Մայրենիք․ Հիմն

Մայրենիք #2

by Armen Ohanyan, Արմեն Օհանյան, Արմեն Հայաստանցի

«Մայրենիք» եռագրության երկրորդ վեպը՝ «Հիմնը» գրված է կինոգրախոսության, կինոսցենարի, պոետիկ արձակի համադրության սկզբունքով; Հայաստանի ազգային խորհրդանիշների վերաիմաստավորման միջոցով հեղինակը գեղարվեստականորեն ներկայացնում է 2010-ականների հայկական իրականությունը և այդ իրականության պայմաններում երջանկություն որոնող սեռական փոքրամասնությունների ներկայացուցիչներին; Գլխավոր հերոսները երեք կանայք են, որոնցից յուրաքանչյուրն ընտանեկան երջանկության իր տարբերակն ունի; Երբ երեքից մեկը դառնում է փոխնակ մայր, հերոսները կանգնում են շրջադարձային որոշման առաջ;

208 pages, Hardcover

Published January 1, 2020

About the author

Armen Ohanyan is a writer and PR professional. He started his literary career only after his 30es. His first short stories were published in Inqnagir literary almanac and Gretert literary newspaper. He is an activist of the national movement and his political views are expressed in his works. Ohanyan critisizes contemporary Armenian literature and calls it merely discriptive. His own works have unusual structure and are written in the traditions of contemporary experimental arts, they are interactive and the choice of antagonists is always unexpected and rather eccentric. The reader has an exclusive opportunity to be a part of the narration and to end the story with his own conclusion.

In cooperation with other writer were put down two short stories: The Flying Bicycle, co-author Aram Pachyan and The Last Breakfast, co-author Lilit Karapetyan.

The first book by Aram Ohanyan is a collection of iStories The Return of Kikos, published in 2013.

Awards

2011 – Ardzak literary awards, 2nd prize for The Return of Kikos

2012 – Ardzak literary awards, prize for Superstar Mario

Reviews

[Ruby Rue · Rating 3 out of 5]

«Դրոշ»-ը վաղուց էի կարդացել, բայց իմանալով որ Արմեն Օհանյանի «Մայրենիք» շարքը առնչվում է ՀՀ-ում ապրող ԼԳԲՏՔ+ համայնքին և համայնքի փոխհարաբերություններին Հայաստանի հասարակության հետ, ահագին մեծ հետաքրքրությամբ էի սպասում գրքին։
Գրքում ահագին մեծ տեղ էր հատկացված երեքի սիրոն, ինչին էլ վերաբերում էին կինոգրախոսությունները՝ մեկնաբանելով պոլիամոր սիրո օրինակներ։ Կինո-ռեվյուները ահագին ծանրացնում էին գիրքը, հատկապես՝ երբ հետաքրքրված ես հիմնական գործողություններով։ Էռնայի ու Աննայի պատմության գծերը բավականին կենդանի նկարագրված էին, բայց Օֆոյենք ավելի սյուռ էին, շատ հավատալի չէր եռյակը, բայց դե ահագին կինոշնի էր։ Երևի թե՝ հեղինակն այդպես էլ ուզել է։

Օհանյանի արձակը շատ պոետիկ ա, դա հասկացա երբ գրքի շնորհանդեսին բարձր ընթերցում էր։ Հավես կլինի, եթե աուդիոգիրք էլ ունենա։

Իսկ վերջաբանը շատ լավն էր, երեխայի ծնվելու ժամանակ հիվանդանոցի խոսակցությունը մի քանի անգամ կարդացել եմ ու ներկաների դեմքերը պատկերացնելով լիքը խնդացել։

[Arevik Ashkharoyan · Rating 5 out of 5]

Հայերեն կարդալու բացառիկ հաճույք, տեքստը վայելելու ու պատմության հետևից շտապելու հետ զուգընթաց։ Սպասում եմ երրորդ մասին անհամբերությամբ ու նոր վայելքի ակնկալիքով։

[Michael Margaryan]

Չի թողնում իրենից հետո չխորհել

[Garik · Rating 5 out of 5]

վերջերս ընկերներիցս մեկի հետ խոսում էի ու Արմեն Հայաստանցու «Դրոշ»-ից մի քանի բան ասեցի ու հասկացա, թե ինչքան մեծ ազդեցություն ունի ինքը իմ վրա։ Հայ ժամանակակից գրականության իմ ամենասիրելի հեղինակներից մեկը։

Անկեղծ ասած կինոների ռիվյուները հաճախ շատ արագ եմ կարդացել, որովհետև չէի համբերում իմանալ՝ ինչ ա լինում Էռնայի ու Աննայի հետ, կամ սպասում էի նոր կենացի (գորտի ու թիթեռի ականջը կանչի)։

Գիրքն էլ վերջացավ հարազատ տան փնտրտուքներով։ Հա, ու սիրում եմ, թե ոնց ա Արմենը բառերի հետ խաղում. մի ժամանակ պարտադիր չէր զինծառայությունը կամ պարտադիր ընթերցանությունը, իսկ ստեղ օջախը կամ երգի տունը։ Հիանալի։