที่สูญเปล่า แต่ผู้ใดเล่าจะล่วงรู้ว่าการปักหลักอยู่ในอาณาเขตเล็กๆ ผืนนี้ สำหรับเขาแล้วเป็นความสุขอย่างล้นเหลือ' ระหว่างเดินทางเข้าเมืองเมื่อครู่นี้เขาพูดยิ้มๆ โดยมิได้คิดอะไร
ตอนนั้นนางแค่ฟังเงียบๆ มิได้กล่าวตอบอะไรเช่นกัน
แม้นางตั้งใจจะอยู่กับเขาชั่วชีวิต ครองคู่กันไปจนแก่เฒ่า แต่กลับไม่เคยถามไถ่ว่าถ้าหาก...นางมิได้ปรากฏกายตรงหน้าเขาอีกคราหนึ่ง เขาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวจะมีความสุขมากกว่าหรือไม่
หน้า 118-119 บทที่ 6
.
.
.
ความรู้สึกตอนอ่านเหมือนอ่านพวกหนัง/การ์ตูน/ซีรีส์ญี่ปุ่น ที่เป็นเรื่องเรียบๆ มีสัญลักษณ์ ไม่ค่อยบอกอะไรเราตรงๆ อึนๆ ยิ้มได้บางครั้ง หวานได้เมื่อมี อธิบายไม่ถูก
May 8, 2016
เรื่องนี้เป็นเรื่องของหรังฝู ช่วงเวลาของเล่มนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนเล่มอื่นๆ เล่มนี้ก็จะเล่าสลับกับเหตุการณ์ในอดีตที่พ่อบุญธรรมของนางเอกยังไม่ตาย ซึ่งช่วงเวลานั้นนางเอกจะมีขีวิตที่น่าสงสาร สลับกับเหตุการณ์ปัจจุบันที่นางได้รอดชีวิต และใช้ชีวิตอยู่กับสามี
เรื่องนี้ก็อ่านได้เรื่อยๆ เนื้อเรื่องไม่ได้เบา แบบเล่มก่อนหน้า อ่านแล้วก็สงสารชะตากรรมของนาง แต่การได้อยู่กับสามีของนางก็เหมือนเป็นฟ้าหลังฝน ได้มีความสุขเสียที
เรื่องนี้ก็อ่านได้เรื่อยๆ เนื้อเรื่องไม่ได้เบา แบบเล่มก่อนหน้า อ่านแล้วก็สงสารชะตากรรมของนาง แต่การได้อยู่กับสามีของนางก็เหมือนเป็นฟ้าหลังฝน ได้มีความสุขเสียที
Displaying 1 - 5 of 5 reviews