What do you think?
Rate this book
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!
520 pages, Paperback
Published January 1, 2015
6 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
September 19, 2021
βαριέμαι να ξανακλαφτώ. αυτά που έχω να πω είναι πανω κατω τα ιδια που είπα στην κριτική μου για το The Time in Between: A Memoir of Hunger and Hope
η αληθεια είναι πως θα μπορούσε να είναι 50-100 σελίδες μικρότερο but whatever
April 20, 2020
"Δεν είμαι εγώ"
" Μία φορά κι έναν καιρό αποφάσισα να πεθάνω. Αργά αλλά σταθερά και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, καθώς τα χρόνια κυλούσαν και η ζωή μου προχωρούσε, εγώ σχεδίαζα με προσοχή την αυτοκτονία μου και συνωμοτούσα κρυφά για να χτίσω την ίδια μου την κόλαση. Ξεκινώντας με έναν έμμεσο και ήπιο τρόπο που κατέληξε να γίνει αδίστακτος και απροκάλυπτος, εσκαβα το λάκκο μου φτυάρι ζώντας κάθε μέρα και από λίγο χώμα, αδειάζοντας κάθε μέρα και από λίγη ζωή. Και όλοι έζησαν καλά και εμείς καλύτερα. Σχεδόν. Έζησα παρά τις αδιαμφισβητες προσπάθειες μου για το αντίθετο. Όχι όμως καλά. Και σίγουρα όχι καλύτερα."
Άλλη μία βιογραφία έπεσε στα χέρια μου.
Δεν είναι από τις συνηθισμένες όμως.
Είναι μία βιογραφία με βαθύτερο νόημα.
Ένα γλυκόπικρο ταξίδι ζωής και θανάτου.
Το βιβλίο που διάβασα στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος πού έχει πάρει μορφή στο χάρτι το οδοιπορικό μιας ζωής.
Μία κατάθεση ψυχής από ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και μαζί της μεγαλώνει και το δικό μας σκεπτικό απέναντι στην ζωή μας.
Καθώς διαβάζεις νιώθεις ότι απέναντί σου εκείνη που αφηγείται είναι μία φίλη και όχι μία συγγραφέας.
μία φίλη που σου ανοίγει την ψυχή της και εσύ την ακολουθείς στα δικά της βήματα.
Μία αφήγηση που σε κάθε παράγραφο λαμβάνεις και μία τροφή για σκέψη.
Με βάση τις δικές της εμπειρίες αναλύει σε ψυχολογικό επίπεδο τις συμπεριφορές των ανθρώπων κατά τους αιώνες.
"ο χαρακτήρας μου ήταν κάτι που απέφευγα πάση θυσία να μελετήσω. Εθελοτυφλουσα. Δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι υπήρχε κάτι τόσο σκοτεινό μέσα μου, μία δαιμόνια, σατανική πλευρά που επέτρεψε στις διαταραχές να μην κυριεύσουν, που γοητεύονται από το θάνατο από περισσότερο από τη ζωή. Δεν ήθελα να πάω να αποδεχτώ ότι όχι οι αλλοι, αλλά το μυαλό μου ήταν το βασικότερο πρόβλημα."
Στο βιβλίο γνωρίζουμε την Αναστασία.
Την Αναστασία που πάσχει από τροφική ανορεξία.
Την Αναστασία που κάνει το πρόβλημα της ασπίδα, την Αναστασία που πάλεψε και δεν το έβαλε κάτω.
Την Αναστασία από μέσα από την αφήγηση της μαθαίνεις και εσύ ξανά τον εαυτό σου.
Σε βοηθάει να κολυμπήσει στα βαθιά μαζί της. Υπάρχουν στιγμές που αυτό το κολύμπι σε λυτρώνει κι άλλες πάλι που λειτουργείς σαν ένα μυαλό με την ίδια την Αναστασία.
Ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια, μας μιλάει για τις σχέσεις της ζωής της.
Την σχέση με τους γονείς της.
Την σχεση με την αδερφή της.
Την σχέση με το σώμα τής.
Την σχέση με τους άλλους.
Και τέλος την σχέση της με το φαγητό..
Μιλάει για τα λάθη της ζωής της, τις αναλαμπές όταν ήταν στα χαμένα μα περισσότερο από όλα και αυτό είναι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μιλάει για την τελειότητα που προσπαθεί να πετύχει.
Ήθελε να είναι τέλεια σε όλα.
Ήθελε να έχει το πάνω χέρι σε όλα στη ζωή της.
Και ίσως αυτό έφταιγαν άθελά τους οι γονείς της, καθώς οι ίδιοι ήθελαν να είναι ένα βήμα μπροστά από τη σκιά τους.
Προσπάθησε να το πετύχει και η ίδια θέτοντας έτσι τον εαυτό της στο σκληρό παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.
Και κάπου εκεί ανάμεσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις που κάνει με τον εαυτό της, με τους φίλους της, με το εγώ της έρχονται τα απάνοτα αναπάντητα ερωτήματα για σένα.
Αρχίζεις να σκέφτεσαι περισσότερο τη δική σου τη ζωή, το δικό σου το εγώ.
Βλέπεις ξεκάθαρα ότι τα μονοπάτια που έχεις πάρει και τα θεωρείς σίγουρα ότι κάποια από αυτά βγάζουν σε αδιέξοδο.
Βλέπεις και εσύ ζωντανά τα λάθη σου.
Βλέπεις και εσύ ξεκάθαρα ότι για να γίνεις αρεστος σε πολλούς κάπου άφησες πίσω τον εαυτό σου.
Τον ξέχασες πίσω από εκείνα τα πρέπει που έγιναν θηλιά στο λαιμό.
Που, ποτέ δεν τα αναζήτησες αλλά στα επέβαλαν άλλοι, γιατί έτσι είναι το σωστό.
Γιατί ετσι κάνουν όλοι.
και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό να προλάβουμε να γίνουμε ίσοι με τους άλλους ξεχάσαμε ότι η ομορφιά μας προέρχεται από τη διαφορετικότητά μας.
Ένα βιβλίο ύμνος στο αύριο θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μόνοι μα και στο θάνατο που επιβάλαμε την ίδια μας την ψυχή
Και στο τέλος..
Στο τέλος σου δίνει αυτό που από την αρχή ελπίζεις.
Την ελπίδα.
Την πίστη στα θαύματα.
Την ελπίδα ότι θα καταφέρεις αυτό που πραγματικά εσύ ονειρεύεσαι.
Την εμπιστοσύνη που χρωστάς στον εαυτό σου.
Και στο τέλος σου αφήνει εκείνο το γλυκό συναίσθημα ότι θα καταφέρεις αυτά που ονειρεύεσαι αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου.
Όπως η Αναστασία πίστεψε σε εκείνη και τα κατάφερε.
.
" Μία φορά κι έναν καιρό αποφάσισα να πεθάνω. Αργά αλλά σταθερά και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, καθώς τα χρόνια κυλούσαν και η ζωή μου προχωρούσε, εγώ σχεδίαζα με προσοχή την αυτοκτονία μου και συνωμοτούσα κρυφά για να χτίσω την ίδια μου την κόλαση. Ξεκινώντας με έναν έμμεσο και ήπιο τρόπο που κατέληξε να γίνει αδίστακτος και απροκάλυπτος, εσκαβα το λάκκο μου φτυάρι ζώντας κάθε μέρα και από λίγο χώμα, αδειάζοντας κάθε μέρα και από λίγη ζωή. Και όλοι έζησαν καλά και εμείς καλύτερα. Σχεδόν. Έζησα παρά τις αδιαμφισβητες προσπάθειες μου για το αντίθετο. Όχι όμως καλά. Και σίγουρα όχι καλύτερα."
Άλλη μία βιογραφία έπεσε στα χέρια μου.
Δεν είναι από τις συνηθισμένες όμως.
Είναι μία βιογραφία με βαθύτερο νόημα.
Ένα γλυκόπικρο ταξίδι ζωής και θανάτου.
Το βιβλίο που διάβασα στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος πού έχει πάρει μορφή στο χάρτι το οδοιπορικό μιας ζωής.
Μία κατάθεση ψυχής από ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και μαζί της μεγαλώνει και το δικό μας σκεπτικό απέναντι στην ζωή μας.
Καθώς διαβάζεις νιώθεις ότι απέναντί σου εκείνη που αφηγείται είναι μία φίλη και όχι μία συγγραφέας.
μία φίλη που σου ανοίγει την ψυχή της και εσύ την ακολουθείς στα δικά της βήματα.
Μία αφήγηση που σε κάθε παράγραφο λαμβάνεις και μία τροφή για σκέψη.
Με βάση τις δικές της εμπειρίες αναλύει σε ψυχολογικό επίπεδο τις συμπεριφορές των ανθρώπων κατά τους αιώνες.
"ο χαρακτήρας μου ήταν κάτι που απέφευγα πάση θυσία να μελετήσω. Εθελοτυφλουσα. Δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι υπήρχε κάτι τόσο σκοτεινό μέσα μου, μία δαιμόνια, σατανική πλευρά που επέτρεψε στις διαταραχές να μην κυριεύσουν, που γοητεύονται από το θάνατο από περισσότερο από τη ζωή. Δεν ήθελα να πάω να αποδεχτώ ότι όχι οι αλλοι, αλλά το μυαλό μου ήταν το βασικότερο πρόβλημα."
Στο βιβλίο γνωρίζουμε την Αναστασία.
Την Αναστασία που πάσχει από τροφική ανορεξία.
Την Αναστασία που κάνει το πρόβλημα της ασπίδα, την Αναστασία που πάλεψε και δεν το έβαλε κάτω.
Την Αναστασία από μέσα από την αφήγηση της μαθαίνεις και εσύ ξανά τον εαυτό σου.
Σε βοηθάει να κολυμπήσει στα βαθιά μαζί της. Υπάρχουν στιγμές που αυτό το κολύμπι σε λυτρώνει κι άλλες πάλι που λειτουργείς σαν ένα μυαλό με την ίδια την Αναστασία.
Ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια, μας μιλάει για τις σχέσεις της ζωής της.
Την σχέση με τους γονείς της.
Την σχεση με την αδερφή της.
Την σχέση με το σώμα τής.
Την σχέση με τους άλλους.
Και τέλος την σχέση της με το φαγητό..
Μιλάει για τα λάθη της ζωής της, τις αναλαμπές όταν ήταν στα χαμένα μα περισσότερο από όλα και αυτό είναι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μιλάει για την τελειότητα που προσπαθεί να πετύχει.
Ήθελε να είναι τέλεια σε όλα.
Ήθελε να έχει το πάνω χέρι σε όλα στη ζωή της.
Και ίσως αυτό έφταιγαν άθελά τους οι γονείς της, καθώς οι ίδιοι ήθελαν να είναι ένα βήμα μπροστά από τη σκιά τους.
Προσπάθησε να το πετύχει και η ίδια θέτοντας έτσι τον εαυτό της στο σκληρό παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.
Και κάπου εκεί ανάμεσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις που κάνει με τον εαυτό της, με τους φίλους της, με το εγώ της έρχονται τα απάνοτα αναπάντητα ερωτήματα για σένα.
Αρχίζεις να σκέφτεσαι περισσότερο τη δική σου τη ζωή, το δικό σου το εγώ.
Βλέπεις ξεκάθαρα ότι τα μονοπάτια που έχεις πάρει και τα θεωρείς σίγουρα ότι κάποια από αυτά βγάζουν σε αδιέξοδο.
Βλέπεις και εσύ ζωντανά τα λάθη σου.
Βλέπεις και εσύ ξεκάθαρα ότι για να γίνεις αρεστος σε πολλούς κάπου άφησες πίσω τον εαυτό σου.
Τον ξέχασες πίσω από εκείνα τα πρέπει που έγιναν θηλιά στο λαιμό.
Που, ποτέ δεν τα αναζήτησες αλλά στα επέβαλαν άλλοι, γιατί έτσι είναι το σωστό.
Γιατί ετσι κάνουν όλοι.
και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό να προλάβουμε να γίνουμε ίσοι με τους άλλους ξεχάσαμε ότι η ομορφιά μας προέρχεται από τη διαφορετικότητά μας.
Ένα βιβλίο ύμνος στο αύριο θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μόνοι μα και στο θάνατο που επιβάλαμε την ίδια μας την ψυχή
Και στο τέλος..
Στο τέλος σου δίνει αυτό που από την αρχή ελπίζεις.
Την ελπίδα.
Την πίστη στα θαύματα.
Την ελπίδα ότι θα καταφέρεις αυτό που πραγματικά εσύ ονειρεύεσαι.
Την εμπιστοσύνη που χρωστάς στον εαυτό σου.
Και στο τέλος σου αφήνει εκείνο το γλυκό συναίσθημα ότι θα καταφέρεις αυτά που ονειρεύεσαι αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου.
Όπως η Αναστασία πίστεψε σε εκείνη και τα κατάφερε.
.
August 26, 2021
http://www.acwa.info/enimerosi-blog/1...
Το μυθιστόρημα της Αναστασίας Αντωνάκη, Δεν είμαι εγώ! που κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Κέδρος είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που προβάλλει τις διατροφικές διαταραχές, τα αίτιά τους και τις επιπτώσεις τους στην ηρωίδα. Γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και με καίριους διαλόγους στα σημεία που πρέπει, το βιβλίο αυτό θυμίζει ημερολόγιο και ο τόνος του είναι απόλυτα προσωπικός και εξομολογητικός. Ωστόσο, διεγείρει συναισθηματικά τον αναγνώστη, καθώς πολλοί αναγνώστες και κυρίως, πολλές αναγνώστριες μπορεί να ταυτιστούν με αυτά τα βιώματα και να βρουν δικά τους κομμάτια μέσα σε αυτήν την (πραγματική) ιστορία.
Διαβάστε την υπόλοιπη κριτική μου στον ανωτέρο σύνδεσμο!
Το μυθιστόρημα της Αναστασίας Αντωνάκη, Δεν είμαι εγώ! που κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Κέδρος είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που προβάλλει τις διατροφικές διαταραχές, τα αίτιά τους και τις επιπτώσεις τους στην ηρωίδα. Γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και με καίριους διαλόγους στα σημεία που πρέπει, το βιβλίο αυτό θυμίζει ημερολόγιο και ο τόνος του είναι απόλυτα προσωπικός και εξομολογητικός. Ωστόσο, διεγείρει συναισθηματικά τον αναγνώστη, καθώς πολλοί αναγνώστες και κυρίως, πολλές αναγνώστριες μπορεί να ταυτιστούν με αυτά τα βιώματα και να βρουν δικά τους κομμάτια μέσα σε αυτήν την (πραγματική) ιστορία.
Διαβάστε την υπόλοιπη κριτική μου στον ανωτέρο σύνδεσμο!
November 26, 2022
Πολύ ωραίο βιβλιο
December 4, 2022
Αν ήταν συντομότερο θα ήταν ακόμα καλύτερο. Στενάχωρο πολύ. Καλό ωστόσο
Displaying 1 - 5 of 5 reviews