Η θάλασσα

by Μιχάλης Μακρόπουλος

Οι πάγοι λιώνουν, ένας αρχαίος μετεωρίτης φανερώνεται και η Γη ερημώνει. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από τον ιό που εξαπλώνεται είναι εκείνοι που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μετάλλαξη μιας σειράς γονιδίων. Οι επιζήσαντες κατοικούν σε υπόγειες πόλεις και το μόνο που τους συνδέει με τη ζωή στη Γη είναι η μνήμη· ωστόσο κάποιοι λίγοι μοιράζονται τον πόθο της επιστροφής.

Η «Θάλασσα», μια ψηφιδωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από μια ξεχωριστή κοπέλα, είναι μια λυρική ιστορία επιστημονικής φαντασίας μικρή και γαλήνια, αν και αφορά κάτι τόσο μεγάλο και ηχηρό όσο το τέλος της ανθρωπότητας.

Genres: Dystopia, Science Fiction, Fiction, Greece

73 pages, Paperback

First published June 1, 2020

About the author

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννέα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Πλέον κατοικεί στη Λευκάδα με τη σύζυγό του και με τα δυο τους παιδιά, και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου στην Ήπειρο. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας από τα αγγλικά και τα γαλλικά.

Έχει εκδώσει βιβλία για ενήλικες καθώς και βιβλία για παιδιά.

Reviews

[Vassilis MJ · Rating 3 out of 5]

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, απορείς πραγματικά πώς ο Μακρόπουλος (παρότι μετρ του λακωνίζειν) θα μπορέσει να στριμώξει σε 75 σελίδες, μια δυστοπία όπου η πλειονότητα των ανθρώπων αλλά και των επιτευγμάτων τους θα σαρωθεί από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και έναν εξωγήινο(?) ιό. Ξέχασα βέβαια ότι ο συγγραφέας του Μαύρου Νερού δε θα αναλωθεί (προφανώς) σε σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς και χολιγουντιανές σεκάνς πλημμυρίδων.

Το θέμα μου άρεσε. Η θάλασσα, πάει καιρός που δεν είναι για τους ανθρώπους το στοιχειό που καταπίνει σκούνες και ξεκληρίζει οικογένειες, με τις χήρες να αγναντεύουν δακρυσμένες το καράβι που δεν επέστρεψε ποτέ. Περισσότερο είναι πια ευχάριστο φόντο για ινσταγκραμικές φωτό με γυναικεία πόδια, βιβλία, καρδούλες σχηματισμένες με δάχτυλα κ.λπ. Εδώ όμως, συνδυασμένη με μια εξωπλανητική πανδημία, αφανίζει το ανθρώπινο είδος, εκτός από όσους έχουν μια γονιδιακή μετάλλαξη.

Ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι μπορεί να χειριστεί ένα κλισέ και τρομολάγνο θέμα με απίστευτο λυρισμό και βαθύτερα νοήματα. Στιβαρές περιγραφές και λίγες κουβέντες, χωρίς λέξεις ατάκτως ερριμένες για να γεμίσουν σελίδες. Έχει τον πλήρη έλεγχο της πλοκής, δίνοντας τροφή για σκέψεις βιοηθικής και γενετικής «τόσο όσο». Παρότι όμως πίστευα ότι οι λυρικές, νατουραλιστικές περιγραφές θα ήταν το προσόν μιας μικρής νουβέλας, χωρίς να αφήσουν τον συγγραφέα να χαθεί σε μακροσκελείς αποτυπώσεις τοπίων και σκέψεων, εδώ γυρνάει λίγο μπούμερανγκ. Λείπει η απίστευτη σύγκρουση χαρακτήρων του Μαύρου Νερού, ενώ οι πρωταγωνιστές, σε μια προσπάθεια να λάβουν μια οικουμενική χροιά, γίνονται χάρτινοι, δεν ταυτίζεσαι μαζί τους, δε σε πείθουν τα λόγια και τα έργα τους.

Οι συμβολισμοί είναι αναμφίβολα έξυπνοι. Η αντιστροφή καταστάσεων είναι πετυχημένη (οι «μεταλλαγμένοι» είναι ο περιούσιος λαός και τα έγκατα της γης είναι πιο φιλόξενα από την ηλιόλουστη επιφάνεια) όμως δε σε βυθίζει σε μια ευχάριστη ονειροπόληση, αφού πιάνεις τον εαυτό σου να γυρίζει τις σελίδες αναζητώντας το κάτι. παραπάνω.

Τελειώνοντας, σου μένει η επίγευση ότι το κείμενο θα αποτελούσε έναν πολύ καλό σκελετό για μια ψαγμένη δυστοπική ταινία, όχι όμως για μια νουβέλα ενός (πράγματι)πολύ καλού συγγραφέα.

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Υπάρχουν οι δυστοπίες και υπάρχουν και οι δυστοπίες του Μακρόπουλου. Ο συγγραφέας που δε χρειάζεται να γράψει εκατοντάδες και εκατοντάδες σελίδες για να σε πείσει ότι συνέβη κάτι πολύ άσχημο, ότι ο άνθρωπος κατέστρεψε τον πλανήτη (Τι, δεν το ήξερες; Που ζεις;) και ότι ήρθε η ώρα που όλοι φοβόντουσαν, αυτή που και καλά δε θα ερχόταν παρά σε πενήντα ή εκατό χρόνια. Αυτή η ώρα που δεν περιμένει ποτέ κανείς να τον βρει όσο ζει. Η ώρα που η ζωή του ποτέ πια δε θα είναι η ίδια.

Οι πάγοι λιώνουν, δεν είναι καινούριο. Μπορεί στην εποχή μας οι πάγοι να λιώνουν με αργό ρυθμό, ή τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε, όμως στην εποχή που περιγράφει ο Μακρόπουλος οι πάγοι λιώνουν από καιρό. Ο πλανήτης έχει υπερθερμανθεί. Παντού έχει ζέστη και φυσικά, οι πάγοι λιώνουν. Όσο λοιπόν οι πάγοι λιώνουν, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει και παραθαλάσσια μέρη γίνονται πλέον υποθαλάσσια. Το νερό καλύπτει αλλοτινές παραλίες και παραλιακά χωριά και πόλεις. Κι όλο ανεβαίνει. Όσο το νερό ανεβαίνει και οι παγετώνες παύουν να υφίστανται, αποκαλύπτονται όλα όσα είχαν κάποτε κρυφτεί κάτω από το χιόνι.

Κάπως έτσι φανερώνεται και ένας αρχαίος μετεωρίτης. Οι επιστήμονες φυσικά τον μελετούν για να ερευνήσουν την προέλευσή του και τι μπορεί να σημαίνει η παρουσία του για τον πλανήτη. Αυτό που συμβαίνει όμως, δεν είναι αυτό που περίμεναν. Όσοι ήρθαν σε επαφή με τον μετεωρίτη προσβάλλονται από ένα άγνωστο ιό και πεθαίνουν. Σύντομα ο ιός εξαπλώνεται παντού στον πλανήτη. Οι μόνοι που δεν προσβάλλονται είναι όσοι τυγχάνει να έχουν μια μετάλλαξη σε μια σειρά γονιδίων. Όμως είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι και έτσι είναι και δυνατόν να σωθούν. Έχοντας να πολεμήσει με τον ιό και τη συνεχή αύξηση της στάθμης της θάλασσας, η ανθρωπότητα δημιουργεί υπόγειες πόλεις. Εκεί θα μπορέσουν να επιζήσουν οι λίγοι τυχεροί, ώστε να μη χαθεί δια παντός το ανθρώπινο είδος. Κάποιοι όμως θέλουν κάποια στιγμή να επιστρέψουν στην ελευθερία της επιφάνειας. Κάποιοι θέλουν να ξαναδούν το φως του ήλιου και το γαλάζιο της θάλασσας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και λέει, όχι, μεταδίδει όλα αυτά που θέλει, μέσα σε τόσο λίγες σελίδες. Στη γραφή του Μακρόπουλου θα βρει κανείς χρώματα, αρώματα, συναισθήματα και εικόνες που θα του σχεδιάσουν μες στο νου, αυτό που ζητά να του πει ο συγγραφέας. Μέσα σε 73 σελίδες δίνει όλη τη σοβαρότητα της κατάστασης που βιώνουμε και που μπορεί να μας οδηγήσει, και παράλληλα γίνει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, όταν πια η καταιγίδα θα έχει περάσει, όταν θα έχουμε μάθει από τα λάθη μας και όταν θα είμαστε σε θέση να προσαρμοστούμε εμείς στο περιβάλλον και όχι το περιβάλλον σε εμάς.

Με λυρισμό και ρεαλιστική μα όμορφη γραφή, χωρίς υπερβολές και χωρίς πολλά στοιχεία, για άλλη μια φορά, ο Μιχάλης Μακρόπουλος καταφέρνει να μαγέψει τον αναγνώστη και να τον «βάλει» στον κόσμο του. Μαζί με την ηρωίδα που είναι και η αφηγήτρια της ιστορίας, ο αναγνώστης μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί, να μυρίσει, να γευτεί και να πλάσει τα σκοτεινά σημεία, αυτά που δεν έχουν πολύ φως και ανάπτυξη και να δει τι κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες του μυαλού της.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Τρίτη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου που διαβάζω, μετά την ατμοσφαιρική με τον τίτλο "Το δέντρο του Ιούδα" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2017 και την πολύ δυνατή και σκοτεινή με τον τίτλο "Μαύρο νερό" που διάβασα φέτος τον Φεβρουάριο, και αν μη τι άλλο δηλώνω ξανά ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι ότι τούτη η νουβέλα δεν με συγκλόνισε στον βαθμό που με συγκλόνισαν οι προηγούμενες δυο, θα έλεγα ότι ήταν λιγότερο σκοτεινή, κάπως πιο λυρική και ήρεμη, σίγουρα όχι τόσο καταθλιπτική (αν και, βέβαια, ουσιαστικά έχει έρθει το τέλος της ανθρωπότητας όπως την ξέραμε). Και πάλι η γραφή είναι εξαιρετική, πότε λυρική, πότε πιο ρεαλιστική, με εξαιρετικές περιγραφές και με εικόνες που μένουν στο μυαλό σου. Ο Μακρόπουλος καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία, μέσα σε λίγες σελίδες, να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα, αλλά και να δώσει λίγη τροφή για σκέψη με τα θέματα που αγγίζει. Πιστεύω ότι και αυτή η νουβέλα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις της γραφής και του τρόπου σκέψης του, έστω και αν σε μένα φάνηκε ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από τις άλλες δυο δικές του που έχω διαβάσει. (7.5/10)

[Kyriaki · Rating 3 out of 5]

Ίσως 3,5*

Ωραίο ήταν......αλλά να πω την αλήθεια δεν με άγγιξε πάρα πολύ.
Μου άρεσε όμως το θέμα και αυτά που ήθελε να πει!

(Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο δικό του και θα θελα να δοκιμάσω και το Μαύρο Νερό που από ότι έχω δει άρεσε πιο πολύ)

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Μετά το «Μαύρο Νερό» ο Μιχάλης Μακρόπουλος γράφει άλλη μια αριστουργηματική νουβέλα που περιλαμβάνει και πάλι στοιχεία (οικολογικής) δυστοπίας και επιστημονικής φαντασίας. Πρόκειται για ένα βιβλίο από αυτά που νιώθεις ότι δεν έχουν ούτε μια περιττή λέξη, που το διαβάζεις όσο πιο αργά γίνεται για να μην τελειώσει και αμέσως μόλις το τελειώσεις θες να το ξαναξεκινήσεις. Εντυπωσιασμένος, επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη κριτική το συντομότερο.

[Leonidas Moumouris · Rating 5 out of 5]

Αν έβλεπα κάποια στιγμή τον Μακρόπουλο από κοντά θα τον ευχαριστούσα για την ικανότητα του να γράφει τόσο " βαθιά ανθρώπινα " όπως γράφει και η Αγγελική Φλωράκη εδώ στην άποψη της για το βιβλίο. Και το κάνει αυτό περιγράφοντας δυστοπιες. Κατεστραμμένα χωριά, κατεστραμμένη γη, κι όμως μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα σε κάνει να αγαπάς, να νοσταλγείς, να χαμογελάς. Ναι. Οι ιστορίες του εδώ και στο Μαύρο Νερό, τα δυο βιβλία του που αγάπησα μιλούν για θάνατο. Μιλούν για το τέλος της ζωής, του κόσμου, αλλά κύριε Μακροπουλε, αν μιλούσαν όλοι όπως εσείς για το τέλος του κόσμου ίσως να το περιμέναμε με ένα χαμόγελο. Κι ας ήταν πικρό.

[Nasia · Rating 3 out of 5]

Γνωρίζω τον συγγραφέα αλλά μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να πιάσω κατι δικό του στα χέρια μου.
Η γραφή ρέει, είναι λιτή αλλά και πολύ ανθρώπινη, σίγουρα μου κίνησε το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσω και άλλα έργα του.
Το θέμα ίσως να είναι και πιο επίκαιρο από ποτέ, με τους πάγους της Γης να λιώνουν και να πνίγουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους και έναν άκρως επικίνδυνο ιό να αφανίζει την ανθρωπότητα. Μην το φοβηθείτε όμως ακόμα και εν μέσω covid19, το βιβλίο είναι πολύ ανθρώπινο και δεν επικεντρώνεται στον ιό.

[Melina · Rating 5 out of 5]

Οι πάγοι έλιωσαν αποκαλύπτοντας έναν μετεωρίτη που έκρυβε μέσα του ένα μικρόβιο που σκότωσε το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε αφανίζοντας τις παραθαλάσσιες περιοχές και καταστρέφοντας το κλίμα. Τα απομεινάρια της ανθρωπότητας προσπαθούν να επιβιώσουν σε υπόγειες πόλεις. Μια γυναίκα μεγαλωμένη σε ένα ορεινό χωριό με τη θάλασσα μόνο μια μακρινή εικόνα, η μόνη που επέζησε από την οικογένειά της, ζει κι αυτή κάτω από το έδαφος με τις αναμνήσεις της και προσπαθεί να ξαναβρεί κάτι από εκείνη την παλιά ζωή. Άλλη μια μελαγχολική νουβέλα για την κλιματική αλλαγή από τον Μακρόπουλο μετά το Μαύρο Νερό, γραμμένη με την ίδια ευαισθησία και λιτότητα. Η χρήση της γλώσσας από το συγγραφέα είναι άψογη, το κείμενο μεταφέρει την ιστορία με απόλυτη απλότητα και βαθιά κατανόηση των συναισθηματων, νιώθεις ότι δεν περισσεύει ούτε λέξη. Μου θύμισε τη γραφή της Λε Γκεν που λατρεύω και διακρίνεται από την ίδια λεπτότητα στη χρήση των εκφραστικών μέσων. Βιβλίο υπέροχο, ποτισμένο από τη μελαγχολία, που μιλάει για τη μνήμη αλλά και το κουράγιο του ανθρώπου απέναντι στην καταστροφή.

[foteini_dl · Rating 3 out of 5]

[3.5*]
Φαντάσου έναν κόσμο που η Γη έχει ερημώσει εξαιτίας μιας επιδημίας που οφείλεται σε πτώση μετεωρίτη. Οι μόνοι που έχουν επιζήσει είναι όσοι έχουν μια σειρά μεταλλαγμένων γονιδίων και ζουν σε υπόγειες πόλεις.

Ένα μικρό βιβλίο για κάτι μεγάλο όπως το τέλος της ανθρωπότητας δια χειρός Μιχάλη Μακρόπουλου. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποδώσει με ανθρωπιά ένα τετοιο θέμα ενώ κινείται σε δυστοπικά μονοπάτια, ναι, είναι αυτός. Το απέδειξε και στο εξαιρετικό Μαύρο νερό, το βιβλίο που έκανε πολλούς από εμάς να τον χαρακτηρίσουμε ως τον Έλληνα Κόρμακ Μακάρθι. Τώρα έκλεισε και λίγο το μάτι στη Μάργκαρετ Άτγουντ. Άσε που κάτι έπαιξε με το υπόγειο φέτος, καθώς ήταν ο μεταφραστής της Υπογαίας του Ρόμπερτ Μακφάρλαν, και εδώ βλέπουμε πόλεις κάτω απ' τη γη.

Γνώριμη γραφή, λυρική, μακροπουλική. Άλλο ένα μικρό βιβλίο μεγάλης αξίας το οποίο σε αποζημιώνει για τον χρόνο που του αφιέρωσες. Και που σου θυμίζει αυτά που ζούμε αυτούς τους μήνες. Το μοναδικό μείον είναι ότι προηγήθηκαν βιβλία όπως το Μαύρο νερό, το Τσότσηγια και Το δέντρο του Ιούδα, και γι’ αυτό τούτο εδώ χάνει κάπως στα σημεία.

[Katia Petsali · Rating 4 out of 5]

Υπέροχο🤍

[Μιχάλης Μανωλιός · Rating 3 out of 5]

+Πολύ ωραία γραφή με δυνατές εικόνες καθημερινότητας που ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται στη συνέχεια του έργου.
+Μικρή έκταση που δεν κουράζει.
-Παντελής έλλειψη πλοκής και υπόθεσης. Τετριμμένη ιδέα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ιστορία για τον αναγνώστη.
-Ελλειπτική σκιαγράφηση χαρακτήρων, ακόμα και του κεντρικού.

Τα δύο τελευταία είναι σαφές ότι πρόκειται για συνειδητές συγγραφικές επιλογές, όμως είναι κρίμα τόσο καλός χειρισμός της γλώσσας και των εικόνων να ιδιοαναλώνεται. Αν η έκταση ήταν έστω και λίγο μεγαλύτερη θα άρχιζε να κουράζει. Όμως, προσωπικά, είμαι από τους αναγνώστες που διαβάζουν, όχι μόνο για την απόλαυση της πρόζας αλλά και για την ίδια την ιστορία, η οποία εδώ είναι πρακτικά απούσα. Επίσης, η όποια ταύτιση ή έστω δημιουργία ενσυναίσθησης για τον κεντρικό χαρακτήρα δεν ξεκινάει ποτέ.

Στο δια ταύτα: Φίλε συγγραφέα, μου απέδειξες ότι ξέρεις να γράφεις. Δείξε μου ότι ξέρεις και να αφηγείσαι.

[Crazytourists_books · Rating 5 out of 5]

Πόσο υπέροχα λυρική και "γειωμένη" νουβέλα. Σε ρουφάει, κοιτας γύρω και ο,τι υπάρχει χάνεται και αναδύονται τα τοπία και οι άνθρωποι του Μακρόπουλου, νομίζεις ότι περπατάς μέσα στο βιβλίο, ότι αν απλώσεις το χέρι θα περάσεις σε άλλη διάσταση.
Δεν είμαι γενικά φαν της δυστοπίας, αλλά ετούτη εδώ ήταν τόσο ρεαλιστική και τόσο δωρική, χωρίς υπερβολές, χωρίς πολλά λόγια και περιττούς, ψεύτικους συναισθηματισμούς που έκανε την καρδιά μου να χάσει ένα χτύπο (it skipped a beat που λένε κι εδώ)..
Υπεροχε κύριε Μακρόπουλε, σας αγαπώ!

[Kiki Dal · Rating 4 out of 5]

Όταν από την πρώτη σελίδα αντιλαμβάνεσαι τι κρατάς στα χέρια σου...4,5 αστέρια.

[Nickolas B. · Rating 3 out of 5]

Μια μικρή όμορφη νουβέλα, με ένα αρκετά κοινότοπο θέμα αλλά χωρίς υπερβολές και θεαματικές / εύπεπτες ανατροπές.
Ο συγγραφέας είναι αρκετά λυρικός στο γράψιμο του και ουσιαστικά μοιράζει εικόνες από ένα δυστοπικό μέλλον. Το βάρος πέφτει λοιπόν στην πρόζα ενώ οι χαρακτήρες και η πλοκή περνάν σε δεύτερη μοίρα. Ίσως για αυτόν τον λόγο να μένει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Στο σύνολό του όμως είναι ένα ευανάγνωστο και αξιόλογο διήγημα.

[Marilena ⚓ · Rating 5 out of 5]

Στη συγκεκριμένη νουβέλα βρισκόμαστε σ’ ένα δυστοπικό κόσμο όπου μ’ ένα μετεωρίτη εξαπλώνεται ενας ιος που μεταλλάσσει τους ανθρώπους και τέλος τους εξαφανίζει. Η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει και οι πόλεις εξαφανίζονται κάτω από αυτήν. Όσοι δεν έχουν ήδη μεταλλαχθεί από τον ιό εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους για να κατοικήσουν στις υπόγειες πόλεις. Στις πόλεις αυτές δεν βλέπουν καθόλου την θάλασσα αλλά υπάρχουν αρκετοί που τους λείπει και θέλουν να επιστρέψουν σε αυτή.

Κατά την ανάγνωση του βιβλίου ο νους μου πήγε στον δικό μας ιό που μας ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια, που δεν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε, που δεν βλέπαμε την θάλασσα ή τα δάση, που ήμασταν μόνο με περιορισμούς. Σίγουρα μου δημιούργησε μια μελαγχολία και μια θλίψη αλλα το τέλος ήταν με δόση ελπίδας και ζωής. Ήταν ωραία και αυτή η νουβέλα του Μακρόπουλου, είναι η τρίτη που διαβάζω από εκείνον και εννοείται θα συνεχίσω και με τα υπόλοιπα βιβλία του.

[Elina · Rating 4 out of 5]

Αναμφισβήτητα εξαιρετική όπως πάντα η σύλληψη και η γραφή του κου Μακρόπουλου, αλλά ομολογώ ότι με άφησε με μια αίσθηση ανεκπλήρωτου. Θα ήθελα να εμβαθύνει περισσότερο και να ήταν διήγημα και οχι νουβέλα, δηλαδή μεγαλύτερο σε έκταση Όμως είναι εξαιρετικό και αξίζει να διαβαστεί!

[Sofia Silverchild · Rating 5 out of 5]

Τι να πεις για τον Μακρόπουλο;! Ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς.

[Nikolas Banos · Rating 4 out of 5]

Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με τον Μιχάλη Μακρόπουλο. Είχα δει, σαφώς, τις θετικές κριτικές που είχαν γίνει για το έργο του «Μαύρο Νερό», αλλά, δυστυχώς, δεν έτυχε να πέσει το βιβλίο του στα χέρια μου. Είναι καλοκαίρι και απλά σεργιανάμε με συνάδελφους στα καντούνια. Δεν άργησε να πέσει το μάτι μου στο ολογάλανο εξώφυλλο με τον τίτλο «Θάλασσα» και απλά το άρπαξα.
Διαβάζοντας την πρώτη σελίδα νιώθω αυτό που εγώ ονομάζω οικογενειακή αχλή. Μια κλασική, πυρηνική οικογένεια μαζεμένη σε ένα σπίτι, να παρακολουθούν τηλεόραση. Ειδήσεις στο πρώτο πλάνο και τα μέλη αυτής της οικογένειας παρακολουθούν την επιτάχυνση τη�� σταδιακής υγροποίησης του πάγου, όλου του πλανήτη, κάτω από τον ήχο μιας αέναης, πλέον, βροχής. Ένας αρχαίος μετεωρίτης εμφανίζεται με το λιώσιμο των πάγων και οι άνθρωποί, φύσει περίεργοι για την προέλευση όλων των πραγμάτων, σπεύδουν να ερευνήσουν την εξωγήινη πέτρα, μη ξέροντας πως αυτή θα τους μολύνει με έναν θανατηφόρο ιό.
Η κόρη της οικογένειας και δεκάδες συνάνθρωποι της ανά τον κόσμο έχουν μια γονιδιακή μετάλλαξη, η οποία τους προστατεύει από τον ιό. Η ζωή αυτών των λίγων που επέζησαν της πανδημίας, ωστόσο, είναι προδιαγεγραμμένη ∙ αν θέλουν να γλυτώσουν από την φονική θάλασσα θα πρέπει να στραφούν στα έγκατα της γης και να ζήσουν χωρίς αυτήν. Η επιζήσασα κόρη της οικογένειας αναλαμβάνει τον ρόλο της αφηγήτριας, και εξιστορεί τα τωρινά και τα περασμένα σε α’ ενικό.
«Η Θάλασσα» είναι μια καλοφτιαγμένη και καλοδουλεμένη δυστοπία που όμοια της, εγώ προσωπικά δεν έχω διαβάσει ξανά. Είναι ένα endgame ή αλλιώς ένας Αρμαγεδδών, που δημιούργησε το ανθρώπινο γένος για το περιβάλλον του, με την διαφορά πως ο μετεωρίτης και «η θάλασσα» θα αφήσουν επιζώντες. Το κείμενο το διέπει μια ηρεμία, γεγονός που έρχεται σε μια απολαυστική αντίθεση με τον τελολογικό χαρακτήρα της συνθήκης μέσα στην οποία βρίσκεται το κορίτσι.[…]

* Read More Here: https://nikolasinbookland.wordpress.c...

[Michalis Manassakis · Rating 5 out of 5]

Υπέροχο αλλά λίγο . Πρέπει να μας δώσει και άλλο ο Μακρόπουλος.

[Γιάννης Ζαραμπούκας · Rating 5 out of 5]

Το λάτρεψα!
Αξίζει να το διαβάσετε.

[Tasos · Rating 4 out of 5]

"Στις ταινίες κάποιες σκηνές είχαν τόση δύναμη, όση οι αναμνήσεις από πράγματα που εγώ η ίδια δεν είχα ζήσει. Βλέποντάς τες, η μνήμη μου ζωντάνευε μέσα από τις εικόνες που φαντάστηκε κι έπλασε ένας ξένος. Θα μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη η κοπέλα με τη μαύρη ζακέτα και τη λευκή φούστα, που καθόταν πάνω σ' ένα φράχτη και κάπνιζε. Με την πλάτη γυρισμένη σ' ένα σπίτι μες στα δέντρα, αγνάντευε τα λιβάδια, το δάσος- περιμένοντας."

Όταν διαβάζοντας το υπέροχο "Μαύρο Νερό" σκεφτόμουν ότι ο Μακρόπουλος πρέπει να αγαπάει πολύ τον Ταρκόφσκι, δεν περίμενα ότι στο επόμενο βιβλίο του θα ενσωμάτωνε στην αφήγηση τις σκηνές από τρεις ταινίες του, με πρώτη και κύρια (και μόνη με ρητή αναφορά στον τίτλο) αυτή από τον Καθρέφτη.

Στην ίδια νοητή γραμμή με το προηγούμενο έργο του, "Η Θάλασσα" χρησιμοποιεί το είδος της εσχατολογικής επιστημονικής φαντασίας για να μιλήσει με τον ίδιο ενδοσκοπικό λυρισμό για τη μνήμη, την απώλεια και την ελπίδα που πεισματικά γεννιέται μέσα από την απελπισία. Για μια ανάγκη για επιβίωση, εξίδου ακατάληπτη με τη μυστηριώδη φονική δύναμη που απελευθερώνεται από έναν μετεωρίτη μετά το λιώσιμο των πάγων.

Αδυνατώντας να την κατανοήσουν, οι ανθρώπινες λέξεις θα την ονομάσουν ιό. Ένα κορίτσι θα σωθεί χάρη σε μια γονιδιακή μετάλλαξη, η οποία θα οδηγήσει ένα μικρό, τυχερό (;) μέρος της ανθρωπότητας να ζήσει κάτω από τη γη, σε υπόγειες πόλεις που μοιάζουν με μυρμηγκοφωλιές, χωρίς ήλιο, φως και χρώματα. Χωρίς θάλασσα.

Αυτή που η κεντρική ηρωίδα δεν είδε ποτέ από κοντά, αλλά πάντα ήθελε να γνωρίσει. Αυτή που θα ξεκινήσει να αναζητά, αλλά θα πρέπει να βρει πρώτα μέσα της.

Η υπέροχη γραφή σε κάνει να θες να διαβάσεις κάποτε στο μέλλον κάτι μεγαλύτερο από τον συγγραφέα. Αλλά ακόμα και αυτές οι ελλειπτικές και αφαιρετικές νουβέλες, που πλημμυρίζουν από ομορφιά και υπερβατική μεταφυσική μέσα στα μετα-αποκαλυπτικά τοπία της οικολογικής καταστροφής, είναι αρκετές για να καθιστούν τον Μακρόπουλο έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή λογοτέχνες στη χώρα μας.

[Marianna · Rating 4 out of 5]

4.5*

[Angeliki Floraki · Rating 3 out of 5]

Αν έπρεπε να διαλέξω δύο λέξεις για να περιγράψω αυτή τη νουβέλα, αλλά και γενικότερα την πένα του Μακρόπουλου, θα ήταν «βαθιά ανθρώπινη». Ο συγγραφέας επιλέγει και πάλι (όπως και στο «Μαύρο νερό») ένα δυστοπικό περιβάλλον, που έχει πληγεί από οικολογικές καταστροφές. Σκύβει πάνω από μια ρημαγμένη Γη, πλησιάζοντας τους εναπομείναντες ανθρώπους, τις σκαμμένες ρίζες τους, τις μνήμες που κουβαλούν, τις μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν την ύπαρξή τους.
Η «θάλασσα» μου έδωσε την αίσθηση κινηματογραφικού σεναρίου, σχηματίζοντας στο μυαλό μου αλλεπάλληλες εικόνες και «κάδρα», μα αφήνοντάς μου ταυτόχρονα και τον χώρο για να βάλω τις δικές μου σκηνοθετικές σκέψεις και πινελιές.
Παρόλη την ελπίδα που αποπνέει το «λυτρωτικό» για την ηρωίδα τέλος, η σκέψη που έκανα διαβάζοντάς το ήταν μάλλον σκοτεινή: καθένας από μας είναι ένα κλειδί που όσο περνά η ζωή δεν θα ανοίγει πια καμία πόρτα. Γι' αυτό, ας βουτήξουμε μέσα της όσο βαθύτερα μπορούμε, όσο ακόμα προλαβαίνουμε.

[Μαρία Γεωργίου · Rating 4 out of 5]

Ίσως όχι τόσο δυνατό όσο το Μαύρο Νερό αλλά πάντως με άγγιξε η εσωτερικότητα που αποπνέει, που στιγμές μοιάζει με ποίηση κι άλλες με προσευχή.

[Georgina · Rating 5 out of 5]

Ο Μακρόπουλος μου θυμίζει τον Bob Ross. Με ευλαβικότατα και χωρίς ιδιαίτερη καν προσπάθεια, ζωγραφίζει λέξεις με την πένα του. Σκιτσάρει τοπία, συναισθήματα, χαρακτήρες. Είναι κάτι απαράμιλλα μαγικό.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μια ιδιαίτερη κοπέλα περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της πάνω στη γη, πριν το τέλος του κόσμου, αλλά και μετά. Ένιωθε ανέκαθεν μοναδική και ταυτόχρονα μοιρασμένη σε όλα όσα βρίσκονταν γύρω της. Έβρισκε κομμάτια του εαυτού της παντού, μέχρι που μια βιβλική καταστροφή κι ένας μυστήριος ιός σε συνδυασμό με τη γονιδιακή της ιδιαιτερότητα, την ανάγκασαν να καταφύγει κάτω από την επιφάνεια της γης, σε μια υπόγεια πόλη.

Παρόλη τη δραματικότητα της κατάστασης, ο συγγραφικός τόνος παραμένει γαλήνιος και κατευναστικός για τον αναγνώστη. Είναι μια φωνή η οποία σου περιγράφει ήρεμα τη ζωή της στο χωριό, το πως δεν είχε δει ποτέ της τη θάλασσα αλλά πως εκείνη τη βρήκε, πως ήταν η ζωή μετά, σε αυτό το δυστοπικό μετά που μαζί του έφερε αποφάσεις, καθώς και νέες ευκαιρίες μέσα από τα συντρίμμια του παρελθόντος. Είναι ένα βαθειά ικανοποιητικό και ανακουφιστικό συναίσθημα να μπορείς επιτέλους να διαλέγεις για εσένα.

Δε μπορώ να το εξηγήσω, αλλά διαβάζοντας μια τόσο μικρή νουβέλα, ένιωθα σα να σκέφτομαι εγώ, σαν οι αναμνήσεις αυτές να είναι δίκες μου από μία άλλη ζωή. Κι όμως όχι. Είναι μάλλον ο τρόπος με τον οποίο σε τυλίγουν οι λέξεις και σε κρατάνε αγκαλιά. Δε θα άλλαζα τίποτα και δε θα πρόσθετα τίποτα. Έφυγα γεμάτη και συγκινημένη.

Αυτή είναι απλώς η μαγεία του Μακρόπουλου.

[Βαγγέλης Ιωσηφίδης]

Ωραία, μετρημένη πρόζα και ζωντανή γραφή. Βιβλίο μικρό και ξεκούραστο αλλά ταυτόχρονα βαθυστόχαστο όσο λίγα.

Θίγει περιβαλλοντικά ζητήματα μένοντας πάντα στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, σε αυτόνομες μικροκοινωνίες και στη μαγεία της ερήμωσης.

[that_scarlet_girl · Rating 3 out of 5]

3 1/2*

[Christos T. (book__yourself) · Rating 5 out of 5]

Ακόμη ένα βιβλίο του Μακροπούλου (δεν ήταν το αγαπημένο μου, που παραμένει το μαύρο νερό) και θα έρθουν σίγουρα κι άλλα γιατί η γραφή αυτού του ανθρώπου είναι τρομερή.
Η θάλασσα έχει να κάνει με την απώλεια, την απώλεια αυτήν που τη βλέπουμε να έρχεται κατά πάνω μας, αλλά είμαστε αδύναμοι να την ανατρέψουμε.
Την προσμένουμε(;) προσπαθώντας να αρπάξουμε κάθε στιγμή σαν πέτρα από την παραλία και να την χώσουμε στην τσέπη μας για να την κουβαλήσουμε μαζί μας.
Την βλέπουμε να έρχεται, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα φτάσει, μπορεί σήμερα το βράδυ, μπορεί σε 5 χρόνια. Για αυτό φυτεύουμε μια δαμασκηνιά στην αυλή, να μας δείχνει τον χρόνο που περνάει. Και το κλειδί να μένει πάντα κρυμμένο κάτω από το περβάζι.
Τη λάτρεψα αυτή τη νουβέλα!

[Σταμάτης Λαδικός · Rating 5 out of 5]

Σε ένα απροσδιοριστο χρονικά μέλλον, το λιώσιμο των πάγων οδηγεί το επίπεδο της θάλασσας να ανέβει. Μεγάλες εκτάσεις γης καλύπτονται από νερό, το κλίμα αλλάζει με καταρρακτωδεις βροχές να μαστιγωνουν για μέρες τον κόσμο. Το λιώσιμο των πάγων αποκαλύπτει έναν μετεωρίτη που κρυβόταν θαμμένος για χιλιετίες από κάτω τους και η εμφάνισή του συνοδεύεται από την εμφάνιση ενός ιού που παραμονευε μαζί του. Μια πανδημία ξεσπά που αφανίζει την ανθρωπότητα, ελάχιστοι άνθρωποι με μια σειρά γονιδιακων μεταλλάξεων αποφεύγουν το θάνατο και αυτοί επιλέγονται να είναι οι κάτοικοι των υπόγειων πόλεων που φιλοξενούν όσους απέμειναν από το είδος μας.
Η αφηγήτρια της νουβέλας είναι αυτή που μας εξιστορεί το τι προηγήθηκε και το τι ακολούθησε της βιβλικής καταστροφής (το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη) και την εικόνα του κόσμου που αντίκρυσε όταν αποφάσισε μαζί με μια φίλη της να εγκαταλειψουν την υπόγεια πόλη και να αναδυθούν πάλι στην επιφάνεια.

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος μας παραθέτει μια νουβέλα επιστημονικής φαντασίας, γραμμένη με την αφηγηματική σιγουριά που τον διακρίνει, γεμάτη λυρισμό και ποιητικές εικόνες. Ο λόγος του παραμένει λιτός, δωρικός σχεδόν, αλλά, όπως και στο "Μαύρο Νερό" παραμένει αδιαπραγματευτη η ικανότητά του να μεταφέρει εικόνες σπάνιας δυναμικής και άγριας ομορφιάς στα μάτια του αναγνώστη καθώς οι ηρωίδες περιδιαβαινουν την απόκοσμη επιφάνεια της γης:

"Όταν πήραμε τον μικρό ασφαλτοδρομο, βγάλαμε τα γυαλιά και δεν τα φορέσαμε ξανά. Ξετυλιγοταν φιδωτος ανάμεσα σε εγκαλειμμενα χωράφια, ρημαγμενα χτισματα, παρατημένα αμάξια που σκουριαζαν, χωρίς λάστιχα, με σπασμένα τζάμια και ξεκοιλιασμενα καθίσματα. Οι στύλοι του ηλεκτρικού έγερναν δεξιά αριστερά και κάποιοι είχαν γκρεμιστεί° πάνω στο δρόμο ήταν ένας, με μια αγελάδα να στέκεται μπροστά του και να διώχνει με την ουρά της νωχελικα τις μύγες. Χελιδόνια φωλιαζαν στο κουβουκλιο ενός φορτηγού και πέταξαν μες απ τ'άδειο πλαίσιο του παρμπρίζ καθώς πλησιαζαμε.
- Θα βρούμε κάποιο χωριό, είπα."

Η "Θάλασσα" μπορεί εκ πρώτης όψης να φαντάζει ως μια δυστοπικη ιστορία, αλλά στην καρδιά της κυριαρχεί η ελπίδα, η οποία φανερώνεται στο κλείσιμο της, ακριβώς όπως και στο μύθο του κουτιού της Πανδώρας. Ελπίδα ίσως για μια νέα αρχή, σε έναν επώδυνα αποκαθαρμενο μα γαλήνιο πια κόσμο, με τα επουσιωδη θαμμένα πια κάτω την αιώνια Θάλασσα...

Για την ποιότητα της έκδοσης και το πανέμορφο εξώφυλλο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, οι Εκδόσεις Κίχλη, όπως μας συνηθίζουν, εξέδωσαν ένα ακόμη κομψοτέχνημα...

[Ηφαιστίων Χριστόπουλος · Rating 4 out of 5]

Όχι τόσο επιβλητικό όσο το Μαύρο νερό, και υπάρχει ένα (σημαντικό) στοιχείο που δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω με τίποτα, αλλά παραμένει ένα γοητευτικό ψηφιδωτό αναμνήσεων και κατακερματισμένης γραφής με απαράμιλλο ύφος. Πάνε άπειρα χρόνια που είδα την ταινία, αλλά νομίζω αντλεί επιρροές από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι --άλλωστε τον αναφέρει σε κάποιο σημείο-- και, παρά το προβλέψιμο τέλος, πρόκειται για μία γαλήνια και ανθρώπινη ιστορία για το τέλος του κόσμου, χωρίς αναίτια βία και υστερίες. Η ανθρωπότητα σχεδόν αφανίστηκε. Ας κρατήσουμε ό,τι πιο πολύτιμο μας έχει απομείνει. Έχοντας διαβάει τρία βιβλία του Μακρόπουλου, σίγουρα τον θεωρώ από τις πολύ σημαντικές φωνές της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με μια θεματολογία εντελώς δική του που αρνείται να περιοριστεί από το τι θεωρείται «σοβαρό» ή αποδεκτό για να θεωρηθεί ποιοτικός κάποιος συγγραφέας.